Π.Δανιήλ Γούβαλης -Ένας μεγάλος αντιαιρετικός ιερέας

1
ο π.Δανιήλ απεβίωσε στις 11 Ιουλίου 2009.

Εικόνα

Ο μεταστάς εκ του προσκαίρου στα αιώνια και μέλλοντα αδελφός ημών Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, μας άφησε μνήμη καλή και αγαθή, όπου διήλθε και όπου διηκόνησεν, όπου θεαρέστως ηγωνίσθη, εις κλήρον και λαόν του Θεού, εις τον ισάγγελον μοναχισμόν και εις την διαποίμανσιν της ενορίας του.

Ολίγοι, ως ημείς, εγνωρίσαμεν τόσον καλώς την μορφήν του και τον βίον του από μικράς ηλικίας. Διότι και πατριώται ήμεθα, καταγόμενοι από την ηρωικήν Ρούμελην και συνομήλικοι και συμμαθηταί στο ίδιο θρανίο του Γυμνασίου, συμμαχηταί στους αγώνας, τας πνευματικάς μάχας υπέρ της δόξης του Θεού και της Αγίας Μητρός ημών Εκκλησίας.

Ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, ένα αετόπουλο της ελατό Γκιώνας και του Πανουριά, ένα ορφανό παιδί, ορεσίβιο, πεντακάθαρο, κατέβηκε από τα ψηλά στον κάμπο του κόσμου, στον Πειραιά για να σπουδάσει. Κι εκεί τον συνάντησε η αγάπη και η πρόνοια και η προστασία του αειμνήστου Γέροντός μας Χερουβείμ του Αγιορείτου, κτήτορος της Αδελφότητος του Παρακλήτου στον Πειραιά και κατόπιν της ομωνύμου Ιεράς Μονής στον Ωρωπό.

Αριστούχος μαθητής, ο αείμνηστος π. Δανιήλ, αριστούχος φοιτητής, πατερικός θεολόγος, ακούραστος ερευνητής, εραστής του βιβλίου, συγγραφεύς δυνατός, δυνατότερος στο λόγο, εμβριθής στα ελληνικά γράμματα, κάτοχος της ελληνικής γλώσσας, ακριβέστατος ερμηνευτής, στοργικός ποιμήν και διακριτικός πατέρας αναρίθμητων πνευματικών τέκνων στη μικρή ενορία της Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας, άοκνος εις την ιεράν εξομολόγησιν και καθοδήγησιν, διηκόνησε την Εκκλησίαν εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής επί πολλά έτη, διηκόνησε την Ραδιοφωνικήν Ποιμαντικήν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με όμορφες, πρωτότυπες εκπομπές.


Ένας από τους καλυτέρους βοηθούς στο συγγραφικό έργο του Γέροντος Χερουβείμ και πιστός συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Κρήτης Διονυσίου. Τα έργα και η μετάφρασις της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου και ο αθωνικός μοναχισμός δε θα είχαν δει το φως της δημοσιότητος, εάν δεν είχε διατεθεί ο ολονύκτιος πολλές φορές ζήλος και η αμέριστη βοήθεια του π. Δανιήλ.

Ιδιαιτέρως διέπρεψε εις τον αντιαιρετικόν αγώνα. Ως καλός ποιμήν επροστάτευσε και προφορικώς και γραπτώς το ποίμνιο του Χριστού από τους αιρετικούς λύκους, τους έχοντες ένδυμα προβάτου τους εκ δυσμών και από τις πλάνες τις προερχόμενες εξ ανατολών.


Τις ασθένειές του τις αντιμετώπισε με ηρωϊκό πνεύμα, αφήνοντας την έκβαση εις τα χέρια του Θεού και εις το θέλημά Του. Αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια την είδαμε όλοι, αλλά ιδιαιτέρως αι μοναχαί αδελφαί του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Κουφαλίων, τον οποίο Άγιο μελετούσε και ευλαβείτο υπερβολικά, όπου τον υπηρέτησαν με σεβασμόν και αληθινήν αυτοθυσίαν. Δεν παρήλθαν δύο έτη, όταν με παρεκάλεσε—ποιος ξέρει, περίμενε το τέλος—να τον συμπεριλάβωμεν εις την ανδρώα Ιεράν Μονήν μας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σοχού Λαγκαδά, οπότε ετελέσθη η κουρά του εις Μεγαλόσχημον Μοναχόν εν μέσω κατανυκτικής ατμόσφαιρας, ταπεινούμενος να υποταχθεί εις ένα συμμαθητή του και συνομήλικό του, ασφαλώς πολύ κατώτερον από αυτόν όπως είναι (...) μου.

Αγαπητέ μας παράδελφε, φιλάδελφε, φιλόστοργε πάτερ, αγωνιστά της πίστεως και της ευσεβείας, τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθης, την πίστην τετήρηκας, τον δρόμον τετέλεκας. Λοιπόν, απόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει σοι Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο Δίκαιος Κριτής, ου μόνον δε σοι, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού.



Την 11η Ιουλίου 2009 έφυγε από κοντά μας ο σεβαστός πνευματικός πατέρας, Αρχιμανδρίτης και μοναχός Δανιήλ Γούβαλης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγράψουμε σε ένα άρθρο τη μεγάλη σημασία της προσφοράς του, είναι όμως πολύ εύκολο να πούμε ότι χάσαμε έναν Μεγάλο Άνθρωπο της Εκκλησίας, έναν άξιο πνευματικό, ένα σύγχρονο Άγιο. Ειδικότερα για όσους τον γνώρισαν από κοντά και υπήρξαν πνευματικά παιδιά του, η απώλεια αυτή στέκει ακόμα δυσβάσταχτη και ουσιαστικά μη πιστευτή.Αναρίθμητες ήταν οι συμβουλές του, αφού αναρίθμητοι ήταν αυτοί που έτρεχαν κοντά του για να τους βοηθήσει.

Αναρίθμητες ήταν οι προσευχές του, αφού στους πιστεύοντες δεν υπήρχε πρόβλημα που να επιτρέπει ο Θεός να λυθεί και να μη λυθεί μέσω του πατρός Δανιήλ. Αναρίθμητες ήταν οι γνώσεις του, οι οποίες φαίνονται και μέσα από το όμορφο και χρήσιμο συγγραφικό του έργο. Επιπλέον, πώς να μετρήσει κανείς την σοφία και την σύνεσή του, που κινητοποιούσε συνήθως σε δευτερόλεπτα, λόγω του προορατικού του χαρίσματος, για να απαντήσει στον καθένα χωριστά;

Αναρίθμητες δυστυχώς ήταν και οι ταλαιπωρίες του, λόγω της ευαίσθητης υγείας του, που τον τυρρανούσαν όλο και περισσότερο.Κι όμως εκείνος ποτέ δε σταματούσε το έργο του, δεν έπαυε να αγωνίζεται, να ομιλεί στο ποίμνιο, να παρουσιάζει στο ραδιόφωνο. Δεν ήθελε να δηλώνει κουρασμένος, ενώ παράλληλα δεν άφηνε να διαφημίσουμε καμία από τις ικανότητες και τις αρετές του. Ο ίδιος έκρυβε όσο μπορούσε κάθε του καλό, ζητώντας μας επίσης να λέμε όσο το δυνατόν λιγότερα για αυτόν. Ήθελε να περνιέται απλά σαν ένας άνθρωπος, σαν ένα μέλος της Εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι τον πολεμούσαν με τα σχόλιά τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους άξιους.

Φυσικό είναι να συνέβαιναν όλα αυτά γιατί μιλώντας για τον πατέρα Δανιήλ Γούβαλη δε μιλάμε αόριστα για ένα ιερωμένο, αλλά για ένα ζωντανό Άγιο. Έναν πραγματικό Άγιο που κάποιοι είχαν την ευλογία να τον έχουν κοντά τους για να τους συμβουλεύει, να τους αγαπά και κυρίως να τους στηρίζει. Η επικρατούσα φράση που άκουσα από όσους υπήρξαν δίπλα του είναι “Ήταν το στήριγμά μου”. Και το δικό μου στήριγμα ήταν, είναι αλήθεια.


Όπως λοιπόν σε κάθε Άγιο, έτσι και στην περίπτωση του πατρός Δανιήλ δεν υπάρχει μέτρο στην αρετή, δεν υπάρχει μέτρο και στην Αγάπη. Αγαπούσε άμετρα, άπειρα τα θεία, αγαπούσε άμετρα (όχι όμως απερίσκεπτα) και τα παιδιά του. Δεν υπάρχει μέτρο σε αυτό που προσφέρεις, αλλά στο πώς το προσφέρεις. Και ο Γέροντας είχε το σπουδαιότερο μέτρο στα πνευματικά, που λέγεται Διάκριση. Γι’ αυτό στον καθένα πρόβλεπε και συμβούλευε το δικό του “γιατρικό” , τη δική του “συνταγή” σύμφωνα με την περίπτωσή του. Κι έτσι ο καθένας από όσους τον έβλεπαν είχε την αίσθηση ότι ήταν ο δικός του Γέροντας. Όπως οι γονείς σε ορισμένες περιπτώσεις αφήνουν τα παιδιά τους να πιστεύουν ότι κάποιο χωριστά είναι που αγαπούν πιο πολύ.

Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν.


Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό. Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.


Γνωρίζαμε ότι ο Γέροντας δεν ήταν τελευταία καλά. Γνωρίζαμε ότι υπέφερε και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό. Παρ’ όλ’ αυτά δεν περιμέναμε αυτή την έκβαση. Πώς άλλωστε να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Πώς να το δεχθείς; Επειδή όμως σε πολλά πράγματα υπάρχουν δύο όψεις, αντί να οδυνόμαστε και να οδυρόμαστε που χάσαμε το Γέροντα από κοντά μας, ζητώντας τα ρέστα από τον Κύριο που μας τον πήρε (και ανθρώπινο είναι), καλό θα ήταν να νιώθουμε ευχαριστημένοι που τον γνωρίσαμε, που είμαστε μαζί του-άλλος πολύ, άλλος λίγο-και δεχθήκαμε την παρουσία του τόσα χρόνια δίπλα μας. Και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανεξάρτητα από την σχέση που είχαμε μαζί του, ας είμαστε δυναμωμένοι από την ιδέα ότι ο Θεός ακόμα μας σκέφτεται και στέλνει πραγματικούς Αγίους για να μας βοηθούν. Τέλος για όσους δεν είναι σίγουροι ή αρκετά ενημερωμένοι για την προσφορά και την πνευματικότητα του Γέροντα παραθέτω ενδεικτικά ένα μόνο γεγονός που συνέβη σε εμένα προσωπικά.


Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο που ήταν αφιερωμένο στο έργο του Γέροντα Παΐσιου-του οποίου η αγιοσύνη είναι πια γνωστή. Ενώ δεν τον γνώριζα, αποφάσισα σχετικά με ένα σημαντικό πρόβλημά μου να κάνω αυτό που θα ήθελε ο Γέροντας Παΐσιος από τον καθένα στη θέση μου (Αυτό το αποφάσισα για να μην τον στενοχωρήσω και επειδή φαινόταν ξεκάθαρα μέσα στο βιβλίο ή θέλησή του σε αυτό). Στην πορεία όμως μετά την απόφασή μου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και κάποια στιγμή έφτασα σε απόγνωση. Τότε, αναφώνησα μέσα μου: “Που είσαι τώρα Γέροντα Παΐσιε, τώρα που έκανα αυτό που ήθελες, για να με βοηθήσεις;”. Πάνω στη σκέψη μου αυτή, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γέροντας Δανιήλ τον οποίο είχα στο μεταξύ γνωρίσει και μου λέει: “Πώς πάμε; Καλά; Γιατί είχα μία έμπνευση (!) να σας πάρω τηλέφωνο”!!


Ο Βοιωτικής καταγωγής πατέρας Δανιήλ Γούβαλης υπηρέτησε 25 ολόκληρα χρόνια στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας. Από εκεί ξεκινούσε για να εξομολογεί και να ωφελεί μικρούς και μεγάλους σε όλες τις γύρω ενορίες. Το σαρανταήμερο μνημόσυνό του θα τελεστεί στην άνω εκκλησία στις 16-8 παρουσία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας κ.κ.Νικολάου. Επίσης στο Internet λειτουργεί ιστοσελίδα στο όνομά του. Είθε το άρθρο αυτό να σταθεί αφορμή της έκδοσης και δημοσίευσης περισσότερων και πληρέστερων από πλευράς πληροφοριών έντυπων πονημάτων, αφιερωμένων στη ζωή και το έργο του Γέροντα.

Ας έχουμε όλοι την ευχή του Παππούλη μας Δανιήλ και ας επιτρέπει ο Κύριος να μας βοηθάει και να στέργει για μας και από κει που είναι. Και έτσι θα γίνει, γιατί μαζί με τον Γέροντα Παΐσιο και το Γέροντα Πορφύριο, ο Γέρων Δανιήλ της Μαλακάσας είναι και αυτός πλέον, ένας αληθινός Άγιος της εποχής μας.

Π.Ν.



Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν. Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό.

Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Κοτσώνης




Σεμνός και ταπεινός λειτουργός τού Υψίστου, ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Γούβαλης, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 11 Ιουλίου 2009.

Γεννήθηκε στην Πανουργιά Λαμίας το έτος 1940. Ορφανός από πατέρα, αγάπη­σε βαθειά την Εκκλησία και αφιέρωσε τον εαυτό του σ' Αυτήν από μικρή ηλικία. Δεν περιορίστηκε στα εφημεριακά του καθή­κοντα στην Αγία Παρασκευή Μαλακάσας. Ανέπτυξε μια πλούσια ποιμαντική δραστη­ριότητα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος.

Λειτουργός, ιεροκήρυκας, πνευματικός, συγγραφέας, διδάσκαλος, απολογητής, με φλογερή και καθαρή πίστη και αγωνία για τη στήριξη και την οικοδομή ψυχών στην Αλήθεια τού Χριστού.

Κάθε τόπος και τρόπος γινόταν γι' αυ­τόν άμβωνας. Κηρύγματα, ομιλίες, εκπομπές, σειρά βιβλίων, συνέδρια, ημερίδες, συζητήσεις ατελείωτες με αιρετικούς, ήταν η καθημερινή αγωνιώδης προσπάθεια του σεβαστού Γέροντα. Το ευλογημένο αποτέ­λεσμα και οι καρποί της γόνιμης εργασίας του, ήταν συχνά η επανένταξη πλανεμένων αδελφών μας στην Εκκλησία.

Η ξαφνική αναχώρησή του για την αιώ­νια Βασιλεία του Θεού, την οποία εκήρυττε επί δεκαετίες ως διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού, απορφάνισε πλήθος πνευμα­τικών τέκνων του. Ο Κύριος όμως του χά­ρισε χριστιανικά και ανώδυνα τα τέλη της επίγειας ζωής του, αναπαύοντάς τον από κόπους πολλούς, δυσκολίες και αγώνες για τη σωτηρία ψυχών και την περιφρούρηση της Αλήθειας τού Χριστού από την λύμη των αιρέσεων. Και τώρα αναπαύεται από των κόπων του στο Ησυχαστήριο του Γέ­ροντος Πορφυρίου στο Μήλεσι.

Από την δεκαετία τού 1970, μαζί με τον μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο π. Αντώ­νιο Αλεβιζόπουλο και άλλους συνεργάτες αποτελούσαν το «διδακτικό προσωπικό» του «Φροντιστηρίου Αντιμετωπίσεως αιρέ­σεων». Όλοι εμείς, εκεί ελάβαμε τα εφό­δια για να συνεχίσουμε το έργο και την ποιμαντική προσπάθεια για την αντιμε­τώπιση τού προβλήματος των νεοφανών αιρέσεων.

Η ΠΕΓ είχε την ευλογία να έχει ως πο­λύτιμο συμπαραστάτη και συνεργάτη στη διακονία της τον μακαριστό π. Δανιήλ και όλοι μας αισθανόμασταν πάντοτε έντονη την παρουσία του.

Είμαστε βέβαιοι ότι την μελλοντική δια­κονία της ΠΕΓ θα στηρίζουν οι προσευχές και των δύο σεβασμίων γερόντων μας, του π. Αντωνίου και του π. Δανιήλ.

Εμείς όλοι, με αισθήματα ευγνωμοσύ­νης και σεβασμού στη μνήμη του μακαρι­στού Αρχιμανδρίτου π. Δανιήλ Γούβαλη, ευχόμαστε να αναπαύση ο Κύριος την ψυ­χή του εν Χώρα ζώντων, «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται».

π. Κυριακός Τσουρός

Read more: http://www.egolpion.com/f_danihl.el.aspx#ixzz3fnaByMFJ

Re: Π.Δανιήλ Γούβαλης -Ένας μεγάλος αντιαιρετικός ιερέας

2
Παρατηρήσεις και σκέψεις του μακαριστού γέροντος Δανιήλ περί τα εσχατολογικά, τον Αντίχριστο και το τέλος του κόσμου.



Οι αιώνιες αλήθειες

Οι διάφοροι αιρετικοί του αιώνος μας ανακατεύουν πολύ τα εσχατολογικά θέματα, δεδομένου ότι οι εσχατολογικές αναφορές της Αγίας Γραφής σε οράματα των προφητών και της Αποκαλύψεως έχουν πολλές ερμηνευτικές δυσχέρειες τα πράγματα μπερδεύονται πολύ εύκολα.
Αφού οι αιρετικοί χαράξουν το δικό τους εσχατολογικό πλάνο τότε προσπαθούν να εντάξουν σε αυτό και εκείνες τις περικοπές τις Αγίας Γραφής που δεν περιέχονται σε δυσνόητα προφητικά κεφάλαια αλλά σε σαφή λόγο.

Έτσι λόγου χάριν στην δευτέρα προς Θεσσαλονικείς επιστολή σε λόγο καθαρό και σαφέστατο τονίζετε ότι πρώτα θα έρθει ο Αντίχριστος και κατόπιν η επισυναγωγή των Χριστιανών επί τον Κύριον.
Διάφοροι σύγχρονοι αιρετικοί όπως λόγου χάριν οι Πεντηκοστιανοί κηρύττουν ότι πρώτα θα γίνει η επισυναγωγή, η σύναξις των ιστών από τον Χριστό και μετά θα έρθει ο Αντίχριστος, πλήρης διαστροφή του λόγου του Θεού, τέλειο αναποδογύρισμα.
Όχι μόνο μέσα στις ομάδες των αιρετικών αλλά και στις τάξεις των Ορθοδόξων εισχωρούν περίεργες και λανθασμένες εσχατολογικές απόψεις.
Όσο αναφορά το θέμα του Αντίχριστου επικρατεί αρκετή σύγχυση.
Στο μυαλό πολλών Χριστιανών έχει μπει η ιδέα ότι όπου νάνε σε 5,10 χρόνια ο Αντίχριστος καταφθάνει.
Έτυχε μάλιστα να ακούσουν και κάποιους θεολόγους η κληρικούς που υποστήριζαν ταχεία έλευση του Αντίχριστου και το κακό απόγινε…

Αν κάποιος είναι κληρικός ή θεολόγος δεν σημαίνει ότι κατέχει άριστα τα εσχατολογικά θέματα και ότι γνωρίζει πότε θα έρθει ο Αντίχριστος. Μερικοί μάλιστα συνδύασαν και κάποιες πυρκαγιές με γρήγορο ερχομό του Αντίχριστου.
Οι κληρικοί που μπορούν να μιλούν αλάθητα περί εσχατολογικών θεμάτων είναι οι Θεοφόροι. Αυτοί δηλαδή που πέρασαν το στάδιο της καθάρσεως προχώρησαν στο στάδιο του φωτισμού και προχώρησαν στην μυστική ένωση με τον Θεό. Αυτοί έχουν φτάσει στην κατά Χριστό απάθεια.
Τα πάθη δεν συσκοτίζουν την διάνοια τους και στον νου τους κυκλοφορούν έννοιες Θεόσδοτες.
Αυτοί είναι πνευματοφόροι, μέσα τους υπάρχει εν δυνάμει και ενεργεία η χαρις του Αγίου Πνεύματος και ορθοτομούν τον λόγο της αλήθειας και στα εσχατολογικά θέματα.
Δόξα τω Θεώ στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνος γνωρίσαμε αρκετούς Θεοφόρους κληρικούς και μοναχούς.
Διαπιστώσαμε και τις εσχατολογικές τους θέσεις.
Κανείς από αυτούς δεν άφησε να εννοηθεί ότι σε 5,10 χρόνια εμφανίζετε ο Αντίχριστος, αντίθετα από τα λόγια τους και την συμπεριφορά τους βγαίνει το αντίθετο αποτέλεσμα, το αντίθετο συμπέρασμα.
Ένας από αυτούς τους θεοφόρους, κατασκεύασε τεράστιο έργο και από πλευράς οικοδομικής και προείπε ότι σε αυτό στο μέλλον πολλές πολλές χριστιανικές ψυχές θα ενισχύονται.
Ο ίδιος προείπε σε διάφορα πνευματικά του τέκνα τι θα τους συμβεί όταν θα μεγαλώσουν και όταν θα γεράσουν.
Άλλος θεοφόρος γέροντας σε κάποιο νησί όταν τον επισκέφτηκε μια οικογένεια είπε μια προφητεία για το μικρό τους παιδί, ότι δηλαδή αυτό στο μέλλον θα λάμψει μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Σε κάποια περιοχή της Βοιωτίας υπάρχει ένας κρυμμένος Άγιος, σύμφωνα με την πρόρρηση θεοφόρου γέροντος, αυτόν, θα τον αποκαλύψει ο Θεός μετά 100 χρόνια για να ενισχυθεί η ευσέβεια των κατοίκων της περιοχής.
Κάτι παράλληλο δηλαδή με την περίπτωση του Οσίου Παταπίου ή του Αγίου Ραφαήλ.
Ας σημειωθεί ότι αυτοί οι θεοφόροι γέροντες είναι αναγνωρισμένης αγιότητας από τον λαό του Θεού και έχουν πει και άλλες προφητικές ρήσεις που ήδη έχουν εκπληρωθεί.

Λοιπόν όσο αναφορά ταχεία έλευση του Αντίχριστου αυτό είναι ένα παραμύθι που έχει εκκολαφτεί σε θερμόαιμες και τεταραγμένες σκέψεις οι οποίες χρήζουν ανασυντάξεως και αναθεωρήσεως.
Βλέπετε έρχεται το 2000, συμβαίνουν τα ίδια που συνέβαιναν όταν πλησίαζε το 1000μ.Χ. και τότε αναμενόταν ερχομός του Αντίχριστου και συντέλεια του κόσμου.
Επίσης τα ίδια γίνονταν όταν στον 17ο αιώνα πλησίαζε η χρονολογία 1666. Χιλιάδες Χριστιανοί το είχαν σίγουρο ότι καταφθάνει ο Αντίχριστος.
Μάλιστα πολλοί πίστευαν ότι οι εκλεκτοί θα αρπαγούν από τον Χριστό στους ουρανούς πριν το έτος 1666 και επειδή δεν αρπάζονταν έπεφταν στην φωτιά, ομαδικές καύσεις, για να μην φτάσουν στο έτος του Αντίχριστου.
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, πότε δεν μας είπε και ποτέ δεν μας είπαν ότι έχουμε ταχεία έλευση του Αντίχριστου και συντέλεια του κόσμου.
Ας μην ξεχνούμε αγαπητοί Χριστιανοί ότι και τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες παρουσιαστήκαν θρησκευτικές κινήσεις ή μάλλον αιρέσεις που προσδιόρισαν εγγύς το τέλος του κόσμου.
Θυμηθείτε την αίρεση του Μοντανισμού. Είδος προφητισμού, κάτι σαν τους σημερινούς Πεντηκοστιανούς.
Στην Πέπουζα πόλη της Φρυγίας περίμεναν τον β' μ.Χ αιώνα οι οπαδοί του Μοντανού να κατέβει η Άνω Ιερουσαλήμ και να γίνει η Β Παρουσία.
Η Μαξιμίλλα προφήτις διάδοχος του Μοντανού κήρυττε, μετ εμέ προφήτις ουκ εστε αλλά συντέλεια.
Όχι μόνο στην Φρυγία αλλά και σε όλη τη Μικρά Ασία και στην Ελλάδα και στην Ιταλία και στην Γαλατία και στην Αφρική, η Μοντανιστική κίνηση απέκτησε οπαδούς, ήταν τότε της μόδας.
Η "νέα προφητεία", έτσι χαρακτηρίζονταν η κίνηση αυτή, ήταν της μόδας.
Όπως τώρα είναι είναι της μόδας οι διάφοροι οπαδοί των ποικίλων προτεσταντικών ομάδων να προσχωρούν στους Πεντηκοστιανούς.
Έρχεται μια εποχή που οι κοπέλες φορούν μαύρες κάλτσες, αυτό το απαιτεί η θεά μόδα. Όποιες δεν φορούν μαύρες κάλτσες θεωρούνται καθυστερημένες. Έτσι τώρα άλλες αιρέσεις υποχωρούν και δίνουν την θέση τους στους Πεντηκοστιανούς.
Έτσι και τον β' αιώνα ήταν της μόδας οι Χριστιανοί να παρασύρονται από τους Μοντανιστές και να τρέχουν προς τις κοιλάδες της Φρυγίας στην περιοχή της Πέπουζας, όπου θα έβλεπαν να κατεβαίνει από τον ουρανό η Ουρανία Ιερουσαλήμ.
Οι εσχατολογικές παρακρούσεις των Πεπουζιανών ή Πρισκιλιανών ή των ανθρώπων της "νέας προφητείας", δηλαδή των Μοντανιστών, είχαν μεγάλη πέραση τον β' αιώνα αλλά κατόπιν χάθηκαν, μόδα ήταν και πέρασε.
Αλλά και τον πρώτο αιώνα είχαμε εσχατολογικό αλαλούμ.


Λόγου χάριν στους Χριστιανούς της νεοσύστατης εκκλησίας της Θεσσαλονίκης.
Εκεί κυκλοφόρησε η ιδέα ότι από στιγμή σε στιγμή συντελείτε η Β Παρουσία. Στην Θεσσαλονίκη τον πρώτο αιώνα το πράγμα είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε να νεκρωθεί η επαγγελματική ζωή, όλοι περίμεναν να έρθει ο Κύριος την Β Παρουσία.
Και τι νόημα είχε να πάει ο γεωργός να σπείρει το χωράφι του αφού δεν θα προλάβαινε να το θερίσει διότι εν τω μεταξύ θα γινόταν η συντέλεια του κόσμου; Αν κάποιος είχε τάση προς την οκνηρία τώρα έβρισκε και θεολογική κάλυψη !
Αυτό για εμάς από μια πλευρά είναι καλό από το πικρό βγαίνει και γλυκό.
Οι Θεσσαλονικείς παρεξήγησαν τα λόγια του Αποστόλου για αιφνίδια έλευση του Κυρίου, περίμεναν λοιπόν γρήγορα τον ερχομό του, κατάντησαν σε αργία και αταξία.

Αναγκάστηκε λοιπόν τότε ο Απόστολος Παύλος, με την δευτέρα επιστολή του προς Θεσσαλονικείς, να τονίσει κάποια προδρομικά σημεία της παρουσίας του Κυρίου. Έτσι αποκαλύφθηκαν στον Χριστιανικό κόσμο ορισμένα σημεία που θα προηγηθούν της συντέλειας.
Ανάμεσα σε αυτά είναι η εμφάνιση της αποστασίας και του Αντίχριστου εάν μη έλθει η αποστασία πρώτον και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτιας ο υιος της απωλείας Β' Θεσ β,3.

Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνηση, μερικοί νομίζουν ότι άλλο είναι η αποστασία και άλλο Αντίχριστος, δηλαδή πρώτα έρχεται η περίοδος της αποστασίας, κατόπιν εμφανίζεται ο Αντίχριστος.

Το σωστό είναι ότι η περίοδος του Αντιχρίστου είναι η αποστασία.

Σχετικώς κάνω λόγο στο βιβλίο "Περίπατοι στην Αγία Γραφή" στο κεφάλαιο που τιτλοφορείτε "Το επτακέφαλο θηρίο".
Εκεί παρουσιάζονται και οι γνώμες των Αγίων Πατέρων που συνταυτίζονται και όλοι από κοινού ομολογούν ότι η αποστασία είναι το αυτό με την εποχή της δράσεως του Αντίχριστου.

Πριν από χρόνια, το 1983-1984, συζητούσα κάπου στην Αθήνα με έναν κληρικό πάνω σε εσχατολογικά θέματα.
Αυτός είχε υπηρετήσει ως στρατιώτης πριν ιερωθεί σε μια στρατιωτική μονάδα της Αττικής όπου πήγαινα μια φορά το μήνα και έκανα αγιασμό και ομιλία. Έτσι ήμασταν γνωστοί.
Λοιπόν μου έλεγε τότε, το 1983-84, ότι ο Αντίχριστος έχει γεννηθεί και ότι το 1992 θα εμφανιστεί.

Το σπουδαίο ήταν ότι ανέπτυσσε και μια επιχειρηματολογία που κατά την γνώμη του ήταν στερεά και ακλόνητη. Ακόμη και την αστρονομία χρησιμοποιούσε. Έλεγε ότι στην γέννηση του Χριστού έπαιξε ρόλο και κάποιο αστέρι, έτσι και στην εμφάνιση του Αντίχριστου θα συμμετάσχουν και κάποια αστέρια. Μιλούσε για ένα αστρονομικό φαινόμενο που ονομάζεται σύνοδος αστέρων.
Παρουσίαζε και κάποια άλλα επιχειρήματα τα οποία τώρα δεν θυμάμαι και τα συνταίριασε όλα μεταξύ τους και έδιναν όλα αυτά την εντύπωση ότι πράγματι το 1992 θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος.
Τα λεγόμενα του είχαν μια αληθοφάνεια, ωστόσο ήταν ολωσδιόλου λανθασμένα.
Τώρα ασφαλώς αν τον συναντήσω και κουβεντιάσω μαζί του δεν θα τολμήσει να επαναλάβει την επιχειρηματολογία.
Θα πρέπει να πω και το εξής, διαπίστωσα στην σκέψη του και σε όλο το ψυχικό του κόσμο μια ταραχή και κατόπιν διαπίστωσα και ότι και οι διάφοροι Χριστιανοί που άκουγαν τα κηρύγματα του είχαν ελαφρώς τεταραγμένας τας διανοίας των.


Προσέξτε την διαφορά, ένα νεαρός κληρικός κηρύττει αναφανδόν ότι το 1992 έρχεται ο Αντίχριστος και ένας αγιασμένος κληρικός, γαλουχημένος παιδιόθεν από την αγιοσύνη του Αγίου Όρους, σε προχωρημένη ηλικία περνώντας από τα Δερβενοχώρια της Βοιωτίας προσδιορίζει μια περιοχή όπου είναι κρυμμένος ένας Όσιος τον οποίον ο Θεός θα αποκαλύψει σε εκατό χρόνια, ώστε να ενισχυθούν οι Χριστιανοί στον πνευματικό τους αγώνα.
Μάλιστα προσδιόρισε και το όνομα του.
Έτσι θα γνωρίσουμε, λήγοντος του 21ου αιώνος, τον όσιο Αρσένιο τον Νεοφανή.

Συγκρίνατε και κρίνατε.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 πήγαινα επί 2,3 μήνες σε ένα σπίτι στην Αργυρούπολη, όπου γινόταν συζήτηση με μια Χριστιανή που από Ορθόδοξη είχε γίνει Πεντηκοστιανή. Ο άνδρας της ναυτικός, γυρίζοντας από ένα ταξίδι την βρήκε αλλαγμένη, μάλιστα είχε διώξει και τις εικόνες από το σπίτι.
Οι Πεντηκοστιανοί όπως και όλοι οι Προτεστάντες μας κατηγορούν διότι έχουμε στα σπίτια μας και στους ναούς μας εικόνες. Εικόνες του Χριστού, των Αγίων, των Αγγέλων.
Αυτά μας λένε είναι είδωλα.
Ωστόσο όλος ο ναός του Σολομώντος είχε μέσα πολυάριθμες εικόνες αγγέλων Χερουβείμ. Και μάλιστα μέσα στα Άγια των Αγίων δυο θεόρατα αγάλματα αγγέλων Χερουβείμ.
Να μας εξηγήσουν οι Πεντηκοστιανοί αν και αυτά είναι είδωλα.
Λοιπόν την περίοδο αυτή που γίνονταν οι συζητήσεις στην Αργυρούπολη, γνώρισα πολλά γύρω από τις δοξασίες των Πεντηκοστιανών, τότε έμαθα ότι στις συνάξεις τους άρχιζαν οι προφητείες τους να τονίζουν ότι γρήγορα έρχεται ο Κύριος.

Αδέλφια μου, έλεγε κάποιος που εθεωρείτω προφήτης, αδέλφια μου, ο Κύριος εγγύς, το ερχόμενο Πάσχα ο Κύριος έρχεται να παραλάβει την Εκκλησία του, ακούω τα βήματα του Ιησού να πλησιάζουν, δόξα στον Θεό.
Αυτά έλεγε ο Πεντηκοστιανός προφήτης.
Λοιπόν γύρω στο 1976 έπρεπε να εκπληρωθούν οι εσχατολογικές νοσταλγίες των Πεντηκοστιανών, έπρεπε να τούς παραλάβει ο Χριστός επτά χρόνια στους ουρανούς γιατί το 1977 θα ερχόταν ο Αντίχριστος και κατόπιν το 1984, όταν θα τελείωνε η ζωή του Αντίχριστου, θα τους κατέβαζε πάλι ο Χριστός στην Γη.
Αυτό κάθε λίγο και λιγάκι επαναλαμβάνετε στις συνάξεις των Πεντηκοστιανών, όλο αναμένετε η αρπαγή της Εκκλησίας στους ουρανούς και όλο αναβάλετε.
Κάτι παρόμοιο με τους ψ. του Ιεχωβά που από τα τέλη του 19ου αιώνος μέχρι τα τέλη του 20ου έχουν κηρύξει επτά φορές το τέλος του κόσμου και έναρξη της Χιλιετούς, αλλά πουθενά ακόμη τέλος του πονηρού συστήματος και πουθενά χρυσή Χιλιετία.

Δηλαδή αγαπητοί Χριστιανοί η εποχή μας παράγει αφθονία ψευδοπροφητών, πλούσια εσοδεία από ψευδοπροφητείες, όλοι εμφανίζονται ειδικοί, για να χρησιμοποιήσουμε μια ξένη λέξη, σπεσιαλίστες στα εσχατολογικά και όλοι όμως μιλάνε από την κοιλιά τους.
Και είπεν Κύριος προς με, ψευδή οι προφήται προφητεύουσιν επί τω ονόματί μου, ουκ απέστειλα αυτούς και ουκ ενετειλάμην αυτοίς και ουκ ελάλησα προς αυτούς, ότι οράσεις ψευδείς και μαντείας και οιωνίσματα και προαιρέσεις καρδίας αυτών αυτοί προφητεύουσιν υμίν. Ιερεμίας ιδ' 14.
Στον 7ο π.Χ. αιώνα προφήτευε στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ ο Ιερεμίας.
Ότι έλεγε ήταν η αλήθεια του Θεού.
Επειδή όμως έλεγε πράγματα που δεν άρεσαν στον λαό, ξεσηκώθηκαν διάφοροι δήθεν προφήτες και έλεγαν αυτά που άρεσαν και στους ίδιους και στον λαό.
Και ο Θεός λέει στον Ιερεμία, αυτοί οι προφήτες λένε ψευδοπροφητείες χρησιμοποιώντας το όνομα μου, εγώ όμως δεν τους έδωσα εντολή να προφητεύουν, δεν τους έστειλα, δεν τους μίλησα, και πιο κάτω αυτοί προφητεύουν όσα αρέσουν στην καρδία τους.
Ο προφήτης Ιερεμίας συμβούλευε να τα έχουν καλά οι Ιουδαίοι με τους Βαβυλωνίους.
Οι ψευδοπροφήτες έλεγαν ότι δεν υπάρχει φόβος από τους Βαβυλώνιους.
Ο Ιερεμίας έλεγε ότι λόγω της αμαρτίας τους και αμετανοησίας τους οι Ιουδαίοι θα τιμωρηθούν σκληρά.
Οι ψευδοπροφήτες έλεγαν ότι δεν τρέχει τίποτα, όλα θα πάνε καλά.
Το άσχημο είναι ότι ο λαός άκουγε τους ψευδοπροφήτες, δεν άκουγε τον αληθινό προφήτη του Θεού.
Και όχι μόνο δεν τον άκουγε αλλά επιχειρούσε να τον θανατώσει.

Γεννιέται το ερώτημα, γιατί οι άνθρωποι να ακούνε εύκολα τους ψευδοπροφήτες και να απορρίπτουν τους αληθινούς;
Γιατί να ακούνε εύκολα κάποιον που λέει ότι γεννήθηκε ο Αντίχριστος και σε λίγο φτάνει η συντέλεια του κόσμου;
Γιατί να ακούνε τους αιρετικούς που λένε ότι το ερχόμενο Πάσχα θα γίνει αρπαγή της Εκκλησίας στους ουρανούς;
Γιατί να ακούνε τους άλλους αιρετικούς που λένε ότι σε 4,5 χρόνια σφάζονται στον Αρμαγεδδώνα όσοι δεν ανήκουν σε αυτούς και αρχίζει η χιλιετής βασιλεία;

Η απάντηση βρίσκετε σε μια φράση του Αποστόλου Παύλου, ευδοκήσαντες εν τη αδικία Β' Θεσ. β'12.
Οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τέτοια ζωή ώστε δεν αρέσκονται σε ότι είναι αληθινό, σωστό, δίκαιο, αλλά κολλάει η ψυχή τους σε ότι είναι στραβό και άδικο, ευδοκούν εν τη αδικία.
Αν λάβουμε υπόψη μας και μια φράση από το προηγούμενο στίχο, ευδοκούν εις το ψεύδος.
Πιστεύουν και αγαπούν ότι είναι ψεύτικο.
Δηλαδή ζώντας οι άνθρωποι κακή ζωή γεμίζουν το εσωτερικό τους με το πνεύμα του κακού, διώχνουν από μέσα τους το αγαθό πνεύμα, διώχνουν τον Θεό και έτσι ότι σχετίζετε με τον Θεό μια σωστή διδασκαλία απορρίπτετε.
Ότι σχετίζετε με το πονηρό πνεύμα, μια λανθασμένη εσχατολογική προφητεία υιοθετείτε.
Η ψύχη που ζει στο σκοτάδι των παθών και του εγωισμού δεν μπορεί να αντέξει το φώς της αληθινής διδασκαλίας.
Πόσο όμορφα το διατύπωσε ο Κύριος στον Νικόδημο στη νυκτερινή εκείνη επίσκεψη.
Αύτη δέ εστίν η κρίσις, οτι το φώς ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φώς· ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. Ιωάννης γ'19.
Πονηρά έργα, ευδοκία εν τη αδικία.
Αυτά αποτελούν την προϋπόθεση για να διεισδύσει μέσα στην ψυχή μας πνεύμα της πλάνης και της αιρέσεως.
Ο ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το Φώς, λέει πάλι ο Χριστός προς τον Νικόδημο.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ποιούν την αλήθεια, δεν ασπάζονται το σωστό, δεν θέλουν τον αληθινό δρόμο του Θεού, αυτοί δεν αντέχουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
Μια ομάδα 8 ατόμων που είχαν μπλέξει με κάποιες περίεργες θεοσοφικές και μυστικές φιλοσοφίες επισκεφτήκαν τον Αύγουστο του 1992 το Άγιο Όρος.
Οι δυο από αυτούς δεν μπόρεσαν να καθίσουν ούτε μια ημέρα, επέστρεψαν αυθημερόν.
Οι υπόλοιποι έξι δεν ικανοποιούνταν από τις θεοσοφιστικές και Ινδουιστικές ιδέες και στρέφονταν σιγά σιγά προς την Ορθοδοξία.
Αλλά τους δυο δεν τους σήκωνε το κλίμα του Αγίου Όρους, κατά τον Ευαγγελικό λόγο ην πονηρά αυτών τα έργα.

Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως.


http://panoszero.blogspot.gr/2013/02/blog-post_13.html
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”

cron