Ομοφοβία,η καινοφανής απάτη της νέας εποχής

1
Σιατίστης Παύλος: «Ετοιμάζεται πογκρόμ εναντίον κάθε ελεύθερου πολίτη που έχει άποψη»



Του Σεβ. Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου


Νά λοιπόν πού μιά καινούρια λέξη πέρασε στό ἑλληνικό λεξιλόγιο. Μιά λέξη γεμάτη δυναμισμό καί μέ τήν ἀπειλή νά ἐκτοπίσει πολλές ἄλλες λέξεις πού τώρα πιά πρέπει νά πεταχτοῦν στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.


Πρόκειται γιά τίς λέξεις ὁμοφοβία καί ὁμοφοβικός. Τώρα πιά οἰ λέξεις καλό καί κακό, ἁμαρτία καί ἁγνότητα, ἀρετή καί κακία, ἀλλά καί πολλές ἄλλες εἶναι περιττές καί ἴσως καί ἐπικίνδυνες γιατί προκαλοῦν διακρίσεις.

Θαυμᾶστε λοιπόν καί ὑποδεχθεῖτε τήν καινούρια λέξη, μιά λέξη πού μπορεῖς νά τήν κολλήσεις σέ ὁποιονδήποτε δέν σοῦ ἀρέσει καί νά τόν ἐξοντώσεις. Μιά λέξη στιλέτο.
Ὁ ἐκφασισμός πλέον τῆς δημόσιας ζωῆς ἀλλά καί ἡ καλλιέργεια τοῦ φόβου γιά νά ἐκφράσεις τήν γνώμη σου καί τήν ἀποψή σου εἶναι σέ ἐξέλιξη.


Ἐπί τῇ εὐκαιρία ὅμως νά ἐρωτήσω τόν κ.Πρωθυπουργό καί τόν κ. Ὑπουργό τῆς Δικαιοσύνης, τό παραλήρημα ἐκείνου τοῦ θλιβεροῦ προσώπου, τοῦ βουλευτή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Καραγιαννίδη ἐναντίον μιᾶς ἀπό τίς πλέον πολύτιμες ὁμάδες τοῦ λαοῦ μας, αὐτῆς τῶν Πολυτέκνων ἐντάσσεται ἤ ὄχι στήν ὁμοφοβία;

Αὐτές οἰ λέξεις «ἀπεχθάνομαι» καί «βδελύσσομαι» τούς Πολυτέκνους δέν θεωροῦνται ρατσιστικές; δέν προκαλοῦν τήν ἐχθρότητα καί τό μῖσος;


Μήπως ὁ ἐν λόγῳ κύριος ἀνεκλήθη ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς στήν τάξη, μήπως τόν ἐπέπληξε δημοσίως ὁ κ. Πρωθυπουργός (μιά καί τόν δημοσίως ἁμαρτάνοντα, δημοσίως δεῖ καί ἐλέγχεσθαι) ἤ μήπως ἀπεδοκιμάσθη δημοσίως ἀπό τό κόμμα του καί δέν τό ἀντελήφθην;
Μήπως συνῆλθε ἡ κοινοβουλευτική ὁμάδα τοῦ κυβερνῶντος κόμματος καί διέγραψε αὐτόν τόν κύριο πού ἐκφράζει τόσο μίσος ἀπέναντι στά παιδιά;

Γιατί προφανῶς ἡ ὀργή τοῦ ἀπαράδεκτου αὐτοῦ κυρίου ἀπέναντι στούς Πολυτέκνους εἶναι ἀκριβῶς γιατί ἔχουν πολλά τέκνα, πολλά παιδιά τά ὁποῖα ἀσφαλῶς καί θέλουν νά ζήσουν.

Μήπως λοιπόν ἑτοιμάζεται ἕνα προγκρόμ ἐναντίον τοῦ κάθε ἐλεύθερου πολίτη πού ἔχει δικαίωμα στήν γνώμη, τήν ἄποψη, τήν διαφορά μέ στόχο τήν ἀπόλυτη ἐπιβολή καί τόν ἀπόλυτο ἐκφοβισμό;
Μἠπως ἐν μέσῳ δημοκρατίας ἐπανερχόμεθα σέ ἀλήστου μνήμης σταλινικές πρακτικές;


Προσπάθησα νά βρῶ μιά ἑρμηνεία γιά τήν λέξη ὁμοφοβία καί τουλάχιστον στό διαδίκτυο δέν βρῆκα.
Ἡ μόνη ἑρμηνεία ἀφορᾶ τήν ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Δέν νομίζω ὅμως ὅτι ταιριάζει μιά τέτοια λέξη σέ ἕνα τέτοιο θέμα.


Ἔχει ὁ κάθε πολίτης τό δικαίωμα καί τήν ἐλευθερία νά διαφωνεῖ μέ τήν ὁμοφυλοφιλία σάν τρόπο ζωῆς καί σάν σχέση καί νά τήν ἀπορρίπτει. Καμμιά διαφωνία δέν καλλιεργεῖ τό μῖσος.

Τότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἔπρεπε νά εἴμαστε τό ἀποτέλεσμα ἑνός καρμπόν. Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων εἶχε, ἔχει καί θά ἔχει ξακάθαρη ἄποψη, ἄποψη διαχρονική διά τήν φυσιολογία τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων.

Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἐπίσης σέβεται τό δικαίωμα τοῦ καθενός νά ζεῖ μέ τό δικό του τρόπο τήν ἰδιωτική του ζωή.

Τό ἐρώτημα εἶναι γιατί ἡ Πολιτεία μιά προσωπική σχέση καί ἐπιλογή τήν ἀνάγει σέ δημόσιο ἀγαθό καί τήν ἐξισώνει μέ τόν εὐλογημένο θεσμό τῆς Οἰκογένειας.

Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Κουμουνιστικοῦ κόμματος στήν ἁρμόδια ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς ἀπεκάλυψε, αὐτό μέ τό ὁποῖο ὁ ἁρμόδιος Ὑπουργός ἐπεχείρησε νά ἐξαπατήσει τόν ἑλληνικό λαό.


Μᾶς εἶπε: Ψηφίζουμε τό νομοσχέδιο γιατί καταδικασθήκαμε ἀπό τό εὐρωπαϊκό Δικαστήριο.
Ἀλλά ἀπό τό εὐρωπαϊκό δικαστήριο καταδικασθήκαμε ὄχι γιατί δέν ψηφίσαμε αὐτό καθ’ἑαυτό τό νομοσχέδιο, ἀλλά γιατί νομοθετήσαμε ἤδη τό σύμφωνο συμβίωσης τῶν ἑτερόφυλων καί ἄρα κάναμε διάκριση εἰς βάρος τῶν ὁμοφυλόφιλων.
Ἐτόνισε λοιπόν ὅτι ἄν δέν εἴχαμε ψηφίσει τό πρῶτο ΔΕΝ θά καταδικαζόμασταν γιά τίποτα. Διερωτήθηκε δέ καί δικαίως, σέ τί χρειάζεται τό σύμφωνο συμβίωσης, τήν στιγμή πού ὑπάρχει ὁ πολιτικός Γάμος;


Ἀπό ὅλα αὐτά ὅμως ἀποδεικνύεται ἀκόμη ἕνα κρίσιμο σημεῖο τό ὁποῖο προσεπάθησε νά διασκεδάσει ὁ κ. Ὑπουργός τῆς Δικαιοσύνης καί νά ἀποκρύψει τήν παγίδα πού κρύβει.

Ἐνῶ λοιπόν μᾶς εἶπε ὅτι νομοθετεῖ τίμια, βαρειά ἡ λέξη κ. Ὑπουργέ, καί ὅτι δέν νομοθετεῖται ἡ τεκνοθεσία παιδῶν σέ ὁμόφυλα ζευγάρια,Κάνει πώς δέν καταλαβαίνει ὅτι θά τό νομοθετήσει καί αὐτό, ἀφοῦ αὐτό ἐπιτρέπεται σέ ἑτερόφυλα ζευγάρια; Ἀφήνει δηλαδή νά προκύψει ἡ τεκνοθεσία πάλι ὡς καταδίκη ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς διάκρισης. Ἀπό τό νομοσχέδιο λοιπόν αὐτό, ἐφόσον ψηφισθεῖ, ἡ τεκνοθεσία εἶναι δεδομένη. Ἄς τό ἔχουν καλά ὑπ’ ὄψη τους οἱ κ. Βουλευτές καί ἄς μή παριστάνουν μετά τόν ἐξαπατημένο.
Τό μόνο πού θέλω νά συγχαρῶ τόν κ. Ὑπουργό εἶναι γιά τήν ἐπιλογή τῆς λέξης «τεκνοθεσία» ἀντί γιά τήν λέξη «υἱοθεσία».


Ἡ υἱοθεσία προϋποθέτει ἀνδρόγυνη σχέση. Ἡ λέξη ὅμως «τεκνοθεσία» σημαίνει τοποθέτηση παιδιοῦ καί αὐτό σημαίνει ὅτι τό παιδί τοποθετεῖται σέ μιά τέτοια σχέση, ὅπως τοποθετεῖται ἕνα ἔπιπλο σέ ἕνα δωμάτιο.

Νά λοιπόν πού ξαναζοῦμε τήν ἱστορία τῶν Χριστουγέννων μέ ἕνα ἀλλόκοτο τρόπο. «Φωνή ἐν Ραμᾶ ἠκούσθη. Θρῆνος, κλαυθμός καί ὀδυρμός. Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι ὅτι οὑκ εἰσί».


πηγή: http://www.romfea.gr/ , http://www.pentapostagma.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Ομοφοβία,η καινοφανής απάτη της νέας εποχής

2
”Το πολιτικό πρόβλημα του Κακού: Ομοφυλοφιλικό Κίνημα”, του Robert Oscar Lopez

Ο Robert Oscar Lopez είναι επίκουρος καθηγητής της αγγλικής γλώσσας στο California State University-Northridge.

Ο Robert Oscar Lopez ανατράφηκε από δύο λεσβίες.

Στο παρακάτω άρθρο, περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε από τα LGBT ομοφυλοφιλικά κινήματα όταν αποκάλυψε πόσο επιζήμιο ήταν να μεγαλώσει μέσα σε μια ομοφυλοφιλική οικογένεια.

Το Πολιτικό Πρόβλημα του Κακού


Είχα μια πρόσφατη συνάντηση με έναν ιερέα, ο οποίος μου είπε κάτι που ποτέ δεν θα λάμβανα σοβαρά υπόψη πριν ένα χρόνο. Είπε, “Αγωνίζεσαι εναντίον του πραγματικού σκότους”. Αναφερόταν στην συμμετοχή μου σε μια κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών που μεγαλώνουν από μια μαμά και ένα μπαμπά.

Περιττό να πω, λίγο στη ζωή μου ωθήθηκα να μιλήσω με όρους καλού και κακού πριν από το 2012.

Ήταν πριν από ένα χρόνο, όμως, σε ένα άρθρο στο The Public Discourse, που βγήκα μπροστά με μια ειλικρινή κριτική του LGBT κινήματος. Αυτό το κίνημα και τα προβλήματά του ήταν κάτι που ήξερα πιο προσωπικά από σχεδόν οποιονδήποτε στον κόσμο, αφού είχα ήδη μεγαλώσει από μικρό παιδί σε ένα γκέι σπίτι, και βγήκα ως bisexual το ίδιο έτος που η μητέρα μου πέθανε.

Το άρθρο μου στο The Public Discourse στις 6 Αυγούστου, 2012, “Μεγαλώνοντας με δύο Μαμάδες”, δεν στηριζόταν σε θρησκευτικές καταδίκες της ομοφυλοφιλίας. Ήταν, μάλλον, μια χωρίς λογοκρισία περίληψη του τι ήταν η ζωή για ένα παιδί γεννημένο μέσα σε αριστερά ουτοπικά όνειρα που πήγαν στραβά. Δεν μου φαινόταν απίθανο να αγαπώ τη μητέρα μου και παρόλα αυτά να παραδεχτώ ότι το διαζύγιό της από τον πατέρα μου και η συμβίωση με μια άλλη γυναίκα για σχεδόν όλα τα χρόνια που με μεγάλωσε μου προκάλεσαν δια βίου πληγές που ποτέ δεν θεραπεύτηκαν.

Το γκέι λόμπι είχε λίγους τρόπους για να ανατρέψει το θέμα μου, οπότε έπρεπε να καταφύγουν στο να ξερνάνε τυχαίες προσβολές. Δεν έλεγα ψέμματα, οπότε η διερεύνηση της προσωπικής μου ζωής δεν πρόκειται να βοηθούσε. Δεν ήμουν μια περίπτωση ντουλάπα, οπότε δεν μπορούσαν να με βγάλουν “έξω” με τον τρόπο που είχαν συνθλίψει πολλούς άλλους ανταγωνιστές τους. Και ενώ είμαι τόσο αμαρτωλός όσο και ο διπλανός μου, η υποκρισία ήταν ένα δύσκολο φορτίο να μου ρίξουν, γιατί πραγματικά εφάρμοζα ότι είχα μάθει από τη δική μου δύσκολη παιδική ηλικία έως τις επιλογές μου ως πατέρας αργότερα. Ως ενήλικας, όταν έμαθα ότι είχα αφήσει μια γυναίκα έγκυο, αποφάσισα ότι ποτέ δεν θα θέσω ένα άλλο ανθρώπινο ον στην ίδια κατάσταση που γνώρισα ως αγόρι. Δεν θα επαναλάμβανα το λάθος του πατέρα που με εγκατέλειψε όταν γεννήθηκα. Δεν θα επαναλάμβανα το λάθος της μητέρας που με ενέπλεξε σε ένα ομοφυλόφιλο αδιέξοδο το οποίο με άφησε κοινωνικά ανυπεράσπιστο απέναντι σε έναν σκληρό κόσμο όταν πέθανε.

Ήξερα πώς ήταν να είσαι το παιδί ενός ομοφυλόφιλου γονέα, το παιδί του διαζυγίου, ορφανός. Ήξερα πώς ήταν επίσης να είσαι ομοφυλόφιλος γονέας. Ήξερα ότι δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για να στερηθεί ένα παιδί μια μαμά ή ένα μπαμπά, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια που ονομάζεται «ανατροφή των παιδιών του ίδιου φύλου», η οποία ήταν απλά μια φανταχτερή λέξη για την αδικαιολόγητη εκμετάλλευση των παιδιών για προσωπικό όφελος.

Έμεινα με τη μητέρα του παιδιού μου, να μεγαλώσουμε το παιδί μας μαζί, γιατί ήξερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ότι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα για ένα παιδί. Εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, για να μην αναφέρω χιλιάδες χρόνια πολιτιστικής ιστορίας, έχουν αφήσει το ανθρώπινο ον με ένα αναπτυξιακό πρότυπο σχεδιασμένο για την ανάπτυξη υπό την κηδεμονία ενός άνδρα και μιας γυναίκας σε μια αμοιβαία υποστηρικτική ερωτική σχέση. Η απόφασή μου να τοποθετήσω την κόρη και τη σύζυγό μου μπροστά από την πολιτική, συνειδητοποίησα, δεν ήταν απλώς μια προσωπική επιλογή. Ήταν μια ηθική υποχρέωση που ένιωσα καλούμενος να μοιραστώ με άλλους, διότι το γκέι λόμπυ πίεζε πολλούς ανθρώπους να κάνουν το αντίθετο – δηλαδή, να τοποθετήσουν τη σεξουαλική ιδεολογία πριν από το καθήκον να αγαπούν όλα τα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένου τα μισά των παιδιών τους που ήρθαν από το αντίθετο φύλο.

Κατά το επόμενο έτος, η ζωή μου έγινε μια ατελείωτη σειρά από τραύματα. Επανειλημμένες προσπάθειες για να με απολύσουν απέτυχαν, έτσι τελικά το γκέι λόμπυ με έβαλε σε μια λίστα “ευθύνης σχολιασμού” με μια σειρά από άλλα άτομα που προσδιορίζονταν ως «αντι-gay” και τον αποκλεισμό από την πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι υποθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου για το DOMA και την Proposition 8 με απορρόφησαν στη δίνη, όπως και ο αγώνας για τον γάμο των ομοφυλοφίλων στη Μινεσότα, ο αγώνας για τους γάμους στη Γαλλία και τη Βρετανία, και η μάχη για υιοθεσία ομοφυλοφίλων στη Δούμα της Ρωσίας. Είχα περάσει είκοσι χρόνια προσπαθώντας να γίνω συγγραφέας, αλλά κατέληξα να προσελκύσω το διεθνές ενδιαφέρον όχι για ότι έγραψα, αλλά επειδή η ζωή μου έμοιαζε για τους ανθρώπους σαν φο μπιζού Jerry Springer vignette.

Όσοι διαφωνούσαν μαζί μου προσλάμβαναν φοιτητές, μέλη της οικογένειας, και συνεργάτες για να με καταγγείλουν. Ξέθαψαν ένα παλιό μυθιστόρημα που είχα γράψει και το πάτησαν, αποκαλώντας με τον χειρότερο συγγραφέα ποτέ. Έριξαν δακρυγόνα στην κατασκήνωση μου στο Παρίσι, ενισχύθηκαν κατά των οδοφραγμάτων για να μας χτυπήσουν στις Βρυξέλλες, και με αποκάλεσαν «απεχθή» στον Άγιο Παύλο. Κατέθεσαν παράπονα, εξέδωσαν καταγγελίες, μου έστειλαν με e-mail μίσος και προστυχιά πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Κανένας αριστερός δεν ήρθε να με υπερασπιστεί. Μόνο Χριστιανοί το έκαναν.

Όντας αμαρτωλός και άξεστος, άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική, στην αρχή, με το φόβο ότι θα χαρακτηριζόμουν οπαδός. Νόμιζα με κάποιο τρόπο ότι αν άφηνα τον Θεό έξω από τα επιχειρήματά μου, και κατ ‘ανάγκη από την διαδικασία της σκέψης μου, ο κοσμικός, φιλελεύθερος κόσμος θα λάμβανε σοβαρά υπόψη το μήνυμά μου και θα άκουγε δίκαια για τα δικαιώματα των πιο αδύναμων ανάμεσά μας. Διαδήλωσα στη Γαλλία με τους ηγέτες των δικαιωμάτων των παιδιών, σε ένα σημείο ένα εκατομμύριο άνθρωποι ήταν στους δρόμους του Παρισιού, παρακαλώντας τον κόσμο να τοποθετήσουν το δικαίωμα του παιδιού για μια μαμά και ένα μπαμπά πάνω από τη βοή των γκέι ενήλικων στο να κατέχουν παιδιά.

Οι ηγέτες της γαλλικής “manif pour tous» εργάστηκαν σκληρά για να κρατήσουν την θρησκευτική εικονογραφία έξω από την πορεία τους. Όπως και εγώ, είδαν την χριστιανική θεολογία ως ευθύνη για το κίνημά τους. Η απο-θεολόγηση του εαυτού τους απέτυχε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ τους αγνόησε, νομιμοποίησε την ομοφυλοφιλική υιοθέτηση, και έβαλε σε κίνηση σχέδια για να κάνει το σπέρμα από τράπεζες καθολικά διαθέσιμο για τα λεσβιακά ζευγάρια – κάτι που είχαν υποσχεθεί στους Γάλλους να μην κάνουν ποτέ. Δημόσια επιδοτούμενη παρένθετη μητρότητα για τους γκέι άνδρες σύντομα θα ακολουθήσει.

Ο φόβος μου ότι συνδέομαι με το Θεό, ότι μιλάω για το Θεό, και ότι κάνω διάγνωση του πραγματικού κακού πίσω από αυτό που παλεύουμε, δεν ήταν μια λογική δύναμη, αλλά μάλλον μια υπαρξιακή αδυναμία. Για να πολεμήσουμε αυτό που πολεμάμε, πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένα αρχαίο θηρίο, που καταγράφηκε στα βιβλικά βιβλία όπως ο Ιώβ και ο Εκκλησιαστής. Όταν ο Εκκλησιαστής έγραψε ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο, έδωσε το μήνυμα για μας. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε.

Ένα παρόμοιο μήνυμα ήταν γραφτό για μας, όταν ο Θεός ρώτησε έναν πολιορκούμενο Ιώβ, “Έχεις ένα χέρι σαν τον Θεό; Μπορείς να γίνεις κεραυνός με μια φωνή σαν Αυτόν;” (40:9). Οι πολιτικοί εχθροί μας είναι ισχυρότεροι από εμάς, αλλά κανείς δεν είναι ισχυρότερος απ’το Θεό. Μόνο αν καλέσουμε το Θεό θα βρούμε κάποια ανάπαυλα από την ελεύθερη πτώση μιας μεταμοντέρνας Αμερικής που ορίζεται από την αριστερά του Ομπάμα.

Αφού είδα την ιδίου φύλου ανατροφή των παιδιών να κάνει άλματα και να πηγαίνει από τη μια χώρα στην άλλη, κατάλαβα ότι ο ιερέας έχει δίκιο. Ο Εκκλησιαστής το είδε αυτό πολύ καιρό πριν. Το μήνυμα για τον Ιώβ εξακολουθεί να είναι τόσο πραγματικό όσο ήταν κατά την πρώτη του παράδοση. Είναι το πραγματικό σκοτάδι που πολεμάμε.

Το γκέι κίνημα ποτέ δεν θα κάνει ειρήνη μαζί μας μέχρι να αποκηρύξουμε το πιο σημαντικό μήνυμα του Χριστού. Ο Χριστός λέει ότι δεν πρέπει να ζούμε στις παροτρύνσεις και τις φιλοδοξίες αυτού του κόσμου, αλλά πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με το καθαρό όραμα της αγάπης. Ο Θεός εγκατέλειψε τον Χριστό να θυσιαστεί έτσι ώστε όλοι να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να συμβιβαστεί αυτό το δόγμα με την επιμονή του γκέι λόμπυ ώστε να μπορούν να καθορίζουν τον εαυτό τους σύμφωνα με τις σαρκικές επιθυμίες αυτού του κόσμου και να αγοράζουν την αθανασία αγοράζοντας παιδιά. Κάντε ειρήνη με το γκέι λόμπυ, και χάνουμε τον Θεό, καταδικάζοντας τους εαυτούς μας σε μια αιωνιότητα χωρίς την μεγαλύτερη αγάπη όλων.

”Το μίσος που αντιμετωπίζετε,” μου είπε ο ιερέας, “είναι η κραυγή του πόνου από ανθρώπους που πονάνε, επειδή ζουν σε μεγάλο σκοτάδι.”

Τι θα είναι το δικαίωμα χωρίς τον Θεό; Χωρίς το θάρρος να κατονομάσεις και να πολεμήσεις το κακό; Χωρίς διάκριση; Έχω βρει μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά όλοι μας πρέπει να αποφασίσουμε μόνοι μας, υποθέτω.

Πηγή:

http://www.americanthinker.com/articles ... _evil.html

http://offtherecord.net.gr/?p=6133
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ομοφοβία,η καινοφανής απάτη της νέας εποχής

4
μας ετοιμάζουν σιγά σιγά για την ανθρωπινής μάζα της παγκοσμιοποίησης :down :down :down
Νήφε και μέμνησα απιστήν\n(Να παραμένεις νηφάλιος\nκαι να θυμάσαι να δυσπιστείς)…\nκαι ιδίως απέναντι σε όσους σε θέλουν\nεφησυχασμνο\nΕπίμαχος φιλόσοφος από την Κω

Re: Ομοφοβία,η καινοφανής απάτη της νέας εποχής

6
Για να είμαι ξεκάθαρος, ακόμα περισσότερο, πρέπει εξ’ αρχής να πω πως είμαι ομοφοβικός. Νέα λέξη είναι στην ελληνική γλώσσα. Γιατί να μην την πω και ‘γω; Ποιος θα με εμποδίσει; Ελευθερία έχουμε! Μάλιστα η λέξη είναι τόσο νέα που μήτε σε λεξικά έχει γραφεί μήτε και το λεξιλόγιο του πιο προηγμένου υπολογιστή δεν την αναγνωρίζει. Ευτυχώς όμως μήτε αυτά εμποδίζουν τη χρήση της! Αυτό και αν είναι ελευθερία.

Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί θα πρέπει να είμαι εγώ ο ομοφοβικός και όχι ο άλλος ετεροφοβικός(;)! Και να! Από ότι είδατε με μεγάλη ευκολία έφτιαξα και ‘γω πρώτος στο πανελλήνιο μια νέα λέξη! Ετεροφοβία!

Προφανώς το όλον πράγμα θέλει πολύ ψάξιμο. Είμαι ομοφοβικός; Και αν ναι γιατί;

Στη καθημερινότητα μου πολλές φορές βρέθηκα με ανθρώπους που δήλωναν ή είχαν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από τον εγνωσμένο κοινωνικά. Και όμως ποτέ δεν με απασχόλησε. Η επιλογή τους ποτέ δεν έγινε εμπόδιο για μια συνεργασία, για έναν καφέ, για ένα φαγητό. Μήτε και η επιλογή τους έγινε αιτία μιας άλλης αντιμετώπισης. Κοντολογίς και χωρίς πολλά πολλά, αυτοί οι άνθρωποι μήτε πλεονεκτούσαν σε κάτι μήτε μειονεκτούσαν σε κάτι. Ίσους και όμοιους τους έβλεπα.

Και ξαφνικά έρχεται το νομοσχέδιο και άθελά μου με βάζει σε μια συγκριτική διάθεση αντισταθμίσματος με έννοιες και θέσεις. Συγκριτική που ναι μεν υπήρχε, αλλά που ποτέ δεν έγινε εμπόδιο αποδοχής του πλησίον Ανθρώπου. Έτσι γέμισε η ζυγαριά με φυσικό και παραφυσικό, σωστό και λάθος, πλεονέκτημα και μειονέκτημα, κουσούρια και χαρίσματα και άλλα πολλά. Και βρέθηκα από το πουθενά να είμαι ομοφοβικός! Έγινα δηλ. «άρρωστος» χωρίς να φταίω!

Και βέβαια φαντάζομαι ότι το ίδιο πρόβλημα έχουν και άλλοι. Μα το χειρότερο είναι ότι εκ του αντιθέτου, το ίδιο πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και οι ετεροφοβικοί άνθρωποι. Μένω όμως με την απορία πώς γίνεται ενώ βιώνεις ένα πρόβλημα (είτε ετεροφοβίας είτε ομοφοβίας) να πανηγυρίζεις για ένα νόμο που από το πουθενά σου δημιούργησε το πρόβλημα που βιώνεις! Αλλά δεν βαριέσαι. Εύκολη η απάντηση. Ελευθερία έχουμε!

Επιπρόσθετα γεννιέται και ένας νέος προβληματισμός. Αν εγώ είμαι ομοφοβηκός κάποιος του ίδιου φύλου με εμένα που φοβάται να ακολουθήσει τις δικές μου επιλογές δεν είναι και αυτός το ίδιο ομοφοβηκός όσο και ΄γω;

Άκουσα με πολλή προσοχή, τα επιχειρήματα υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. Είδα με μεγαλύτερη προσοχή και τις πρακτικές δημόσιας διεκδίκησης της ανάγκης ψηφίσεως του. Και πραγματικά έμεινα χωρίς επιχειρήματα ο ίδιος. Απογυμνώθηκα στην ίδια την λογική από την επίθεση που δέχθηκαν οι δικές μου επιλογές βίου. Στον παροξυσμό αυτών των διεκδικήσεων είδα και δύο παλληκάρια να φιλιούνται δημόσια μπροστά στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Καλά έκαναν. Επιλογή τους ήταν. Διαφωνώ αλλά αποδεχόμενος την ετερότητα του πλησίον Ανθρώπου δεν επιθυμώ να αντιδράσω. Εξ’ άλλου στις ανθρώπινες ζωές πάντα υπάρχουν φιλιά και ασπασμοί πολλών ειδών. Μήπως ο Ιούδας δεν έκανε το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρώπινης ιστορίας με όχημα ένα φιλί; Καλά έκαναν τα παιδιά. Επιλογή τους και την σέβομαι.

Εκείνο όμως που δεν μπορώ να σεβαστώ είναι ότι δεν με σεβάστηκαν. Δεν σεβάστηκαν την δική μου επιλογή. Δεν σεβάστηκαν αυτό που εγώ ως ανθρώπινη ύπαρξη τιμώ και επιλέγω. Δεν σεβάστηκαν τα δικά μου κίνητρα και την δική μου πορεία βίου. Δεν σεβάστηκαν τα ιερά και τα όσια που εγώ έχω θέσει στην δική μου ζωή. Δεν σεβάστηκαν τα δικά μου πιστεύματα και τα δικά μου πιστεύω. Δεν σεβάστηκαν τα σύμβολά μου και φορώντας ράσα κατέδειξαν απάνθρωπα την αμφισβήτηση τους στις δικές μου επιλογές.

Και έτσι με περίτρανη την έκφραση παρανομίας και σθεναρή την καταπάτηση υπαρχόντων νόμων διεκδίκησαν την ψήφιση ενός νόμου για την νομιμοποίηση των δικών τους επιλογών. Όμως, όταν μέσω της παρανομίας θέλεις να προκαλέσεις την παρουσία ενός νέου νόμου αποδεικνύεις το «παράνομο» των διαθέσεων σου.
Θα με ρωτήσει κάποιος γιατί τα λέω αυτά; Απαντώ. Οι υπάρχοντες νόμοι αναφέρονται και στην δίωξη αυτών που προσβάλουν σύμβολα, και στην δίωξη αυτών που αντιποιούνται στολής, και στην δίωξη αυτών που αντιποιούνται θρησκευτικούς λειτουργούς. Παρόλα αυτά, με τρείς βεβαιωμένες εκ προθέσεως παρανομίες και μέσω τριών εκ προθέσεως μη νόμιμων πράξεων, τα παλληκάρια αυτά αιτήθηκαν με τον τρόπο τους την παρουσία ενός νέου νόμου. Παραλογισμός. Ο μεγαλύτερος παραλογισμός βέβαια είναι ότι οι παρανομίες συντελέστηκαν υπό το κατά τα άλλα άγρυπνο βλέμμα των τηρητών του νόμου οργάνων, τα οποία παρείχαν και την υποστήριξή τους στην τέλεση των αδικημάτων. Η νέα αρχή δικαίου ότι παρανομώ σε κάτι για νομιμοποιήσω κάτι άλλο είναι παγκόσμια πρωτοτυπία στην χώρα μας.

Δεν θα με τρομάξει όμως η παρανομία για να αποδεχθώ αυτά τα δύο παιδιά μαζί με τις επιλογές τους. Μήτε και η νέα νομιμότητα θα με οδηγήσει να στο να τα αποδεχθώ περισσότερο. Παραμένω στην ομοφοβία μου και υποστηρίζω εγώ ο ομοφοβικός την απεγνωσμένη προσπάθεια των ετεροφοβηκών να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Επιλογή τους. Επιλογή μου.

Το αμέσως επόμενο που με τρόμαξε και εδραίωσε μέσα μου την ομοφοβηκότητα ήταν ο ακτιβιστικός όπως χαρακτηρίστηκε χαρακτήρας της πράξεως, και η ακτιβιστική διάθεση της ενέργειας. Εδώ μάλλον το χάσαμε τελείως το παιχνίδι με την λογική. Ο ακτιβισμός στην ουσία του είναι αντισυστημικός. Βρίσκεται πάντα στο απέναντι όριο του συστήματος. Γι΄ αυτό παγκόσμια αναγνωρίστηκαν ως οι μεγαλύτεροι ακτιβιστές πρόσωπα όπως ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο Τζον Λένον κ.α. Πραγματικά πρώτη φορά είδα ακτιβιστική ενέργεια να επιχειρεί να θέσει εντός του συστήματος τους ακτιβιστές μιας «ακτιβιστικής πράξης». Και τι πράμα ακτιβισμός είναι αυτός που αντιστέκεται σε ένα σύστημα με στόχο να γίνει σύστημα; Τούτο μήτε που το έχω καταλάβει και μήτε που θα το καταλάβω ποτέ.

Και επιτέλους το σύμφωνο συμβίωσης προχώρησε και είναι νόμος του κράτους. Με όλους τους παραπάνω τρόπους έγινε νόμος. Και ‘γω ο ομοφοβικός τον σέβομαι και τον τιμώ πλέον ως γέννημα μιας δημοκρατίας. Τώρα το πρόβλημα των υπερασπιστών αυτού του νόμου απέκτησε άλλη προοπτική. Την τεκνοθεσία. Νέα λέξη και αυτή. Καινούργια πλαστικότητα στην γλώσσα. Κανένα λεξικό δεν την καταγράφει. Κανένας υπολογιστής δεν την αναγνωρίζει. Τεκνοθεσία. Δηλαδή; Δηλαδή παρουσία τέκνου σε ζεύγος γονέων άνευ προσδιορισμού μητέρας και πατέρα. Δηλαδή κατ΄επέκταση υβρίδιο ανθρώπου.

Και θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να το σεβαστώ και αυτό. Τσαλακώνοντας και πάλι τις δικές μου αξίες, τα δικά μου ιδανικά, τις δικές μου αρχές θα πρέπει να αποδεχθώ το θάνατο της μητρότητας και της πατρότητας και να υποκλιθώ στον γονέα Α και στο γονέα Β μιας νέας «οικογένειας». Και πρέπει να το κάνω για γλιτώσω από την γκετοποίηση της ομοφοβίας μου. Το ακόμα χειρότερο ίσως είναι ότι πρέπει να το αποδεχθώ με υποστηρίξεις ακόμα πιο παράνομες από αυτές που ήδη είδα.

Γίναμε λέει Ευρώπη. Άλλο πράγμα. Και από την απλή οικονομική συνεργασία μπερδέψαμε τα κεφάλια μας και συνεργαζόμαστε σε κάθε παραλογισμό έχοντας εγκαταλείψει κάθε λογική. Γίναμε Ευρώπη. Ίσως βολεύει. Όμως ότι βολεύει δεν είναι πραγματικότητα ουσίας, αλλά στάση βολέματος και τούτο είναι και απάνθρωπο και συστημικό και εξ’ ορισμού ανελεύθερο. Αλλά δεν πειράζει. Το επιχείρημα ακόμα στέκεται όρθιο. Ελευθερία έχουμε! Ψευδή ελευθερία, αλλά και βολεμένη!

Από την άλλη είδα να αντιδρούν μεμονωμένα τιμητές του ράσου. Άλλοι ακραίοι και άλλοι μετριοπαθέστεροι. Ευτυχώς κάποιοι ουσιαστικοί. Δεν θα πω τίποτα. Απλά θα θέσω το γενικό κανόνα. Οι ακραίοι είναι των άκρων. Οι μέτριοι είναι της μετριότητας. Οι ουσιαστικοί είναι της ουσίας.

Κανονικά θα έπρεπε να σχολιάσει κάποιος και την στάση των πολιτικών μας. Από τον Πρωθυπουργό ως τον τελευταίο βουλευτή. Εξαιρώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για λόγους αρχής ώστε να είναι ο λόγος μου νόμιμος.

Οι πολιτικοί μας δεν θα τύχουν του σχολιασμού μου. Είναι βασική αρχή να μη χτυπάς τον αδύναμο. Και οι πολιτικοί μας είναι ισχνοί με τις ιδιότητες του νερού: άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι. Τι άλλο να τους προσθέσεις; Απαλλάσσονται!

Όσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σχόλιο δεν χωρεί ή μη μόνο παράκληση: Κύριε Πρόεδρε, είναι καιρός πλέον να βρεθεί ένας Πρόεδρος που αρνούμενος να υπογράψει νομοθέτημα θα αναπέμψει στην Βουλή εκ νέου. Στα καθήκοντά Σας είναι και αυτό! Πιστέψτε με, ότι θα υπερασπιστείτε την Δημοκρατία στο ακέραιο! Δεν υπογράφουμε ότι βρίσκεται μπροστά μας….

Πιέζομαι να μη μιλήσω ως θεολόγος. Η σιωπή είναι βαθειά Θεολογία. Αλλά αδύναμος για τόσο βαθειά νερά θα πω μόνο τούτου. Δεν θέλω να παραγγείλω μετάνοια. Αδυνατώ λόγω αποτυχίας σε αυτό το πεδίο να παραγγέλνω τρόπους βίου που ακόμα τους επιδιώκω. Παραγγέλνω όμως παραμονή στην Εκκλησία. Όχι στον προαύλιο χώρο. Μέσα. Πάνω στην Αγία Τράπεζα. Εκεί που όλοι μαζί δίνουμε το μοναδικό φιλί στον Χριστό, και τον προδίδουμε όλοι μαζί, και τον αναγκάζουμε να σταυρώνεται και Εκείνος αδιάκριτα δέχεται να λυτρώνει και να ελεεί τις παρουσίες μας από το ενοχικό φιλί της προδοσίας, χαρίζοντάς μας την Βασιλεία Του. Αυτό είναι νόμος Αγάπης. Δεν είναι η αγάπη νόμος από μόνη της. Στο όνομα της αγάπης οι άνθρωποι σφάξαμε τον συνάνθρωπο πολλές φορές. Σε αυτή την αγιασμένη Αγάπη της Κοινωνίας του Θεού αίρονται οι ανθρώπινοι νόμοι. Δεν χρειάζονται ίσως. Όταν η χάρις του Θεού μας αγγίζει, οι σκιές του νόμου είναι άχρηστες. Στο όριο αυτό θα διαπιστώσει κάποιος ότι μπορεί να παραμένει Άνθρωπος χωρίς ταμπέλα.

Η παλιά ελληνική γλώσσα, και όχι αυτή η μοντέρνα πλαστελίνη ορίζει πολύ δυνατά και ωραία το ΝΟΜΙΜΟΝ. Η ίδια η λέξη είναι καρκινική γραφή. Είτε από την αρχή την διαβάσεις είτε από το τέλος το νόμιμον παραμένει νόμιμον και δεν επιδέχεται ουδεμίας αλλοιώσεως. Αυτό ας είναι μόνιμος προβληματισμός στο άδειασμα που επέρχεται.

Βασίλειος Γκρίλλας, Θεολόγος

υπ. Δρ. Δογματικής Θεολογίας

http://poimin.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων”