3
από dominique
Tο μένος των εισβολέων ξέσπασε ειδικά σε όσους συλλαμβάνονταν, λόγω των εξαιρετικά μεγάλων απωλειών που υπέστησαν στις μάχες κατά την πρώτη φάση της εισβολής «Αττίλας 1». Στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων συμπεριλαμβάνονται και 83 Ελλαδίτες αξιωματικοί και οπλίτες. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ένας μεγάλος αριθμός από τους 1.619 αγνοουμένους έπεσε στα πεδία των μαχών ή εκτελέστηκε εν ψυχρώ.
Οι μαρτυρίες διασωθέντων εθνοφρουρών και πολιτών είναι δεκάδες, με συγκλονιστικότερες τις καταγγελίες για τις μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων στο στάδιο «Πράξανδρος» της Κυρήνειας, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους στις 22 lουλίου. Μαζικές εκτελέσεις έγιναν και στα χωριά ανατολικά της Λευκωσίας, όταν, κατά τον «Αττίλα 2», στις 14 Αυγούστου, διασπάστηκαν οι γραμμές της Εθνικής Φρουράς στον τομέα του χωριού Μια Μηλιά, οπότε εγκλωβίστηκαν στην περιοχή 301 αξιωματικοί και οπλίτες, οι οποίοι έκτοτε αγνοούνται (οι μαρτυρίες των διασωθέντων συγκλίνουν στο ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ). Εκτελέσεις αναφέρονται και στο χωριό Παλαίκυθρο, καθώς και σε γειτονικές τοποθεσίες. Επειδή δεν αποδόθηκαν οι σοροί τους, όλοι θεωρούνται αγνοούμενοι, με υπαρκτό το ενδεχόμενο ορισμένοι να κρατήθηκαν εν ζωή και να συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς που μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Αυτή η κατάσταση είναι έγκλημα όχι μόνο εις βάρος της Κύπρου, αλλά και της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Οι Αποκαλύψεις των εγκλημάτων
Οι πρώτοι αιχμάλωτοι που απελευθερωθήκαν από τις τουρκικές φυλακές επέστρεψαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1974. Αμέσως κατέθεσαν (όπως και όσοι απολύονταν από τους Τούρκους κατά το επόμενο δίμηνο) ότι δεκάδες συγκρατούμενοι τους κρατούντο στις ίδιες φυλακές. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διεπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους λιντσάρει πιο κάτω θα βρείτε ορισμένες καταγεγραμμένες μαρτυρίες στρατιωτών και αξιωματικών που επέστρεψαν.
1) Α.Φ., λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».
2) Σ.Ζ., Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθην ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».
3) Γ.Φ., πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμαστε περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».
Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις. Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.
Οι Τούρκοι αρνήθηκαν κατ' επανάληψιν ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο. Όμως τους Τούρκους τους διαψεύδουν δεκάδες μαρτυρίες και ντοκουμέντα, τα οποία σας γνωρίζουμε πιο κάτω :
- Τον Δεκέμβριο του 1974, η Διεθνής Αμνηστία απέστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ, ζητώντας εξηγήσεις για τους αιχμαλώτους. Δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Στο μεταξύ, οι οικογένειες των αγνοουμένων συνέστησαν δύο επιτροπές, μία παγκύπρια και μία για τους αγνοουμένους από την Ελλάδα.
- Το 1976 δημιουργήθηκε ερευνητική επιτροπή υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, η ύπαρξη όμως της οποίας επισημοποιήθηκε το 1981, λόγω της εσκεμμένης κωλυσιεργίας της Αγκύρας, που παρεμπόδιζε συνεχώς τη διενέργεια επιτόπιων ερευνών. Την ίδια στιγμή οι Τούρκοι με συνεχείς δηλώσεις τους, αρνιώντουσαν την ύπαρξη αιχμαλώτων.
- Το 1989, ο Ραούφ Ντενκτάς δήλωσε: «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».
- Τον Μάρτιο του 1996, ο Ραούφ Ντενκτάς, δίνοντας συνέντευξη στον ιδιωτικό κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό «ΣΙΓΜΑ», επανέλαβε συχνά αυτούς τους ισχυρισμούς που αναφέρθηκαν πιο πάνω, μέχρι την στιγμή που ομολόγησε ότι πολλοί αγνοούμενοι δολοφονηθήκαν από Τουρκοκύπριους ατάκτους. Αρνήθηκε όμως ότι είχαν πραγματοποιηθεί εκτελέσεις από τον Τουρκικό Στρατό (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις). Αρνήθηκε επίσης την αποδεδειγμένη μεταφορά και ύπαρξη αιχμαλώτων στις φυλακές της Τουρκίας.
- Ο εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού δήλωσε: «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».
- Ένα έτος αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρω&υπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε μονότονα ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.
Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία κατέστη διάτρητο από δεκάδες μαρτυρίες, Επίσης, σαθρό αποδείχθηκε το επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, φονευθήκανε στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιάσειστες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !