ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

1
Όταν στις 27 Απριλίου του 1941 τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής μπήκαν στην σκλαβωμένη ανοχύρωτη Αθήνα, μια δύναμη κατακτητών ανέβηκε στον ιερό βράχο του Παρθενώνα. Αποστολή της ήταν να κατεβάσει την Ελληνική σημαία και στην θέση της να υψώσει την μισητή Γερμανική σημαία.


Το σύμβολο της Ελληνικής ελευθερίας φύλαγε, – τιμητικός παραστάτης – ένας Έλληνας φαντάρος. Ο Πόντιος στην καταγωγή Κωνσταντίνος Κουκίδης.

Η τότε Ελληνική στρατιωτική διοίκηση είτε τον είχε ξεχάσει, μέσα στην γενική διάλυση που ακολούθησε την κατάρρευση του μετώπου, είτε τον είχε αφήσει σκόπιμα χωρίς διαταγές, έρμαιο των σκληρών ωρών που κύλαγαν, αντιμέτωπο με την μοίρα του και τον Θεό, με μόνο κριτή και ανώτερό του, την δική του συνείδηση “τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενον”.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτοςκαι αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

“ΟΧΙ”! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμωςτεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες….

Οι Γερμανοί το περίμεναν… Είχαν λοιπόν προσχεδιάσει τις κινήσεις τους.

Μια ξερή διαταγή του επικεφαλής τους έκανε έναν στρατιώτη να κινηθεί. Ενώ οι συνάδελφοί του κρατούσαν ακίνητο τον Έλληνα, μπροστά στις κάνες τον πολυβόλων και των περιστρόφων τους. Ο Ναζί έκανε αυτός κανονική υποστολή του συμβόλου της Ελληνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, την δίπλωσε προσεκτικά με σεβασμό και, σαν εκδήλωση φιλίας κι εκτίμησης (έτσι είχε αποφασίσει η προπαγάνδα τους), την παρέδωσε στον Έλληνα….

Ατάραχα με μια βαθιά αποφασιστικότητα χαραγμένη στο πρόσωπό του την πήρα το παλληκάρι. Δεν είχε που να την παραδώσει, ούτε σκόπευε να το κάνει. [color=#FF0000Τυλίχτηκε λοιπόν μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των Γερμανών, που μαρμαρωμένοι από το αναπάντεχο, δεν πρόλαβαν ν’ αντιδράσουν, προχώρησε, ως την άκρη του βράχου.. Από εκεί, έχοντας την Ελληνική σημαία σάβανο ιερό, πάνω στο κορμί και βάλσαμο στην πληγωμένη του καρδιά, πήδησε στο κενό και κομματιάστηκε στα σκληρά ριζόβραχα του Ιερού Βράχου.[/color]

“Ου καταισχυνώ
όπλα τα ιερά,
ουδ’ εγκαταλείψω
τον Παραστάτη
ότω αν στοιχήσω”.

Τραγούδησαν εκείνη την στιγμή, μαζί με την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκίδη και εκατομμύρια αιωνίων Ελληνικών ψυχών.

Ήταν οι ψυχές εκείνων που από την βαθιά αρχαιότητα, αυτόβουλα κι ευσυνείδητα, είχαν κατά καιρούς θυσιαστεί για την Ελληνική Ελευθερία.

Ήταν οι ψυχές που άψογα συνταγμένεςπερήλαυναν στον Αττικό αιθέρα, μπροστά από τα δακρυσμένα για τη νέα θυσία μάτια των Καρυάτιδων.

Άλλα μάτια δεν υπήρχαν να τον δουν και η θυσία του νέου ήρωα, θ’ αργούσε πολύ να μαθευτεί στους σκλαβωμένους Έλληνες.

Σημαιοφόρο στην παρέλασή τους οι ψυχές αυτές, είχαν την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκίδη. Του Έλληνα στρατιώτη από τον Πόντο, που με τον τρόπο του θανάτου του, έγινε κήρυκας και σημαιοφόρος της Ελληνικής Αντίστασης.

Η θυσία του όμως είχε ένα άμεσο αποτέλεσμα.

Με διαταγή της Γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, αποφασίστηκε αμέσως, όπως τόσο στον βράχο της Ακρόπολης, όσο και στο Δημαρχείο της Αθήνας, ν’ ανεμίζει ελεύθερα η γαλανόλευκη, έστω και δίπλα στο μισητό σύμβολο της κατάκτησης. Και σε λίγο το μέτρο αυτό επεκτάθηκε σε όλα τα Ελληνικά δημόσια κτήρια!

Αυτό ίσχυσε σ’ όλη την διάρκεια της κατοχής και μόνον στην Ελλάδα!

Χάρη λοιπόν στη θυσία του Κωνσταβτίνου Κουκίδη, η Ελληνική σημαία παρέμεινε στην Ακρόπολη, αιώνιος φρουρός της, για να θυμίζει στην εχθρική σημαία της κατοχής, πως εκείνη ήταν προσωρινή και πως αν τα χώματα είχαν σκλαβωθεί, οι ψυχές, οι άνθρωποι κι η ιστορία ήταν ελεύθερα και ήταν Ελληνικά.

Σ’ αυτόν τον αιώνιο φρουρό του Παρθενώνα, τον περιφρονημένο σήμερα ήρωα, που τ’ όνομά του ούτε καν αναφέρθηκε στις 18 Οκτώμβρη του 1944, όταν η Ελληνική σημαία υψώθηκε και πάλι μόνη, τελείως ελεύθερη στην Ακρόπολη, στον Έλληνα αυτόν φαντάρο, που ούτε καν μνημονεύεται στην γιορτή της απελευθέρωσης της Αθήνας κάθε 18 του Οκτώβρη, σ’ αυτό το παλληκάρι που όχι μόνον άγαλμά του δεν υπάρχει πουθενά, αλλά ούτε ένας Ελληνικός δρόμος που να φέρει το όνομά του, ο τόσο πρόωρα (21 ετών) χαμένος ποιητής Βασίλης Κουρής, έχει αφιερώσει το παρακάτω ποίημα:

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Στων μακάρων όπου περιδιαβαίνεις, τα νησιά,
είθε του απόλλωνα να σ’ ευφραίν’ η λύρα,
ανδρείε στρατιώτη.
Ωραίο να πεθαίνεις για την πατρίδα.
και σάβανό σου τη σημαία
στο κορμί σου τυλιγμένη νάχεις,
- ωραίο είναι.
Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη σου δε στήθηκαν,
ουδέ αγάλματά σου.
Μα των Καρυάτιδων το δάκρυ
το μ ήμα σου εις αεί θ’ αδαμαντοστολίζει
και ασπασμό στο μέτωπό σου θ’ αποθέτουν
για την ημέρα εκείνη,
που του βαρβάρου το ατσάλι
της Παλλάδος καταπάτησε την πόλη,
και συ,
την γαλανόλευκη σφραγίζοντας με το φιλί σου,
στους ώμους ετύλιξες
κι από τον βράχο το άλμα έκανες προς την αθανασία,
τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενος.

Δημήτρης Λαζογιώργος – Ελληνικός
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

2
Η κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1941 με ένα γεγονός που φέρεται να έγινε στο βράχο της Ακρόπολης. Ο μύθος λέει ότι στις 27 Απριλίου 1941 ο Κωνσταντίνος Κουκίδης (γράφεται και Κουκκίδης) που εκτελούσε χρέη φρουρού στο βράχο της Ακροπόλης αρνήθηκε να υποστείλει την Ελληνική σημαία και να αναρτήσει στην θέση της την γερμανική με την σβάστικα. Ο Κώστας Κουκίδης φέρεται να τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και να πήδηξε από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Σχετικά με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Κουκίδη, υπάρχουν 2-3 εκδοχές. Η πιο διαδεδομένη, είναι ότι ήταν εύζωνος, ο οποίος ήταν φρουρός στην Ακρόπολη, στις 27 Απριλίου 1941, την πρώτη ημέρα παρουσίας δηλαδή των Γερμανών στην Αθήνα. Όταν ένα γερμανικό απόσπασμα με επικεφαλείς τον λοχαγό Γιάκομπι (Peter Jacoby) και τον υπολοχαγό Έλσνιτς (Georg Elsnits), ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να αναρτήσουν την γερμανική σημαία, ζήτησαν από τον Κουκίδη να υποστείλει την ελληνική. Σ’ αυτό το σημείο, σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Κουκίδης βουβός και βουρκωμένος κατέβασε την ελληνική σημαία, τύλιξε το κορμί του μ’ αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Κουκίδης αρνήθηκε να την υποστείλει και το χρέος αυτό ανέλαβε ένας Γερμανός στρατιώτης, ο οποίος αφού υπέστειλε την ελληνική σημαία, την δίπλωσε και την παρέδωσε στον Κουκίδη που στην συνέχεια πήδηξε μαζί μ’ αυτήν απ’ την Ακρόπολη.


Οι έρευνες που έχουν γίνει έκτοτε, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν κανέναν στρατιώτη ή εύζωνο στα στρατιωτικά αρχεία, με το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά. Ως απάντηση σ’ αυτή την αδυναμία έρχεται μια άλλη εκδοχή που λέει ότι ο Κουκίδης δεν ήταν στρατιώτης και δεν βρισκόταν μ’ αυτή την ιδιότητα στην Ακρόπολη (κάτι τέτοιο δεν προβλέπονταν ούτως ή άλλως όμως, καθώς είχε ήδη συναφθεί συνθήκη ανακωχής-παράδοσης με την Γερμανία). Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, σύμφωνα με τον συγγραφέα Ιωάννη Γιαννόπουλο (βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη»), «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες (σ.σ: 26 Απριλίου 1941), η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».

Πάντως, αργότερα ο Γερμανός στρατηγός φον Στούμε έδωσε διαταγή και στις 3 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, της πρώτης μέρας της Κατοχής, υψώθηκε στην Ακρόπολη και το Δημαρχείο και η ελληνική σημαία, δίπλα από τη γερμανική. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι προαναφερθέντες Γερμανοί αξιωματικοί, Γιάκομπι και Έλσνιτς, αναγνωρίζοντας το ηρωικό της πράξεως του Κουκίδη, ζήτησαν άδεια και την έλαβαν από την γερμανική διοίκηση (Βέρμαχτ) να αναρτείται και η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, όπως κι έγινε. Αυτή η εκδοχή όμως δεν φαίνεται να συμφωνεί με το γεγονός (που εμμέσως πάντως, επιβεβαιώνει το συμβάν) ότι γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.

Κάποια άλλα στοιχεία που φαίνεται να συνηγορούν υπέρ τού ανωτέρω ηρωικού γεγονότος και των οποίων γίνεται επίκληση, είναι τα εξής:
1. Η δήλωση τού επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), ότι πράγματι εκ των ιστορικών αρχείων, εμφαίνεται ότι «ο φρουρός στρατιώτης τής σημαίας ηυτοκτόνησεν περιβληθείς ταύτην».

2. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…».

3. Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».

4. Ο Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

5. Μια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».

6. Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

7. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

8. Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):
«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε νά ψάχνουμε στήν Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, “άκουσα… μού είπαν…”, δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας καί κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: “Πηγαίνετε κάτω στού Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος μέ τό καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο καί τόν έθαψε”.
Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.
Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σέ στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.”».

9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ακόμα μαρτυρίες.
Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».
Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”».

10. Το γεγονός φέρεται να μνημονεύτηκε σε εφημερίδες του τότε αθηναϊκού Τύπου.

Ανεξαρτήτως πάντως, από τα παραπάνω, επισήμως και βάσει ερευνών (του Γ.Ε.Σ. και του Υπουργείου Πολιτισμού), ο Κωνσταντίνος Κουκίδης θεωρείται ανύπαρκτο πρόσωπο, καθώς αυτές οι μαρτυρίες δεν αποτελούν (για τους επίσημους φορείς) ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία, παρ’ ότι στο σημείο που εικάζεται ότι έπεσε ο Κουκίδης, ο Δήμος Αθηναίων συμβολικά έχει αναγείρει αναθηματική στήλη που μνημονεύει το όνομά του. Αποτελεί μυστήριο και ερωτηματικό επίσης, το ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, είτε γι’ αυτόν είτε για την οικογένεια του, που λογικά θα έπρεπε να τον αναζητήσει και να τον «διεκδικήσει». Η μοναδική μαρτυρία που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Κουκίδη, είναι του αντιστασιακού Σπύρου Μήλα (περιοδικό Ελλοπία, Μάιος 1998), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τον γνώριζε προσωπικά (τον περιγράφει, ως έναν 20χρονο νέο, μάλλον κοντό κι αδύνατο, ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου) κι ότι έμαθε για τον τραγικό του θάνατο, 2-3 ημέρες μετά το συμβάν. Λίγα χρόνια όμως αργότερα, ο 84χρονος -τότε- Μήλας σε τηλεοπτική εκπομπή (Τηλετώρα 21.4.2000), αντιφάσκει, καθώς ισχυρίστηκε πως είδε με τα μάτια του την πτώση του Κουκίδη. Λέγεται πάντως, χωρίς να επιβεβαιώνεται και να εξακριβώνεται, ότι στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των Αθηνών, υπάρχουν η ημερομηνία θανάτου και η ηλικία του Κωνσταντίνου Κουκίδη.

Κλείνοντας την περίπτωση Κουκίδη, θα πρέπει να αναφερθεί και η άποψη που λέει, πως η δυστοκία και αναποτελεσματικότητα ως προς την εύρεση στοιχείων επιπλέον αποδεικτικών στοιχείων ή και αποδοχή των ήδη υπαρχόντων, οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο Κουκίδης εμφανίζεται να ήταν μέλος της νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, στοιχείο μάλλον «επιβαρυντικό» γι’ αυτόν.


Απο pare-dose.net
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

3
Προσωπικά δεν πιστεύω οτι ειναι μύθος,ισως καποιους τους συμφέρει να λενε οτι είναι μύθος.Τα πρότυπα πρέπει να καταριφθούν άλλωστε!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

4
dominique έγραψε: Κλείνοντας την περίπτωση Κουκίδη, θα πρέπει να αναφερθεί και η άποψη που λέει, πως η δυστοκία και αναποτελεσματικότητα ως προς την εύρεση στοιχείων επιπλέον αποδεικτικών στοιχείων ή και αποδοχή των ήδη υπαρχόντων, οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο Κουκίδης εμφανίζεται να ήταν μέλος της νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, στοιχείο μάλλον «επιβαρυντικό» γι’ αυτόν.
Στοιχείο επιβαρυντικό το ότι εμφανίζεται να ήταν μέλος της νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά ? :hmmm

Έπρεπε να είναι μέλος ανθελληνικής οργάνωσης μάλλον, έ ? :cooll

Αλλά μην το πάμε μακρυά...

Εσείς το μέλος ποιάς οργάνωσης, νεολαίας, κόμματος, κλπ. θεωρείται ικανό να διαπράξει αντίστοιχη "ακραία" ενέργεια, σήμερα ? :cooll

Δεν ακούγεται και πολύ "προοδευτική" ή "πολιτικώς ορθή" η απάντηση, έ ? :hmmm

Σημεία των καιρών...
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

5
Δεν χρειάζεται να το πάμε κομματικά,οποιος βλέπει μια τετοια ενέργεια απο πολιτικής απόψεως,καταλαβαίνουμε τι θεωρεί σημαντικοτερο και αυτο δεν ειναι η πατρίδα ,αλλα το κόμμα!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

6
dominique έγραψε:Δεν χρειάζεται να το πάμε κομματικά,οποιος βλέπει μια τετοια ενέργεια απο πολιτικής απόψεως,καταλαβαίνουμε τι θεωρεί σημαντικοτερο και αυτο δεν ειναι η πατρίδα ,αλλα το κόμμα!
Όπως βλέπεις κάποιοι άλλοι το πάνε κομματικά...

Η περίοδος αυτή της κατοχής και του εμφυλίου είναι τέτοια περίοδος, κομματικών στρεβλώσεων...

Κάποιοι θέλησαν να καπηλευτούν και να μονοπωλήσουν την εθνική αντίσταση (και θέλουν ακόμα!), προωθώντας Γλέζους και εξαφανίζοντας Κουκίδηδες...
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

7
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Ο Εύζωνας Κουκίδης που σε πείσμα κάποιων υπήρξε και έπεσε απο την Ακρόπολη με την Γαλανόλευκη

8
Ο Εύζωνας Κουκίδης που σε πείσμα κάποιων υπήρξε και έπεσε απο την Ακρόπολη με την Γαλανόλευκη ...Μαρτυρίες
Εικόνα

Ηταν σαν σήμερα 27 Απριλίου του 41 , όταν η Βέρμαχτ έμπαινε στην Αθήνα. Ηταν Κυριακή του Θωμά, η μέρα που ενέπνευσε και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», το μέγα τραγούδι του Τσιτσάνη.

Κυρίως όμως, ήταν η μέρα που ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ...
ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

Ο ήρωας της Ακρόπολης, που ρίχθηκε στο κενό, τυλιγμένος με τη Γαλανόλευκη, παραθέτουμε στοιχεία που συλλέξαμε, από Ελληνικές αλλά και ξένες πηγές:
Παραθέτουμε το κείμενο στ' αγγλικά της εφημερίδας Dally Mail που δημοσιεύει ανταπόκριση από το Kάϊρo στις 9/6/1941. Σ' αυτή αναφέρεται:
«Costa Koukidis, a Greek soldier,was guarding Greece's blue and
white flag on the Acropolis, in Athens, when a sqιιad οf ιιnιfοrmed Nazis marched ιιρ tο him. "Haιιl that down they said and run up this Swastika banner'. Costa slowly haztled down hίs country's colours. He paused a moment with eyes fίxed on the German offιcer. Then he wrapped the flag around his bοdy and buried himself over the roof - hίgh battlements. Τhat story has just reached me through Greek channels» .
Μετάφραση:
«ο Κ. Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φρουρός της γαλανόλευκης
ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη, όταν μια ομάδα ναζί τον πλησίασε κρατώντας τη σβάστικα και τον διέταξε να κατεβάσει το Ελληνικό Εθνικό σύμβολο, αυτό το υπέστειλε, τυλίχθηκε μ' αυτό και βούτηξε στο κενό.
Αυτοκτόνησε ...»

Προφορικές μαρτυρίες:
Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος διηγείται :

« Ήμουνα αυτόπτης μάρτυς. Ήμουνα στο άγαλμα του Διογένη, πουλούσα τσιγάρα. Ήμουνα έντεκα χρονών παιδί. Και την ώρα ακριβώς που είχε πέσει το βλέμμα μου απάνω στην Ακρόπολη -διότι είμαι γέννημα
ανάθρεμμα βεβαίως, γεννημένος στο Θησείο - λοιπόν την ώρα που έπεφτε το
παιδί και χτυπούσε στους βράχους τόβλεπα αυτή την ώρα ακριβώς, με τη σημαία τυλιγμένο.
Ήταν 27 Απριλίου, την ημέρα που ήρθαν οι Γερμανοί να κατεβάσουν την Ελληνική σημαία ... Ναι, έτρεξα να πλησιάσω στο σημείο αυτό. Ναι, ναι, ναι, ναι. Και δεν μπορούσα να μπω εγώ εκεί μέσα ... Το παιδί ... τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ, παιδάκι τότε, να χωθώ εκεί μέσα στη στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω ... να προσφέρω κάτι. Απλώς επήρα τα πράγματα και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Αφού κομματιάστηκε στον αέρα. Χτύπησε στους βράχους της Ακροπόλεως και εκτινάχτηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτές από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω».

Προφορική μαρτυρία καταθέτει ο μπόμπιρας Στ. Αρβανίτης που έχει ως εξής:

« Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου - μια μέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό - ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στη μητέρα μου να βγούνε από το σπίτι. Εγώ ήμουν στην ταράτσα, ήταν το πιο ψηλό σπίτι και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει νάταν τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος βέβαια μέσα στη σύγχυση τη στιγμή που μπαίναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με
πίστεψε. Μετά δεκαπέντε μέρες έρχεται και μου λέει : ‘ Μικρέ, είχες δίκιο. Το είπε το BBC'.
Αλλά έχω και μια άλλη μαρτυρία να καταθέσω. Εμείς παίζαμε στο θέατρο του Διονύσου όλη την κατοχή. Και θυμάμαι ότι οι γείτονες το ξέρανε και αφήνανε εκεί στο βράχο κάτω από τη σπηλιά του Σωκράτη, ένα εικονισματάκι με ένα καντήλι και λέγανε "Για τον τσολιά που έπεσε με τη σημαία την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί" ,
Αυτό σημάδεψε τη ζωή μου, Ήτανε κάτι το συγκλονιστικό. Μπορώ να
πω δηλαδή ότι η αρχή της έννοιας " πατρίδα" δημιουργήθηκε μέσα μου σε πολύ μικρή ηλικία» .
Το 1994 το περιστατικό της θυσίας του Κ. Κουκίδη αναφέρεται σ' επίσημη έκθεση του ΚΚΕ .
Και το 1990 στο Ριζορπάστη συνοψίζονται οι ενέργειες του Ναυπλιώτη για τη αποκατάσταση της μνήμης του Κουκίδη .
Μερικοί ιστορικοί ερευνητές, χωρίς να απορρίπτουν τελεσίδικα την κυκλοφορούσα φήμη περί Κ. Κουκίδη ως ιστορικού γεγονότος, είναι επιφυλακτικοί ως προς την υπαρκτή πράξη του ηρωϊκού συμβάντος του αυτοθυσιασθέντος φρουρού της Ακρόπολης.
Παρουσιάστηκαν όμως και φωνές που ούτε καν ακούσανε έστω και ψίθυρο περί Κουκίδη, όταν η Αθήνα βούιζε γι' αυτό το ηρωικό γεγονός. Φαίνεται ότι θάταν βαρύτατο πάπλωμα που τους πλάκωνε.
Στις 27 Μαΐου 2006 τελέστηκε Μνημόσυνο για τον Κ. Κουκίδη στον ναό του Αγ. Νικολάου στην Αθήνα.
Κλείνω με την προβολή του ποιήματος του Ευσκίου Πεύκη .
«Σαν μπήκαν στην Αθήνα των Γερμανών τα στίφη,
βρήκαν κλειστές τις πόρτες, τις στράτες αδειανές.
Φωλιάζοντας ο πόνος εις των Ρωμιών τα στήθη,
Εβούβανε τις γλώσσες, έπνιξε τις φωνές,
Μα η Γαλανή Παντιέρα επάνω στον ιστό της
ψηλά στον Παρθενώνα

μ' ένα τσολιά λεβέντη, φρουρόν εις το πλευρό της
κυμάτιζεν ακόμα!

Στον ιερό το χώρο της δόξας της παλιάς
με τ' όπλον εις τον ώμο βημάτιζε ο τσολιάς
κι εκεί μες στα συντρίμμια των δοξαστών μαρμάρων
τoύπαν πως η Ελλάδα
βρίσκεται Τώρα σκλάβα
στα χέρια των βαρβάρων!
Των Ούνων η αντάρα στην ακοή του φθάνει,
δαγκώνοντας τα χείλη. γονάτισε στη γη
μπροστά εις την Σημαία κι ωρκίσθη "να πεθάνη,
αν από τον ιστό της εκείνη κατεβή.'
Σαν τέλειωσε τον όρκο επρόβαλε από πέρα
Ούνος επιλοχίας και δίνει προσταγή:
Τσολιά, τη Γαλανή σου, κατέβασε, Παντιέρα, Η Σβάστικα του Φύρερ επάνω ν' ανεβή ...
Εις του φρουρού τα στήθη σα νάμπηξε μαχαίρι,
μ' αγριεμένο μάτι κοιτά το Γερμανό
και με θυμό του λέει : - Με το δικό μου χέρι,
των Σημαιών τ' αστέρι
εγώ δεν κατεβάζω από τον ουρανό ...!
Τη Γαλανή Παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι
κι ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό,
σκύβει και τη φιλάει, τριγύρω του τη δένει
και πέφτει στο γκρεμό!
Την ώρα αυτή φωνάζει η ΑΘηνά από πέρα:
- Γενναίο παλικάρι, στο όρκο σου πιστό,
τώρα γλυκοκοιμήσου, γρήγορα θάρθη η μέρα,
τη Γαλανή Παντιέρα
και πάλι ν' ανεβάσης σε πιο ψηλόν ιστό !».

Πηγές:
1. Μαρτυρίες 41 - 44 : Χατζηπατέρα - Φαφαλιού .
2. Επιστολή _Μαν. Ναυπλιώτη.
3. Ο φρουρός της Γαλανόλευκης .
4. Εφημερίδα Dai1y - Mail
5. Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθoς : Τ. Γιαvνoύδη.
6. Ήρωες και προδότες στην κατοχική Ελλάδα του Τ. Κοντογιαννίδη.
7. La Crece an Combat : Κ. Λοβέρδου .

Χαρ. Ρούπας
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

κατά το ιερόν της Κέκροπος θυγατρός, Αγλαύρου

9
Όταν ο Θεμιστοκλής εξεκένωσε την πόλη των Αθηνών, πριν απο την ναυμαχία της Σαλαμίνος, και ο Ξέρξης έχοντας περάσει τις Θερμοπύλες, εισήλθε στην έρημη Αθήνα, και πολιορκούσε την Ακρόπολη. Οι πολιορκούμενοι όμως (δηλ. η τιμιτική φρουρά και όσοι είχαν παραμείνει “φιλάσσοντες τα της Θεού”), αμύνονταν και ο Ξέρξης δεν μπορούσε να τους καταβάλη.
Μερικοί βάρβαροι όμως ανεκάλυψαν απόκρημνον δίοδον “κατά το ιερόν της Κέκροπος θυγατρός, Αγλαύρου”. Ως δε είδον αυτούς αναβεβηκότας οι Αθηναίοι, ερρίπτεον εαυτούς κατά του τείχους, κάτω, και διεφθείροντο”. (Ηρόδοτος Η' 53, 2)
Μετά 2500 χρόνια, ο Έλληνας φρουρός της σημαίας επι της Ακροπόλεως, ο Εύζωνος Κ. Κουκίδης, όταν στις 27 Απριλίου 1944 οι Γερμανοί ως στρατός κατοχής, εισέβαλαν στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολη να υψώσουν την σβάστικα, υπέστηλε την Ελληνική σημαία την επήρε μαζί του και επήδησε απο τον ιερό βράχοστο κενό.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Μεγάλοι Έλληνες”