Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

37
omg έγραψε:
aetos64 έγραψε:
Η νηστεία δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. Νήστευαν πνευματικά.

Όχι, δεν νήστευαν "πνευματικά", αλλά σωματικά.
Η Εντολή του Θεού ήταν "ΦΑΤΕ από όλα ΕΚΤΟΣ από αυτόν τον ΚΑΡΠΟ".

(άρα έτρωγαν και στον "Κήπο της Εδέμ", τον "Παράδεισο" ΠΡΙΝ τον τελικό παράδεισο. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε - εξάγουμε συμπέρασμα και οτι ο τόπος που ήταν οι πρωτόπλαστοι είναι διαφορετικός από τον τόπο που θα πάνε όσοι κερδίσουν την "Βασιλεία του Θεού" μετά θάνατον και μετά την Δευτέρα Παρουσία (την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου))

Η Πνευματική "αμαρτία" των πρωτόπλαστων ήταν οτι έκαναν ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον Θεό.
(*τα ίδια κάνουν και σήμερα, όταν κάνουν ΑΝΥΠΑΚΟΗ στις Οικουμενικές και Πανορθόδοξες Συνόδους που "εκφράζουν το θέλημα του Αγίου Πνεύματος - Θεού).

Συνεπώς η ΒΡΩΣΗ του "απαγορευμένου" καρπού ήταν μια "Κατάλυση Νηστείας" ΥΛΙΚΗ και μια "Ανυπακοή στον Θεό" ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ.

Οι πρωτόπλαστοι ΔΕΝ είχαν άλλες αμαρτίες. Μόνο την ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥΣ στον Θεό που δεν άκουσαν και ΕΦΑΓΑΝ τον ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΚΑΡΠΟ.

Το να έχει κάποιος "βιολογικές ανάγκες" δεν είναι "πάθος".

Αμαρτία / Πάθος ΔΕΝ είναι η ΧΡΗΣΗ αλλά η ΠΑΡΑΧΡΗΣΗ.

Ξαναλέω λοιπόν.

Βρώση Φαγητού = Χρήση.
Υπερβολική βρώση Φαγητού = Παράχρηση (Γαστριμαργία)

Ηδονισμός από τα ωραία φαγητά λόγω της ούτως ή άλλως Βρώσης = Χρήση.
Μαγείρεμα πάντα νόστιμων φαγητών και "κυνήγημα" της ηδονής των φαγητών με "πάθος" = Παράχρηση (Λαιμαργία).

Τεκνοποίηση και ηδονή από την πράξη = Χρήση.
Χρήση της γενετίσιας πράξης ΜΟΝΟ για ηδονή = Παράχρηση (Πορνεια, Μοιχεία, Αυνανισμός, "Παρά φύσιν" αμαρτήματα, παραφιλίες, ανωμαλίες, κλπ).

Μάζεμα χρημάτων για αποταμίευση χωρίς πάθος, προκειμένου να χρησιμεύσουν σε μία ανάγκη και ελπίδα στον Θεό = Χρήση.
Μάζεμα χρημάτων με άρρωστο τρόπο και τσιγγουνιά κλπ = Παράχρηση (Φιλαργυρία).

Χρήση των ματιών για να βλέπουμε που πάμε και να πορευόμαστε = χρήση.
Χρήση των ματιών για να κρυφοκοιτάμε ή για να βλέπουμε ακατάλληλα = παράχρηση.

Χρήση αυτιών / ακοής για να ακούμε και να βοηθιόμαστε = χρήση.
Χρήση αυτιών / ακοής για να κρυφακούμε ή για πονηρούς σκοπούς = παράχρηση.

κλπ κλπ...

Απλά είναι τα πράγματα ρε παιδιά.
Μη μπερδευόμαστε τόσο χωρίς λόγο.

Συμπέρασμα:

Η "Παράχρηση" λοιπόν είναι η "αμαρτία", το "πάθος" και όχι η χρήση.
Το να λέμε "πάθος" την βιολογική ανάγκη των ανθρώπων για να τρέφονται, είναι λάθος κατά την γνώμη μου.
Συμφωνώντας λοιπόν ότι ο άνθρωπος ο οποίος έχει περιοριστεί στην χρήση και δεν κάνει άσκοπη και άμετρη παράχρηση των σωματικών αναγκών και λειτουργιών του δεν αμαρτάνει, δεν είναι υπόδουλος στα πάθη του όταν τρώει μετρημένα, ή όταν κάνει έρωτα στη νόμιμη σύζυγο του με σκοπό να τεκνοποιήσει κτλ .

....διότι αυτές οι λειτουργίες δόθηκαν στον άνθρωπο από δημιουργίας του.

Παρόλα αυτά όμως είναι αξιοσημείωτο ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απόλυτα ελεύθερος από το σώμα του, γιατί αυτές τις βασικές ανάγκες τις έχει μέχρι να πεθάνει. Συνεπώς μιλώντας για ελευθερία από τα πάθη είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για πλήρη ελευθερία....
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

38
LAPTONAS έγραψε:
omg έγραψε:
aetos64 έγραψε:
Η νηστεία δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. Νήστευαν πνευματικά.

Όχι, δεν νήστευαν "πνευματικά", αλλά σωματικά.
Η Εντολή του Θεού ήταν "ΦΑΤΕ από όλα ΕΚΤΟΣ από αυτόν τον ΚΑΡΠΟ".

(άρα έτρωγαν και στον "Κήπο της Εδέμ", τον "Παράδεισο" ΠΡΙΝ τον τελικό παράδεισο. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε - εξάγουμε συμπέρασμα και οτι ο τόπος που ήταν οι πρωτόπλαστοι είναι διαφορετικός από τον τόπο που θα πάνε όσοι κερδίσουν την "Βασιλεία του Θεού" μετά θάνατον και μετά την Δευτέρα Παρουσία (την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου))

Η Πνευματική "αμαρτία" των πρωτόπλαστων ήταν οτι έκαναν ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον Θεό.
(*τα ίδια κάνουν και σήμερα, όταν κάνουν ΑΝΥΠΑΚΟΗ στις Οικουμενικές και Πανορθόδοξες Συνόδους που "εκφράζουν το θέλημα του Αγίου Πνεύματος - Θεού).

Συνεπώς η ΒΡΩΣΗ του "απαγορευμένου" καρπού ήταν μια "Κατάλυση Νηστείας" ΥΛΙΚΗ και μια "Ανυπακοή στον Θεό" ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ.

Οι πρωτόπλαστοι ΔΕΝ είχαν άλλες αμαρτίες. Μόνο την ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥΣ στον Θεό που δεν άκουσαν και ΕΦΑΓΑΝ τον ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΚΑΡΠΟ.

Το να έχει κάποιος "βιολογικές ανάγκες" δεν είναι "πάθος".

Αμαρτία / Πάθος ΔΕΝ είναι η ΧΡΗΣΗ αλλά η ΠΑΡΑΧΡΗΣΗ.

Ξαναλέω λοιπόν.

Βρώση Φαγητού = Χρήση.
Υπερβολική βρώση Φαγητού = Παράχρηση (Γαστριμαργία)

Ηδονισμός από τα ωραία φαγητά λόγω της ούτως ή άλλως Βρώσης = Χρήση.
Μαγείρεμα πάντα νόστιμων φαγητών και "κυνήγημα" της ηδονής των φαγητών με "πάθος" = Παράχρηση (Λαιμαργία).

Τεκνοποίηση και ηδονή από την πράξη = Χρήση.
Χρήση της γενετίσιας πράξης ΜΟΝΟ για ηδονή = Παράχρηση (Πορνεια, Μοιχεία, Αυνανισμός, "Παρά φύσιν" αμαρτήματα, παραφιλίες, ανωμαλίες, κλπ).

Μάζεμα χρημάτων για αποταμίευση χωρίς πάθος, προκειμένου να χρησιμεύσουν σε μία ανάγκη και ελπίδα στον Θεό = Χρήση.
Μάζεμα χρημάτων με άρρωστο τρόπο και τσιγγουνιά κλπ = Παράχρηση (Φιλαργυρία).

Χρήση των ματιών για να βλέπουμε που πάμε και να πορευόμαστε = χρήση.
Χρήση των ματιών για να κρυφοκοιτάμε ή για να βλέπουμε ακατάλληλα = παράχρηση.

Χρήση αυτιών / ακοής για να ακούμε και να βοηθιόμαστε = χρήση.
Χρήση αυτιών / ακοής για να κρυφακούμε ή για πονηρούς σκοπούς = παράχρηση.

κλπ κλπ...

Απλά είναι τα πράγματα ρε παιδιά.
Μη μπερδευόμαστε τόσο χωρίς λόγο.

Συμπέρασμα:

Η "Παράχρηση" λοιπόν είναι η "αμαρτία", το "πάθος" και όχι η χρήση.
Το να λέμε "πάθος" την βιολογική ανάγκη των ανθρώπων για να τρέφονται, είναι λάθος κατά την γνώμη μου.
Συμφωνώντας λοιπόν ότι ο άνθρωπος ο οποίος έχει περιοριστεί στην χρήση και δεν κάνει άσκοπη και άμετρη παράχρηση των σωματικών αναγκών και λειτουργιών του δεν αμαρτάνει, δεν είναι υπόδουλος στα πάθη του όταν τρώει μετρημένα, ή όταν κάνει έρωτα στη νόμιμη σύζυγο του με σκοπό να τεκνοποιήσει κτλ .

....διότι αυτές οι λειτουργίες δόθηκαν στον άνθρωπο από δημιουργίας του.

Παρόλα αυτά όμως είναι αξιοσημείωτο ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απόλυτα ελεύθερος από το σώμα του, γιατί αυτές τις βασικές ανάγκες τις έχει μέχρι να πεθάνει. Συνεπώς μιλώντας για ελευθερία από τα πάθη είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για πλήρη ελευθερία....
Ο άνθρωπος είναι ΣΩΜΑΤΙΚΟ-ΨΥΧΙΚΗ υπόσταση.
Και σώμα και πνεύμα/ψυχή.

ΑΝ όταν λεμε "πάθη" εννοούμε "αμαρτία" ή τις "Βιολογικές ανάγκες" τότε αλλάζει ανάλογα και η τροπή της συζητήσεως.

Τι εννοείς "Πάθη"?
Αμαρτία η βιολογικές ανάγκες?

Ο Θεός μας έφτιαξε και με σώμα και με ψυχή. Συνεπώς το σώμα μας έχει ΑΝΑΓΚΗ να ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ "κάπου" και να τρέφεται (προς το παρόν διότι μετά την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ θα καταργηθεί ΚΑΙ ο θάνατος αλλά ΚΑΙ η "κοιλία" -δηλαδή δεν θα χρειάζεται να τρώμε...!!!!)

Οι ψυχές των αποθανώντων περιμένουν να γίνει η Δευτέρα Παρουσία για να μπορούν ΟΛΟΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (χρονικά) να απολαύσουν ή να τιμωρηθούν (έναρξη κολάσεως ή παραδείσου μετά την Δευτέρα Παρουσία) αλλά και για να ΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ έτσι ώστε όπως θα τιμωρείται η ΨΥΧΗ, να ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ...και όπως θα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ η ΨΥΧΗ να ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ και το ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...ανάλογα με τον τόπο που θα καταλήξει κανείς...!!! Αν καταλήξει στην Βασιλεία του Θεού την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου, τότε θα ευφραίνεται. Αν καταλήξει στο πύρ το αιώνιο το ετοιμασμένο για τον διάβολο, θα τιμωρείται αιώνια..!!!

Ως προς την "Ελευθερία", δεν βρίσκω τον λόγο (θεολογικά) να ασχοληθούμε με την ελευθερία ή όχι του σώματος (που είναι εξαρτημένο από την ύλη να τρέφεται) αλλά πιο εύστοχο θα ήταν να εστιάζαμε στην "Ελευθερία ΒΟΥΛΗΣΗΣ" που είναι και το σημαντικό.

Άραγε ποιό το νόημα να μιλήσουμε για τον περιορισμό των ανθρώπων ως προς τις βιολογικές του ανάγκες?
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

39
omg έγραψε:
Ο άνθρωπος είναι ΣΩΜΑΤΙΚΟ-ΨΥΧΙΚΗ υπόσταση.
Και σώμα και πνεύμα/ψυχή.

ΑΝ όταν λεμε "πάθη" εννοούμε "αμαρτία" ή τις "Βιολογικές ανάγκες" τότε αλλάζει ανάλογα και η τροπή της συζητήσεως.

Τι εννοείς "Πάθη"?
Αμαρτία η βιολογικές ανάγκες?
Πάθος με την πνευματική Ορθόδοξη έννοια είναι η επανάληψη και σταθεροποίησης μιας αμαρτίας. Κατά την ετυμολογία είναι οποιαδήποτε κατάσταση παθητική. Κατά το νεοελληνικό ορισμό είναι οποιαδήποτε επιθυμία ελέγχει τη λογική σου.

Λέγοντας βιολογικές ανάγκες εννοώ π.χ. την πείνα για την οποία όμως διαβάζω ότι είναι και πάθος γιατί : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 0&start=18
Σωματικά πάθη είναι ή δίψα, ή πείνα, ό ύπνος, κλ.π. Αυτά είναι τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη. "Ονομάζονται όμως καί ψεκτά, διότι καί ή τροφή είναι φθαρτή καί ό ύπνος δουλεύει για το φθαρτό καί θνητό σώμα, καί ή θνητή γέννησις των παιδιών χαρίζει στον άνθρωπο μαζί με την ύπαρξη καί τη θνητή σάρκα.
Σωματικά είναι επίσης τα πάθη πού προέρχονται από τις σωματικές αισθήσεις, τα πάθη δηλαδή πού έχουν τις αφορμές τους στο σώμα, όπως ή γαστριμαργία.

Αδιάβλητο πάθος λοιπόν η πείνα και τα όμοια κατά την Παράδοση μας.

Πως αντιμετωπίζονται όμως τα αδιάβλητα πάθη ;
omg έγραψε: Ο Θεός μας έφτιαξε και με σώμα και με ψυχή. Συνεπώς το σώμα μας έχει ΑΝΑΓΚΗ να ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ "κάπου" και να τρέφεται (προς το παρόν διότι μετά την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ θα καταργηθεί ΚΑΙ ο θάνατος αλλά ΚΑΙ η "κοιλία" -δηλαδή δεν θα χρειάζεται να τρώμε...!!!!)

Οι ψυχές των αποθανώντων περιμένουν να γίνει η Δευτέρα Παρουσία για να μπορούν ΟΛΟΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (χρονικά) να απολαύσουν ή να τιμωρηθούν (έναρξη κολάσεως ή παραδείσου μετά την Δευτέρα Παρουσία) αλλά και για να ΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ έτσι ώστε όπως θα τιμωρείται η ΨΥΧΗ, να ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ...και όπως θα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ η ΨΥΧΗ να ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ και το ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...ανάλογα με τον τόπο που θα καταλήξει κανείς...!!! Αν καταλήξει στην Βασιλεία του Θεού την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου, τότε θα ευφραίνεται. Αν καταλήξει στο πύρ το αιώνιο το ετοιμασμένο για τον διάβολο, θα τιμωρείται αιώνια..!!!
οκ
omg έγραψε: Ως προς την "Ελευθερία", δεν βρίσκω τον λόγο (θεολογικά) να ασχοληθούμε με την ελευθερία ή όχι του σώματος (που είναι εξαρτημένο από την ύλη να τρέφεται) αλλά πιο εύστοχο θα ήταν να εστιάζαμε στην "Ελευθερία ΒΟΥΛΗΣΗΣ" που είναι και το σημαντικό.

Άραγε ποιό το νόημα να μιλήσουμε για τον περιορισμό των ανθρώπων ως προς τις βιολογικές του ανάγκες?
Απλά παρατηρώ ότι δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία παρά μόνο στο Θεό. Εμείς το πολύ ελευθερία από τα πάθη...

Είπαμε ότι η ελευθερία βούλησης ,ο Βολονταρισμός και η βουλησιοκρατία είναι ξενόφερτα και δεν έχουν θέση στην δική μας θεολογία.

Προτιμώ να εστιάσω στο ποια είναι επ ακριβώς τα πάθη, πως ελευθερώνεται κάποιος πρακτικά και όχι θεωρητικά, και τι κερδίζει
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΠΑΘΕΙΑ (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ)

40
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΠΑΘΕΙΑ (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ)
Εικόνα
Η εισήγηση αυτή έχει αντικείμενο ένα σπουδαίο για τη ζωή των Χριστιανών θέμα, το θέμα που άφορα τα πάθη καί την απάθεια, που ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς διεξοδικά αναφέρεται σ' όλους σχεδόν τους λόγους καί τίς ομιλίες του.

Ευθύς εξ αρχής πρέπει να αναφέρουμε ότι ή πλούσια αποστολικό-πατερική του πείρα δεν αφήνει περιθώρια να θεωρήσουμε ότι ή διδασκαλία του για τα πάθη του ανθρώπου είναι προϊόν κάποιας ψυχολογικής γνώσεως ή καρπός στοχαστικών καί φανταστικών επινοήσεων, αλλά μιάς βαθιάς Άγιοπνευματικής εσωτερικής εμπειρίας πού αποκτήθηκε από την πολυχρόνια ασκητική βίωση καί μοναχική παράδοση κυρίως στο Αγιον Όρος.

Έτσι είναι έξω από την ηθικιστική εκείνη θεώρηση της πνευματικής ζωής πού προσπάθησαν στην εποχή του, αλλά καί μεταγενέστερα μερικοί να παρουσιάσουν στο χώρο της Ορθοδοξίας. Από τίς προσωπικές του μάχες κατά των παθών καί των δαιμόνων πού τα υποκινούν, αλλά καί από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην καθαρή του ψυχή, μάς παρέδωσε την μαρτυρική πληροφορία ότι "μαρτυρίου στέφανον λήψεται ό τα πάθη δι' αρετής τροπωσάμενος".

Μέσα από τα κείμενα του λοιπόν θα παρακολουθήσουμε την φθοροποιό καί θανατηφόρο ενέργεια των παθών πού δι' αυτών "τυπούται σκότος νοερόν" στην ψυχή, την απομακρύνει από τη ζωή, πού είναι το θείο φως της, καί τής επιφέρει τον θάνατο της, πού είναι καί ό πραγματικός θάνατος, πού τον ονομάζει ό άγιος "σκότος πονηρόν" καί προκαλεί λύπη αφόρητη.

Επίσης στα κείμενα του διδάσκει πώς να υπερβαίνει κανείς τα πάθη καί τα θανατηφόρα αποτελέσματα τους καί πώς να αποκτά με την συνεχή στροφή του λογισμού γύρω από τα θεία τίς αρετές καί εν συνεχεία πώς ή ενάρετη ψυχή παραλαμβάνεται από τη Χάρη του Αγίου πνεύματος καί οδηγείται στα απόρρητα εκείνα αγαθά "α οφθαλμός εμπαθούς καί αμελούς ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε καί επί καρδίαν άνθρωπου τοιούτου ουκ ανέβει".

Για να ανάλυση κανείς την διδασκαλία του Αγίου για το θέμα αυτό διεξοδικότερα θα έπρεπε να γράψει ολόκληρη διατριβή. Τόσο πλούσιο υλικό βγαίνει μέσα από τα κείμενα του. Θα προσπαθήσουμε ωστόσο, στο λίγο χρόνο πού διατίθεται, να παρουσιάσουμε τα κεντρικότερα σημεία τής πνευματικής του εμπειρίας ώστε να κατανοήσουμε κατά το δυνατόν τον τρόπο με τον όποιο διαδίδονται τα πάθη στον άνθρωπο καί τίς βασικές προϋποθέσεις πού χρειάζεται κανείς να φθάσει στη μακαριά απάθεια.

1. ΠΑΘΗ

α) Προσδιορισμός καί εμφάνιση παθών

Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς ακολουθώντας την συμφωνία της παραδόσεως των Πατέρων ότι τα πάθη δεν είναι μέρος τής ανθρώπινης φύσεως καί δεν αποτελούν άπ' αρχής φυσικά στοιχεία της, αναφέρει ότι είναι κινήσεις καί πράξεις ξένες πρός την κατά φύσιν ζωή του άνθρωπου. "Διεστραμμέναι δε", λέγει, "οδοί πάντως καί σκολιαί, το μίσος, το ψευδός, ό δόλος, ό φθόνος, ή πλεονεξία, ή υπερηφάνεια καί τα παραπλήσια τούτοις", τα όποια όχι μόνο πραττόμενα, αλλά καί "'αγαπώμενα" καί "μελετώμενα κατά νουν" αξιώνουν τον άνθρωπο "της θείας αποστροφής". Οί αίτίες δε πού τα δημιουργούν, αναφέρει στον υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων λόγο του, είναι ή "αμετρία" καί ή "παράχρηση". Π.χ. των πονηρών παθών πού σχετίζονται με τη γεύση δεν είναι ή τροφή αίτια, "αλλά ή αμετρία ταύτης ό εστίν ή τρυφή". Δηλαδή ή γαστριμαργία, ή λαιμαργία, ή πολυποσία, ή μέθη. Όταν ό άνθρωπος αρνείται την κατά φύσιν ζωή καί την φυσική αναφορά του καί σχέση του με τον Θεό καί δια των αισθήσεων του εκπίπτει στην εμπαθή προσκόλληση του κόσμου, κάνει "παράχρηση των δυνάμεων της ψυχής του" άπ' όπου αναπόφευκτα φύονται τα μυσαρά καί βδελυκτά πάθη.

Επομένως ή "άμετρία" καί ή "παράχρηση" έχουν αρχή πρώτον στην απάτη του πονηρού καί δεύτερον στη σύμπραξη τής βουλήσεως του άνθρωπου μ' αυτόν. Αυτή λοιπόν ή απατηλή καί φθονερή ενέργεια του διαβόλου καί ή εκούσια άγνοια του Θεού δημιουργούν την υπερβολική προσήλωση στον αισθητό κόσμο πού εν συνεχεία γεννά την εμπαθή αγάπη σ' αυτόν καί γεμίζει τη ζωή του πεπτωκότος άνθρωπου από εμπαθείς ενέργειες δημιουργώντας το νόμο τής αμαρτίας, τον όποιο ό Απόστολος ονομάζει "φρόνημα της σαρκός".

Την αρχή της εμφανίσεως των παθών ό άγιος Γρηγόριος την ανάγει στο γεγονός της πτώσεως, όπως άλλωστε καί όλοι οΐ υπόλοιποι πατέρες τής Εκκλησίας .Ή απάτη των πρωτοπλάστων ήταν αυτή πού αναφέρει ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: ήθελαν "προ Θεού, δίχα Θεού καί ου κατά Θεόν" να γευθούν τον καρπό τής ζωής, δηλαδή τη θέωση, αδιαφορώντας για την εντολή πού τούς έδωσε ό Θεός. Ή εσφαλμένη αυτή κατεύθυνση τής ψυχής τους επέφερε πολλά καί θλιβερά αποτελέσματα σε όλο τον ψυχοσωματικό εαυτό τους, αλλά καί σε όλους τούς απογόνους τους. Δημιούργησε την διαστροφή καί τη σύγχυση των δυνάμεων τής ψυχής καί γέννησε τίς παρά φύσιν καί πονηρές επιθυμίες του σώματος. Επήλθε ή σύζευξη του σωματικού καί κοσμικού φρονήματος καί "μυριοπαθείς ημάς ποιήσασα, πολυτρόπως δίιστησι του απαθούς". Αυτός λοιπόν ό κόσμος έκτοτε "εν τω πονηρω κείται", "δια της ημετέρας παραχρήσεως καί σφαλεράς διοικήσεως". Αυτός ό κόσμος "ου κοσμοκράτωρ εστίν ό σατανάς", αυτός ό κόσμος πού αποτελείται από πολυάριθμο "όχλο παθών", ό όποιος "κτίζεται εκ της φιλαμαρτήμονος ημών γνώμης συνεργεία του πονηρού", είναι ό απατηλός κόσμος, πού προξενεί την οδύνη στη φύση μας καί συσσωρεύει μύριες δυσχέρειες κατά καιρούς, στην εσωτερική καί εξωτερική ζωή του ανθρώπου.

Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς ακολουθώντας τη διαίρεση της ψυχής του Πλάτωνα διακρίνει σ' αυτή τρεις δυνάμεις: το λογιστικό, το θυμικό καί το επιθυμητικό. Νοσεί ό άνθρωπος καί στα τρία αυτά λέγει. Ή αρχή της νόσου προέρχεται από το επιθυμητικό, ανεβαίνει στο θυμικό καί καταλήγει στο λογιστικό, οπού δια του εθισμού παγιώνεται καί συντηρείται η νόσος. Οί επιθυμίες πού δόθηκαν από τον Θεό να ζουν οι άνθρωποι δεν είναι ασφαλώς υπαίτιες. Γι αυτό είναι σύμφυτες με εμάς εξ απαλών ονύχων. Ή φιλαργυρία όμως πού φυτρώνει λίγο αργότερα φαίνεται ότι είναι ή αρχή όλων των κακών όχι από τη φύση αλλά από την προαίρεση. Ό Απόστολος Παύλος δε, την ονομάζει ρίζα όλων των κακών. Δημιουργεί δε μετατόπιση της λατρευτικής αναφοράς του ανθρώπου από τον Θεό στα ποιήματα του Θεού οπότε ό Απόστολος "δεύτερον είδωλολατρίαν προσηγόρευσε".

Τα πάθη πού γεννώνται από την "φιλουλίαν" δεν έχουν καμιά δυνατότητα "προς αγαθοεργίαν". Ή αδυναμία προσκτήσεώς τους ξεσηκώνουν το θυμικό και προκαλούν την οργή καί το θυμό, οπότε θηριοποιούν τον άνθρωπο, ή δε συγκέντρωση υλικών αγαθών τον καθιστά άφρονα, επειδή δεν μπορούν να τον βοηθήσουν σε τίποτε ούτε να του εξασφαλίσουν τη ζωή. Του επιτείνουν την επιθυμία προς πλουτισμό προφασιζόμενος συνεχώς την "πτωχείαν" καί παραχώνουν σε χρυσωμένο χώμα, πριν από το φυσικό θάνατο, τον νουν του ζωντανού ανθρώπου, οπού του αλλάξουν τα φρονήματα καί τον καθιστούν αντί για φιλόθεον καί φιλάνθρωπον, φίλαυτον. Καί στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, λέγει ό άγιος, το πρώτο όργανο πού άνοιξε τη θύρα των παθών στην ανθρώπινη υπόσταση είναι το επιθυμητικό της ψυχής.

Μετά λοιπόν την φιλοϋλία πού είναι το πρώτο γέννημα της πονηράς επιθυμίας εμφανίζεται καί το δεύτερον. Αυτό είναι ή φιλοδοξία. Τη χωρίζει σε δυο κατηγορίες: την πρώτη, την κοσμική κενοδοξία, πού προσβλέπει "εις καλλωπισμούς σωμάτων καί πολυτελείας ενδυμάτων", καί τη δεύτερη, τη θρησκευτική κενοδοξία, πού επιτίθεται σ' αυτούς πού διακρίνονται στην αρετή. Δι' αυτής συνεπάγεται "οιησίς τε καί υπόκρισις δι' ων συλήσαι καί διασκεδάσαι τον πνευματικόν πλούτον ό εχθρός μηχανάται".

Υπάρχει καί τρίτο γέννημα της "κακώς εχούσης επιθυμίας" πού είναι ή γαστριμαργία άπ' την οποία προέρχεται η σαρκική ακαθαρσία.

Οί προεκτάσεις λοιπόν της νοσηρότητας του επιθυμητικού τής ψυχής επιδρούν στο θυμικό καί εν συνεχεία στο λογιστικό καί επειδή ή ψυχή είναι ενιαία στη διαδικασία της θεραπείας πρέπει όλα να τύχουν θεραπευτικής αγωγής, αρχής γεννώμενης από του επιθυμητικού.

Ή κατ' ενέργεια διάπραξη των πολυειδών παθών καί ή εξωτερίκευση αυτών στηρίζεται στη νοσηρότητα του τρίμερους της ψυχής, οπότε μετά την ένσαρκη παρουσία του Χριστού καί τη θεραπεία του όλου άνθρωπου μπορεί ό άνθρωπος να κράτηση σε ισόρροπη θέση τίς τρεις λειτουργίες της ψυχής προσφέροντας την εγκράτεια στο επιθυμητικό, την αγάπη στο θυμικό καί τη διαρκή στροφή προς τον Θεό στο λογιστικό. Έτσι θα δειχθεί περίτρανα ή πείρα καί διδασκαλία των Πατέρων ότι ή παρουσία των παθών σ' ολόκληρη την ψυχή ή στις επιμέρους λειτουργίες της είναι μια συνάντηση με κάποιον ξένο πού έρχεται προς αυτή προς αλλοτρίωση καί κατεξουσιασμό της καί δεν έχει καμιά σχέση ή δημιουργική ενέργεια του Θεού στην παραγωγή τους.

β) Είδη Παθών

Τα πάθη κατά την διδασκαλία του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά αν καί είναι ποικίλα καί πολύμορφα ωστόσο έχουν μεταξύ τους μια αλληλουχία. Εξαρτώνται καί συνδέονται καί μεταβιβάζουν την ενεργητικότητα τους γεννώντας άλλα. Επί παραδείγματι το πάθος της κενοδοξίας γεννά το φθόνο καί πολλές φορές καταλήγει καί στο φόνο. Από τον εγωισμό γεννιέται ή οίηση, ή υπερηφάνεια καί ή υποκρισία, ακόμη καί ή φιληδονία.

Στα έργα του Αγίου ή πρώτη διάκριση γίνεται με βάση την προέλευση των παθών .Έχουμε λοιπόν πάθη πού προέρχονται από τα "σωματικά αισθητήρια" πού γεννούν όπως είδαμε "την φιλοκτημοσύνην καί φιλαργυρίαν". Οι σωματικές αισθήσεις υποκινούνται από "άλλην περιεκτικωτάτην αίσθησιν ένδοθεν, την φαντασία", όπου γεννώνται άλλες ηδονές καί πάθη, όπως ή φυσίωσι καί ή αλαζονεία. Υπάρχουν δε καί μικτά πάθη πού είναι γεννήματα από την αίσθηση καί τη φαντασία, όπως είναι ή ανθρωπαρέσκεια, ή κενοδοξία καί ή υπερηφάνεια.

Από όλες τίς σωματικές αισθήσεις στέκεται ό άγιος στη γεύση.

Αυτή, όταν δεν περιορίζεται στην κάλυψη της αναγκαίας για το σώμα τροφής, καταλήγει, όπως είδαμε, στην γαστριμαργία ή πολυποσία. Από τη γαστριμαργία σαν από βορβορώδη δεξαμενή αναδίδονται βδελυροί κρουνοί πού αρδεύουν με πλούσιο υλικό τα σαρκικά καί υπογάστρια

πάθη, όπως είναι ή πορνεία, ή μοιχεία, ή ακολασία, ή ασέλγεια και "πάσα ή της σαρκός ακαθαρσία". Αυτά αφού υποδουλώσουν και την ακοή καί την δράση καί την όσφρηση, καθιστούν ποθεινά τα μυσαρά πράγματα, τα αισχρά λόγια, τα πορνικά άσματα, τα σατανικά

χορεύματα, τα μυραλείματα, πού υποβοηθούν τίς αισχρότητες, τα βδελυρά φτιασιδώματα, τους στολισμούς δια πολυτελών ενδυμάτων και αναδημάτων. Έτσι χάνει τη σοφία ό νους πού χορηγεί το άγιο Πνεύμα καί κυριεύεται από άνοια. Εγκαταλείπει τον Θεό καί γίνεται πλέον κτηνώδης ή δαιμονιώδης. "Νους γαρ αποστάς από του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης. Ταίς σαρκικαίς έπιθυμίαις έκδοτον εαυτόν ποιεί καί μέτρον ηδονής ου γινώσκει".

Τα πάθη της φαντασίας είναι εκείνα πού υποδαυλίζονται από το διάβολο. Τίς περισσότερες φορές δεν υποκινούνται από εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά κατ' ευθείαν ό διάβολος ενεργεί δια των οκτώ γνω¬στών πειρασμών στο χώρο της φαντασίας, χωρίς πολλές φορές να τα συνειδητοποιεί.

Σε μια άλλη κατηγορία ό άγιος εντάσσει τα λεγόμενα ελάχιστα καί ασήμαντα πάθη πού οδηγούν όμως σε άλλα σοβαρότερα. Π.χ. η ευτραπελία, ή μωρολογία, ή βωμολοχία είναι δυνατόν όχι μόνο να οδηγήσουν την ψυχή σε πιο σοβαρά ολισθήματα, επειδή είναι «υπέκαυμα καί προτροπή προς πορνεία», αλλά καί τα ίδια, όπως και τα μεγάλα, εμποδίζουν την πνευματική ανάπτυξη της ψυχής καί την πορεία της προς την τεθλιμμένη οδό της σωτηρίας.

γ) Συνέπειες των παθών

Μια οδυνηρή συνέπεια των παθών, πού παρατηρείται στη ζωή του ανθρώπου, είναι ή στέρηση της κοινωνίας του με τον Θεό. Ή παράβαση της εντολής του Θεού που διέπραξε τον παλαιό καιρό έγινε πρόξενος παντός θανάτου, της ψυχής καί του σώματος, "του κατά τον νυν αιώνα καί του κατά την ατελεύτητων εκείνη κόλασιν". Καί ό κυρίως θάνατος είναι το "διαζευχθήναι την ψυχήν της θείας Χάριτος καί τη, αμαρτία συζηγήναι". Αυτός δε ό θάνατος, ό θάνατος της ψυχής, είναι ή εγκατάλειψη του Θεού. Το αίτιο δε της θείας εγκαταλείψεως δεν έχει τη γένεσή του στον Θεό, αλλά στην αμαρτία. Δηλαδή στην αυτεξουσιότητα του ανθρώπου πού ό Θεός ουδέποτε παραβιάζει. "Ημείς ούν έσμέν, φευ, οι του οικείου θανάτου γεννήτορες", λέει χαρακτηριστικά. Έτσι τονίζεται στα κείμενα του Αγίου, όπως καί σ' όλους τους ανατολικούς Πατέρες, ότι ό θάνατος, ή αμαρτία καί οι συνέπειες της δεν έχουν οντολογικό περιεχόμενο, ούτε είναι μία φύση έστω κακή φύση, αλλά ή λανθασμένη προαίρεση του ανθρώπου πού έχει φθοροποιές καί νεκροποιές συνέπειες στη φύση του, αφού άλόγως αυτονομείται από την αρμονία της καθολικής φύσεως, πού διοικείται από τον Δημιουργό. Αλλά καί ό σωματικός θάνατος σαν έσχατο καταγώγιο της τραχείας οδού "εις ην είσήγαγεν των ανθρώπων το γένος ή αμαρτία", αφού προηγουμένως έκανε το σώμα πολύμοχθο, πολύπαθες καί φθαρτό, είναι προέκταση της παραβάσεως καί επακόλουθο της αμαρτίας. Καί αυτόν δεν τον δημιούργησε ό Θεός, αλλά ως συνέπεια καί αυτός της θείας ακοινωνησίας παραχωρήθηκε συντηρώντας ή πρόνοια του Θεού το αυτεξούσιο καί καταργώντας ταυτοχρόνως την παγίωση καί αθανασία του κάκου. Προανήγγειλε όμως αυτόν με το "γη ει καί εις γήν απελεύση" καί επέτρεψε να συμβεί μη εμποδίζοντας "το εκβησόμενον συν δίκη".

Όχι μόνον ό θάνατος είναι συνέπεια της παραβάσεως καί των άπ' αυτήν εκφυομένων παθών, αλλά καί ή επίγειος ζωή. Λέγει χαρα¬κτηριστικά: εξ αιτίας της αμαρτίας "ενεδύθημεν τους δερμάτινους χιτώνας, το νοσηρόν τούτο καί θνητό καί πολυώδυνο σώμα" καί μετοικήσαμε στον πρόσκαιρο τούτο κόσμο καί καταδικαστήκαμε να ζούμε "πολύπαθη καί πολυσύμφορον βίον". Καί όπως λέγει ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αφού γυμνωθήκαμε από τα λαμπρά εκείνα ενδύματα "των θείων περιβολών", ενδυθήκαμε τίς εφήμερες τρυφές, τιμές καί δόξες της σαρκός.

δ) Ό ρόλος του Σατανά

Κατά τον άγιο ό διάβολος, ό νοητός αρχέκακος όφις, όπως τον ονομάζει, έχοντας αυτομολήσει στην κακία, στερείται της αληθινής ζωής καί αφού δικαίως απωθήθηκε απ ' αυτήν, γίνεται νεκρό πνεύμα όχι κατ ' ουσία, επειδή ή νεκρότης δεν έχει ουσία, αλλά "κατ ' αποβολή της όντως ζωής". Καί επειδή "ου κόρον λαμβάνει" την προς την κακία ορμή, καθίστα τον εαυτό του "νεκροποιόν πνεύμα". Καί έτσι απ αρχής είλκυσε με δόλο τον άνθρωπο προς την "οικείαν νέκρωσιν". Ό ρόλος λοιπόν του διαβόλου έκτοτε είναι να προσεγγίζει τον άνθρωπο καί με απατηλές υποσχέσεις να τον απομακρύνει από την αγαθότητα του Θεού καί στο μέτρο πού τον πείθει να του μεταδίδει στο σώμα καί στην ψυχή του τα στοιχεία της νεκροποιού ενεργείας του, πού είναι τα πάθη, καί δι' αυτών να οδηγεί τη φύση του στη πολυσύμφορη καί νεκροποιό κατάληξη.

Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς από τίς προσωπικές του εμπειρίες πού έχει για την πολεμική του διαβόλου λέγει, ότι ό σατανάς δεν υπαγορεύει απ ' ευθείας την αμαρτία, μάλιστα όταν ό άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με την Εκκλησία καί τα μυστήρια, αλλά υποκλέπτει "πανούργος" την διάθεση του λέγοντας του ψιθυριστά: Καί συ ζώντας μόνος σου χωρίς να παρακολουθείς την Εκκλησία του Θεού, ούτε να προσεχής τον διδάσκαλο της Εκκλησίας, μπορείς να αντιληφθείς το καθήκον καί μόνος σου καί να μην απομακρύνεσαι από το αγαθό. Έτσι ,σιγά- σιγά τον αποσπά από την θεία επίβλεψη παραδίδοντας τον στα πονηρά έργα καί στις πονηρές συνήθειες του κόσμου, όπου οι δαίμονες είναι "κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου". Αυτό το κάνει με μεγαλύτερη βία καί μανία στους αγωνιζόμενους, ακόμη καί στους υψηλά πνευματικός ισταμένους. Μόνον όταν ασφάλιση κανείς την ψυχή του με ύμνους καί προσευχές προς τον Θεό, διδάσκει στον 51ο λόγο του ό άγιος, ό αντίπαλος δεν θα έχει θέση μέσα του. Θα απομακρυνθεί μαζί μ ' αυτόν " καί πάσα ή περί αυτόν φατρία των κακών". Θα κοσμηθεί ή ψυχή από τη συμμετρία, τη σωφροσύνη, τη δικαιοσύνη, την πραότητα καί την ταπείνωση καί θα συνδέεται δια της αγάπης με τον Χριστό τον βασιλέα της ειρήνης καί τους ανθρώπους, ζώντας ειρηνική καί αστασίαστη ζωή.
Εικόνα
2. ΑΠΑΘΕΙΑ

α) Μετάνοια καί πένθος: προϋποθέσεις της απάθειας

Για να εξέλθει κανείς από τη δουλεία των παθών καί να επιστρέψει στην περιοχή της "ελευθερίας της δόξης των τέκνων του Θεού", χρειάζονται στην αρχή απαραιτήτως ή μετάνοια καί το πένθος. Ή μετάνοια είναι ή δυνατότητα πού έδωσε ό Θεός στον άνθρωπο σ ' αυτή τη ζωή να συνειδητοποίηση την εγκληματική πράξη του, το να εγκατάλειψη δηλαδή τον Δημιουργό του, καί να επιστρέψει κοντά του. Εξ άλλου ή προτροπή του Προδρόμου καί αυτού του Χριστού στην αρχή κι όλας της δημοσίας δράσεως τους είναι το "Μετανοείτε, ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών". Γι' αυτό καί σε όλη την πατερική παράδοση ή μετάνοια θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά καί μόνιμο όπλο της ζωής του Χριστιανού, έως θανάτου για την θεραπεία, την πνευματική κατεύθυνση προς τον Θεό καί την τελική άφιξη του σ ' Αυτόν. Λέγει σ ' ένα λόγο του ο άγιος Γρηγόριος: Ό άνθρωπος πού μετανοεί με την ψυχή του δια μεν της αγαθής προαιρέσεως καί της αποχής από την αμαρτία φθάνει προς τον Θεό". Απέχει όμως από την τελική σωτηρία "τυραννούμενος υπό της κακής συνήθειας καί των προλήψεων". Γι' αυτό χρειάζεται ισόβια μετάνοια δια της οποίας αποσπά "την άνωθεν εύσπλαγχνίαν". Από πουθενά άλλου δεν εξασφαλίζεται ή ελπίδα της σωτηρίας καί απαλλαγής από τα πάθη τόσο, όσο από την διαρκή μετάνοια. Σε πολλούς λόγους του ό άγιος είναι προτρεπτικός στα έργα της μετανοίας. Υποστηρίζει δε, ότι μαζί με το πνευματικό πένθος, μπορεί να φτάσει κανείς στα μεγάλα καί θαυμαστά επιτεύγματα, πού χαρακτηρίζουν τη ζωή των Αγίων.

Το κατά Θεόν πένθος είναι ή μήτρα μέσα στην οποία κυοφορείται καί μεταλλάσσεται ή ζωή τής μετανοίας Έχει δυο καταστάσεις: Μια οδυνηρή καί μια ευφρόσυνη, απ ' τίς όποιες χρειάζεται να πέραση ό Χριστιανός για να ζήση την αληθινή ζωή. Ή οδύνη είναι ή επίγνωση του ότι "πολλά πταίομεν" καί ή αναγνώριση, κατά την κατόπτευση του εσωτερικοί μας ανθρώπου "του ειδεχθούς προσωπείου". Αυτό γίνεται αισθητό περισσότερο κατά την ώρα της προσευχής που με κατάνυξη επικαλούμαστε το έλεος του Θεού. 'Η δε ευφροσύνη πού εν συνεχεία αισθανόμαστε είναι ή γνώση τίς "θεοφιλούς ενεργείας" πού αναδημιουργεί την πεπτωκυία ψυχή καί φέρνει τα καρποφόρα δάκρυα τής μετανοίας. Το κατά Θεόν πένθος είναι ή λύπη πού αισθάνονται οί γνήσιοι μαθηταί του Χριστού α) για την έκπτωση από το χώρο της απάθειας του παραδείσου στο χώρο του πόνου των παθών, β) για την είσοδο της ψυχής στη γέεννα του πυρός, σε περίπτωση πού δεν αξιωθεί της σωτηρίας καί γ) για τη στέρηση του όντως αγαθού διδασκάλου Χριστού εξ αιτίας της οικείας γυμνώσεως. Ένδειξη του κατά Θεόν πένθους καί της ειλικρινούς μετανοίας είναι ή αύτομεμψία, ή αληθινή ταπείνωση, ή συνεχής κατανυκτική επίκληση του ελέους του Θεού καί ή σταθεροποίηση στην αρετή.

β) Κάθαρση των παθών καί ή συμβολή του άνθρωπου

Αν ή μετάνοια καί το πένθος οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής από τα πάθη, αυτή ή απάθεια είναι έργο της Χάριτος του Θεού. Ειναι απαραίτητη όμως καί ή συμβολή του ανθρώπου. Είναι αναγκαίος ο αγώνας της ανθρωπινής θελήσεως, ό όποιος ενισχύεται πλουσιοπάροχα από τη θεία Χάρη.

όταν μια ψυχή ασκείται καί αγωνίζεται να απελευθερωθεί από τίς προκαταλήψεις αρχίζει σταδιακά να ζει την κάθαρση. Παρατηρεί ό άγιος τρία στάδια καθάρσεως: του αρχαρίου, του μέσου καί του τελείου. Στα δύο πρώτα φαίνεται περισσότερο ή αγωνιστικότητα του ανθρώπου καί ή έμμεση παρουσία του Θεού. Στο τρίτο γίνεται εμφανής ή παρουσία του Θεού ως επιβράβευση των προτέρων αγώνων του ανθρώπου. "εις μεν τους αρχαρίους", λέγει, "επιβεβαιώσεις ότι τα διαβήματα των είναι κατά Θεόν, είναι ή απόκτησης της ταπεινώσεως, εις δε τους μέσους ή απομάκρυνσης των πολέμων, εις δε τους τελείους ή μετά περίσσειας απόκτησης του θείου φωτός".

Πρακτικά ή κάθαρση επιτυγχάνεται με την προσπάθεια να προσέγγιση ό άνθρωπος τον Θεό με την προσευχή, την εξομολόγηση καί τη θεία Ευχαριστία. πριν απ ' αυτά χρειάζεται αγώνας επίπονος για να εξέλθει κανείς από το εγώ με διάφορες ταπεινωτικές πράξεις, να εγκατάλειψη τίς αισθησιακές απολαύσεις καί να καθαρίση τους λογισμούς πού κατακλύζουν καί κατακυριεύουν τον νουν. Αυτή ή προσπάθεια ονομάζεται από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο "πρώτη απάθεια", ενώ ή μυστική ένωση με το θείον πού είναι ή προσέγγιση του Θεού με τον "κεκαθαρμένον" άνθρωπο ονομάζεται "δευτέρα απάθεια . Για να επέλθει δε ή δεύτερη απάθεια είναι ανάγκη να συντελεστεί ή πρώτη. Οί ασκήσεις νηστεία, κακοπάθεια, αγρυπνία καί όλες γενικά οί στερήσεις στη ζωή του Χριστιανού γίνονται επ ' ελπίδι της ελεύσεως της ημέρας της απολυτρώσεως καί της υποδοχής της αφθαρσίας, "όπου το φθαρτό τούτο ενδύσασθαι δει αφθαρσίαν καί το θνητό αθανασίαν", κατά τον Απόστολο Παύλο. Αυτές ό άγιος τίς ονομάζει σωματικές ή εξωτερικές ασκήσεις, όπου σκοπό έχουν να οδηγήσουν την ψυχή στο πένθος καί την μετάνοια. Αν όμως παραμείνουν μόνον αυτές χωρίς την εγρήγορση του νοός δεν θα έχουν να προσφέρουν ουσιαστική κάθαρση καί ό αγώνας δεν καταξιώνεται καί δεν θα μπορεί ό άνθρωπος να απεγκλωβίζεται από τον αισθητό κόσμο, όσο καί ενάρετος καί αν γίνεται. Είναι απαραίτητη ή εξάσκηση του νοός, πού την ονομάζει ό άγιος εσωτερική άσκηση. Αυτή την εσωτερική άσκηση τη θεωρεί πιο αξιόλογη γιατί είναι ή προσπάθεια να μεταστρέψει ό άνθρωπος τον νου του πιέζοντας με ισχυρή βία "το πολυπόρευτον τής διανοίας", όπως χαρακτηριστικά λέγει, να πλησιάζει νοερά τον Θεό, όπου επιτυγχάνει τα άρρητα, γεύεται τον μέλλοντα αιώνα καί γνωρίζει με νοερά αίσθηση ότι χρηστός ό Κύριος .Όπότε επιτυγχάνει τη μακαριά εκείνη κατάσταση πού υψώνει τον άνθρωπο πάνω από κάθε επίγειο καί κτιστό πράγμα καί απελευθερώνοντας τον να πηγάσει εντός του ή μακαριά απάθεια. Όταν μηδέ ειπείς, μηδέ πράξης αισχρό κατά διάνοια καί όταν τω ζημιώσαντι ή κακολογήσαντι μη μνησικακήσης καί όταν εν τω καιρώ τής προσευχής άυλον καί ανείδεον αεί έχεις τον νουν, τότε γνώθι, ότι έφθασες εις το μέτρον της απάθειας καί τής τελείας αγάπης".

Ξεχωρίζει ό άγιος εδώ την αντίληψη των στωικών για την απάθεια πού τη βλέπει ενσαρκωμένη στις φιλοσοφικές απόψεις του Βαρλαάμ. Ό Βαρλαάμ δεν έχει ασκητική εμπειρία καί πατερική γνώση για την απάθεια, αλλά σαν ψυχρός φιλόσοφος εξάγει την έννοια της άπαθείας από την ετυμολογική της σημασία. Απάθεια θεωρεί τη νέκρωση του παθητικού, οπότε προβαίνει σε φυσιολογικό ευνουχισμό των φυσικών δυνάμεων της ψυχής .Ό άγιος Γρηγόριος όμως αναιρώντας την αντίληψη αυτή απαντά ως έξης: "ό φιλόσοφος δια μεν την απάθεια ήκουσε καί εφαντάσθη δια δε την αναλγησία (νέκρωσιν) του επιθυμητικού δεν ήκουσε ότι τείνει προς το κακόν καί ότι κακίζετε από τούς Πατέρας". Καί αφού αποδεικνύει το γεγονός με πλήθος γραφικών καί πατερικών χωρίων προσδιορίζει την ορθόδοξη απάθεια με το εξής απαράμιλλων χωρίον: "Εμείς, φιλόσοφε, δεν διδαχθήκαμε την απάθεια κατ' αυτόν τον τρόπον, δηλαδή την νέκρωσιν του παθητικού, αλλά την από χειρόνων επί τα κρείττω μετάθεσιν αυτού καί την επί τα θεία καθ' έξιν ενέργεια, άποστρεφομένου (του παθητικού) τελείως τα πονηρά καί έστραμμένου πρός τα καλά. Καί αυτός είναι δι' ημάς απαθής, ό απομακρύνας τάς πονηράς εξείς καί πλουτήσας με τάς άγαθάς".

Δεν μπορούμε επομένως όταν μιλάμε για απάθεια να μιλάμε για καταστροφή των παθών ή κάποια αποβολή ουσιαστικών πραγματικοτήτων, αλλά για μεταστροφή καί μετασκευή λειτουργιών των δυνάμεων της ψυχής καί αισθήσεων του σώματος του ανθρώπου.

Την απάθεια ό άγιος την ονομάζει "μακάριον πάθος". "Υπάρχουν", λέγει, "καί πάθη μακάρια καί κοιναί ένέργειαι τής ψυχής καί σώματος, αϊ οποίαι δεν προσηλώνουν το πνεύμα εις την σάρκα, αλλά ανυψώνουν την σάρκα πλησίον τής αξίας του πνεύματος καί πείθουν καί αυτήν να κοιτάξει προς τα άνω. Ποίαι είναι αύταί; Αί πνευματικαί αί οποιαι δεν προχωρούν από το σώμα εις τον νουν, αλλά διαβαίνουν από τον νουν εις το σώμα καί δια των ενεργημάτων καί παθημάτων τούτων το μετασχηματίζουν προς το καλύτερον καί το θεουργούν". Έχουμε εδώ τη γνωστή έκφραση του Αγίου ότι πραγματικός γνώστης του Θεού είναι εκείνος πού "πάσχει τα θεία" καί οπωσδήποτε έχει επιθυμητικών "επαινετόν καί θείον".

Εν κατακλείδι θα ήθελα να αναφέρω ότι ή απάθεια δεν είναι εύκολο έργο του καθενός. Κυρίως όταν δεν υπάρχει ένταση καί επιμονή στην άσκηση καί την προσευχή. Επειδή ό Θεός είναι το "άκρως εφετόν" του καθενός άνθρωπου χρειάζεται ό καθένας μας με μια σοβαρότερη καί πιο ενσυνείδητη πνευματική ζωή να αποκτά σταδιακά τίς καλές έξεις οδηγούμενος πρός την ευαγγελική αγάπη. Ή δε επιμονή των Πατέρων της Εκκλησίας αυτή είναι: το να εργάζεται κανείς έντονα την πρακτική καί θεωρητική ζωή πού τη μια τη λένε "πρακτική φιλοσοφία" καί την άλλη "θεία θεωρία". Καί στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός καί της εργασίας πού θα καταβάλει θα ελκυστεί ή Χάρις του Πανάγαθου Θεού για να μεταμόρφωση το εσωτερικό του καθενός καί να χαρίσει την μακαριά απάθεια, πού ως γνωστόν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να καταστήση τον άνθρωπο δεκτικών της τελείας άγάπης καί χωρητικών δοχείων της θεώσεως.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΩΝ 2004

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΆΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ

http://www.monastiria.gr/index.php?opti ... 83&lang=fr

Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

41
LAPTONAS έγραψε:
omg έγραψε:
Ο άνθρωπος είναι ΣΩΜΑΤΙΚΟ-ΨΥΧΙΚΗ υπόσταση.
Και σώμα και πνεύμα/ψυχή.

ΑΝ όταν λεμε "πάθη" εννοούμε "αμαρτία" ή τις "Βιολογικές ανάγκες" τότε αλλάζει ανάλογα και η τροπή της συζητήσεως.

Τι εννοείς "Πάθη"?
Αμαρτία η βιολογικές ανάγκες?
Πάθος με την πνευματική Ορθόδοξη έννοια είναι η επανάληψη και σταθεροποίησης μιας αμαρτίας. Κατά την ετυμολογία είναι οποιαδήποτε κατάσταση παθητική. Κατά το νεοελληνικό ορισμό είναι οποιαδήποτε επιθυμία ελέγχει τη λογική σου.

Λέγοντας βιολογικές ανάγκες εννοώ π.χ. την πείνα για την οποία όμως διαβάζω ότι είναι και πάθος γιατί : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 0&start=18
Σωματικά πάθη είναι ή δίψα, ή πείνα, ό ύπνος, κλ.π. Αυτά είναι τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη. "Ονομάζονται όμως καί ψεκτά, διότι καί ή τροφή είναι φθαρτή καί ό ύπνος δουλεύει για το φθαρτό καί θνητό σώμα, καί ή θνητή γέννησις των παιδιών χαρίζει στον άνθρωπο μαζί με την ύπαρξη καί τη θνητή σάρκα.
Σωματικά είναι επίσης τα πάθη πού προέρχονται από τις σωματικές αισθήσεις, τα πάθη δηλαδή πού έχουν τις αφορμές τους στο σώμα, όπως ή γαστριμαργία.

Αδιάβλητο πάθος λοιπόν η πείνα και τα όμοια κατά την Παράδοση μας.

Πως αντιμετωπίζονται όμως τα αδιάβλητα πάθη ;
omg έγραψε: Ο Θεός μας έφτιαξε και με σώμα και με ψυχή. Συνεπώς το σώμα μας έχει ΑΝΑΓΚΗ να ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ "κάπου" και να τρέφεται (προς το παρόν διότι μετά την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ θα καταργηθεί ΚΑΙ ο θάνατος αλλά ΚΑΙ η "κοιλία" -δηλαδή δεν θα χρειάζεται να τρώμε...!!!!)

Οι ψυχές των αποθανώντων περιμένουν να γίνει η Δευτέρα Παρουσία για να μπορούν ΟΛΟΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (χρονικά) να απολαύσουν ή να τιμωρηθούν (έναρξη κολάσεως ή παραδείσου μετά την Δευτέρα Παρουσία) αλλά και για να ΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ έτσι ώστε όπως θα τιμωρείται η ΨΥΧΗ, να ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ...και όπως θα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ η ΨΥΧΗ να ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ και το ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...ανάλογα με τον τόπο που θα καταλήξει κανείς...!!! Αν καταλήξει στην Βασιλεία του Θεού την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου, τότε θα ευφραίνεται. Αν καταλήξει στο πύρ το αιώνιο το ετοιμασμένο για τον διάβολο, θα τιμωρείται αιώνια..!!!
οκ
omg έγραψε: Ως προς την "Ελευθερία", δεν βρίσκω τον λόγο (θεολογικά) να ασχοληθούμε με την ελευθερία ή όχι του σώματος (που είναι εξαρτημένο από την ύλη να τρέφεται) αλλά πιο εύστοχο θα ήταν να εστιάζαμε στην "Ελευθερία ΒΟΥΛΗΣΗΣ" που είναι και το σημαντικό.

Άραγε ποιό το νόημα να μιλήσουμε για τον περιορισμό των ανθρώπων ως προς τις βιολογικές του ανάγκες?
Απλά παρατηρώ ότι δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία παρά μόνο στο Θεό. Εμείς το πολύ ελευθερία από τα πάθη...

Είπαμε ότι η ελευθερία βούλησης ,ο Βολονταρισμός και η βουλησιοκρατία είναι ξενόφερτα και δεν έχουν θέση στην δική μας θεολογία.

Προτιμώ να εστιάσω στο ποια είναι επ ακριβώς τα πάθη, πως ελευθερώνεται κάποιος πρακτικά και όχι θεωρητικά, και τι κερδίζει
Η Πείνα όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ ΔΕΝ είναι "πάθος/αμαρτία" (κατά συρροήν αμαρτία) ούτε καν αμαρτία δεν είναι.
Είναι απλώς μια "βιολογική ειδοποίηση" του σώματος οτι το πεπτικό σύστημα αδειάζει και έχει ανάγκη από "γέμισμα" (για να υπάρχει τροφή και άρα και ενέργεια).

Όταν η ψυχή "πάσχει" από την αμαρτία της "γαστριμαργίας" και της "λαιμαργίας", τότε προκειμένου να ηδονιστεί περισσότερο από το πρέπον, αφενός αυξάνει την ποσότητα των φαγητών και πιέζει το στομάχι να δεχτεί περισσότερη τροφή από όσο αντέχει (με αποτέλεσμα να μεγαλώνει και το στομάχι αλλά και να παχαίνει γενικώς ο άνθρωπος) και αφετέρου ο άνθρωπος με αυτό το πάθος φροντίζει για την όλο και μεγαλύτερη ποικιλία γεύσεων, ποσοτήτων και γενικότερα ηδονών του φαγητού.

Το ότι πρέπει να κουραστεί (μετά την πτώση) για να πχ. καλλιεργήσει τα χωράφια, να θρέψει τα ζώα ή σήμερα να δουλεύει για να έχει χρήματα κλπ για να αγοράσει να φάει, δεν έχει σχέση με την "πείνα" ως "πνευματικό πάθος" διότι η "πεινά" (η ειδοποίηση του σώματος για λήψη τροφής) δεν είναι "πάθος πνευματικό / αμαρτία" αλλά "βιολογική ειδοποίηση" για λήψη τροφής.

Αν ήταν έτσι όπως τα λέτε και η αίσθηση της πείνας (ειδοποίηση του σώματος για λήψη τροφής) ήταν "πάθος/αμαρτία" τότε θα ήταν "πάθος/αμαρτία" και η αίσθηση οτι χρειάζεται να πάμε τουαλέτα (είτε για "ψιλό" είται για "χοντρό") :P χεχε
Επίσης θα ήταν επίσης "πάθος/αμαρτία" και ο ΠΟΝΟΣ που είναι πολύ απλά "ειδοποίηση του σώματος οτι υπάρχει πιθανή "βλάβη" σε κάποιο σημείο η πάει να προκληθεί βλάβη η οτι γενικά "κάτι συμβαίνει" στο σημείο που πονά...!!!

Ως προς την ένοια ελευθερία, ο άνθρωπος κατασκευάστηκε ως "δούλος του Θεού".
Παρόλα αυτά του δόθηκε "ελευθερία βούλησης", να μπορεί να "επιλέγει" (ανεξαρτήτως αν θα τιμωρηθεί η όχι "μετά" τις επιλογές του).

Ακόμα και ο "περιορισμός" στον ΤΟΠΟ (εδώ στην Γη που βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν) είναι "περιορισμός" / στέρηση ελευθερίας...!!!

Και το ίδιο το Σύμπαν είναι περιορισμένο, έχει όρια.

Οι δυνάμεις των ανθρώπων είναι επίσης περιορισμένες (πνευματικές και σωματικές).

Πριν την βρώση του "απαγορευμένου καρπού" είχε "γνώση του σωστού και του λάθους" ενώ μετά την βρώση του απαγορευμένου καρπού (ανυπακοή στον Θεό - κατάλυση της υποχρεωτικής νηστείας που τους επέβαλε ο Θεός τους πρωτόπλαστους) απέκτησε "γνώση του καλού και του κακού"...

Τελικώς παρατηρούμε σχετικά με τις "βιολογικές ανάγκες" των ανθρώπων κάποια γεροντικά κείμενα / αναφορές οτι μερικοί άνθρωποι κατάφεραν ακόμη και αυτές να νικήσουν και να ομοιάσουν έτσι με τους αγγέλους...(πχ. να μην τρώνε η να μην πίνουν νερό - ή έστω να τα έχουν πολύ περιορισμένα).
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

42
είναι πάθος απλά ορίζεται ως αδιάβλητο...
Φυσικά και αδιάβλητα πάθη

Ο Χριστός ανέλαβε όλα τα του ανθρώπου εκτός της αμαρτίας. Η αμαρτία δεν είναι γνώρισμα της φύσεως μας. Την αποκτήσαμε θεληματικά με τη βοήθεια του Διαβόλου. Και φυσικά «έξις επαναλαμβανόμενη δευτέρα φύσις καθίσταται». Αλλά δεν είναι γνώρισμα της αρχικής μας φύσεως. Είναι γνώρισμα της μεταπτωτικής καταστάσεως, «ού βία όμως ημών κρατούσα». Δεν επιβάλλεται δηλαδή σε μας αναγκαστικά. Αδιάβλητα πάθη είναι όσα δεν εξαρτώνται από τη θέληση μας πλην όμως εισήλθαν μετά την παράβαση στη ζωή του ανθρώπου. Όπως πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, δάκρυ, φθορά, θάνατος, δειλία, αγωνία, ύπνος, ασθένεια.

Ο Χριστός όμως ακόμη και αυτά τα έχει κατά παραχώρηση επειδή θέλησε. Δεν υπέρκεινται της θελήσεως του. Πεινά, διψά, κουράζεται, πονάει, δακρύζει, πεθαίνει, δειλιάζει γιατί το θέλει. Τα αδιάβλητα πάθη στο Χριστό είναι κατά φύση όταν παραχωρεί ο ίδιος στη σάρκα του να τα υφίσταται. είναι όμως και υπέρ φύση διότι δεν έχουν τον αναγκαστικό χαρακτήρα που έχουν σε μας. Η θέληση του Κυρίου έχει το προβάδισμα.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/200 ... _8970.html
Η πείνα, η δίψα, η κούραση, ο θάνατος, είναι πάθη -δεν είναι υγεία-, δεν τα όρισε έτσι ο Θεός εξαρχής. Δε μας έπλασε ο Θεός για να κουραζόμαστε και γι’ αυτό προσδοκούμε τη ζωή «… ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός». Ακάνθας και τριβόλους γέμισε η ζωή μας λόγω της εξορίας μας, λόγω της πτώσεώς μας. Το να πεινάμε και να διψάμε και να κουραζόμαστε και να πεθαίνουμε λοιπόν είναι πάθη, δεν είναι υγεία, αλλά είναι αδιάβλητα πάθη (όπως τα λέει η εκκλησία). Δηλαδή δε θα κατηγορηθούμε γι’ αυτά, παρεκτός εάν κάνουμε καταχρήσεις πάνω σ’ αυτά. Δηλαδή εάν ξεκοιλιαστούμε στο φαί, αν παραβούμε τη νηστεία, εάν αντί να πιούμε αυτό που μας χρειάζεται μεθύσουμε, αντί να οδηγηθούμε στο φυσικό θάνατο αυτοκτονήσουμε, τότε και αυτά τα αδιάβλητα –τα ακατηγόρητα πάθη- γίνονται ψεκτά.
http://st-ag-entypwmata.blogspot.gr/201 ... t_319.html
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ελευθερία από τα Πάθη !

43
Θα ήθελα να τοποθετήσω ένα κατάλογο ο οποίος αναφέρεται στις αρετές και στα πάθη :

ΟΙ 238 αρετές και τα 298 πάθη που αναφέρονται στις Θείες Γραφές.(Οσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός)

Κατάλογος των αρετών

Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής: Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό, σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή… ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ξηροφαγία, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, μωρία για το Χριστό, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, παρθενία, αγιασμός, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, ανάγνωση για το Χριστό, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ψαλμωδία, προσευχή, ευχαριστία, εξομολόγηση, ικεσία, γονυκλισία, παράκληση, δέηση, αίτηση, συνομιλία με το Θεό, υμνωδία, δοξολογία, εξαγόρευση, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού, θρηνητική κραυγή, αμεριμνία για όλα, ανεξικακία, ακενοδοξία, αφιλοδοξία, απλότητα της ψυχής, συμπάθεια, αποφυγή επιδείξεως, χρηστοήθεια, τα κατά φύση έργα, τα υπέρ φύση έργα, φιλαδελφία, ομόνοια, κατά Θεόν συναναστροφή, γλυκύτητα, πνευματική διάθεση, ημερότητα, ευθύτητα, ακακία, ηπιότητα, ακεραιότητα, απλότητα, έπαινος του πλησίον, καλολογία, καλοεργία, προτίμηση του πλησίον, κατά Θεόν στοργή, ενάρετη έξη, επιμονή στην αρετή, στερέωση την αρετή, ευγνωμοσύνη, ταπείνωση, απουσία εμπαθών κλίσεων, μεγαλοσύνη, ανοχή, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθότητα, διάκριση, προσιτότητα, καταδεκτικότητα, αταραξία, θεωρία, οδηγία, σταθερότητα, διόραση, απάθεια, πνευματική χαρά, έλλειψη σφαλμάτων, δάκρυα της συνέσεως, ψυχικό δάκρυ, θείος πόθος, οικτιρμός, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα του νου, προόραση, καθαρή προσευχή, λογισμός που δεν αιχμαλωτίζεται, αντοχή, δραστηριότητα ψυχής και σώματος, φωτισμός, ανόρθωση της ψυχής, μίσος της ζωής, ορθή διδασκαλία, αγαθός πόθος θανάτου, νηπιότητα εν Χριστώ, εδραίωση, νουθεσία και παρακίνηση, άσκηση με μέτρο αλλά και βία, αξιέπαινη αλλοίωση, έκσταση προς το Θεό, τελειότητα εν Χριστώ, γνήσια έλλαμψη, θείος έρωτας, αρπαγή του νου, ενοίκηση Θεού, φιλοθεΐα, εσωτερική φιλοσοφία, θεολογία, ομολογία, καταφρόνηση του θανάτου, αγιοσύνη, επίτευξη του σκοπού, τέλεια υγεία της ψυχής, αρετή, έπαινος από το Θεό, χάρη, θεία βασιλεία και υιοθεσία· όλες μαζί 238.

Κατάλογος των παθών

Το να γίνει κανείς θέσει θεός επιτυγχάνεται με τη χάρη του Θεού που μας δίνει τη νίκη κατά των παθών, των οποίων τα ονόματα, όπως νομίζω, είναι τα εξής.

Αγριότητα, πανουργία, πονηρία, κακή διάθεση, αλογία, ακολασία, δελεασμός, αφυΐα, ανεπιστημοσύνη, αεργία, πνευματική ψυχρότητα, ηλιθιότητα, κολακεία, μωρία, παραλογία, απώλεια φρενών, παραφροσύνη, αγένεια, θράσος, δειλία, νάρκη, αργία των καλών, πλημμέλημα, πλεονεξία, μειονεξία, άγνοια, άνοια, ψεύτικη γνώση, λησμοσύνη, αδιακρισία, αναισθησία, αδικία, κακή προαίρεση, ασυνείδητη ψυχή, νωθρότητα, φλυαρία, υπαναχώρηση, σφάλμα, αμαρτία, ανομία, παρανομία, πάθος, αιχμαλωσία, κακή συγκατάθεση, παράλογος συνδυασμός με τους κακούς λογισμούς, δαιμονική προσβολή, καθυστέρηση στο κακό, υπερβολική ανάπαυση του σώματος, κακία, φταίξιμο, ασθένεια ψυχής, ατονία, αδυναμία του νου, αμέλεια, ραθυμία, αξιόμεμπτη αθυμία, καταφρόνηση του Θεού, παραστράτημα, παράβαση, απιστία, δυσπιστία, κακοπιστία, ολιγοπιστία, αίρεση, συμφωνία με αιρετικούς, πολυθεΐα, ειδωλολατρία, αγνωσία Θεού, ασέβεια, μαγεία, παρατήρηση οιωνών, μαντεία, γήτευμα, άρνηση, συμμετοχή σε μανιώδεις ειδωλολατρικές τελετές, ακράτεια, σπατάλη, ρητορισμός, οκνηρία, φιλαυτία, απροσεξία, έλλειψη προκοπής, απάτη, πλάνη, τόλμη, χρήση μαγικών φαρμάκων, μιαρότητα, κατανάλωση μιαρών τροφών, τρυφή, ασωτία, γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, λύπη, ακηδία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, μεγάλη ιδέα, έπαρση, αλαζονεία, ύβρη του θείου, αισχρότητα, κόρος, ματαιοδοξία, νυσταγμός, ηδονή, απληστία, λαιμαργία, αχορτασιά, λαθροφαγία, πολυφαγία, αποφυγή του κοινοβιακού γεύματος, αδιαφορία, ευκολία στο κακό, αυτοβουλία, αβουλία, αυταρέσκεια, ανθρωπαρέσκεια, απειρία του καλού, απαιδευσία, ανεπιτηδειότητα, ελαφρότητα γνώμης, αμάθεια, χωριατιά, αντιλογία, φιλονεικία, κακολογία, κραυγή, ταραχή, μάχη, θυμός, άλογη επιθυμία, χολή, παροξυσμός, σκάνδαλο, έχθρα, πολυπραγμοσύνη, συκοφαντία, πικρία, καταλαλιά, ψόγος, διαβολή, κατάκριση, κατηγορία, μίσος, λοιδορία, υβρεολόγια, ατιμία, αγριότητα, μανία, αυστηρότητα, αψιθυμία, επιορκία, όρκος, ανελεημοσύνη, μισαδελφία, ανισότητα, πατροκτονία, μητροκτονία, φαγοπότι, παραλυσία, δωροληψία, κλοπή, αρπαγή, ζήλεια, εριστικότητα, φθόνος, απρέπεια, χλευασμός, ονειδισμός, μυκτηρισμός, περιγέλασμα, επινόηση τρόπων για βλάβη του άλλου, καταδυνάστευση, καταφρόνηση του πλησίον, μαστίγωση, εμπαιγμός, αγχόνη, πνιγμός, αστοργία, αδιαλλαξία, παράβαση των συνθηκών, βασκανία, απανθρωπιά, αναίδεια, αναισχυντία, αιχμαλωσία, σκοτισμός των λογισμών, αβλεψία, τύφλωση, εμπαθής προσκόλληση στα πρόσκαιρα, εμπάθεια, ματαιότητα, απείθεια, ζάλη, νυσταγμός ψυχής, πολυυπνία, φαντασία, πολυποσία, μέθη, αχρηστία, χαυνότητα, παράλογη τέρψη, φιληδονία, λαγνεία, αισχρολογία, θηλυπρέπεια, ακόλαστος οίστρος, πύρωση, μαλθακότητα, εκμαύλιση, μοιχεία, αρσενοκοιτία, κτηνοβασία, μολυσμός, ασέλγεια, κηλίδωση της ψυχής, αιμομιξία, ακαθαρσία, μαγαρισμός, μιασμός, ιδιαίτερη φιλία, γέλιο, παιχνιδισμοί, χορός, χτυπήματα χεριών και ποδιών, άπρεπα τραγούδια, χορευτικές κινήσεις, μουσική, παρρησία, συχνή αλλαγή μονής, ανυποταξία, ακαταστασία, αξιόμεμπτη ομόνοια, επιβουλή, πόλεμος, φόνος, λησταρχία, ιεροσυλία, αισχροκέρδεια, τόκος, δόλος, τυμβωρυχία, σκληροκαρδία, δυσφήμηση, γογγυσμός, βλασφημία, μεμψιμοιρία, αχαριστία, κακοβουλία, ολιγωρία, μικροψυχία, σύγχυση, ψευδολογία, αργολογία, ματαιολογία, άλογη χαρά, μετεωρισμός, άλογη φιλία, κακοήθεια, κενολογία, μωρολογία, πολυλογία, τσιγγουνιά, μοχθηρία, ακαταδεξία, αγανάκτηση, πολυκτημοσύνη, μνησικακία, κακή χρησιμοποίηση των πραγμάτων, διαφθορά, φιλοζωία, κομπασμός, φαντασιοπληξία, φιλαρχία, υποκρισία, ειρωνεία, υπουλότητα, ευτραπελία, ήττα, σατανικός έρωτας, περιέργεια, αφορμές δυσαρέσκειας, αφοβία Θεού, παρακοή, αγνωμοσύνη, υψηλοφροσύνη, καύχηση, φυσίωση, εξουδένωση του πλησίον, ασπλαχνία, αναλγησία, έλλειψη ελπίδας, χαλάρωση, μίσος κατά του Θεού, απόγνωση, αυτοκτονία, και μέσω όλων αυτών η έκπτωση από το Θεό και η τέλεια απώλεια. Όλα τα παραπάνω είναι 298.

Αυτά λοιπόν τα πάθη βρήκα να αναφέρονται στις θείες Γραφές και τα παρέθεσα εδώ, όπως έκανα με τους τίτλους των βιβλίων στην αρχή του λόγου. Δεν μπόρεσα, μα ούτε και επιχείρησα να τα κατατάξω, γιατί αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις μου, για το λόγο που είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος: «Θα ζητήσεις, λέει η Γραφή, σύνεση στους κακούς και δε θα βρείς»(Παροιμ. 14, 6). Γιατί στους δαίμονες όλα είναι άτακτα.

Ένα μόνο σκοπό έχουν, στον οποίο συμφωνούν οι ασύμφωνοι και ανόσιοι: να οδηγήσουν στην απώλεια τις ψυχές εκείνων που δέχονται την ολέθρια συμβουλή τους. Αν και σε άλλους ανθρώπους προξενούν στεφάνια, όταν δηλαδή τους νικήσουν εκείνοι που ελπίζουν στον Κύριο με την πίστη και την υπομονή, και που με την εργασία των καλών και την αντίσταση στους λογισμούς αντιπράττουν και προσεύχονται εναντίον τους».

http://www.palo.gr

__________
Σχόλια : το αξιοσημείωτο με βάση τα παραπάνω είναι ότι υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ αρετών και παθών. Ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός αναφέρει ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις του να κατατάξει τις αρετές και τα πάθη, παρόλα αυτά δεν είναι ακατόρθωτο, μπορεί να γίνει κατάταξη βάσει των κανόνων που εισάγει η Ελληνική Γλώσσα. Για παράδειγμα αν δεχτούμε ότι η Αρετή είναι η Μεσότης ανάμεσα στην έλλειψη και στην υπερβολή τότε θεωρητικά οι αρετές θα έπρεπε να είναι ακριβώς οι μισές από τα πάθη. Συν τοις άλλοις οι αρετές μπορούν να είναι σύνθετες δηλαδή μία αρετή μπορεί να έχει στοιχεία από δύο άλλες, οπότε εκεί πρέπει να βρεθεί η μήτηρ των αρετών.

Περισσότερος διαχωρισμός μπορεί να γίνει αν εξεταστούν οι αρετές θεολογικά και φιλοσοφικά. Αν λάβουμε υπόψη τις αρετές που εντοπίζει κανείς στην λίστα από φιλοσοφικής πλευράς πολλές από αυτές δεν μπορούν να είναι αρετές. Τέλος οι αρετές αν δούμε το ζήτημα Θεολογικά διακρίνονται σε πρωταρχικές και δευτερεύουσες, δεν μπορούν όλες να είναι ισάξιες.

Ωραίο θέμα για διατριβή θεολόγου παρεμπιπτόντως.

:D

Ας πάρουμε μία από τις αγαπημένες μου, την φιλομάθεια :

Η φιλομάθεια δεν υπάρχει καν στις αρετές του Αγίου. Με συγχωρείτε βέβαια γιατί προσεγγίζω το θέμα φιλοσοφικώς, αλλά είναι αξιοσημείωτο.

Ενώ δεν υπάρχει η φιλομάθεια στις αρετές, παρόλα αυτά υπάρχει η αμάθεια στα πάθη.....

εδώ τίθεται το εξής ερώτημα (αν δεχτούμε ότι η λίστα παραπάνω έχει ελλείψεις) : πως υποτίθεται ο πιστός θα μπορέσει να κατευθύνει τον εαυτό του στην απόκτηση των αρετών όταν δεν έχει μία σαφή εικόνα του στόχου του, όταν δηλαδή δεν ξέρει ποια είναι τα πάθη που πρέπει να καταπολεμήσει και ποιες οι αρετές που πρέπει να αποκτήσει.

Άλλωστε όταν κάποιος στοχεύει στην αρετή αυτομάτως καταπολεμάται το πάθος. Όταν δηλαδή βρίσκεται σε μία συνεχή πορεία φιλομάθειας καταπολεμάται εκ των πραγμάτων η αμάθεια.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του ; Ήμαστε Δούλοι !

44
omg έγραψε: Τώρα με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, προσπαθούν οι σκοτεινές δυνάμεις να ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ από την μέση διαστρεβλώνοντας την ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ.
Δεν προσπαθούν να τον διώξουν από τη μέση (με την έννοια του αφανισμού), διαστρεβλώνουν το Πρόσωπο εκμεταλευόμενοι την υπόστασή Του προς επικύρωση της επικείμενης επίγειας κοσμοκρατόρικης, αντίχριστης, αιώνιας (κατά το πρότυπο της Ουράνιας (τρομάρα τους...) εξοντοτικής βασιλείας με βασιλιά τον Αντί-Xριστο, για τον οποίο προετοιμάζεται το έδαφος .

Re: Ελευθερία από τα Πάθη !

45
LAPTONAS έγραψε:Θα ήθελα να τοποθετήσω ένα κατάλογο ο οποίος αναφέρεται στις αρετές και στα πάθη :

ΟΙ 238 αρετές και τα 298 πάθη που αναφέρονται στις Θείες Γραφές.(Οσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός)

Κατάλογος των αρετών

Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής: Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό, σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή… ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ξηροφαγία, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, μωρία για το Χριστό, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, παρθενία, αγιασμός, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, ανάγνωση για το Χριστό, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ψαλμωδία, προσευχή, ευχαριστία, εξομολόγηση, ικεσία, γονυκλισία, παράκληση, δέηση, αίτηση, συνομιλία με το Θεό, υμνωδία, δοξολογία, εξαγόρευση, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού, θρηνητική κραυγή, αμεριμνία για όλα, ανεξικακία, ακενοδοξία, αφιλοδοξία, απλότητα της ψυχής, συμπάθεια, αποφυγή επιδείξεως, χρηστοήθεια, τα κατά φύση έργα, τα υπέρ φύση έργα, φιλαδελφία, ομόνοια, κατά Θεόν συναναστροφή, γλυκύτητα, πνευματική διάθεση, ημερότητα, ευθύτητα, ακακία, ηπιότητα, ακεραιότητα, απλότητα, έπαινος του πλησίον, καλολογία, καλοεργία, προτίμηση του πλησίον, κατά Θεόν στοργή, ενάρετη έξη, επιμονή στην αρετή, στερέωση την αρετή, ευγνωμοσύνη, ταπείνωση, απουσία εμπαθών κλίσεων, μεγαλοσύνη, ανοχή, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθότητα, διάκριση, προσιτότητα, καταδεκτικότητα, αταραξία, θεωρία, οδηγία, σταθερότητα, διόραση, απάθεια, πνευματική χαρά, έλλειψη σφαλμάτων, δάκρυα της συνέσεως, ψυχικό δάκρυ, θείος πόθος, οικτιρμός, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα του νου, προόραση, καθαρή προσευχή, λογισμός που δεν αιχμαλωτίζεται, αντοχή, δραστηριότητα ψυχής και σώματος, φωτισμός, ανόρθωση της ψυχής, μίσος της ζωής, ορθή διδασκαλία, αγαθός πόθος θανάτου, νηπιότητα εν Χριστώ, εδραίωση, νουθεσία και παρακίνηση, άσκηση με μέτρο αλλά και βία, αξιέπαινη αλλοίωση, έκσταση προς το Θεό, τελειότητα εν Χριστώ, γνήσια έλλαμψη, θείος έρωτας, αρπαγή του νου, ενοίκηση Θεού, φιλοθεΐα, εσωτερική φιλοσοφία, θεολογία, ομολογία, καταφρόνηση του θανάτου, αγιοσύνη, επίτευξη του σκοπού, τέλεια υγεία της ψυχής, αρετή, έπαινος από το Θεό, χάρη, θεία βασιλεία και υιοθεσία· όλες μαζί 238.

Κατάλογος των παθών

Το να γίνει κανείς θέσει θεός επιτυγχάνεται με τη χάρη του Θεού που μας δίνει τη νίκη κατά των παθών, των οποίων τα ονόματα, όπως νομίζω, είναι τα εξής.

Αγριότητα, πανουργία, πονηρία, κακή διάθεση, αλογία, ακολασία, δελεασμός, αφυΐα, ανεπιστημοσύνη, αεργία, πνευματική ψυχρότητα, ηλιθιότητα, κολακεία, μωρία, παραλογία, απώλεια φρενών, παραφροσύνη, αγένεια, θράσος, δειλία, νάρκη, αργία των καλών, πλημμέλημα, πλεονεξία, μειονεξία, άγνοια, άνοια, ψεύτικη γνώση, λησμοσύνη, αδιακρισία, αναισθησία, αδικία, κακή προαίρεση, ασυνείδητη ψυχή, νωθρότητα, φλυαρία, υπαναχώρηση, σφάλμα, αμαρτία, ανομία, παρανομία, πάθος, αιχμαλωσία, κακή συγκατάθεση, παράλογος συνδυασμός με τους κακούς λογισμούς, δαιμονική προσβολή, καθυστέρηση στο κακό, υπερβολική ανάπαυση του σώματος, κακία, φταίξιμο, ασθένεια ψυχής, ατονία, αδυναμία του νου, αμέλεια, ραθυμία, αξιόμεμπτη αθυμία, καταφρόνηση του Θεού, παραστράτημα, παράβαση, απιστία, δυσπιστία, κακοπιστία, ολιγοπιστία, αίρεση, συμφωνία με αιρετικούς, πολυθεΐα, ειδωλολατρία, αγνωσία Θεού, ασέβεια, μαγεία, παρατήρηση οιωνών, μαντεία, γήτευμα, άρνηση, συμμετοχή σε μανιώδεις ειδωλολατρικές τελετές, ακράτεια, σπατάλη, ρητορισμός, οκνηρία, φιλαυτία, απροσεξία, έλλειψη προκοπής, απάτη, πλάνη, τόλμη, χρήση μαγικών φαρμάκων, μιαρότητα, κατανάλωση μιαρών τροφών, τρυφή, ασωτία, γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, λύπη, ακηδία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, μεγάλη ιδέα, έπαρση, αλαζονεία, ύβρη του θείου, αισχρότητα, κόρος, ματαιοδοξία, νυσταγμός, ηδονή, απληστία, λαιμαργία, αχορτασιά, λαθροφαγία, πολυφαγία, αποφυγή του κοινοβιακού γεύματος, αδιαφορία, ευκολία στο κακό, αυτοβουλία, αβουλία, αυταρέσκεια, ανθρωπαρέσκεια, απειρία του καλού, απαιδευσία, ανεπιτηδειότητα, ελαφρότητα γνώμης, αμάθεια, χωριατιά, αντιλογία, φιλονεικία, κακολογία, κραυγή, ταραχή, μάχη, θυμός, άλογη επιθυμία, χολή, παροξυσμός, σκάνδαλο, έχθρα, πολυπραγμοσύνη, συκοφαντία, πικρία, καταλαλιά, ψόγος, διαβολή, κατάκριση, κατηγορία, μίσος, λοιδορία, υβρεολόγια, ατιμία, αγριότητα, μανία, αυστηρότητα, αψιθυμία, επιορκία, όρκος, ανελεημοσύνη, μισαδελφία, ανισότητα, πατροκτονία, μητροκτονία, φαγοπότι, παραλυσία, δωροληψία, κλοπή, αρπαγή, ζήλεια, εριστικότητα, φθόνος, απρέπεια, χλευασμός, ονειδισμός, μυκτηρισμός, περιγέλασμα, επινόηση τρόπων για βλάβη του άλλου, καταδυνάστευση, καταφρόνηση του πλησίον, μαστίγωση, εμπαιγμός, αγχόνη, πνιγμός, αστοργία, αδιαλλαξία, παράβαση των συνθηκών, βασκανία, απανθρωπιά, αναίδεια, αναισχυντία, αιχμαλωσία, σκοτισμός των λογισμών, αβλεψία, τύφλωση, εμπαθής προσκόλληση στα πρόσκαιρα, εμπάθεια, ματαιότητα, απείθεια, ζάλη, νυσταγμός ψυχής, πολυυπνία, φαντασία, πολυποσία, μέθη, αχρηστία, χαυνότητα, παράλογη τέρψη, φιληδονία, λαγνεία, αισχρολογία, θηλυπρέπεια, ακόλαστος οίστρος, πύρωση, μαλθακότητα, εκμαύλιση, μοιχεία, αρσενοκοιτία, κτηνοβασία, μολυσμός, ασέλγεια, κηλίδωση της ψυχής, αιμομιξία, ακαθαρσία, μαγαρισμός, μιασμός, ιδιαίτερη φιλία, γέλιο, παιχνιδισμοί, χορός, χτυπήματα χεριών και ποδιών, άπρεπα τραγούδια, χορευτικές κινήσεις, μουσική, παρρησία, συχνή αλλαγή μονής, ανυποταξία, ακαταστασία, αξιόμεμπτη ομόνοια, επιβουλή, πόλεμος, φόνος, λησταρχία, ιεροσυλία, αισχροκέρδεια, τόκος, δόλος, τυμβωρυχία, σκληροκαρδία, δυσφήμηση, γογγυσμός, βλασφημία, μεμψιμοιρία, αχαριστία, κακοβουλία, ολιγωρία, μικροψυχία, σύγχυση, ψευδολογία, αργολογία, ματαιολογία, άλογη χαρά, μετεωρισμός, άλογη φιλία, κακοήθεια, κενολογία, μωρολογία, πολυλογία, τσιγγουνιά, μοχθηρία, ακαταδεξία, αγανάκτηση, πολυκτημοσύνη, μνησικακία, κακή χρησιμοποίηση των πραγμάτων, διαφθορά, φιλοζωία, κομπασμός, φαντασιοπληξία, φιλαρχία, υποκρισία, ειρωνεία, υπουλότητα, ευτραπελία, ήττα, σατανικός έρωτας, περιέργεια, αφορμές δυσαρέσκειας, αφοβία Θεού, παρακοή, αγνωμοσύνη, υψηλοφροσύνη, καύχηση, φυσίωση, εξουδένωση του πλησίον, ασπλαχνία, αναλγησία, έλλειψη ελπίδας, χαλάρωση, μίσος κατά του Θεού, απόγνωση, αυτοκτονία, και μέσω όλων αυτών η έκπτωση από το Θεό και η τέλεια απώλεια. Όλα τα παραπάνω είναι 298.

Αυτά λοιπόν τα πάθη βρήκα να αναφέρονται στις θείες Γραφές και τα παρέθεσα εδώ, όπως έκανα με τους τίτλους των βιβλίων στην αρχή του λόγου. Δεν μπόρεσα, μα ούτε και επιχείρησα να τα κατατάξω, γιατί αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις μου, για το λόγο που είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος: «Θα ζητήσεις, λέει η Γραφή, σύνεση στους κακούς και δε θα βρείς»(Παροιμ. 14, 6). Γιατί στους δαίμονες όλα είναι άτακτα.

Ένα μόνο σκοπό έχουν, στον οποίο συμφωνούν οι ασύμφωνοι και ανόσιοι: να οδηγήσουν στην απώλεια τις ψυχές εκείνων που δέχονται την ολέθρια συμβουλή τους. Αν και σε άλλους ανθρώπους προξενούν στεφάνια, όταν δηλαδή τους νικήσουν εκείνοι που ελπίζουν στον Κύριο με την πίστη και την υπομονή, και που με την εργασία των καλών και την αντίσταση στους λογισμούς αντιπράττουν και προσεύχονται εναντίον τους».

http://www.palo.gr

__________
Σχόλια : το αξιοσημείωτο με βάση τα παραπάνω είναι ότι υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ αρετών και παθών. Ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός αναφέρει ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις του να κατατάξει τις αρετές και τα πάθη, παρόλα αυτά δεν είναι ακατόρθωτο, μπορεί να γίνει κατάταξη βάσει των κανόνων που εισάγει η Ελληνική Γλώσσα. Για παράδειγμα αν δεχτούμε ότι η Αρετή είναι η Μεσότης ανάμεσα στην έλλειψη και στην υπερβολή τότε θεωρητικά οι αρετές θα έπρεπε να είναι ακριβώς οι μισές από τα πάθη. Συν τοις άλλοις οι αρετές μπορούν να είναι σύνθετες δηλαδή μία αρετή μπορεί να έχει στοιχεία από δύο άλλες, οπότε εκεί πρέπει να βρεθεί η μήτηρ των αρετών.

Περισσότερος διαχωρισμός μπορεί να γίνει αν εξεταστούν οι αρετές θεολογικά και φιλοσοφικά. Αν λάβουμε υπόψη τις αρετές που εντοπίζει κανείς στην λίστα από φιλοσοφικής πλευράς πολλές από αυτές δεν μπορούν να είναι αρετές. Τέλος οι αρετές αν δούμε το ζήτημα Θεολογικά διακρίνονται σε πρωταρχικές και δευτερεύουσες, δεν μπορούν όλες να είναι ισάξιες.

Ωραίο θέμα για διατριβή θεολόγου παρεμπιπτόντως.

:D

Ας πάρουμε μία από τις αγαπημένες μου, την φιλομάθεια :

Η φιλομάθεια δεν υπάρχει καν στις αρετές του Αγίου. Με συγχωρείτε βέβαια γιατί προσεγγίζω το θέμα φιλοσοφικώς, αλλά είναι αξιοσημείωτο.

Ενώ δεν υπάρχει η φιλομάθεια στις αρετές, παρόλα αυτά υπάρχει η αμάθεια στα πάθη.....

εδώ τίθεται το εξής ερώτημα (αν δεχτούμε ότι η λίστα παραπάνω έχει ελλείψεις) : πως υποτίθεται ο πιστός θα μπορέσει να κατευθύνει τον εαυτό του στην απόκτηση των αρετών όταν δεν έχει μία σαφή εικόνα του στόχου του, όταν δηλαδή δεν ξέρει ποια είναι τα πάθη που πρέπει να καταπολεμήσει και ποιες οι αρετές που πρέπει να αποκτήσει.

Άλλωστε όταν κάποιος στοχεύει στην αρετή αυτομάτως καταπολεμάται το πάθος. Όταν δηλαδή βρίσκεται σε μία συνεχή πορεία φιλομάθειας καταπολεμάται εκ των πραγμάτων η αμάθεια.
Στις αρετές όμως αναφέρεται η ''γνώση''!
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”

cron