Ο πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας και τα έσχατα

1
μέσα από τα έργα του οσίου γέροντος και πνευματικού Αρσενίου (+2008) Παναγίας Γοργοϋπηκόου Ναυπάκτου) [1]

Σημείωση: Ο γέροντας εκοιμήθη το 2008 σε ηλικία 90 ετών. Υπήρξε πνευματικός πολλών λαϊκών και κληρικών και αρκετών επισκόπων, μεταξύ αυτών πνευματικά του τέκνα είναι ο ομ. καθηγ. μητροπολίτης Ιερεμίας Φούντας, ο μητροπολ. Νεαπόλεως Καισαρείας Αμβρόσιος Ιεροσολύμων, ο μητροπολίτης Ισπανίας Πολύκαρπος, κ.ά.
Εικόνα
Είναι πολύ επίκαιρα όσα έγραψε και ερμήνευσε ο όσιος γέροντας και πνευματικός μας αρχιμ. Αρσένιος ιδρυτής του Ιερού Ησυχαστηρίου εν Ναυπάκτω Παναγίας Γοργουπηκόου. Το πρώτο βιβλίο του ο όσιος γέροντας το οποιο θα μας απασχολήσει στην παρούσα περίπτωση το κυκλοφόρησε το έτος 1962, στο εξώφυλλο φέρει τον τίτλο: «Ανησυχητικά σημεία των καιρών»[2], είναι έκδοσις: Ιερού Παρθενώνος «Παναγίας Γοργοϋπηκόου», Ναύπακτος, 1962. Στο εξώφυλλο έχει το όνομα του γέροντα και πριν το όνομα φέρει τον τίτλο: «Ιερομ. Αρσενίου Κομπούγια, πνευματικού», δηλ. ήταν τότε ιερομόναχος, και ακόμα τότε δεν είχε πάρει το οφίκιο του αρχιμανδρίτη. Στις συζητήσεις μας με το γέροντα ο ίδιος τόνιζε ότι ήταν κατά του τίτλου του «αρχιμανδρίτη» σε ιερομονάχους που ζούν μεσα στον κόσμο και έχουν προσωρινές θέσεις εφημερίων.

Γιατί όπως μας έλεγε, το οφίκιο αυτό υποδηλώνει από μόνο του ότι ο φέρων αυτό είναι αρχηγός της μάνδρας, δηλ. της μονής, του μοναστηριού, που ο ίδιος έχει αναλάβει την πνευματική και διοικητική καθοδήγηση με υπευθυνότητα, ως αρχιμανδρίτης, δηλ. ως ηγούμενος. Ο γέροντας δεν ήταν υπέρ της μόνιμης εγκαταβίωσης των ιερομονάχων και κυρίως αυτων που έφεραν το οφίκιο του αρχιμανδρίτη, να διαβιούν για πολύ μεγάλο διάστημα εκτός της μονής της μετανοίας τους, γιατι οι μέριμνες του βίου, δεν θα τους βοηθούσαν στον σκοπό για τον οποίο έγιναν μοναχοί και ιερομόναχοι. Επίσης, όταν έβλεπε κληρικούς, ιερομονάχους και πρεσβυτέρους, που να έχουν κομμένα τα μαλλιά τους, να φτιασιδώνονται, να καλλωπίζονται υπέρ το δέον, έλεγε ότι αυτά είναι μοντερνισμοί, είναι σημεία των καιρών, σημεία της εποχής της έλευσης του αντιχρίστου και του τέλους της ιστορίας του κόσμου, με την επιφάνεια της δόξης του Κυρίου Ιησού Χριστού ως κριτού. Στο εξώφυλλο του ίδιου του βιβλίου ο γέροντας βάζει το χωρίο της γραφής: «λέγει ο μαρτυρών ταύτα, ναί έρχομαι ταχύ. Αμήν, ναί έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκαλ. 22, 10).

Το ως άνω βιβλίο του γέροντα είναι μικρού μεγέθους διαστάσεων 7 Χ 9,5 και έχει συνολικά αριθμημένες 30 σελίδες. Τον πρόλογο του βιβλίου αυτου γράφει ο τότε αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης (μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, που τον επισκέφθηκα και πήρα την ευχή του Οκτώβριο 2009). Ο πρόλογος γράφηκε «εν Αθήναις τη 27 Νοεμβρίου 1961». Ο γέροντας Αρσένιος γνωρίζονταν από πολύ παλιά με τον τότε αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο. Από τότε που όταν στο στρατόπεδο του Μεσσολογίου ήταν συστρατιώτης ο γέροντας μαζί με τον μακαριστό μητροπολίτη Νεαπόλεως Αμβρόσιο. Οι δυο συστρατιώτες είχαν γνωρίσει στο Μεσσολόγι τον φλογερό μικρόσωμο ιεροκήρυκα αρχιμ. Αυγουστίνο και είχαν συνδεθεί πνευματικά μαζί του.
Εικόνα
Ο αρχιμ. Αυγουστίνος στον πρόλογό του στο βιβλίο αυτό, μιλάει για τα σημεία των καιρών και την «πνευματική ξηρασία.. στις τάξεις των θρησκευόντων» και αγιογραφεί τον γέροντα Αρσένιο ως εξής: «ο εν μοναχικω ησυχαστηρίω της Ναυπάκτου εν ασκήσει και προσευχή διάγων ευλαβέστατος ιερομόναχος πατήρ Αρσένιος. Δύο σπουδαιότητα σύγχρονα γεγονότα, ως είνε η ίδρυσις Εβραϊκού Κράτους και η καταπληκτική πρόοδος της κοσμικής γνώσεως προσείλκυσαν ιδιαιτέρως την προσοχήν του π. Αρσένιου και εις αυτά με πνευματικήν οξυδέρκειαν διαβλέπει ανησυχητικά σημεία των καιρών. Και ως σκοπός άγρυπνος επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας…». Το βιβλίο αυτό του γέροντα Αρσένιου δεν είναι διαχωρισμένο σε κεφάλαια με αριθμούς ή αλφαβητικά, αλλά παρουσιάζει το θέμα του με τον κεντρικό τίτλο: «Ανησυχητικά σημεία των καιρών», με εσχατολογικά εύστροφους και πετυχημένους μικρούς υπότιτλους: «Πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία;, Περί Χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, Ο σφαγιασμός των Εβραίων, Η ίδρυσης του Εβραϊκού κράτους, Η πλήθυνσις της γνώσεως»[3].

Τον γέροντα στον τόπο της διαρκούς μετανοίας του και στον τόπο των δακρύων του, όπως ο ίδιος συχνά πυκνά μας έλεγε, είχαν επισκεφτεί πάρα πολλοί άνθρωποι, όχι μόνο για εξομολόγηση, αλλά και για συμβουλές και για συζήτηση. Μεταξύ αυτων και αρκετοί ξένοι. Ακόμα και εβραίοι, όχι για να γίνουν χριστιανοί, αλλά για να ακούσουν από τον γέροντα την ορθόδοξη άποψη και ερμηνεία των αγιογραφικών χωρίων, όσον αφορά το ερώτημα για την έλευση του αντίχριστου για τους χριστιανούς και την έλευση του μεσσία για τους εβραίους. Ο γέροντας με θάρρος και παρρησία τους έλεγε, όπως και προσωπικά είχα οφθαλμοφανώς διαπιστώσει, ότι αυτος θα είναι όχι ο αληθινός μεσσίας ο Χριστός πού ήδη είχε έλθει πρίν 2.000 χρόνια, αλλά αυτος θα είναι ο άλλος, δείχνοντάς τους με τα χέρια του στο κεφάλι τα κέρατα του σατανά.

Στον πρώτο υπότιτλο[4], του ως άνω βιβλίου του γέροντα: «πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία» σημειώνει ότι ήδη για τότε, για την δεκαετία του ΄60 ότι «η Εκκλησία, ο άμβων, αι αδελφότητες, τα σωματεία, οι θεολόγοι ουδεμίαν προσοχήν δίδουν εις τα ανησυχητικά σημεία των καιρών μας. Διατί;». Σχολιάζει ο γέροντας ότι η αδιαφορία αυτή οφείλεται στο ότι κάποιοι το θεωρούν ανάξιο λόγου, άλλοι γιατι φοβούνται τα ειρωνικά σχόλια, άλλοι γιατί βλέπουν την αδιαφορία του υλιστή κόσμου, άλλοι γιατι έχει ο καθένας την προσωπική του ή τη θεολογική του άποψη, άλλοι που επαναπαύονται σε μια μακρά περίοδο της βασιλείας του Χριστού επί της γής πριν την Β’ Παρουσία, άλλοι με αδιαφορία και άλλοι με τις προσωπικές τους θεωρίες. Γι’ αυτό σημειώνει ότι η πνευματική αδιαφορία και η σύγχυση θα είναι σημείο των εσχάτων ημερών του τέλους. Παραθέτει σχετικά τα αγιογραφικά χωρία,[5] που μιλούν για την θλίψη, για τα τρομακτικά φαινόμενα, για την αδιαφορία, για το αιφνίδιο, για το μη ξύπνημα, για το παρόμιο με τις ημέρες του Νώε.

Πάντοτε όταν θα καθόμαστε να ακούσουμε τον γέροντα θα μας ανέλυε με τον απλούστερο και επεξηγηματικότερο τρόπο τα γραφόμενά του. Γενικότερα ο λόγος της γραφής του ήταν πυκνός και αρκετά λόγιος. Μας έλεγε ότι πολλοί του έλεγαν γιατί δεν τα γράψατε όπως τα λέτε προφορικά και μας έλεγε ότι αυτή την διατύπωση στον γραπτό λόγο έτσι την είχε μάθει. Ήταν πράγματι λόγιος ο γέροντας. Ο θεολογικός του λόγος με ωραία διατύπωση, με αποδείξεις και εξηγήσεις γινόταν αναντίρρητος και σπουδαίος, σε αποροφούσε ξεχνώντας την έννοια του χρόνου. Επισημαίνει στα έργα του με βαθύ θεολογικό λόγο ότι ο Κήρινθος και ο Παπίας, αργότερα οι Μοντανιστές, διατύπωσαν με υλιστικό τρόπο την ιδέα ότι πριν έλθει ο Θεάνθρωπος Χριστός για να κρίνει τον κόσμο, θα βασιλεύσει με τους εκλεκτούς χίλια έτη επί της γης.

Σημειώνει ότι οι ερμηνευτές του βιβλίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη, όπως ήταν ο Ανδρέας αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας (6ος αιώνας) και ο Αρέθας εκ Πατρών, αρχιεπίσκοπος Καισαρείας (9ο αιώνα), ερμήνευσαν την βασιλεία των χιλίων ετών ως πνευματική βασιλεία, με πνευματική έννοια. Με την προσέγγισή του αυτή ο γέροντας θέλει να προστατεύσει τα πνευματικά του τέκνα, το ορθόδοξο πλήρωμα, τους κληρικούς και τους θεολόγους, από τους ορθόδοξους «ονειροπόλους», όπως ο ίδιος τους χαρακτηρίζει, οι οποίοι μιλούν για μια χρονική επικράτηση του επίγειου παράδεισου.
[Συνεχίζεται]


[1]Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο: ΗΘΙΚΗ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΦΗΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΡΣΕΝΙΟ (1918-2008) βίος, έργα και λόγοι. ΑΘΗΝΑ 2010, από το συγγραφέα δρ. Αλέξιο Π.Παναγόπουλο. Σειρά έκδοσης: Δέηση & Διάβαση. ISBN : 978-960-92732-4-4. Α’ κεφάλαιο.

[2]Ιερομ. Αρσενίου Κομπούγια, πνευματικού, Ανησυχητικά σημεία των καιρών, έκδοσις: Ιερού Παρθενώνος «Παναγίας Γοργοϋπηκόου», Ναύπακτος, 1962.

[3] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά..

[4] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά, 8.

[5] Πρβλ. Ματθ. 24, 21-27 και 24, 37-43 και Α’ Θεσσ. 5, 2.


http://www.pemptousia.gr/2014/12/i-esch ... nafpaktou/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας και τα έσχατα

2
Ο γέρ. Αρσένιος περί της επίγειας χιλιετούς βασιλείας του Κυρίου

Στον δεύτερο υπότιτλο του ως άνω βιβλίου του γέροντα: «περί Χιλιετούς βασιλείας του Χριστού»[1], γίνεται έλεγχος γι’ όλους αυτούς που ερμηνεύουν την χιλιετή βασιλεία του Χριστού επί της γής. Ο γέροντας επισημαίνει ότι το χωρίο αυτό ομιλεί ξεκάθαρα «περί ΨΥΧΩΝ», που μαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού, οι οποίες ψυχές βασίλευσαν «μετά του Χριστού χίλια έτη και οι λοιποί των νεκρών (οι αμαρτωλοί) ούκ έζησαν έως τελεσθή τα χίλια έτη»[2]. Ο γέροντας στην ερμηνευτική του αυτή διατύπωση χρησιμοποιεί εύστοχα την διατριβή επί διδακτορία του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, με τίτλο: «το προπατορικόν αμάρτημα».[3] Όπου ο π. Ιωάννης σημειώνει ότι η πνευματική ανάσταση του ανθρώπου, ως πρώτη ανάσταση, γίνεται εδώ στη γη με την αναγέννηση του ανθρώπου μέσω των ιερών μυστηρίων του Χριστού. Αυτοί που σωματικά θα αποθνήσκουν, ενόσω έζησαν την ειλικρινή μυστηριακή ζωή επί της γης, θα «υπάγουν» και θα «συζούν» με τον Κύριο στον ουρανό «απολαμβάνοντες μερικώς, των αγαθών της βασιλείας του Χριστού επί χίλια έτη, δηλαδή κατά την μακράν και ακαθόριστον περίοδον μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας».
Εικόνα
Σε αυτους τους πραγματικά πιστούς «ο δεύτερος θάνατος, η αποκοπή δηλαδή από τον Θεόν, δεν έχει εξουσίαν», γιατι αυτοι θα απολαμβάνουν μερικώς τα αγαθά της βασιλείας του Χριστού, έως την Β’ Παρουσία και δίκαιη ανταπόδοση των αιώνων. Πρώτος θάνατος επισημαίνεται ότι είναι ο σωματικός, δηλαδή με τον επίγειο σωματικό θάνατο του ανθρώπου, ο οποίος έχει εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Όσον αφορά το «δέσιμον του Σατανά», προϋποθέτει την απόλυτη εξουσία που είχε ο Σατανάς πάνω στους ανθρώπους μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων. Μετα δηλαδή την προπατορική αμαρτία ως αποτέλεσμα παράβασης και παρακοής, ακόμα και οι αγιότεροι προφήτες και δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης μετά τον σωματικό θάνατο επί της γής θα οδηγούντο στον Άδη. Αυτή η κατάσταση διήρκεσε μέχρι τότε που «κατελύθη» η εξουσία του Εωσφόρου, δηλαδή μέχρι τότε που ο Θεάνθρωπος Χριστός ανέλαβε την σωτηρία του ανθρώπινου γένους με αντάλλαγμα την σταυρική Του θυσία. Μετά απ’ αυτή τη θυσία του Χριστού, ουδείς βρίσκεται υπο την εξουσία του Εωσφόρου, πλήν εκείνων που από μόνοι τους επιθυμούν να παραδίδουν τον εαυτό τους στο Σατανά και στα έργα του.

Από την ώρα της σταύρωσης και ανάστασης του Χριστού, η απόλυτη εξουσία που είχε ο Σατανάς πάνω στους ανθρώπους περιορίστηκε ή δεσμεύτηκε, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα «χίλια έτη, μέχρι δηλαδή των παραμονών της Δευτέρας Παρουσίας, οπότε θα λυθή πάλιν δι’ ολίγον χρόνον – και ίσως ήδη ελύθη – και θα εξέλθη, ίνα πολεμήση τον κόσμον». Εδώ ο γέροντας διευκρινίζει με ξεκάθαρη εσχατολογική θέση ότι τα «χίλια έτη», είναι σχηματικός αριθμός χρονικής διάρκειας από την ανάσταση του Κυρίου, έως και την Β’ έλευσή Του. Μάλιστα προφητικά προσεγγίζει με επιφύλαξη το γεγονός τώρα να βρισκόμαστε στις έσχατες ημέρες του κόσμου, με την σύντομη ερμηνευτική του διατύπωση: «ίσως ήδη ελύθη» ο Σατανάς προκειμένου να πολεμήσει τους ανθρώπους, με όση λύσσα και θυμό έχει, ξέροντας ότι λίγος καιρός πλέον του απέμεινε μέχρι την Β’ ένδοξη έλευση του Αρνίου ως κριτού.[4] Αυτή την ερμηνεία δίδουν στο δέσιμο του Σατανά τόσο ο Ανδρέας, όσο και ο Αρέθας.

Ο γέροντας ελέγχει και χαρακτηρίζει ως «φαιδρά μυθολογία» όλα όσα αναφέρονται στα περί χιλιετούς βασιλείας του Χριστού επί της γής. Επίσης, επισημαίνει ότι το χωρίο «γενήσεται μία ποίμνη εις ποιμήν»[5], έχει παρερμηνευτεί από τους «χιλιαστικά φρονούντες», γιατί το χωρίο αυτό δεν σημαίνει ερμηνευτικά τίποτα άλλο παρά «απλώς την ίδρυση της Εκκλησίας, η οποία παρουσιάζεται εδώ ως ποίμνη υπό ποιμένα τον Χριστόν και με πρόβατα προερχόμενα όχι μόνον εκ της αυλής των Ιουδαίων αλλά και των Εθνών». Σε καμία περίπτωση μας ερμηνεύει ο γέροντας «δεν σημαίνει ότι θα έλθη εις το προσεχές ή απώτερον μέλλον του χριστιανισμού επί της γής, μία περίοδος κατά την οποίαν ο Χριστιανισμός ως δύναμις και ως αγιότης ζωής θα κατισχύση και θα θριαμβεύση εις αφάνταστον βαθμόν εις ολόκληρον την ανθρωπότητα ή τουλάχιστον εις το μεγαλύτερον μέρος αυτης».

Συνεπώς οι θεωρίες αυτές που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς και μάλιστα όχι μόνο από αιρετικούς, αλλά και από κληρικούς ή θεολόγους όπως επισημαίνει ο γέροντας από την γνώση και εμπερία του ως πνευματικός. Ενόσω μιλώντας όλοι αυτοι για χιλιετή βασιλεία επί της γής, δηλαδή «περί μακράς περιόδου μακαρίας και αγίας ζωής επί της γής προ της συντελείας του κόσμου δημιουργούν και μεταξύ των πιστών ένα κλίμα αδιαφορίας διά τα σημεία των καιρών», τα οποία σημεία παραθεωρούμενα έχουν άμεση σχέση με τα εσχατολογικά και αποκαλυπτικά σημεία που αφορούν άμεσα την εξέλιξη του κόσμου. Στον τρίτο υπότιτλο του ως άνω βιβλίου του γέροντα: «Ο σφαγιασμός των Εβραίων»[6], ο γέροντας συσχετίζει ως εσχατολογικό «έκτακτο γεγονός» τον σφαγιασμό των Εβραίων μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο στα φοβερά στρατόπεδα συγκεντρώσεως του αδίστακτου γερμανού Χίτλερ και των οργάνων του. Αλλά επισημαίνει ότι δεν θα πρέπει απλώς και μόνο να αναζητηθούν οι υπαίτιοι αυτων των θανάτων, όπως ο Άϊχμαν και άλλοι, γιατι αυτοι δεν είναι, λέγει, οι κύριοι ένοχοι, γιατι αυτοι έγιναν μόνο τα όργανα «της κατάρας». Ο γέροντας επεξηγεί και συνδέει αυτά τα φρικτά γεγονότα της θανατώσεως χιλιάδων εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς ως εσχατολογική προφητεία που επαληθεύθηκε στις ημέρες μας. Γιατί οι πατέρες τους αυτην την κατάρα «επεκαλέσθηκαν εφ’ εαυτούς και τα τέκνα των»[7], όταν πρίν από δύο χιλιάδες έτη καταδίκαζαν με τον ατιμωτικότερο θάνατο τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, τον Μεσσία, που γι’ αυτόν είχαν προφητεύσει οι προπάτορές τους. Ο γέροντας επισημαίνει ότι αυτή η φοβερή «κατάρα» επαληθεύθηκε πάλι 35 έτη περίπου μετά την σταύρωση του Κυρίου, όταν ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ εσφαγίασε άνω του 1.000.000 Εβραίους. Αυτή η «κατάρα» γράφει ο γέροντας πραγματοποιήθηκε και στην εποχή του Χίτλερ. Ενώ ο διασκορπισμός στα έθνη και ο σφαγισμός τους σε διάφορες εποχές προφητεύθηκε και από τον ίδιο τον αληθινό Μεσσία Θεάνθρωπο Χριστό ως παρατηρεί ο γέροντας[8].

Στον τέταρτο υπότιτλο του ως άνω βιβλίου του γέροντα: «η ίδρυσις του Εβραϊκού κράτους»[9], γίνεται αναφορά στην ίδρυση του Εβραϊκού κράτους, στο έτος 1949, ως σημείο των καιρών. Μετά από δύο χιλιάδες περίπου έτη δουλείας και διασκορπισμού του Εβραϊκού λαού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής, καταφέρνουν να ιδρύσουν το αρχαίο κράτος του περιούσιου λαού, που έγινε σταυρωτής του Μεσσία του. Συνάμα καταφέρνουν να αναβιώσουν την ιστορία, τον πολιτισμό και την παλιά και ξεχασμένη γλώσσα τους. Γι’ αυτό ο γέροντας γράφει: «Τι δεν θα έπρεπε να γραφή γύρω απ’ αυτό, και όμως ουδείς ησχολήθη σοβαρώς με τούτο».

[1] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά, 12.

[2] Αποκ. 20, 4-5.

[3] Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, σελ. 126.

[4] Αποκ. 12, 12.

[5] Ιωάν. 10, 16.

[6] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά, 16.

[7] Ματθ. 27, 25 «το αίμα αυτου εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών».

[8] Λουκ. 21, 24.

[9] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά, 17.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας και τα έσχατα

3
Ο γ. Αρσένιος για την “επιστροφή των εθνών” στους έσχατους χρόνους

Στις άπειρες συνομιλίες μου με τον γέροντα μου είχε εκμυστηρευτεί την θλίψη του για την μη ενασχόληση με τέτοια όντως σοβαρά θέματα από θεολόγους και κληρικούς που όφειλαν να δείξουν περισσότερη ευαισθησία σ’ αυτά, όχι γιατί τα επεσήμαινε ο γέροντας μόνο γι’ αυτό, αλλα γιατί ήταν σημεία των καιρών, του κόσμου πού ζούμε, υποτίθεται ως καλοί ποιμένες που αγρυπνούν υπέρ των προβάτων, και είναι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους γι’ αυτά τα πρόβατα. Αλλά δικαιολογούσε αυτή την αδιαφορία, με το χωρίο της Αποκάλυψης, «ότι ψυχρός εί, εμμέσω σε» και ότι κι αυτό ήταν δείγμα για τα επερχόμενα σημεία των καιρών ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Όσον αφορά το χωρίο που μιλά για την Ιερουσαλήμ «έσται πατουμένη υπό Εθνών»[1], ο γέροντας συμφωνεί με τον ιερό Χρυσόστομο[2], που ερμηνεύει το σχετικό χωρίο ότι «οι Εβραίοι δεν θα επανακτήσουν την πόλιν Ιερουσαλήμ μέχρι της συντέλειας του κόσμου».



Ο γέροντας διευκρινίζει ότι κάποιοι σύγχρονοι ερμηνευτές νομίζουν ότι το «πλήρωμα εθνών» σημαίνει την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, ενώ ο ιερός Χρυσόστομος στο «πλήρωμα των Εθνών» βλέπει «τον μέχρι συντελείας χρόνον»[3]. Ο γέροντας μας διευκρινίζει με ερώτηση ως εξής, εάν το ως άνω χωρίο θα σήμαινε την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, τότε γιατί όλα τα Έθνη δεν έγιναν Χριστιανοί, όταν οι Εβραίοι ίδρυσαν το κράτος τους; Συνελόντι, μας διευκρινίζει, ότι την ιδέα για την επιστροφή των Εθνών στον Χριστιανισμό οι «ονειροπόλοι» την υποστηρίζουν στον λόγο του Κυρίου «και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσιν τοις Έθνεσι και τότε ήξει το τέλος»[4], καθώς και στο χωρίο «άχρις ού το πλήρωμα των Εθνών εισέλθη και ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται»[5]. Πάμπολλες φορές είχε δωθεί η ευκαιρία να ακούσουμε την ερμηνεία αυτων των χωρίων από το ίδιο το στόμα του γέροντα, ο οποίος διήλεγχε στα λεγόμενά του, αυτους τους ορθόδοξους που πιστεύουν και αναμένουν εσφαλμένα «την επιστροφή του Ισραήλ εις τον Χριστιανισμόν μαζί με την γενικήν επικράτησιν του ευαγγελίου εις την ανθρωπότητα».

Το ότι το ευαγγέλιο κηρύχθηκε και κηρύσσεται σε όλα τα Έθνη, δεν σημαίνει ότι όλα τα Έθνη θα «επιστρέψουν εξ ολοκλήρου» στον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο θα κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο «εις μαρτύριον», αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι όλα τα Έθνη θα γίνουν ευσεβείς χριστιανοί. Ο γέροντας έφερνε ως απόδειξη στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1962, το σύγχρονο γεγονός του 20ου αιώνα, ότι χριστιανικά έχουν γίνει «πολλά Έθνη, αλλά κατ’ όνομα και εις τας ταυτότητας» και όχι στην ειλικρινή βιωτή της αληθινής αγάπης για τον συνάνθρωπο. Γιατί ως παράδειγμα οι παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από χριστιανικά κράτη, καθώς και η ατομική βόμβα, κ.ά. Η πίστη και η ζωή αυτων των κατ’ όνομα χριστιανικών κρατών «δεν διαφέρει από την πίστη και την ζωή των ειδωλολατρικών εθνών». Γι’ αυτό μας επισημαίνει, όχι μόνο την φαινομενική κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον γνωστό κόσμο, αλλά και την ανάγκη πάλι να εκχριστιανιστούν οι ήδη υπάρχοντες «χριστιανικοί» λαοί που ζητούν αφορμές για πολεμικές συρράξεις και διάφορες αδικίες. Γιατί, εάν μόνο κατ’ όνομα ονομαστούν χριστιανικά όλα τα Έθνη «τι θα ωφεληθή ο Κύριος»;

Επίσης, στό ερώτημα, ποιός θα εκχριστιανίσει τον ειδωλολατρικό κόσμο (Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό, Κουμφουκιανισμό, Ζωροαστρισμό, κ.ά.), ερωτά ο γέροντας, μπορεί αυτό να κάνουν και «οι εκατοντάδες αιρέσεις του Χριστιανισμού»; Οι οποίοι «συστηματικώς και πυρετωδώς» εργάζονται για την διάδοση και επικράτησή τους, ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι εσωτερικά «αδιαφορούμεν και αδρανούμεν». Συμπερασματικά ο γέροντας μας τονίζει σαφέστατα ήδη από το 1962 με την δημοσίευση αυτου του πονήματός του ότι «όταν οι Εβραίοι σχηματίζουν κράτος, εισερχόμεθα εις την περίοδον του τέλους του κόσμου». Αλλά, κι ενώ έκαναν κράτος, την αρχαία πόλη τους όπου υπήρχε ο ναός του Σολομώντα ακόμα «δεν την ανέκτησαν εξ’ ολοκλήρου».

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για πάρα πολλούς λόγους παραχώρησε στους Εβραίους την έξω των παλαιών τειχών νέα πόλη, ενώ την παλαιά την παραχώρησε στους Άραβες. Έτσι, η πόλη Ιερουσαλήμ παραμένει «κατά το ήμισυ καταπατουμένη ακόμη υπό Εθνών», σ’ αυτο το ερώτημα απαντά ο γέροντας, επειδή δεν ήλθε «ακόμη το πλήρωμα». Το πλήρωμα σύμφωνα με την ερμηνεία του γέροντα θα έλθει όταν εμφανιστεί ο αναμενόμενος από τους Εβραίους Μεσσίας, όπως αυτοι τον περιμένουν και τον φαντάζονται, γι’ αυτό ο γέροντας προτρέπει να διαβάσουμε: «ίδε βιβλίον, τα μυστικά πρωτόκολλα των σοφών της Σιών». Σύμφωνα με τον γέροντα αυτος ο Μεσσίας θα είναι ο Αντίχριστος, αυτος θα αναλάβει την πόλη της Ιερουσαλήμ, όταν «ολίγα έτη θα υπολείπωνται δια την συντέλεια του κόσμου». Αυτόν θα τον δεχτούν οι Εβραίοι, λέγει ο γέροντας, ως αληθινό Μεσσία, ως Χριστό, έτσι θα επαληθευτεί η προφητεία του Κυρίου, εάν άλλος έλθει στο όνομά μου εκείνον θα τον υποδεχθείτε[6].

Για το χωρίο «πας Ισραήλ σωθήσεται»[7], ο γέροντας μας έλεγε σύμφωνα με τα γραφόμενά του ότι θα πραγματοποιηθεί, με θαυμαστό τρόπο όπως ο Κύριος γνωρίζει, ίσως «μετά την έλευσιν του Αντιχρίστου, όταν πλέον οι ίδιοι Εβραίοι αντιληφθούν ότι δεν είνε αυτος ο Μεσσίας, αλλ’ ο Αντίχριστος». Σ’ αυτό το σημείο ο γέροντας είχε ισχυρά εσχατολογικά επιχειρήματα, περί του καιρού της μετανοίας αρκετών Εβραίων, καθότι «αν ισχυρισθώμεν ότι το Ισραήλ θα επιστρέψη εις τον Χριστόν πρό του Αντιχρίστου, τότε πώς θα εκπληρωθούν οι λόγοι του Κυρίου, εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε»; Ο γέροντας μας διευκρίνιζε πάντοτε καθισμένος στη κεντρική καρέκλα στο μικρό αρχονταρίκι, του μικρού ησυχαστηρίου του, έχοντας στο χέρι του το κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού Χριστού το κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και εξηγώντας μας τα χωρία, τα οποία δεν τον κούραζαν πάντοτε με επανάληψη να τα ερμηνεύει, με μια ζωντάνια και μια θεία δύναμη, λέγοντάς μας ότι εκείνος θα φύγει προς «τον Κύριο» τον οποίο πράγματι διηκόνησε με ευλάβεια, αλλά εσείς «θα τα δείτε όλα όσα σας το λέω».

Μας διευκρίνιζε και το χωρίο της Κυριακής προσευχής που έχει παρανοηθεί και παρεξηγηθεί, όχι μόνο από χιλιαστές αιρετικούς, αλλά και από «τινάς ορθοδόξους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν εις την ορθήν έννοιαν του λόγου». Όλοι αυτοι παίρνοντας κατά γράμμα το χωρίο «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γής», νόμισαν και νομίζουν ότι ο Κύριος επέλεξε την γή «τον μικρό αυτόν κόκκον της άμμου μέσα εις το αναρίθμητον πλήθος των αστέρων του Ουρανού, διά να είνε μόνιμος τόπος της Βασιλείας Του». Ο γέροντας δεν είχε μόνο σαφή εσχατολογική συνείδηση ως σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και έντονη πνευματική βιωτή, που αντανακλούσε την εν Χριστώ ζωή, μέσα από την θεωρία και την πράξη, με αφοσίωση και πνευματική αναγέννηση, με έντονη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, γιατί γνώριζε ότι ο άνθρωπος για να ζήσει με τον Θεό στην ένδοξο Βασιλεία Του, θα πρέπει απ’ αυτην την ζωή να βάλει μέσα στην καρδιά του τον Χριστό. Η βασιλεία του Χριστού αρχίζει στην γή για να ολοκληρωθεί στον Ουρανό, αυτό το νόημα έχει το χωρίο «ελθέτω η Βασιλεία Σου» σύμφωνα με το γέροντα. Μόνο η αμαρτία και η αμετανοησία είναι τα εμπόδια της ένωσης με το Θεό.


[1] Λουκ. 21, 24.

[2] Κατά Ιουδαίων Ε’ λόγος.

[3] P.G. τόμ. 48, σελ. 883-904. Πρβλ. Αλέξιου Π.Παναγόπουλου, Εσχατολογικές διαστάσεις της παιδαγωγίας κατά τον άγ. Ιω. Χρυσόστομο, διδακτορική διατριβή, επανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009.

[4] Ματθ. 24, 14.

[5] Ρωμ. 11, 25.

[6] Ιωαν. 5, 43.

[7] Ρωμ. 11, 25.


http://www.pemptousia.gr/2014/12/o-g-ar ... -chronous/



[Συνεχίζεται]
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Ο πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας και τα έσχατα

4
Όσον αφορά το χωρίο που μιλά για την Ιερουσαλήμ «έσται πατουμένη υπό Εθνών»[1], ο γέροντας συμφωνεί με τον ιερό Χρυσόστομο[2], που ερμηνεύει το σχετικό χωρίο ότι «οι Εβραίοι δεν θα επανακτήσουν την πόλιν Ιερουσαλήμ μέχρι της συντέλειας του κόσμου».
Ο γέροντας διευκρινίζει ότι κάποιοι σύγχρονοι ερμηνευτές νομίζουν ότι το «πλήρωμα εθνών» σημαίνει την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, ενώ ο ιερός Χρυσόστομος στο «πλήρωμα των Εθνών» βλέπει «τον μέχρι συντελείας χρόνον»[3]. Ο γέροντας μας διευκρινίζει με ερώτηση ως εξής, εάν το ως άνω χωρίο θα σήμαινε την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, τότε γιατί όλα τα Έθνη δεν έγιναν Χριστιανοί, όταν οι Εβραίοι ίδρυσαν το κράτος τους; Συνελόντι, μας διευκρινίζει, ότι την ιδέα για την επιστροφή των Εθνών στον Χριστιανισμό οι «ονειροπόλοι» την υποστηρίζουν στον λόγο του Κυρίου «και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσιν τοις Έθνεσι και τότε ήξει το τέλος»[4], καθώς και στο χωρίο «άχρις ού το πλήρωμα των Εθνών εισέλθη και ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται»[5]. Πάμπολλες φορές είχε δωθεί η ευκαιρία να ακούσουμε την ερμηνεία αυτων των χωρίων από το ίδιο το στόμα του γέροντα, ο οποίος διήλεγχε στα λεγόμενά του, αυτους τους ορθόδοξους που πιστεύουν και αναμένουν εσφαλμένα «την επιστροφή του Ισραήλ εις τον Χριστιανισμόν μαζί με την γενικήν επικράτησιν του ευαγγελίου εις την ανθρωπότητα».

Το ότι το ευαγγέλιο κηρύχθηκε και κηρύσσεται σε όλα τα Έθνη, δεν σημαίνει ότι όλα τα Έθνη θα «επιστρέψουν εξ ολοκλήρου» στον Χριστιανισμό

Re: Ο πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας και τα έσχατα

5
Ο γέρων Αρσένιος της Ναυπάκτου για τις χιλιαστικές πλάνες


Οι χιλιαστές υποστηρίζουν ότι μετά την ανάσταση των νεκρών οι άνθρωποι θα είναι πάλι με σάρκες και με οστά με συνέχιση της ζωής επί της γής, τους οποίους όλους αυτους ο γέροντας τους ονομάζει «υλόφρονες» και «διαστρεβλωτές» γιατί δεν προσέχουν το χωρίο «εν γάρ τη αναστάσει ούτε γαμούσι ούτε εκγαμίζονται, αλλ’ ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισιν»[1]. Γι’ αυτό μας έλεγε ότι ο Κύριος θα έλθει «αιφνιδίως και ουαί» στην πλανεμένη και ραθυμούσα ανθρωπότητα και κυρίως στη ξετρελαμένη νεολαία, όπως μας έλεγε, που δεν θα ξέρει τι θέλει και τι να κάνει. Στον πέμπτο υπότιτλο του ως άνω βιβλίου του γέροντα: «η πλήθυνσις της γνώσεως»[2], παρατηρεί ότι η αύξηση της γνώσης δεν συνοδεύτηκε με την ευσεβή ζωή, αντίθετα με την «γενική απιστία» την «πρωτοφανή αδιαφορία» και την φοβερή «διαστροφή», με «ανηθικότητες», «εγκληματικότητες», «βλασφήμιες», «εκκοσμικεύσεις», «νεωτερισμούς». Οι άνθρωποι σήμερα με τα «πτερά της γνώσεως και της επιστήμης» ζητούν να θέσουν τους θρόνους τους πάνω από τα νέφη και πάνω απ’ τους ουρανούς. Σήμερα αυτό γίνεται με τα «διαπλανητικά μηχανήματα», με την «ιλιγγιώδη ταχύτητα», κρούοντας έτσι με αλαζονία τις πύλες του ουρανού. Αλλά ξεχνούν οι άνθρωποι μας έλεγε ο γέροντας ότι ο ουρανός ανήκει στον Κύριο, ενώ η γή στους υιούς των ανθρώπων[3]. Η γνώση έλεγε ο γέροντας που θέλει να ξεπεράσει τον Δημιουργό, δημιουργεί υπερηφάνεια στους ανθρώπους και αποτελεί σημείο της αλαζονίας και του τέλους του κόσμου.

garsmartyres2

Ο γέροντας μελετώντας και εμβαθύνοντας στα δύο τελευταία κεφάλαια του βιβλίου του προφήτη Δανιήλ, καταλήγει ότι τα σημεία πρίν την καταστροφή του κόσμου θα είναι προσδιοριστικά του καιρού εκείνου. Η φράση «καιρός καιρών και ήμισυ καιρού» αναφέρεται στην διάρκεια των μεγάλων δυνάμεων – κρατών που θα υπάρχουν τότε και θα χαρακτηρίζονται ως δυνάμεις του «βορρά» και του «νότου». Ο γέροντας πιθανολογεί να είναι οι δύο μεγάλοι πολιτικο – στρατιωτικοί συνασπισμοί στους οποίους έχει διαιρεθεί η ανθρωπότητα. Τον καιρό της ισχύος αυτων των δύο ισχυρών δυνάμεων δημιουργείται και ένα μικρό κράτος «προφανώς το Ισραήλ» από το οποίο εμφανίζεται ο «άρχων της διαθήκης», τον οποίο ονομάζει αναγνωρίζει ως ψευδομεσσία, ως αντίχριστο, ο γέροντας. Αυτος θα πολεμήσει τους «αγίους» δηλαδή τους χριστιανούς της εποχής εκείνης, αυτος ο μιαρός ‘θα συμμαχήση με τους παραβάτες και αποστάτες της αγίας διαθήκης, θα λαλή υπέρογκα κατά του Θεού και θ’ αρνηθή παντάπασι την πατρώαν θρησκείαν»[4].

Ο γέροντας στην ερμηνεία του χρησιμοποιεί παράλληλα και το χωρίο του αποστόλου Παύλου στους Θεσσαλονικείς[5], όπου γίνεται λόγος για την αλαζονία του ψευδομεσσία, αντιχρίστου. Ο Δανιήλ μιλά ξεκάθαρα για τον αντίχριστο σύμφωνα με τον γέροντα και τον ονομάζει «τελευταίο τύραννο» της ανθρωπότητας. Τον οποίο κατανικά ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Κατόπιν γίνεται η ανάσταση των νεκρών. Αλλά λίγο πρίν προηγείται η μεγάλη θλίψη, η οποία δεν θα έχει ξαναγίνει στην γή πιο πρίν.

Τα χωρία του Δανιήλ (12, 1) και του Ματθαίου (24, 21) μιλούν για το τέλος του κόσμου. Ο προφήτης λαμβάνει την εντολή να σφραγίσει το βιβλίο του μέχρι να «διδαχθώσι πολλοί και πληθυνθή η γνώσις» και τότε οι άνθρωποι θα αρχίσουν να «περιτρέχουν» στον κόσμο, θέλοντας από περιέργεια και από αλαζονία να μάθουν, να δούν, να ανακαλύψουν, αλλά δίχως Θεό, δίχως αγάπη, δίχως διάκριση. Αυτή η παρανοϊκή τρελαμένη συμπεριφορά θα προσβάλλει την σοφία του Θεού και εάν οι πρωτόπλαστοι εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο για την παρακοή, οι σύγχρονοι άνθρωποι της αποστασίας θα τιμωρηθούν με τον εξοβελισμό από τη γή δια παντός μέσω της συντέλειας του κόσμου. Ο γέροντας ρωτά: «χρησιμοποιείται η σημερινή γνώσις δια να πλησιάση ο άνθρωπος τον Θεό, να μετανοήση και να σωθή; Όχι.». Αντίθετα, απαντά ο γέροντας ο άνθρωπος «αποθρασύνεται», και σημείωνε γιά τότε ότι το 1962 οι άθεοι Ρώσοι ίδρυσαν τότε νέα πανεπιστημιακή έδρα «Αθεϊας». Αναφέρει και την αληθινή λαϊκή παροιμία ότι «οι μύρμηγκες, όταν κάμνουν πτερά χάνονται» έτσι θα συμβεί έλεγε και με τους «πεφυσιωμένους» από την γνώση δίχως Θεό ανθρώπους. Ο γέροντας ήδη από τότε επισημαίνει μια πραγματικότητα, μια προφητική ρήση, που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί, και που όμως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα ανησυχητική στις ημέρες μας «όταν ίδωμεν το φαινόμενον να μυρμηκιάζη ο ουρανός από ανθρώπους ιπταμένους με ατομικά έκαστος μηχανήματα κολλημένα εις την πλάτην τους!».

Η έντονη εσχατολογική αφύπνιση που βίωνε ο γέροντας τον ωθούσε να κηρύττει με παρρησία την μετάνοια και την επιστροφή στον αληθινό Θεό. Πάντοτε θα έγραφε ή θα κήρυττε άφοβα την αλήθεια. Το ότι ζούμε σε αποκαλυπτικούς καιρούς, μάλιστα τα ειρωνικά σχόλια που μπορεί να προέρχονταν και από ανθρώπους της Εκκλησίας ο γέροντας τα αντιμετώπιζε με σύνεση και διάκριση, ως από ανθρώπους που τα ονόματά τους δεν είναι «γεγραμμένα εν βίβλω ζωής». Προέτρεπε τους ακροατές του, αλλά και τους αναγνώστες του, να αγαπούν τον Κύριό μας, να προσέχουν, να μελετούν, να φιλοσοφούν, πάνω στα σύγχρονα γεγονότα και τα φαινόμενα που εμφανίζονται στον σύγχρονο κόσμο, γιατί συνδέονται άμεσα με την αλήθεια των προφητειών και την επαλήθευσή τους στο κόσμο που ζούμε.

Ο σύγχρονος άνθρωπος σύμφωνα με τα λόγια του γέροντα είναι αιχμαλωτισμένος από τις μέριμνες του βίου διέρχεται μια ζωή αδιαφορίας, αμεριμνησίας, πώρωσης, σαν τις ημέρες του Νώε, που τον ενέπαιζαν και τον περιγελούσαν, όταν έβλεπαν να κατασκευάζει την κιβωτό του, κι όταν ήρθε ο κατακλυσμός τους παρέσυρε όλους ανεξαιρέτως[6]. Ο γέροντας είχε διάκριση και επίγνωση της αποστολής του ως πνευματικός πατέρας που για ώρες πολλές στην εξομολόγηση θα θυσιαζόταν για τον συνάνθρωπο, γι’ αυτό και είχε κουραστεί αρκετά και ψυχικά, από την ιερά εξομολόγηση, σε χωριά, σε κωμοπόλεις και σε κατηχητικά. Γνώριζε όσο λίγοι την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου της υπαίθρου και της πόλης, όμως ήταν ένας αποφασισμένος λευϊτης, που θυσιαζόταν για τον συνάνθρωπο.

Η ταπείνωση στόλιζε διακριτικά τον γέροντα, γι’ αυτο και τελειώνοντας αυτό το βιβλίο του γράφει: «παρακαλώ όλους… όχι να αναγνωρίσουν ως αλάνθαστα αυτά που γράφω, διότι ως ατελής άνθρωπος γράφω – εκ μέρους γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν»[7]. Πράγματι όσοι δεν γνώρισαν από κοντά και όσοι δεν έζησαν για χρόνια το γέροντα Αρσένιο, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι συνδύαζε μια ευγενική ταπείνωση και μια περήφανη λεβεντιά, που μόνο ένας άνθρωπος αγιασμένος θα μπορούσε αυτο χαρισματικά να διαχέει στο περιβάλλον του ως ένας σύγχονος όσιος γέροντας, επάξιο πνευματικό τέκνο του γέροντα Φιλοθέου Ζερβάκου και του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

[1] Ματθ. 22, 30. Μαρκ. 12, 23. Ιω. 18, 36. Φιλιπ. 3, 20. Α’ Πετρ. 1, 4.

[2] Ιερομ. Αρσενίου, Ανησυχητικά, 25.

[3] Ψαλμ. 113, 24.

[4] Δανιήλ, 11, 28-37.

[5] Β’ Θεσσαλονικείς, 2 κεφ.

[6] Ματθ. 24, 38.

[7] Α’ Κορινθ. 13, 12.


http://www.pemptousia.gr/2014/12/o-gero ... es-planes/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Επιστροφή των εθνών

6
Ο γ. Αρσένιος για την “επιστροφή των εθνών” στους έσχατους χρόνους

Στις άπειρες συνομιλίες μου με τον γέροντα μου είχε εκμυστηρευτεί την θλίψη του για την μη ενασχόληση με τέτοια όντως σοβαρά θέματα από θεολόγους και κληρικούς που όφειλαν να δείξουν περισσότερη ευαισθησία σ’ αυτά, όχι γιατί τα επεσήμαινε ο γέροντας μόνο γι’ αυτό, αλλα γιατί ήταν σημεία των καιρών, του κόσμου πού ζούμε, υποτίθεται ως καλοί ποιμένες που αγρυπνούν υπέρ των προβάτων, και είναι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους γι’ αυτά τα πρόβατα. Αλλά δικαιολογούσε αυτή την αδιαφορία, με το χωρίο της Αποκάλυψης, «ότι ψυχρός εί, εμμέσω σε» και ότι κι αυτό ήταν δείγμα για τα επερχόμενα σημεία των καιρών ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Όσον αφορά το χωρίο που μιλά για την Ιερουσαλήμ «έσται πατουμένη υπό Εθνών»[1], ο γέροντας συμφωνεί με τον ιερό Χρυσόστομο[2], που ερμηνεύει το σχετικό χωρίο ότι «οι Εβραίοι δεν θα επανακτήσουν την πόλιν Ιερουσαλήμ μέχρι της συντέλειας του κόσμου».
Εικόνα
Ο γέροντας διευκρινίζει ότι κάποιοι σύγχρονοι ερμηνευτές νομίζουν ότι το «πλήρωμα εθνών» σημαίνει την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, ενώ ο ιερός Χρυσόστομος στο «πλήρωμα των Εθνών» βλέπει «τον μέχρι συντελείας χρόνον»[3]. Ο γέροντας μας διευκρινίζει με ερώτηση ως εξής, εάν το ως άνω χωρίο θα σήμαινε την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, τότε γιατί όλα τα Έθνη δεν έγιναν Χριστιανοί, όταν οι Εβραίοι ίδρυσαν το κράτος τους; Συνελόντι, μας διευκρινίζει, ότι την ιδέα για την επιστροφή των Εθνών στον Χριστιανισμό οι «ονειροπόλοι» την υποστηρίζουν στον λόγο του Κυρίου «και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσιν τοις Έθνεσι και τότε ήξει το τέλος»[4], καθώς και στο χωρίο «άχρις ού το πλήρωμα των Εθνών εισέλθη και ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται»[5]. Πάμπολλες φορές είχε δωθεί η ευκαιρία να ακούσουμε την ερμηνεία αυτων των χωρίων από το ίδιο το στόμα του γέροντα, ο οποίος διήλεγχε στα λεγόμενά του, αυτους τους ορθόδοξους που πιστεύουν και αναμένουν εσφαλμένα «την επιστροφή του Ισραήλ εις τον Χριστιανισμόν μαζί με την γενικήν επικράτησιν του ευαγγελίου εις την ανθρωπότητα».

Το ότι το ευαγγέλιο κηρύχθηκε και κηρύσσεται σε όλα τα Έθνη, δεν σημαίνει ότι όλα τα Έθνη θα «επιστρέψουν εξ ολοκλήρου» στον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο θα κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο «εις μαρτύριον», αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι όλα τα Έθνη θα γίνουν ευσεβείς χριστιανοί. Ο γέροντας έφερνε ως απόδειξη στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1962, το σύγχρονο γεγονός του 20ου αιώνα, ότι χριστιανικά έχουν γίνει «πολλά Έθνη, αλλά κατ’ όνομα και εις τας ταυτότητας» και όχι στην ειλικρινή βιωτή της αληθινής αγάπης για τον συνάνθρωπο. Γιατί ως παράδειγμα οι παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από χριστιανικά κράτη, καθώς και η ατομική βόμβα, κ.ά. Η πίστη και η ζωή αυτων των κατ’ όνομα χριστιανικών κρατών «δεν διαφέρει από την πίστη και την ζωή των ειδωλολατρικών εθνών». Γι’ αυτό μας επισημαίνει, όχι μόνο την φαινομενική κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον γνωστό κόσμο, αλλά και την ανάγκη πάλι να εκχριστιανιστούν οι ήδη υπάρχοντες «χριστιανικοί» λαοί που ζητούν αφορμές για πολεμικές συρράξεις και διάφορες αδικίες. Γιατί, εάν μόνο κατ’ όνομα ονομαστούν χριστιανικά όλα τα Έθνη «τι θα ωφεληθή ο Κύριος»;

Επίσης, στό ερώτημα, ποιός θα εκχριστιανίσει τον ειδωλολατρικό κόσμο (Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό, Κουμφουκιανισμό, Ζωροαστρισμό, κ.ά.), ερωτά ο γέροντας, μπορεί αυτό να κάνουν και «οι εκατοντάδες αιρέσεις του Χριστιανισμού»; Οι οποίοι «συστηματικώς και πυρετωδώς» εργάζονται για την διάδοση και επικράτησή τους, ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι εσωτερικά «αδιαφορούμεν και αδρανούμεν». Συμπερασματικά ο γέροντας μας τονίζει σαφέστατα ήδη από το 1962 με την δημοσίευση αυτου του πονήματός του ότι «όταν οι Εβραίοι σχηματίζουν κράτος, εισερχόμεθα εις την περίοδον του τέλους του κόσμου». Αλλά, κι ενώ έκαναν κράτος, την αρχαία πόλη τους όπου υπήρχε ο ναός του Σολομώντα ακόμα «δεν την ανέκτησαν εξ’ ολοκλήρου».

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για πάρα πολλούς λόγους παραχώρησε στους Εβραίους την έξω των παλαιών τειχών νέα πόλη, ενώ την παλαιά την παραχώρησε στους Άραβες. Έτσι, η πόλη Ιερουσαλήμ παραμένει «κατά το ήμισυ καταπατουμένη ακόμη υπό Εθνών», σ’ αυτο το ερώτημα απαντά ο γέροντας, επειδή δεν ήλθε «ακόμη το πλήρωμα». Το πλήρωμα σύμφωνα με την ερμηνεία του γέροντα θα έλθει όταν εμφανιστεί ο αναμενόμενος από τους Εβραίους Μεσσίας, όπως αυτοι τον περιμένουν και τον φαντάζονται, γι’ αυτό ο γέροντας προτρέπει να διαβάσουμε: «ίδε βιβλίον, τα μυστικά πρωτόκολλα των σοφών της Σιών». Σύμφωνα με τον γέροντα αυτος ο Μεσσίας θα είναι ο Αντίχριστος, αυτος θα αναλάβει την πόλη της Ιερουσαλήμ, όταν «ολίγα έτη θα υπολείπωνται δια την συντέλεια του κόσμου». Αυτόν θα τον δεχτούν οι Εβραίοι, λέγει ο γέροντας, ως αληθινό Μεσσία, ως Χριστό, έτσι θα επαληθευτεί η προφητεία του Κυρίου, εάν άλλος έλθει στο όνομά μου εκείνον θα τον υποδεχθείτε[6].

Για το χωρίο «πας Ισραήλ σωθήσεται»[7], ο γέροντας μας έλεγε σύμφωνα με τα γραφόμενά του ότι θα πραγματοποιηθεί, με θαυμαστό τρόπο όπως ο Κύριος γνωρίζει, ίσως «μετά την έλευσιν του Αντιχρίστου, όταν πλέον οι ίδιοι Εβραίοι αντιληφθούν ότι δεν είνε αυτος ο Μεσσίας, αλλ’ ο Αντίχριστος». Σ’ αυτό το σημείο ο γέροντας είχε ισχυρά εσχατολογικά επιχειρήματα, περί του καιρού της μετανοίας αρκετών Εβραίων, καθότι «αν ισχυρισθώμεν ότι το Ισραήλ θα επιστρέψη εις τον Χριστόν πρό του Αντιχρίστου, τότε πώς θα εκπληρωθούν οι λόγοι του Κυρίου, εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε»; Ο γέροντας μας διευκρίνιζε πάντοτε καθισμένος στη κεντρική καρέκλα στο μικρό αρχονταρίκι, του μικρού ησυχαστηρίου του, έχοντας στο χέρι του το κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού Χριστού το κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και εξηγώντας μας τα χωρία, τα οποία δεν τον κούραζαν πάντοτε με επανάληψη να τα ερμηνεύει, με μια ζωντάνια και μια θεία δύναμη, λέγοντάς μας ότι εκείνος θα φύγει προς «τον Κύριο» τον οποίο πράγματι διηκόνησε με ευλάβεια, αλλά εσείς «θα τα δείτε όλα όσα σας το λέω».

Μας διευκρίνιζε και το χωρίο της Κυριακής προσευχής που έχει παρανοηθεί και παρεξηγηθεί, όχι μόνο από χιλιαστές αιρετικούς, αλλά και από «τινάς ορθοδόξους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν εις την ορθήν έννοιαν του λόγου». Όλοι αυτοι παίρνοντας κατά γράμμα το χωρίο «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γής», νόμισαν και νομίζουν ότι ο Κύριος επέλεξε την γή «τον μικρό αυτόν κόκκον της άμμου μέσα εις το αναρίθμητον πλήθος των αστέρων του Ουρανού, διά να είνε μόνιμος τόπος της Βασιλείας Του». Ο γέροντας δεν είχε μόνο σαφή εσχατολογική συνείδηση ως σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και έντονη πνευματική βιωτή, που αντανακλούσε την εν Χριστώ ζωή, μέσα από την θεωρία και την πράξη, με αφοσίωση και πνευματική αναγέννηση, με έντονη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, γιατί γνώριζε ότι ο άνθρωπος για να ζήσει με τον Θεό στην ένδοξο Βασιλεία Του, θα πρέπει απ’ αυτην την ζωή να βάλει μέσα στην καρδιά του τον Χριστό. Η βασιλεία του Χριστού αρχίζει στην γή για να ολοκληρωθεί στον Ουρανό, αυτό το νόημα έχει το χωρίο «ελθέτω η Βασιλεία Σου» σύμφωνα με το γέροντα. Μόνο η αμαρτία και η αμετανοησία είναι τα εμπόδια της ένωσης με το Θεό.

[1] Λουκ. 21, 24.

[2] Κατά Ιουδαίων Ε’ λόγος.

[3] P.G. τόμ. 48, σελ. 883-904. Πρβλ. Αλέξιου Π.Παναγόπουλου, Εσχατολογικές διαστάσεις της παιδαγωγίας κατά τον άγ. Ιω. Χρυσόστομο, διδακτορική διατριβή, επανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009.

[4] Ματθ. 24, 14.

[5] Ρωμ. 11, 25.

[6] Ιωαν. 5, 43.

[7] Ρωμ. 11, 25.

https://www.pemptousia.gr/2014/12/o-g-a ... -chronous/

Re: Επιστροφή των εθνών

7
Ευχαριστω και παλι για τη πολυτιμη βοηθεια σου φιλε αετε, η οποια παντα ερχεται στη καταλληλη στιγμη.


Κοιτωντας το κειμενο που περεθεσες βλεπω το εξης χωριο :
Ο γέροντας διευκρινίζει ότι κάποιοι σύγχρονοι ερμηνευτές νομίζουν ότι το «πλήρωμα εθνών» σημαίνει την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, ενώ ο ιερός Χρυσόστομος στο «πλήρωμα των Εθνών» βλέπει «τον μέχρι συντελείας χρόνον»[3].

[3] P.G. τόμ. 48, σελ. 883-904. Πρβλ. Αλέξιου Π.Παναγόπουλου, Εσχατολογικές διαστάσεις της παιδαγωγίας κατά τον άγ. Ιω. Χρυσόστομο, διδακτορική διατριβή, επανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009. - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 212#p81212

Σε παλαιοτερη συζητηση http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... %85#p77536 η Dominique μου ειχε πει οτι αυτο το κειμενο δεν ειναι του Χρυσοστομου αλλα του Ευσεβιου
ουτε αναστησεται λοιπον ναος, ουδε εις την προτερα επανηξουσιν πολιτειαν.....Παρεξομεν δε μαρτυρα τουτων ουκ αγγελον, ουκ αρχαγγελον, αλλα αυτον το της οικουμενης απασης δεσποτην, τον Κυριον ημων Ιησου Χριστον. Εισελθων γαρ εις τα Ιεροσολυμα, και τον ναον ιδων, ελεγε οτι εσται η Ιερουσαλημ υπο εθνων πολλων εως πληρωθωσι καιροι εθνων πολλων, τον μεχρι συντελειας λεγων χρονον.. - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... %85#p77536

Προσωπικα εμπιστευτηκα το λογο σου dominique και δεν το εψαξα αλλα νομιζω δεν ειχες δικιο. Πως κατεληξες στο συμπερασμα οτι το ακολουθο κειμενο δεν ειναι του Χρυσοστομου αλλα του Ευσεβιου διοτι προσωπικα βρηκα το εξης :


http://postimg.org/image/n97twe48p/full/



Και εφοσον ειναι του Χρυσοστομου θα βγαλουμε στη συνεχεια αρκετα συμπερασματα.

Θα κατανοησουμε οτι ακομα και ο μεγαλυτερος πατερας της εκκλησιας μας , ο Χρυσοστομος , οταν γραφει για θεματα εσφραγισμενα της εσχατολογιας ειναι επομενο να κανει λαθος διοτι καθως ειναι εφραγισμενα δεν υπηρχε φωτισμος και πληροφορια επι αυτων των θεματων.

Σιγα-σιγα θα γινει η πληρης απομυθοποιηση και αποδομηση της πατερολατρειας σε σχεση με τα εσφραγισμενα της εσχατολογιας.

Re: Επιστροφή των εθνών

8

τομος 48 σελιδα 889 σειρα 5
κοῦσι πιστεύειν· καὶ ἀπ' ἐκείνων ποιήσομαι φανερὸν,
ὅτι οὔτε τὴν πόλιν, οὔτε τὸν ναὸν λοιπὸν ἀπολήψον-
ται· καίτοι γε οὐδεμίαν εἶχον ἀνάγκην ἀποδεῖξαι, ὅτι
οὐκ ἀναστήσεται, οὐδὲ ἐμὸν τοῦτο ἦν, ἀλλ' ἐκείνων,

τομος 48 σελιδα 916 σειρα 42

εδείξαμεν, ὅτι οὔτε ἀναστήσεται λοιπὸν ἡ πόλις, οὔτε
ἀπολήψονται τὴν ἑαυτῶν πολιτείαν.
Τούτου δὲ ἀποδειχθέντος, καὶ τὰ λοιπὰ ἅπαντα
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες και Αποκάλυψη”

cron