LAPTONAS έγραψε:Άσε τους Ρόταρυ αυτοί είναι αστοιχείωτοι. Για να βρεις το αληθινό νόημα του αριθμού 7 πρέπει να ανατρέξεις στην αρχαιότητα, δηλαδή στους Πυθαγόρειους. Οι Πυθαγόρειοι πέρασαν όλη τη ζωή τους μελετώντας και εφαρμόζοντας τους αριθμούς , αναζητώντας το νόημα τους. Ο αριθμός 7 φυσικά όπως τον ξέρουμε δεν υπήρχε τότε, αυτός ήρθε πολύ αργότερα. Οι αρχαίοι αναγνώριζαν το γράμμα Ζ ως επτά. Οι Πυθαγόρειοι παρατηρούσαν τον ουρανό και τους πλανήτες τους οποίους αναγνώριζαν ως θεούς γιατί κινούνται πάντα ( θεώ = κινούμε) και αντιστοιχούσαν τους αριθμούς με τις κινήσεις των πλανητών και με γεωμετρικά σχήματα. Το 7 δηλαδή (Ζ) ταυτίζεται με την κίνηση κάποιου πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα. Αφού λοιπόν βρήκαν ότι το Ζ γεωμετρικά αντιστοιχεί στο Γ+Δ (δηλαδή στο τρίγωνο+τετράγωνο, τα τέλεια σχήματα) το θεώρησαν ιερό όπως θεωρούσαν επίσης το Α και το Β (τα οποία όμως δεν ήταν τέλεια - ούτε καν - σχήματα) και σχεδίασαν την Τετρακτύ, δηλαδή του Ιερού Συμβόλου στο οποίο ορκίζονται οι Πυθαγόριοι, το οποίο περιλάμβανε τα Α,Β,Γ,Δ.
Τετρακτύς
Σημείωση *
Η τετρακτύς στο εσωτερικό της σχηματίζει το άστρο του Δαβίδ.
Το άθροισμα των Α-Δ (1-4) έβγαζε το 10 (το Ιώτα) γιαυτό και όλοι οι αριθμοί έως το δέκα μπορούν να σχηματιστούν αθροίζοντας τους αριθμούς που εμπεριέχονται στην Τετρακτύ (1, 1+1 =2, 1+2 =3, 1+3 = 4, 1+4 ή 2+3= 5, από εδώ και πέρα το πέντε δεν χρειάζεται γιατί 1+2+3 = 6, 3+4 ή 1+2+4= 7, 4+3+1 = 8, 4+3+2 = 9 και 4+3+2+1 =10)... Γιαυτό και οι τέσσερις μόνο αριθμοί είχαν σημασία για την Τετρακτύ. Αλλά ας συνεχίσουμε με το 7.
Οι Πυθαγόρειοι συσχέτισαν τους βασικούς αριθμούς με τις κινήσεις των πλανητών και στη συνέχεια κατασκεύασαν μία επτάχορδη λύρα η οποία αντιστοιχεί στην αρμονία του σύμπαντος με τον οποία θεωρούσαν ότι μπορούσαν να αναπαράγουν την θεία αυτή αρμονία.
Για ποιο λόγο κατασκεύασαν μία λύρα ; Φυσικά λόγω του Μύθου του Ορφέα. Η αρχαιότερη Ελληνική αναφορά σε λύρα ήταν η αναφορά στην "Μαγική" Λύρα του Ορφέα. Η λύρα του Ορφέα, η "μαγική φόρμιγγα", ήταν κάτι σαν επτάχορδη κιθάρα με "ανεξήγητη" δύναμη! Από τους Ορφικούς έλαβαν οι Πυθαγόρειοι τους μύθους και τους αποκωδικοποίησαν.
Σημείωση * Η αρχαιότερη Ιουδαϊκή αναφορά σε λύρα είναι η Λύρα του Δαβίδ! Η οποία όμως παρέμεινε εκεί στην Βίβλο, χωρίς καμία πληροφορία ούτε για την κατασκευή της, ούτε για τη σημασία της, ούτε με ποιο τρόπο χρησιμοποιήθηκε στην συνέχεια ως παράδοση.
Σήμερα στην μουσική αναγνωρίζουμε επτά νότες : ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ-ΛΑ-ΣΙ οι οποίες έχουν την αρχή τους στους Πυθαγόρειους και όχι στο Δαβίδ. Η μουσική κατά τους Πυθαγόρειους ήταν ο ανθρώπινος τρόπος έκφρασης της μουσικής αρμονίας του σύμπαντος.
Σημείωση * Η Βυζαντινή μουσική Βασίστηκε στην Πυθαγόρεια μουσική. Οι Βυζαντινοί μουσικοί διαφύλαξαν την Πυθαγόρεια παράδοση.
Το γράμμα Ζ αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε γράμμα είχε ένα εννοιολογικό περιεχόμενο , σημαίνει την Ζωή και τη Ζέση (ζέστη), γιαυτό και η λέξη Ζωή ξεκινάει με το Ζ και γιαυτό η Ζωή χρειάζεται ζέστη (το απέραντο σύμπαν είναι ψυχρό, μόνο κοντά στον ήλιο υπάρχει ζέστη, ή ζωή).
Γιαυτό το επτά θεωρήθηκε "ιερό"...... και στη συνέχεια με το πέρας του χρόνου χρησιμοποιήθηκε και από άλλους με άλλα νοήματα (π.χ. επτά θανάσιμα αμαρτήματα) όμως η "ιερότητα" του μπορεί να εντοπισθεί στους Πυθαγόρειους και στους Αιγύπτιους.
Στις μέρες μας οι αρετές θεωρούνται επτά λόγω ων λατίνων οι οποίοι επίσης συσχέτισαν τις αρετές με τους επτά πλανήτες. Κυρίως ευθύνεται ο Δάντης ο οποίος έγραψε για τα επτά επίπεδα της κόλασης και του παράδεισου. Περισσότερα εδώ
http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... E%B4%CE%B1
Οι ινδουιστές αντίστοιχα θεωρούν ότι ο ψυχισμός του ανθρώπου εξαρτάται από τα 7 τσακρας.................
Συνεπώς ένα τσάκρα αντιστοιχεί σε μία κατάσταση είτε αυτή είναι αρετή είτε αμαρτία.
Όμως όλα αυτά δεν κάνουν το 7 ιερό. Δηλαδή επειδή τα τσάκρα είναι επτά το 7 είναι ιερό; Κι οι αισθήσεις μας είναι 5 άρα και το πέντε είναι ιερό. . . ;
Οι νάνοι ... δεν ξέρω γιατί έπρεπε να ήταν επτά , δε ξέρω αν υπάρχει κάποιο απόκρυφο περιεχόμενο σε αυτό, πάντως στο πλαίσιο της μυστικής φιλοσοφίας των αρχαίων , δεν είναι τυχαίο που οι σοφοί ήταν επτά και όχι έξι ή πέντε κτλ.