Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

10
dominique έγραψε:Και ακόμα: «Τω όντι ο Θεός σοφός…η ανθρώπινη σοφία ολίγον τινός αξία εστί και ουδενός» (Απολογία Σωκράτη 23Α).
Μόνο που εδώ εννοεί τον θεό Απόλλωνα.Μάρτυρα της Σοφίας του ονομάζει τον θεό των Δελφών,δλδ τον Απόλλωνα.
20e... εἰ δή τίς ἐστιν σοφία καὶ οἵα, μάρτυρα ὑμῖν παρέξομαι τὸν θεὸν τὸν ἐν Δελφοῖς
Αφού λέει ποιόν θεό εννοεί,συνεχίζει να αναφέρεται σε αυτόν, αποκαλώντας τον στην συνέχεια του λόγου του απλά ως "Ο ΘΕΟΣ", αφού ξεκαθάρησε πριν, ποιον θεό εννοεί και συνεχίζει παρακάτω:
23α...πολλαὶ μὲν ἀπέχθειαί μοι γεγόνασι καὶ οἷαι χαλεπώταται καὶ βαρύταται, ὥστε πολλὰς διαβολὰς ἀπ᾽ αὐτῶν γεγονέναι, ὄνομα δὲ τοῦτο λέγεσθαι, σοφὸς εἶναι· οἴονται γάρ με ἑκάστοτε οἱ παρόντες ταῦτα αὐτὸν εἶναι σοφὸν ἃ ἂν ἄλλον ἐξελέγξω. τὸ δὲ κινδυνεύει, ὦ ἄνδρες, τῷ ὄντι ὁ θεὸς σοφὸς εἶναι, καὶ ἐν τῷ χρησμῷ τούτῳ τοῦτο λέγειν, ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη σοφία ὀλίγου τινὸς ἀξία ἐστὶν καὶ οὐδενός. καὶ φαίνεται τοῦτον λέγειν τὸν Σωκράτη, προσκεχρῆσθαι δὲ [23b] τῷ ἐμῷ ὀνόματι, ἐμὲ παράδειγμα ποιούμενος, ὥσπερ ἂν <εἰ> εἴποι ὅτι “οὗτος ὑμῶν, ὦ ἄνθρωποι, σοφώτατός ἐστιν, ὅστις ὥσπερ Σωκράτης ἔγνωκεν ὅτι οὐδενὸς ἄξιός ἐστι τῇ ἀληθείᾳ πρὸς σοφίαν”. ταῦτ᾽ οὖν ἐγὼ μὲν ἔτι καὶ νῦν περιιὼν ζητῶ καὶ ἐρευνῶ κατὰ τὸν θεὸν καὶ τῶν ἀστῶν καὶ ξένων ἄν τινα οἴωμαι σοφὸν εἶναι· καὶ ἐπειδάν μοι μὴ δοκῇ, τῷ θεῷ βοηθῶν ἐνδείκνυμαι ὅτι οὐκ ἔστι σοφός. καὶ ὑπὸ ταύτης τῆς ἀσχολίας οὔτε τι τῶν τῆς πόλεως πρᾶξαί μοι σχολὴ γέγονεν ἄξιον λόγου οὔτε τῶν οἰκείων, ἀλλ᾽ ἐν [23c] πενίᾳ μυρίᾳ εἰμὶ διὰ τὴν τοῦ θεοῦ λατρείαν.


Αλλά ο Πλάτων, ο μαθητής του διαλεκτικού Σωκράτη προχώρησε πιο βαθιά θεολογώντας: Συνέλαβε ορθά το πρόβλημα της θεοδικίας, το γιατί δηλ. υπάρχει κακό στον κόσμο παρά την ύπαρξη παντοδύναμου και σοφού δημιουργού. Και κατέληξε ότι εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος του κακού το θείον, αλλά αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της κακίας στον κόσμο, και κυρίως στον άνθρωπο. «Θεός ουδαμή ουδαμώς άδικος» (Φαίδρος 246)
[246a] κινοῦν ἢ ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν τε καὶ ἀθάνατον ψυχὴ ἂν εἴη.περὶ μὲν οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ δὲ τῆς ἰδέας αὐτῆς ὧδε λεκτέον. οἷον μέν ἐστι, πάντῃ πάντως θείας εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν, ἀνθρωπίνης τε καὶ ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω δὴ συμφύτῳ δυνάμει ὑποπτέρου ζεύγους τε καὶ ἡνιόχου. θεῶν μὲν οὖν ἵπποι τε καὶ ἡνίοχοι πάντες αὐτοί τε ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν,[246b] τὸ δὲ τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ πρῶτον μὲν ἡμῶν ὁ ἄρχων συνωρίδος ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν ἵππων ὁ μὲν αὐτῷ καλός τε καὶ ἀγαθὸς καὶ ἐκ τοιούτων, ὁ δ᾽ ἐξ ἐναντίων τε καὶ ἐναντίος· χαλεπὴ δὴ καὶ δύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ δὴ οὖν θνητόν τε καὶ ἀθάνατον ζῷον ἐκλήθη πειρατέον εἰπεῖν. ψυχὴ πᾶσα παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, πάντα δὲ οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις εἴδεσι γιγνομένη. τελέα [246c] μὲν οὖν οὖσα καὶ ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖ τε καὶ πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ, ἡ δὲ πτεροῤῥυήσασα φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται, οὗ κατοικισθεῖσα, σῶμα γήϊνον λαβοῦσα, αὐτὸ αὑτὸ δοκοῦν κινεῖν διὰ τὴν ἐκείνης δύναμιν, ζῷον τὸ σύμπαν ἐκλήθη, ψυχὴ καὶ σῶμα παγέν, θνητόν τ᾽ ἔσχεν ἐπωνυμίαν· ἀθάνατον δὲ οὐδ᾽ ἐξ ἑνὸς λόγου λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομεν οὔτε ἰδόντες οὔτε ἱκανῶς νοήσαντες [246d] θεόν, ἀθάνατόν τι ζῷον, ἔχον μὲν ψυχήν, ἔχον δὲ σῶμα, τὸν ἀεὶ δὲ χρόνον ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν δή, ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ ἐχέτω τε καὶ λεγέσθω· τὴν δὲ αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν ἀποβολῆς, δι᾽ ἣν ψυχῆς ἀποῤῥεῖ, λάβωμεν. ἔστι δέ τις τοιάδε.
πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα ᾗ τὸ τῶν θεῶν γένος οἰκεῖ, κεκοινώνηκε δέ πῃ μάλιστα τῶν περὶ τὸ σῶμα τοῦ θείου [ψυχή], τὸ δὲ θεῖον [246e] καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ πᾶν ὅτι τοιοῦτον· τούτοις δὴ τρέφεταί τε καὶ αὔξεται μάλιστά γε τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ καὶ κακῷ καὶ τοῖς ἐναντίοις φθίνει τε καὶ διόλλυται. ὁ μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς, ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα, πρῶτος πορεύεται, διακοσμῶν πάντα καὶ ἐπιμελούμενος· τῷ δ᾽ ἕπεται στρατιὰ θεῶν τε καὶ δαιμόνων


έμψυχον δε είναι το έχον την κίνησιν μέσ' από τον εαυτόν του, και τοιαύτη είναι η φύσις της ψυχής. Εάν λοιπόν τούτο αληθεύη και εάν το αυτοκίνητον ον δεν είναι άλλο ή ψυχή, κατ' ανάγκην η ψυχή θα είναι αγέννητόν τι και αθάνατον.

Αρκετά μεν λοιπόν είπομεν περί της αθανασίας της ψυχής· τώρα πρέπει ν' ασχοληθώμεν περί της ουσίας αυτής· διά να εξηγήσωμεν τι πράγμα είναι αύτη έχομεν πάντοτε ανάγκην εντελώς θείας επιστήμης και μακράς διηγήσεως, τουναντίον δε ανθρωπίνης επιστήμης και μικροτέρας διηγήσεως, εάν παραβάλωμεν αυτήν με άλλο τι παρόμοιον· κατά τούτον λοιπόν τον τρόπον ας λέγωμεν, ότι ομοιάζει ακριβώς η ψυχή με δύναμιν σύμφυτον αποτελουμένην από ζεύγος πτερωτών ίππων και από ηνίοχον. Αλλ' οι μεν ίπποι και οι ηνίοχοι όλοι των θείων όντων και οι ίδιοι είναι αγαθοί και ευγενούς καταγωγής,των δε άλλων εμψύχων είναι μικτοί [αγαθοί και κακοί κατά την φύσιν]· και πρώτον μεν ο ηνίοχος ημών [των άλλων] διευθύνει ζεύγος ίππων αλλ' ευρίσκει ότι του είναι ο μεν είς ίππος εξαίρετος και από εξαίρετον γένος, ο δε έτερος αντίθετος του πρώτου και από κακόν γένος· επίπονος λοιπόν κατ' ανάγκην και δύσκολος είναι η ηνιόχησις του ιδικού μας ανθρωπίνου οχήματος.

Θα προσπαθήσωμεν λοιπόν να εξηγήσωμεν τίνι τρόπω μεταξύ των άλλων εμψύχων τα μεν εκλήθησαν θνητά ζώα, τα δε αθάνατα. Εν γένει αι ψυχαί ασχολούνται με την άψυχον ύλην περιφερόμεναι εις όλον το σύμπαν και λαμβάνουσαι κατά καιρούς ποικίλας μορφάς· και όταν μεν λοιπόν η ψυχή είναι τελεία και πτερωτή, πλανάται εις τον αιθέρα και όλον τον κόσμον διοικεί· όταν όμως χάση τα πτερά της πίπτει φερομένη [εδώ κ' εκεί], έως ότου προσκολληθή είς τι στερεόν, όπου κατοικήσασα και σώμα γήινον λαβούσα εκλήθη εν συνόλω, η σύμπηξις δηλαδή αύτη ψυχής και σώματος, ζώον, το οποίον φαίνεται ότι κινείται αφ' εαυτού διότι έχει την δύναμιν της ψυχής, και το οποίον επωνομάσθη και θνητόν· το δε αθάνατον ον δεν αποδεικνύεται καθόλου εξ ορθών συλλογισμών, αλλά φανταζόμεθα αυτό, επειδή ούτε είδομεν ούτε δυνάμεθα επαρκώς να νοήσωμεν την θείαν φύσιν ως αθάνατον τι ζώον, το οποίον έχει ψυχήν και σώμα και ταύτα συμφυή αιωνίως. Αλλ' ας έχη το πράγμα τούτο, οπωσδήποτε είναι αρεστόν εις τον θεόν να λέγωμεν [προκειμένου περί της φύσεως αυτού]· ημείς δε ας εξηγήσωμεν διατί η ψυχή απέβαλε τα πτερά της· είναι δε η αιτία η εξής περίπου.

Η δύναμις των πτερών εκ φύσεως δύναται ν' αναβιβάζη το βαρύ υψηλά προς τους αιθέρας όπου κατοικεί το γένος των θεών· μετέχει δε κατά τινα τρόπον του θείου ή των πτερών, δύναμις [μετά της ψυχής] περισσότερον από τας άλλας σωματικάς δυνάμεις. Το δε θείον είναι ωραιότης, αλήθεια και αγαθότης και κάθε άλλη ανάλογος ιδιότης· διά τούτων λοιπόν τρέφεται και αυξάνει προ πάντων το πτέρωμα της ψυχής, διά δε της ασχημίας, της κακίας και διά των άλλων αντιθέτων ιδιοτήτων τήκεται και καταστρέφεται· ο μεν λοιπόν Ζευς, μέγας ηγεμών εις τον ουρανόν, διευθύνων πτερωτόν άρμα, πρώτος πορεύεται κανονίζων τα πάντα και φροντίζων δι' αυτά· τον ακολουθεί δε στράτευμα θεών και δαιμόνων.
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

11
dominique έγραψε:Ο Εμπεδοκλής μιλάει κατ’ επανάληψη για μια παγκόσμια Αρχή, την οποία θεωρεί ως ενιαίο γενικό Νόμο, που εξουσιάζει στο σύμπαν. Ο Νόμος αυτός είναι εκδήλωση πρόνοιας Ενός Θεού που είναι αόρατος, απρόσιτος, νους όλος: «φρην ιερή και αθέσφατος έπλετο μούνον, φρόντισι κόσμον άπαντα καταϊσσουσα θόησιν». Απέρριπτε και αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, τους ανθρωπόμορφους θεούς της λαϊκής θρησκείας …. «την υπέρ νουν αινιττόμενος αιτίαν».
76
Ἐδόκει δ' αὐτῷ τάδε· στοιχεῖα μὲν εἶναι τέτταρα, πῦρ, ὕδωρ, γῆν, ἀέρα· Φιλίαν θ' ᾗ συγκρίνεται καὶ Νεῖκος ᾧ διακρίνεται. φησὶ δ' οὕτω (DK 31 B 6. 2 sq.)·
Ζεὺς ἀργὴς Ἥρη τε φερέσβιος ἠδ' Ἀϊδωνεὺς Νῆστίς θ', ἣ δακρύοις τέγγει κρούνωμα βρότειον· Δία μὲν τὸ πῦρ λέγων, Ἥρην δὲ τὴν γῆν, Ἀϊδωνέα δὲ τὸν ἀέρα, Νῆστιν δὲ τὸ ὕδωρ.
"Καὶ ταῦτα," φησίν (DK 31 B 17. 6), "ἀλλάττοντα διαμ- περὲς οὐδαμὰ λήγει," ὡς ἂν ἀιδίου τῆς τοιαύτης διακοσμήσεως οὔσης·
Εικόνα
Εικόνα
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

12
grecko έγραψε:Για να το εμπλουτίσουμε το θέμα ακόμα.

Καταρχάς,να επισημάνω οτι οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί που μιλούσαν για έναν θεό ή μια αρχή,προφανώς δεν είχαν διευκρινίσει ποιος ακριβώς είναι ο ένας Θεός,για αυτό και τον παρουσιάζαν με τα χαρακτηριστικά του.
Βέβαια υπάρχουν άλλοι σοφοί που την μίαν αυτήν αρχήν την απόδιδαν σε στοιχεία της φύσης,όπως ο Θαλής,ο Ηράκλειτος,ο Αναξιμένης.

Ωστόσο και στις δυο περιπτώσεις,που οι μεν μιλούσαν για έναν άπειρο Θεό και οι δε για ένα στοιχείο ως την μια αρχήν,είναι εντυπωσιακό που έστω και κατα δύναμιν ή τμηματικώς ανακάλυψαν την πραγματική αλήθεια.

Για αυτο μετέπειτα οι Πατέρες της εκκλησίας είπαν για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό(οχι εν συνόλω) οτι ήταν συνεργός κατα θείαν οικονομίαν στη κατάληξη της αλήθειας.
Τι μας λες ρε μπαγάσα τώρα;Ώστε δεν είχαν διευκρινίσει
ποιος είναι ο Θεός ως αρχή και τα λοιπά,εεε;;;Και τα παρακάτω τι είναι δηλαδή;;

Ζεὺς πρῶτος γένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀρχικέραυνος·
Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσσα, Διὸς δ' ἐκ πάντα τέτυκται·
Ζεὺς πυθμὴν γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος·
Ζεὺς ἄρσην γένετο, Ζεὺς ἄμβροτος ἔπλετο νύμφη·
Ζεὺς πνοιὴ πάντων, Ζεὺς ἀκαμάτου πυρὸς ὁρμή·
Ζεὺς πόντου ῥίζα, Ζεὺς ἥλιος ἠδὲ σελήνη·
Ζεὺς βασιλεύς, Ζεὺς ἀρχὸς ἁπάντων ἀρχικέραυνος·
πάντας γὰρ κρύψας αὖθις φάος ἐς πολυγηθὲς
ἐκ καθαρῆς κραδίης ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων.

Ο Ζευς είναι η κεφαλή, ο Ζευς είναι η μέση και από το Δία δημιουργούνται
τα πάντα.
Ο Ζευς είναι ο πυθμένας της γης και του έναστρου ουρανού.
Ο Ζευς έγινε άνδρας και αθάνατη νύμφη.
Ο Ζευς είναι η πνοή των πάντων, η ορμή του ακούραστου πυρός,
η ρίζα της θάλασσας. Ο Ζευς είναι ο ήλιος και η σελήνη.
Ο Ζευς με τους λαμπρούς κεραυνούς είναι η αρχή των πάντων...
Ορφικός ύμνος

Ω Zευ, πάτερ Zευ, σον μεν ουρανού κράτος
συ δ' εργ' επ' ανθρώπων οράς
λεωργά και θεμιστά, σοι δε θηρίων
ύβρις τε και δίκη μέλει
Αρχίλοχος

O Aισχύλος τον κατονομάζει με επίθετα καθολικότητας: παντοκράτη, παναίτιον, πανεργέτην. Aυτήν την
καθολικότητα και την μοναδικότητα του, την αναγνωρίζουν και οι Στωικοί:
«Κύδιστ' αθανάτων, πολυώνυμε και παγκρατές αεί,
Zευς φύσεως αρχηγέ, νόμου μετά πάντων κυβερνών
Xαίρε».

Τὸν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς ἔθος ἦν τοῖς Πυθαγορείοις τῷ τοῦ Διὸς καὶ Ζηνὸς ὀνόματι σεμνύνειν. δι’ ὃν γὰρ τὸ εἶναι καὶ τὸ ζῇν τοῖς πᾶσιν ὑπάρχει, τοῦτον δίκαιον ἀπὸ τῆς ἐνεργείας ὀνομάζεσθαι. (Βλ., Ιεροκλής “Υπόμνημα εις τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορειών, 25″) .

Δηλαδή:“Ήταν συνήθεια των Πυθαγορείων να εξυμνούν τον δημιουργό και πατέρα τούτου του σύμπαντος με το όνομα του Διός και Ζηνός. Διότι αυτός λόγω του οποίου τα πάντα αποκτούν “είναι”=ύπαρξη και ζωή, είναι δίκαιο να ονομάζεται από αυτή την ενέργειά του”.

Ηράκλειτος
ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα.

Το Εν, το οποίο μόνον είναι η Σοφία, θέλει και δε θέλει να καλείται με το όνομα του Δία.

Όπως λέει ο Ζήνων ο Κιτιεύς, εκτός από Δίας, προσονομάζεται κατά άλλους Θεός, κατά άλλους Νους, Ειμαρμένη, και με άλλες ονομασίες. (Ο Θεός του Ξενοφάνη που δημιούργησε τον κόσμο, ο Νούς του Αναξαγόρα, το Όν του Παρμενίδη, η Άρρητος Αρχή του Ορφέα, το Έν κλπ.). « Έν τ είναι Θεόν και Νούν καί Ειμαρμένην και Δία. Πολλές τ ετέραις ονομασίες προσονομάζεσθαι…σπερματικόν λόγον όντα του κόσμου» (Διογ.Λαέρτ.7,136

Αριστοτέλης,Περί Κόσμου
Διότι πραγματικώς το όνομα του Διός ομοιάζει ως να είναι ακέραιος λόγος. Και μοιράζοντες αυτό εις δύο άλλοι μεν μεταχειριζόμεθα το έν, άλλοι δε το άλλο. Δηλαδή άλλοι μεν Ζήνα, άλλοι δε Δία τον ονομάζουν. Εάν όμως ενωθούν εις έν εξηγούν την φύσιν αυτού του θεού, καθώς είπαμεν ότι πρέπει να έχει την ικανότητα να κάμνη παν όνομα. Διότι είναι αδύνατον εις ημάς και εις όλα τα άλλα όντα άλλος να είναι μάλλον ο αίτιος της ζωής παρά ο άρχων και ο βασιλεύς των πάντων, ώστε συμπίπτει ορθώς να ονομάζεται αυτός ο θεός, εξ αιτίας του οποίου υπάρχει το &ζην& εις όλα τα ζώντα. Διηρέθη όμως, καθώς είπα, εις δύο το όνομά του, ενώ είναι έν, δηλαδή εις τον Δία και τον Ζήνα.
Πλάτων,Κρατύλος,Σωκράτης
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

13
Μακεδνός, μια απλή ερώτηση. Όταν σε στιγμή μεγάλου κινδύνου χρειάστηκες τη βοήθεια του Θεού, είπες "Δία μου" ;
Αν είπες έτσι, πάω πάσο και σέβομαι τα πιστεύω σου. Για θυμήσου όμως, θυμήσου καλά.
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

14
Ο μονοθεϊσμός των αρχαίων δεν έχει καμία σχέση με τις σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες.Το Εν δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ως προϋπόθεση των πολλών και το αντίστροφο.Αυτή είναι η αντίληψη τους.
Νομίζω φίλε μου ,την έχουμε ξανακάνει αυτήν την κουβέντα,δεν είπαμε οτι έχει σχέση,είπαμε οτι μιλάνε περι ενος θεού και οχι δώδεκα.
Και φυσικά αυτό που αναφέρεις ,δεν ήταν η καθιερωμένη αντίληψη,αλλά υπήρχαν διάφορες,το ανέλυσα στο προηγούμενο πόστ μου.
ΚΕΙΜΕΝΟ:

Χ 46. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Φυσικά Α 4, 187a 20: οι δ’ εκ του ενός ενούσας τας εναντιότητας εκκρίνεσθαι, ώσπερ Αναξίμανδρος φησι και όσοι δ’ εν και πολλά φασιν είναι, ώσπερ Εμπεδοκλής και Αναξαγόρας. εκ του μείγματος γαρ και ούτοι εκκρίνουσι τάλλα. διαφέρουσι δ’ αλλήλων τω τον μεν περίοδον ποιείν τούτων, τον δ’ άπαξ, και τον μεν άπειρα τα τε όμοιομερή και ταναντία, τον δε τα καλούμενα στοιχεία.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

Οι άλλοι πιστεύουν ότι οι αντιθέσεις απορρέουν μέσα από το Ένα, όπου ενυπάρχουν, όπως λέει ό Αναξίμανδρος και όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν Ένα και πολλά, όπως π.χ. ο Έμπεδοκλης κάί ο Αναξαγόρας- γιατί κι αυτοί εννοούν όλα τα άλλα όντα ως εκκρίσεις του (αρχικού) μείγματος, οί γνώμες τους όμως διαφέρουν κατά το ότι ο μεν ένας (Εμπεδοκλής) δέχεται ότι η αλλαγή αυτή γίνεται κατά περιόδους, ο δε (Αναξαγόρας δέχεται ότι αυτό έγινε) μια φορά. Επιπλέον ο ένας (ο Αναξαγόρας) δέχεται ότι είναι άπειρα τα ομοιομερή πράγματα όσο και αντίθετα τους, ενώ ό άλλος (ο Εμπεδοκλής) δέχεται ότι υπάρχουν μόνο αυτά που λέγονται στοιχεία.
Μακεδνός έγραψε:Αυτά που λέει ο Θαλής δεν σημαίνει ότι εννοεί τον Χριστιανικό θεό.
Φυσικά οχι,αναφέρεται σωστά όμως στις ιδιότητες του Χριστιανικού Θεού.Θεωρούσε ως αρχή το ύδωρ.

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

15
grecko έγραψε:Φυσικά οχι,αναφέρεται σωστά όμως στις ιδιότητες του Χριστιανικού Θεού.Θεωρούσε ως αρχή το ύδωρ.
Αρχή του Χριστιανικού θεού είναι ο Λόγος Tου,με αυτόν ποιεί.Σωστά ή κάνω λάθος;;;Δεν έχει ως αρχή το ύδωρ.To ότι αναφέρονται σε κάποιες ιδιότητες που μπορεί να μοιάζουν με αυτές του Χριστιανικού θεού δεν σημαίνει ότι εννοο;yν και αυτόν.Αν ψάξουμε ανάμεσα στις θρησκείες όλου του κόσμου θα δούμε ότι υπάρχουν ιδιότητες πολλών θεών που μοιάζουν ή είναι ίδιες.Αυτό σημαίνει ότι ταυτίζονται;;;Να το πω και αλλιώς,δηλαδή γιατί να μην σημαίνει ή ότι αναφέρεται στις ιδιότητες π.χ. του Όσιρι ή του Θωρ,Όντιν,Βίσνου και άλλων;;
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

16
Spartan έγραψε:Μακεδνός, μια απλή ερώτηση. Όταν σε στιγμή μεγάλου κινδύνου χρειάστηκες τη βοήθεια του Θεού, είπες "Δία μου" ;
Αν είπες έτσι, πάω πάσο και σέβομαι τα πιστεύω σου. Για θυμήσου όμως, θυμήσου καλά.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει αυτό με το θέμα,αφού σαφώς και δεν έχει καμία σχέση.Αλλά θα σου απαντήσω ειλικρινά.Όταν ήμουν μικρός και δεν ήξερα ναι έλεγα Θεέ μου,Χριστέ μου ή Παναγία μου.Όμως όταν μεγάλωσα και διάβασα και μελέτησα άλλαξα και άρχισα να λέω "Ωωω Δία" και τα λοιπά.

Να σου κάνω και γω μια ερώτηση φίλε μου.Αν οι αρχαίοι προσφωνούσαν Θεέ μου,θα εννοούσαν τον Χριστιανικό θεό ή κάποιον από τους γνωστούς Θεούς;;;
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

17
Μακεδνός έγραψε:
Spartan έγραψε:Μακεδνός, μια απλή ερώτηση. Όταν σε στιγμή μεγάλου κινδύνου χρειάστηκες τη βοήθεια του Θεού, είπες "Δία μου" ;
Αν είπες έτσι, πάω πάσο και σέβομαι τα πιστεύω σου. Για θυμήσου όμως, θυμήσου καλά.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει αυτό με το θέμα,αφού σαφώς και δεν έχει καμία σχέση.Αλλά θα σου απαντήσω ειλικρινά.Όταν ήμουν μικρός και δεν ήξερα ναι έλεγα Θεέ μου,Χριστέ μου ή Παναγία μου.Όμως όταν μεγάλωσα και διάβασα και μελέτησα άλλαξα και άρχισα να λέω "Ωωω Δία" και τα λοιπά.

Να σου κάνω και γω μια ερώτηση φίλε μου.Αν οι αρχαίοι προσφωνούσαν Θεέ μου,θα εννοούσαν τον Χριστιανικό θεό ή κάποιον από τους γνωστούς Θεούς;;;
Ο Πυθαγόρας εννοούσε τον Δημιουργό του κόσμου όταν έλεγε για Θεό. Δηλαδή έναν Θεό ο οποίος ήταν ο Κύριος Θεός, ο Πατέρας όλων. Αυτά υπάρχουν πολύ αναλυτικά στον Πλάτωνα (Τίμαιος). Ως θεοί (πληθυντικός) τώρα οι αρχαίοι εννοούσαν τους τοπικούς θεούς που τιμούσε κάθε πόλη στο ανάλογο ιερό. Αλλού είχαν τον Δία (Κρήτη) αλλού είχαν την Αθηνά (Αθήνα), αλλού τον Ποσειδώνα Απόλλωνα κτλ.

Αυτοί όμως οι Θεοί υπήρχαν ως οντότητες Μακεδνέ ; Αν ναι τότε προσδιόρισε μου τη φύση τους.

Αν μιλήσεις για μεταμορφισμό και άλλα, θα διαπιστώσεις ότι ο Σωκράτης αναφέρει ότι δεν υπάρχει μεταμορφισμός, το αναφέρει αυτό στην Πολιτεία Πλάτωνος.

Συνεπώς πρέπει να προσδιορίσεις ακριβώς τι εννοείς λέγοντας Θεοί. Γιατί όπως έχει αποδειχθεί από το Τίμαιο (Πλάτωνος) οι θεοί σαν όρος ήταν και οι πλανήτες που ήταν σε συνεχή τροχιά (θεω=τρέχω=τροχιά) από τους αστρονόμους τις εποχής.

και αφού κάθε ένας τότε έλεγε τη δική του γνώμη, τότε πρέπει να επιλέξουμε τον ειδικό - που κατά το Πλάτωνα ήταν ο Τίμαιος.

Αυτός λοιπόν δεν μιλάει για πολλούς θεούς, αλλά για Ένα.

άρα;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

18
LAPTONAS έγραψε:Ο Πυθαγόρας εννοούσε τον Δημιουργό του κόσμου όταν έλεγε για Θεό. Δηλαδή έναν Θεό ο οποίος ήταν ο Κύριος Θεός, ο Πατέρας όλων. Αυτά υπάρχουν πολύ αναλυτικά στον Πλάτωνα (Τίμαιος). Ως θεοί (πληθυντικός) τώρα οι αρχαίοι εννοούσαν τους τοπικούς θεούς που τιμούσε κάθε πόλη στο ανάλογο ιερό. Αλλού είχαν τον Δία (Κρήτη) αλλού είχαν την Αθηνά (Αθήνα), αλλού τον Ποσειδώνα Απόλλωνα κτλ.


Εσύ ποιον λες να εννοεί για δημιουργό ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας(Τίμαιος), τον Χριστιανικό;Ανυπόστατα πράγματα.
Τότε πες μου γιατί αποκαλεί τον Δία ως Πάτερ στα Χρυσά Έπη;;;Ξέρεις πολύ καλά και στο χω ξαναπεί φίλε μου ότι όλοι στα γραπτά του όλοι οι αρχαίοι παραδέχονται τον Δία-Ζήνα ως δημιουργό.Τι να κάνουμε τώρα.Αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα.Δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθείς να αποδείξεις.
Αυτοί όμως οι Θεοί υπήρχαν ως οντότητες Μακεδνέ ; Αν ναι τότε προσδιόρισε μου τη φύση τους.
Εσύ τι λες δεν υπήρχαν,αν δεν υπήρχαν ως οντότητες τότε πως ξεχώριζαν ποιος ήταν ποιος;
Οι Θεοί και οι Θεές ήταν και είναι υπαρκτές οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις των ανθρώπων.Οι θεοί είναι δυνάμεις και ενέργειες,είναι υπερκόσμιοι και εγκόσμιοι,αθάνατοι.


Συνεπώς πρέπει να προσδιορίσεις ακριβώς τι εννοείς λέγοντας Θεοί. Γιατί όπως έχει αποδειχθεί από το Τίμαιο (Πλάτωνος) οι θεοί σαν όρος ήταν και οι πλανήτες που ήταν σε συνεχή τροχιά (θεω=τρέχω=τροχιά) από τους αστρονόμους τις εποχής.
Θεοί άλλοτε εννοούνται οι πλανήτες και άλλοτε οι Θεοί(Δίας,Απόλλων κτλπ.).Οι πλανήτες και υπόλοιπα θεωρούνται ως απεικάσματα των θεών,γι αυτό και λέμε Απόλλων ο θεός του ήλιου.
και αφού κάθε ένας τότε έλεγε τη δική του γνώμη, τότε πρέπει να επιλέξουμε τον ειδικό - που κατά το Πλάτωνα ήταν ο Τίμαιος.

Αυτός λοιπόν δεν μιλάει για πολλούς θεούς, αλλά για Ένα.

άρα;
Γιατί είπα εγώ ότι μιλάει για πολλούς θεούς δημιουργούς;;;
Αλλά ποιον εννοέι όμως;Τον Δία-Ζήνα,όπως οι Ορφικοί,ο Σωκράτης,ο Αριστοτέλης και πολλοί άλλοι!!!
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”