ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος)
Είναι σφοδρός ο πόλεμος του κοινού εχθρού διαβόλου κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διότι αυτός θέλει να καταργήσει το έργο εκείνου , ο οποίος «γι’ αυτό φανερώθηκε, για να λύσει τα έργα του διαβόλου» (πρβλ. Α’ Ιω. Γ’, 8), επειδή μόνο διά της αληθινής Εκκλησίας «λύνονται τα έργα του». Κατ’ αρχάς, ξεσήκωσε εναντίον της πίστης στον Χριστό τους Εβραίους και όλους τους ειδωλολάτρες Βασιλείς από Νέρωνα μέχρι του Διοκλητιανού και όλους τους ηγέτες του κόσμου, αλλά μάταιες απέβησαν οι επιβουλές του. Κατόπιν πολέμησαν αυτήν «εκ των ένδον» διά μέσω των δυσώνυμων αιρετικών, μεταχειριζόμενος τους προδότες της πίστης, κάνοντας έτσι μεγαλύτερο κακό. Όμως, η δύναμη της χάριτος διά των Αγίων Πατέρων ματαίωσε τις επιβουλές, καταδικάζοντας τα αιρετικά φρονήματα. Μόνον ο πάπας της Ρώμης παρέμεινε αταπείνωτος στις κακοδοξίες του και έγινε πολέμιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Κατά τους τελευταίους καιρούς, ο εχθρός των ψυχών μας μηχανεύτηκε εύρημα πρωτάκουστο, που υπερβαίνει σε δολιότητα και θεομαχία όλες τις υπ’ αρχής εμφανισθείσες αιρέσεις και βλασφημίας. Όχι πλέον βία και βασανιστήρια σωματικά, αλλά αγάπη και φιλία και κατανόηση, συμπροσευχές, αδιαφορία για τα δόγματα, ένωση εκτός Ορθοδοξίας, χωρίς Χριστό.
Η ενσκήψασα αυτή επιδημία Οικουμενισμός. Είναι η χειρότερη αίρεση (μάλλον παναίρεση) που πολεμάει την ορθόδοξη πίστη, διότι τοποθετεί την Ορθοδοξία στη ίδια θέση με τις αιρέσεις. Αρνείται το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η πραγματική κι αληθινή Εκκλησία του Χριστού και την εξισώνει προς τις αιρέσεις των Παπικών και των Προτεσταντών.
Η παναίρεση του Οικουμενισμού έγινε αποδεκτή στον ορθόδοξο χώρο με το Συνέδριο του 1920, το οποίο δια εγκυκλίου, που αποκαλούσε τις αιρέσεις «σεβάσμιες Χριστιανικές Εκκλησίες» και που θεωρούσε αυτές όχι «σαν ξένες και αλλότριες, αλλά ως συγγενείς και οικείες εν Χριστώ», αριθμεί «τα μέσα» προς επίτευξη της μετ’ αυτών «αγάπης». Ενώ η εγκύκλιος υποτίθεται υπεβλήθη ως πρόταση και ως σχέδιο, όμως επεβλήθη ως νόμος και σύμφωνα με αυτήν οδεύουν και ενεργούν έκτοτε οι Νεοημερολογίτες- Οικουμενιστές. Ο Νεοημερολογητισμός είναι η έμπρακτη παραδοχή του Οικουμενισμού, ο οποίος προωθείται από τον διεθνή Σιωνισμό και αποβλέπει στην κατάργηση της Ορθοδοξίας και στην παραδοχή της Πανθρησκείας.
Βλέπουμε ότι από το 1924, οπότε η αλλαγή του ημερολογίου εφαρμόστηκε σαν μία εκκλησιαστική καινοτομία στην Ελλάδα και δημιούργησε το επάρατο σχίσμα, προχώρησε αλματωδώς και φανερώθηκε ο Οικουμενισμός με την αποστασία από την Ορθοδοξία.. Διότι η Κρατούσα Εκκλησία με τους διαλόγους δεν μπόρεσε να αποχωριστεί από τους παπικούς, παρ’ όλη την αντίδραση μερικών θεολόγων, αλλά σταδιακά έχει αποδεχθεί και την ένωση με αυτούς (το έτος 1965 υπογράφτηκε η ένωση με την παπική παρασυναγωγή διά της άρσεως των αναθεμάτων- ακοινωνησίας υπό των τότε «Πατριάρχου» Αθηναγόρα και πάπα Παύλου ΣΤ’). Η προδοσία της Ορθοδοξίας από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες τους οδήγησε σε τέτοιο βαθμό εγκατάλειψης ώστε να δέχονται πανθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές (συνελεύσεις Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών- Π.Σ.Ε.) χωρίς να αισθάνονται ότι προδίδουν τον Χριστό.
Γι’ αυτό οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που έχουν αποφασίσει να μείνουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη, πρέπει ιδιαιτέρως σήμερα να απέχουν από την πνευματική επικοινωνία και συμπροσευχή με τους Νεοημερολογίτες διότι πρέπει να γνωρίζουν ότι σήμερα δεν υπάρχει απλώς ο διαχωρισμός παλαιού και νέου εορτολογίου αλλά Ορθοδοξίας και Οικουμενισμού, τον οποίον δέχονται οι Νεωτεριστές. Όσοι, όμως, από τους ευλαβείς ευρίσκονται από άγνοια στον χώρο του νέου ημερολογίου και είναι καλοπροαίρετοι μπορούν να απομακρυνθούν από την παναίρεση του Οικουμενισμού και να κηρύξουν την ομολογία πίστεως και επιστροφής στους κόλπους της Ορθοδοξίας ως κιβωτού της θείας Χάριτος προς σωτηρία των ψυχών αυτών. Αμήν.
Πηγή: http://churchgoc.blogspot.gr/2014/02/blog-post_27.html
