ΑΝΑΚΑΤΩΘΗΚΕ Η ΦΩΤΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΖΕΥΓΑΡΩΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ
Ο ΖΕΥΓΟΛΑΤΗΣ ΜΕ Τ`ΑΡΟΤΡΟ ΤΟΥ ΑΥΛΑΚΩΣΕ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΠΟΝΕΣΑ ΚΑΙ ΥΠΕΦΕΡΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΣΠΟΡΑΣ
ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΙ
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΕΦΤΑΣΑ,
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΚΑΘΟΛΟΥ
ΕΓΩ ΝΑ ΜΟΥΝ ΣΤΑΣΙΜΟΣ
ΚΙ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΝΑ ΚΥΛΗΣΑΝ
ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΗΛΟΠΕΤΡΕΣ ΠΟΥ ΑΛΕΘΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ
ΑΒΓΑΤΗΣΑ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΛΙΓΟΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΑΡΑΞΑ ΤΟ ΑΧΝΑΡΙ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΜΑ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ Ο ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΟΥ ΔΙΕΥΡΥΝΘΗΚΕ
ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΓΩ ΑΠΕΜΕΙΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ
ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΙΣ ΒΥΖΑΞΑ
ΟΠΩΣ ΒΥΖΑΙΝΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ
ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΤΙΣ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑ ΤΥΧΑΙΑ
ΠΡΟΣΚΟΛΗΘΗΚΑΝ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ.
Η ΕΓΩ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΜΟΙΡΑΙΑ Ο ΕΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ
ΠΟΥ ΘΕ ΝΑ ΓΥΡΩ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΡΧΗ?
ΠΟΥΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΑΜΩΣΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ?

ΜΑ ΜΗΤΕ ΣΤΑΣΙΜΟΣ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΡΥΖΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΧΑΘΗΚΑ
Σ`ΕΝΑΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΠΟΥ ΤΟ ΜΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΚΡΗ
Σ`ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ,ΤΕΡΑΣΤΙΟ,ΠΟΥ ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ ΔΕΝ ΜΕ ΧΩΡΑΕΙ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΛΙΑ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΑΚΝΗ ΝΑ ΜΕ ΠΝΙΞΕΙ
ΕΓΩ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ`ΤΗΝ ΓΗ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ
ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ,ΠΟΥ ΧΑΝΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
ΟΛΕΘΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΟΥΡΑΝΟ ΝΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΖΕΙ
ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΘΑ ΑΝΕΒΑΖΕΙ
ΚΑΛΥΦΤΗΚΑ ΜΕ ΠΥΚΝΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΟΜΙΧΛΗΣ
ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΜΟΧΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ
ΧΑΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑΣ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ
ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΓΙΝΑ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ
ΕΓΚΟΛΠΩΘΗΚΑ ΕΚΕΙ ΑΠ`ΟΠΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑ
ΣΤΑ ΜΗΤΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΛΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΟΡΙΑ ΜΟΥ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΖΩΗ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ-ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ
ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ,ΤΟΝ ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ,ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ
ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΣΕ,ΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΑΜΩΣΩ
ΜΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ,ΚΑΤΙ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΖΩΝΤΑΝΟ
ΤΗΝ ΦΙΓΟΥΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΝ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΕΙΔΑ.

ΆΛΛΩΤΕ ΒΑΡΥ ΚΑΙ ΑΣΗΚΩΤΟ ΚΙ ΑΛΛΩΤΕ ΕΛΑΦΡΥ ΣΑΝ ΠΟΥΠΟΥΛΟ
ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΜΟΥ ΦΥΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΥΠΑΡΧΩ?
ΜΕΣ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ
ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΡΙΖΟΥΛΑ?
ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΟΙΓΩ
ΒΛΕΠΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΟΜΙΣΑ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΦΟΡΕΣΙΕΣ
ΜΑ ΥΣΤΕΡΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ
Η ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑΣ ΜΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΙΩΝΕΣ,
ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΠΟΙΟΑΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΠΟΙΑΣ ΘΑΛΠΩΡΗΣ
ΑΝΑΜΑΖΕΥΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΡΩ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ
ΤΗΝ ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ
ΖΑΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΜΑΙ
ΙΣΩΣ ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ
ΜΑ ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΑΝ Η ΜΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΝΥΧΤΑ
ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΗΛΙΟ,
ΜΗΤΕ ΑΣΤΡΑ ΜΗΤΕ ΦΕΓΓΑΡΙ
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗΝ ΗΜΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
ΕΤΣΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ ΑΠ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ
ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ Η ΑΛΜΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΤΙΑ.