Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

1
Μπορούμε άνετα να την πούμε ηρωίδα γιατί πολύ απλά είναι! Η γυναίκα είναι ...


Η κα Βάσω Σταματίου είναι ένας μαντατοφόρος από την κόλαση. Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Άουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.

Για το καθένα από αυτά τα κολαστήρια η Βάσω Σταματίου δεν ήταν μια όμορφη νέα κοπέλα από την Αριδαία με όνειρα για τη ζωή. Ήταν μόνο ο αριθμός 82224, χαραγμένος για πάντα πάνω στη σάρκα του χεριού της.


ΤΡΩΚΤΙΚΟ
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

2
Φιλούμενος έγραψε:Μπορούμε άνετα να την πούμε ηρωίδα γιατί πολύ απλά είναι! Η γυναίκα είναι ...

Η κα Βάσω Σταματίου είναι ένας μαντατοφόρος από την κόλαση. Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Άουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.

Για το καθένα από αυτά τα κολαστήρια η Βάσω Σταματίου δεν ήταν μια όμορφη νέα κοπέλα από την Αριδαία με όνειρα για τη ζωή. Ήταν μόνο ο αριθμός 82224, χαραγμένος για πάντα πάνω στη σάρκα του χεριού της.

ΤΡΩΚΤΙΚΟ
Λείπει κάποιο κομμάτι ή αυτό είναι όλο ? :hmmm
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

3
Η Βάσω Σταματίου εξιστορεί-στον Απόστολο Λυκεσά-τη μαύρη καθημερινότητα και τη ζωή χωρίς όνειρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκφράζει το παράπονό της γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν της έδωσε σύνταξη Εθνικής Αντίστασης.
«Στο Αουσβιτς δεν είχαμε περιθώριο ούτε να ονειρευτούμε. Οι αγαπημένοι μας, η πατρίδα δεν περνούσαν από το μυαλό μας ούτε στον ύπνο.
Ενα πράγμα μόνο κυριαρχούσε. Αν αύριο θα είμαστε ζωντανές. Αν αύριο κάποια από εμάς θα ήταν τυχερή και μέσα στο ζουμί που μας έδιναν για σούπα θα βρίσκαμε ένα κομμάτι πατάτα. Μέσα στο κεφάλι μου αντηχούσε διαρκώς το schnell-schnell (γρήγορα, γρήγορα) που διέταζαν οι Γερμανοί στρατιώτες στη διάρκεια της καταναγκαστικής εργασίας».
Η κα Βάσω Σταματίου είναι ένας μαντατοφόρος από την κόλαση. Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Αουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.
Για το καθένα από αυτά τα κολαστήρια η Βάσω Σταματίου δεν ήταν μια όμορφη νέα κοπέλα από την Αριδαία με όνειρα για τη ζωή. Ηταν μόνο ο αριθμός 82224, χαραγμένος για πάντα πάνω στη σάρκα του χεριού της.
Η σύλληψη
Το 1944, ήταν πρωτοετής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μια Επονίτισσα, που τη συνέλαβε στο σπίτι της η Γκεστάπο τρεις μέρες μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά και από εκεί μεταφέρεται με άλλες είκοσι δύο (22) κρατούμενες στις φυλακές Μπάνιτσε του Βελιγραδίου.
Κι από εκεί, τρεις μήνες μετά, στο Αουσβιτς Μπιρκενάου. «Δεν είχαμε ιδέα πού μας πήγαν. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα για το Αουσβιτς. Οταν φτάσαμε, αντικρίσαμε μόνο σκελετωμένους ανθρώπους. Οι καμινάδες καίγανε συνέχεια. Είπαμε: μάλλον μας φέρανε για να περιθάλψουμε αυτούς τους δυστυχείς και τουλάχιστον θα φάμε ψωμάκι αφού δουλεύουν οι φούρνοι. Επειτα από λίγο καταλάβαμε...».
Κοιτάζω μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της κας Σταματίου. Είναι μια νεαρή καλλονή με καστανόξανθα σπαστά μαλλιά που πέφτουν μέχρι τους ώμους.
«Τα ωραία μου μαλλιά ήταν δυστυχώς η αφορμή για την πρώτη ταπείνωση. Δεν τους έφτανε που μου τα έκοψαν. Ηταν και ο τρόπος. Μια έκοβαν από εδώ, μια από την άλλη. Ααρμπα. Με περιγελούσαν. Διασκέδαζαν να με κάνουν άσχημη. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το καλωσόρισμα...».
Υτερα ήρθε το νούμερο στο χέρι. Το σημάδι στον ώμο. Κόκκινο για τις πολιτικές κρατούμενες. Μαύρο για τις Τσιγγάνες και τις πόρνες, κίτρινο για τις Εβραίες. Και από την πρώτη μέρα αγγαρεία. «Σκάψιμο. Συνέχεια σκάψιμο. Δεν ξέραμε γιατί σκάβαμε. Κι από πάνω μας έπεφταν οι στάχτες από τα κρεματόρια. Κι αυτή η απαίσια μυρωδιά από καμένη ανθρώπινη σάρκα στα ρουθούνια. Και δουλειά. Δουλειά και ξύλο.
Ξύλο αν σήκωνες έστω το κεφάλι. Ξύλο αν προσπαθούσες να ισιώσεις τη μέση σου, ξύλο αν έριχνες μια ματιά στον φρουρό, διπλό ξύλο από τις κρατούμενες που έπαιζαν τον ρόλο του επιτηρητή. Οι Πολωνέζες έδερναν περισσότερο. Και τα τεράστια σκυλιά τους τα είχαν έτσι εκπαιδευμένα που αν κάποια από εμάς σταματούσε το σκάψιμο να ανασάνει, να ξεμουδιάσει, γάβγιζαν, οπότε πάλι βούρδουλας και το σνελ να ηχεί μέσα στο κεφάλι μας σαν από ηχείο...».
Δεν αντάλλασσαν κουβέντα ούτε το βράδυ, αφού το μόνο που σκέφτονταν ήταν να κοιμηθούν για αντέξουν την επομένη.
«Λέγαμε ότι ήμασταν και «τυχερές» γιατί ήμασταν ζωντανές. Πολλούς Εβραίους μόλις φτάνανε τους πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια. Οσοι γλίτωσαν είναι που δεν πρόλαβαν να τους κάψουν και άντεξαν την πείνα και την καταναγκαστική εργασία. Αλλους τους έθαβαν σε μεγάλες τάφρους. Με βάλανε και μένα κάποιες μέρες στο κουβάλημα νεκρών, άνθρωποι δεν θα έλεγες ότι ήταν, ό,τι είχε απομείνει από αυτούς. Και ύπνος χωρίς όνειρα, ένα κενό μες στο κεφάλι».
Η κα Σταματίου χρειάστηκε έξι μήνες για να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Γερμανίας. Επέστρεψε μάλιστα από εκεί που άρχισε το ταξίδι στη φρίκη. Στο στρατόπεδο Παύλου Μελά.
«Τον πρώτο καιρό δεν μιλούσα ούτε στην οικογένειά μου για τα στρατόπεδα. Εκρυβα το νούμερο στο χέρι. Αλλοι το έβγαζαν με εγχειρήσεις. Ηταν ντροπή, ένα στίγμα. Ηρθε και ο εμφύλιος, ξανά κυνηγητά, η Ασφάλεια συνέχεια πίσω μας...»
Εφυγε στην Ιταλία. Στο Μιλάνο σπούδασε Καλές Τέχνες, Ενδυματολογία και Σκηνογραφία. Επέστρεψε και δούλεψε μάλιστα στη Λυρική Σκηνή. Υστερα η ζωή την πήγε στη Ερέτρια και τα τελευταία εφτά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη με σύνταξη 317 ευρώ του ΟΓΑ.
«Δεν άξιζα μάλλον να πάρω σύνταξη Εθνικής Αντίστασης. Ετσι έκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν είχα, λένε, επαρκή στοιχεία. Τα στοιχεία του Ερυθρού Σταυρού για τη ζωή μου στα στρατόπεδα, το νούμερο στο χέρι, δεν φτάνουν. Ευχαριστώ πολύ την πατρίδα...».
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Οργή για όσους δεν αναγνωρίζουν τη φρίκη
Στα 84 χρόνια της, ευσταλής και αεικίνητη, σήμερα «δεν έχω μίσος για τους Γερμανούς, είναι δυστυχισμένος όποιος ζει με το μίσος μέσα του», αλλά θυμώνει πολύ «με αυτούς που αρνούνται ότι συνέβη όλη αυτή φρίκη», οργίζεται με όσους λένε «καλά έκανε ο Χίτλερ». Το 1996 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τη συγκλονιστική περιγραφή όσων έζησε υπό τον τίτλο «Βαρούμ: Μια Ελληνίδα στο Αουσβιτς».
Και ετοιμάζεται τώρα να επισκεφθεί το Αουσβιτς πρώτη φορά μετά τόσα χρόνια. Γιατί θα πάει; «Δεν ξέρω» απαντά, αλλά τα μάτια της τρεμοπαίζουν καθώς φαίνεται να επιστρέφει στο απερίγραπτο, το ανείπωτο της φρίκης που παραμένει αμετάφραστο σε λέξεις και το σηκώνει μόνη της.
Απόστολος Λυκεσάς

(Αναδημοσίευση,εφημ."ΕΘΝΟΣ",27/10/2009)
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

4
Ελληνίδες σε ναζιστικά στρατόπεδα






«Κωφεύει η κυβέρνηση στο αίτημα για αποζημιώσεις». Μ' αυτό το σκεπτικό, οι βουλευτές του ΚΚΕ Σπύρος Στριφτάρης και Αντώνης Σκυλλάκος έκαναν Ερώτηση προς τους υπουργούς Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας, αναφορικά με τις αποζημιώσεις Ελλήνων εγκλείστων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας κατά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πόσοι, όμως γνωρίζουν ότι ανάμεσα στους έγκλειστους στα κολαστήρια του Ράβενσμπουργκ, του Μπούχενβαλντ και του Αουσβιτς ήταν πολλές Ελληνίδες;

Στις 25 Μάη του 1944, οι Γερμανοί πήραν από το Χαϊδάρι 61 γυναίκες και 850 άντρες, τους φόρτωσαν σε φορτηγά με αμπαρωμένες πόρτες και τους έστειλαν στο στρατόπεδο - κάτεργο του Ράβενσμπουργκ και από εκεί στο Μπούχενβαλντ. Οι γυναίκες, με κίνδυνο της ζωής τους, σαμποτάρανε τη δουλιά στο εργοστάσιο καλυκοποιίας, όπου δούλευαν και έβγαζαν σκάρτα τα φονικά «εργαλεία». Μέσα στο κρύο και την παγωνιά επιζούσαν - με μια άθλια διατροφή - ενώ σ' όλες είχε γίνει τεχνητή διακοπή της περιόδου. Αυτό είχε σαν συνέπεια τη στείρωση του 40% των νέων γυναικών, που ήταν οι περισσότερες ηλικίας 18-22 χρόνων.

Για τη νέα γενιά
Μία από τις κρατούμενες του Χαϊδαρίου, που είχε επιζήσει, η γιατρός Μαρία Τσισκάκη - Γαλιατσάτου, που, αφού γύρισε εξορίστηκε σε Χίο, Τρίκερι και Μακρόνησο, αλλά και στα Γιούρα (με τη δικτατορία), είχε αρχίσει να γράφει για τον αγώνα, που έδωσαν οι γυναίκες στα γερμανικά κολαστήρια ήδη από το 1946. Αμέσως μετά τη δικτατορία, αισθάνεται την ανάγκη να ολοκληρώσει το κείμενο που είχε αρχίσει, σαν να βιάζεται, να φοβάται πως δε θα προλάβει. Θέλει ν' αφήσει στη νέα γενιά αυτό το ντοκουμέντο, για να μην πάψει να παλεύει ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Και δυστυχώς, είχε δίκιο: Λίγους μήνες μετά την πρώτη έκδοση και κυκλοφορία του βιβλίου της, στις 31 Δεκέμβρη του 1975, η Μαρία «έφυγε» για πάντα.

Ενα άλλο βιβλίο με τίτλο «Βαρούμ (Γιατί;), μια Ελληνίδα στο Αουσβιτς», γραμμένο από την αγωνίστρια Βάσω Σταματίου, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο, όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά και τις (ανθρώπινες) αντιδράσεις θυμάτων και θυτών στην κόλαση που βρέθηκαν.

Και στα δύο βιβλία αναρωτιέται κανείς πού βρήκαν αυτές οι γυναίκες την ψυχική δύναμη για να επιζήσουν ύστερα από τόσα μαρτύρια, ταλαιπωρίες, στερήσεις και την ψυχική ισοπέδωση που υπέστησαν. Κλοτσιές, βούρδουλας, τρομοκρατία, παραμονή ολόγυμνες μέσα στο κρύο ή στο χιόνι, δωδεκάωρη εργασία χωρίς ουσιαστικά φαγητό (μόνο πατάτες), ρόφημα χωρίς ψωμί και ζάχαρη κι ακόμα να τραβάνε ζεμένες τον οδοστρωτήρα, για να στρώσουν δήθεν τους τεράστιους ακάλυπτος χώρους του στρατοπέδου. Κι όμως! Κατάφεραν να διατηρήσουν τη συνοχή μεταξύ τους, να πλησιάσουν τις γυναίκες από άλλες χώρες, να συνεργαστούν μαζί τους, μπόρεσαν να τραγουδάνε χωρίς να κλαίνε! Λίγο πριν την απελευθέρωση, στο Μπούχενβαλντ, καθώς πλησιάζουν οι σύμμαχοι, οι Γερμανοί τους δίνουν μια κουβέρτα και λίγες γαλέτες και τις παίρνουν σε μια πορεία προς το άγνωστο. Περπατάνε από το πρωί έως το βράδυ μέσα στις βροχές και τα χιόνια κι όσες δεν αντέχουν τις σκοτώνουν με μια σφαίρα. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει πτώματα. Πολλές - ανάμεσά τους και η Μαρία - δραπέτευσαν και ευτυχώς, γιατί ο σκοπός των Γερμανών ήταν να τις μεταφέρουν μέχρι τα σύνορα με την Τσεχοσλοβακία κι εκεί, στους ορεινούς όγκους, να τις εξοντώσουν, ώστε να μη βρεθούν ζωντανές. Βρίσκουν βοήθεια από Ρώσους, Ιταλούς και Γιουγκοσλάβους, αλλά όταν σε μια πόλη μπαίνουν στο ελληνικό προξενείο τούς υποδέχονται ψυχρά, δίνοντάς τους μόνο μερικά μάρκα! Επιτέλους, φτάνουν στο Μόναχο και εκεί, μέσω Ιταλίας, στην Ελλάδα...

Ανάγκη εξουσίας
Η Βάσω Σταματίου, συγγραφέας του «Βαρούμ», έχοντας περάσει από τα ίδια στρατόπεδα, αλλά και από το φοβερό Αουσβιτς, προβληματίζεται για τα κίνητρα της ανθρώπινης θηριωδίας, αλλά και για τα αίτια που ωθούσαν τις γυναίκες - δεσμοφύλακες, κρατούμενες και οι ίδιες, να γίνονται τόσο απάνθρωπες και σαδίστριες με τις συγκρατούμενές τους, ακόμα κι όταν δε φοβούντουσαν για τη δική τους τύχη: «Το απόλυτα εκμηδενισμένο άτομο, γράφει, όταν δεν μπορεί να βλάψει εκείνον που τον έχει βλάψει, όταν δεν μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του την ικανοποίηση έστω μιας ήττας ύστερα από τίμια μάχη, καταφεύγει σε μια παράλογη ανακούφιση, βλάπτοντας τον άμεσα πιο κοντινό του ευάλωτο». »Η ανάγκη να κυριαρχήσουν... Αυτό το ζωώδικο ξέσπασμα, το ήξεραν οι δημιουργοί των φασιστικών στρατοπέδων και φρόντισαν να το ενισχύσουν με απόλυτη επιτυχία...».

...»Αυτό ήταν το σημείο ξεκινήματος ενός τέλειου συστήματος για την εξαφάνιση της ανθρωπιάς, για το στραγγαλισμό της σκέψης, για την εκμηδένιση της όποιας προσωπικότητας υπήρχε σ' αυτό το ανακάτεμα τόσων διαφορετικών χαρακτήρων, αισθημάτων, συμπεριφοράς και γνώσεων, ώσπου, στο τέλος, ύστερα από αλλεπάλληλα σατανικά σοφά φιλτραρίσματα, να βγαίνουν μάζες ανθρώπων άβουλες, με εντελώς όμοιες σκέψεις και στο τέλος τέλος με καθόλου σκέψεις. Να βγαίνουν φιγούρες αδιάφορες, ανέκφραστες, χωρίς βλέμμα, χωρίς χαμόγελο, χωρίς αισθήσεις, χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρα, με μια μοναδική, έως τη στιγμή που ξεψυχούσαν, επιθυμία, να βρουν κάτι να δαγκώσουν...».

Προλάβετε λαοί!
Στο Αουσβιτς και η πανέμορφη συγκρατούμενή τους, η Τούλα. Κάποια μέρα αρρωσταίνει. Δεν μπορεί να αντιδράσει. Τρέμει συνεχώς και καθώς είναι ανίκανη για εργασία είναι σίγουρο ότι θα τη σκοτώσουν. Οι συντρόφισσές της προσπαθούν να τη σώσουν, αλλά μάταια! Τελικά, δε θα την οδηγήσουν στα κρεματόρια, αλλά θα τη χρησιμοποιούσουν σαν πειραματόζωο!

«Κι έζησε η Τούλα, αφηγείται η συγγραφέας. Και την ξανάδα στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, όταν ο εφιάλτης είχε τελειώσει: Μια χλωμή αδύνατη γριά, με μια τρύπα σαν πορτοκάλι μπροστά κι άλλη πίσω, στη θέση του πνεύμονα. Μου είπε πως της χώνανε κάτι σωλήνες στους πνεύμονες, με παράξενα μπλε και κόκκινα υγρά. Τα σωθικά της καίγανε. Κι ο πόνος της χωρίς ήχο... Η Τούλα, το ομορφότερο κορίτσι της συντροφιάς μας, ανάπηρη, στο περιθώριο της ζωής, ανίκανη για δουλιά, σ' ένα φτωχό υπόγειο κοντά στην Αγία Σοφία, με την πιστή της φίλη, τη μάνα της, να την κοιτάζει με σπαραγμό, χωρίς δουλιά κι αυτή: "Πώς θα ζήσομε, πώς θα ζήσομε, έλεγε, με το παιδί μου έτσι που το κατάντησαν;"»...

Το κείμενο της Βάσως Σταματίου καταλήγει μ' αυτά τα λόγια, προειδοποίηση για τους νέους:

«Οσο για τους επίσημους νεκρούς, τους κουβαλάει η ανθρωπότητα στην πλάτη της, σαν τη μεγαλύτερη ντροπή της, ντροπή, που δυστυχώς, για αρκετούς σήμερα, γίνεται σημαία μαύρη με τον αγκυλωτό σταυρό του φασισμού στο κέντρο. Προλάβετε λαοί...».

Πηγές:

- Βάσω Σταματίου «Βαρούμ, μια Ελληνίδα στο Αουσβιτς».

- Μαρία Τσισκάκη - Γαλιατσάτου: «Ελληνίδες σε ναζιστικά στρατόπεδα - μια άγνωστη σελίδα της γυναίκας στον αντιφασιστικό αγώνα» (εκδόσεις «Φιλίστωρ»). Προηγούμενος τίτλος: «Οταν ο άνθρωπος κονταρομαχούσε με την ντροπή και το θάνατο» (1975).
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

5
Επέζησα στην κόλαση του Αουσβιτς









Η Βάσω Σταματίου εξιστορεί τη μαύρη καθημερινότητα και τη ζωή χωρίς όνειρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκφράζει το παράπονό της γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν της έδωσε σύνταξη Εθνικής Αντίστασης
«Στο Αουσβιτς δεν είχαμε περιθώριο ούτε να ονειρευτούμε. Οι αγαπημένοι μας, η πατρίδα δεν περνούσαν από το μυαλό μας ούτε στον ύπνο.

Ενα πράγμα μόνο κυριαρχούσε. Αν αύριο θα είμαστε ζωντανές. Αν αύριο κάποια από εμάς θα ήταν τυχερή και μέσα στο ζουμί που μας έδιναν για σούπα θα βρίσκαμε ένα κομμάτι πατάτα. Μέσα στο κεφάλι μου αντηχούσε διαρκώς το schnell-schnell (γρήγορα, γρήγορα) που διέταζαν οι Γερμανοί στρατιώτες στη διάρκεια της καταναγκαστικής εργασίας».
Η κα Βάσω Σταματίου είναι ένας μαντατοφόρος από την κόλαση. Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Αουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.

Για το καθένα από αυτά τα κολαστήρια η Βάσω Σταματίου δεν ήταν μια όμορφη νέα κοπέλα από την Αριδαία με όνειρα για τη ζωή. Ηταν μόνο ο αριθμός 82224, χαραγμένος για πάντα πάνω στη σάρκα του χεριού της.

Η σύλληψη
Το 1944, ήταν πρωτοετής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μια Επονίτισσα, που τη συνέλαβε στο σπίτι της η Γκεστάπο τρεις μέρες μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά και από εκεί μεταφέρεται με άλλες είκοσι δύο (22) κρατούμενες στις φυλακές Μπάνιτσε του Βελιγραδίου.


Κι από εκεί, τρεις μήνες μετά, στο Αουσβιτς Μπιρκενάου. «Δεν είχαμε ιδέα πού μας πήγαν. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα για το Αουσβιτς. Οταν φτάσαμε, αντικρίσαμε μόνο σκελετωμένους ανθρώπους. Οι καμινάδες καίγανε συνέχεια. Είπαμε: μάλλον μας φέρανε για να περιθάλψουμε αυτούς τους δυστυχείς και τουλάχιστον θα φάμε ψωμάκι αφού δουλεύουν οι φούρνοι. Επειτα από λίγο καταλάβαμε...».


Κοιτάζω μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της κας Σταματίου. Είναι μια νεαρή καλλονή με καστανόξανθα σπαστά μαλλιά που πέφτουν μέχρι τους ώμους.
«Τα ωραία μου μαλλιά ήταν δυστυχώς η αφορμή για την πρώτη ταπείνωση. Δεν τους έφτανε που μου τα έκοψαν. Ηταν και ο τρόπος. Μια έκοβαν από εδώ, μια από την άλλη. Ααρμπα. Με περιγελούσαν. Διασκέδαζαν να με κάνουν άσχημη. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το καλωσόρισμα...».


Υτερα ήρθε το νούμερο στο χέρι. Το σημάδι στον ώμο. Κόκκινο για τις πολιτικές κρατούμενες. Μαύρο για τις Τσιγγάνες και τις πόρνες, κίτρινο για τις Εβραίες. Και από την πρώτη μέρα αγγαρεία. «Σκάψιμο. Συνέχεια σκάψιμο. Δεν ξέραμε γιατί σκάβαμε. Κι από πάνω μας έπεφταν οι στάχτες από τα κρεματόρια. Κι αυτή η απαίσια μυρωδιά από καμένη ανθρώπινη σάρκα στα ρουθούνια. Και δουλειά. Δουλειά και ξύλο.


Ξύλο αν σήκωνες έστω το κεφάλι. Ξύλο αν προσπαθούσες να ισιώσεις τη μέση σου, ξύλο αν έριχνες μια ματιά στον φρουρό, διπλό ξύλο από τις κρατούμενες που έπαιζαν τον ρόλο του επιτηρητή. Οι Πολωνέζες έδερναν περισσότερο. Και τα τεράστια σκυλιά τους τα είχαν έτσι εκπαιδευμένα που αν κάποια από εμάς σταματούσε το σκάψιμο να ανασάνει, να ξεμουδιάσει, γάβγιζαν, οπότε πάλι βούρδουλας και το σνελ να ηχεί μέσα στο κεφάλι μας σαν από ηχείο...».
Δεν αντάλλασσαν κουβέντα ούτε το βράδυ, αφού το μόνο που σκέφτονταν ήταν να κοιμηθούν για αντέξουν την επομένη.


«Λέγαμε ότι ήμασταν και «τυχερές» γιατί ήμασταν ζωντανές. Πολλούς Εβραίους μόλις φτάνανε τους πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια. Οσοι γλίτωσαν είναι που δεν πρόλαβαν να τους κάψουν και άντεξαν την πείνα και την καταναγκαστική εργασία. Αλλους τους έθαβαν σε μεγάλες τάφρους. Με βάλανε και μένα κάποιες μέρες στο κουβάλημα νεκρών, άνθρωποι δεν θα έλεγες ότι ήταν, ό,τι είχε απομείνει από αυτούς. Και ύπνος χωρίς όνειρα, ένα κενό μες στο κεφάλι».

Η κα Σταματίου χρειάστηκε έξι μήνες για να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Γερμανίας. Επέστρεψε μάλιστα από εκεί που άρχισε το ταξίδι στη φρίκη. Στο στρατόπεδο Παύλου Μελά.
«Τον πρώτο καιρό δεν μιλούσα ούτε στην οικογένειά μου για τα στρατόπεδα. Εκρυβα το νούμερο στο χέρι. Αλλοι το έβγαζαν με εγχειρήσεις. Ηταν ντροπή, ένα στίγμα. Ηρθε και ο εμφύλιος, ξανά κυνηγητά, η Ασφάλεια συνέχεια πίσω μας...»
Εφυγε στην Ιταλία. Στο Μιλάνο σπούδασε Καλές Τέχνες, Ενδυματολογία και Σκηνογραφία. Επέστρεψε και δούλεψε μάλιστα στη Λυρική Σκηνή. Υστερα η ζωή την πήγε στη Ερέτρια και τα τελευταία εφτά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη με σύνταξη 317 ευρώ του ΟΓΑ.


«Δεν άξιζα μάλλον να πάρω σύνταξη Εθνικής Αντίστασης. Ετσι έκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν είχα, λένε, επαρκή στοιχεία. Τα στοιχεία του Ερυθρού Σταυρού για τη ζωή μου στα στρατόπεδα, το νούμερο στο χέρι, δεν φτάνουν. Ευχαριστώ πολύ την πατρίδα...».
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Οργή για όσους δεν αναγνωρίζουν τη φρίκη

Στα 84 χρόνια της, ευσταλής και αεικίνητη, σήμερα «δεν έχω μίσος για τους Γερμανούς, είναι δυστυχισμένος όποιος ζει με το μίσος μέσα του», αλλά θυμώνει πολύ «με αυτούς που αρνούνται ότι συνέβη όλη αυτή φρίκη», οργίζεται με όσους λένε «καλά έκανε ο Χίτλερ». Το 1996 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τη συγκλονιστική περιγραφή όσων έζησε υπό τον τίτλο «Βαρούμ: Μια Ελληνίδα στο Αουσβιτς».

Και ετοιμάζεται τώρα να επισκεφθεί το Αουσβιτς πρώτη φορά μετά τόσα χρόνια. Γιατί θα πάει; «Δεν ξέρω» απαντά, αλλά τα μάτια της τρεμοπαίζουν καθώς φαίνεται να επιστρέφει στο απερίγραπτο, το ανείπωτο της φρίκης που παραμένει αμετάφραστο σε λέξεις και το σηκώνει μόνη της.
Απόστολος Λυκεσάς

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid= ... id=7542915


a-naxios.blogspot.com
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

6
emman έγραψε: Αν αύριο κάποια από εμάς θα ήταν τυχερή και μέσα στο ζουμί που μας έδιναν για σούπα θα βρίσκαμε ένα κομμάτι πατάτα.


Η κουζίνα ήταν κάκιστη, ιδίως στο τέλος ! Η τελική επιβίωση όμως έγινε δυνατή χάρις σε αυτή.

Αυτή η κάκιστη σούπα, παραδόξως, σε έσωσε ! :541

Όσο πλησίαζε το τέλος του πολέμου τόσο αυξάνονταν και οι ελλείψεις των Γερμανών σε τρόφιμα ! Η παραγωγή και οι μεταφορές έτειναν να εκμηδενιστούν ! Οι εικόνες της Γερμανίας στο τέλος του πολέμου μιλούν από μόνες τους.

Στο τέλος του πολέμου απελπισμένοι γερμανοί διοικητές των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έσπευδαν να παραδώσουν το συντομότερο τα στρατόπεδα στους συμμάχους !

Και εδώ να πούμε ότι αυτή ήταν η εικόνα των στρατοπέδων στο τέλος του πολέμου, τέλος 44 και μέχρι αρχή Μαίου 45.
Το χειμώνα του 41-42 όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν στην Ελλάδα από πείνα !!!, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης η διατροφή ήταν ίση με τη διατροφή του γερμανικού πληθυσμού !
Κανένας δεν πέθανε από πείνα σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι το τέλος 1944 !!! Κανένας...0...ούτε ένας δηλαδή !!!
Όι δε εξοντώσεις σε θαλάμους αερίων δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ !!!

Αυτά δεν τα λέει κανείς. Χαλούν τη γενική εικόνα που θέλουμε να περάσουμε ! :cooll Χαλάει η μαγιά της νέας τάξης ! :down1
Μέσα στο κεφάλι μου αντηχούσε διαρκώς το schnell-schnell (γρήγορα, γρήγορα) που διέταζαν οι Γερμανοί στρατιώτες στη διάρκεια της καταναγκαστικής εργασίας».
Αυτό είναι καταναγκαστική εργασία ! :down1

Ελπίζω να πήρες αποζημίωση από τους Γερμανούς ! Εάν όχι κρίμα. Αν ήσουν Εβραία θα έπαιρνες !!! :down1

Πάνω από 5 εκατομμύρια Εβραίοι πήραν μισθούς, σύνταξη και εφάπαξ !!!
Είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Αουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.
Κατάφερε να επιζήσει στην κολάση επί γης, που ήταν η Γερμανία τότε ! Στο τέλος του πολέμου !
Κι από εκεί, τρεις μήνες μετά, στο Αουσβιτς Μπιρκενάου. «Δεν είχαμε ιδέα πού μας πήγαν. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα για το Αουσβιτς. Οταν φτάσαμε, αντικρίσαμε μόνο σκελετωμένους ανθρώπους.


Τα στοιχεία και φωτογραφίες, δείχνουν άλλα ! :hmmm
Οι καμινάδες καίγανε συνέχεια. Είπαμε: μάλλον μας φέρανε για να περιθάλψουμε αυτούς τους δυστυχείς και τουλάχιστον θα φάμε ψωμάκι αφού δουλεύουν οι φούρνοι. Επειτα από λίγο καταλάβαμε...».
Τι καταλάβατε ? :hmmm
«Τα ωραία μου μαλλιά ήταν δυστυχώς η αφορμή για την πρώτη ταπείνωση. Δεν τους έφτανε που μου τα έκοψαν. Ηταν και ο τρόπος. Μια έκοβαν από εδώ, μια από την άλλη. Ααρμπα. Με περιγελούσαν. Διασκέδαζαν να με κάνουν άσχημη. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το καλωσόρισμα...».
Στο Άουσβιτς η μόδα και η ομορφιά είχαν λιγότερη σημασία από την υγιεινή. Εκεί ίσχυε το "μία ψείρα, ο θάνατός σου" !

Δεν άκουσες ποτέ, ούτε τότε αλλά ούτε μέχρι σήμερα ότι τα θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης μέχρι το τέλος του 44, ήταν σχεδόν αποκλειστικά θύματα επιδημιών τύφου, που μεταδίδεται από τις ψείρες ??? :hmmm
«Λέγαμε ότι ήμασταν και «τυχερές» γιατί ήμασταν ζωντανές. Πολλούς Εβραίους μόλις φτάνανε τους πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια.


Είδες αυτό το πράγμα ή αναπαράγεις γενικόλογα ?
Οσοι γλίτωσαν είναι που δεν πρόλαβαν να τους κάψουν και άντεξαν την πείνα και την καταναγκαστική εργασία.


Γνωρίζει πολλά αλλά της ξεφεύγουν τα προφανή !

Σίγουρα και αυτή πίστεψε την προπαγάνδα !

Είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγεί εάν μάθει ότι "πάνω από 5 εκατομμύρια Εβραίοι πήραν μισθούς, σύνταξη και εφάπαξ" !!! :happy2
Αλλους τους έθαβαν σε μεγάλες τάφρους. Με βάλανε και μένα κάποιες μέρες στο κουβάλημα νεκρών, άνθρωποι δεν θα έλεγες ότι ήταν, ό,τι είχε απομείνει από αυτούς.
Αυτό γινόταν παντού στη Γερμανία εκείνο τον καιρό ! Αυτό είναι πόλεμος !Το πιο τραγικο είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν ΜΕΤΑ τη λήξη του πολέμου !
Ας μη δει η ανθρωπότητα τέτοιον πόλεμο ξανά !
Στα 84 χρόνια της, ευσταλής και αεικίνητη, σήμερα «δεν έχω μίσος για τους Γερμανούς, είναι δυστυχισμένος όποιος ζει με το μίσος μέσα του»,
Ούτε και οι Γερμανοί σε μισούν ! Αντίθετα πολλοί μισούν τους γερμανούς σήμερα και τους "φασίστες" ή όποιους επιλέγονται να τους κολληθεί η ρετσινιά του "φασίστα" !

Δε γίνεται διαφορετικά εφόσον αναπαράγεται προπαγάνδα μίσους !

ΚΑΙ αλήθεια να ήταν όλα όσα ψέματα, μας είπαν !
Δεν θα έφταναν όσα συνέβησαν στους Γερμανούς, σαν εκδίκηση, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά, όταν γνώρισαν τη σκληρότερη κατοχή του πολέμου ?

Αλλά αυτά μας τα κρύψαν ! Και ήταν πολλά !

Είπαμε χαλάει η μαγιά της Νέας Τάξης ! :down1

Εάν δεν ακολουθούσες οικειοθελώς τους Γερμανούς και περίμενες τους Ρώσους να σε ελευθερώσουν στο Άουσβιτς, όπως έπραξε μια μειοψηφία εγκλείστων, θα έπαιρνες μια μικρή γεύση, ίσως !

Αντιλαμβάνομαι ότι καλώς έπραξες και ακολούθησες τους Γερμανούς στην υποχώρησή τους !

Εκατομμύρια γερμανίδων υπέστησαν βιασμούς από τον "ηρωικό" κόκκινο στρατό ! Πολλές από αυτές πολλαπλούς και ομαδικούς βιασμούς, σε μία από τις μελανότερες σελίδες του πολέμου ! Ένα έγκλημα που συντελέστηκε με την παρότρυνση μηνυμάτων του εβραίου σταλινικού αρχι-προπαγανδιστή Ίλια Έλενμπουργκ που παρότρυνε τους στρατιώτες να εκδικηθούν βιάζοντας τις Γερμανίδες !!!

Το ίδιο βέβαια πάνω στη μανία του κόκκινου στρατού συνέβη και σε πολωνέζες και ρωσίδες που "απελευθέρωσαν" στα στρατόπεδα ! Ειρωνία, κανένας Γερμανός να μη σε βιάζει και να το πράττουν οι "ελευθερωτές" σου !

Υπάρχουν πολλές ακόμα σελίδες που το κοινό (ακόμα και επιζώντες στρατοπέδων συγκέντρωσης) σήμερα αγνοεί ! Εάν δεν τις αγνοούσε το σαφέστατο μήνυμα θα ήταν όχι άλλος πόλεμος ! Ποτέ ξανά !

Αντ'αυτού βλέπουμε νέους πολέμους, εναντίον νέων Χίτλερ, νέων κακών, καινούργιων Ναζί που θέλουν δήθεν να εξοντώσουν τους Ισραηλινούς σε ένα νέο ολοκαύτωμα !!! Και άλλα πολλά που βλέπετε όλοι και αντιλαμβάνεσθε !
αλλά θυμώνει πολύ «με αυτούς που αρνούνται ότι συνέβη όλη αυτή φρίκη»,
Ποιός αρνείται ότι συνέβη η φρίκη αυτή ? :hmmm Η πραγματική φρίκη !

Το ολοκαύτωμα δε συνέβη όπως μας το περιέγραψαν και όπως υπονόησες, με καλές προθέσεις, εσύ !
Δεν υπήρξε βιομηχανική ή έστω σκόπιμη εξόντωση ανθρώπων σε μαζική κλίμακα ! Απλά και ξεκάθαρα !

Απόδειξη ? Επέζησες από 3 ή 4, δε θυμάμαι, στρατόπεδα συγκέντρωσης !
Καλόπερασες ? Όχι φυσικά. Ποιός καλοπερνούσε, άλλωστε, στη Γερμανία τότε ?
οργίζεται με όσους λένε «καλά έκανε ο Χίτλερ».


Κι εγώ οργίζομαι πάρα πολύ, με αυτούς !
Συνήθως είναι αδαείς και άσχετοι ! :down1
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

8
emman έγραψε:Κώστα ποια είναι η θέση - γνώμη σου για τον Χίτλερ?
Πολύ γενική ερώτηση !

Εν ολίγοις όμως !

Δεν υπήρξε μαζική εξόντωση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ! Και φυσικά δεν έδωσε καμμία διαταγή ο Χίτλερ, για κάτι τέτοιο !

Και επίσης είναι σίγουρα ο νούμερο ένα συκοφαντημένος άνθρωπος όλων των εποχών, μακράν ο δεύτερος !
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Μια γυναίκα που είναι ήρωας! Διαβάστε το

9
Συκοφαντημενος λογων των στρατοπεδων συγκεντρωσης???

Γιατι εγκληματα απο τους Γερμανους εγιναν σε ολες τις χωρες που κατελαβαν,να δεχτω οτι μπορει να ειναι προπαγανδα αλλα με τον βγαζουμε και Αγιο τον ανθρωπο.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Μεγάλοι Έλληνες”