Αντικειμενικός, αποκλειστικός σκοπός, των μετόχων και ιδιοκτητών στα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε, είναι το οικονομικό όφελος.


Οι κεφαλαιούχοι προσαρμόζουν τα προγράμματα των σταθμών - ενημερωτικά, ψυχαγωγικά, μορφωτικά - στα δικά τους συμφέροντα. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς πώς υπάρχει ελεύθερη και ανεπηρέαστη ιδιωτική τηλεόραση. Αντίθετα,στις μέρες μας, όπου η ηθορύπανση και η εξάρτηση των, των εξουσιών έχουν φθάσει στο απόγειό τους, τα ισχυρά οικονομικά κέντρα, διαπραγματεύονται, συναλλάσσονται, διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Έτσι, τα ΜΜΕ που ελέγχονται από εταιρείες και ομάδες συμφερόντων διαμορφώνουν τα προγράμματά τους σύμφωνα με τις υποδείξεις των κυρίαρχων χρηματοδοτών. Και ενώ η κρατική τηλεόραση κατευθύνεται από τους κομματικούς μηχανισμούς ή ιδιωτική εκφράζει την ιδεολογία και τα συμφέροντα των μεγιστάνων του πλούτου.



Η τηλεόραση εξελίσσεται γοργά σε παγκόσμιο διδασκαλείο διαφθοράς, βίας και ανομίας. Αντικειμενικός σκοπός είναι η πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται με τη διαφήμιση, τη συνθηματολογία, την υπεραπλούστευση, την ισοπέδωση, την αποθέωση του απατηλού και τον εξωραϊσμό του μηδαμινού. Σημασία έχει η εικόνα – πολύχρωμη, φανταχτερή, φαντασμαγορική- και το μήνυμα της, πρόκληση για αγορά καταναλωτικών προϊόντων ή υπερβολή συγκεκριμένης, καταναλωτικής πάντοτε συμπεριφοράς: γήπεδο, τζόγος, σεξ, διαγωνισμοί με δώρα, ευτελή και χυδαία « σήριαλ».


Με την τηλεόραση βρήκε ιδεώδη εφαρμογή η στυγνή πολιτική ιδεολογία του Μακιαβέλι για την χειραγώγηση των « υπηκόων» από τη οποιαδήποτε εξουσία. «Γενικά οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο με τα μάτια παρά με το μυαλό, γιατί ενώ όλοι βλέπουν ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν. Ο καθένας βλέπει εκείνο που φαίνεται λίγοι, λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι είναι στην πραγματικότητα. Στην περίπτωση του περιβόητου Βαβίλη, εάν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους να σου πει τι συμπέρασμα έβγαλε, για τις «ημέρες και τα έργα» του πολυδιαπλεκόμενου και πολυκαταζητούμενου, ρασοφόρου (με ρασοευχή), θα πάρεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις.


Αυτόν ακριβώς τον ρόλο παίζουν για λογαριασμό της εξουσίας τα τηλεοπτικά μέσα. Οι θεατές θεωρούν δεδομένο αυτό που βλέπουν χωρίς να υποψιάζονται τις σκηνοθεσίες, τις πλαστογραφίες, τις κρυφές προθέσεις και τις αποσιωπήσεις. Μόνο μια μικρή μειονότητα σκέφτεται και αμφισβητεί.Η μεγάλη μάζα των τηλεθεατών υιοθετεί αυτομάτως, ότι φαίνεται στην οθόνη. Βλέπουν τους διεφθαρμένους ανθρώπους της πολιτικής να τους κοιτούν – καθένας χωριστά – κατάματα και να τους βεβαιώνουν με όρκο πως αγωνίζεται για λαϊκά συμφέροντα και το καλό της πατρίδας. Και δεν υποπτεύονται την υποκρισία, τον δόλο και την απάτη.


Στους τελευταίους «απελευθερωτικούς πολέμους των Η.Π.Α» η τηλεόραση ανάλαβε μονοπωλιακά ως υπερεξουσία της πληροφόρησης υποτάσσοντας όλα τα άλλα μέσα και ιδιαίτερα τον Τύπο. Κυρίαρχη η εικόνα είχε το γενικό πρόσταγμα, ιεραρχούσε τις ειδήσεις και σχολίαζε την επικαιρότητα επιβάλλοντας τη δική της ιδιοτελή οπτική.


Ο πολίτης, ανυποψίαστος και ανυπεράσπιστος, περιλούζεται νυχθημερόν από τον χειμαρρώδη βόρβορο που ξεχύνεται συχνά στην κατοικία του από τις τηλεοπτικές οθόνες. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η ενημέρωση που προσφέρουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι μόνο θέαμα και ψυχαγωγία.Κι ότι οι πρώτες ύλες των προγραμμάτων τους είναι συνήθως η βία, το αίμα και ο θάνατος. Και κυρίως τα εξαχρειωμένα κοινωνικά πρότυπα, εστίες ψυχικής μόλυνσης, πνευματικής ιδιωτείας και κυρίως ευτελισμού της προσωπικής αξιοπρέπειας.


Στις Η.Π.Α όλα σχεδόν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα που αποτελούν το σημαντικότερο μέσο προπαγάνδας του καταναλωτισμού, ανήκουν σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις. Αυτά τα οικονομικά συγκροτήματα,ελέγχοντας την πληροφόρηση, διαφημίζουν και προωθούν τα προιόντα τους και διαμορφώνουν με « πλύση εγκεφάλου» την Κοινή Γνώμη. Το δίκτυο NBC, είναι ιδιοκτησία της General Electric, του μεγαλύτερου προμηθευτή των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων (δικοί της οι περίφημοι πύραυλοι Patriot και Tomahawk, δικό της το Βομβαρδιστικό Β52, το ιπτάμενο ραντάρ Awacs και το αθέατο βομβαρδιστικό F117 stealth που διακρίθηκαν στον πόλεμο του Περσικού πολέμου και της Γιουγκοσλαβίας.


Σήμερα, πανίσχυρες οικονομικές επιχειρήσεις επιδιώκουν την άλωση των ΜΜΕ, πρώτο βήμα για την συγκρότηση διεθνών τηλεοπτικών δικτύων που με ιδιοκτήτους δορυφόρους θα ελέγχουν την πληροφόρηση και την ψυχαγωγία ολόκληρων ηπείρων. Έτσι οι λαοί θα γίνουν καταναλωτική αγέλη, η δημοκρατία θα εκφυλισθεί, η πολυφωνία θα σβήσει και οι πολιτισμοί θα εξαφανισθούν μέσα στην έρημο της ισοπεδωτικής και αποκτηνωτικής ομοιομορφίας. Οι πολίτες θα « ψυχαγωγούνται» με τα τηλεοπτικά περιττώματα και θα «απολαμβάνουν» τα «διαφημιστικά μηνύματα». Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ θα εξοβελίσουν σιγά-σιγά την εθνική ιστορία και τη λαϊκή παράδοση.


Στην Ευρώπη, η εξάρτηση των ΜΜΕ είχε και έχει θεαματική εφαρμογή στην περίπτωση του Ιταλού Μπερλουσκόνι που «εξανάγκασε» την κυβέρνηση δια μέσου των εταίρων και πρακτόρων του να συμμορφωθεί με τις αξιώσεις του και να επιτραπεί με νόμο η συχνή παρεμβολή εμπορικών διαφημίσεων κατά την διάρκεια προβολής ταινιών στην τηλεόραση και τους κινηματογράφους παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του πνευματικού κόσμου. Η χυδαία αυτή κερδοσκοπία αποδίδει ετησίως στον Μπερλουσκόνι 300 εκ. δολάρια. Η διεφθαρμένη πολιτική εξουσία της Ιταλίας παραχώρησε σκανδαλώδη προνόμια στον πολυτάλαντο επιχειρηματία. Ύστερα, διαμέσου των κομματικών του πρακτόρων, πέτυχε τη νομιμοποίηση τους στο κοινοβούλιο.


Το σκιάχτρο ενός Έλληνα Μπερλουσκόνι φόβιζε τους έλληνες πολιτικούς πολύ προτού ο Ιταλός μεγιστάνας των media καταλάβει την πρωθυπουργία το 1994 και, για τα καλά, το 2001. ίσως γι αυτό να έφταιγε το σκάνδαλο Κοσκωτά, που σημάδεψε την ζωή του τόπου μας, όσο λίγα γεγονότα μετά το 1974. Το βέβαιο είναι ότι, όπως ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα του Δάντη, στην Ελλάδα , το καθεστώς των μέσων ενημέρωσης παραμένει ρευστό για αδικαιολόγητο μακρύ χρόνο μετά την ραδιοτηλεοπτική «έκρηξη» της δεκαετίας του 1980. Κάτι που προφανώς ευνοεί τα ριψοκίνδυνα εγχειρήματα από κάθε είδους μοντέρνους «χρυσοθήρες».

Και εξηγεί την υιοθέτηση διατάξεων, όπως τα νέα βουλευτικά ασυμβίβαστα του αρ. 57 του Συντάγματος, που επιδιώκουν μεταξύ άλλων να εξοβελίσουν δια παντός από την Βουλή ΤΩΝ Ελλήνων του επίδοξους Έλληνες cavalieri.

Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και ύστερα από εκτεταμένη συζήτηση ενώπιον της Ε΄ Αναθεωρητικής Βουλής, στις συνταγματικές εγγυήσεις της ελευθεροτυπίας του Άρθρου 14 του Συντάγματος του 1975 προστέθηκε για πρώτη φορά ειδική παράγραφος για το κρίσιμο ζήτημα της οικονομικής διαφάνειας των ΜΜΕ.
Τις διάσπαρτες έως τότε ρυθμίσεις για το θέμα του «βασικού μετόχου», συστηματοποίησε, και τις εξειδίκευσε ο Ν. 2328/1995, και μετέπειτα ο Ν. 3021/2001.


Οι ρυθμίσεις του πρώτου νόμου εξακολουθούν κατ' αρχήν να διέπουν το καθεστώς της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης στη χώρα μας. Επί πλέον, ο νόμος αυτός απαγόρευσε για πρώτη φορά, σε εργολάβους, προμηθευτές και παροχείς υπηρεσιών προς το δημόσιο και τα δημόσια νομικά πρόσωπα να μετέχουν σε επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης.


Προκειμένου όμως να παταχθεί η διαπλοκή των ΜΜΕ με τους πολιτικούς και τους εργολάβους και προμηθευτές, ήλθε στο επίκεντρο ο ιδιοκτησιακός έλεγχος με τον οποίο ασχολείται ο Ν. 3021/2001. Ήδη κατά το πρώτο στάδιο της αναθεωρητικής διαδικασίας, τα κόμματα υπέβαλλαν σχετικές προτάσεις. Ενώπιον της Ζ' Αναθεωρητικής Βουλής. Αρχικά ο Ε. Βενιζέλος ήταν διστακτικός στο να υιοθετηθούν λεπτομερειακές ρυθμίσεις: πρότεινε μόνο τις διατάξεις που επρόκειτο να αποτελέσουν τα τρία πρώτα εδάφια της παρ. 9 του αρ. 14 Σ. για το οποίο αναφερθήκαμε διεξοδικά σε προηγούμενα δημοσιεύματα.
Ως χθες αποκαλούσαν τον Τύπο «τέταρτη εξουσία» αναγνωρίζοντας τον ως προστάτη και υπερασπιστή του πολίτη και του αυταρχισμό που , της αυθαιρεσίας και τη διαφθοράς. Σήμερα, με τις κατακτήσεις της τεχνολογίας στην ηλεκτρονική επικοινωνία και κυρίως με την τηλεόραση, συντελούνται ριζικές ανακατατάξεις στην Ιεράρχιση των εξουσιών. Τα ΜΜΕ δεν είναι πια η τέταρτη εξουσία αλλά η δεύτερη, αμέσως μετά το πολιτικοοικονομικό δίδυμο. Διεκδικούν μάλιστα ισοτιμία με την πρώτη και την από κοινού νομή της εξουσίας με τους δύο εταίρους, τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους μεγιστάνες του πλούτου.


ΜΑΝΟΛΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΚΗΣ
ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΕΡΙΒ/ΓΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Σ.Π.Α.Π.Ε.Κ.Ε.Ε.Κ.

ΑΝΑΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ http://freskoprama.blogspot.com/2010/03 ... st_27.html

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μίλησες λίγο πριν εν συντομία για τα ΜΜΕ, και θα ήθελα να επεκταθείς πάνω σ' αυτό. Κατά τη γνώμη σου, πώς ελέγχουν τα ΜΜΕ και ποιοί είναι αυτοί που τα ελέγχουν;


ΤΣΟΜΣΚΥ: Τα ΜΜΕ είναι, κατ' αρχήν, μεγάλες εταιρείες. Αποτελούν μέρος του μικρού δικτύου ατόμων και συμφερόντων, επιτυχημένων ιδιοκτητών της ιδιωτικής οικονομίας και κυβερνητικών στελεχών. Αν δεις τους ανθρώπους που βρίσκονται στις υψηλές θέσεις προγραμματισμού του κρατικού μηχανισμού κάτω από οιανδήποτε κυβέρνηση, θα διαπιστώσεις ότι προέρχονται από τις αίθουσες συμβουλίων των επιχειρήσεων, των τραπεζών επενδύσεων, μισής ντουζίνας δικηγορικών εταιριών οι οποίες υπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα κ.ο.κ. Υπάρχουν μελέτες γι' αυτό το φαινόμενο εάν ενδιαφέ-
ρεσαι. Αυτή είναι η ίδια ομάδα ανθρώπων, τα ίδια συμφέροντα,
που είναι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Έτσι, φυσιολογικά, μοιράζονται την
ίδια αντίληψη για το κόσμο και το γενικό συμφέρον. Αυτά σε ανώ-
τατο επίπεδο.


Τώρα ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε χαμηλά, στο επίπεδο των
συντακτών ύλης ή στο επίπεδο των δημοσιογράφων. Σ' αυτό το ση-
μείο ανακαλύπτεις πιέσεις για να συμβιβαστείς. Ένας νέος δημοσιογράφος θα μάθει γρήγορα ότι ορισμένα πράγματα είναι προς παρουσίαση και άλλα όχι. Μπορείς να πεις τα πράγματα μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορείς να τα πεις με άλλους τρόπους.

Κι αυτό το μαθαίνεις από τους συντάκτες ύλης σου, τους ανθρώ-
πους ακριβώς πάνω από σένα, οι οποίοι το έχουν μάθει από τους
αποπάνω τους. Θυμήσου, οι εταιρείες είναι το ιδιωτικό ισοδύναμο
αυτού που αποκαλούμε φασισμό στην πολιτική σφαίρα. Η διαδικα-
σία λήψης των αποφάσεων σε μια εταιρεία, είναι από τα πάνω
προς τα κάτω. Δίνεις διαταγές που εκτελούνται από τους κάτω κλπ,
και οι διαταγές τελικά έρχονται από τους ιδιοκτήτες. Παραπέρα, τα
ΜΜΕ έχουν μια αγορά. Αυτή η αγορά είναι οι άλλες εταιρείες. Η α-
γορά για τα ΜΜΕ είναι οι διαφημιστές. Θυμήσου, τα ΜΜΕ δεν βγά-
ζουν τα λεφτά τους πουλώντας σε σένα και σε μένα. Στην πραγμα-
τικότητα, κάθε αγορά εφημερίδας ή περιοδικού, συνήθως τους κο-
στίζει χρήματα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει η ΠΟ-
ΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ. Η αγορά τους είναι οι διαφημιστές,
η οποία τους θέτει έναν ακόμη περιορισμό. Θέλουν να διατηρήσουν
μια σχέση με το κράτος, το οποίο διατίθεται φιλικά απέναντι τους.
Υπάρχει μιας μορφής διείσδυσης από πάνω και από κάτω. Ακόμη
και άτομα κινούνται μ' αυτόν τον τρόπο. Ο Bernard Kalb, o Leslie
Gelb, κλπ. Βεβαίως αυτό συμβαίνει γιατί αντιπροσωπεύουν τα ίδια
συμφέροντα. Υπάρχει μια συνεχής ροή ανάμεσα στις αίθουσες συμ-
βουλίων των εταιρειών, τους ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους, τα
διευθυντικά στελέχη των ΜΜΕ και τους ανθρώπους που βρίσκονται
στις κορυφές των ΜΜΕ, τις πανεπιστημιακές ελίτ που παίζουν το
παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες κλπ. Όλοι αυτοί ανήκουν στην
ίδια προνομιούχο ελίτ. Κερδίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αντιλαμ-
βάνονται τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Εάν κάποιος απ' αυτούς βγει
από τη γραμμή, αποκλείεται. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και σε
πολύ υψηλό επίπεδο.


Παραδείγματος χάριν, περίπου δύο χρόνια πριν, ουσιαστικά πε-
τάχτηκαν έξω από το ανώτατο συντακτικό προσωπικό των New
York Times o John Oakes και μερικοί άλλοι, γιατί είχαν αρχίσει να
παρεκκλίνουν λιγάκι. Εάν κοιτάξεις τους μηχανισμούς, τα πράγματα
είναι ξεκάθαρα. Στα μέλη της δεκαετίας του 70, άρχισαν να εμφανί-
ζονται άρθρα στον οικονομικό τύπο, Wall Street Journal, Business
Week, που επεσήμαναν με έμφαση και λεπτότητα, ότι η μετοχή των
New York Times στο χρηματιστήριο, έπεφτε.


Τόνιζαν με έμφαση «ότι αν οι New York Times δεν αντιληφθούν ότι είναι μια επιχείρηση, σύντομα θα πάψουν να ανήκουν στις επιχειρήσεις». Πράγματι, εκείνη την εποχή η εφημερίδα αντικατέστησε ένα μεγάλο μέρος του ανώτατου συντακτικού προσωπικού. Ποιο ήταν το μεγάλο έγκλημα που
διέπραξαν εκείνη την εποχή ο New York Times; Αν κοιτάξεις πίσω,προκύπτει ότι υποστήριζαν μερικές πολύ ήπιες νομισματικές μεταρ-
ρυθμίσεις, που όμως συνέβαινε να μην αρέσουν στις επιχειρήσεις.


Αυτό έφτανε για να θέσουν σε κίνηση την τεχνική του ελέγχου. Θα
διαπιστώσεις ότι το κράτος υπόκειται ακριβώς στις ίδιες τεχνικές ε-
λέγχου στην καπιταλιστική δημοκρατία. Ας υποθέσουμε ότι στο
κράτος μπαίνουν άτομα με πόρους, αλλά προσπαθούν να παρεκ-
κλίνουν. Ας υποθέσουμε ότι προσπαθούν να προωθήσουν πολιτικές
που δεν ταιριάζουν με τα συμφέροντα εκείνων που λαμβάνουν τις
επενδυτικές αποφάσεις, οι οποίοι κατ' ουσίαν ελέγχουν τα πράγμα-
τα. Τι θα συμβεί, στην πραγματικότητα, τι συμβαίνει; Μια πτώση
στις επενδύσεις, τα κεφάλαια αρχίζουν να αποχωρούν, ακριβώς σε
τέτοιο βαθμό, ικανό να τους πει ότι η χώρα θα κατρακυλήσει στην
άβυσσο αν δεν επιστρέψουν στην αρχική πορεία. Αυτό που σημαίνει
μια τέτοια διαδικασία, είναι ότι άν η πραγματική εξουσία λήψης
των αποφάσεων βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών, το πολιτικό σύ-
στημα περιθωριοποιείται και οι ιδεολογικοί θεσμοί περιορίζονται.
Αυτές οι συνθήκες σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζονται, γιατί παντού έ-
χουμε να κάνουμε με ανθρώπους με την ίδια υποδομή, συμφέροντα
και τέλος, αντιλήψεις.


Για να επιστρέψουμε και πάλι στον δημοσιογράφο, απλά, είτε θα
προσαρμοστεί, είτε θα φύγει. Το ίδιο συμβαίνει και στα πανεπιστή-
μια. Όσοι πρόκειται να ακολουθήσουν επαγγέλματα που σχετίζο-
νται με την ιδεολογία, τις κοινωνικές επιστήμες κλπ, θα μάθουν κάτι
τέτοιο. Θα μάθουν πως πρέπει να προσαρμοστούν. Δεν συμβαίνει
100%. Το σύστημα είναι πρόθυμο να ανεχτεί ένα στατιστικό σφάλ-
μα. Αλλά θα πρέπει να είναι τόσο μικρό που να μην υπάρχει σημα-
ντική απόκλιση. Υφίστασαι πιέσεις για να προσαρμοστείς, όλων των
ειδών τις πιέσεις. Θα ανακαλύψεις τι συμβαίνει, αν ήδη δεν το έχεις
αντιληφθεί. Αυτές οι πιέσεις είναι αποτελεσματικές.


Αυτό που κάνουν είναι να ξεσκαρτάρουν τους ανεξάρτητους ανθρώπους, αλλά υπάρχει επίσης κάτι το ενδιαφέρον, το οποίο επίσης πρέπει να γνω-
ρίζεις (αν ήδη δεν το έχεις αντιμετωπίσει), γιατί θα σου συμβεί. Αυ-
τό που συμβαίνει είναι, πως αν αποφασίσεις και πεις, καλά, θα
προσαρμοστώ λιγάκι, θα κάνω ότι λένε αλλά θα κρατήσω την ανε-
ξαρτησία της σκέψης μου, αν αρχίσεις να κάνεις κάτι τέτοιο, είσαι
χαμένος, εκτός αν είσαι πολύ ιδιαίτερο άτομο. Αυτό που συμβαίνει
όταν αρχίζεις να προσαρμόζεσαι, όταν αρχίζεις να αποκτάς τα
προνόμια της προσαρμοστικότητας, είναι πως σύντομα φτάνεις να
πιστεύεις αυτά που λες, γιατί είναι χρήσιμο να τα πιστεύεις, και με-
τά εσωτερικεύοντας το σύστημα της κατήχησης, της διαστρέβλω-
σης και της εξαπάτησης, γίνεσαι πρόθυμο μέλος των προνομιούχων
ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και τη διδασκαλία.

Αυτό συμβαίνει πάντοτε, σ' όλους τους δρόμους προς την κορυφή. Είναι ένα πολύ σπάνιο πρόσωπο, σχεδόν δεν υφίσταται, αυτό που μπορεί να ανεχτεί ότι αποκαλείται «αντιληπτική συμφωνία», να λες ένα πράγμα
και να πιστεύεις κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα για-
τί είναι αναγκαίο να τα πεις και αρκετά σύντομα τα πιστεύεις, γιατί
έτσι πρέπει να κάνεις.


Απόσπασμα από συνέντευξη στις 24 Οκτώβρη 1986 στον David
Barsamian.

ωωω ναι η ενημέρωση έχει επιδότησεις αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο τηλεοπτικός χρόνος μίας ώρας σε μικρό κανάλι έχει 6000 ευρώ..