Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

1
Ενώ η Ελλάδα ήταν το "λίκνο του πολιτισμού", και πρώτη η Αθήνα γέννησε τα μεγάλα πνεύματα της φιλοσοφίας, πως γίνεται και όλοι οι σημαντικοί Αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν , φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους από τους ίδιους τους Αθηναίους ;
Εικόνα
Ο Πρωταγόρας (κέντρο) με τον Δημόκριτο

Βρισκόμαστε στη περίοδο μεταξύ του 5 αιώνα π.Χ. έως και πριν την την έλευση των Ρωμαίων , όταν η φιλοσοφία για την οποία είναι γνωστή η Αθήνα σε όλο το κόσμο άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.

Ο Σωκράτης με την περίφημη μαιευτική μέθοδο και την διαλεκτική φτάνει στο συμπέρασμα ότι δεν γνωρίζει τίποτα, δηλαδή κατανοεί την άγνοια του. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι σοφοί της εποχής δηλώνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα και ο Σωκράτης αναλαμβάνει ως προσωπικό του ταξίδι να ανακαλύψει αν τελικά κάποιος από αυτούς τους σοφούς γνωρίζει πραγματικά ότι γνωρίζει όμως αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή δεν έχουν καν ούτε την γνώση της άγνοιας τους.

Ταυτόχρονα ο μεγάλος σοφιστής Πρωταγόρας , ξακουστός για τη ρητορική και φιλοσοφική του κλίση αλλά και για τα υψηλά δίδακτρα που χρέωνε στους εκλεκτούς μαθητές του, καταφτάνει στην Αθήνα.. Στο αριστουργηματικό έργο "Πρωταγόρας" του Πλάτωνος βλέπουμε αυτά τα δύο μεγάλα μυαλά να συναντιούνται, να συγκρούονται και να ενώνονται. Είναι ξεκάθαρο ότι η φιλοσοφία στην Αθήνα ακμάζει όσο τίποτα άλλο, και αποκτάει όσο και περισσότερους πιστούς. Ο Σωκράτης αποκτάει ένα μεγάλο μαθητή, τον γνωστό σε όλους μας Πλάτωνα ο οποίος αργότερα αναπτύσσει την Πλατωνική φιλοσοφία και δημιουργεί την Ακαδημία Πλάτωνος μέσα από την οποία επιδιώκει να περάσει τη γνώση του. Αντίστοιχα ο Πρωταγόρας αποκτάει τον Πρόδικο τον Κείο, σπουδαίος για τη ρητορική και σοφιστική του ικανότητα.

Δυστυχώς, πάνω σε αυτή την μεγάλη φιλοσοφική άνθιση συμβαίνουν ξαφνικά μία σειρά από αλλεπάλληλα γεγονότα που αποδεικνύουν την πραγματική πνευματική κατάσταση των Αθηναίων μπροστά στο ανάστημα των μεγάλων φιλοσόφων.

Ο Πυθόδωρος κατηγορεί τον Πρωταγόρα για Αθεΐα και η Αθηναϊκή πολιτεία καταδικάζει το βιβλίο "Περί Θεών" του Πρωταγόρα ως αιρετικό κυνηγώντας σαν εγκληματία τον Πρωταγόρα από τη πόλη ενώ όλα τα αντίγραφα του βιβλίου καίγονται στην πυρά. Πράγματι η επικρατούσα θρησκεία ήταν τόσο σκοτεινιασμένη που δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο που αμφισβητούσε τους θεούς. Λίγα χρόνια αργότερα η Αθηναϊκή πολιτεία δικάζει τον Σωκράτη και τον οδηγεί στο θάνατο για λόγους πολιτικών - όπως φαίνεται αργότερα -συμφερόντων. Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης οδηγείται στο θάνατο με το γνωστό κώνειο και η ασκείται μεγάλος πόλεμος στη φιλοσοφία για ακόμα μία φορά. Οι μαθητές της φιλοσοφίας των δασκάλων τους, όπως ο Πλάτωνας και ο Πρόδικος καταλαβαίνουν πλέον ότι το περιβάλλον της Αθήνας αντιτίθεται στο θείο δώρο της φιλοσοφίας. Ο Πλάτωνας αποτυγχάνει να εφαρμόσει το όραμα της ιδανικής Πολιτείας στην Αθήνα και προσπαθεί να γίνει δεκτός στη Ρώμη όμως διώχνεται και από εκεί. Ο Πρόδικος κατηγορείτε ότι διαφθείρει τους νέους και καταδικάζεται σε θάνατο με κώνειο όπως ο Σωκράτης.

Ο Πλάτωνας μέσα από την Ακαδημία Πλάτωνος αποκτάει τον μεγάλο μαθητή του Αριστοτέλη. Εκείνος με τη σειρά του διδάσκει στον Μέγα Αλέξανδρο όλα όσα γνωρίζει και ο τελευταίος ξεκινάει την εκστρατεία προς την Ανατολή. Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.Ο Αριστοτέλης απεβίωσε μεταξύ πρώτης και εικοστής δευτέρας Οκτωβρίου του έτους 322 π.Χ. στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία.

Αυτοί δεν ήταν οι μόνοι που πέθαναν στην απομόνωση ή εκδιώχθηκαν για χάρη της φιλοσοφίας. Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα. Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, και τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στο όνομα της φιλοσοφίας υπήρξαν μάρτυρες, άνθρωποι που διώχθηκαν από την επικρατούσα θρησκεία και το κράτος , είτε για λόγους πολιτικούς είτε για λόγους θρησκευτικούς. Η εξουσία καταδίκασε την φιλοσοφία και την οδήγησε σε θάνατο μόνο και μόνο για την κάνει μάρτυρα και τελικά να της δώσει την αξία που έχει σήμερα.


Ας σκεφτούμε λοιπόν, τι είναι πραγματικά αυτό που θαυμάζουμε σχετικά με την αρχαία Ελλάδα; Ήταν το κράτος και η επικρατούσα θρησκεία για την οποία ονομάζουμε την Ελλάδα φωτοδότρα ; Ή μήπως θαυμάζουμε αξίες όπως η φιλοσοφία και τους φιλόσοφους που έδωσαν τη ζωή τους στο όνομα της αλήθειας και τη αρετής;

Η σύνθεση του θέματος έγινε εδώ : http://laptonarchives.blogspot.gr/2013/ ... st_24.html
________________________________
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/dio ... sofoi1.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... E%B1%CF%82
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF% ... E%B7%CF%82
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

2
Βρισκόμαστε στη περίοδο μεταξύ του 5 αιώνα π.Χ. έως και πριν την την έλευση των Ρωμαίων , όταν η φιλοσοφία για την οποία είναι γνωστή η Αθήνα σε όλο το κόσμο άνθιζε και χάριζε το πνεύμα της παντού.
Η Φιλοσοφία και οι φιλόσοφοι ξεκινούν την άνθιση απο τον 6ο αιώνα και πηγαίνουν μέχρι τον 2ο αιώνα κατά πλειοψηφία.

Βέβαια δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβαινε πρίν απο τον 7ο αίωνα!


Με το παραπάνω κείμενο που εν μέρη συμφωνώ έρχεσαι σε αυτά που μιλούσαμε πριν απο λίγο καιρό σχετικά με τους αρχαίους Ελληνες...... που δεν ήταν όλα ρόδινα όπως θέλουν να νομίζουν κάποιοι.

Απο την άλλη δέ,αν πάρουμε τα πραγματα ακριβώς όπως τα παρουσιάζεις,μπαίνουν διάφορα άλλα ερωτηματικά όπως....... πως γίνεται να ήμασταν το φως του κόσμου (Ελλας=φως) πολύ ποιο πρίν απο τους εν λόγω φιλόσοφους.

Πως γίνεται να δημιουργήσανε όλα αυτα τα υπέροχα μνημεία?

Γενικώς πως δημιουργηθηκαν όλα αυτα που γνωρίζουμε απο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα πριν απο τους φιλοσοφους............. εφόσον όλοι ήταν τόσο οπισθοδρομικοί πλήν των αρχαίων φιλοσόφων :blue

Το θέμα θέλει λοιπον περαιτέρω διερευνηση....
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

3
emman έγραψε: Η Φιλοσοφία και οι φιλόσοφοι ξεκινούν την άνθιση απο τον 6ο αιώνα και πηγαίνουν μέχρι τον 2ο αιώνα κατά πλειοψηφία.
Μα φίλε μου Εμμαν, οι Ρωμαίοι ήρθαν στη Μακεδονία περίπου τον 2 αιώνα π.Χ. επομένως το ίδιο λέμε. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αναφέρω τους Ρωμαίους ως λήξη της εποχής της φιλοσοφίας και όχι τον αιώνα.
emman έγραψε: Με το παραπάνω κείμενο που εν μέρη συμφωνώ έρχεσαι σε αυτά που μιλούσαμε πριν απο λίγο καιρό σχετικά με τους αρχαίους Ελληνες...... που δεν ήταν όλα ρόδινα όπως θέλουν να νομίζουν κάποιοι.
Καμία αντίρρηση.
emman έγραψε:
Απο την άλλη δέ,αν πάρουμε τα πραγματα ακριβώς όπως τα παρουσιάζεις,μπαίνουν διάφορα άλλα ερωτηματικά όπως....... πως γίνεται να ήμασταν το φως του κόσμου (Ελλας=φως) πολύ ποιο πρίν απο τους εν λόγω φιλόσοφους.

Πως γίνεται να δημιουργήσανε όλα αυτα τα υπέροχα μνημεία?
Παράδειγμα υπέροχου μνημείου πριν το Χρυσό αιώνα του Περικλή;
emman έγραψε: Γενικώς πως δημιουργηθηκαν όλα αυτα που γνωρίζουμε απο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα πριν απο τους φιλοσοφους............. εφόσον όλοι ήταν τόσο οπισθοδρομικοί πλήν των αρχαίων φιλοσόφων :blue

Το θέμα θέλει λοιπον περαιτέρω διερευνηση....
Μα δεν τίθεται θέμα, πριν την καταδίκη των φιλοσόφων ήμασταν πράγματι ένας μεγάλος πολιτισμός. Και φυσικά αντίθετοι με την φιλοσοφία δεν ήταν οι τεχνίτες (που έφτιαχναν τα μνημεία) και οι καλλιτέχνες (π.χ. Ο Αριστοφάνης ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος που υποστήριζε τη φιλοσοφία και ειδικά το Σωκράτη) αλλά η κρατική εξουσία (και το πολυθεϊστικό ιερατείο) η οποία άσκησε έντονη επίθεση στην φιλοσοφία....της συγκεκριμένη περίοδο (κατά παράδοξο τρόπο όπως έγινε και στην Ιουδαία με τους προφήτες)

Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πως όλος αυτός ο σπουδαίος πολιτισμός ξαφνικά διέλυσε .... και ήρθαν οι Ρωμαίοι ακριβώς μετά ..... (επειδή διέλυσε -> είδαν ότι ήμασταν ευάλωτοι και ήρθαν οι Ρωμαίοι ; ή διέλυσε από τους Ρωμαίους πριν έρθουν με συνθήκες και προδοσίες εκ των έσω ; δηλαδή διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων;)

Δες κι εδώ : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 44&t=15309

με απασχολεί βλέπεις ....πως γίνεται να ενώθηκαν όλοι οι Έλληνες για να αποκρούσουν τους Πέρσες... ενώ με τους Ρωμαίους ήταν τόσο διχασμένοι ....
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

4
Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος

[32.1] περὶ δὲ τοῦτον τὸν χρόνον Ἀσπασία δίκην ἔφευγεν ἀσεβείας, Ἑρμίππου τοῦ κωμῳδοποιοῦ διώκοντος καὶ προσκατηγοροῦντος ὡς Περικλεῖ γυναῖκας ἐλευθέρας εἰς τὸ αὐτὸ φοιτώσας ὑποδέχοιτο. καὶ ψήφισμα Διοπείθης ἔγραψεν εἰσαγγέλλεσθαι τοὺς τὰ θεῖα μὴ νομίζοντας ἢ λόγους περὶ τῶν μεταρσίων διδάσκοντας, ἀπερειδόμενος εἰς Περικλέα δι' Ἀναξαγόρου τὴν ὑπόνοιαν. [32.2] δεχομένου δὲ τοῦ δήμου καὶ προσιεμένου τὰς διαβολάς, οὕτως ἤδη ψήφισμα κυροῦται, Δρακοντίδου γράψαντος, ὅπως οἱ λόγοι τῶν χρημάτων ὑπὸ Περικλέους εἰς τοὺς Πρυτάνεις ἀποτεθεῖεν, οἱ δὲ δικασταὶ τὴν ψῆφον ἀπὸ τοῦ βωμοῦ φέροντες ἐν τῇ πόλει κρίνοιεν. Ἅγνων δὲ: τοῦτο μὲν ἀφεῖλε τοῦ ψηφίσματος, κρίνεσθαι δὲ τὴν δίκην ἔγραψεν ἐν δικασταῖς χιλίοις καὶ πεντακοσίοις, εἴτε κλοπῆς καὶ δώρων εἴτ' ἀδικίου βούλοιτό τις ὀνομάζειν τὴν δίωξιν.
[32.3] ἀσπασίαν μὲν οὖν ἐξῃτήσατο, πολλὰ πάνυ παρὰ τὴν δίκην, ὡς Αἰσχίνης φησίν, ἀφεὶς ὑπὲρ αὐτῆς δάκρυα καὶ δεηθεὶς τῶν δικαστῶν: Ἀναξαγόραν δὲ φοβηθεὶς ἐξέπεμψεν ἐκ τῆς πόλεως. ὡς δὲ διὰ Φειδίου προσέπταισε τῷ δήμῳ, φοβηθεὶς τὸ δικαστήριον μέλλοντα τὸν πόλεμον καὶ ὑποτυφόμενον ἐξέκαυσεν, ἐλπίζων διασκεδάσειν τὰ ἐγκλήματα καὶ ταπεινώσειν τὸν φθόνον ἐν πράγμασι μεγάλοις καὶ κινδύνοις τῆς πόλεως ἐκείνῳ μόνῳ διὰ τὸ ἀξίωμα καὶ τὴν δύναμιν ἀναθείσης ἑαυτήν. αἱ μὲν οὖν αἰτίαι δι' ἃς οὐκ εἴασεν ἐνδοῦναι Λακεδαιμονίοις τὸν δῆμον, αὗται λέγονται, τὸ δ' ἀληθὲς ἄδηλον.
(Πλουτάρχου-Βίοι Παράλληλοι-Περικλής)
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%92%CE ... E%AE%CF%82


Κατά τον αυτόν δε περίπου χρόνον εδικάζετο και η Ασπασία δι' ασέβειαν, εγκαλουμένη υπό Ερμίππου του κωμωδοποιού, και κατηγορουμένη προσέτι ότι εδέχετο ελευθέρας γυναίκας προς χάριν του Περικλέους. Και ψήφισμα έγραψεν ο Διοπείθης (558), να καταγελθώσιν εις τον δήμον (559) οι μη τα θεία πιστεύοντες, ή διδάσκοντες λόγους περί των μετεωρολογικών, αντανακλών ούτω την υπόνοιαν διά του Αναξαγόρου εις τον Περικλέα. Ως δ' εδέχθη και ενέκρινε την καταμήνυσιν ο δήμος, εκυρώθη ψήφισμα προταθέν υπό του Δρακοντίδου (560), ο Περικλής να καταθέση εις τους Πρυτάνεις (561) τους απολογισμούς των χρημάτων, οι δε δικασταί, την ψήφον φέροντες από του βωμού, να κρίνωσιν εντός της Ακροπόλεως (562). Ο δε Άγνων τούτο μεν αφήρεσεν από του ψηφίσματος, έγραψε δε να κριθή η δίκη υπό χιλίων πεντακοσίων δικαστών (563), είτε κλοπής και δωροδοκίας, είτε αδικίας ήθελέ τις να ονομάση την καταμήνυσιν. Και της μεν Ασπασίας κατώρθωσε την απόλυσιν, πολλά, ως ο Αισχίνης λέγει, χύσας υπέρ αυτής δάκρυα επί της δίκης, και πολλάς παρακλήσεις απευθύνας εις τους δικαστάς. Τον δ' Αναξαγόραν, φοβηθείς, εξαπέστειλε, και συνώδευσεν ο ίδιος εκτός της πόλεως. Όταν δε διά του Φειδίου δυσηρέστησε τον δήμον, φοβηθείς το δικαστήριον, ανήψε τον πόλεμον, απειλούντα ήδη και υπεκκαιόμενον, διότι ήλπιζε να διασκεδάση τας κατηγορίας και να ταπεινώση τον φθόνον, όταν, εν μέσω μεγάλων πραγμάτων και κινδύνων, η πόλις ήθελεν εις εκείνον μόνον εμπιστευθή εαυτήν διά την επισημότητα αυτού και την δύναμιν. Αύται λοιπόν λέγονται αι αιτίαι δι' άς δεν αφήκε τον δήμον να ενδώση εις τους Λακεδαιμονίους. Το δ' αληθές είναι άδηλον.
http://www.gutenberg.org/files/42598/42 ... 2598-h.htm

Ο Έρμιππος, ήταν κωμικός ποιητής, πρόδρομος του Αριστοφάνη. Επίσης, ο Διοπείθης, ήταν μάντης και χρησμολόγος, αντίπαλος του ορθολογιστή Αναξαγόρα. Τέλος, ο Δρακοντίδης είναι μάλλον ένας από τους μετέπειτα Τριάντα Τυράννους, άρα οπαδός του ολιγαρχικού κόμματος. Επίσης ο Άγνωνας ήταν πιθανόν ο πατέρας του Θηραμένη. Μάλιστα ο Άγνωνας ήταν ο αρχηγός των Τετρακοσίων του 411 π.χ., ενώ ο γιος του Θηραμένης ήταν ένας από τους ηγέτες των Τριάντα Τυράννων του 404 – 403π.χ.Επίσης, εδώ τίθεται το θέμα ότι οι ολιγαρχικοί κατηγορούσαν τον Περικλή, ότι όξυνε σκοπίμως την διαφορά με τους Μεγαρείς και προκάλεσε τον πόλεμο, με σκοπό να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις ανακρίσεις που είχαν ήδη αρχίσει για τον Φειδία και τις καταχρήσεις του ιδίου του Περικλή. Αυτές τις διαδόσεις υποστηρίζει και ο Αριστοφάνης στην κωμωδία Ειρήνη, από τον στίχο 585 και εξής, αλλά και συνεχίζει ο Πλούταρχος στον υπόλοιπο βίο του Περικλή.

Περὶ δὲ τῆς δίκης αὐτοῦ διάφορα λέγεται. Σωτίων μὲν γάρ φησίν ἐν τῇ Διαδοχῇ τῶν φιλοσόφων ὑπὸ Κλέωνος αὐτὸν ἀσεβείας κριθῆναι, διότι τὸν ἥλιον μύδρον ἔλεγε διάπυρον· ἀπολογησαμένου δὲ ὑπὲρ αὐτοῦ Περικλέους τοῦ μαθητοῦ, πέντε ταλάντοις ζημιωθῆναι καὶ φυγαδευθῆναι. Σάτυρος δ' ἐν τοῖς Βίοις ὑπὸ Θουκυδίδου φησὶν εἰσαχθῆναι τὴν δίκην, ἀντιπολιτευομένου τῷ Περικλεῖ· καὶ οὐ μόνον ἀσεβείας ἀλλὰ καὶ μηδισμοῦ· καὶ ἀπόντα καταδικασθῆναι θανάτῳ.
13 Ὅτε καὶ ἀμφοτέρων αὐτῷ προσαγγελέντων, τῆς τε καταδίκης καὶ τῆς τῶν παίδων τελευτῆς, εἰπεῖν περὶ μὲν τῆς καταδίκης, ὅτι ἄρα « Κἀκείνων κἀμοῦ πάλαι ἡ φύσις κατεψηφίσατο, » περὶ δὲ τῶν παίδων, ὅτι « Ἤδειν αὐτοὺς θνητοὺς γεννήσας. » Οἱ δ' εἰς Σόλωνα τοῦτ' ἀναφέρουσιν, ἄλλοι εἰς Ξενοφῶντα. Τοῦτον δὲ καὶ θάψαι ταῖς ἰδίαις χερσὶν αὐτοὺς Δημήτριός φησίν ὁ Φαληρεὺς ἐν τῷ Περὶ γήρως. Ἕρμιππος δ' ἐν τοῖς Βίοις φησὶν ὅτι καθείρχθη ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ τεθνηξόμενος. Περικλῆς δὲ παρελθὼν εἶπεν εἴ τι ἔχουσιν ἐγκαλεῖν αὑτῷ κατὰ τὸν βίον· οὐδὲν δὲ εἰπόντων, « Καὶ μὴν ἐγώ, » ἔφη, « τούτου μαθητής εἰμι· μὴ οὖν διαβολαῖς ἐπαρθέντες ἀποκτείνητε τὸν ἄνθρωπον, ἀλλ' ἐμοὶ πεισθέντες ἄφετε. » Καὶ ἀφείθη· οὐκ ἐνεγκὼν δὲ τὴν ὕβριν ἑαυτὸν ἐξήγαγεν.
14 Ἱερώνυμος δ' ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Σποράδην ὑπομνημάτων φησὶν ὅτι ὁ Περικλῆς παρήγαγεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ δικαστήριον διερρυηκότα καὶ λεπτὸν ὑπὸ νόσου, ὥστε ἐλέῳ μᾶλλον ἢ κρίσει ἀφεθῆναι. Καὶ τὰ μὲν περὶ τῆς δίκης αὐτοῦ τοσαῦτα.
Ἔδοξε δέ πως καὶ Δημοκρίτῳ ἀπεχθῶς ἐσχηκέναι ἀποτυχὼν τῆς πρὸς αὐτὸν κοινολογίας. Καὶ τέλος ἀποχωρήσας εἰς Λάμψακον αὐτόθι κατέστρεψεν. Ὅτε καὶ τῶν ἀρχόντων τῆς πόλεως ἀξιούντων τί βούλεται αὐτῷ γενέσθαι, φάναι, « Τοὺς παῖδας ἐν ᾧ ἂν ἀποθάνῃ μηνὶ κατ' ἔτος παίζειν συγχωρεῖν. » Καὶ φυλάττεται τὸ ἔθος καὶ νῦν.
15 Τελευτήσαντα δὴ αὐτὸν ἔθαψαν ἐντίμως οἱ Λαμψακηνοὶ καὶ ἐπέγραψαν.
Ἐνθάδε, πλεῖστον ἀληθείας ἐπὶ τέρμα περήσας
οὐρανίου κόσμου, κεῖται Ἀναξαγόρας.
Ἔστι καὶ ἡμῶν εἰς αὐτόν·
Ἠέλιον πυρόεντα μύδρον ποτὲ φάσκεν ὑπάρχειν,
καὶ διὰ τοῦτο θανεῖν μέλλεν Ἀναξαγόρας·
ἀλλ' ὁ φίλος Περικλῆς μὲν ἐρύσατο τοῦτον, ὁ δ' αὑτὸν
ἐξάγαγεν βιότου μαλθακίῃ σοφίης.
Γεγόνασι δὲ καὶ ἄλλοι τρεῖς Ἀναξαγόραι, ὧν [ἐν οὐδενὶ πάντα, ἀλλ'] ὁ μὲν ἦν ῥήτωρ, Ἰσοκράτειος· ὁ δ' ἀνδριαντοποιός, οὗ μέμνηται Ἀντίγονος· ἄλλος γραμματικὸς Ζηνοδότειος.
(Διογένης Λαέρτιος-Βίοι Φιλοσόφων Β-Αναξαγόρας)
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%92%CE ... E.B1.CF.82


Σχετικά με τη δίκη του λέγονται διάφορα. Ο Σωτίων στη "Διαδοχή των φιλοσόφων" λέει πως κατηγορήθηκε από τον Κλέωνα για ασέβεια, επειδή ονόμαζε τον ήλιο πυρακτωμένη πέτρα. Τον υπερασπίστηκε ο Περικλής που ήταν μαθητής του, τιμωρήθηκε όμως με πρόστιμο πέντε τάλαντα καί εξορία. Ο Σάτυρος στους "Βίους" λέει πως ο Θουκυδίδης ήταν εκείνος που τον οδήγησε στο δικαστήριο, δεδομένου ότι ήταν πολιτικός αντίπαλος του Περικλή. Ο Αναξαγόρας κατηγορήθηκε όχι μόνο για ασέβεια αλλά και για μηδισμό. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Όταν του ανακοινώθηκαν και τα δύο μαζί, δηλαδή η καταδίκη και ο θάνατός των παιδιών του, για την καταδίκη είπε: "Και κείνους και μένα μας έχει καταδικάσει από παλιά η φύση", και για τα παιδιά του είπε: "Ήξερα ότι τα γέννησα θνητά». Αυτά μερικοί τα αποδίδουν στον Σόλωνα και άλλοι στον Ξενοφώντα. Το ότι τα έθαψε με τα ίδια του τα χέρια το αναφέρει ο Δημήτριος ο Φαληρεύς στο βιβλίο του "Περί γήρως". Ο Έρμιππος στους "Βίους" αναφέρει ότι κλείστηκε στη φυλακή για να θανατωθεί. Ο Περικλής είπε μιλώντας δημόσια, αν έχουν λόγους να τον κατηγορούν για οτιδήποτε αφορά τη ζωή του [του Περικλή]. Του απάντησαν πως όχι και τότε είπε:«Είμαι μαθητής του ανθρώπου αυτού. Μην παρασυρθείτε λοιπόν από συκοφαντίες και τον σκοτώσετε. Πιστέψτε με και ελευθερώστε τον. Πράγματι τον ελευθέρωσαν, επειδή όμως δεν μπορούσε να υπομείνει την προσβολή, αυτοκτόνησε. Ο Ιερώνυμος στο δεύτερο κεφάλαιο των "Σποράδην υπομνημάτων" αναφέρει πως ο Περικλής τον παρουσίασε στο δικαστήριο εξασθενημένο και αδύνατο από κάποια αρρώστια, με αποτέλεσμα να αφεθεί ελεύθερος από λύπηση μάλλον παρά μετά από απόφαση δικαστική. Αυτά σχετικά με τη δίκη του.
Υπήρχε η άποψη πως ούτε ο Δημόκριτος του είχε ιδιαίτερη συμπάθεια, επειδή δεν είχε καταφέρει να έρθει σε επαφή μαζί του. Τελικά αποτραβήχτηκε στη Λάμψακο και εκεί πέθανε. Όταν οι άρχοντες της πόλης τον ρώτησαν τι χάρη ήθελε να του κάνουν, είπε "Να επιτρέπουν στα παιδιά να παίζουν τον μήνα που θα πεθάνει, κάθε χρόνο". Τούτο το έθιμο διατηρείται μέχρι σήμερα. Όταν πέθανε, οι Λαμψακηνοί τον έθαψαν με τιμές και χάραξαν στον τάφο του το εξής επίγραμμα:

Εδώ ενταφιάστηκε ο Αναξαγόρας που βρήκε
πολλές αλήθειες για τον ουράνιο κόσμο.

Το δικό μου επίγραμμα γι’ αυτόν είναι:

Είπε πως ο ήλιος είναι πέτρα πυρακτωμένη
κι αυτό έγινε αιτία θανάτου για τον Αναξαγόρα.
Ο φίλος του Περικλή τον έσωσε, το τσακισμένο
όμως ηθικό του τον έκανε να αυτοκτονήσει.

Υπάρχουν άλλοι τρεις με το ίδιο όνομα, για τους οποίους δεν βρήκα πουθενά πολλά στοιχεία. Πάντως ο ένας ήταν ρήτορας της σχολής του Ισοκράτη, ο άλλος ανδριαντοποιός και αναφέρεται από τον Αντίγονο και ο τρίτος ένας γραμματικός, μαθητής του Ζηνόδοτου.

Με βάση και αυτά τα στοιχεία, ούτε και ο Αναξαγόρας καταδιώχτηκε για θρησκευτικούς λόγους, αλλά αντιθέτως τα αίτια ήσαν πολιτικά. Και σε αυτό συμφωνούν και ο Πλούταρχος και ο Διογένης Λαέρτιος. Και αυτό διότι, ο Αναξαγόρας καταδιώχτηκε από τους στην Αθήνα, από τους πολιτικούς αντιπάλους του Περικλή, ώστε να πληγεί ο Περικλής σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο, επειδή ο Αναξαγόρας και ο Περικλής συνδέονταν με στενή φιλία. Άρα δεν ευσταθεί η θέση περί θρησκευτικού διωγμού.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

5
Πρόδικος ο Κείος

Πρόδικος, Κεῖος, ὁ ἀπὸ Κέω τῆς νήσου, πόλεως δὲ Ἰουλίδος, φιλόσοφος φυσικὸς καὶ σοφιστής, σύγχρονος Δημοκρίτου τοῦ Ἀβδηρίτου καὶ Γοργίου, μαθητὴς Πρωταγόρου τοῦ Ἀβδηρίτου. ἐν Ἀθήναις κώνειον πιὼν ἀπέθανεν, ὡς διαφθείρων τοὺς νέους.Πρόδικον: δικαστὴν ἐπὶ φίλων, καὶ διαιτητήν. Ἀριστοφάνης Κενταύρῳ: ἐγὼ γάρ, εἴ τι σ' ἠδίκηκ', ἐθέλω δίκην δοῦναι πρόδικον ἑνὶ τῶν φίλων τῶν σῶν ἑνί. καὶ παροιμία: Προδίκου σοφώτερος. Ἀριστοφάνης Νεφέλαις: οὔτε γὰρ ἄλλῳ γ' ὑπακούσαιμεν πλὴν ἢ Προδίκῳ σοφίας καὶ γνώμης ἕνεκα. σοφιστὴς δὲ ὁ Πρόδικος, Κεῖος τὸ γένος. ἤκμασε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους Σωκράτους. πρῶτος δὲ οὗτος τὴν πεντηκοντάδραχμον ἐπίδειξιν ἐποιήσατο. μνημονεύει δὲ αὐτοῦ καὶ Πλάτων ἐν Πρωταγόρᾳ καὶ Ξενοφῶν ἐν τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Ταγηνισταῖς οὕτως: τὸν ἄνδρα τοῦτον ἢ βιβλίον διέφθειρεν ἢ Πρόδικος ἢ τῶν ἀδολέσχων εἷς γέ τις. διαβάλλει δὲ αὐτὸν καὶ ἐν Ὄρνισι: παρ' ἐμοῦ Προδίκῳ κλάειν εἴπητε τὸ λοιπόν. διδάσκαλος δὲ ἦν οὗτος καὶ Θηραμένους, τοῦ ἐπικαλουμένου Κοθόρνου, ὃς τῆς τῶν λ# τυραννίδος μετέσχε. κόθορνος δὲ ἐκαλεῖτο, ἐπεὶ καὶ τοῖς λ# συνέσπευδε καὶ τῷ πλήθει. φέρεται δὲ καὶ βιβλίον Προδίκου ἐπιγραφόμενον Ὧραι, ἐν ᾧ πεποίηκε τὸν Ἡρακλέα τῇ Ἀρετῇ καὶ τῇ Κακίᾳ συντυγχάνοντα, καὶ καλούσης ἑκατέρας ἐπὶ τὰ ἤθη αὐτοῦ, προσκλῖναι τῇ Ἀρετῇ τὸν Ἡρακλέα καὶ τοὺς ἐκείνης ἱδρῶτας προκρῖναι τῶν προσκαίρων τῆς κακίας ἡδονῶν.
(Λεξικό Σούδα ή Σουίδα)
http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl?d ... r_page=100

Ο Πρόδικος, ήταν Κείος από την νήσο Κέα, αφετέρου από την πόλη Ιουλίδα, ενώ ήταν φυσικός φιλόσοφος καί σοφιστής, σύγχρονος του Δημόκριτου του Αβδηρίτη καί του Γοργία, καθώς καί μαθητής του Πρωταγόρα του Αβδηρίτη. Αφού στην Αθήνα ήπιε κώνειο πέθανε, επειδή τάχα διέφθειρε τους νέους.
Πρόδικο: τον δικαστή εναντίον φίλων, καί τον διαιτητή. Ο Αριστοφάνης στον Κένταυρο: «Γιατί εγώ, αν σε κάτι έχω αδικήσει, θέλω να δώσω πρόδικο δίκη σε κάποιον από τους φίλους σου». Καί παροιμία(υπάρχει): «Σοφότερος από τον Πρόδικο». Ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες: «Διότι ούτε για άλλον βεβαίως θα υπακούαμε εκτός από τον Πρόδικο, εξαιτίας της γνώμης καί της σοφίας του».
Αφετέρου ο Πρόδικος ήταν σοφιστής, Κείος στο γένος. Άκμασε όμως κατά τους χρόνους του Σωκράτη. Πρώτος αφετέρου αυτός εισήγαγε την πενηντάδραχμη επίδειξη. Αφετέρου αυτόν τον μνημονεύει ο Πλάτωνας στον «Πρωταγόρα» καί ο Ξενοφώντας στα «Απομνημονεύματα». Όχι μόνον αυτό αλλά καί ο Αριστοφάνης στους «Ταγηνιστές» (λέει) έτσι: «Αυτόν τον άνδρα τον διέφθειρε ή κάποιο βιβλίο ή ο Πρόδικος ή βεβαίως κάποιος από τους φλύαρους». Όμως τον διαβάλλει καί στις «Όρνιθες»: «Από μένα πείτε στον Πρόδικο το λοιπόν να κλάνει». Όμως αυτός ήταν δάσκαλος καί του Θηραμένη, του λεγομένου «Κόθορνου», ο οποίος μετέσχε στην τυραννίδα των Τριάντα. Όμως ονομαζόταν κόθορνος, επειδή καί τους Τριάντα υπεστήριζε καί τον λαό. Αναφέρεται αφετέρου καί βιβλίο του Πρόδικου ονομαζόμενο «Ώρες», στο οποίο έχει κάνει τον Ηρακλή να συναντά την Αρετή καί την Κακία, καί να τον καλούν καί οι δύο τους ως προς τα ήθη του, ο Ηρακλής να κλίνει προς την Αρετή καί να προκρίνει τους ιδρώτες από τις πρόσκαιρες ηδονές.

Ο Πρόδικος, έζησε την ίδια εποχή με τον Σωκράτη. Κατηγορήθηκε, όπως και ο Σωκράτης ότι διέφθειρε τους νέους και καταδικάστηκε με αυτήν ακριβώς την κατηγορία σε θάνατο. Όπως και στην περίπτωση του Σωκράτη, διαφθορά των νέων σημαίνει αντιδημοκρατική προπαγάνδα προς τους νέους, κατά την Αρχαία Ελληνική αντίληψη, εν προκειμένω την Αθηναϊκή. Το ερώτημα είναι, αν τεκμηριώνεται αυτό στην περίπτωση του Προδίκου του Κείου;
Η απάντηση είναι, ότι τεκμηριώνεται όσο και στην περίπτωση του Σωκράτη.
Ο Θηραμένης, ήταν ένας πολιτικός, ο οποίος απεχθανόταν την Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπως την είχε διευρύνει ο Περικλής από το 462 – 461π.χ. καί έτσι πίστευε, ότι το ορθό θα ήταν η επιστροφή της Αθήνας στο προηγούμενο πολιτειακό πλαίσιο, όπως το είχε καθιερώσει ο Σόλωνας καi στερεώσει ο Κλεισθένης. Δηλαδή ο Θηραμένης, πίστευε στην επαναφορά των ισχυρών νομοθετικών εξουσιών του Αρείου Πάγου, στην αφαίρεση του δικαιώματος ανάδειξης από τα ανώτερα καi ανώτατα αξιώματα από τους πολύ φτωχούς Αθηναίους και να παραμείνουν αυτά μόνον για τους πλούσιους, καθώς και στην επαναφορά της παλαιάς αντίληψης για την χερσαία στρατιωτική ισχύ της Αθήνας καί επομένως στην κατάργηση του στόλου της,τον οποίον απέκτησε με την επιμονή του Θεμιστοκλή, ώστε να στερεωθεί αυτό το συντηρητικό πολίτευμα εκ νέου.Αυτή η αντίληψη, κυριαρχούσε στην οικογένεια του Θηραμένη. Ο πατέρας του Θηραμένη,Άγνωνας,συμμετείχε στο καθεστώς των Τετρακοσίων το 411 π.χ., το οποίο επεδίωξε αυτές τις αλλαγές και ταυτόχρονα την ειρήνη με την Σπάρτη, αλλά η προσπάθειά του απέτυχε και θανατώθηκε από τους δημοκρατικούς. Ο γιος του Άγνωνα, ο Θηραμένης, επί μία επταετία, σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, προσπάθησε να υλοποιήσει το πατρικό σχέδιο. Έτσι, στήριξε το ολιγαρχικό καθεστώς του 404 – 403 π.χ. στην αρχή, ήταν ένας από τους Τριάντα Τυράννους. Ωστόσο, διαφώνησε με τον Κριτία στην ανάγκη της γενικής εξόντωσης όλων των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και μετά από αυτήν την διαμάχη τους, επικράτησε ο ακραίος Κριτίας, ο οποίος επέβαλε στον Θηραμένη τον θάνατο με κώνειο. Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής, καταδίκασαν τον Πρόδικο τον Κείο, τον δάσκαλο του Θηραμένη, ως διαφθορέα των νέων, διότι τον θεώρησαν ηθικό αυτουργό των εγκλημάτων του Θηραμένη.

Άρα ούτε εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση θρησκευτικού διωγμού.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

6
Πλάτωνας

Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου του πρεσβύτερου γνώρισε τον βασιλικό Δίωνα, με τον οποίον συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα οδηγήθηκε προς πώληση σε σκλαβοπάζαρο όπου ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερις εξαγόρασε την ελευθερία του. Το 367 π.Χ ο Διονύσιος Β' ο νεότερος διαδέχτηκε τον Διονύσιο Α' στην εξουσία. Με προτροπή του Δίωνα, ο Διονύσιος προσκάλεσε τον Πλάτωνα ως σύμβουλό του και εκείνος αποδέχτηκε την πρόσκληση με την ελπίδα πως θα εφάρμοζε τα πολιτικά του ιδεώδη. Ταξίδεψε στις Συρακούσες το 366 π.Χ. ωστόσο σύντομα επήλθε ρήξη με τους άλλους συμβούλους του βασιλιά. Ο Δίων εξορίστηκε και ο Πλάτωνας παρέμεινε στην αυλή του Διονύσιου ως φιλοξενούμενος και αιχμάλωτος μέχρι το 365. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 362 π.Χ., μετά τη συμφιλίωση του Δίωνα με τον Διονύσιο, ωστόσο νέες προστριβές μεταξύ τους οδήγησαν τον Πλάτωνα στην απόφαση να εγκαταλείψει τις Συρακούσες το 361.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE% ... F%89%CE%BD

18 Δοκεῖ δὲ Πλάτων καὶ τὰ Σώφρονος τοῦ μιμογράφου βιβλία ἠμελημένα πρῶτος εἰς Ἀθήνας διακομίσαι καὶ ἠθοποιῆσαι πρὸς αὐτόν· ἃ καὶ εὑρεθῆναι ὑπὸ τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ. Τρὶς δὲ πέπλευκεν εἰς Σικελίαν· πρῶτον μὲν κατὰ θέαν τῆς νήσου καὶ τῶν κρατήρων, ὅτε καὶ Διονύσιος ὁ Ἑρμοκράτους τύραννος ὢν ἠνάγκασεν ὥστε συμμῖξαι αὐτῷ. Ὁ δὲ διαλεγόμενος περὶ τυραννίδος καὶ φάσκων ὡς οὐκ ἔστι τοῦτο κρεῖττον ὃ συμφέροι αὐτῷ μόνον εἰ μὴ καὶ ἀρετῇ διαφέροι, προσέκρουσεν αὐτῷ. Ὀργισθεὶς γὰρ « Οἱ λόγοι σου, » φησί, « γεροντιῶσι, » Καὶ ὅς· « Σοῦ δέ γε τυραννιῶσιν. »
19 Ἔντεῦθεν ἀγανακτήσας ὁ τύραννος πρῶτον μὲν ἀνελεῖν ὥρμησεν αὐτόν· εἶτα παρακληθεὶς ὑπὸ Δίωνος καὶ Ἀριστομένους τοῦτο μὲν οὐκ ἐποίησε, παρέδωκε δὲ αὐτὸν Πόλλιδι τῷ Λακεδαιμονίῳ κατὰ καιρὸν διὰ πρεσβείαν ἀφιγμένῳ ὥστε ἀποδόσθαι. Κἀκεῖνος ἀγαγὼν αὐτὸν εἰς Αἴγιναν ἐπίπρασκεν· ὅτε καὶ Χάρμανδρος Χαρμανδρίδου ἐγράψατο αὐτῷ δίκην θανάτου κατὰ τὸν παρ' αὐτοῖς τεθέντα νόμον, τὸν ἐπιβάντα Ἀθηναίων τῇ νήσῳ ἄκριτον ἀποθνῄσκειν. Ἦν δ' αὐτὸς ὁ θεὶς τὸν νόμον, καθά φησι Φαβωρῖνος ἐν Παντοδαπῇ ἱστορίᾳ. Εἰπόντος δέ τινος, ἀλλὰ κατὰ παιδιάν, φιλόσοφον εἶναι τὸν ἐπιβάντα, ἀπέλυσαν. Ἔνιοι δέ φασι παραχθῆναι αὐτὸν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ τηρούμενον μηδ' ὁτιοῦν φθέγξασθαι, ἑτοίμως δὲ ἐκδέξασθαι τὸ συμβαῖνον· οἱ δὲ ἀποκτεῖναι μὲν αὐτὸν οὐ διέγνωσαν, πωλεῖν δὲ ἔκριναν τῷ τρόπῳ τῶν αἰχμαλώτων.
20 Λυτροῦται δὴ αὐτὸν κατὰ τύχην παρὼν Ἀννίκερις ὁ Κυρηναῖος εἴκοσι μνῶν - οἱ δὲ τριάκοντα - καὶ ἀναπέμπει Ἀθήναζε πρὸς τοὺς ἑταίρους. Οἱ δ' εὐθὺς τἀργύριον ἐξέπεμψαν· ὅπερ οὐ προσήκατο εἰπὼν μὴ μόνους ἐκείνους ἀξίους εἶναι Πλάτωνος κήδεσθαι. Ἔνιοι δὲ καὶ Δίωνα ἀποστεῖλαί φασι τὸ ἀργύριον καὶ τὸν μὴ προσέσθαι, ἀλλὰ καὶ κηπίδιον αὐτῷ τὸ ἐν Ἀκαδημείᾳ πρίασθαι. Τὸν μέντοι Πόλλιν λόγος ὑπό τε Χαβρίου ἡττηθῆναι καὶ μετὰ ταῦτα ἐν Ἑλίκῃ καταποντωθῆναι τοῦ δαιμονίου μηνίσαντος διὰ τὸν φιλόσοφον, ὡς καὶ Φαβωρῖνός φησιν ἐν πρώτῳ τῶν Ἀπομνημονευμάτων.
21 Οὐ μὴν ἡσύχαζεν ὁ Διονύσιος· μαθὼν δὲ ἐπέστειλε Πλάτωνι μὴ κακῶς ἀγορεύειν αὐτόν. καὶ ὃς ἀντεπέστειλε μὴ τοσαύτην αὐτῷ σχολὴν εἶναι ὥστε Διονυσίου μεμνῆσθαι.
Δεύτερον πρὸς τὸν νεώτερον ἧκε Διονύσιον αἰτῶν γῆν καὶ ἀνθρώπους τοὺς κατὰ τὴν πολιτείαν αὐτοῦ ζησομένους· ὁ δὲ καίπερ ὑποσχόμενος οὐκ ἐποίησεν. Ἔνιοι δέ φασι καὶ κινδυνεῦσαι αὐτὸν ὡς ἀναπείθοντα Δίωνα καὶ Θεοδόταν ἐπὶ τῇ τῆς νήσου ἐλευθερίᾳ· ὅτε καὶ Ἀρχύτας αὐτὸν ὁ Πυθαγορικὸς γράψας ἐπιστολὴν πρὸς Διονύσιον παρῃτήσατο καὶ διεσώσατο εἰς Ἀθήνας. Ἔστι δὲ ἡ ἐπιστολὴ ἥδε·
Ἀρχύτας Διονυσίῳ ὑγιαίνειν.
22 « Ἀπεστάλκαμές τοι πάντες οἱ Πλάτωνος φίλοι
τὼς περὶ Λαμίσκον τε καὶ Φωτίδαν ἀπολαψούμενοι τὸν
ἄνδρα κὰτ τὰν πὰρ τὶν γενομέναν ὁμολογίαν. Ὀρθῶς δέ
κα ποιοῖς ἀμμιμνασκόμενος τήνας τᾶς σπουδᾶς, ἡνίκα
πάντας ἁμὲ παρεκάλεις πὸτ τὰν Πλάτωνος ἄφιξιν ἀξιῶν
προτρέπεσθαί τε αὐτὸν καὶ ἀναδέχεσθαι τά τε ἄλλα καὶ
περὶ τὰν ἀσφάλειαν μένοντί τε καὶ ἀφορμίοντι. Μέμνασο
δὲ καὶ τῆνο ὅτι περὶ πολλῶ ἐποιήσω τὰν ἄφιξιν αὐτῶ καὶ
ἀγάπης ἐκ τήνω τῶ χρόνω ὡς οὐδένα τῶν πὰρ τίν. Αἰ δέ
τις γέγονε τραχύτας, ἀνθρωπίζειν χρὴ κἀποδιδόμεν ἁμὶν
ἀβλαβῆ τὸν ἄνδρα. Ταῦτα γὰρ ποιῶν δίκαια πραξεῖς καὶ
ἁμὶν χαριξῇ. »
23 Τρίτον ἦλθε διαλλάξων Δίωνα Διονυσίῳ· οὐ τυχὼν δὲ ἄπρακτος ἐπανῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα. Ἔνθα πολιτείας μὲν οὐχ ἥψατο, καίτοι πολιτικὸς ὢν ἐξ ὧν γέγραφεν. Αἴτιον δὲ τὸ ἤδη τὸν δῆμον ἄλλοις πολιτεύμασιν ἐνειθίσθαι. Φησὶ δὲ Παμφίλη ἐν τῷ πέμπτῳ καὶ εἰκοστῷ τῶν Ὑπομνημάτων ὡς Ἀρκάδες καὶ Θηβαῖοι Μεγάλην πόλιν οἰκίζοντες παρεκάλουν αὐτὸν νομοθέτην· ὁ δὲ μαθὼν ἴσον ἔχειν οὐ θέλοντας οὐκ ἐπορεύθη. Λόγος ὅτι καὶ Χαβρίᾳ συνεῖπε τῷ στρατηγῷ φεύγοντι θανάτου μηδενὸς τῶν πολιτῶν τοῦτο πρᾶξαι βουληθέντος.
24 Ὅτε καὶ ἀνιόντι αὐτῷ εἰς τὴν ἀκρόπολιν σὺν τῷ Χαβρίᾳ Κρωβύλος ὁ συκοφάντης ἀπαντήσας φησίν· « Ἄλλῳ συναγορεύσων ἥκεις, ἀγνοῶν ὅτι καὶ σὲ τὸ Σωκράτους κώνειον ἀναμένει; » Τὸν δὲ φάναι· « Καὶ ὅτε ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἐστρατευόμην, ὑπέμενον τοὺς κινδύνους, καὶ νῦν ὑπὲρ τοῦ καθήκοντος διὰ φίλον ὑπομενῶ. »
(Διογένης Λαέρτιος-Βίοι φιλοσόφων/Γ)
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%92%CE ... %BD/%CE%93

Φαίνεται πως ο Πλάτων ήταν πρώτος που έφερε στην Αθήνα τα βιβλία του μιμογράφου Σώφρονος, που ήταν παραμελημένα, καί δημιούργησε χαρακτήρες βασιζόμενος σ’ αυτά. Τούτα τα βιβλία βρίσκονταν στο προσκέφαλό του. Έκανε τρία ταξίδια στη Σικελία. Το πρώτο για να δει το νησί καί τους κρατήρες (της Αίτνας), τότε που ο Διονύσιος, ο γιος του Ερμοκράτη, ήταν τύραννος καί τον ανάγκασε να συναναστρέφεται μαζί του. Ο Πλάτων μιλώντας για την τυραννία είπε πως το καλύτερο δεν είναι ό,τι συμφέρει μόνο τον τύραννο, αν δεν υπερέχει στην αρετή. Ήρθε σε σύγκρουση με τον Διονύσιο, που οργισμένος του είπε: «Τα λόγια σου είναι σαν των γερόντων», καί εκείνος απάντησε: «Καί τα δικά σου σαν των τυράννων». Ο τύραννος αγανακτισμένος στην αρχή θέλησε να τον σκοτώσει, δεν το έκανε όμως χάρη στα παρακάλια του Δίωνα καί του Αριστομένη. Τον παρέδωσε στον Λακεδαιμόνιο Πόλλη, που είχε φτάσει πάνω στην ώρα ως πρέσβης, για να τον πουλήσει. Εκείνος τον πήγε στην Αίγινα καί τον πούλησε. Τότε ο Χάρμανδρος του Χαρμανδρίδου ζήτησε να θανατώσουν τον Πλάτωνα, σύμφωνα με τον νόμο που ίσχυε εκεί καί όριζε όποιος Αθηναίος πηγαίνει στο νησί να θανατώνεται χωρίς να δικαστεί. Αυτός ο ίδιος είχε προτείνει τον νόμο όπως λέει ο Φαβωρίνος στην «Παντοδαπή ιστορία». Όταν κάποιος είπε στ’ αστεία ότι αυτός που είχε ήταν φιλόσοφος, τον άφησαν ελεύθερο. Μερικοί λένε πως οδηγήθηκε στην εκκλησία του δήμου καί όσο τον εξέταζαν δεν μίλησε καθόλου καί αποδέχτηκε το γεγονός άφοβα. Δεν τον καταδίκασαν σε θάνατο, αποφάσισαν όμως να πουληθεί ως αιχμάλωτος.
Τον απελευθέρωσε ο Αννίκερης ο Κυρηναίος που βρέθηκε εκεί τυχαία δίνοντας είκοσι μνες – άλλοι λένε τριάντα – καί τον έστειλε στην Αθήνα στους φίλους του. Εκείνοι του επέστρεψαν αμέσως τα χρήματα, τα οποία όμως δεν δέχτηκε λέγοντας πως δεν είναι μόνο εκείνοι άξιοι να φροντίζουν τον Πλάτωνα. Μερικοί λένε πως ο Δίων έστειλε τα χρήματα τα οποία δεν δέχτηκε, αλλά του αγόρασε τον μικρό κήπο που είναι στην Ακαδημία. Για τον Πόλλη υπάρχει φήμη σύμφωνα με την οποία νικήθηκε από τον Χαβρία καί κατόπιν καταποντίστηκε στην Ελίκη, εξαιτίας της οργής του δαιμονίου για αυτό που είχε κάνει στον φιλόσοφο. Τούτο αναφέρει καί ο Φαβωρίνος στο πρώτο κεφάλαιο των «Απομνημονευμάτων». Όμως ο Διονύσιος δεν ησύχαζε. Όταν έμαθε τί έγινε, έγραψε στον Πλάτωνα να μην τον κακολογεί. Εκείνος του απάντησε πως ο ελεύθερος χρόνος του δεν είναι τόσος ώστε να μπορεί να θυμάται τον Διονύσιο.
Τη δεύτερη φορά πήγε στον Διονύσιο τον Νεώτερο για να ζητήσει γη καί ανθρώπους που θα ζούσαν σύμφωνα με τις πολιτικές του αντιλήψεις. Εκείνος παρ’ ότι το υποσχέθηκε, δεν το έκανε. Μερικοί λένε ότι τότε κινδύνεψε, επειδή θεωρήθηκε πως προσπαθεί να πείσει τον Δίωνα καί τη Θεοδότα να ελευθερώσουν το νησί. Τότε ο Πυθαγόρειος Αρχύτας έστειλε γράμμα στον Διονύσιο καί κατάφερε να σώσει τον Πλάτωνα καί να τον στείλει στην Αθήνα. Η επιστολή ήταν η εξής:
«Ο Αρχύτας εύχεται υγεία στον Διονύσιο.
Όλοι εμείς οι φίλοι του Πλάτωνα σου στείλαμε τον Λαμίσκο καί τον Φωκίδα για να πάρουμε πίσω τον άνδρα, όπως λέει η συμφωνία που κάναμε μαζί σας. Καλό θα ήταν να θυμηθείς πόσο πολύ μας παρακαλούσες ζητώντας τον ερχομό του Πλάτωνα. Ήθελες να τον προτρέψουμε να έρθει καί έλεγες πως μαζί με τα άλλα θα φροντίσεις για την ασφάλειά του, όσο θα είναι εκεί καί όταν αναχωρήσει. Θυμήσου πόσο σπουδαία θεωρούσες την άφιξή του, καί τον αγαπούσες περισσότερο απ’ αυτούς που έχεις γύρω σου. Αν έσφαλλε, πρέπει να φερθείς με ανθρωπιά καί να μας τον επιστρέψεις σώο. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, θα είσαι δίκαιος καί μεις θα σου χρωστούμε χάρη».
Την τρίτη φορά πήγε να συμφιλιώσει τον Δίωνα με τον Διονύσιο, δεν τα κατάφερε όμως καί γύρισε στην πατρίδα του άπρακτος. Εκεί δεν ασχολήθηκε με την πολιτική, αν καί τον ενδιέφερε, όπως φαίνεται από τα γραπτά του. Αιτία ήταν το ότι ήδη ο λαός είχε συνηθίσει σε άλλα πολιτεύματα. Η Παμφίλη στο εικοστό πέμπτο κεφάλαιο των «Υπομνημάτων» αναφέρει πως, όταν έχτιζαν οι Αρκάδες καί οι Θηβαίοι τη Μεγαλόπολη, του ζήτησαν να θεσπίσει νόμους, όμως εκείνος όταν έμαθε πως δεν θέλουν να έχουν ισότητα, δεν πήγε. Σύμφωνα με μία φήμη υπερασπίστηκε τον στρατηγό Χαβρία που κινδύνευε να θανατωθεί, ενώ κανείς άλλος συμπολίτης του δεν θέλησε να κάνει κάτι τέτοιο. Καθώς ανέβαινε στην ακρόπολη μαζί με τον Χαβρία, τον συνάντησε ο συκοφάντης Κρωβύλος καί του είπε: «Έρχεσαι να υπερασπιστείς άλλον καί δεν ξέρεις πως καί σένα σε περιμένει του Σωκράτη το κώνειο;». Εκείνος απάντησε: «Καί όταν έπαιρνα μέρος σε εκστρατείες για να υπερασπίσω την πατρίδα, υπέμενα τους κινδύνους καί τώρα θα τους υπομείνω για το καθήκον προς τον φίλο».
(Μετάφραση εκδ. Κάκτος)

Άρα, ούτε ο Πλάτωνας δεν κατεδιώχθηκε για θρησκευτικούς ή για φιλοσοφικούς λόγους, αλλά οι περιπέτειές του οφείλονται αποκλειστικά πολιτικούς λόγους.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

7
Επίσης δεν υπάρχει θρησκευτικός ή διωγμός από το κράτος για τους Σωκράτη και Αριστοτέλη.Τα αίτια είναι καθαρά πολιτικά όπως και δεν τους εξεδίωξε το Κράτος αλλά μια ομάδα ανθρώπων.Στην περίπτωση του Αριστοτέλη ένα πολιτικό κόμμα.Στη περίπτωση του Σωκράτη 3 άτομα ήταν οι κύριοι κατήγοροί του.Ο άγνωστος ποιητής Μέλητος, ο πλούσιος βυρσοδέψης και πολιτικός Άνυτος, και ο ρήτορας Λύκωνας. Ο κύριος κατήγορος του Σωκράτη φάνηκε να είναι ο Μέλητος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο Άνυτος που είχε δύναμη πολιτική και οικονομική. Στο έργο “Μένων” όπου ο βασικός διάλογος γίνεται μεταξύ Σωκράτη και Μένωνα, υπάρχουν και άλλοι συνομιλητές μεταξύ αυτών και ο Άνυτος. Ο Άνυτος έχει ύφος παντογνώστη και ο Σωκράτης φυσικά ξεσκεπάζει την σύγχυση που βρίσκεται μέσα στον νου του και την άγνοια του σε τέτοιο βαθμό, που τον χτυπά στον εγωισμό του. Ο Άνυτος επανειλημμένως προσπάθησε να βγει από πάνω, πράγμα που δεν κατάφερε, οπότε στο τέλος κατέφυγε σε απειλές. Ο Σωκράτης με το γνωστό ειρωνικό (η ειρωνεία είχε διαφορετική έννοια τότε) του ύφος γυρνάει και λέει στον Μένωνα “Μένων, μου φαίνεται ότι ο Λύκων νευρίασε...”.Ο Άνυτος δεν εφηύρε την κατηγορία αυτή από το μυαλό του, αλλά βασίστηκε στο έργο “Νεφέλαι” του Αριστοφάνη που είχε γραφτεί και παιχτεί αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Η κατηγορία με την οποία πήγε στο δικαστήριο ήταν σχεδόν εξολοκλήρου ειπωμένη στην κωμωδία εκείνη, άρα και ο Αριστοφάνης ηθικός αυτουργός της κατηγορίας αυτής.Ο Άνυτος θεωρούσε τον Σωκράτη εχθρό της δημοκρατίας, επειδή, όταν κυβερνούσαν την Αθήνα οι Τριάκοντα Τύραννοι, έμεινε στην πόλη και απέφυγε να συμμετάσχει στον αγώνα για την επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος.Το μίσος του Ανύτου κατά του Σωκράτους πιθανόν να ωφείλετο στο γεγονός ότι ο Σωκράτης ήτο δεδηλωμένος κατά των δημοκρατικών. Στον διάλογο του Πλάτωνος "Γοργίας" ο Σωκράτης έχει μακρά συνομιλία με τον Άνυτο.
Και εξηγώ γιατί δεν τον εξεδίωξε το κράτος.Υπολογίζεται ότι οι δικαστές του Σωκράτη που ήταν 500, ψήφισαν 280 κατά και 220 υπέρ του (σε περίπτωση ισοψηφίας ευνοείτο ο κατηγορούμενος). Η απολογία στην Ηλιαία γινόταν σε πρώτο βαθμό, αν οι δικαστές έπαιρναν καταδικαστική απόφαση ο κατηγορούμενος ερχόταν σε δευτερολογία και πρότεινε την ποινή του.
Σύμπερασμα,αν τον καταδίκαζε το Κράτος θα τον καταψήφιζαν παμψηφεί και δεν θα έριχναν τόσοι πολλοί αθωωτική ψήφο.Εξάλλου τους 3 κατήγορους μετά οι Αθηναίοι τους κυνήγησαν αφού κατάλαβαν το λάθος τους.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

8
Θεόδωρος ο Κυρηναίος ή Άθεος

Ο δ’ ούν Θεόδωρος προσκαθίσας ποτέ Ευρυκλείδη τώ ιεροφάντη, «λέγε μοι,» έφη, «Ευρυκλείδη, τίνες εισίν οι ασεβούντες περί τά μυστήρια;» ειπόντος δ’ εκείνου, «οι τοίς αμυήτοις αυτά εκφέροντες,» «ασεβείς άρα,» έφη, «καί σύ, τοίς αμυήτοις διηγούμενος.» καί μέντοι παρ’ ολίγον εκινδύνευσεν εις Άρειον αχθήναι πάγον, ει μή Δημήτριος ο Φαληρεύς αυτόν ερρύσατο. Αμφικράτης δ’ εν τώ Περί ενδόξων ανδρών φησι κώνειον αυτόν πιείν καταδικασθέντα.
Διατρίβων δέ παρά Πτολεμαίω τώ Λάγου απεστάλη ποθ’ υπ’ αυτού πρός Λυσίμαχον πρεσβευτής. ότε καί παρρησιαζομένου φησίν ο Λυσίμαχος, «λέγε μοι, Θεόδωρε, ου σύ εί ο εκπεσών Αθήνηθεν;» καί ός, «ορθώς ακήκοας. η γάρ τών Αθηναίων πόλις ου δυναμένη με φέρειν, ώσπερ η Σεμέλη τόν Διόνυσον, εξέβαλε.» πάλιν δ’ ειπόντος τού Λυσιμάχου, «βλέπε όπως μή παρέση πρός ημάς έτι,» «ουκ άν,» έφη, «άν μή Πτολεμαίος αποστείλη.» Μίθρου δέ τού διοικητού τού Λυσιμάχου παρεστώτος καί ειπόντος, «έοικας σύ μή μόνον θεούς αγνοείν αλλά καί βασιλέας,» «πώς,» είπεν, «αγνοώ, όπου γε καί θεοίς σε εχθρόν είναι νομίζω;» φασί δέ ποτε εν Κορίνθω παρέρχεσθαι αυτόν συχνούς επαγόμενον μαθητάς, Μητροκλέα δέ τόν κυνικόν σκάνδικας πλύνοντα ειπείν, «σύ ο σοφιστής ουκ άν τοσούτων έχρηζες μαθητών, ει λάχανα έπλυνες.» τόν δ’ υπολαβόντ’ ειπείν, «καί σύ είπερ ανθρώποις ήδεις ομιλείν, ουκ άν τούτοις τοίς λαχάνοις εχρώ.» τό όμοιον αναφέρεται, καθάπερ προείρηται, καί εις Διογένην καί Αρίστιππον.
(Διογένης Λαέρτιος- Βίοι Φιλοσόφων )



Ο Θεόδωρος κάποτε κάθισε κοντά στον ιεροφάντη Ευρυκλείδη καί του είπε: «Πες μου, Ευρυκλείδη, ποιοί είναι αυτοί που ασεβούν προς τα μυστήρια;». Εκείνος απάντησε: «Όσοι τα αποκαλύπτουν στους αμύητους». «Επομένως καί συ διαπράττεις ασέβεια, αφού τα εξηγείς στους αμύητους». Κόντεψε γι’ αυτό παρ’ ολίγο να προσαχθεί στον Άρειο Πάγο, αν δεν τον έσωζε ο Δημήτριος Φαληρέας. Ο Αμφικράτης στο έργο του «Περί ενδόξων ανδρών» αναφέρει ότι καταδικάστηκε να πιεί κώνειο.
Τον καιρό που βρισκόταν κοντά στον Πτολεμαίο τον Λάγο, στάλθηκε απ’ αυτόν ως πρεσβευτής στον Λυσίμαχο. Μιλούσε με μεγάλη ευγλωττία καί ο Λυσίμαχος του λέει: «Πες μου, Θεόδωρε, εσύ δεν είσαι που εξορίστηκες από την Αθήνα;» «Σωστά σε πληροφόρησαν. Επειδή οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να με ανεχτούν, όπως η Σεμέλη τον Διόνυσο, με έδιωξαν». Όταν ο Λυσίμαχος του είπε: «Πρόσεξε μην ξανάρθεις σε μας», του απάντησε: «Αποκλείεται, αν δεν με στείλει ο Πτολεμαίος». Στη συζήτηση ήταν παρών καί ο Μίθρας, ο διοικητής του Λυσιμάχου, στον οποίο όταν του είπε: «Φαίνεται πως εσύ όχι μόνο για τους θεούς αδιαφορείς αλλά καί για τους βασιλιάδες», απάντησε: «Πώς τους αγνοώ, τη στιγμή που εσύ είσαι εχθρός καί των θεών;» Λένε πως κάποτε περνούσε την Κόρινθο με πολλούς μαθητές του καί συνάντησε τον κυνικό φιλόσοφο Μητροκλή την ώρα που έπλενε χόρτα. Αυτός του είπε: «Εσύ ο σοφιστής δεν θα χρειαζόσουν τόσους μαθητές, αν έπλενες χόρτα». Ο Θεόδωρος απάντησε: «Καί συ αν ήξερες να συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους δεν θα τρεφόσουν με χόρτα». Το ίδιο αναφέρεται όπως προείπα καί στην περίπτωση του Διογένη με τον Αρίστιππο.


Έξυπνος ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος. Τι θα μπορούσε να του καταλογίσει κάποιος; Αλλά ούτε και αυτός δεν καταδικάστηκε σε θάνατο, διότι στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, δηλαδή στο Β΄ 102, ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος ή Άθεος απεστάλη ως πρεσβευτής στον Λυσίμαχο, εξουσιοδοτημένος από τον Πτολεμαίο Α΄ Λάγου ή Σωτήρα.
Ταξινομώντας λοιπόν τα παρεχόμενα ιστορικά στοιχεία, έχουμε τα εξής δεδομένα:
α) Ο Δημήτριος ο Φαληρέας κυβέρνησε την αρχαία Αθήνα ως υποτελής του Κασσάνδρου, τα έτη 318 – 307 π.χ. Άρα, για να έσωσε ο Δημήτριος ο Φαληρέας τον Θεόδωρο τον Κυρηναίο ή Άθεο, πρέπει να συνέβη μέσα σε αυτήν την περίοδο.
β) Η πρεσβεία του Πτολεμαίου στον Λυσίμαχο, η οποία αναφέρεται στο Β΄ 102, πρέπει να αναχθεί περίπου στο 300 π.χ., μετά την πτώση του Δημητρίου του Φαληρέως, διότι το 307 π.χ. κατέλαβε την Αθήνα ο Δημήτριος ο Πολιορκητής και την εξουσίασε μέχρι το 287 π.χ., για μία εικοσαετία. Άρα, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, συνάγεται εξ αυτού του δεδομένου ότι έζησε και στα επόμενα έτη και επομένως δεν κατεδικάστηκε να πιεί το κώνειο, άρα εδώ σφάλλει ο Αμφικράτης. Επίσης, η αποστολή του Θεοδώρου του Κυρηναίου ή Αθέου ως πρεσβευτή στον Λυσίμαχο, συνέβη μετά το 306 π.χ., αυτό διότι το 306 π.χ., μετά την νίκη του Δημητρίου του Πολιορκητή στην Κύπρο, πρώτα ο Δημήτριος και ο πατέρας του Αντίγονος ο Μονόφθαλμος ή Κύκλωψ και στην συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι διάδοχοι του Αλεξάνδρου, στέφθησαν βασιλείς. Άρα, από αυτό συνάγεται ότι ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος ή Άθεος, εξορίστηκε από την Αθήνα περί το 307 – 306 π.χ., πήγε στην Αίγυπτο, ενώ στα επόμενα έτη, δηλαδή στα έτη 306 – 287 π.χ., εστάλη από τον Πτολεμαίο ως πρεσβευτής στον Λυσίμαχο. Περιοριζόμαστε στο διάστημα των ετών 306 – 287 π.χ., διότι τότε ήταν βασιλείς ο Πτολεμαίος ο Λάγου , αλλά και ο Λυσίμαχος,αλλά και η Αθήνα ήταν υπό τον έλεγχο του Δημητρίου του Πολιορκητή, ενώ από το 287 π.χ. η Αθήνα ελευθερώνεται από αυτόν τον έλεγχο.
γ) Επομένως, η εξορία του Θεοδώρου του Κυρηναίου, οφείλεται σε πολιτικούς λόγους και όχι σε θρησκευτικούς. Στους πολιτικούς λόγους, δεν αποκλείονται και τα ηθικά προσχήματα, όπως συνάγεται από μία μαρτυρία του Πλουτάρχου, την οποία
παραθέτω αμέσως:

Αρχαίο κείμενο

Τούτον ούτε τάλλα σπουδαίον άνδρα γενέσθαι φασί, καί παιδίσκης ερώντα παρά πορνοβοσκώ τρεφομένης κατά τύχην Θεοδώρω τώ αθέω παραγενέσθαι, λόγον εν Λυκείω διαλεγομένω τοιούτον• ει τό φίλον λύσασθαι μή αισχρόν εστιν, ουδέ τό φίλην• ομοίως <δ’> ει [δέ] μή τό εταίρον, ουδέ τό εταίραν.” θέμενον ούν εαυτώ πρός τήν επιθυμίαν τόν λόγον ως εύ έχοντα, λύσασθαι τήν εταίραν.
(Πλουτάρχου-Βίοι Παράλληλοι- Φωκίων)


Αυτός λένε ότι δεν υπήρξε γενικά σπουδαίος άνδρας καί ότι, όταν ερωτεύτηκε μία μικρή, που είχε κοντά του ένας μαστροπός, βρέθηκε κατά τύχη κοντά στον άθεο Θεόδωρο, όταν μιλούσε στο Λύκειο κι έλεγε κάτι τέτοιο: «Αν δεν είναι ατιμωτικό να ελευθερώσει κανείς τον φίλο του, δεν είναι ατιμωτικό να ελευθερώσει ούτε μία φίλη. όμοια, (αν δεν είναι ατιμωτικό να ελευθερώσει) έναν εταίρο, (δεν είναι ατιμωτικό να ελευθερώσει) ούτε μία εταίρα». Θεωρώντας, λοιπόν, σύμφωνα με την επιθυμία του, ότι ο λόγος είναι σωστός, απελευθέρωσε την εταίρα.

Συμπερασμα,αυτό έκανε, ο Φώκος, ο γιος του στρατηγού Φωκίωνα, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ακολουθώντας την διδασκαλία του Θεοδώρου του Κυρηναίου ή Αθέου. Βλέποντας λοιπόν οι Αθηναίοι κάτι τέτοια, περισσότερο για αυτά και για την φιλοπτολεμαϊκή στάση του τον εξόρισαν, διότι τότε η Αθήνα ήταν υπόδουλη στον Δημήτριο τον Πολιορκητή, εχθρό του Πτολεμαίου Α΄ του Λάγου ή Σωτήρα, παρά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Αυτά δηλαδή συνέβησαν μεταξύ των ετών 318 – 307 π.χ., όπως εξάγεται από την ανάλυσή στην υποσημείωση β.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Οι θυσίες στον όνομα της Φιλοσοφίας

9
Διαγόρας ο Μήλιος ή άθεος

Διαγόρας, Τηλεκλείδου, ἢ Τηλεκλύτου, Μήλιος, φιλόσοφος καὶ ᾀσμάτων ποιητής: ὃν εὐφυᾶ θεασάμενος Δημόκριτος ὁ Ἀβδηρίτης ὠνήσατο αὐτὸν δοῦλον ὄντα μυρίων δραχμῶν καὶ μαθητὴν ἐποιήσατο. ὁ δὲ καὶ τῇ λυρικῇ ἐπέθετο, τοῖς χρόνοις ὢν μετὰ Πίνδαρον καὶ Βακχυλίδην, Μελανιππίδου δὲ πρεσβύτερος: ἤκμαζε τοίνυν οη# Ὀλυμπιάδι. καὶ ἐπεκλήθη Ἄθεος διότι τοῦτο ἐδόξαζεν, ἀφ' οὗ τις ὁμότεχνος αἰτιαθεὶς ὑπ' αὐτοῦ ὡς δὴ παιᾶνα ἀφελόμενος, ὃν αὐτὸς ἐπεποιήκει, ἐξωμόσατο μὴ κεκλοφέναι τοῦτον, μικρὸν δὲ ὕστερον ἐπιδειξάμενος αὐτὸν εὐημέρησεν. ἐντεῦθεν οὖν ὁ Διαγόρας λυπηθεὶς ἔγραψε τοὺς καλουμένους Ἀποπυργίζοντας λόγους, ἀναχώρησιν αὐτοῦ καὶ ἔκπτωσιν ἔχοντας τῆς περὶ τὸ θεῖον δόξης. κατοικήσας δὲ Κόρινθον ὁ Διαγόρας αὐτόθι τὸν βίον κατέστρεψεν.
Διαγόρας ὁ Μήλιος: ἐπὶ τῶν ἀθέων καὶ ἀπίστων καὶ ἀσεβῶν. οὗτος γὰρ μετὰ τὴν ἅλωσιν Μήλου ᾤκει ἐν Ἀθήναις: τὰ δὲ μυστήρια οὕτως ηὐτέλιζεν ὡς πολλοὺς ἐκτρέπειν τῆς τελετῆς. τοῦτο οὖν ἐκήρυξαν κατ' αὐτοῦ Ἀθηναῖοι καὶ ἐν χαλκῇ στήλῃ ἔγραψαν, τῷ μὲν ἀποκτείναντι τάλαντον λαμβάνειν, τῷ δὲ ἄγοντι δύο. ἐκηρύχθη δὲ τοῦτο διὰ τὸ ἀσεβὲς αὐτοῦ, ἐπεὶ τὰ μυστήρια πᾶσι διηγεῖτο, κοινοποιῶν αὐτὰ καὶ μικρὰ ποιῶν καὶ τοὺς βουλομένους μυεῖσθαι ἀποτρέπων. φησὶν οὖν Ἀριστοφάνης ἐν Ὄρνισι: τῇδε μέντοι θἠμέρᾳ μάλιστ' ἐπαναγορεύεται: ἢν ἀποκτείνῃ τις ὑμῶν Διαγόραν τὸν Μήλιον, λαμβάνειν τάλαντον: ἤν τε τῶν τυράννων τις τῶν τεθνηκότων ἀποκτείνῃ, τάλαντον λαμβάνειν. τεθνηκότι, τουτέστι τῶν ἐπὶ θανάτῳ φευγόντων. ἐν ὑπερβολῇ δὲ εἴρηται, τοὺς τεθνηκότας ἀποκτείνειν.
(ΛΕΞΙΚΟ ΣΟΥΔΑ-ΣΟΥΙΔΑ)
http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl?s ... 25&db=REAL

Διαγόρας, ο γιος του Τηλεκλείδη ή του Τηλεκλύτου, ήταν Μήλιος, φιλόσοφος και συνθέτης ασμάτων. αυτόν αφού τον είδε ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης τον αγόρασε δούλο για δέκα χιλιάδες δραχμές και τον έκανε μαθητή. Εκείνος αφετέρου (=ο Διαγόρας) πρόσθεσε και στην λυρική, ενώ στους χρόνους ήταν μεταγενέστερος του Πίνδαρου και του Βακχυλίδη, όμως από τον Μελανιππίδη ήταν γεροντότερος. άκμαζε λοιπόν μετά την εβδομηκοστή όγδοη Ολυμπιάδα. Και αποκαλέστηκε Άθεος διότι αυτό πίστευε, εκ του οποίου κάποιος ομότεχνος αφού κατηγορήθηκε από αυτόν ότι βεβαίως τάχα άρπαξε, αυτόν που αυτός είχε γράψει, ενώ ορκίστηκε ότι δεν τον είχε κλέψει, όμως όταν λίγο αργότερα τον επέδειξε ευημέρησε. Από εδώ λοιπόν αφού λυπήθηκε ο Διαγόρας έγραψε τους καλουμένους "Αποπυργίζοντες λόγους", οι οποίοι έχουν θέμα την αναχώρησή του και την έκπτωση της γνώμης για το θείο. Αφού όμως κατοίκησε στην Κόρινθο ο Διαγόρας εδώ τελείωσε τη ζωή του.
Διαγόρας ο Μήλιος: για τους άθεους και τους άπιστους και τους ασεβείς. Διότι αυτός μετά την άλωση της Μήλου κατοικούσε στην Αθήνα. όμως έτσι εξευτέλιζε τα μυστήρια ώστε να αποτρέπει πολλούς από την τελετή. Αυτό λοιπόν κήρυξαν εναντίον του οι Αθηναίοι και σε χάλκινη στήλη ανέγραψαν, ότι αυτός αφενός που θα τον σκοτώσει θα πάρει ένα τάλαντο, αυτός όμως που θα τον προσαγάγει δύο. Κηρύχθηκε όμως αυτό εξαιτίας της ασεβείας του, επειδή απεκάλυπτε όλα τα μυστήρια, κοινοποιώντας τα και κάνοντάς τα μικρά και αποτρέποντας όσους ήθελαν να μυηθούν. Λέει λοιπόν ο Αριστοφάνης στις "Όρνιθες". "Αυτήν εδώ την ημέρα λοιπόν σήμερα πάρα πολύ ακούγεται εκ νέου. αν λοιπόν κάποιος από εσάς σκοτώσει τον Διαγόρα τον Μήλιο, παίρνει ένα τάλαντο. και αν κάποιος σκοτώσει κάποιον από τους πεθαμένους τυράννους, παίρνει τάλαντο. Ο πεθαμένος, λοιπόν, είναι ίσος με τους κατηγορούμενους για θάνατο". Όμως, αν και έχει λεχθεί με υπερβολή, σκοτώνουμε τους πεθαμένους.

Ο Χριστιανός συγγραφέας Αθηναγόρας ο Αθηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.), αναφέρει: "Είχαν λόγο οι Αθηναίοι όταν έκριναν τον Διαγόρα ένοχο για αθεΐα. Όχι μόνο σχολίασε τα Ορφικά μυστήρια, δημοσίευσε τα μυστήρια της Ελευσίνας και των Καβείρων καθώς και τεμάχισε το ξύλινο άγαλμα του Ηρακλή για να βράσει τα γογγύλια του, αλλά ανοιχτά διακηρύττε ότι δεν υπάρχει καθόλου Θεός."
http://www.theologywebsite.com/etext/at ... 163_596868


Εδώ πρέπει να τονισθεί, ότι υπάρχουν δύο πρόσωπα με το όνομα Διαγόρας, καταγόμενα από την Μήλο. Ο πρώτος Διαγόρας ο Μήλιος, ήταν γιος του Τηλεκλείδη ή του Τηλεκλύτου,ο οποίος δραστηριοποιείται το 464 – 460π.χ., ενώ αρχικά ήταν δούλος του Δημοκρίτου στη συνέχεια απελευθερώθηκε από τον Δημόκριτο. Αυτός λοιπόν, ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και ονομάστηκε Άθεος, επειδή κατηγορήθηκε από κάποιον ότι είχε κλέψει την εργασία του και ο Διαγόρας του Τηλεκλείδη ή Τηλεκλύτου ορκίστηκε ότι δεν την είχε κλέψει αυτήν την εργασία, ενώ αργότερα την παρουσίασε ως δική του. Αλλά αυτός μάλλον επίορκος θα πρέπει να ονομασθεί παρά άθεος.
Ο δεύτερος Διαγόρας ο Μήλιος, αμέσως μετά την κατάκτηση της πατρίδας του Μήλου από τους Αθηναίους κατά το 416 π.χ., ήλθε στην Αθήνα και καταγγέλθηκε ότι εξευτέλιζε τα Ελευσίνια Μυστήρια, αποκαλύπτοντας τα σε άλλους, αποτρέποντας όσους ήθελαν να μυηθούν, αλλά και κοινοποιώντας τα και κάνοντάς τα ασήμαντα. Αυτά μπορούν να εξηγηθούν από το μίσος του Διαγόρα προς τους Αθηναίους, τους κατακτητές της πατρίδας του Μήλου όπου και έσφαξαν όλους τους άρρενες κατοίκους. Μάλλον θέλησε να εκδικηθεί τους Αθηναίους,άρα ήταν Αντι-Αθηναίος και είχε κάθε λόγο να τους μισεί. Επομένως, μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να ενταχθεί και η επικήρυξή του από τους Αθηναίους, ενώ θα πρέπει να συνυπολογίσουμε, ότι το 415 π.χ., κατά τις παραμονές της αναχώρησης του Αθηναϊκού στόλου για την Σικελία, αποκαλύφτηκε ότι στην οικία του Αλκιβιάδη, διακωμωδούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια, από τον Αλκιβιάδη και τους φίλους του. Άρα, δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται και δεν μπορεί ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος Διαγόρας να θεωρηθούν άθεοι. Διότι τότε, για ποιόν λόγο να μην θεωρηθεί λόγου χάριν άθεος ο Αλκιβιάδης με τους φίλους του, οι οποίοι διακωμωδούσαν τα Ελευσίνια Μυστήρια; Όμως κανείς δεν τον κατηγόρησε για άθεο, αλλά για ασεβή. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στον δεύτερο Διαγόρα. Για τον πρώτο Διαγόρα του Τηλεκλείδη ή Τηλεκλύτου, η επιορκία δεν συνιστά αθεϊσμό, αλλά απλώς ψευδομαρτυρία.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αρχαία Ελλάδα”