Re: Εισαγωγή στον πληροφοριακό πόλεμο (Information Warfare)

10
KostasL έγραψε:
exkalimper έγραψε:ΕΡΩΤΗΣΗ Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ Ο ΑΝΙΨΙΟΣ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΠΡΟΧΘΕΣ ΚΑΙ ΜΕΑΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΥΝΗΜΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΊΤΕ ΠΩΣ ΤΟ ΈΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ 8 ΧΡΟΝΟ :hmmm
Σε πληροφορώ ότι έχει χακάρει και το pc σου, και εάν τα Χριστούγεννα δεν του πάρεις καινούργιο playstation, θα δημοσιεύσει όλες τις περίεργες φωτογραφίες σου σε γνωστή ιστοσελίδα, μεγάλης επισκεψιμότητας ! :cooll
Μα του πήρα όλα τα ποκεμον για να μου το ξεπλωκαρη :help
Δεν είμαστε όσα πιστεύουμε, αλλά όσα πράττουμε.

Re: Εισαγωγή στον πληροφοριακό πόλεμο (Information Warfare)

12
Στο ξεμπλοκαρε τελικα??
Ή τζαμπα τα ποκεμον?
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Εισαγωγή στον πληροφοριακό πόλεμο (Information Warfare)

14
Κυβερνοχώρος, Κυβερνοπόλεμος και Διεθνής Ασφάλεια


Το επιχείρημα ότι ο Κυβερνοχώρος ως πολιτικογεωγραφική έννοια έχει επηρεάσει την έννοια της
γεωπολιτικής και κατ’ επέκταση της γεωγραφίας έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αντλεί έμπνευση από το
γενικότερο φαινόμενο της Πληροφοριακής Επανάστασης και αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Κυβερνοχώρος
έχει δημιουργήσει θεσμούς στενής συνεργασίας και αλληλεξάρτησης, οι οποίοι καθιστούν την πιθανότητα
του πολέμου με την παραδοσιακή του έννοια, όλο και λιγότερο πιθανή. Το δεύτερο σχετίζεται κυρίως με την
έννοια της στρατιωτικής ασφάλειας και συγκεκριμένα με τη μεταμορφώση του πολέμου σε μια διαδικασία, η
οποία εξαρτάται περισσότερο από την τεχνολογία και την πληροφόρηση και λιγότερο από την γεωγραφία.

Πληροφοριακή Επανάσταση και Κυβερνοχώρος


H Κοινωνία της Πληροφόρησης έχει την δυνατότητα μέσω του Κυβερνοχώρου να μεταδίδει άμεσα μεγάλο
όγκο πληροφοριών, να επικοινωνεί, και κατ’ επέκταση να διαμορφώνει και να ασκεί πολιτική χωρίς τους
προηγούμενους περιορισμούς που επέβαλε η γεωγραφία. Η εξάπλωση της πληροφοριακής τεχνολογίας έχει
προκαλέσει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο η μοντέρνα ‘εικονική κοινωνία’ (virtual society) επικοινωνεί,
παράγει πλούτο και ανταλλάσει ιδέες και πληροφορίες (Taylor, 1997; Latham, 2002). Το Ίντερνετ, το
κυρίαρχο εργαλείο της Πληροφοριακής Επανάστασης, έχει πυροδοτήσει μια νέα μορφή επικοινωνίας και
πολιτικοποίησης, προσφέροντας την δυνατότητα στον πολίτη και σε διάφορες περιθωριοποιημένες
κοινωνικές ομάδες να συμμετάσχουν στο διάλογο, στη διαμόρφωση πολιτικής και στην ενίσχυση της
δημοκρατίας και της διαπολιτισμικότητας (Warf and Crimes, 1997). Την αρχική ευφορία για το παραπάνω
ρόλο του Ίντερνετ διαδέχτηκε ένα σκεπτικισμός σχετικά με το μέγεθος αυτών των αλλαγών. Το γεγονός ότι
εκφράζονται περισσότερες απόψεις μέσου του Διαδικτύου δεν σημαίνει απαραίτητα και ποιοτική αναβάθμιση
του επιπέδου δημοκρατίας μιας κοινωνίας (Barney, 2000). Όπως και όλα τα προηγούμενα μέσα, το Δίκτυο
δεν αποτελεί μέσο καταπολέμησης της πολιτικής αδιαφορίας που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.
Επίσης οι κρατικοί αλλά και μη κρατικοί δρώντες (όπως τα παγκόσμια ειδησιογραφικά πρακτορεία)
αξιοποιούν τη δεδομένη ισχύ τους, με σκοπό όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά και να ενισχύσουν το ρόλο τους
στη διαμόρφωση της τοπικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης
(Dodge and Kitchin, 2001).Το έθνος-κράτος όχι
μόνο εξακολουθεί να παραμένει ο κύριος δρών στο διεθνές σύστημα, αλλά έχει προσαρμοστεί στις αναγκές
της εποχής (e-government). Λαμβάνοντας υπόψη τον καταιγισμό πληροφόρησης, η πραγματική πρόκληση
της Πληροφοριακής Κοινωνίας δεν είναι τόσο η πρόσβαση σε ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά η δυνατότητα
επιρροής του μέσου αυτού, ο βαθμός στον οποίο ο πομπός αποσπά την προσοχή του δέκτη. Επιπλέον οι
νόμοι της παραπλάνησης και της προπαγάνδας ισχύουν εξίσου στο Ίντερνετ, όπως και σε κάθε άλλο μέσο
πληροφόρησης και επικοινωνίας.


Ένα άλλο σημείο κριτικής είναι ο ισχυρισμός, ότι η Πληροφοριακή Επανάσταση δημιουργεί μια εικονική
κοινωνία. Η εικονική κοινωνικοποίηση μέσω του Ίντερνετ, σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί μια αίσθηση
του ανήκειν, μια ταυτότητα ανάλογη ή ανταγωνιστική προς αυτή του έθνους-κράτους. Παρά το γεγονός ότι
ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, η γεωγραφία εξακολουθεί να είναι ένας παράγοντας που διαμορφώνει την
πολιτική κουλτούρα ενός λαού (Dodge and Kitchin, 2001). Οι Ευρωπαίοι παρότι ‘συγκατοικούν’ στην ίδια
ήπειρο έχουν συχνά αντικρουόμενες γεωπολιτικές προτεραιότητες. Οι Βρετανοί είναι αβέβαοι για το πόσο
Ευρωπαίοι είναι ή θα πρέπει να είναι, και η διευρυμένη πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να είναι
πολιτικά και πολιτισμικά ανομοιογενής. Τέλος μερίδα του Αμερικανικού λαού αδυνατεί να καταλάβει γιατί η
προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων απαιτεί επεμβάσεις σε μακρινές χώρες όπως η Σομαλία και η
πρώην Γιουγκοσλαβία (Gray, 1997). Έτσι ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των παγκόσμιων
Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μια σειρά από παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους και η γεωγραφία
εξακολουθούν να διαμορφώνουν την πολιτική ταυτότητα κάθε λαού.


Πληροφοριακός Πόλεμος και Κυβερνοπόλεμος


Στο παρελθόν, η πρόοδος της τεχνολογίας επηρέασε όχι μόνο τη μορφή του πολέμου, αλλά και τη
γεωπολιτική θεώρηση των διεθνών σχέσεων. Η ανακάλυψη του αεροσκάφους κατέστησε ευάλωτη τη Μεγ.
Βρετανία παρά το πανίσχυρο πολεμικό της ναυτικό. Ομοίως, η χρήση των βαλλιστικών πυραύλων
κατέστησαν το διάστημα ένα ακόμη πεδίο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις Η.Π.Α και την
Σοβ. Ένωση. Με τη σειρά του ο Κυβερνοχώρος είναι ένα μέσο, το οποίο επιτρέπει την ταχύτατη και με
χαμηλό κόστος μετάδοση κάθε είδους πληροφοριών (οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών) από την μια
άκρη της γης στην άλλη μέσω κρατικών και ιδιωτικών μέσων.

Η δυνατότητα άμεσης μετάδοσης πληροφοριών στα παγκόσμια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με
τις στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των αλλαγών που έχει επιφέρει η
ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο βαθμός δικτύωσης του παγκόσμιου χωριού. Η εμπλοκή των ΜΜΕ στις
πολεμικές επιχειρήσεις (γνωστή και ως CNN effect), δηλαδή η δυνατότητα τους να επηρεάζουν την
διαμόρφωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αλλά και η ικανότητα εξαπάτησης του αντιπάλου μέσω της
μετάδοσης ψευδών πληροφοριών έχουν δικαιολογημένα χαρακτηρίσει τους σύγχρονους πολέμους ως
τηλεοπτικούς πολέμους (Carruthers, 2000).



Η δυνατότητα διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη έχει καταστεί δυνατή
μόνο χάρη στην έγκαιρη και ασφαλή μετάδοση των απαραίτητων πληροφοριών. Ειδικότερα, η αυξανόμενη
χρήση αισθητήρων ανίχνευσης, δορυφόρων, του Παγκόσμιου Συστήματος Εντοπισμού Θέσης (GPS) και μη
επανδρομένων αεροσκαφών συντελούν στην λεγόμενη Πληροφοριακή Κυριαρχία (Information Dominance),
δηλαδή στην απόκτηση και αποτελεσματική διαχείρηση πληροφοριών, η οποία επιτρέπει την επιτάχυνση της
πολεμικής διαδικασίας. Η αύξηση της ταχύτητας του πολέμου σε συνδυασμό με την ακρίβεια πλήγματος των
νέων όπλων, οδηγεί αφενός στη μείωση του κόστους μιας πολεμικής εκστρατείας και αφετέρου στην αύξηση
της φονικότητας ενός στρατιωτικού σώματος. Θιασώτες του Πληροφοριακού Πολέμου υποστηρίζουν ότι η
πληροφορία αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο των μελλοντικών πολεμικών αναμετρήσεων.


Η πληροφορία θα απλοποιήσει όχι μόνο την διεξαγωγή του πολέμου, αλλά θα αλλάξει τη φύση των στρατιωτικών επεμβάσεων
μέσω της παροχής πληροφοριακών δεδομένων. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν θα είναι πλεόν χρονοβόρες,
περίπλοκες και πολυέξοδες αφού όσοι δρώντες κατέχουν την δυνατότητα, θα παραχωρούν την πληροφοριακή
τους κυριαρχία στους συμμάχους τους, θα παρέχουν δηλαδή τις απαιτούμενες πληροφορίες που θα
συλλέγουν, όπως παρείχαν στο παρελθόν στρατιωτικό εξοπλισμό και προσωπικό. Σύμφωνα με το επιχείρημα
αυτό, η παροχή πληροφοριακής συνδρομής σε ένα σύμμαχο έχει πολλά πλεονεκτήματα έναντι της
παραδοσιακής συμβατικής και μη συμβατικής αρωγής.


Πρώτον, η αναπαραγωγή δεδομένων μπορεί να γίνει
κρυφά, προσφέροντας επομένως ανωνυμία και ασφάλεια σε αυτόν που την παρέχει. Δεύτερον, η παροχή
πληροφοριών ουσιαστικά πολλαπλασιάζει την ισχύ μιας πολεμικής μηχανής, λειτουργεί δηλαδή ποιοτικά και
όχι αθροιστικά. Τρίτον, η αναπαραγωγή των δεδομένων έχει μηδενικό κόστος σε σχέση με το κόστος
αποστολής στρατιωτικού υλικού ή το κόστος σε ανθρώπινες ζωές (Libicki, 1997).


Ομοίως και το δεύτερο σκέλος του επιχειρήματος φαντάζει προβληματικό. Πρώτον, παρά την εξέλιξη της
στρατιωτικής τεχνολογίας, ο πόλεμος, όπως άλλωστε πιστοποιεί και η πρόσφατη πρακτική στο Αφγανιστάν
και στο Ιράκ, εξακολουθεί να είναι μια περίπλοκη διαδικασία, όπου η γεωγραφία διαδραματίζει ένα
σημαντικό ρόλο. Το λεγόμενο θέατρο επιχειρήσεων μπορεί να είναι καθοριστικό στην εξέλιξη μιας
πολεμικής αναμέτρησης. Το γεγονός ότι ο πόλεμος των Φώκλαντς έγινε χιλιάδες μίλια μακριά από το
Ηνωμένο Βασίλειο συνέβαλε στην αργή εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, ενώ η γεωγραφία του Ιράκ,
δηλαδή η έρημος ανέδειξε σε πρωταγωνιστή την αεροπορική ισχύ (Gray, 1997). Επιπλέον, οι επιχειρήσεις
στα Βαλκάνια την προηγούμενη δεκαετία απέδειξαν ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται αποκλειστικά στον αέρα,
πόσο μάλλον στον κυβερνοχώρο. Η πραγματοποίηση μιας στρατιωτικής εκστρατείας, αλλά πολύ
περισσότερο η διατήρηση της ειρήνης μετά την λήξη του πολέμου απαιτούν την φυσική παρουσία
στρατιωτικών δυνάμεων στο έδαφος του εχθρού, και η φυσική παρουσία του στρατού στο θέατρο των
επιχειρήσεων επηρεάζεται από την γεωγραφία του χώρου.


Δεύτερον, η ‘πληροφοριακή’ φύση του πολέμου ενέχει μια σειρά από μειονεκτήματα. Στο τομέα της
ασφάλειας, η εξάρτηση δημιουργεί αδυναμία και συνεπώς η πληροφοριακή εξάρτηση ενός κράτους ή μιας
πολεμικής μηχανής, την καθιστά ευάλωτη. Η ηλεκτρονική/πληροφοριακή υποδομή κάθε κράτους, αποτελεί
τρωτό σημείο όχι μόνο για κρατικές επιθέσεις, αλλά και για κυβερνοεπιθέσεις που προέρχονται απο
τρομοκρατικές οργανώσεις και χάκερς (Rathmell, 2003). Το ενδεχόμενο ενός ηλεκτρονικού Πέρλ Χάρμπορ
έχει απασχολήσει σοβαρά την αμερικανική στρατιωτική ηγεσία, ενώ σημαντικές ήταν και οι
κυβερνοεπιθέσεις που είχε δεχθεί το νατοϊκό πληροφοριακό δίκτυο κατά την διάρκεια της κρίσης του
Κοσσυφοπεδίου, από Σέρβους χάκερς (Lukasik et.al., 2003).

Τρίτον, ο κυβερνοπόλεμος διεξάγεται και έχει επιπτώσεις μόνο στο κυβερνοχώρο και όχι στα υπόλοιπα
μέτωπα (αέρας, θάλασσα και ξηρά). Η αποτελεσματικότητα των κυβερνοεπιθέσεων περιορίζεται στο
κυβερνοχώρο, ο οποίος στις περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν διαθέτει μια απόλυτα δικτυωμένη στρατιωτική
υποδομή, όπως στη περίπτωση του Ιράκ δεν διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο. Η πρόσφατη στρατιωτική
επιχείρηση στο Ιράκ απέδειξε, ότι παρά την αναμφίβολη πρόοδο της στρατιωτικής τεχνολογίας, ο πόλεμος
παραμένει μια περίπλοκη διαδικασία στην οποία ο εχθρός προσαρμόζεται στα μέσα που διαθέτει π.χ
επιθέσεις αυτοκτονίας, οι οποίες δεν απαιτούν υψηλή τεχνολογία και δεν συνδέονται με την καλή ή μη
πληροφοριακή υποδομή του αντιπάλου. Επίσης διαφορετική είναι η επικοινωνιακή δύναμη ενός
τρομοκρατικού χτυπήματος όπως αυτό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α και της 11ης Μαρτίου 2004
στην Ισπανία, από την ηλεκτρονική κατάρρευση ενός εθνικού χρηματιστηρίου. Συνεπώς το δίλημμα χάκερ ή
βομβιστής δεν έχει μόνο τεχνολογικές παραμέτρους, αλλά κυρίως πολιτικές.


Συμπεράσματα

Μπορεί επομένως ο Κυβερνοχώρος να καταργήσει την παραδοσιακή αντίληψη της γεωγραφίας στον
τομέα της παγκόσμιας ασφάλειας; Αποτελεί ο Κυβερνοχώρος το νέο γεωπολιτικό παράδειγμα; Η απάντηση
είναι όχι. Η γεωγραφία θα εξακολουθήσει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, τόσο στη διαμόρφωση μιας
πολιτικής ταυτότητας, όσο και στη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων. Ο κυβερνοχώρος είναι ένας μόνο
από τους παράγοντες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και κατ’ επέκταση της πολιτικής κουλτούρας, ένας
παράγοντας απο τους πολλούς. Η γεωγραφία, η ιστορία, η ηγεσία και η πολιτική συγκυρία είναι μερικοί από
τους παράγοντες που συνδιαμορφώνουν, που πλάθουν τη παγκόσμια κοινή γνωμή. Ομοίως μια ολιστική
προσέγγιση απαιτείται και στο ζήτημα του Πληροφοριακού Πολέμου. Η πληροφόρηση και η τεχνολογία
είναι δύο μόνο από τις διαστάσεις της στρατηγικής και του πολέμου, δύο τμήματα μιας πολύπλοκης εξίσωσης
που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη γεωγραφία, την ιστορία, την ηγεσία, τον χρόνο, τον αντίπαλο και τις
υπάρχουσες συνθήκες. Η πληροφοριακή τεχνολογία είναι αναμφίβολα ένας σημαντικός παράγοντας της
παγκόσμιας ασφάλειας, αλλά οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 μας απέδειξαν ότι ο κάθε δρών επιλέγει
το όπλο του ανάλογα με τις ικανότητές του και το μήνυμα που θέλει να περάσει.


Το επιχείρημα ότι ο κυβερνοχώρος περιορίζει το ρόλο της γεωγραφίας και αλλάζει την μορφή του
πολέμου μας φέρνει στο νου, ανάλογα επιχειρήματα από τους θαυμαστές της αεροπορικής ισχύος στις αρχές
του προηγούμενου αιώνα. Η ανακάλυψη του αεροσκάφους πυροδότησε μια παρόμοια συζήτηση σχετικά με
το πως η αεροπορία μεταφέρει τον πόλεμο στο εχθρικό έδαφος, για την στρατηγική σημασία του
αεροπορικού βομβαρδισμού, για τις νέες δυνατότητες της πολεμικής μηχανής και για το δευτερεύοντα ρόλο
του πεζικού και του ναυτικού. Η στρατιωτική ιστορία του προηγούμενου αιώνα διέψευσε εν μέρει τα
παραπάνω επιχειρήματα. Όπως ο άερας και το διάστημα στον 20ό αιώνα, δεν άλλαξαν δραματικά τον τρόπο
με τον οποίο λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις και η γεωπολιτική, έτσι και ο κυβερνοχώρος στον 21ο αιώνα δεν
μπορεί ουσιαστικά να καταργήσει τις γεωγραφικές παραμέτρους, που ορίζουν την πολιτική, τις διεθνείς
σχέσεις και το πόλεμο.

Ανδρέας Ν. Λιαρόπουλος
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Νεοταξικές Τεχνολογίες και Μαυρα Προγραμματα”