«ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

1
Αρχιμ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ Σ. ΒΛΑΧΟΥ



ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Γ' ΕΚΔΟΣΗ- 1991


Μέρος Α'


Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

Παιδεία του Θεού είναι οι ελεύσεις και οι απο­κρύψεις της Χάριτος και όλη η γνώση περί του Θεού και της αιωνίου ζωής πού προσφέρεται στον άνθρω­πο ο οποίος δέχεται αυτές τις ελεύσεις και τις απο­κρύψεις της Ακτίστου Χάριτος. Αυτή η παιδεία του Θεού, όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, είναι ένα μυστήριο, αφού ό,τι γίνεται και ενεργείται μέσα στην Εκκλησία είναι μυστήριο. Στηριζόμαστε πολύ στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων πού είναι «οι πείρα μεμυημένοι» και έχουν δεχθή την αποκάλυψη του Θεού γύρω από αυτές τις πραγματικότητες.



Για την παιδεία του Θεού υπάρχουν πολλά χω­ρία μέσα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Δεν έχουμε πρόθεση να τα αναλύσουμε διεξοδικά. Α­πλώς και μόνον αναφερόμαστε στην προς Ε­βραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Εισαγω­γικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι εξ Εβραίων Χριστιανοί, προς τους οποίους απευθύνεται ο Από­στολος Παύλος, εδέχθησαν την Χάρη του Χριστού και αμέσως μετά αντιμετώπισαν διωγμούς εκ μέ­ρους των άλλων συμπατριωτών τους. Και επειδή εί­χαν λίγο κλονισθή, γι' αυτό συγγράφει την επιστολή αυτή ο Απόστολος τονίζοντας μερικές αλήθειες με­ταξύ των οποίων, ότι ο διωγμός και γενικά ο πειρασμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τα παιδιά του Θεού. Σ' αυτό το μυστήριο της παιδείας αναφέ­ρεται όλο το ΙΒ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επι­στολής.



Ο ιερός Θεοφύλακτος αναλύοντας το περιεχό­μενο του πειρασμού πού αντιμετώπιζαν οι Χριστια­νοί εξ Εβραίων, αλλά και τον σκοπό της συγγραφής της επιστολής από τον Απόστολο Παύλο παρατη­ρεί: «Αναγκαίως λοιπόν γράφει ο Παύλος εις τους εν Ιερουσαλήμ Εβραίους, δια να τους παρηγορήση όπου ήτον λελυπημένοι και πολλά κατειργασμένοι και αποκαμωμένοι από τας θλίψεις και κακώσεις, όπου επροξένησαν εις αυτούς οι ομογενείς των άπι­στοι Εβραίοι, ωσάν όπου τότε οι Εβραίοι είχον εξουσίαν εις τα Ιεροσόλυμα να κρίνουν και να φυλα­κώνουν και να κακοποιούν εκείνους όπου ήθελαν. Και τούτο θέλοντας να φανερώση ο Παύλος έλεγεν «τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνα­τα ανορθώσατε». (Έβρ. ΙΒ' 12), Επειδή οι Εβραίοι ούτοι, αγκαλά και ήτον πιστοί, ηξεύροντες όμως ότι οι Προπάτορες των Εβραίων ογλίγωρα απελάμβανον τα αγαθά, δια τούτο πολλά ελυπούντο, διατί και αυτοί δεν ελάμβανον άνεσιν και παρηγορίαν εις τας θλίψεις των ως εκείνοι, όθεν και πολλά λέγει εις αυ­τούς ο μακάριος Απόστολος περί πίστεως εν τη επι­στολή ταύτη, και περί των παλαιών Αγίων και Δικαίων, αποδεικνύων, ότι και αυτοί ακόμη δεν έλαβον τα αγαθά οπού ήλπιζον, κατασκευάζοντας με τούτο δύο τινά, ένα μεν, ότι πρέπει και οι Χριστιανοί να υποφέρουν ανδρείως όλα τα δεινά οπού ακολου­θούν εις αυτούς, και άλλο δε, ότι πρέπει να ελπίζουν την αμοιβήν, δια όλα τα κακά όπου πάσχουν, επειδή ο Κύριος δεν θέλει παραβλέψει τους απ' αιώνος Α­γίους αυτού, ώστε τότε, λέγει, και εσείς θέλετε απο­λαύσετε μαζί με αυτούς τα αγαθά». [Νικόδημου Αγιορείτου: Ερμηνεία εις τας ΙΔ' Επιστολάς του Παύλου, τόμος Γ σελ. 261].



Αλλά ο πειρασμός αυτός δεν ήταν μόνον εξω­τερικός. Ήταν και εσωτερικός. Δηλ. οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπισαν το πρόβλημα της άρσεως της Χάριτος του Θεού από την καρδιά τους και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την εγκατάλειψη αυτή του Θεού. Ήταν εντελώς αδύνατοι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό της πνευματικής ζωής, της συμμετοχής δηλ. στον Σταυρό του Χριστού. Σ' αυτόν τον σκοπό αποβλέπει ο των Εθνών Απόστολος Παύλος. Μπορούμε να πούμε ότι, σύμφωνα με την μαρτυρία των αγίων μας, σ' αυτήν κυρίως την παιδεία αναφέρεται ο Απόστολος. Γιατί ο Θεός εργάζεται κατά τρόπον ακατανόητο για την ανθρώπινη λογική.



Στην συνέχεια λίγα λόγια θα λεχθούν μέσα από την πείρα των αγίων Πατέρων γύρω από την παιδεία του Θεού, γύρω από το μυστήριο της πνευματι­κής ζωής. Είναι απαραίτητη αύτη η ανάλυση, γιατί πολλοί σύγχρονοι Χριστιανοί υποφέρουν από την κατάσταση αυτή και συγχρόνως δεν μπορούν να δώσουν καμιά ερμηνεία και έτσι πέφτουν σε απόγνωση και απελπισία.



Στα έργα των αγίων Πατέρων η πνευματική ζωή παρουσιάζεται ότι έχει πολλά στάδια. Κυρίως τα διακρίνουν σε τρία, στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου και στην θέωση. Ο άγιος Μά­ξιμος τα ονομάζει «πρακτική φιλοσοφία», «φυσική θεωρία» και «μυστική θεολογία». Αύτη η διαίρεση ξεκινά από τον Αριστοτέλη και συνεχίζεται στους αγίους Πατέρας με άλλο όμως περιεχόμενο. Ο κα­θηγητής Παναγιώτης Χρήστου αναπτύσσοντας την «μέθοδο της θρησκευτικής εμπειρίας», περιγράφει την διάκριση των τριών φάσεων στον θρησκευτικό βίο. [2.Παναγιώτου Χρήστου: Το Μυστήριο του Θεού, Πατριαρχ. Ίδρυμα Πατερικών μελετών, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 156 κ.έ.]. Ο Αριστοτέλης διαιρεί τις φάσεις του θρη­σκευτικού βίου στην ηθική, την φυσική και την θεο­λογία. «Ο Ωριγένης κατά την προσφιλή του μετα­φορική μέθοδο λέγει ότι ο Χριστιανός αποκτά τον Χριστόν δια μεν της πρακτικής ως οικοδεσπότη, δια της φυσικής ως Βασιλέα και δια της θεολογίας ως Θεό». [ένθ. άνωτ. σελ. 157]



Οι βαθμίδες της πνευματικής ζωής είναι τρεις, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού «εγώ ειμί η οδός (ηθική) και η αλήθεια (φυσική) και η ζωή (θεο­λογία)» (Ίω. 14, 6). Ο Ευάγριος ορίζει τον Χριστια­νισμό ως «δόγμα τον Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκ πρακτικής και φυσικής και θεολογικής συνεστώς».



Η ίδια διάκριση παρατηρείται στον άγιο Διά­δοχο τον Φωτικής, στον άγιο Συμεών τον νέο Θεο­λόγο (πού χώρισε τα κεφάλαια του σε πρακτικά, γνωστικά, θεολογικά) και ακόμη στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, πού χρησιμοποίησε την ίδια διά­κριση στα κεφάλαια του (ηθικά, φυσικά, θεολογικά). Για την λεπτομερέστερη κατανόηση αυ­τών των βαθμίδων της πνευματικής ζωής μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξη στο μνημονευθέν βιβλίο του καθηγητού Παναγιώτου Χρήστου.





Μελετώντας όμως τα έργα των αγίων Πατέρων και κυρίως των λεγομένων νηπτικών, συναντούμε και μία άλλη διαβάθμιση της πνευματικής ζωής. Αυ­τή η διαβάθμιση είναι βαθύτερη χωρίς να καταργή τα προηγούμενα στάδια της πνευματικής ζωής. Για­τί πράγματι, σύμφωνα με την εμπειρία πολλών α­γίων Πατέρων, η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο, γίνεται με την ενέργεια της Χάριτος του Θεού και με τον πόνο από την στέρηση της Χάριτος μέχρι της εκ νέου ελεύσεώς της. Έτσι μπορούμε, σύμφω­να με αυτά, να διακρίνουμε την πνευματική ζωή σε τρία στάδια. Στην έλευση της Χάριτος, στην από­κρυψη της από τον άνθρωπο και στην εκ νέου έλευ­ση της στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτήν την βαθειά πείρα την εκφράζουν στα έργα τους οι Θεοφόροι Πατέρες και θα επιχειρήσουμε στην συνέχεια να την παρουσιάσουμε, όσο βεβαίως είναι δυνατόν.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

2
Λέει :
Παιδεία του Θεού είναι οι ελεύσεις και οι απο­κρύψεις της Χάριτος και όλη η γνώση περί του Θεού και της αιωνίου ζωής πού προσφέρεται στον άνθρω­πο ο οποίος δέχεται αυτές τις ελεύσεις και τις απο­κρύψεις της Ακτίστου Χάριτος.
αλλά επειδή υπάρχει και ευκολότερος τρόπος να το ορίσει κανείς αυτό ας χρησιμοποιήσουμε τον ακόλουθο ορισμό :

"Όλη η γνώση περί της αιώνιου ζωής και του Θεού που γίνεται δεκτή με ελεύσεις και αποκρύψεις της Χάριτος στον άνθρωπο"

Για αυτά όμως έχουν μιλήσει ο Πλάτωνας (στο Τίμαιο) τα οποία έλαβε από αυτόν ο Αριστοτέλης, τα οποία στη συνέχεια έλαβαν από τον Αριστοτέλη ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Νικόδημος κτλ.. Είναι δηλαδή Πυθαγόρεια διδασκαλία.

Αφού ο Τίμαιος ο Πυθαγόρειος λέει :

".... Εκείνος όμως, που παραδόθηκε εις την φιλομάθεια και εις την νόηση της αληθείας, και εκ των δυνάμεων αυτού αυτές προ πάντων έχει γυμνάσει, είναι απολύτως αναγκαίο αυτός να κατανοεί πράγματα αθάνατα και θεία……"

"……..αν βεβαίως δύναται να φθάσει την αλήθεια… καθ' όσον δε η ανθρώπινη φύση δύναται να μετάσχει της αθανασίας, κανένα μέρος τούτου δεν θα λείπει εις αυτόν, και επειδή πάντοτε υπηρετεί το θείο και διατηρεί εν τάξει και τιμά τον δαίμονα (την ψυχή), που κατοικεί εντός αυτού, θα είναι εξόχως ευ-δαίμων…"

…και η θεραπεία όλων είναι μία μόνη πάντοτε, ήτοι να δίνονται εις έκαστον μέρος οι κατάλληλες τροφές και κινήσεις. Αλλά εις το εντός ημών κατοικούν θείον ...συγγενείς κινήσεις είναι τα διανοήματα του παντός και οι περιφορές αυτού.»
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

3
Μέρος Β'

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος στις πνευματι­κές του ομιλίες αναφέρεται σ' αυτό το γεγονός. Γρά­φει:



«Ο ακούων λόγον έρχεται εις κατάνυξιν και μετά τούτο, υποστελλούσης της χάριτος κατ' οικονομίαν πρός το συμφέρον τω ανθρώπω, εισέρχεται εις γυμνασίαν και παιδείαν πολέμου και ποιεί πάλην και αγώνα προς τον σατανάν και μετά πολλού δρόμου και αγώνος αποφέρεται τα νικητήρια και γίνεται χριστιανός». [4. Μακαρίου Αιγυπτίου: Ομιλίαι Πνευματικοί, έκδ. Σχοινά, σελ. 127.]



Αυτή η παρατήρηση είναι αξιοσημείωτη. Γιατί φανερώνει αυτό πού ελέχθη προηγουμένως ότι δηλ. η παιδεία είναι ο πόλεμος στον καιρό της άρσεως της Χάριτος και ακόμη δείχνει καθαρά ότι τα στά­δια της πνευματικής ζωής ταυτίζονται με την έλευ­ση, την υποστολή και την εκ νέου έλευση της Χάρι­τος του Θεού. Μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο άνθρωπος γίνεται Χριστιανός όχι με την κατά­νυξη πού θα δημιουργηθεί από την έλευση της Χάρι­τος, αλλά από τον αγώνα πού θα ακολουθήσει. Τότε αποκτά, όπως θα λεχθεί πιο κάτω, πείρα και γνώση Θεού




Την ίδια εμπειρία εκφράζει και ο Γέροντας Σιλουανός σύμφωνα με τα γραφόμενα από τον βιογρά­φο του Αρχιμ. Σωφρόνιο: «Είχε έμπειρη γνώση της πνευματικής πορείας ο Γέροντας. Έδειχνε τρία ου­σιώδη στάδια της: πρώτο, τη λήψη της χάρης, δεύ­τερο, την άρση της και τρίτο, την επιστροφή της χά­ρης, την ξαναπόκτησή της με αγώνα ταπεινώσεως. Πολλοί έλαβαν τη χάρη, κι όχι μόνο απ' όσους μέ­νουν στην Εκκλησία, αλλά κι απ' όσους βρίσκον­ται έξω απ' αυτήν γιατί δεν υπάρχει προσωποληψία στον Κύριο αλλά κανένας δεν διεφύλαξε την πρώτη χάρη και μόνο λίγοι την ξαναπέκτησαν. Όποιος αγνοεί την περίοδο του δεύτερου ερχομού της χάρης, όποιος δεν πέρασε τον αγώνα για την επι­στροφή της, αυτός ουσιαστικά έχει μια λειψή πνευ­ματική πείρα.



Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν πλούσιος, όχι μό­νον από την προσωπική του εσωτερική πείρα, αλλά ήταν και θεωρητικά καλά καταρτισμένος στην ασκητική γραμματεία των Πατέρων της Εκκλησίας και με την δωρεά του Θεού δεν ήταν μόνο πιστός στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά επαναλήφθη­κε στον ίδιο η πείρα των μεγάλων Πατέρων». [5. Άρχιμ. Σωφρονίου: Γέροντας Σιλουανός, Εκδ. Ιεράς Μονής Τι­μίου Προδρόμου-Έσσεξ Αγγλίας 1978, σελ. 192.]



Ας δούμε όμως αναλυτικότερα αυτά τα τρία στάδια της πνευματικής ζωής.









Πρώτη έλευση της Χάριτος






Από τα κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης βλέπουμε καθαρά το γεγονός ότι ο Θεός εμφανίζεται με διαφόρους τρόπους στους Προφήτας.

«Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις έπ' εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ» (Έβρ. α' Ι)



Συνάπτει με τον κάθε άνθρωπο προσωπική δια­θήκη. Δεν θέλει να εχουμε γνώσεις γι' Αυτόν από τις μαρτυρίες άλλων, αλλά ο Ίδιος εμφανίζεται και δί­δει την δική Του γνώση και ο άνθρωπος αποκτά δι­κή του προσωπική μαρτυρία περί του Θεού. Αυτή η πρώτη προσωπική γνωριμία με τον Θεό, γίνεται σε περίοδο πού δεν περιμένει ο άνθρωπος ή ακόμη ύ­στερα από οδυνηρή αναζήτηση. Μπορεί ακόμη να συμβή σε άνθρωπο πού Τον πολεμάει. Αυτό το βλέ­πουμε στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου, πού βλέπει τον Θεό, ο ίδιος ο Χριστός εμφανίζεται και συνάπτει προσωπική διαθήκη μαζί του, την στιγμή πού εκείνος πορεύεται για να Τον πολεμήση. Αυτή η προσωπική Έλευση της Χάριτος είναι μια ιε­ρή κατάσταση. Η ψυχή του ανθρώπου, έστω και αμυδρώς, γνωρίζει τον Θεό ως Πρόσωπο. Καταλαβαίνει με την καρδιά του, τον νου του, όπως λέγουν οι άγιοι Πατέρες, ότι ο Θεός δεν είναι μια αφηρημέ­νη κατάσταση, ούτε μια απρόσωπη δύναμη ή μεγά­λη αξία, αλλά είναι Πρόσωπο. Στον Μωυσή, όταν α­πεκαλύφθη του είπε ότι «εγώ ειμί ο Ων» (Εξοδος γ' 14). Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύον­τας αυτήν την εμφάνιση και φανέρωση του Θεού λέ­γει ότι του είπε «Εγώ ειμί ο Ων» και όχι εγώ ειμί η ουσία, ώστε να αντιληφθούμε ότι εκ του όντος η ου­σία και όχι ο ων εκ της ουσίας. Το βαθύτερο είναι του Θείου Είναι, δεν είναι η ουσία του Θεού, αλλά ο Ων δηλ. ο Πατήρ πού γεννά προαιωνίως τον Υιό και εκπορεύει το Πανάγιο Πνεύμα.



Η πρώτη αυτή έλευση της Χάριτος του Θεού, πού την γεύεται ο κάθε ένας διαφορετικά, είναι ζωή γεμάτη από καρδιακά βιώματα και ζωή μυστικής ευωχίας. Ο άγιος Διάδοχος ο Φωτικής γράφει ότι «η Χάρις την αρχήν εν αισθήσει πολλή την ψυχήν τω οικείω είωθε περιαυγάζειν φωτί». [Θεοκλήτου μον. Διονυσιάτου: Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Τα εκα­τόν «Γνωστικά Κεφάλαια», 1977, σελ. 152.]



Σε άλλο σημείο γράφει ο ίδιος:



«Γεύει μεν ούν το άγιον Πνεύμα εν αρχαίς της προκοπής, είπερ θερμώς ερασθώμεν της αρε­τής τον Θεού, την ψυχήν εν πάση αισθήσει και πληροφορία της γλυκύτητος τον Θεού, ίνα έχη ειδέναι ο νους εν ακριβεί επιγνώσει το τέλειον έπαθλον των φιλόθεων πόνων». [ενθ. άνωτ. κεφ. 90, σελ. 205.]



Με αυτήν την πρώτη περίοδο της ελεύσεως του Θεού λαμβάνουμε ένα κεφάλαιο της νέας ζωής, ένα κεφάλαιο της Χάριτος. Μας ελκύει ο Θεός προς τον Εαυτό Του, ώστε μετά από αγώνες και θυσίες πολ­λές να Τον οικειοποιηθούμε. Γι' αυτόν τον πόνο και τον αγώνα θα αναφερθούμε πιο κάτω. Εδώ θα πρέ­πει να σημειώσουμε ότι αυτή η νέα περίοδος της κλήσεως από τον Θεό, είναι περίοδος γλυκύτητας, ευφροσύνης πνευματικής, περίοδος, όπως σημειώ­θηκε, καρδιακών βιωμάτων.



Σ' αυτά τα γεγονότα και ειδικότερα στο ερώτη­μα τι προηγείται πρώτα η Χάρη ή ο πειρασμός ανα­φέρεται και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:



«Ερώ: Τι ούν λοιπόν, πρώτον ο πειρασμός, και τότε το χάρισμα· ή το χάρισμα, πρώτον, και ούτως οπίσω αυτού ο πειρασμός;



Απόκ: Ουκ έρχεται ο πειρασμός, ει μη πρώ­τον δέξεται η ψυχή εν τω κρύπτω μέγεθος υ­πέρ το μέτρον αυτής, και το πνεύμα της χάρι­τος, όπερ εδέξατο πρώτον. Και μαρτυρεί περί τούτον ο πειρασμός του Κυρίου, ομοίως και οι πειρασμοί των Αποστόλων. Ου γαρ παρεχωρήθησαν εισελθείν εις πειρασμούς, έως αν εδέξαντο τον παράκλητον. Οι γαρ κοινωνούντες τοις αγαθοίς, αρμόζει αυτοίς υπομείναι τους πειρασμούς αυτών, ότι μετά τον αγαθόν η θλίψις αυτών. Ούτω γαρ ήρεσε τω σοφώ Θεώ εν πάσι ποιείν. Και ει τούτο ούτω, τουτέστιν η χά­ρις προ του πειρασμού, άλλ' όμως πάντων προηγήσατο η αίσθησις των πειρασμών της αισθήσεως της χάριτος, δια την δοκιμήν της ε­λευθερίας. Ουδέποτε γαρ η χάρις προλαμβάνει εις τίνα, προ του γεύσασθαι των πειρασμών. Προηγείται μεν ουν η χάρις εν τω νοΐ, εν δε τη αισθήσει βραδύνει».[Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικά, δκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονί­κη 1977, σελ. 192-193]



Την πασχάλεια αυτή ατμόσφαιρα ζουν πολλοί. Ας αρκεσθούμε σε μια έγγραφη μαρτυρία, για την κατάσταση πού ζούσε ο μακάριος Γέροντας Σιλουανός μετά την εμφάνιση του Χριστού σ' αυτόν. «Τη στιγμή της Επιφάνειας του Θεού ολόκληρη η ύπαρξή του πληροφορήθηκε πώς του συγχωρέθηκαν οι α­μαρτίες του. Χάθηκαν οι φλόγες του άδη πού βρυχόταν γύρω του, έπαψε η κόλαση πού δοκίμαζε μισό χρόνο. Τώρα του δόθηκε να ζήση την ιδιαίτερη χαρά και την μεγάλη ανάπαυση της ειρηνεύσεως με τον Θεό. Στην ψυχή του κυριαρχούσε το νέο γλυκύ αί­σθημα της αγάπης για τον Θεό και τους ανθρώπους, για κάθε άνθρωπο. Έπαψε η προσευχή της μετά­νοιας, έφυγε εκείνη η αβάστακτη πύρινη αναζήτηση της αφέσεως, πού δεν άφηνε τον ύπνο να' ρθη στα βλέφαρα του. Άραγε αυτό σήμαινε πώς τώρα μπο­ρούσε να παραδοθή ήσυχα στον ύπνο; Όχι βέβαια.



Τον πρώτο καιρό μετά την επιφάνεια η ψυχή του Συμεών, πού γνώρισε την ανάστασή της και είδε το φως της αληθινής και αιώνιας υπάρξεως, έζησε σ' ένα πασχαλινό πανηγύρι. Όλα ήταν ωραία: ο κό­σμος μεγαλειώδης, οι άνθρωποι ευχάριστοι, η φύση ανείπωτα όμορφη, το σώμα άλλαξε κι έγινε ανάλα­φρο, προστέθηκαν δυνάμεις, ο λόγος του Θεού έδινε χαρά στην ψυχή, οι ολονύχτιες αγρυπνίες στην εκ­κλησία και κυρίως οι προσευχές στο κελλί έγιναν γλυκείες. Ξέχειλη από χαρά η ψυχή σπλαχνιζόταν τους ανθρώπους και δεόταν για όλο τον κόσμο». [ Άρχιμ. Σωφρονίου, ένθ. άνωτ. σελ. 33-34.]



Είναι αδύνατον να περιγραφή αυτή η κατάστα­ση με λόγια. Η βίωση της Ακτίστου Χάριτος δεν μπορεί να περικλεισθή σε κτιστά ρήματα. Μόνον ο αναγεννημένος, ο μεμυημένος με την πείρα, μπορεί να αντιληφθή αυτήν την πραγματικότητα. Την επο­χή αύτη όλα είναι καινούργια. Αισθάνεται την πα­ρουσία του Θεού σαν προσωπική παρουσία, θεωρεί τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Όλα είναι καθαρά. Τα πουλιά, τα δένδρα αποκτούν μια άλλη διάσταση. Όλα τα βλέπει κάτω από το αιώνιο, κάτω οπό την ενέργεια της Ακτίστου Χάρι­τος και του Ακτίστου Φωτός. Παύουν να τον απα­σχολούν τα κοινά προβλήματα της καθημερινότη­τας. Δεν ενδιαφέρεται για την γνώμη πού οι άλλοι έ­χουν γι' αυτόν. Περιφρονεί κάθε ταλαιπωρία. Μονα­δική απασχόληση η προσευχή και η κοινωνία με τον Θεό. Είναι μια ζωή ερωτικής αναφοράς. Και αυτός ο έρωτας γεννήθηκε από την έλευση της Χάριτος.



«Μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο πόθον, οίον μανικός εραστής προς την εαυ­τόν ερωμένην κέκτηται... Τούτω τις τω βέλει τρωθείς, έλεγε περί εαυτού (όπερ θαυμάζω), ως «εγώ καθεύδω» δια την χρείαν της φύσε­ως, «η δέ καρδία μου γρηγορεί», δια το πλή­θος του έρωτος». [Κλίμαξ Ιωάννου του Σιναΐτου, έκδ.«Αστήρ», Παπαδημητρίου 1970, Λόγος Λ', ε και ζ σελ. 168.]
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

4
Αυτή η παρατήρηση είναι αξιοσημείωτη. Γιατί φανερώνει αυτό πού ελέχθη προηγουμένως ότι δηλ. η παιδεία είναι ο πόλεμος στον καιρό της άρσεως της Χάριτος και ακόμη δείχνει καθαρά ότι τα στά­δια της πνευματικής ζωής ταυτίζονται με την έλευ­ση, την υποστολή και την εκ νέου έλευση της Χάρι­τος του Θεού. Μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο άνθρωπος γίνεται Χριστιανός όχι με την κατά­νυξη πού θα δημιουργηθεί από την έλευση της Χάρι­τος, αλλά από τον αγώνα πού θα ακολουθήσει. Τότε αποκτά, όπως θα λεχθεί πιο κάτω, πείρα και γνώση Θεού
Αυτό είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Γιατί γνώριζα για πρώτο φωτισμό , αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει άρση και μετά επαναφορά. Επίσης μετά λέει κάτι που είναι συνταρακτικό :
Πολλοί έλαβαν τη χάρη, κι όχι μόνο απ' όσους μέ­νουν στην Εκκλησία, αλλά κι απ' όσους βρίσκον­ται έξω απ' αυτήν γιατί δεν υπάρχει προσωποληψία στον Κύριο αλλά κανένας δεν διεφύλαξε την πρώτη χάρη και μόνο λίγοι την ξαναπέκτησαν.
Δηλαδή μπορεί κάποιος να φωτιστεί ακόμα και αν δεν είναι στην εκκλησία;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

5
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς θέλει να πεί ο γέροντας Σωφρόνιος,αλλά μάλλον δεν θέλει να πει το οικουμενιστικό,οτι υπάρχει θεία χάρη εκτός εκκλησίας,άρα έχουν έγκυρα μυστήρια,αρα είμαστε όλοι εκκλησίες,αρα... κ.τ.λ.

Μπορεί να εννοεί,οτι ο Θεός κάνει την εμφανισή του στις καρδιές και αυτών που βρίσκονται εκτός εκκλησίας για να τους προσελκύσει στον σωστό δρόμο.

Δηλαδή σκέφτομαι,ενας καθολικός ακούει μια ορθόδοξη ομιλία,αμα δεν τον φωτίσει ο Θεός,πως θα καταλάβει οτι ακολουθεί τελικά το λάθος δρόμο,απο μόνος του;

Οχι δηλσδή οτι τον φωτίζει ο Θεός,επειδή είναι σωστός ,αλλα για να γίνει,επειδή γνωρίζει καλύτερα τις καρδιές των ανθρώπων
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

6
dominique έγραψε:Δεν γνωρίζω τι ακριβώς θέλει να πεί ο γέροντας Σωφρόνιος,αλλά μάλλον δεν θέλει να πει το οικουμενιστικό,οτι υπάρχει θεία χάρη εκτός εκκλησίας,άρα έχουν έγκυρα μυστήρια,αρα είμαστε όλοι εκκλησίες,αρα... κ.τ.λ.

Μπορεί να εννοεί,οτι ο Θεός κάνει την εμφανισή του στις καρδιές και αυτών που βρίσκονται εκτός εκκλησίας για να τους προσελκύσει στον σωστό δρόμο.

Δηλαδή σκέφτομαι,ενας καθολικός ακούει μια ορθόδοξη ομιλία,αμα δεν τον φωτίσει ο Θεός,πως θα καταλάβει οτι ακολουθεί τελικά το λάθος δρόμο,απο μόνος του;

Οχι δηλσδή οτι τον φωτίζει ο Θεός,επειδή είναι σωστός ,αλλα για να γίνει,επειδή γνωρίζει καλύτερα τις καρδιές των ανθρώπων
Μα αυτό λέμε ότι ο πρώτος φωτισμός είναι καθαρά ένα μήνυμα, αφού έπειτα είναι ο πραγματικός αγώνας. Συνεπώς πιθανόν και έναν βουδιστής στο Θιβέτ μετά από 40 χρόνια ζεν να βιώσει φωτισμό , όμως δεν μπαίνει στον "δεύτερο φωτισμό" (=νομίζω λέγεται Δοξασμός).
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

7
Συνεπώς πιθανόν και έναν βουδιστής στο Θιβέτ μετά από 40 χρόνια ζεν να βιώσει φωτισμό , όμως δεν μπαίνει στον "δεύτερο φωτισμό" (=νομίζω λέγεται Δοξασμός).
Ο βουδιστής ζεν,δεν πιστεύει καν στον Χριστό,πως θα βιώσει τον φωτισμό;Στα καλά καθούμενα;

Άλλο,αν κάποιος είναι καλός άνθρωπος και δεν είχε ευκαιρία να γνωρίσει τον Χριστό και κάπως τον φωτίσει,οτι όντως υπάρχει Θεός και είναι προσωπο,ώστε να τον αναζητήσει και άλλο ο θείος φωτισμός που αναφέρει ο Σιλουανός που αφορά τη ύπαρξη πνευματικής ζωής.

Κοίτα τι λέει
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν πλούσιος, όχι μό­νον από την προσωπική του εσωτερική πείρα, αλλά ήταν και θεωρητικά καλά καταρτισμένος στην ασκητική γραμματεία των Πατέρων της Εκκλησίας και με την δωρεά του Θεού δεν ήταν μόνο πιστός στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά επαναλήφθη­κε στον ίδιο η πείρα των μεγάλων Πατέρων».
Ξαναλέω δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοεί ο Γέροντας,οπότε καλύτερα να μην κάνουμε αναγωγές.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

8
dominique έγραψε:
Συνεπώς πιθανόν και έναν βουδιστής στο Θιβέτ μετά από 40 χρόνια ζεν να βιώσει φωτισμό , όμως δεν μπαίνει στον "δεύτερο φωτισμό" (=νομίζω λέγεται Δοξασμός).
Ο βουδιστής ζεν,δεν πιστεύει καν στον Χριστό,πως θα βιώσει τον φωτισμό;Στα καλά καθούμενα;

Άλλο,αν κάποιος είναι καλός άνθρωπος και δεν είχε ευκαιρία να γνωρίσει τον Χριστό και κάπως τον φωτίσει,οτι όντως υπάρχει Θεός και είναι προσωπο,ώστε να τον αναζητήσει και άλλο ο θείος φωτισμός που αναφέρει ο Σιλουανός που αφορά τη ύπαρξη πνευματικής ζωής.

Κοίτα τι λέει
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν πλούσιος, όχι μό­νον από την προσωπική του εσωτερική πείρα, αλλά ήταν και θεωρητικά καλά καταρτισμένος στην ασκητική γραμματεία των Πατέρων της Εκκλησίας και με την δωρεά του Θεού δεν ήταν μόνο πιστός στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά επαναλήφθη­κε στον ίδιο η πείρα των μεγάλων Πατέρων».
Ξαναλέω δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοεί ο Γέροντας,οπότε καλύτερα να μην κάνουμε αναγωγές.
Μα το ίδιο λέω κι εγώ , και το άρθρο, ότι ο φωτισμός έρχεται αρχικά, μετά γίνεται άρση και μετά αρχίζει ο πραγματικός αγώνας (την επαναφορά του)

ο βουδιστής που από μικρός εισήλθε στο μοναστήρι για να κάνει ζεν που τον γνώρισε το Χριστό ; Συνεπώς 1/100 κάποιος μπορεί να βιώσει φωτισμός, ο οποίος όμως χάνεται στη συνέχεια.

άλλη ερώτηση :
το νιρβάνα σε τι διαφέρει από το 1ο φωτισμό ; Σε τι διαφέρει η πλήρης απογύμνωση των γήινων κατά την Ορθόδοξη μέθοδο από την βουδιστική μέθοδο ;

Δε λέω ότι είναι το ίδιο, τις διαφορές ρωτάω
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

9
Σε τι διαφέρει η πλήρης απογύμνωση των γήινων κατά την Ορθόδοξη μέθοδο από την βουδιστική μέθοδο ;
Η απογύμνωση των γήινων ποιο σκοπό έχει στην Ορθοδοξία και ποιο σκοπό έχει στον βουδισμό;

Ο φωτισμός όπως λες στον βουδιστή επέρχεται επειδή κάνει τις βουδιστικές του ασκήσεις;Και είναι εκ Θεού;

Προσπαθώ να καταλάβω γιατι τα μπερδεύεις!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”