Τι ήταν, αλήθεια, ο Προφήτης Ηλίας;
Οι συγκλονιστικές ομοιότητες (και όχι ταυτοσημίες) με τον Φαέθονα, που κι αυτός αναλήφθηκε στους ουρανούς, με το ολοφώτεινο άρμα του, όπως ακριβώς ο Προφήτης Ηλίας, που ορισμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, όπως ο Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης, πιστεύουν ότι οι χριστιανοί έβαλαν την θεία αυτή προσωπικότητα στην θέση του Ηλίου!..
ΕΙΝΑΙ γνωστόν ότι απ’ τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες τιμούσαν ιδιαίτερα τον Φαέθονα. Μία προσωπικότητα αρκετά σημαντική για τα μεταφυσικά δρώμενα της αρχαιότητος.
Αρχικά, το όνομα Φαέθων, ήταν ένα απλό επίθετο του θεού Ήλιου, αργότερα ουσιαστικό και όνομα προσώπου της ελληνικής μυθολογίας. Κατά τον Ησίοδο, ήταν γιος της Αυγής και του Κέφαλου, ενός θνητού. Η Αφροδίτη τον απήγαγε και τον έκανε νυχτοφύλακα του ουράνιου ναού της. Άλλη παραλλαγή τον ήθελε γιο του Ήλιου και της Ωκεανίδας Κλυμένης.
Ο Φαέθων, αν και άπειρος, θέλησε να οδηγήσει το ηλιακό άρμα του πατέρα του, αλλά πλησίασε πάρα πολύ τη Γη και ο Ζευς τον κεραυνοβόλησε, γιατί κινδύνευε να την κάψει και να εξαφανίσει την ανθρωπότητα. Ο Φαέθων έπεσε τότε στον ποταμό Ηριδανό. Ο μύθος αναφέρει και τη θλιβερή τύχη των αδελφών του, των Ηλιάδων, οι οποίες πρώτα βοήθησαν τον Φαέθονα να κλέψει το άρμα του πατέρα τους και μετά τον έκλαιγαν. Από τη λύπη τους μεταμορφώθηκαν σε κλαίουσες ιτιές και τα δάκρυά τους σε κεχριμπάρι.
Ο επιφανής πανεπιστημιακός δάσκαλος Λεωνίδας Ι. Φιλιππίδης (τον οποίον είχε δάσκαλο ο κοσμαγάπητος και εξέχων πανεπιστηιακός Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, που τον εγκωμίαζε πολύ), αναφερόμενος στον θεό Δία, θα πει, μεταξύ άλλων κάτι που θα μας θυμίσει ορισμένα στοιχεία από την ψυχοσύνθεση του Φαέθονα:
«Ζευς» ή «Δευς» (Deus) (…) ισοδυναμεί προς το «Φως» («φαέθων, πάμφωτος, Αυτόφωτος, Πηγή φωτός άμα και φωτοδότης του φυσικού, πνευματικού και ηθικού κόσμου- αιγλοβόλος, απαστράπτων και ακτινοβολών το φυσικόν, το πνευματικόν και το ηθικόν φως, ήτοι ο : πάμφωτος, πάνσοφος και πανάγαθος» (1)
ΠΟΙΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ
Ο άγιος και προφήτης Ηλίας (9ος αι. π.Χ.) είναι ένα βιβλικό πρόσωπο, που κάποιοι ισχυρίζονται ότι έλαβε το όνομά του από το εβραϊκό Ελιγιάχου= ο Γιαχβέ είναι ο Θεός μου).
Ο Hλίας, ο οποίος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αχαάβ, όταν η ειδωλολατρία είχε εξαπλωθεί στο Ισραήλ με την επιρροή της φοινικικής καταγωγής βασίλισσας Ιεζάβελ, προκάλεσε μία δημόσια απόδειξη για την ύπαρξη του αληθινού Θεού και των ειδώλων. Με αυτήν κατατρόπωσε τους ψευδοπροφήτες του Βάαλ, βάζοντας τέλος στην ανομβρία που είχε στείλει ο Θεός για να τιμωρήσει τον λαό του. Προφήτης και θαυματουργός –έτσι τον αναφέρει και το Κοράνι– ο Ηλίας παρέμεινε σε κάθε στιγμή της ζωής του πιστός στην αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, να αποκαταστήσει δηλαδή τη λατρεία του στο Ισραήλ.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την παλαιότατη παράδοση, ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε στους ουρανούς πάνω σε πύρινο άρμα, ενώ υπήρξε μία σημαντική μορφή όχι μόνο για τους Εβραίους αλλά και για τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.
Σύμφωνα με την προφητεία του Μαλαχία, o προφήτης Ηλίας ήταν ο πρόδρομος του Μεσσία και ο ίδιος ο Χριστός αναγνώριζε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή τον αναμενόμενο να έρθει Ηλία (2)
Για τους Ιουδαίους ο Ηλίας εξακολουθεί να ζει και να είναι παρών και, ασφαλώς, είναι ο περισσότερο αγαπητός προστάτης του Ισραήλ, ενώ οι ελληνοχριστιανικές αντιλήψεις θέλουν πολλούς αρχαίους θεούς να υποκαθίστανται ε άλλες προσωπικότητες: Τότε η Αφροδίτη η Ευπλοϊα, σήμερον ο Άγιος Νικόλαος. Τότε ο περιπλανώμενος Οδυσσεύς, σήμερον ο προφήτης Ηλίας. Τότε η θεά Αφροδίτη, Ερυκίνη, Αφροδίτη κ.α. σήμερον η Αγία Πελαγία κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.
Να μη λησμονήσουμε ότι ο Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, στο παραπάνω βιβλίο του, μιλώντας για τις ελληνικές επιδράσεις των Ελλήνων στην Παλαιστίνη με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι Ιουδαίοι να απομακρύνονται «από των πατρίων διατάξεων και εθίμων», θα γράψει ότι στις παρακάτω ελληνικές πόλεις ελατρεύοντο οι ακόλουθοι θεότητες:
«Εν Τραχωνίτιδι, Βαταναία, Αυρανίτιδι: Ατάγαρτις (Συρ.), Διόνυσος (Δούσαρις), Ζευς, Κρόνος, Ηρακλής, Ερής, Αθηνά, Τύχη, Αφροδίτη, Νίκη, Ειρήνη, Ήλιος (εις ον οι Χριστριανοί υποκατέστησαν τον προφήτην Ηλίαν)» (3)
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΑΣ
ΕΙΝΑΙ γνωστό το επεισόδιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος επάνω στο όρος Θαβώρ, όπου εμφανίσθηκαν και οι μορφές των αναληφθέντων προφητών Ηλία και Ενώχ, κάτι που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 6 Αυγούστου εκάστου έτους.
Είναι επίσης γνωστόν ότι, όπως έχουμε γράψει και στο βιβλίο ας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», ο Ιησούς Χριστός μιλούσε ελληνικά. Και πότε μιλούσε αραμαϊκά;
Όταν ήθελε να μη δώσει δημοσιότητα στα θαύματα που πραγματοποιούσε «ίνα μηδενί είπωσιν» (4) ή «ίνα μηδείς γνω τούτο» (5)
Υπέρ αυτής της απόψεως συνηγορούν και τα κατά τη σταύρωση λαβόντα χώρα σε σχέση και συνδυασμό με την περίφημη φράση Του στο σταυρό : «Ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί;» (Ματθ. 27,46 και Μάρκ. 15,34), δηλ. σαβαχθανί= με άφησες…
Χωρίς άλλο, ο Χριστός, την πικρή εκείνη ώρα του αποκορυφώματος του σταυρικού μαρτυρία Του, μίλησε αραμαϊκά θέλοντας, προφανώς να κρύψει στα μύχια της ψυχής Του το μέγα Του δράμα και όχι να το κάνει γνωστό σε όσους Εβραίους και Ρωμαίους πραιτωριανούς βρίσκονταν γύρω Του, γιατί ήταν βεβαίως ότι και οι δύο αυτοί λαοί δεν γνώριζαν τόσο καλά τα αραμαϊκά, όπως γνώριζαν τα ελληνικά. Άλλωστε και αυτό το: «Ηλίαν φωνεί …άφετε ίδωμεν ει έρχεται Ηλίας καθελείν αυτόν» (5) που είπαν οι ακούσαντες, μας εδραιώνουν τη γνώμη και την πεποίθηση ότι, όντως, δεν γνώριζαν τόσο καλά τα αραμαϊκά.
Η παρανόηση αυτή από μέρους των Ιουδαίων οπωσδήποτε μαρτυρεί δύο πράγματα:
α) Οι παριστάμενοι στη σταύρωση αγνοούσαν την έννοια της εβραϊκής λέξης «Ηλί» γι’ αυτό και τη νόμισαν σαν την ομόηχη ελληνική λέξη «Ηλίας» και
β) ότι αγνοούσαν τον εβραϊκό τύπο του ονόματος Ελιγία, διότι είχε επικρατήσει σε όλο τον ιουδαϊκό λαό η ελληνική μορφή του ονόματος Ηλίας. Ενώ οι λόγοι εκείνοι που δεν Τον ενδιέφεραν και αν τους άκουγαν και τους καταλάβαιναν, όπως «…λέγει τη μητρί αυτού γύναι, Ίδε ο υιός σου. Είτα λέγει τω μαθητή ιδού η μήτηρ σου…» ή «διψώ» και το «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» καθώς και η τελευταία Του λέξη «τετέλεσται», ήσαν λόγοι που έγιναν αντιληπτοί από Ιουδαίους και Ρωμαίους. Ιδιαίτερα οι δεύτεροι ακούσαντες τη λέξη «διψώ» κατάλαβαν αμέσως και για τούτο «πλήσαντες σπόγγον όξους και υσσώπω περιθέντες προσήνεγκεν αυτού τω στόματι» (Ιωάν. 19-29). Ενώ ο Ρωμαίος εκατόνταρχος που στεκόταν στη βάση του σταυρού, είναι ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του Χριστού που, άμα άκουσε τις τελευταίες λέξεις του Χριστού, εδόξασε το Θεό λέγοντας: «αληθώς ο άνθρωπος ούτος υιός ην Θεού» (Μάρκ. 15,39). Κι εδώ είναι φανερό και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι, μολονότι ο Χριστός γνώριζε τα αραμαϊκά, αλλά και την εβραϊκή διάλεκτο της εποχής Του, προτιμά να μιλά με τη μάνα Του και με τον αγαπημένο Του μαθητή ελληνικά˙ και τούτο γιατί πώς ήταν δυνατό, να μιλά σε ώρες τόσο τραγικές, μια γλώσσα που δεν θα καταλάβαιναν τα πλέον πιστά, αφοσιωμένα και αγαπημένα πρόσωπα, καθώς και οι Ρωμαίοι πραιτωριανοί που, αντί του μάννα, χολή και όξος Του προσέφερον και την πλευράν Του κέντησαν, για να διαπιστώσουν εκείνο το «τετέλεσται».
Υπάρχουν πάρα πολλές άλλες αποδείξεις μέσα στο κείμενο της Καινής Διαθήκης, που με μεγάλη ευχέρεια αφήνουν να κατανοηθεί από τους πάντες πως τα ελληνικά ήταν η μητρική γλώσσα του Χριστού, αλλά και των κατοίκων της Γαλιλαίας και όλης σχεδόν της Παλαιστίνης. (7)
Κλείνοντας να πούμε ένα μονάχα: Είναι τόση μεγάλη η αγάπη των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών προς τον Άγιο και Προφήτη Ηλία, που δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνική βουνοκροφή χωρίς να υπάρχει ένα ξωκκλήσι του!
Κι αυτό λέει πολλά…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Λεωνίδου Ιω. Φιλιππίδου: «Ιστορία της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής», Αθήναι 1958
2. Ματθ. ιζ’, 10-13.
3. Λεωνίδου Ιω. Φιλιππίδου: «Ιστορία της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής», Αθήναι 1958, σελίδες 409-410.
4. Μάρκ. 7,36.
5. Μάρκ. 5,43
6. Ματθ. 27,47 Μάρκ. 15,36
7. Εδώ, πρέπει να λεχθεί ότι η επικράτηση της Κοινής ελληνικής και ο παραμερισμός της αραμαϊκής από το δημόσιο και ιδιωτικό βίο των Εβραίων υπήρχε πολύ πριν την εποχή του Χριστού. Απόδειξη όταν ήλθε «εις την Ναζαρέτ ου ην τεθραμμένος» (Λουκ. 4,16) και εισήλθε στη συναγωγή, εζήτησε τη Βίβλο τη μεταφρασμένη από τους Ο΄(Παλ. Διαθήκη) και διάβασε «χωρίον Ησαϊου του προφήτου».Αλλά η πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη που μαρτυρεί την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας στην Παλαιστίνη, είναι αυτό που λέει ο Πλάτωνας στον Κρατύλο του: «όποιος θα γνωρίσει τα ονόματα, θα γνωρίσει και τα πράγματα» (ος αν τα ονόματα ειδή, εισέτι και τα πράγματα).Έτσι, λοιπόν, εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη σχέση με τα ονόματα των πραγμάτων, αλλά και τη μεγαλύτερη αξία των εννοιών τους, αυτός είναι και ο επικρατέστερος, για να θεωρηθεί ότι προμήθευσε τους λαούς με τα προϊόντα του πολιτισμού του, ενώ ταυτόχρονα δίνει σ’ αυτούς έννοιες του λεξιλογίου του .
http://www.sakketosaggelos.gr/Article/1563/
