Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

10
Αββά Κασσιανού - Τα πονηρά πνεύματα

Πρόλογος


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ὁ διάβολος καί τά πονηρά πνεύματα;



Ὑπάρχουν στήν πραγματικότητα ἤ μήπως εἶναι δημιουργή-
ματα τῆς φαντασίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀνάγκης του
νά δικαιολογήσει τήν ὕπαρξη καί τήν ἐνέργεια τοῦ κακοῦ
στή ζωή του; Εἶναι ἀληθινές ὀντότητες, εἶναι πρόσωπα ἤ
προσωποποίηση τοῦ κακοῦ;
Δυστυχῶς, ἀρκετοί ἀδελφοί μας χριστιανοί, ἀπό ἄγνοια
ἤ ἐπιπολαιότητα, ἀμφιβάλλουν γιά τήν ὕπαρξη τῶν πο-
νηρῶν πνευμάτων. Ἡ Ἁγία Γραφή, ὅμως, μᾶς μιλάει ξε-
κάθαρα ὄχι μόνο γιά τήν ὕπαρξή τους, ἀλλά καί γιά τά
πονηρά τους ἔργα· ὄχι μόνο γιά τήν ἔκπτωσή τους ἀπό
τήν ἀγγελική τάξη, ἀλλά καί γιά τόν φθόνο καί τό μίσος
πού τρέφουν ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ διάβολος, μέ τήν πανουργία του, ὄχι μόνο ἔβγαλε
τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν παράδεισο, ἀλλά στή συνέχεια ἔκανε
καί κάνει τά πάντα γιά νά τόν κρατᾶ μακριά ἀπό τόν Θεό.
Ἔτσι, στόν μεταπτωτικό κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανά-
του τά πονηρά πνεύματα ἐπινοοῦν ἀπίστευτα τεχνάσμα-
τα γιά νά παρασύρουν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή στήν ἁμαρ-
τία, νά τήν ὑποδουλώσουν στά πάθη, νά τῆς στερήσουν τή
θεία βοήθεια. Στό ἔργο τους αὐτό χρησιμοποιοῦν ὡς δο-
λώματα τήν ἡδονή, τόν πλοῦτο καί τή δόξα. Στόχος τους
εἶναι νά σκοτίσουν τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, νά κυριαρχή-
σουν στούς λογισμούς του, νά ἐλέγξουν τίς ἐπιθυμίες του.
Ὁ ἄνθρωπος, ὡστόσο, δέν ἔμεινε ἀβοήθητος. Ὁ Χρι-
στός, λέει ἡ Γραφή, ἦρθε στόν κόσμο «γιά νά καταστρέψει
τά ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α´ Ἰω. 3:8). Ἔτσι, ὅλοι ὅσοι Τόν
ἀκολούθησαν κι ἔγιναν μαθητές Του, πολέμησαν μέ τούς
ἀόρατους ἐχθρούς, τούς νίκησαν, μέ τή δύναμη τῆς θείας

χάριτος, καί στεφανώθηκαν ἀπό τόν Θεό.
Ἐξέχουσα θέση ἀνάμεσά τους κατέχουν οἱ πατέρες τῆς
Ἐκκλησίας μας, πού κατέγραψαν τίς ἐμπειρίες τους ἀπό
τόν ἀόρατο αὐτό πόλεμο καί μᾶς παρέδωσαν πολύτιμες
συμβουλές γιά τό πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε τίς ἐπιθέσεις
τῶν πονηρῶν πνευμάτων, πῶς νά ἀποφεύγουμε τίς πα-
γίδες τους καί πῶς νά θεραπευόμαστε ἀπό τά τραύματα
πού μᾶς προξενοῦν.
Ἕνας ἀπό τούς πατέρες αὐτούς εἶναι καί ὁ ἀββάς Κασ-
σιανός, πού σάν ἄστρο φωτεινό ἔλαμψε στό νοητό στερέ-
ωμα τῆς Ἐκκλησίας στά τέλη τοῦ 4ου καί στίς ἀρχές τοῦ
5ου αἰ. Μέ τίς σοφές διδαχές του, ἀπόσταγμα τῆς πνευ-
ματικῆς σοφίας τῶν ἀσκητῶν τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐρήμου,
φωτίζει μέχρι σήμερα τίς φιλόθεες ψυχές.
Στά στενά ὅρια τοῦ τεύχους αὐτοῦ θά προσπαθήσουμε
νά ἐκθέσουμε περιληπτικά τή διδασκαλία του γιά τά πο-
νηρά πνεύματα, πού περιλαμβάνεται στό ἔργο του «Συ-
νομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐρήμου» (ἔκδ. τῆς Ἱερᾶς
Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Καρέα).
Ὁ ἀββάς Κασσιανός, μέσα ἀπό τίς «Συνομιλίες» του,
μᾶς λύνει πολλές ἀπορίες πού ἔχουν σχέση μέ τήν ὕπαρ-
ξη καί τή δραστηριότητα τῶν πονηρῶν πνευμάτων: Πότε
δημιουργήθηκαν, ποιά εἶναι ἡ φύση τους καί πόση ἡ δύνα-
μή τους, γιατί μισοῦν τούς ἀνθρώπους καί πῶς τούς πο-
λεμοῦν, τί εἶναι οἱ δαιμονισμένοι κ.ἄ.
Εἶναι πολύ σημαντικό νά γνωρίζουμε ποιοί εἶναι οἱ
ἐχθροί μας, ποιά ἡ τακτική καί ποιά τά ὅπλα τους. Για-
τί, ὅταν κανείς γνωρίζει τή δύναμη καί τίς συνήθειες τῶν
ἐχθρῶν του, τούς ἀντιμετωπίζει πιό ἀποτελεσματικά.
Στόν ἀγώνα μας αὐτόν ἄς παρακαλοῦμε ἀκατάπαυστα
τόν Κύριο νά μᾶς ἐνισχύει μέ τή χάρη Του, ὥστε, «νη-
φάλιοι καί ἄγρυπνοι» (Α´ Πέτρ. 5:8), νά ἀντιστεκόμα-
στε σθεναρά «στίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου» (Ἐφ. 6:11).
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



Τά πονηρά πνεύματα

Δημιουργία
Πρίν δημιουργήσει ὁ Θεός τόν ὁρατό κόσμο,
ἔπλασε τίς οὐράνιες πνευματικές
δυνάμεις, τούς ἁγίους ἀγγέλους. Οἱ οὐράνιες αὐτές
ὑπάρξεις γνώριζαν καί αἰσθάνονταν ὅτι ἔχουν δημιουργηθεῖ
ἀπό τό μηδέν, δηλαδή ἀπό τήν πλήρη ἀνυπαρξία,
καί ὅτι ἔχουν κληθεῖ νά συμμετάσχουν στή θεία δόξα
καί μακαριότητα ὄχι ἀπό κάποια ἀνάγκη τοῦ Δημιουργοῦ
ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη Του καί μόνο. Αὐτό τίς
παρακινοῦσε σέ ἀκατάπαυστη δοξολογία καί σέ διαρκή
ἔκφραση εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης.
Ἄγγελοι ἦταν καί οἱ δαίμονες πρίν ἀπό τήν πτώση
τους. Δέν δημιουργήθηκαν ἀπό τόν Θεό τέτοιοι πού
εἶναι τώρα,
γιατί ποτέ Ἐκεῖνος δέν δημιούργησε κάτι
κακό. Διαφορετικά θά Τοῦ ἐπιρρίπταμε τή μομφή ὅτι
εἶναι ὁ δημιουργός καί ἐφευρέτης τοῦ κακοῦ!

Ἡ πτώση τοῦ Ἑωσφόρου
Ὁ Ἑωσφόρος ἦταν μιά
ἐξέχουσα ἀγγελική μορφή,
προικισμένη μέ πολλά χαρίσματα ἀπό τόν Δημιουργό,
καί ἀστραποβολοῦσε περισσότερο ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες
οὐράνιες δυνάμεις. Πίστεψε, ὅμως, ὅτι τό μεγαλεῖο τῆς
σοφίας καί ἡ ὀμορφιά τῶν ἀρετῶν, μέ τά ὁποῖα ἦταν
καταστολισμένος, δέν τά εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά
ἀπό τή δύναμη τῆς δικῆς του φύσεως. Γι᾿ αὐτό, γεμάτος
ἀλαζονεία, θεώρησε τόν ἑαυτό του ὅμοιο μέ τόν Θεό
καί σκέφτηκε ὅτι μποροῦσε ἀπό μόνος του νά φτάσει
στήν αἰώνια μακαριότητα. Καί μόνο αὐτή του ἡ σκέψη

τόν ὁδήγησε στήν πτώση. Ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό σάν
ἀστραπή καί ἔγινε ἀσταθής καί σκοτεινός. Ἀπομακρύνθηκε
ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία, καθώς πίστευε,
δέν εἶχε ἀνάγκη.
Ἐνῶ πίστευε ὅτι μποροῦσε νά σφετεριστεῖ τή δόξα
τοῦ Θεοῦ μέ τή δύναμη τῆς ἐλευθερίας του καί μέ τήν
προσωπική του ἱκανότητα, ἔχασε τελικά ὅ,τι εἶχε λάβει
ὡς δωρεά ἀπό τόν Δημιουργό. Ὁ Ἑωσφόρος, λοιπόν,
γκρεμίστηκε ἀπό τόν οὐρανό ἀποκλειστικά καί μόνο
ἐξαιτίας τοῦ πάθους τῆς ὑπερηφάνειας.
Δεύτερο ἦρθε τό πάθος τοῦ φθόνου. Σ᾿ αὐτό τό ἁμάρτημα
ἔπεσε ὅταν εἶδε τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Τότε
εἶχε ἀκόμα τή δυνατότητα νά σηκωθεῖ! Ὁ φθόνος του,
ὅμως, τόν ἔσπρωξε νά ἐξαπατήσει τόν πρωτόπλαστο μέ
τά τεχνάσματά του. Ἔβλεπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, πού μόλις
εἶχε πλαστεῖ ἀπό τό χῶμα τῆς γῆς, δεχόταν τήν κλήση
γιά μιά δόξα ἴδια μ᾿ αὐτήν πού ἐκεῖνος ἀπολάμβανε, ὡς
ἄρχοντας τῶν ἀγγέλων, πρίν ἀπό τήν πτώση του. Ἐξαιτίας
τῆς δεύτερης αὐτῆς ἁμαρτίας του, ἡ δίκαιη ἀπόφαση
τοῦ Θεοῦ τόν γκρέμισε ὁριστικά. Ἀπό τό κεντρί, λοιπόν,
τῆς ζήλειας καταστράφηκε ὁ ἴδιος, ὁ πρῶτος δημιουργός
καί «ἄρχοντας τοῦ κακοῦ», παρασύροντας μαζί
του καί ἄλλους στόν θάνατο (βλ. Σοφ. Σολ. 2:24). Τελικά,
ὁ διάβολος εἶναι δολοφόνος τοῦ ἑαυτοῦ του.

Φύση-ἀνίατη διαφθορά
Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα,
ἔχουν δηλαδή φύση πνευματική.
Ὑπάρχουν, βέβαια, καί ἄλλες πνευματικές φύσεις,
ὅπως εἶναι οἱ ἄγγελοι, ἡ ψυχή μας ἤ κι αὐτός ἀκόμα ὁ
ἀέρας. Οἱ φύσεις αὐτές, ὡστόσο, δέν εἶναι τελείως ἀσώματες.
Ὅλες τους ἔχουν σῶμα, μέ τό ὁποῖο ὑπάρχουν,
ἄν καί αὐτό εἶναι πνευματικό καί πολύ λεπτότερο ἀπό
τό δικό μας, καθώς μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου:
«Ὑπάρχουν σώματα ἐπουράνια καί σώματα ἐπίγεια»

(Α΄ Κορ. 15:40). Ἀπ᾿ αὐτό συμπεραίνουμε ὅτι τίποτα
δέν εἶναι τελείως ἀσώματο, παρά μόνο ὁ Θεός.
Οἱ δαίμονες, λοιπόν, εἶναι ἐλεύθεροι ἀπό τό φορτίο
τῆς δικῆς μας σάρκας, γι᾿ αὐτό καί δέν ἐμποδίζονται
νά ἐκπληρώνουν ἄμεσα κάθε ἐπιθυμία τους. Ὅσο τό
πνεῦμα τους εἶναι ταχύ στό νά ἀντιλαμβάνεται, τόσο
καί ἡ οὐσία τους εἶναι εὐκίνητη καί ἐλεύθερη στό νά
ἐνεργεῖ. Ἀλλά αὐτή ἡ εὐκολία, νά ἐκπληρώνονται δηλαδή
ἀκαριαῖα τά θελήματά τους, δέν ἀφήνει στή σκέψη
τους τό περιθώριο νά παρέμβει καί νά διορθώσει τό
κακό, πού φωλιάζει μέσα στόν νοῦ τους.
Ἐπιπλέον, μήν ἔχοντας τό βάρος τῆς σάρκας, δέν
ἔχουν κάτι πού νά δικαιολογεῖ τήν κακία τους. Γιατί
αὐτή ἡ κακία δέν προκαλεῖται, ὅπως σ᾿ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους,
ἀπό ἐξωτερικούς παράγοντες, ἀλλά ἀποκλειστικά
καί μόνο ἀπό τή διεστραμμένη θέλησή τους. Ἡ ἁμαρτία
τους, λοιπόν, εἶναι ἀσυγχώρητη καί ἡ πονηρία
τους ἀθεράπευτη.
Ἔτσι, δέν ὑπάρχει γι᾿ αὐτούς καμιά ἐπιείκεια,
ἀλλά οὔτε καί πιθανότητα νά μετανοήσουν.

Ἀριθμός-μορφή
Σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τῆς Ἁγίας
Γραφῆς, δέν ἦταν μόνο ὁ Ἑωσφόρος
πού ξέπεσε ἀπό τήν κορυφή τῆς μακαριότητας. Ὁ ἀπόστολος
Ἰούδας λέει: «Θυμηθεῖτε τούς ἀγγέλους πού δέν
ἔμειναν πιστοί στό ἀξίωμά τους, ἀλλά ἐγκατέλειψαν
τήν οὐράνια κατοικία τους. Ὁ Κύριος τούς ἔχει φυλακίσει
στό σκοτάδι μέ αἰώνια δεσμά, γιά νά δικαστοῦν
τή μεγάλη ἡμέρα τῆς κρίσεως» (Ἰούδα 6).
Τό πλῆθος τῶν κακῶν πνευμάτων εἶναι ἀναρίθμητο.
Ἡ θεία πρόνοια, ὅμως, ἔχει ἔτσι οἰκονομήσει τά πράγματα,
ὥστε νά διαφεύγουν αὐτά τά πνεύματα ἀπό τά
βλέμματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι τρομερή ἡ ἐπιθετικότητά
τους καί φρικαλέες οἱ μορφές πού κάθε φορά παίρνουν.
Ἡ θέα τους θά ἔφερνε ἀσφαλῶς μεγάλη ταραχή

στούς ἀνθρώπους καί θά τούς ἔκανε νά λιποθυμήσουν
ἀπό τόν φόβο τους. Τά ἀνθρώπινα μάτια δέν εἶναι δυνατό
ν’ ἀντέξουν τέτοιο θέαμα.

Τάξεις-ὀνόματα

Ἀπό τόν συνολικό ἀριθμό τῶν οὐρανίων
δυνάμεων πού ἔπεσαν, πολλές
βρίσκονταν πρίν ἀπό τήν πτώση τους στίς ἀνώτερες
βαθμίδες. Ἦταν ἄρχοντες τῶν ἀγγέλων. Ἀπό τό γεγονός
αὐτό μποροῦμε νά ἐξηγήσουμε καί τήν ποικιλία πού
χαρακτηρίζει τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ. Πολλές διατήρησαν
τίς διαφορές τῆς τάξεως πού ὑπῆρχαν ἀνάμεσά
τους, κατά μίμηση τῶν ἁγίων ἀγγελικῶν δυνάμεων, καί
πῆραν ἀξιώματα καί ὀνόματα ἀνάλογα μέ τόν βαθμό
τῆς κακίας τους καί τῆς διαστροφῆς τους.
Ὑπάρχουν, λοιπόν, πολλά εἴδη δαιμόνων. Ἡ Ἁγία
Γραφή ἀναφέρει ὅτι ὑπάρχουν «δαιμόνια νυκτερινά»,
«δαιμόνια τῆς ἡμέρας» καί «δαιμόνια μεσημβρινά»
(βλ. Ψαλμ. 90:5-6). Ἐπίσης τά χαρακτηρίζει μέ ὀνόματα
φαρμακερῶν φιδιῶν καί αἱμοβόρων ζώων, ὅπως
«ἀσπίδα», «βασιλίσκο», «λιοντάρι», «δράκοντα
» (βλ.
Ψαλμ. 90:13). Οἱ εὐαγγελιστές, ἐξάλλου, μιλᾶνε γιά «φίδια
» καί «σκορπιούς» (Λουκ. 10:19), ἐνῶ ὁ ἀπόστολος
ἀποκαλεῖ τούς δαίμονες «κοσμοκράτορες τοῦ σκότους»
(Ἐφ. 6:12). Ὅλα αὐτά τά ὀνόματα τῶν ἄγριων θηρίων,
πού γιά μᾶς εἶναι λίγο-πολύ ἐπικίνδυνα, δέν δόθηκαν τυχαῖα.
Χρησιμοποιοῦνται
ἀπό τήν Ἁγία Γραφή γιά νά τονιστεῖ
ὁ ἰδιαίτερος χαρακτήρας τῆς ἀγριότητας τῶν δαιμόνων,
καθώς καί ἡ δηλητηριώδης κακία τους. Κάποιοι,
γιά παράδειγμα, προκαλοῦν ἐφιάλτες στούς ἀνθρώπους
κατά τίς νύχτες. Ἄλλοι, πιό ἄγριοι καί ἐπιθετικοί, βασανίζουν
φρικτά αὐτούς πού κατακυριεύουν, ὅπως συνέβη
μέ τούς δαιμονισμένους τῶν Γεργεσηνῶν. Ἄλλοι, ὅμοιοί
τους, χαίρονται μέ τούς πολέμους καί τίς αἱματοχυσίες.
Κάποια πονηρά πνεύματα ὀνομάζονται ἀκόμη «ἀρ-

χές» καί «ἐξουσίες» (Ἐφ. 6:12). Κι αὐτό, γιατί ἔχουν
κάτω ἀπό τίς διαταγές τους ἄλλα πνεύματα κατώτερης
βαθμίδας, ἤ γιατί ἀσκοῦν τήν ἐξουσία τους πάνω
σέ διάφορους λαούς, πού τούς μοιάζουν ὡς πρός τή διαστροφή
καί δημιουργοῦν μαζί τους στενούς δεσμούς
ἐξυπηρέτησης. Γίνονται, λοιπόν, καί «ἄρχοντες» ἐθνῶν.
Εἶναι, ὡστόσο, βέβαιο πώς οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ
τρέφουν καί μεταξύ τους ἐχθρότητα, ἀνάλογη μ’ ἐκείνη
πού τρέφουν γιά τούς ἀνθρώπους. Ἀπ’ αὐτό, λοιπόν,
φαίνεται καθαρά ὅτι οἱ ἀνταγωνισμοί, τά ἀδιάλλακτα
μίση καί οἱ πολεμικές συρράξεις μεταξύ τῶν λαῶν ὑποκινοῦνται
ἀπό τίς δυνάμεις αὐτές τοῦ κακοῦ. Κάθε μιά
ἀπ’ αὐτές τίς δυνάμεις διακατέχεται, πρός ὄφελος τοῦ
λαοῦ πού προστατεύει, ἀπό φθόνο γιά τήν πνευματικά
ἀντίπαλη δύναμη τοῦ κακοῦ, ἡ ὁποία ὑπερασπίζεται
τόν ἐχθρικό λαό. Ἔτσι, δέν εἶναι ποτέ δυνατό νά
ὑπάρχει ὁμόνοια μεταξύ τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους.


Γνώση-πρόγνωση

Τά πονηρά πνεύματα δέν γνωρίζουν
τή φύση τῆς ψυχῆς μας οὔτε
μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της. Μποροῦν, ὅμως, νά
διακρίνουν ποιά εἶναι ἡ κατάστασή της ἀπό τά ἔργα
μας, τά λόγια μας, τίς ἐνέργειές μας, τίς κλίσεις μας.
Τίς σκέψεις, πού δέν ἔχουν βγεῖ ποτέ ἀπό τά βάθη τῆς
ψυχῆς μας, εἶναι ἀδύνατο νά τίς ἀντιληφθοῦν. Ἀκόμα
καί τούς πονηρούς λογισμούς, πού οἱ ἴδιοι μᾶς ὑποβάλλουν,
δέν γνωρίζουν ἄν τούς ἀποδεχθήκαμε ἤ ὄχι. Μποροῦν
μόνο νά τό συμπεράνουν, παρατηρώντας προσεκτικά
ὁρισμένες ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις ἤ σωματικές κινήσεις
μας. Μᾶς προσβάλλουν, γιά παράδειγμα, μέ λογισμούς
θυμοῦ καί ὀργῆς. Ἄν ἡ προσβολή τους πλήξει
τήν καρδιά μας, τό διακρίνουν ἀπό μιά σιωπηλή ταραχή,
ἀπό ἕναν ἀγανακτισμένο ἀναστεναγμό, ἀπό τή σύσπαση,
τή χλωμάδα ἤ τό κοκκίνισμα τοῦ προσώπου

μας. Αὐτά εἶναι τά μέσα, μέ τά ὁποῖα ἡ λεπτή νοημοσύνη
τους διακρίνει ποιός ἄνθρωπος ἔχει παραδοθεῖ σ’
ἕνα πάθος καί σέ ποιό ἀκριβῶς πάθος. Καί δέν εἶναι
παράδοξο αὐτό, ἐφόσον τήν ἴδια δυνατότητα μπορεῖ νά
ἔχει κι ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος. Βλέποντας, δηλαδή, τήν
ἐξωτερική ἐμφάνιση ἤ συμπεριφορά κάποιου συνανθρώπου
του, μπορεῖ νά συμπεράνει μέ ἀκρίβεια τήν
ἐσωτερική του κατάσταση! Πόσο, λοιπόν, περισσότερο
θά μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι
ὡς πνεύματα εἶναι πολύ πιό εὐαίσθητοι καί πολύ πιό
ὀξυδερκεῖς ἀπό τούς ἀνθρώπους;
Δύναμη Ἀπό τή δική μας ἐμπειρία, ἀλλά καί ἀπό τίς
διηγήσεις τῶν Γερόντων, βλέπουμε ὅτι οἱ δαίμονες
δέν ἔχουν σήμερα τήν ἴδια δύναμη πού εἶχαν
ἄλλοτε,
ὅταν ξεσποῦσαν μέ ἀγριότητα ἐναντίον τῶν παλαιῶν
ἐρημιτῶν καί κοινοβιατῶν πατέρων. Τώρα δέν
μᾶς ἀντιμάχονται φανερά, παίρνοντας φρικιαστικές
μορφές, ἀλλά μᾶς ἐπιτίθενται ἀόρατα καί μᾶς προξενοῦν
μεγαλύτερη ζημιά. Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουμε
ὅτι δέν ἔχουν ὅλοι οἱ δαίμονες οὔτε τήν ἴδια δύναμη
οὔτε τήν ἴδια ἀγριότητα οὔτε καί τήν ἴδια κακία.
Οἱ ἀρχάριοι καί ἀδύναμοι ἄνθρωποι πολεμοῦνται
ἀπό τούς πιό ἀδύναμους δαίμονες. Ὅταν, ὅμως, οἱ
ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ θριαμβεύσουν ἐναντίον τῶν πρώτων
αὐτῶν ἀντιπάλων τους, θά βρεθοῦν σταδιακά ἀντιμέτωποι
μέ πιό σκληρές ἐχθρικές δυνάμεις.
Ὁ Χριστός, πάντως, ὡς ὁ πιό ἐπιεικής διαιτητής καί
ἐπόπτης αὐτῶν τῶν ἀγώνων, συγκρατεῖ τήν ἰσορροπία
ἀνάμεσα σ’ ἐμᾶς καί τούς ἀντιπάλους μας, ἀναχαιτίζει
τήν ὑπερβολική ὁρμή τῶν ἐχθρικῶν ἐφόδων τους καί,
ἐπιπλέον, «μαζί μέ τόν πειρασμό» μᾶς χαρίζει «καί τή
δύναμη, ὥστε νά μπορέσουμε νά τόν ἀντιμετωπίσουμε
νικηφόρα καί ὁριστικά» (πρβλ. Α΄ Κορ. 10:13). Ἄν δέν

εἴχαμε αὐτή τή θεϊκή βοήθεια, τότε ἀσφαλῶς οἱ δαίμονες
θά μᾶς καταπόντιζαν.
Τά πονηρά πνεύματα, βέβαια, μᾶς ὑποκινοῦν στό
κακό, ἀλλά δέν μᾶς ἐξαναγκάζουν καί νά τό πράξουμε.
Ἄν μποροῦσαν νά μᾶς ἐξαναγκάσουν, τότε δέν θά
ὑπῆρχε ἄνθρωπος πού νά μήν ἁμάρτανε μέ κάθε εἴδους
ἁμαρτία. Ἀλλά, ὅπως αὐτοί ἔχουν τή δυνατότητα νά μᾶς
βάζουν σέ πειρασμούς, ἔτσι κι ἐμεῖς ἔχουμε τή δύναμη
καί τήν ἐλευθερία νά μήν τούς δεχόμαστε. Εἶναι, λοιπόν,
ἀπόλυτα σίγουρο ὅτι οἱ δαίμονες δέν ἔχουν καμιά
δύναμη πάνω μας, παρά μόνο ὅταν τούς παραδώσουμε
τό θέλημά μας.
Ἐπίσης, τά πονηρά πνεύματα δέν ἔχουν τήν ἐλευθερία
νά κάνουν τό κακό ἀπεριόριστα καί σέ ὁποιονδήποτε
θελήσουν. Ἡ περίπτωση τοῦ Ἰώβ εἶναι μιά ὁλοφάνερη
ἀπόδειξη: Ὁ ἐχθρός δέν τόλμησε νά πειράξει τόν Ἰώβ
περισσότερο ἀπ’ ὅσο τοῦ ἐπέτρεψε ἡ θεία οἰκονομία.
Τό ἴδιο ἐπιβεβαιώνεται καί μέ ὅσα ἔλεγαν οἱ δαίμονες
στόν Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος τούς ἔδιωχνε ἀπό τόν δαιμονισμένο
τῶν Γεργεσηνῶν: «Ἄν εἶναι νά μᾶς διώξεις,
ἄφησέ μας νά πᾶμε στό κοπάδι τῶν χοίρων» (Ματθ.
8:31). Ἀφοῦ λοιπόν τότε, χωρίς τή θεία παραχώρηση, δέν
μποροῦσαν νά εἰσέλθουν οὔτε στούς βρωμερούς χοίρους,
πῶς νά πιστέψουμε ὅτι μποροῦν νά μποῦν μέ τή θέλησή
τους σ’ ἕναν ἄνθρωπο, πλασμένο «κατ᾽ εἰκόνα» Θεοῦ;
Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος μᾶς προτρέπει: «Ἀντισταθεῖτε
στόν διάβολο, κι αὐτός θά φύγει μακριά σας» (Ἰακ. 4:7).

Eἴδη-συνεργασία

Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι κάθε δαίμονας
ἀσχολεῖται μέ κάποιο συγκεκριμένο
πάθος, πού φροντίζει πρῶτα νά τό σπέρνει στήν
καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί μετά νά τό καλλιεργεῖ. Μερικοί
δαίμονες ἀσχολοῦνται μέ τά πάθη τῆς ἀκολασίας,
ἐνῶ ἄλλοι
μέ τό πάθος τῆς βλασφημίας. Ἄλλοι ξεσηκώ-

νουν τήν ὀργή
καί τόν θυμό. Ἄλλοι βυθίζουν τόν ἄνθρωπο
στή λύπη
καί ἄλλοι τοῦ προκαλοῦν κενοδοξία καί
ὑπερηφάνεια. Ὁ καθένας τους πασχίζει νά αἰχμαλωτίσει
τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου μέ τό πάθος πού ἱκανοποιεῖ
αὐτόν τόν ἴδιο. Ὡστόσο, δέν χύνουν ὅλοι ταυτόχρονα τά
δηλητήριά τους, ἀλλά ἕνας-ἕνας ξεχωριστά καί ἀνάλογα
μέ τό πόσο, ποῦ καί πῶς θά τούς τό ἐπιτρέψουν οἱ διαθέσεις
καί ἡ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου. Δέν συμβαίνει, γιά
παράδειγμα, ἕνας ἄνθρωπος νά παρακινεῖται σέ ἀνόητα
καί αἰσχρά γέλια, ἐνῶ ταυτόχρονα νά βυθίζεται καί νά
κατατρώγεται ἀπό τή λύπη. Ἑπομένως, ὑπάρχει κάποια
συνεργασία μεταξύ τῶν δαιμόνων, ἄν καί, ὡς ἀκατάστατοι
καί ἀσύνετοι πού εἶναι, δέν μποροῦν νά τηρήσουν
ἀνάμεσά τους πειθαρχία καί τάξη. Ἀναγκάζονται, ὅμως,
νά συνεργαστοῦν μόνο καί μόνο γιά νά συντονίσουν τίς
ἐπιθέσεις τους σέ μιά ψυχή, ὥστε σταδιακά καί διαδοχικά
νά τήν καταβάλουν. Μόλις νικηθεῖ, δηλαδή, ὁ ἕνας
δαίμονας καί ἀναγκαστεῖ νά ὑποχωρήσει, τότε παραχωρεῖ
τή θέση του σέ κάποιον ἄλλον, πού θά ἐπιτεθεῖ πιό
βίαια. Ἄν ὁ δεύτερος αὐτός δαίμονας θριαμβεύσει, τότε
θά παραδώσει τήν ψυχή σ’ ἕναν τρίτο, κ.ο.κ.
Πάλη Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι καθόλου
εὔκολος γιά τούς δαίμονες. Νιώθουν μέσα
στή μάχη θλίψη καί ἀνησυχία, κυρίως ὅταν καταπιάνονται
μέ πιό ἰσχυρούς ἀντιπάλους, δηλαδή μέ τούς ἁγίους
καί τούς τέλειους χριστιανούς. Διαφορετικά, δέν θά
ἔπρεπε νά μιλᾶμε γιά μάχη καί ἀγώνα ἀνάμεσα σ’ ἐμᾶς
καί τούς δαίμονες, ἀλλά γιά ἐξόντωση καί πανωλεθρίαμας,
ἀφοῦ αὐτοί ἄκοπα καί ἀκίνδυνα θά μᾶς κατέστρεφαν
ἀκαριαῖα καί ὁλοκληρωτικά. Καί ἀπό τίς δυό πλευρές,
λοιπόν, ὑπάρχει ἀνησυχία. Καί στίς δυό
πλευρές ἡ
ἧττα εἶναι ὀδυνηρή καί προκαλεῖ σύγχυση, ἐνῶ ἡ νίκη
γεννᾶ τή χαρά. Ἔτσι, ἄν μερικές φορές μᾶς κατατρο-

πώνουν, ἐμεῖς μέ τή σειρά μας μποροῦμε νά τούς τό
ἀνταποδώσουμε.

Πειρασμοί
Πρέπει νά πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι κανείς
δέν πειράζεται ἀπό τούς δαίμονες χωρίς
τήν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ καί, ἐπιπλέον, ὅτι καθετί,
τό ὁποῖο πρός στιγμήν μᾶς φαίνεται θλιβερό ἤ δυσάρεστο,
μᾶς ἔχει σταλεῖ ἀπό ἕναν στοργικό Πατέρα, ἀπό
ἕναν σπλαχνικό Γιατρό. Κι αὐτό, ἀποκλειστικά καί μόνο
γιά τήν ὠφέλειά μας. Ἔτσι, οἱ πειρασμοί συμβαίνουν
στούς ἀνθρώπους: α) γιά νά δοκιμαστοῦν, ὥστε νά λάμψει
ἡ ἀρετή τους, ὅπως συνέβη μέ τούς πειρασμούς τοῦ
Ἀβραάμ, τοῦ Ἰώβ καί πολλῶν ἄλλων δικαίων· β) γιά νά
καθαριστοῦν ἀπ’ ὅλα τά στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν τους
ἤ, ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ἀπ’ ὅλες τίς σκουριές
πού ὁ Θεός βλέπει ὅτι ὑπάρχουν μέσα στό βάθος τῆς
ψυχῆς τῶν παιδιῶν του (βλ. Ἡσ. 1:25), ὥστε τήν ἡμέρα
τῆς Κρίσεως νά ἐμφανιστοῦν μπροστά Του σάν καθαρό
χρυσάφι· γ) γιά νά τιμωρηθοῦν παιδαγωγικά
ἐξαιτίας
τῶν ἁμαρτιῶν τους, ὅπως διαβάζουμε στούς Ψαλμούς:
«Πολλές εἶναι οἱ συμφορές, μέ τίς ὁποῖες μαστιγώνει ὁ
Κύριος τόν ἁμαρτωλό» (Ψαλμ. 31:10).


Ἀντιμετώπιση
Γιά τήν ἀντιμετώπιση κάθε πειρασμοῦ
καί κάθε δαιμονικῆς ἐπιθέσεως ἄς χρησιμοποιοῦμε
τήν προσευχή, καταφεύγοντας στήν προστασία
τοῦ Θεοῦ. Πολύ δυνατή καί ἀποτελεσματική
εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση: «Ὁ Θεὸς εἰς τὴν βοήθει-
άν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον»
(Ψαλμ. 69:2). Αὐτή ἡ σύντομη προσευχή εἶναι ἕνα ἀπόρθητο
τεῖχος. Στή μάχη μέ τούς ἀόρατους ἐχθρούς μας
ἄς χρησιμοποιοῦμε καί τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα
μᾶς προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: τήν πίστη σάν ἀσπίδα,
τήν ἀγάπη σάν θώρακα, τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας

σάν περικεφαλαία καί τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σάν ξίφος (βλ.
Ἐφ. 6:16-17. Α΄ Θεσ. 5:8). Ἐπίσης, ἄς μελετᾶμε συνεχῶς
τίς Ἅγιες Γραφές· ἄς ταπεινώνουμε μέ τήν ἄσκηση τό
σῶμα, κάνοντας μέ προθυμία ἀγρυπνίες καί νηστεῖες,
ὥστε ὁ λογισμός μας νά περιφρονεῖ τά γήινα καί νά
ἀσχολεῖται μέ τά οὐράνια.

Πλάνες

Συνήθως ὁ διάβολος ἐξαπολύει τίς ἐπιθέσεις του
μέ πολλή πανουργία. Ἀποπειράθηκε, μάλιστα,
νά πλανήσει ἀκόμα καί τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Χριστό,
χρησιμοποιώντας
χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλά δίνοντάς
τους κακόβουλη ἑρμηνεία (βλ. Ματθ. 4:1-10). Διέστρεψε,
δηλαδή, τόν τέλειο λόγο τῆς Γραφῆς, δίνοντάς
του ἔννοια ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό τήν πραγματική.
Ὡς πλαστογράφος, λοιπόν, ὁ διάβολος μᾶς ἀπατᾶ
μέ κάλπικα νομίσματα. Μᾶς σπρώχνει, γιά παράδειγμα,
σέ ὑπερβολικές νηστεῖες ἤ σέ μακρές ἀγρυπνίες ἤ
σέ ὑπέρμετρες προσευχές ἤ σέ ἀκατάλληλη γιά τά μέτρα
μας ἀνάγνωση. Ἔτσι, μέ τό ἐξωτερικό σχῆμα τῆς
ἀρετῆς μᾶς ὁδηγεῖ στήν κακία. Ὅλα αὐτά τά ἔργα εἶναι
κίβδηλα καί ἀντίθετα πρός τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας.
Κι ἐνῶ στήν ἀρχή μᾶς φαίνονται ὠφέλιμα, στή συνέχεια
μᾶς προκαλοῦν τέτοια ζημιά, πού δέν ἀντισταθμίζεται
μέ τίποτα.
Σέ κάποιον μοναχό ἐμφανιζόταν γιά ἀρκετό διάστημα
ἕνας δαίμονας σάν ἄγγελος φωτεινός. Σέ κάθε ἐπίσκεψή
του τό κελί φωτιζόταν, χωρίς νά ὑπάρχει ἀναμμένο
λυχνάρι. Πλανήθηκε, λοιπόν, ὁ μοναχός ἀπό τίς
ἀναρίθμητες ἐμφανίσεις τοῦ δαίμονα καί πίστεψε ὅτι
αὐτός ἦταν ἅγιος ἄγγελος. Στό τέλος, ὁ διάβολος τόν
διέταξε νά προσφέρει ὡς θυσία στόν Θεό τόν γιό του,
ὁ ὁποῖος ζοῦσε μαζί του στό μοναστήρι, μέ τήν ὑπόσχεση
ὅτι ἔτσι θά ἀποκτοῦσε τήν ἴδια ἀξία μέ τόν Ἀβραάμ.
Εἶχε τόσο δελεασθεῖ ὁ μοναχός ἀπό τό ἐπιχείρημα τοῦ

διαβόλου, πού, πράγματι, ἦταν ἕτοιμος νά κάνει φόνο.
Ὁ γιός του, ὅμως, κατάλαβε ἔγκαιρα τά σχέδια τοῦ πατέρα
του καί πρόλαβε νά δραπετεύσει.

Δαιμονισμός

Ἕνα πνεῦμα, ὅπως εἶναι ὁ διάβολος,
μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ μιά πυκνή καί συμπαγή
ὕλη, ὅπως εἶναι τό σῶμα μας. Δέν μπορεῖ, ὅμως,
κατά τόν ἴδιο τρόπο νά ἑνωθεῖ καί μέ τήν ψυχή μας –πού
κι αὐτή εἶναι πνεῦμα–, καί μάλιστα νά τήν κάνει ὑποχείριά
του. Αὐτό τό βλέπουμε στούς δαιμονισμένους: Tά
πονηρά πνεύματα δέν διεισδύουν στήν οὐσία τῆς ψυχῆς
τους. Ὄχι! Κυριεύουν μόνο τά μέλη τοῦ σώματος, ὅπου
ἑδράζεται ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς τους, καί, πιέζοντάς τα
ἀφόρητα, πνίγουν στά σκοτάδια τή νοητική τους δύναμη.
Παρόμοια συμπτώματα παραφροσύνης προκαλοῦν,
γιά παράδειγμα, ἡ ὑπερβολική κατανάλωση κρασιοῦ, ὁ
ὑψηλός πυρετός, τό δριμύ ψύχος καί ἄλλοι ἐξωτερικοί
παράγοντες, πού ἐξουθενώνουν τό σῶμα μας.
Γι’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει
ὅτι παραδίνονται γιά λίγο στόν σατανά, «γιά νά τιμωρηθεῖ
σκληρά τό σῶμα τους, ὥστε νά σωθεῖ ἔτσι ἡ
ψυχή τους κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ
Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Α΄ Κορ. 5:5).
Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή, ὅμως, εἶναι ἡ κατάληψη
αὐτῶν πού, ἐνῶ εἶναι ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται
μιά κατοχή πιό ὀλέθρια: Εἶναι ψυχικά ὑποδουλωμένοι
στόν διάβολο, αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν
δαιμονικῶν ἡδονῶν. Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πολύ ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὄντας ὑποχείριοι τῶν
δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται τήν τυραννία
πού ὑφίστανται,
ἀλλά καί δέν ἀφήνουν νά φανεῖ κανένα σημάδι
πού θά ἀποκάλυπτε τήν κατοχή τους ἀπό τόν διάβολο.
Πολλοί, μάλιστα, δέν ὑποβάλλονται σέ καμιά δοκιμασία
ἄξια τῶν ἁμαρτωλῶν τους πράξεων. Αὐτό συμβαίνει

γιατί εἶναι ἀνάξιοι νά δεχθοῦν τό ἀποτελεσματικό φάρμακο
τῶν θλίψεων, πού προσφέρεται σ’ αὐτή τή ζωή.
Ἔτσι, ἀνάλογα μέ «τή σκληρότητα καί τήν ἀμετανοησία
τῆς καρδιᾶς τους», οἱ ὁποῖες δέν καθαρίζονται μέ
τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, «μαζεύουν κατά τοῦ
ἑαυτοῦ τους τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως
» (Ρωμ. 2:5). Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά τιμωρηθοῦν
στήν αἰωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες. Γιατί ἀποδείχθηκαν
ἀνάξιοι νά λάβουν ἀπό αὐτή τή ζωή τή μεταχείριση
τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν χτυπήθηκαν ἀπό
καμιά θλίψη, ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι.

Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί
βασιλεία τοῦ διαβόλου


Ὅταν βγάλουμε ἔξω τόν διάβολο
καί δέν βασιλεύει πλέον
στήν ψυχή ἡ ἁμαρτία, τότε
ἐγκαθίσταται μέσα μας ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί «ἡ
βασιλεία τοῦ Θεοῦ», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος, «εἶναι δικαιοσύνη,
εἰρήνη καί χαρά, πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα»
(Ρωμ. 14:17). Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μ’ αὐτές τίς ἀρετές,
εἶναι βέβαιο ὅτι ζεῖ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἤδη τήν
ἀπολαμβάνει. Ἀντίθετα, πάλι, ὅποιος περνᾶ τή ζωή του
μέσα στήν ἀδικία, στή φιλονικία καί στή θανατηφόρα
λύπη, αὐτός εἶναι ὑποτελής στή βασιλεία τοῦ διαβόλου,
στήν κόλαση καί στόν θάνατο.
Ἀνήκουμε στή βασιλεία τοῦ διαβόλου, ὅταν μέ τή θέλησή
μας διαπράττουμε τήν ἁμαρτία, ἐνῶ κερδίζουμε τή
βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀσκοῦμε τήν ἀρετή μέ καθαρή
καρδιά. Πρέπει, λοιπόν, νά προσέχουμε, ὅσο βρισκόμαστε
ἀκόμα σ’ αὐτή τή ζωή, τίνος τήν ἐξουσία ἀναγνωρίζουμε
καί ποιόν διακονοῦμε, τόν Θεό ἤ τόν διάβολο; Ἄς μήν
ἀμφιβάλλουμε ὅτι στήν αἰωνιότητα ὁ καθένας μας θά
εἶναι μέ τό μέρος ἐκείνου πού διακόνησε σέ τούτη τή ζωή.
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

11
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

12
Εν Πειραιεί 7-11-2012
Πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς


Αρχίζοντας τον λόγο μας για την δαιμονολογία, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο διάβολος υπάρχει, είναι προσωπική ύπαρξη ως πεπτωκός άγγελος. Αυτό το τονίζουμε, διότι ο διάβολος έχει καταφέρει να μας πλανέψει, βάζοντας στο νου μας τη σκέψη ότι δεν υπάρχει. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε σε προσωπικό, όχι απρόσωπο Θεό. Δεν πιστεύουμε σε μια αόριστη ανώτερη δύναμη, γιατί ανώτερη δύναμη είναι και ο Σατανάς, ο διάβολος και τα δαιμόνια, τα οποία πιστεύουν μεν στον Τριαδικό Θεό, τον οποίο αναγνωρίζουν ως δημιουργό τους, αλλά φρίττουν. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε σε συγκεκριμένη ανώτερη δύναμη, που είναι ο προσωπικός Άγιος Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αλλά δεν φρίττουμε. Τον λατρεύουμε, τον προσκυνούμε, τον δοξολογούμε, τον παρακαλούμε, τον ευχαριστούμε, τον κοινωνούμε με Άχραντα Μυστήρια. Η λέξη «διάβολος» προέρχεται από την πρόθεση «διά» και το ρήμα «βάλλω» και σημαίνει κατηγορώ, συκοφαντώ, ψεύδομαι. Ο διάβολος είναι ο πρώτος εισηγητής της αμαρτίας, ο πρωταίτιος της αμαρτίας, είναι ο ίδιος αυτοαμαρτία, ο οποίος «αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ»[30]. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι ο διάβολος είναι ο εισηγητής της άνεσης. Ο διάβολος είναι μεγάλος «θεολόγος». Γνωρίζει την Π.Δ. και την Κ.Δ., τα Πατερικά συγγράμματα, τους Ιερούς Κανόνες και τις αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Κάνει νηστείες, αγρυπνίες. Έχει όμως υπερηφάνεια, πονηρία και αμετανοησία. Δεν έχει πνευματική διάκριση, δηλ. επίγνωση του εαυτού του, αλάνθαστη αίσθηση του όντως αγαθού Θεού και φωτισμό των σκοτεινών σημείων του. Ο διάβολος δεν θέλει όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν την αλήθεια εν Χριστώ και εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Είναι ο χειρότερος εχθρός και πολέμιος της σωτηρίας του ανθρώπου.

Για τόν Εωσφόρο κάνει λόγο καί ο προφήτης Δαυίδ στό ψαλτήριον˙ «Υμείς δέ ως άνθρωποι αποθνήσκετε καί ως εις των αρχόντων πίπτετε»[31]. Γιατί κι αυτός άρχων ήταν του αγγελικού τάγματος, αλλά επειδή υπερηφανεύθηκε, γι’αυτό καί εξέπεσε. Ο δέ προφήτης Ησαΐας λέγει γι’αυτόν τό εξής˙ «Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο Εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων; Συνετρίβη εις τήν γήν ο αποστέλλων πρός πάντα τά έθνη; Σύ είπας εν τη διανοία σου˙ Εις τόν ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τόν θρόνον μου καί έσομαι όμοιος τω Υψίστω˙ νυν δέ εις τόν Άδην κάθεται καί εις τά θεμέλια της γης»[32]. Καί ο Κύριος στό κατά Λουκάν άγιον Ευαγγέλιον λέγει˙ «Εθεώρουν τόν Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα»[33].


Μερικοί διδάσκαλοι προσαρμόζουν στήν πτώση αυτή του εωσφόρου καί των δαιμόνων καί στήν ανδραγαθία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ τά ρητά εκείνα της Αποκαλύψεως, τά οποία λένε˙ «Καί εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ, ο Μιχαήλ καί οι άγγελοι αυτού επολέμησαν μετά του δράκοντος καί ο δράκων επολέμησε καί οι άγγελοι αυτού καί ουκ ίσχυσαν, ούτε τόπος ευρέθη αυτών έτι εν τω ουρανώ. Καί εβλήθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος ο καλούμενος διάβολος καί ο σατανάς, ο πλανών τήν οικουμένην όλην, εβλήθη εις τήν γην καί οι άγγελοι αυτού μετ’αυτού εβλήθησαν»[34]. Δηλ. καί έγινε πόλεμος στόν ουρανό, όπου ο δράκων μέ τήν ειδωλολατρεία προσπάθησε νά στήσει τόν θρόνο του, εξαλείφοντας από τίς διάνοιες των ανθρώπων τήν πίστη καί τήν λατρεία του ενός καί μόνου αληθινού Θεού. Καί ο Μιχαήλ καί οι άγγελοι, πού εκτελούσαν τίς διαταγές του, ήλθαν νά πολεμήσουν μέ τόν δράκοντα. Καί ο δράκων πολέμησε καί οι άγγελοί του μαζί του. Καί δέν υπερίσχυσαν, αλλά η ήττα του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δέν βρέθηκε πλέον θέση γι’αυτόν στόν ουρανό. Καί ρίφθηκε ο δράκων ο μεγάλος, ο παλαιός όφις, πού παρέσυρε τούς πρωτοπλάστους στήν παράβαση, ο καλούμενος διάβολος καί ο σατανάς, ο οποίος πλανά όλη τήν οικουμένη. Ρίφθηκε στήν γη καί οι σκοτεινοί άγγελοί του ρίφθηκαν καί αυτοί μαζί μ’αυτόν.

Λέει καί ο κορυφαίος Απ. Πέτρος˙ «Ει γάρ ο Θεός Αγγέλων αμαρτησάντων ουκ εφείσατο, αλλά σειραίς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εις κρίσιν τετηρημένους»[35], δηλ. διότι, εάν ο Θεός ακόμη καί τούς αγγέλους, όταν αμάρτησαν, δέν λογάριασε, αλλά αλυσοδεμένους στό σκότος, τούς έρριξε στόν τάρταρο καί τούς παρέδωσε νά φυλάττονται γιά νά δικασθούν κατά τήν ημέρα της κρίσεως.


Αλλά καί ο Απ. Ιούδας λέει˙ «Αγγέλους τε τούς μή τηρήσαντας τήν εαυτών αρχήν, αλλ’απολιπόντας τό ίδιον οικητήριον, εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν»[36], δηλ. καί τούς αγγέλους, πού δέν φύλαξαν τό υψηλό τους αξίωμα, αλλά εγκατέλειψαν τήν ουράνια κατοικία καί ζωή τους, τούς έχει φυλάξει γιά νά δικασθούν κατά τήν μεγάλη ημέρα της παγκοσμίου Κρίσεως δεμένους κάτω από πνευματικό σκοτάδι καί παντελή άγνοια της θείας Χάριτος καί αληθείας μέ δεσμά αιώνια, πού δέν θά συντριβούν ποτέ.


Ο Θεοδώρητος λέει πως ο εωσφόρος καί οι άγγελοί του εξέπεσαν από όλες τίς τάξεις των αγγέλων, συμπεραίνοντας αυτό από τό λόγιο του Απ. Παύλου, τό οποίο λέει : «Ουκ έστιν ημίν η πάλη πρός αίμα καί σάρκα, αλλά πρός τάς αρχάς, πρός τάς εξουσίας»[37]. Δηλ. διότι πραγματικά δέν έχουμε νά παλαίψουμε μέ αντιπάλους ομοίους μας, μέ αίμα καί σάρκα, σάν τήν δική μας, αλλά η πάλη καί ο πόλεμός μας είναι πρός τίς αρχές, πρός τίς εξουσίες. Νά τί λέει κατά λέξη: «Εκ των αγίων ήσαν ταγμάτων οι πονηροί δαίμονες, αλλά καί διά πονηρίαν της τάξεως εκείνης εξέπεσαν. Έχουσι δέ καί νυν τάς προσηγορίας εις έλεγχον της βδελυρίας». Συμφωνεί σ’αυτό καί ο θείος Ιερώνυμος, ότι δηλ. οι εκπεσόντες άγγελοι εξέπεσαν όχι από ένα τάγμα, αλλά από πολλά. Βεβαιώνει αυτόν τόν λόγο του από τό παραπάνω ρητό του μεγάλου Παύλου.
Όμως, ο θεοφόρος Μάξιμος καί ο Δαμασκηνός Ιωάννης υποστηρίζουν ότι μόνο από τήν ενάτη τάξη των αγγέλων έπεσαν όσοι άγγελοι έπεσαν. Ο ιερός Χρυσόστομος αποκαλεί τόν εωσφόρο πρώτον των αγγέλων καί λέει ότι αυτός εκτραχηλίσθηκε από τόν αγγελικό κολοφώνα. Μέ τόν ιερό Χρυσόστομο συμφωνεί τόσο ο ιερός Αυγουστίνος όσο καί ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος. Ο Ιερώνυμος εκλαμβάνει τόν εωσφόρο ως ανώτατον πάντων των αγγέλων. Ο Τερτυλλιανός τόν θεωρεί ως εξέχοντα καί σοφώτατον πάντων καί ότι ο εωσφόρος εξέπεσε από τό τάγμα των Σεραφίμ, παρ’όλο πού ο θείος Μάξιμος καί ο Δαμασκηνός Ιωάννης τόν θεωρούν ως πρώτο της ενάτης τάξεως των αγγέλων.


Τότε στήν πτώση του εωσφόρου έγινε πόλεμος στόν ουρανό, κατά τήν ιερά Αποκάλυψη. Γι’αυτό κάθε τάξη καί αρμονία των υπερκοσίων ουσιών συνεχύθη καί ανεστράφη, καθότι έπεσαν καί από τά ανώτερα του Αρχαγγελικού τάγματος, από τό οποίο ήταν καί ο Μιχαήλ. Επειδή, λοιπόν, τα ανώτερα Αρχαγγελικα τάγματα αντέστρεψαν τήν τάξη και αντί νά μυήσουν καί νά φωτίσουν τά κατώτερα τάγματα στό αγαθό, τά μύησαν στό κακό καί τά σκότισαν, γι’αυτό ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, αφού στάθηκε στήν οικεία τάξη του αγαθού, μύησε τίς ανωτέρω αρχές καί εξουσίες νά μείνουν στήν τάξει του αγαθού, στήν οποία κτίσθηκαν. Λοιπόν, τί άτακτο ή άτοπο ακολουθεί, αν ο κατώτερος Μιχαήλ, πού έμεινε στό αγαθό, βλέποντας τίς ανωτέρω αρχές καί εξουσίες νά εκπίπτουν από τό αγαθό, τίς μύησε καί τίς δίδαξε νά μένουν στό αγαθό; Βεβαίως κανένα.


Καί στή δική μας ιεραρχία, όταν ο ιερεύς καί ο ιεράρχης ατακτούν καί κακώς φρονούν, καί διάκονος καί μοναχός, πού ευτακτούν καί φρονούν ορθώς, μπορούν νά τούς νουθετήσουν καί νά τούς ευτακτήσουν, καθώς πάμπολλα παραδείγματα υπάρχουν[38].
Η δύναμη του διαβόλου έχει καταργηθεί με τον Σταυρικό θάνατο του Χριστού. Όπως λέει ένας άγιος της Εκκλησίας μας το σώμα του διαβόλου έχει νεκρωθεί ολοκληρωτικά και τελεσίδικα. Μένει όμως μόνο η ουρά του ενεργή. Επιτρέπει ο Θεός να υπάρχει η ουρά του διαβόλου για περισσότερο αγώνα και δοκιμή των ανθρώπων και για μεγαλύτερο ουράνιο μισθό και στεφάνια. Επίσης, η ύπαρξη του διαβόλου ωφελεί τους ανθρώπους, διότι γνωρίζοντας ότι οι εχθροί μας είναι ακόμη ζωντανοί και μας πολεμούν, δεν κοιμόμαστε και αμελούμε, αλλά παραμένουμε ξύπνιοι και προσεκτικοί.

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος κάνει λόγο για την κοροϊδία, το ξεγέλασμα του διαβόλου. Τρία πράγματα, λέει, διέφυγαν της προσοχής του διαβόλου : α) η παρθενία της Μαρίας, β) η σύλληψη του Κυρίου και γ) η Σταύρωση.

Ο διάβολος προσβάλλει τους ανθρώπους με τους λογισμούς, τους οποίους ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει την πνευματική διάκριση να μην ανοίγει διάλογο μαζί τους, να τους αντικρούει και να μην συγκατατίθεται. Συνήθως ο διάβολος επιτίθεται στον άνθρωπο με τα δαιμόνια-πάθη της καταλαλιάς και της κατακρίσεως, της ύβρεως, του φθόνου, του ψεύδους, του θυμού και της οργής, της υπερηφανείας, της βλασφημίας, της μωρολογίας και φλυαρίας, του τόκου και του δόλου, της οκνηρίας και του ύπνου, της φιλαργυρίας, της μέθης, της μνησικακίας, της μαγείας και γοητείας, της γαστριμαργίας, της ειδωλολατρείας, της αρσενοκοιτίας, της χρωματοπροσωπίας, της μοιχείας και πορνείας, του φόνου, της κλοπής, της ασπλαγχνίας, του σχίσματος και της αιρέσεως. Η πνευματική εγρήγορση του ανθρώπου έναντι των ανωτέρω παθών επιτυγχάνεται κυρίως με την Χάριν του Θεού και με την προσοχή του εαυτού μας, την προσευχή, την μετάνοια, την εξομολόγηση, την μετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, ιδίως στο υπερφυές μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου, με την ταπείνωση. Αυτά είναι τα κλειδιά της νήψεως. Τρία πράγματα φοβάται περισσότερο ο διάβολος : το βάπτισμα, τον Σταυρό και την Θεία ΚοινωνίαΤο πόσο σημαντική είναι για τον πνευματικό μας αγώνα η αρετή της ταπείνωσης, φαίνεται από το εξής περιστατικό του Μ. Αντωνίου : «Είδον εγώ τας παγίδας του διαβόλου απλωμένας επί πάσαν την γην. Και ηρωτήθην : Τις δύναται εκφυγείν από τας παγίδας του διαβόλου; Και ήκουσα φωνήν λέγουσά μοι : Ο ταπεινός». Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο διάβολος, προκειμένου να μας παρασύρει, να μας πλανέψει, ώστε να μας οδηγήσει στην υπερηφάνεια και την απώλεια «μετασχηματίζεται ακόμη και εις άγγελον φωτός». Παίρνει τη μορφή φωτεινού αγγέλου, ακόμη και αγίων και της Παναγίας και του ιδίου του Χριστού.


Κατακλείουμε την ταπεινή μας αναφορά στη δαιμονολογία, αναφερόμενοι σ’ ένα περιστατικό από τη ζωή του Γέροντος Παϊσίου, που δείχνει την υπερηφάνεια και την αμετανοησία του διαβόλου. Ο Γέρων Παΐσιος από την μεγάλη αγάπη, που είχε, προσευχόταν για όλο τον κόσμο. Μια φορά λυπήθηκε ακόμη και αυτόν τον διάβολο και προσευχήθηκε έντονα για να μετανοήσει και να σωθεί ο διάβολος. Ξαφνικά του εμφανίζεται ο διάβολος, του βγάζει τη γλώσσα και του λέει : «Και ποιος σου είπε ρε ότι θέλω εγώ να μετανοήσω και να σωθώ; Εγώ να μετανοήσω; Ο Θεός να μετανοήσει»!
Τέλος, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι στην ιστορία έχουμε πέντε μεγάλες πτώσεις : του Σατανά, του Αδάμ και της Εύας, του Ιούδα, του Πάπα και του Οικουμενισμού.


[30] Φιλιπ. 2, 6.
[31]Ψαλμ.
[32] Ησ. 14, 12-15.
[33] Λουκ. 10, 18.
[34] Αποκ. 12, 7-9.
[35] Β΄ Πέτρ. 2, 4.
[36] Ιούδ. 6.
[37] Εφεσ. 6, 12.
[38] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος) εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003,
σσ. 63-68.

http://tokandylaki.blogspot.gr/2013/02/ ... _9988.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

13
Πολύ ενδιαφέρον όλα αυτά , μπράβο Dominique

εγώ δεν μπορώ α καταλάβω πως ήξερε για αυτά ο Σωκράτης.... όπως αναφέρονται στο "Κρατύλο" http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... =6&t=14766 τον 5 αιώνα π.Χ.;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

14
Γνώριζε, ότι και ο εωσφόρος και ο πρώτος των Αγγέλων, όντας πριν ανώτερος της παράλογης φαντασίας και πέρα από κάθε σχήμα και χρώμα και αίσθησι ως νους λογικός και άϋλος και ασχημάτιστος και ασώματος, ύστερα αφού φαντάσθηκε και εσχημάτισε με το νού του την ισοθεία, έπεσε από εκείνη την άμορφη και ασχημάτιστη και απαθή και ενιαία, ασώματη κατάστασι του νού, κάτω στη πολυσχημάτιστη και πολυμέριστη και παχυλή αυτή φαντασία, όπως είναι γνώμη πολλών θεολόγων και έτσι, από άγγελος ασχημάτιστος, άϋλος και απαθής, έγινε διάβολος, υλικός, κατά κάποιο τρόπο, πολύσχημος και εμπαθής (51).

Γι αυτό και ονομάζεται από τους θείους Πατέρες ζωγράφος που μιμείται τα πάντα και φίδι πολύμορφο και τρώει την γη των παθών, φαντασιοκόπος και άλλα παρόμοια ονόματα. Από τον ίδιο το Θεό παρομοιάζεται ως δράκος με σώμα, με ουρά, με νεύρα, με πλευρά, με ράχη, με μύτη, με μάτια, με στόμα, με χείλη, με δέρμα, με σάρκα και με άλλα παρόμοια μέλη. Και βλέπε στο μ΄και μα΄ κεφάλαιο του Ιώβ. Οπότε, από αυτά μάθε, αγαπητέ, ότι η φαντασία με διάφορες μορφές, καθώς είναι εφεύρεσι και καρπός του διαβόλου, έτσι του είναι και πολύ επιθυμητή. Επειδή, σύμφωνα με τους Αγίους (52) αυτή είναι το γεφύρι, μέσα από το οποίο περνώντας οι δολοφόνοι δαίμονες, ενώνονται με την ψυχή και έτσι την κάνουν κατοικητήριο αισχρών και πονηρών και βλάσφημων λογισμών και όλων των ακαθάρτων ψυχικών και σωματικών παθών.


51. Οπότε και ο Σιναΐτης θεοφόρος Γρηγόριος, έτσι λέγει περί των Δαιμόνων. «Όντας κάποτε και αυτοί νοερά όντα, αφού εξέπεσαν της αϋλίας και της λεπτότητος εκείνης, κάθε ένας απόκτησε κάποιο υλικό πάχος, έχοντας σώμα ανάλογο με την τάξι και την ενέργεια την οποία έχει κάνει από την έξι των παθών» (Κεφ. ρκγ΄ Φιλοκαλ.). Και συνεχίζοντας παρακάτω λέγει· «από την έξι των παθών, έγιναν κάπως υλικοί» (οι δαίμονες δηλαδή).

ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

15
Επειδή, σύμφωνα με τους Αγίους (52) αυτή είναι το γεφύρι, μέσα από το οποίο περνώντας οι δολοφόνοι δαίμονες, ενώνονται με την ψυχή και έτσι την κάνουν κατοικητήριο αισχρών και πονηρών και βλάσφημων λογισμών και όλων των ακαθάρτων ψυχικών και σωματικών παθών.
Δηλαδή η φαντασία, το ποιο δυνατό σύστημα του ανθρώπου είναι σατανικό ; Επομένως όλοι οι καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη φαντασία τους είναι δαιμονισμένοι ; ποιος "άγιος" τα λέει αυτά ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

16
Ε δεν καταλαβαινεις τι φαντασία εννοεί;
Αυτην που λες θα εννοεί;(Αναλόγως βέβαια τι φαντασία χρησιμοποιούν οι καλλιτεχνες)Αλλά αμα διαβάσεις το κεφάλαιο θα καταλάβεις τι θελει να πει,γιατί αναφέρεται στην ένωση με τον Θεό και πως η υλική φαντασία μας απομακρύνει απο αυτό.
Κεφαλαιο ΚΕ' Αόρατος Πόλεμος
Και δεν είπε κανείς οτι είναι δαιμονισμένοι.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

17
dominique έγραψε:Ε δεν καταλαβαινεις τι φαντασία εννοεί;
Αυτην που λες θα εννοεί;(Αναλόγως βέβαια τι φαντασία χρησιμοποιούν οι καλλιτεχνες)Αλλά αμα διαβάσεις το κεφάλαιο θα καταλάβεις τι θελει να πει,γιατί αναφέρεται στην ένωση με τον Θεό και πως η υλική φαντασία μας απομακρύνει απο αυτό.
Κεφαλαιο ΚΕ' Αόρατος Πόλεμος
Και δεν είπε κανείς οτι είναι δαιμονισμένοι.
δε ξέρω , εδώ παρομοιάζει το διάβολο με ζωγράφο.... στο 52 του βιβλίου δεν έχει επεξήγηση;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

18
Προσοχή στην φαντασία Γέροντας Παΐσιος..
-Γέροντα, έχετε πει ότι πρέπει να αποφεύγουμε κατά την ώρα της προσευχής να φέρνουμε στον νου μας διάφορες εικόνες από την ζωή του Χριστού κ.λπ. Γιατί;

-Για να μη μας πλανέσει ο διάβολος με φαντασίες. Η φαντασία είναι καλή, είναι μεγάλη δύναμη, αν αξιοποιηθεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί λ.χ. να δουν τώρα ένα τοπίο και μετά από έναν χρόνο να το θυμούνται ακριβώς όπως είναι και να το ζωγραφίσουν. Αυτό είναι μια ικανότητα που την δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο διάβολος την εκμεταλλεύεται. Εκείνοι που πλανιούνται, ό, τι βλέπουν ή διαβάζουν, το φαντάζονται όπως θέλουν και ύστερα αυτήν την φανταστική εικόνα την πιστεύουν για πραγματικότητα. Για να βοηθηθούν, χρειάζεται πολλή παρακολούθηση οι καημένοι, γιατί συνέχεια τους ξεγελάει ο διάβολος. Γι’ αυτό, όποιος έχει εκ φύσεως φαντασία, πρέπει να προβληματίζονται, όταν του λένε ότι δεν σκέφτεται σωστά, και να βάζει ερωτηματικά στον λογισμό του. Είχα γνωρίσει μια απλή γυναίκα, που προσευχόταν συνέχεια και παρακαλούσε τον Χριστό να Τον δει εδώ σ’ αυτήν την ζωή, μια που δεν θα Τον έβλεπε, καθώς έλεγε, στην άλλη ζωή. Ο Χριστός πράγματι της παρουσιάσθηκε την ώρα της Θείας Κοινωνίας μέσα στο Άγιο Ποτήριο ως βρέφος, με ματωμένα μαλλάκια, και ύστερα χάθηκε, και έτσι μπόρεσε να κοινωνήσει. Μετά από αυτό το γεγονός άρχισε να την δουλεύει ο εχθρός με τον λογισμό ότι κάτι είναι. Από ’κει και πέρα την δούλευε με την φαντασία και της παρουσίαζε συνέχεια κινηματογραφικές ταινίες. Όταν βγήκα μια φορά στον κόσμο, την είχα βρει σε ένα σπίτι και άκουσα τις φαντασίες που έλεγε σε άνδρες και γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Τρόμαξα να την φέρω σε λογαριασμό. Η μόνη λύση ήταν να της δώσω ένα γερό ξεσκόνισμα μπροστά σε όλους, για να γίνουν γνωστές οι πλάνες της και να ταπεινωθεί.

-Φαντασία της ήταν;

-Φαντασία και πλάνη

-Γέροντα, δεν τα έλεγε αυτά στον πνευματικό της;

-Ξέρεις τι γίνεται; Ο σατανάς τους ξεγελάει με αυτά που βλέπουν, δεν προβληματίζονται και δεν σκέφτονται ότι πρέπει να τα πουν στον πνευματικό. Τι τεχνίτης είναι ο διάβολος! Φοβερό!

Αν δεν προσέξει κανείς την φαντασία του, ο πειρασμός μπορεί να εκμεταλλευτεί ακόμη και ένα απλό, φυσικό, γεγονός και να τον πλανέσει. Στην Μονή Στομίου, όταν διάβαζα τον εσπερινό τον χειμώνα, άναβα την σόμπα. Οι γυναίκες που ανέβαιναν καμιά φορά στο μοναστήρι είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, την ώρα του εσπερινού, έκανε κρακ-κρακ-εγώ δεν το είχα προσέξει- και έλεγαν η μία στην άλλη: «Την ώρα που διαβάζει ο καλόγερος την εσπερινό, η εικόνα της Παναγίας κάνει κρακ-κρακ». Όταν το άκουσα, είπα: «Για να δω την εικόνα που κάνει κρακ-κρακ». Όχι ότι δεν πιστεύω σε θεία γεγονότα· πιστεύω ότι η Παναγία και παρουσιάζεται και μιλάει και την βλέπουν όσοι έχουν πνευματική κατάσταση, αλλά χρειάζεται προσοχή. Ανεβαίνω λοιπόν σε μια καρέκλα και κοιτάζω. Τι συνέβαινε; Η εικόνα ήταν παλιά και είχε τρέσα (2) χωνευτά. Όταν άναβε η σόμπα, ζεσταινόταν το τρέσο και με την διαστολή έκανε κρακ-κρακ. Έβαλα ένα καρφάκι και σταμάτησε ο θόρυβος. Ύστερα ρώτησα τις γυναίκες: «Ακούτε τώρα τίποτε;». «Όχι», μου είπαν. «Ε, μη δίνετε σημασία», τις είπα. Θέλει προσοχή, γιατί, αν καλλιεργηθεί σιγά-σιγά η φαντασία, όλη η ζωή του ανθρώπου πάει χαμένη.

-Γέροντα, πως καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Φαίνεται αυτό. Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους. Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά· φθάνει σε βλάσφημα πράγματα. Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα. Ξέρετε τι μου είπε; «Πρώτη φορά τα ακούω αυτά! Ούτε στο Ευαγγέλιο δεν τα έχω διαβάσει!». Δηλαδή σαν να μου έλεγε: «Τα είπες καλύτερα από τον Χριστό». Κατάλαβες τι κάνει ο διάβολος, για να σου φέρει υπερήφανο λογισμό; Πάντως, αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνει με την δική του δύναμη, αλλά, ό,τι κάνει, το κάνει με την δύναμη του Χριστού, και χίλια δαιμόνια να βγάλει από δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δεν κάνει.

http://www.oodegr.com/oode/asynithista/ ... c113189278
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ορθοδοξία”