ΠΟΙΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ;

Φιλούμενος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Έλεγα και προσπαθούσα, οι Μανιάτες να φτιάξουμε έναν ανδριάντα του Καποδίστρια, ζητώντας συγνώμη για το έγκλημα. Όταν έπιασα το βιβλίο του Κοκκινάκη «ΠΟΙΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΟΧΙ ΟΙ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΑΙ», το διάβασα, το μελέτησα, πείστηκα και άλλαξα τον αγώνα μου. Τώρα παλεύω και εγώ, η αλήθεια να φανερωθεί.
Εδώ, δεν κομίζω κάτι νέο. Η άποψη Κοκκινάκη, με έκανε να γράψω αυτό το πόνημα με την νέα ματιά στην δολοφονία, την άποψη Κοκκινάκη. Στις ζυγές σελίδες θα αναφέρω την κρατική εκδοχή, και στις μονές σελίδες, τι κατέθεσαν οι μάρτυρες κατηγορίας των Μαυρομιχαλαίων, (μάρτυρες υπεράσπισης τους, δεν υπάρχουν), για το ειδεχθές έγκλημα κατά του Καποδίστρια, της συνοχής και της επέκτασης της Ελλάδας,( η σημαία της επανάστασης στην Πόλη-, η Ελλάς να είναι η δύναμη του πολιτισμού,) και γενικώς κατά της Ελλάδας. Να διαβάζει ο αναγνώστης τι του λέει η κρατική προπαγάνδα, και ακριβώς δίπλα τι λεν οι μάρτυρες για το ίδιο γεγονός. Να γίνουν έτσι από πρώτο χέρι γνωστά τα γεγονότα, και να διαπιστωθεί με την δική μας κρίση, τι έχουμε διδαχθεί και τι όχι, για το γεγονός, ώστε να μας κάνουν να πιστέψομε την εκδοχή τους. Όποιος θέλει να εντρυφήσει στην δολοφονία, σε όλες τις λεπτομέρειες της, πρέπει να ασχοληθεί με το πρωτότυπο έργο του Κοκκινάκη, γεμάτο στοιχεία, αναλύσεις, σκιαγραφήματα.

Εδώ αντιγράφουμε τις καταθέσεις όπως εγράφησαν στην «ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ», από το βιβλίο « τα φοβερά ντοκουμέντα Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ Το τίμημα της Ανεξαρτησίας» εκδόσεις Φυτράκης, όπως και την επίσημη κρατική εκδοχή, γραμμένη από τον Τάσο Βουρνά και Μαρία Σαμολαδά. Ευχαριστώ θερμά τον Δημήτρη Κοκκινάκη, για την προσπάθεια που κατέβαλε, να βρει στοιχεία και να μας αποκαλύψει την Αλήθεια ότι οι Μαυρομιχαλαίοι δεν διέπραξαν το έγκλημα, κατά του Καποδίστρια και της Ελλάδος, ότι οι Έλληνες, δεν είναι πατροκτόνοι. Ελπίζω ότι βάζω λίγο πλάτη η αποκαλυφθείσα αλήθεια Κοκκινάκη να πάει παραπέρα, με τούτο το βιβλίο.
Πολλοί με ρωτούν «Αν δεν σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι τότε ποιοι;» Εδώ μας ενδιαφέρει αν η κατηγορία ότι σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι, είναι αληθείς; Τι προκύπτει απ’ τις καταθέσεις; Σκότωσαν ή όχι; Αν σας προκύψει και ποιοι σκότωσαν, ακόμα καλύτερα. Εγώ πάντως ψάχνω εδώ να βρω, από που αποδεικνύεται ότι σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι. Τι καταθέτουν οι μάρτυρες, ποια είναι τα πραγματικά γεγονότα.

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Την κρατική εκδοχή της δολοφονίας την αντιγράφω από τον τόμο «τα φοβερά ντοκουμέντα. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ. Το τίμημα της ανεξαρτησίας» Του Τάσου Βουρνά. Εκδόσεις Φυτρακη.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1831: Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ

Η Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831 ξημέρωσε ολόφωτη στο φθινοπωρινό Ναύπλιο…. Ο ήχος της καμπάνας τρύπωσε μέσα στ’ ασκητικό δωμάτιο του Κυβερνήτη Καποδίστρια. Σύμφωνα με τη συνήθεια του, είχε σηκωθεί αξημέρωτα και εργαζόταν στο γραφείο του, δίπλα στο κρεβάτι του. Η καμπάνα τον συνέφερε από τους λογισμούς του. «Κυριακή σήμερα» ψιθύρισε. Και άρχισε να ετοιμάζεται για να κατηφορίσει προς το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα,….

Βγήκε στην πόρτα. Ο σωματοφύλακας του Κοζώνης, βετεράνος του Αγώνα του 21, που είχε χάσει το ένα χέρι του στα πεδία των μαχών, περίμενε στην πόρτα για να συνοδεύσει τον Κυβερνήτη στην εκκλησία. Έπαιρνε πάντα μαζί του ο μονόχειρας αγωνιστής, για περισσότερη ασφάλεια κι έναν στρατιώτη. Λέοντας ήταν το όνομα του στρατιώτη. Τον τελευταίο καιρό ο Κοζώνης είχε εντείνει την επαγρύπνηση του. Από παντού ακούγονταν ψίθυροι. εναντίον του Κυβερνήτη και μάλιστα απειλές κατά της ζωής του.

Η αντιδικία του με τους Μαυρομιχαλαίους ήταν γνωστή σ’ όλο το Ναύπλιο. Και οι Μανιάτες αυτοί νικλιανοί, μέλη της πιο ισχυρής φάρας της Μάνης, είχαν απεριόριστη δύναμη,που δεν μπορούσε να την καταφρονήσει ο καθένας, αφού ήταν κι όλας κοινό μυστικό ότι πίσω τους κρύβονταν οι δύο από τις τρείς «προστάτιδες δυνάμεις» της Ελλάδας, η Αγγλία και η Γαλλία, σε αντίθεση με την Ρωσία, η οποία συμπαραστεκόταν στον παλιό της βοηθό- υπουργό των Εξωτερικών Ιωάννη Καποδίστρια.

Εννέα μήνες πριν ο Καποδίστριας είχε την τόλμη να συγκρουσθεί με τους Μαυρομιχαλαίους, συλλαμβάνοντας το γενάρχη τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και ρίχνοντας τον στο φρούριο του Ιτς- Καλέ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για υποκίνηση σε στάση κατά του Κυβερνήτη. Όταν μαθεύτηκε στη Μάνη ότι ο Πετρόμπεης κλείστηκε στην φυλακή, έτρεξε στο Ναύπλιο ο αδελφός του Κωνσταντίνος για να φροντίσει για την απελευθέρωσή, του υπόδικου. Μάταιες οι προσπάθειες, ακόμη και της μάνας του

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ

Ο συγγραφέας σίγουρα γνωρίζει ότι τα στοιχεία δεν του βγαίνουν όπως δεν τους βγήκαν και των διαφόρων «ιστορικών» και για τούτο αρχίζει την διήγηση του με τρόπο που ξεκινούν τα παραμύθια. Θέλει να μας συνεπάρει με το παραμύθι για να μην δούμε την αλήθεια. Βάζει όμως τίτλο του έργου του ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, που θα έπρεπε να αναφέρει γεγονότα, με κάποιες διευκρινήσεις, που κατά την γνώμη του, θα διευκόλυναν τον αναγνώστη, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, για την δολοφονία και όχι να ξεκινά με την βεβαιότητα ότι αυτοί σκότωσαν. Στην απέναντι σελίδα, σε κάθε υπόθεση της επικρατήσας απόψεως για την δολοφονία θα βάζω τι ακριβώς λένε τα ντοκουμέντα, οι καταγραμμένες μαρτυρίες των αυτόπτων ή μη αυτόπτων μαρτύρων, έτσι ώστε αναγνώστα να δεις με τα δικά σου μάτια, τι έγινε στην δολοφονία του μέγιστου Έλληνος, του Καποδίστρια.

Παράθεση:

Ότι κυκλοφορούσαν ψίθυροι για την δολοφονία του Καποδίστρια δεν προκύπτει από έγγραφο ή μαρτυρία, ή από ενέργειες της Αστυνομίας. Ο Κοζώνης πάντα είχε μαζί του έναν ακόμη στρατιώτη για την φρουρά του Καποδίστρια, όπως και έναν ντελάλη, που ανακοίνωνε τον ερχομό του Κυβερνήτη, τον Γούτο.
Οι Μαυρομιχαλαίοι όντως ήταν ισχυροί οικογένεια. Αν θέλαν να κάνουν φονικό, χωρείς να δείξουν ότι το έκαναν αυτοί, εύκολα θα μπορούσαν να το σχεδιάσουν και να βάλουν άλλους να το εκτελέσουν και αυτοί να λείπουν, να, όπως κείνες τις μέρες έλειπε από το Ναύπλιο ο Θ. Κολοκοτρώνης . Το ότι πίσω τους ήταν η Αγγλία και η Γαλλία είναι ανακριβές. Οι Μαυρομιχαλαίοι ήσαν αυτοί οι πρώτοι που έλεγαν «μόνοι μας να κάνουμε τον αγώνα.» Ήταν αυτοί που ζητούσαν αρχή του νέου Ελληνικού κράτους έναν Έλληνα απόγονο των Βυζαντινών για να δείξουν την συνέχεια των Ελλήνων. Όταν σκοτώθηκε ο Μούρτζινος απόγονος Βυζαντινών, που τον προόριζαν για κεφαλή του κράτους, οι Μαυρομιχαλαίοι φώναξαν τον Καποδίστρια. Ο Καποδίστριας αντιδικία είχε με όλους σχεδόν τους αγωνιστές του 1821, αλλά και με την Αγγλία. Γιατί μόνον τους Μαυρομιχαλαίους αναφέρει;
Έτσι όπως το γράφει νομίζει ο αναγνώστης ότι ο Πετρόμπεης ήταν εννέα μήνες στην φυλακή, ενώ δεν ήταν.

Πετρόμπεη, όπου ήταν κοντά ενενήντα χρονών. Στην αρχή η γριά Μαυρομιχάλαινα είχε πείσει τον Καποδίστρια να δεχθεί το γιο της σε συνομιλία. Πράγματι η συνάντηση ορίστηκε για τις 26 Σεπτεμβρίου στο σπίτι του Καποδίστρια, παρουσία του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ.
Αλλά η συνάντηση εκείνη δεν πραγματοποιήθηκε. Ο Καποδίστριας το πρωί εκείνης της ημέρας, έτυχε να διαβάσει στον «Ταχυδρόμο του Λονδίνου» ένα άρθρο, στο οποίο κατακρινόταν σφόδρα για την πολιτική του. Το άρθρο τον εξαγρίωσε και όταν η φρουρά του Ιτς –Καλέ έφερε δέσμιο στο σπίτι του τον Πετρόμπεη για την συνάντηση, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να τον δεχθεί. Ο Πετρόμπεης ένοιωσε βαριά ταπεινωμένος.
Υπέθεσε ότι τον έβγαλαν δέσμιο και υπό φρούρηση, για να τον διασύρουν με το πήγαινε –έλα μέσα στην πόλη με τις αλυσίδες στα χέρια, σαν κακούργο. Φτάνοντας και πάλι στην φυλακή , παρακάλεσε τους φρουρούς να τον περάσουν μπροστά από το σπίτι όπου κατοικούσαν ο γιός του Γεώργιος και ο αδελφός του Κωνσταντίνος.
Κάτω από τα παράθυρα ο γέροντας, με φωνή που έτρεμε από την οργή, φώναξε: « Γεια σας μωρέ σεις παιδιά.» Πρώτος ο Γιώργος αναγνώρισε τη φωνή του πατέρα του. Όρμησε στο παράθυρο, έσκυψε και τον είδε. «Ο γέρος! Φώναξε στον θείο του»
Τρέχει και ο Κωνσταντίνος στο παράθυρο και κρεμιέται από το πρεβάζι.
«Τι κάνεις» τον ρωτούν ανήσυχοι κι οι δύο. « Τα βλέπετε!» Απαντά ο Πετρόμπεης. Οι δύο αυτές λέξεις ήταν έναυσμα για να μεταδοθεί η οργή του στους δύο άλλους. Από κείνη τη στιγμή στη συνείδηση τους γράφτηκε η απόφαση: Θα τελειώνουν με τον Καποδίστρια:..
Ο Κυβερνήτης, ξεκίνησε, καθώς είδαμε από το σπίτι του με τη συνοδεία του σωματοφύλακα του Κοζώνη και του στρατιώτη Λέοντα. Κατηφόριζε το στενό. Σχεδόν απέναντι ήταν η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Σ’ ένα σημείο του δρόμου συναντήθηκε με τους δύο Μαυρομιχαλαίους, θείο και ανεψιό. Ήταν λαμπροφορεμένοι λες και πήγαιναν σε μεγάλη γιορτή.
Έρχονταν πίσω του και τραβούσαν κι αυτοί για την εκκλησία. Προσπερνώντας, τον χαιρέτησαν με ευλάβεια και σεβασμό και ο Καποδίστριας τους ανταπέδωσε το χαιρετισμό.

5

Παράθεση:

Η συνάντηση των δύο ανδρών, έγινε όντως. Το ότι δεν δέχθηκε ο Καποδίστριας τον Πετρόμπεη, δεν προκύπτει από πουθενά. Από την κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας των Μαυρομιχαλαίων, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ άλλα προκύπτουν, τα ακριβώς τα αντίθετα.
Ούτε, πήγαινε – έλα, στην πόλη του Πετρόμπεη έγινε, ούτε αλυσοδεμένος ήταν, αλλά ικανοποιημένος από την συνάντηση.
Όπως θα δούμε ποιο κάτω, ο Καποδίστριας με τους Μαυρομιχαλαίους πρέπει να ήταν κοντά τα σπίτια τους, δι αυτό συναντήθηκαν όταν πήγαιναν στην εκκλησία, στις 27. Άρα δεν χρειαζόταν να πάει στο κάστρο για να ζητήσει να περάσει από το σπίτι των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι αποσιωπά ότι ήσαν «αρέστο», υπό περιορισμό, στο Ναύπλιο και απαγορεύετο να φύγουν, για τούτο τους φύλαγαν οι στρατιώτες.
Ο σεβασμός των Μανιατών στους γονείς και γενικά στους μεγαλύτερους τους, δεν τους επέτρεπε να τους αποκαλούν με το «γέρος». Ο συγγραφέας, βάζοντας τον Γιώργο να λέει «γέρος», θέλει να κάνει τον αναγνώστη, να τον δει ως μαφιόζο, εκτελεστή. Οικογένεια δολοφόνων τους παρουσιάζει στα απομνημονεύματα του και ο Κολοκοτρώνης. Ας δούμε την μαρτυρία κατά των Μαυρομιχαλαίων του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. Να τη καταθέτει:
Ερωτ. Ήκουσες καμίαν φορά να συνομιλεί ο Γέρων Πετρόμπεης με τον υιόν του;
ΑΠΑΝΤ. Μίαν ημέραν ενώ επερνούσεν ο Πετρόμπεης με 4ους στρατιώτας κάτω από το σπίτι των Μαυρομιχαλαίων και εφώναξε «βρε παιδιά» και όταν εβγήκαν από το παράθυρον, τους είπε, «τι κάμνετε, τι κάμνει η νύφη μου;» και αφού τον απεκρίθησαν, καλά, τους είπε: « Ησυχάσατε, επειδή εις 5-6 ημέρας θέλομεν ανταμωθεί όλοι.» Τούτο έγινε προ τριών η τεσσάρων ημερών πριν την Κυριακή.»
Έγινε η συνάντηση του με τον Καποδίστρια, και είχε καλό αποτέλεσμα. Σε 5-6 ημέρες θα ήταν κοντά τους, ελεύθερος. Σε κάτι είχαν συμφωνήσει με τον Καποδίστρια. Μήπως αυτό που συμφώνησαν, ενόχλησε κάποιους και κινήθηκαν για να κάνουν το κακό;
Το λαμπροφορεμένοι το λέει με δόλο. Να κάνει να σκεφτούμε ότι ήταν μέρα, μεγάλης χαράς που θα σκότωναν τον Καποδίστρια. Οι Έλληνες ακόμα όταν πηγαίνουν στην εκκλησία φορούν τα «καλά τους». Η καλή φορεσιά τους, ίσα –ίσα, που δεν έκανε για φασαρίες διότι είναι βαριά και σε κάνει δυσκίνητο.
Αν όντως τον μισούσαν και θέλαν να τον σκοτώσουν 1) δεν θα του έδειχναν σεβασμό. 2) Θα τον σκότωναν εκεί στο δρομάκι που δεν υπήρχε κανένα μάτι να τους δει και εύκολη η άρνηση ότι το έκαναν ή η διαφυγή τους. Διότι το αρνήθηκαν ότι έκαναν την δολοφονία, οι Μαυρομιχαλαίοι.

http://kapodistriasdeath.blogspot.gr/

συνεχιζεται

LAPTONAS

Ωραίο, περιμένουμε την συνέχεια.

Φιλούμενος

Προχώρησαν και πριν ο Κυβερνήτης φτάσει στην εκκλησία, πήραν θέση στην είσοδο, ο ένας από εδώ, κι ο άλλος από εκεί. Αντίκρυ τους στέκονταν δύο αστυνομικοί, ενταλμένοι για την παρακολούθηση των υπόπτων αντικαποδιστριακών: οι Γιάννης
Καραγιάννης και Α. Γιώτης. Οι δύο αστυνομικοί ήταν μυημένοι στην συνομωσία. Ο Καραγιάννης, που παρακολουθούσε στενά επί σαράντα μέρες τους Μαυρομιχαλαίους, είχε τελικά συνταχθεί με το μέρος τους και υποσχέθηκε να βοηθήσει μ’ όλες του τις δυνάμεις στην «εξόντωση του τυράννου».
Ο άλλος, ο Α. Γιώργης, παρακολουθούσε αμέτοχος τη σκηνή.
Ο Καποδίστριας, πρέπει να σημειωθεί, ήταν ειδοποιημένος ότι κινδύνευε η ζωή του. Τον είχε ειδοποιήσει ο Πάνος Ράγκος, κοινός φίλος αυτού του Γιώργη Μαυρομιχάλη. Ο Τελευταίος είχε μηνύσει στον Καποδίστρια με τον Ράγκο ότι θα τον σκότωνε για την προσβολή που έκανε στον πατέρα του.
Ο Καποδίστριας, ακούγοντας την απειλή, είχε γελάσει.
«Αυτά είναι κουβέντες, είπε. Πες του ότι αν με σκοτώσουν, θα σκοτώσουν μαζί μου και την πατρίδα!»
Ενώ δεν πίστευε κατά βάθος ότι οι Μαυρομιχαλαίοι θα πραγμάτωναν τελικά την απειλή τους, όταν τους είδε στημένους στους παραστάτες της πόρτας ένοιωσε ταραχή και σίγουρα θα πέρασε από το νου του η απειλή που του είχε διαβιβασθεί με τον Ράγκο.
Για μια στιγμή δίστασε να προχωρήσει προς την εκκλησία και οι αυτόπτες μάρτυρες τον είδαν να στρέφει τα μάτια του προς το σπίτι του υπουργού των Στρατιωτικών Ροδίου που βρισκόταν εκεί κοντά. Του πέρασε, ίσως, η ιδέα να ζητήσει προστασία κάτω από την στέγη του σπιτιού του υπουργού του. Ο δισταγμός του, όμως ήταν στιγμιαίως. Αποβάλλοντας την δειλία, προχώρησε να μπει στην εκκλησία, ανεβαίνοντας τις λίγες σκάλες της εισόδου.

7

Παράθεση:

έτσι όπως αναφέρετε «πήραν θέση», είναι σαν να λέει «πήραν θέση μάχης», να τον περιμένουν, για να τον κτυπήσουν. Αυτόπτης μάρτυρας ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ επίτροπος ναού καταθέτει: « και την παρελθούσαν Κυριακή ήλθον οι δύο Μαυρομιχάλαι και εις τας 26 του Αγίου Ιωάννου, και εστάθησαν εις την θέσιν, ο μεν Κωνσταντίνος έξω, ο δε Γεώργιος μέσα, εγώ δια να τους ευχαριστήσω περισσότερον, επροσκάλεσα τον Γεώργιον να έμβει πάρα μέσα, αυτός όμως μ’ έδειξε τους στρατιώτας, οίτινές τον εφύλαττον, λέγων με, ότι είναι αρέστο, έπειτα έστειλαν ένα από τους στρατιώτας, και άναψαν ένα κερί είκοσι παράδων, εις τας 27 του παύσαντος επίσης ήλθαν, εμβήκαν μέσα εις την εκκλησίαν και εξ αυτών ο Γεώργιος ησπάσθη την εικόνα,επρόσταξε τον στρατιώτη ν’ ανάψει εν κερί και είτα υπήγε και εστάθη ακουμβισμένος εις το φύλλον της θύρας, εμβαίνων προς τ’ αριστερά. Ο Κωνσταντίνος εμβαίνων εις την θύραν δεξιά δηλαδή εις το κατώφλιον. Οι στρατιώται εστέκοντο έξωθεν αντίκρυ της θύρας.»
Από καμία κατάθεση, έως την δίκη και καταδίκη τους, δεν προκύπτει ότι ο Καραγιάννης με τους Μαυρομιχαλαίους έκαναν συμφωνία. Αντιθέτως μετά την δίκη και καταδίκη σε θάνατο του Καραγιάννη, κάποιοι για να ζήσει, του έταξαν ότι αν τα ρίξει όλα στους Μαυρομιχαλαίους, θα τον αφήσουν να ζήσει. Έτσι αλλάζει ο Καραγιάννης, μετά την δίκη, την κατάθεση του, τα ρίχνει στους Μαυρομιχαλαίους και πάει σπίτι του, ελεύθερος και ωραίος.
Καμία κατάθεση από τους 35 μάρτυρες, δεν επιβεβαιώνει, ο δε Ράγκος, δεν κλήθηκε καν, ως μάρτυρας. Δεν ειπώθηκε καν στην δίκη, ότι ο Γιώργης τον προειδοποίησε ότι «θα τον σκοτώσει.» Αυτό είναι μία σάλτσα ακόμα, στο παραμύθι τους.

Έξω από την εκκλησία με τόσο κόσμο, όπως ισχυρίζονται, φοβήθηκε και του ήρθαν στην σκέψη η προειδοποίηση του Ράγκου, ενώ στο ερημικό δρομάκι, δεν το σκέφτηκε και δεν φοβήθηκε.; Ο ίδιος φοβήθηκε, οι φρουροί του δεν φοβήθηκαν; Δεν τους έκανε ένα νεύμα; Δεν θα έκαναν κάποια κίνηση; Ή τον άφησαν να πάει ως αμνός στην σφαγή; Οι φρουροί του πάντως δεν καταθέτουν κάτι, περί αυτών. Ούτε τους είπε κανείς συνένοχους.

Διάβασαν τι του πέρασε από το μυαλό. Κανένας μα κανένας αυτόπτης ή μη μάρτυρας δεν καταθέτει ότι είδε αυτό που περιγράφουν ως γεγονός, οι της κρατικής εκδοχής κονδηλοφόροι.
Από πού γνωρίζουν ποία η σφαίρα του Κωνσταντίνου, και ποία του Καραγιάννη; Που το βρήκαν ότι όταν τρως σφαίρα στο κεφάλι παραπαίεις και δεν πεύτεις ξερός; Που ανακάλυψαν τις δύο μαχαιριές του Γιώργη Μαυρομιχάλη στον Κυβερνήτη; Οι γιατροί και το κατηγορητήριο μιλούν για μία μαχαιριά.

8

Και τότε, τα πάντα εξελίχθηκαν αστραπιαία. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης και ο αστυνομικός Καραγιάννης τραβάνε την πιστόλα τους και πυροβολούν τον Κυβερνήτη. Η σφαίρα του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη τον πετυχαίνει πίσω στο κεφάλι, ενώ του Καραγιάννη αστοχεί και σφηνώνεται στον παραστάτη της πόρτας.
Καθώς ο Κυβερνήτης χτυπημένος προχωρεί παραπαίοντας, ορμά ο Γιώργης Μαυρομιχάλης και με το μαχαίρι τον χτυπά δύο φορές στην κοιλιά. Ο Καποδίστριας πέφτει νεκρός στο μοναδικό χέρι του Κοζώνη. Αυτός αφήνει ήρεμα το σώμα του νεκρού Κυβερνήτη και καταδιώκει τους δολοφόνους. Ο Κωνσταντίνος τρέχει μπροστά του. Αρχίζει να τον πυροβολεί και μία σφαίρα τον πετυχαίνει ξέσφαλτσα.

Υ.Γ. Σε παράθεση τοποθετώ τα ντοκουμέντα του συγγραφέως για το ποιος σκότωσε τελικά τον Ιωάννη Καποδίστρια

Φιλούμενος

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΠΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ επίτροπος ναού: Ερχόμενος ο Κυβερνήτης
και ευγάλλων το κάλυμμα του, αίφνης ηκούσθησαν δύο κρότοι πιστόλων
εκ των δύο μερών της θύρας. Ακούσας δε τούτο έρριψα τους οφθαλμούς
μου έξω, και είδον τον Κυβερνήτην κατά γης. Τότε ήρχισαν ο κόσμος
ταις φωναίς και άλλο τίποτε δεν είδαν. Προσθέτω επίσης τούτο, ότι όταν
επλησίαζεν ο Κυβερνήτης, ο Γεώργιος εσύρθη ακόμα ολίγον έξω
της θύρας, και έφτασεν έως το κατώφλιον.»
Κατώφλι(ον)= η δοκός ξύλινη ή λίθινη, συνδέουσα τας πλευράς
θύρας ή παραθύρου εις το κάτω μέρος αυτών.(λεξικό Δημητράκου)

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. Προσωρινός επίτροπος ναού:
Εμβαίνων εις τα δεξιά έξωθεν ήτον ακουμβισμένος ο Κωνσταντίνος και
εις ίδιον μέρος εις το κατώφλιον ο Γεώργιος και ολίγον περαιτέρω προς
αριστερά ήτον ένα παιδί ξηρακιανόν. Ερχόμενος ο Κυβερνήτης, ο
Γεώργιος εσύρθει όπισθεν έως εις το άντικρυ κατώφλιον της θύρας και
Ενώ ο Γεώργιος έβλεπεν έξω, τότε έστρεψε προς αυτόν, πλησιάσας δε ο
Κυβερνήτης, και χαιρετήσας αυτούς, είδον ότι ο Γεώργιος εσήκωσε το
Χέρι του από την κάπαν προς τον Κυβερνήτην και ήκουσα τον κτύπον της
πιστόλας, μπαν, μπαν, διότι έπεσε συγχρόνως και άλλη από το μέρος του
Κωνσταντίνου, ήτις ως φαίνεται, εκτύπησεν εις τον τοίχον.»

Ο μάρτυρας ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ καταθέτει «…ο Κυβερνήτης
επλησίασε, τους εχαιρέτησε με το ζερβί χέρι, αυτοί έβαλαν τα μεν
αριστερά εις τα φέσια των, εσυντρίφθησαν μεταξύ των και έβαλαν
τα δεξιά χέρια εις τας τσέπας των. Και πριν ακόμη ο Κυβερνήτης να
προφτάσει να βάλη το καπέλλον του, είδα εκείνον, όστις εφόρει την
μαύρην καπόταν, που σήκωσε το δεξί του χέρι, και ετράβηξε μίαν
πιστολιάν εις του Κυβερνήτου το κεφάλι, συγχρόνως έρριψε και ο
άλλος με το άσπρον μπουρνούζι και ανεχώρησαν και οι δύο.»

9

Παράθεση:

Πως είναι δυνατόν, από την πόρτα της εκκλησίας ο Κωνσταντίνος
Μαυρομιχάλης, να κτύπησε τον Καποδίστρια που του ήταν, απέναντι του,
πρόσωπο με πρόσωπο, να τον πυροβόλησε εξ επαφής στον σβέρκο και η
σφαίρα σχεδόν να βγήκε από το κούτελο; Δια να το δικαιολογήσουν,
εφεύραν το παραμυθάκι « και γω κακά χερόβολα και συ κακά δεμάτια»
Αυτήν την φράση λεν ότι του είπε ο Κωνσταντίνος, όταν όρμισε κατά
πάνω του, τον έπιασε από τον γιακά τον στριφογύρισε και έτσι τον
πυροβόλησε στον σβέρκο. Αυτό το καταθέτει κάποιος; ΌΧΙ
Είπαμε παραμύθι. Οι μάρτυρες καταθέτουν: « Όταν εμφανίστηκε
ο Κυβερνήτης από τα δύο μέρη της πόρτας ακούστηκαν δύο
πυροβολισμοί». Τώρα ότι η σφαίρα του Κωνσταντίνου κτύπησε
τον Καποδίστρια και του Καραγιάννη στον τοίχο, δεν προκύπτει
από μαρτυρίες αλλά από παραπληροφόρηση διότι έτσι μπορεί να στηθεί το
παραμύθι τους, ότι οι Μαυρομιχαλαίοι σκότωσαν. Και για να
δικαιολογήσουν γιατί άφησαν ελεύθερο τον Καραγιάννη. Περί αυτού ποιο
κάτω, στα περί της δίκης.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: Μας λέει είδε μόνον τον
Καποδίστρια πεσμένον και ότι ο Γεώργιος που ήταν μέσα πήγε στο
κατώφλι της πόρτας της εκκλησίας. Από το κατώφλι δεν γίνετε να
μαχαίρωσε τον Καποδίστρια και να μην τον δούν κι όλας.
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Καταθέτει ότι η μπιστολιά που σκότωσε
ήταν από την μεριά του Γεωργίου. Η δεύτερη ήταν από την μεριά του
Κωνσταντίνου. Ο Γεώργιος όμως εκατηγορήθει ότι τον μαχαίρωσε, αλλά
και δεν είχε πιστόλα επάνω του. Του Κωνσταντίνου η σφαίρα κτύπησε
στον τοίχο, καταθέτει. Παρ’ όλα αυτά όμως κατηγορήθηκε ο
Κωνσταντίνος ότι αυτός πυροβόλησε τον Καποδίστρια στον σβέρκο.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ: Καταθέτει και αυτός ότι την μπιστολιά στον
Καποδίστρια την έριξε, ο φορών την μαύρην καπόταν.» Μαύρη καπόταν
φορούσε ο Γεώργιος, ο οποίος εκατηγορήθει ότι μαχαίρωσε. Ποιος ήταν
αυτός με την μαύρη καπόταν που έριξε εξ επαφής στου Καποδίστρια τον
σβέρκο; Τον είδε να σηκώνει το χέρι και να ρίχνει στο κεφάλι πριν
προφτάσει ο Καποδίστριας να βάλει το καπέλο μετά τον χαιρετισμό. Εάν
είχε χαιρετήσει τους Μαυρομιχαλαίους, δεν θα ξανα έβαζε το καπέλο,
ήταν δύο βήματα πριν μπει στην εκκλησία. Στην εκκλησία δεν έμπαιναν
με καπέλο πόσο μάλλον ο θεοσεβούμενος Καποδίστριας. Άρα χαιρέτησε
κάποιους ποιο μακρυά οι οποίοι και πυροβόλησαν και μαζί έφυγαν.
Οι Μαυρομιχαλαίοι δεν έφυγαν μαζί. Μαχαίρωμα δεν είδε.

Υ.Γ. Σε παράθεση τοποθετώ τα ντοκουμέντα του συγγραφέως για το ποιος σκότωσε τελικά τον Ιωάννη Καποδίστρια

http://kapodistriasdeath.blogspot.gr/

συνεχίζεται

Φιλούμενος

Ο ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ καταθέτει:

« εστάθην εις το παγκάρι.
Προσηλώσας τους οφθαλμούς μου έξω είδα τον Κυβερνήτην και όταν
έφθασε εις την θύραν, και έβαλε το αριστερό χέρι εις το καπέλλον, ευθύς
ηκούστει εις κρότος πιστόλας, και έπεσεν ο Κυβερνήτης και ευθύς έπειτα
ηκούσθει και εις έτερος, πλην και οι δύο κρότοι συγχρόνως σχεδόν
ηκούσθησαν, τότε είδον τον Κωνσταντίνον, όπου επήδησε κατά το
μέρος, όπου έπεσεν ο Κυβερνήτης.»

Κατάθεση ΛΕΩΝΙΔΗ, στρατιώτης σωματοφύλακας Καποδίστρια:

«Ευρέθην δύο βήματα όπισθεν του Κυβερνήτου. Ο Κωνσταντίνος
Μαυρομιχάλης με το μπουρνούζι του, είδα ότι εστέκετο έξω
της πόρτας, από το μέρος του ιερού. Αντίκρυ κατά την βρύσιν, ήτον
ένας στρατιώτης. Καθώς επροχώρησεν ο μακαρίτης να έμβει εις την
εκκλησίαν, είδα τον Κωνσταντίνον, με το αριστερόν χέρι να κρατεί το
φέσι του και με το δεξιόν κεκρυμμένον, έρριψε την πιστόλαν επάνω
εις τον Κυβερνήτη, και ήκουσα συγχρόνως δύο κτυπήματα μπιστολών,
είδα ότι βάρεσε με πιστόλαν και ο στρατιώτης όστις ήταν αντίκρυ…Μετά
τον φόνον είδα ένα μαχαίρι μαυρομάνικον και χαρακωτόν με λούκια, και
οπίσω εις το άκρον μ’ένα ασπράδι, ριγμένον κατά γη…Αμέσως αφού
έπεσαν αι πιστόλαι, ο Μπεϊζαδές Γεώργιος με τους δύο στρατιώτες του
άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος Βουλευτικού..»

Κατάθεση ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΖΩΝΗ: Μονόχειρα σωματοφύλακας του
Καποδίστρια: « Εις τας 6και 35 λεπτά προ μεσημβρίας της 27
Σεπτεμβρίου εβγήκαμεν από το παλάτιον και επήγαμεν εις την εκκλησίαν.
Φθάνοντες προς τον Άγιον Σπυρίδωνα, ήτον ο Κωνσταντής Μαυρομιχάλης
σκεπασμένος μ’ ένα μπουρνούζι και είχεν ακουμπισμένην την κεφαλήν του
εις τον τοίχον της εκκλησίας, κ΄είχε το πρόσωπον του προς το σπίτι του
Ροδίου, και πλησιάσας ο Κυβερνήτης προς αυτόν, έστρεψε τότε ο
Κωνσταντίνος κ’ έβαλε το αριστερόν του χέρι εις το φέσι, κ’ ευθείς ήκουσα
εξαίφνης κτύπον πιστόλας, κ’ ευθύς ο Κυβερνήτης εξαπλώθει κατά γης.
Τότε έκαμα μιαν δρασκελιάν, και είδον εμπρός μου κατά γης ένα μαχαίρι
μαύρον… Και ευθύς είδον τον Κωνσταντίνον Μαυρομιχάλην όπου έτρεξε
τον ανήφορον, προς τον οποίον και ετράβηξα.»

Κατάθεση ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΣΗΝΕΖΗ: « Ενώ εκατέβαινα από το Ιτσ-Καλέ με
το τάγμα, και εφτάσαμεν εις το μέρος, όπου κατοικεί η μουσική, ήρχοντο
από τα χαλάσματα τρεις φουστανελάδες, τρέχοντες και επέρασαν
ανάμεσα
από το Τάγμα. Αφού δε επέρασαν το τάγμα, εφόπλισαν τας πιστόλας,
όπου οι δύο εκράτουν εις τας χείρας, όταν εις δεκανεύς τους είπεν:
«τι τρέχετε, βρε, έτσι; Τι κάμνετε έτσι;» εξ αυτών όμως εκείνος, όστις
ήταν εμπρός, είχε τας χείρας του μέσα εις την φουστανέλαν.»

κ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑ
(κατοικούσε απέναντι από την εκκλησία) 2/10/1831

Απ. Εγώ εστεκόμην εις το δωμάτιον του οσπητίου και έκαμνα τον σταυρόν μου, είδον τον Κυβερνήτην ερχόμενον, και πλησιάσας εις την θύραν της εκκλησίας, δύο τους οποίους δεν γνωρίζω, ετράβιξαν δύο πιστόλας επάνω εις τον Κυβερνήτην, και ευθύς εσκοτώθει, χωρίς καν να ομιλήση.
Ερ. Που εστέκοντο οι δύο άνθρωποι;
Απ. Ο εις από το εν μέρος της θύρας, και ο έτερος από το άλλο.
Ερ. Τι εφορούσαν;
Απ. Ο εις μικρόν καποτών, και ο άλλος βορνούζιον.

Παράθεση:

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ: Με το που βγάζει το καπέλο του ο
Καποδίστριας ακούγονται οι δύο πυροβολισμοί. Έπεσε κτυπημένος ο
Καποδίστριας στο έδαφος και τότε πήδηξε προς το μέρος του ο
Κωνσταντίνος. Λογικά, ο Κωνσταντίνος είδε αυτόν που πυροβόλησε τον
Καποδίστρια εξ επαφής και τότε πετάχτηκε πίσω από τον δολοφόνο και
τον πυροβόλησε. Δεν τον πέτυχε και η σφαίρα του, καρφώθηκε στον
τοίχο της εκκλησίας.. Ποίος όμως του έριξε στον σβέρκο;
Φυσιολογικά αυτός που έριξε, μπήκε ανάμεσα στον Καποδίστρια και
Τους φρουρούς του, Κοζώνη-Λεωνίδη. Εκτός αν δεν μπήκε κανείς ανάμεσα
τους και ήσαν αυτοί που πυροβόλησαν, εξ επαφής τον Καποδίστρια, ή
αυτούς που μπήκαν και έκαναν την δολοφονία, ήταν μιλημένοι, να μην
τους «δουν».

ΛΕΩΝΙΔΗΣ: Δεν είδε κανέναν να μπαίνει ανάμεσα σε αυτόν και τον
Κυβερνήτη, παρ’ όλο που ήταν μόνον δύο βήματα πίσω του. Δηλαδή αν
άπλωνε το χέρι του τον ακουμπούσε τον Καποδίστρια.
Από την πόρτα της εκκλησίας, πρόσωπο με πρόσωπο και απόσταση 1,5-2
μέτρα κτυπήθηκε εξ επαφής λοιπόν στον σβέρκο ο Καποδίστριας. Τόσο
κοντά και δεν είδε το μαχαίρωμα, ενώ περιγράφει περιληπτικά το
μαυρομάνικο. Μας ξεκαθαρίζει όμως ότι ο Κωνσταντίνος με κρυμμένο το
δεξί χέρι, έριξε την μπιστολιά, (αφού ήταν κρυμμένο το χέρι πως είδε την
μπιστολιά και δεν είδε το μαχαίρωμα με την γυμνή 33 εκ. χαντζάρα;) και
φορούσε μπουρνούζι. Ναι αλλά κι αν ακόμα έριξε με κρυμμένο το χέρι, η
μπιστολιά στον Κυβερνήτη ήταν εξ επαφής και τον πυροβόλησε ένας με
μαύρη καπότα, που μπήκε μπροστά από τον Λεωνίδη και πίσω από τον
Καποδίστρια. Άρα δεν ήταν ο Κωνσταντίνος που πυροβόλησε τον
Καποδίστρια. Τον δε Γεώργιο, τον είδε, με το που έπεσαν οι μπιστολιές,
αμέσως να τρέχει προς το Βουλευτικό. Δεν τον είδε να πλησιάζει τον
Καποδίστρια και να τον μαχαιρώνει. Με το μπαμ – μπαμ έτρεξε να φύγει,
μαζί με τους στρατιώτες που τον φύλαγαν.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΖΩΝΗ: Ο Κωνσταντίνος ετοιμαζόταν να σκοτώσει τον
Κυβερνήτη, και καθόταν χαλαρός, με ακουμπισμένο το κεφάλι στον τοίχο,
όπως δηλαδή κάνουν όσοι απορροφούνται από τις ψαλμωδίες στην εκκλησία,
και κοίταγε αλλού και όχι στον στόχον του; Ο Κωνσταντίνος κοίταγε τελικά
στου Ροδίου και όχι ο Κυβερνήτης. Ο σωματοφύλακας δεν είδε τον
Κωνσταντίνο να μπαίνει ανάμεσα σε αυτόν και στον Καποδίστρια. Μένει
εκεί που ήταν, στον τοίχο της εκκλησίας, καταθέτει ο σωματοφύλακας. Η
μόνη κίνηση που έκανε ο Κωνσταντίνος ήταν να στρέψει προς τον
Καποδίστρια και να βγάλει το φέσι του, ως χαιρετισμό σε ανώτερον. Με το
που έβαλε το χέρι στο φέσι ο Κωνσταντίνος, άκουσε ο σωματοφύλακας

κτύπον πιστόλας, δεν είδε τον Κωνσταντίνο να πυροβολεί.. Όποιος είναι
έτοιμος να σκοτώσει, δεν σκέπτεται να χαιρετήσει πρώτα το θύμα του και
μάλιστα με σεβασμό. Το κατάλαβαν οι εμπνευστές της δολοφονίας και αυτό
τον με σεβασμό χαιρετισμό χρόνια μετά τον έκαναν πιάσιμο από τον γιακά
και το ποιηματάκι «κι εγώ κακά χερόβολα και συ κακά δεμάτια.
Και αυτός δεν είδε να τον μαχαίρωσαν και να τον πυροβόλησαν
επαφής. Δεν είδε καν να τον πυροβολούν. Μόνον άκουσε έναν κτύπο
πιστολάς. Τον πυροβόλησαν και έπεσε κατά γης. Δεν μαχαιρώθει βέβαια
πεσμένος; διότι με το που έπεσε στην γη ο Καποδίστριας, ο Κοζώνης είδε
το μαχαίρι, δεν είδε σφαγή, η οποία πρέπει να έγινε δευτερόλεπτα πριν τον
πυροβολισμό. Προ και μετά την δολοφονία δεν καταθέτει να είδε τον
Γεώργιο. Δεν τον αναφέρει ως να μην υπήρχε καθόλου. Ενώ δεν λέει
ότι είδε ποιος πυροβόλησε τον Καποδίστρια, λέει ότι όταν είδε τον
Κωνσταντίνο να τρέχει τον πυροβόλησε. Άραγε γιατί αφού δεν τον είδε να
πυροβολεί τον Καποδίστρια με το που τον είδε να τρέχει τον πυροβόλησε;
Μήπως είχε εντολή να σκοτωθούν και οι Μαυρομιχαλαίοι; Ώστε να πουν
σκοτώθηκαν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια, και να μην αναγκαστούν να
οργανώσουν τέτοια δίκη; Βεβαίως δεν αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος έπιασε
τον Καποδίστρια από τον γιακά και του είπε το «κακά χερόβολα». Δεν το
αναφέρει διότι δεν έγινε ποτέ. Αν ο Κωνσταντίνος, τον είχε πιάσει τον
Καποδίστρια, οι πρώτοι που θα το κατάθεταν ήσαν οι φρουροί του και οι
αυτόπτες
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΣΗΝΕΖΗ : Βλέπουμε ότι δεν τους γνωρίζει, αυτούς
του τρεις. Αν ήταν ο Γεώργιος με τους στρατιώτες του θα τους γνώριζε
έστω και εκ των υστέρων. Είχε ακουστεί κατά την στιγμή της κατάθεσης
του ότι οι Μαυρομιχαλαίοι σκότωσαν. Δεν κατονομάζει τον Γεώργιο
όμως. Το κυριότερο εδώ είναι, ότι ο χρόνος και ο τόπος συνάντησης, είναι
αντίθετος από τον δρόμο που έτρεχε ο Γεώργιος, προς στο σπίτι του
Βαλλιάνου και Ρουάν. Δεν είναι δυνατόν να τρέχει συγχρόνως σε δύο
διαφορετικά εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία της πόλεως . Άρα αυτοί είναι
τρεις άλλοι με τις πιστόλες τους και ο ένας να κρύβει τα χέρια στην
φουστανέλα, με αίματα ή και με την χαντζάρα; Ποιος να ξέρει. Ο
ανακριτής πάντως δεν ενδιαφέρθει είχε τους Μαυρομιχαλαίους, του
αρκούσε αυτό μόνο ή για αυτούς είχε εντολή.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑ: Βλέπουμε ότι δεν κατ’ ονομάζει τους Μαυρομιχαλαίους τους οποίους βλέποντας τους κάθε Κυριακή με τους φρουρούς τους στην εκκλησία θα ρώτησε ποιοι είναι. Αλλά και μετά πέντε μέρες από την δολοφονία και που το Ναύπλιο είχε βουίξει ότι σκότωσαν τους ήξερε. Όμως λέει μόνον τις ενδυμασίες. Μάλιστα λέει ότι το καπότο ήταν μικρό και όχι μακρύ που φορούσε ο Γιώργος. Μιλά για άλλον τελείως.

Υ.Γ. Σε παράθεση τοποθετώ τα ντοκουμέντα του συγγραφέως για το ποιος σκότωσε τελικά τον Ιωάννη Καποδίστρια

http://kapodistriasdeath.blogspot.gr/

συνεχίζεται

Φιλούμενος

(Συνέχεια ανάγνωσης από το ντοκουμέντο εκδόσεων Φυτράκη.)

Από το εκκλησίασμα, άντρες και γυναίκες, άρχισαν με φωνές και κατάρες να καταδιώκουν τους δολοφόνους. Τη στιγμή εκείνη βγαίνει ο στρατηγός Φωτομάρας στο παράθυρο του σπιτιού του, σημαδεύει τον Κωνσταντίνο, καθώς τρέχει να ξεφύγει και τον ρίχνει στο έδαφος βαριά χτυπημένο. Τρέχουν οι πολίτες και καθώς ο δολοφόνος είναι πεσμένος στο έδαφος, αρχίζουν να τον κλωτσούν και να τον βρίζουν.
Μισοπεθαμένος ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης ικετεύει να τον σκοτώσουν μια και καλή.
« Μη με λερώνετε, βρε παιδιά, ψιθυρίζει. Δεν βρίσκεται κανένα παλικάρι να με σκοτώσει.»
Δεν χρειάστηκε να παρακαλέσει πολύ. Μία εξιλαστήρια σφαίρα τον πέτυχε καίρια και τον άφησε νεκρό.
Όμως η οργή των πολιτών ξέσπασε ακόμα και πάνω στο πτώμα του. Το έσυραν ως την πλατεία του πλατάνου και το πέταξαν στη θάλασσα από τα τείχη του κάτω φρουρίου…

Κατάθεση ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ δεκανέα: « ..Κατεβάζοντες με τον Αξιωματικόν Μονφεράτον εκείνον, όστις σκότωσεν τον Κυβερνήτην, δια να τον υπάγωμεν εις τον Πλάτανον, απαντήσαμεν καθ’ οδόν τον Κρητικόν κουλοχέρην, όστις ήρχετο κατεπάνω μας με την πιστόλαν εις το χέρι, και εφώναζεν «εσύ εσκότωσες τον αφέντην μου», και αμέσως ετράβηξε μιαν πιστόλαν κατεπάνω του, και επειδή δεν τον εύρε, του έδωσεν μίαν με το κοντάκι της πιστόλας, και του άνοιξε το κεφάλι. Μετά ταύτα τον ελάβομεν πάλιν βουτηγμένο εις το αίμα…. Αλλά αφού τον εκτιπούσαμεν μας έλεγε, «ΜΗ ΜΕ ΚΤΥΠΑΤΕ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Η ΑΙΤΙΑ…» τον αφήσαμεν εις τον πλάτανον, τον αφήσαμεν και εφύγαμεν»

Κατάθεση ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΟΝΦΕΡΑΤΟΥ Ανθυπολοχαγού: « … εύρον πλησίον της οικίας Φωτομάρα κοιτάμενον κατά γης, και πληγωμένον εις την κοιλίαν, εις το δεξιόν μέρος, περί του οποίου έλαβα όλα τα αναγκαία μέτρα, ώστε να μην ήθελε τον κτυπήση τις, πλην τούτο εστάθει αδύνατον εξ αιτίας της οργής του λαού, και των ιδίων στρατιωτών. Όθεν εις των στρατιωτών τον εκτύπησε με το κοντάκι του όπλου και εις έτερος με την λόγχην και εν τω μεταξύ τούτω έφθασε και ο δούλος του Κυβερνήτου ο κουλοχέρης οργισμένος και θυμωμένος εναντίον του, λέγοντας του ότι εσύ εφόνευσες τον αυθέντην μου, και ενταυτώ ετράβιξε μίαν πιστόλαν κατ’ αυτού η οποία αγνοώ αν τον ηύρε…Καθ’ οδόν κομίζοντες τον φονέα εις την πλατείαν …μας έλεγε (ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης) ότι
ΑΥΤΟΣ ,ΔΕΝ ΗΤΟΝ Ο ΑΙΤΙΟΣ, ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ.»
«Κάτω από τα παράθυρα ο γέροντας, με φωνή που έτρεμε από την οργή, φώναξε….Τρέχει και ο Κωνσταντίνος στο παράθυρο και κρεμιέται από το πρεβάζι. «Τι κάνεις» τον ρωτούν ανήσυχοι κι οι δύο.
« Τα βλέπετε!» Απαντά ο Πετρόμπεης.
Οι δύο αυτές λέξεις ήταν έναυσμα, για να μεταδοθεί η οργή του, στους δύο άλλους. Από κείνη τη στιγμή, στη συνείδηση τους, γράφτηκε η απόφαση: Θα τελειώνουν με τον Καποδίστρια:..»

Παράθεση:

6,30 το πρωί. Αυτοί που κυνήγησαν τους Μαυρομιχαλαίους ήσαν οι στρατιώτες, και όχι οι 10-15 εκκλησιαζόμενοι, που από τις καταθέσεις τους δεν κατονομάζουν τους Μαυρομιχαλαίους ως δολοφόνους, πως τους κυνηγούσαν τότε με κατάρες; Αποφεύγουν να πουν ότι ήταν οι στρατιώτες, διότι πρέπει να δικαιολογήσουν πως οι στρατιώτες άντε 5 λεπτά μετά την δολοφονία ήσαν διώκτες των Μαυρομιχαλαίων. Δηλαδή σε 5 λεπτά ειδοποιήθηκαν στο στρατόπεδο που απείχε πάνω από 5 λεπτά από την εκκλησία, ντύθηκαν, άρματα, τρέξιμο, φτάσανε, καταδίωξαν. Μόνο αν ήσαν επιφυλακή στην έξοδο του στρατοπέδου μπορεί να φτάνανε τόσο γρήγορα. Αν ήσαν έτοιμοι, κάποιος τους είχε ετοιμάσει από το βράδυ. Το βράδυ είχαν μάθει ότι ο Καποδίστριας θα πήγαινε στην εκκλησία αύριο Κυριακή. Αυτή την πληροφορία την είχαν από κάποιον που ήταν πολύ κοντά στον Κυβερνήτη και ενημερωνόταν για τις κινήσεις του. Για τους Μαυρομιχαλαίους ήσαν σίγουροι, διότι αυτοί, κάθε Κυριακή, την ίδια ώρα, ήσαν εκεί, στο ίδιο σημείο, της εκκλησίας.

Η κρατική εκδοχή μας αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος ήραν χτυπημένος στην πλάτη από βολή του Κοζώνη την στιγμή που έφευγε. Εδώ μας λέει ότι τον πυροβόλησε ο στρατηγός Φωτομάρας. Αυτός όταν άκουγε φωνές έβγαινε με το όπλο στο παράθυρο και όταν έβλεπε κάποιον να τρέχει τον πυροβολούσε; Τον πυροβόλησε και μετά έγινε πρόεδρος δικαστηρίου εις βάρος του Γεωργίου; Δεν στέκει. Αλλά δεν υπάρχει κατάθεση μάρτυρος, ότι τον πυροβόλησε ο Φωτομάρας. Το τραύμα δεν ήταν στην πλάτη πάντως αλλά στην κοιλιά. Όσο για τα συμβάντα στον Κωνσταντίνο να οι καταθέσεις.

ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ και ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΟΝΦΕΡΑΤΟΥ: Καταθέτουν ότι ο Κωνσταντίνος αντί να φυλαχτεί για να δικαστεί, έπεσε βορά των στρατιωτών που τον κτυπούσαν και τον λόγχιζαν και όποιος ήθελε τον πυροβολούσε, παρ’ όλο που φώναζε ότι δεν το έκανε αυτός το έγκλημα.

Αντί να τον πάν προς φύλαξη, τον άφησαν τραυματισμένο με σφαίρα στην κοιλιά, λογχισμένον, κτυπημένον, αβοήθητον στην πλατεία και έφηγαν. Προφανώς για να πεθάνει. Έπρεπε να μην ζήσει. Ζωντανός ο Κωνσταντίνος τους ήταν λίαν επικίνδυνος, διότι είδε όλο το περιστατικό, και όλους όσους συμμετείχαν στο φονικό. Πεθαμένος τους ήταν πολύ χρήσιμος.

Ο δε Κοζώνης όπως καταθέτουν, μετά 15-20 λεπτά που πληροφορήθηκε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν ακόμα ζωντανός στην πλατεία, έτρεξε με θυμό να τον σκοτώσει; Κάτι από Τζάκ Ρούμπι, στην δολοφονία του Κένεντυ μου θυμίζει. Μήπως δεν ήταν ο θυμός που τον έκανε, αλλά ότι ήταν ζωντανός ο Κωνσταντίνος; Και αν έμενε ζωντανός θα έλεγε ποιος ήταν ο αίτιος», που αυτός, δύο βήματα πίσω από τον Καποδίστρια, δεν είδε, αλλά ο Κωνσταντίνος είχε δει, και δια τούτο μετά τους πυροβολισμούς σάλταρε στο μέρος του πεσμένου Καποδίστρια, κάποιον πυροβόλησε, αλλά η σφαίρα του δεν βρήκε τον στόχο της και καρφώθηκε στον τοίχο της εκκλησίας; Μήπως ο Κωνσταντίνος πυροβόλησε κάποιον που οι σωματοφύλακες τον άφησαν να μπει ανάμεσα τους, ή μήπως πυροβόλησε τον Λεωνίδης, ή πυροβόλησε τον ίδιο τον Κοζώλη και γι αυτό έτρεξε με το που άκουσε ότι ακόμα ζει ο Κωνσταντίνος να τον σκοτώσει, για να μην μιλήσει;

Άφησα τον σχολιασμό της τάχα «εγγραφής στην συνείδηση» των Μαυρομιχαλαίων όταν είδαν αλυσοδεμένο έξω από το σπίτι τους τον Πετρόμπεη, τελευταίον.

Αυτή η συνάντηση των Μαυρομιχαλαίων που «έγραψαν στην συνείδηση τους να τελειώνουν με τον Καποδίστρια» Έγινε στις 26 Σεπτεμβρίου το πρωί, όπως ισχυρίζονται. Η δολοφονία έγινε την επόμενη 27 Σεπτεμβρίου το πρωί, ξημερώματα. Πότε πρόλαβαν να το γράψουν στην συνείδηση τους, να μυήσουν τους στρατιώτες φρουρούς τους; Πως ήξεραν ότι ο Καποδίστριας θα πήγαινε το αμέσως επόμενο πρωινό στην ίδια εκκλησία, που πήγαιναν και αυτοί, όταν τις δύο τελευταίες Κυριακές τουλάχιστον δεν είχε πάει; Αν όπως λεν ο Καποδίστριας και ο Κοζώνης,άκουαν ψιθύρους και προειδοποιήσεις ότι θα τον σκοτώσουν. Τ

ις κινήσεις του θα τις κράταγαν κρυφές. Να το πω αλλιώς, μόνον ο Κοζώνης θα ήξερε που θα μετακινήτω ο Καποδίστριας. Οι Μαυρομιχαλαίοι από πού να το ξέρουν; Με αυτό που ισχυρίζονται δεν καταπίπτει ο ισχυρισμός τους ότι πήγαιναν κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, για να περιμένουν να έρθει ο Κυβερνήτης να τον σκοτώσουν, αλλά δεν έγινε τις προηγούμενες διότι δεν πήγε, γι αυτό το έκαναν στις 27 Σεπτεμβρίου που πήγε; Αν ήταν προμελετημένοι όπως τους κατηγορούν, τότε πως «εκείνη τη στιγμή 26 Σεπτεμβρίου γράφτηκε στην συνείδηση τους»; Δεν καταρρίπτεται και ο άλλος ισχυρισμός τους ότι ο Γεώργιος προειδοποιείσαι τον Καποδίστρα για του κοινού τους φίλου Πάνου Ράγκου, ότι θα τον σκοτώσει και ότι τις τελευταίες μέρες κυκλοφορούσαν φήμες ότι οι Μαυρομιχαλαίοι θα τον σκότωναν και τις είχε ακούσει ο Κοζώνης και είχε εντείνει την επαγρύπνηση του; Αφού στην συνείδηση τους, όπως ισχυρίζονται μπήκε στις 26 το πρωί να τον σκοτώσουν, επειδή είδαν τον Πετρόμπεη αλυσοδεμένο, πως πριν μέρες κυκλοφορούσαν οι φήμες;

Η αλήθεια πρέπει να είναι, βάση των καταθέσεων, ότι ο Πετρόμπεης τους είπε σε 5-6 μέρες θα ήμαστε μαζί. Αυτό τους το είπε πριν λίγες μέρες. Άρα Δευτέρα, Τρίτη θα ήταν ελεύθερος κοντά τους,. Έτσι ο αλληλοχαιρετισμός με σεβασμό στο δρομάκι Μαυρομιχαλαίων Καποδίστρια, την Κυριακή. Έτσι έχει νόημα ακόμα γιατί κανένας από τους υπεύθυνους της φύλαξης Καποδίστρια δεν λέει τι ακριβώς έγινε. Αυτός που είδε, διότι ήταν έξω από την εκκλησία και μας λεν ότι είπε τα μισά, θανατώθηκε για να μην πει και τα υπόλοιπα. Ή θανατώθηκε άρον άρον διότι είπε το όνομα του δολοφόνου; Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης. Ο Γεώργιος όπως και οι επίτροποι είδαν από το μπαμ και μετά, ήτη το τέλος και όχι το ζουμί της υπόθεσης. Αυτοί που έπρεπε να δουν και λεν ότι δεν είδαν, ή σύμπραξαν ή εκτέσεσαν.

Υ.Γ. Σε παράθεση τοποθετώ τα ντοκουμέντα του συγγραφέως για το ποιος σκότωσε τελικά τον Ιωάννη Καποδίστρια

http://kapodistriasdeath.blogspot.gr/

συνεχίζεται

Φιλούμενος

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Μέσα στην αναμπουμπούλα ο Γιώργης Μαυρομιχάλης και ο Καραγιάννης κατόρθωσαν να διαφύγουν. Ο Γιώργης τράβηξε προς την αγορά τρέχοντας κατά το σπίτι του αξιωματικού Βαλλιάνου, αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του στους διώκτες του . Όμως βλέποντας το πλήθος να τον καταδιώκει άλλαξε γνώμη και σκαρφαλώνοντας στο χαμηλό τοιχάκι του κήπου του Γάλλου πρέσβη Ρουάν, όρμησε στην πρεσβεία φωνάζοντας: « Ο τύραννος πέθανε από τα χέρια μου και τα χέρια του θείου μου. Σας παρακαλώ προστατέψτε με!»

Υπήρξαν πολλοί που πίστεψαν ότι δεν ήταν τυχαία η καταφυγή του Γιώργη Μαυρομιχάλη στην Γαλλική πρεσβεία, δεδομένου ότι στις αντικαποδιστριακές μηχανορραφίες, η Γαλλία είχε μεγάλη ανάμιξη.

Ο Μαυρομιχάλης πάντως αισθάνθηκε ασφαλής στο έδαφος της Γαλλικής πρεσβείας και παρέδωσε το όπλο του στο Γάλλο συνταγματάρχη Πελλιόν. Αλλά γλήγορα άλλαξε ιδέα, όταν σε λίγο το πλήθος των πολιτών μαζεύτηκε έξω από το κτήριο της πρεσβείας και με κραυγές απαιτούσε την παράδοση του δολοφόνου.

Φρούραρχος τότε του Ναυπλίου ήταν ο Πορτογάλος συνταγματάρχης Αλμέϊδα, ένας από τους πιο σημαίνοντες Φιλέλληνες, που είχε πάρει μέρος στον αγώνα του 1821. Ενεργώντας κατ’ εντολή της προσωρινής Τριμελούς κυβερνητικής επιτροπής που είχε, αμέσως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, διορίσει η Γερουσία, σε έκτατη συνεδρίαση, και η οποία αποτελούνταν από τους Αυγουστίνο Καποδίστρια, αδελφό του Κυβερνήτη, τον Θ. Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Κωλέτη, ο Πορτογάλος συνταγματάρχης αξίωσε από τον πρεσβευτή της Γαλλίας Ρουάν την παράδοση του δολοφόνου. Και δείχνοντας το απειλητικό πλήθος που συγκεντρωνόταν κάτω από τα παράθυρα του κήπου, είπε στον πρέσβη: « Εξοχότατε, αν αρνηθείτε την παράδοση του δολοφόνου, σε λίγο θα είναι αδύνατο να χαλιναγωγηθεί η μανία του πλήθους»
Ύστερα, απευθυνόμενος στο δολοφόνο Γεώργιο Μαυρομιχάλη τον διαβεβαίωσε ότι δεν διέτρεχε κίνδυνο αν παρά δινόταν στις αρχές, και θα περνούσε από τακτικό δικαστήριο, που θα τον δίκαζε δημόσια, κάτω από τα μάτια όλης της Ευρώπης. Τέλος τον διαβεβαίωσε ότι θα ήταν ασφαλέστερος στα χέρια των αρχών παρά μέσα στο οίκημα του Γάλλου πρεσβευτή, που πολιορκούνταν από ένα μανιασμένο εναντίον του πλήθος.

Παράθεση:

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Έμεσα παραδέχονται ότι δεν περίμεναν να την γλιτώσει ο Γεώργιος, αλλά θέλαν να σκοτωθεί επί τόπου. «στην αναμπουμπούλα κατόρθωσαν να διαφύγουν»
Ο Γεώργιος δεν είπε ποτέ ότι ο τύραννος σκοτώθηκε από τα χέρια τα δικά του και του θείου του. Αυτό που φώναζε ήταν ότι τον σκότωΣΑΝ άλλοι.
Όπως βλέπουμε από τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας δεν πήδηξε κανένα τοιχάκι πρεσβείας. Αλλά μπήκε στο σπίτι του Βαλλιάνου. Στην οικία του Γάλλου αντι πρέσβη Ρουάν, ο Γεώργιος ζητά να τον παραδώσουν στην Εθνική Συνέλευση και αρνείται ότι σκότωσε τον Καποδίστρια πολλάκις. Καταλαβαίνει ότι θέλουν να τον σκοτώσουν χωρίς να δικαστεί δια τούτο επαναλαμβάνει να με παραδώσετε στη Εθνική συνέλευση. Ο δε Ρουάν όταν ο Αγγελίδης φωνάζει ότι ο Γεώργιος είναι ο δολοφόνος, λέει τι δουλειά έχει σπίτι του ένας δολοφόνος και τον διώχνει να φύγει. Ότι σκεπτόταν να μην τον παράδοση δεν προκύπτει από μαρτυρίες.

Μαρτυρία ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ συγκάτοικος του Βαλλιάνου: Ξύπνησα περί τας 6 ώρα Ενδυόμενος και βάλλων τα υποδήματα μου, ήκουσα επάνω άγριαν φωνήν. Βλέπω τον Γ. Μαυρομιχάλην να λέγει «σκοτώσαμεν τον Κυβερνήτην και φύγε να πιάσωμεν το σπίτι» …Βαλλιάνε, Βαλλιάνε, εσκοτώσαμεν τον Κυβερνήτη, και φύγε δια να πιάσομεν το σπίτι…είδα τον Βαλλιάνον να κατεβαίνει με την γυναίκα του και εμβήκεν εις την πλησίον του αναγκαίου κάμεραν της οικίας του Ρουάν. Συγχρόνως κατέβαινε και ο Γεώργιος με τον στρατιώτην και εμβήκεν από μικράν πόρταν, όπου υπάγει εις του Ρουάν, και φώναξεν εις τον άλλον τον κρατούντα την θύραν, και εκείθεν υπήγαν εις τον Αντιπρέσβυν Ρουάν»

ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ: Λοχαγός: Εμβαίνον εις την σάλαν βλέπω τον Γεώργιον Μαυρομιχάλη με δύο στρατιώτας και τον Ρουάν, άνωθεν της σκάλας, και εφώναξε, τι είναι; Άμαδε εγώ είδον αυτόν τον Μαυρομιχάλην, πληροφορημένος, ως προείπον, ότι αυτός εφόνευσε τον Κυβερνήτην, εφώναξα voila celui a tye le Presideht ιδού τις εφόνευσε τον Κυβερνήτην. Τότε ο Ρουάν εφώναξε, τι θέλει ο δολοφόνος εδώ;….
ο Γεώργιος «… τραβών μίαν πιστόλα από την μέσην του και φιλών αυτήν, την παραδίδω εις την τιμήν της Γαλλίας και να με παραδώσητε εις την Εθνικήν Συνέλευσιν…»

ΒΑΛΙΑΝΟΣ: Με εξύπνησε ο κουνιάδος μου, λέγων ότι ήλθεν ο Μπεϊζαδές, και τι θέλει; Τότε εγώ ήρχισα να ενδύωμαι, επειδή όμως αυτός εφώναζε, «που είναι ο Βαλιάνος, τον Βαλλιάνων: τότε εγώ εξήλθαν με τα σώβρακα και αυτός φωνάζω με λέγει «τον εσκοτώσαμεν, χίλια κομμάτια έγινε» Ο Μπεϊζαδές με είπε να φύγω τον παρακάλεσα λοιπόν να με αφήση να πάρω την γυναίκα μου, αυτός όμως είχεν ακουμπήσει την πιστόλαν εις το στήθος μου και με εβίαζε ν΄ αναχωρήσω, μετά ταύτα εμβήκεν εις την κάμαραν, όπου ήτο η γυναίκα μου, και έκαμε τα ίδια προς αυτήν, ως εις εμέ, έπειτα ως είμεθα γυμνοί, εκατέβημεν και εξήλθομεν της μικράς θύρας, διευθυνόμενοι προς τον Αντιπρέσβην Ρουάν, αλ’ εις αυτό το μεταξύ μας ηκολούθησε και εξήλθεν ομού με εμάς από την θύραν και επήγε και αυτός στου Ρουάν

Ο ΦΟΝΙΑΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ

Ο Γιώργης Μαυρομιχάλης κατάλαβε πως ο Αλμέϊδα είχε δίκιο κι αποφάσισε να συμμορφωθεί με τις συστάσεις του. Ο μοναδικός όρος που υπέβαλε ήταν να τον συνοδεύσει, κατά την έξοδο του, ο Γάλλος αξιωματικός. Μετά μακρές συζητήσεις ανάμεσα στον πρεσβευτή, το γραμματέα του Ζεράρ και το στρατιωτικό ακόλουθο συνταγματάρχη Πελλιόν αποφασίστηκε να συνοδεύσει ο τελευταίος τον Γιώργη Μαυρομιχάλη στην έξοδο του από την πρεσβεία και να τον παραδώσει στις Ελληνικές αρχές. Πραγματικά, ο Πελλιόν, πιάνοντας τον σφιχτά από το μπράτσο του, τον οδήγησε ανάμεσα από το οργισμένο, απειλητικό και ένοπλο πλήθος και τον παρέδωσε στις Ελληνικές αρχές.

ΤΟ ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ

Ο φονιάς αρχικά κλείστηκε στο φρούριο Μπούρτζι, το ενετικό κάστρο στο νησάκι του Ναυπλιακού κόλπου, που αργότερα αποτέλεσε τη μόνιμη κατοικία των δημίων του κράτους. Στην συνέχεια, τον μετέφεραν στο κάστρο του Ιτς= Καλέ. Η Κυβέρνηση πιεσμένη από την εχθρική εναντίον του φονιά κοινή γνώμη, αποφάσισε να τον στείλει να δικαστεί από έκτακτο στρατοδικείο.
«Ή σκοτώνετε τον έλεγε ο λαός» όπως διηγείται ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματα του, «είτε μη θα κάμωμεν εκδίκησιν μοναχοί μας και θα κάμωμεν ότι ημπορέσωμεν. Τότε ημείς απεφασίσαμεν στρατιωτικόν δικαστήριον»
Όταν αναγγέλθηκε στο φονιά ότι θα δικαζόταν από έκτακτο στρατοδικείον αρνήθηκε ν’ αναγνωρίσει την αρμοδιότητα του δικαστηρίου. Δήλωσε πως είχε το βαθμό του στρατηγού των ατάκτων σωμάτων της επαναστάσεως και ήταν επίσης μέλος της Εθνοσυνελεύσεως, η οποία και μόνη είχε την αρμοδιότητα, κατά τη γνώμη του, να τον δικάσει, αφού ως σώμα υφίστατο νόμιμα.
Ο ιστορικός της Καποδιστριακής περιόδου Τρύφων Ευαγγελίδης γράφει στην «Ιστορία του Καποδιστρίου» (σελ. 430-431), ότι η λύση του έκτακτου στρατοδικείου ήταν αντισυνταγματική με τα μέτρα των παλαιοτέρων θεσμικών νόμων του κράτους:
«Σαθρά βεβαίως ην η βάσις της εκ της γερουσίας πηγασάσης εκείνης διαδικασίας. Κατά την στιγμήν όμως εκείνην εμπαθούς ερεθισμού, καθ’ ην ήρχιζεν η δίκη «και η Ελλάς ολόκληρος πενθηφορούσα εζήτει δικαίωσην» , κατά την έκφρασιν του Στούρτζα, ουδόλως ην δυνατόν να προσδοκά τις ότι ήθελε κατισχύσει ήρεμος τις και αμερόληπτος των πραγμάτων εκτίμησις.

Μετά βιαίαν προανάκρισιν, καθ’ ην δεν επιτράπει τω κατηγορούμενω μηδέ να συγκοινωνήσει καν άνευ μαρτύρων προς τον δικηγόρον αυτού, τον Άγγλον Εδουάρδον Μάνσοον, εκήρυξεν
εαυτό αρμόδιον το υπό της γερουσίας συσταθέν στρατοδικείον, καίτοι ο Μάνσσον σφοδρότατα και ευφυώς προσέβαλε την αρμοδιότητα ταύτην, και κατεδίκασε τους κατηγορούμενους Γεώργιον Μαυρομιχάλην και Ι. Καραγιάννην εις τον δια τουφεκισμού θάνατον, τον δε συνένοχον Α. Γεώργην εις δεκαετή δεσμά. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης μάλιστα κατεδικάσθει και εις των πατροκτόνων πεινήν την αποκοπήν δηλαδή της χειρός, ην εχάρισεν όμως αυτώ ο αδελφός «του υψηλότατου θύματος» Ο υπερασπιστής Μάνσσον επεκαλέσατο υπέρ του πελάτου αυτού την δικαιοδοσίαν της εθνικής συνελεύσεως και εκήρυξεν ευπαρρησιάστως ότι πάσα καταδίκη του Γεωργίου υφ’ οιουδήποτε άλλου δικαστηρίου ήθελεν είναι πολιτική δολοφονία. Ήχησε δε τούτο τόσω προσβλητικώς εις τα ώτα των ευαισθήτων δικαστών, ώστε ο γέρων Φωτομάρας ο πυροβολήσας κατά του Κωνσταντίνου και παριστάμενος νυν ως πρόεδρος του δικαστηρίου ανεκάλεσεν τον Άγγλον εις την τάξιν. Ίδιον αναθεωρητικόν δικαστήριον προς τον σκοπόν τούτον κατασταθέν επεκύρωσεν απλώς την πρωτόδικον απόφασιν, απεκρούσθει δε η περί ακυρότητος ένστασις, ην υπέβαλεν ο Μάνσσον κατά της επικυρωτέας αποφάσεως. Η εκτέλεση της ποινής του Καραγιάννη προτείνοντος ν’ ανακαλύψει σπουδαία ανεστάλη, μετά έξ μήνας επέτυχεν ούτος ν’ απολυθεί εντελώς»

Παράθεση:

Αυτές οι μαρτυρίες είναι οι μόνες που λέγουν ότι ο Γεώργιος είπε «τον σκοτώσαμε.»
ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ :
Από την κατάθεση του μάρτυρος κατά του Μαυρομιχάλη καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ότι ο Γεώργιος πήγε στην Γαλλική πρεσβεία, «πηδώντας τον τοίχο της» για να ζητήσει άσυλο. Στου Βαλλιάνου μπήκε και για να αποφύγει τον Γεώργιο ο Βαλιάνος κατέβηκε στην αυλή και πήγε στου αντιπρέσβη Ρουάν την οικία, που επικοινωνούσε από τον κήπο. Ακολουθώντας τον ο Γεώργιος μπήκε και αυτός στου Ρουάν. Ούτε ήθελε να «πιάσει» το σπίτι, να προφυλαχθεί ήθελε από τους διώκτες του, για να παραδοθεί σώος.

ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ: φρούραρχος Μονεμβάσιας καταθέτει ότι όταν ξύπνησε από φασαρία και του είπαν ότι Ο Μαυρομιχάλης Γεώργιος (Μπεϊζαδές = υιός Μπέη) σκότωσε τον Κυβερνήτη, έτρεξε να το πει στον στρατηγό Γεράρδο,( στρατιωτικός διοικητής Ναυπλίου) εκεί βρήκε τον Πελιών φεύγοντας από του στρατηγού έφτασε και ο Καλαμογδάρτος. Και οι 4 μαζί πάνε στην Γαλλική πρεσβεία. Αν σκεφτούμε ότι ο Γεώργιος και οι στρατιώτες φύλακες του, μετά την δολοφονία έκαμαν 10 – 15 λεπτά να παν στου Ρουάν και μετά 3 – 5 λεπτά, έφτασε ο Αγγελίδης με την παρέα του, καταλαβαίνουμε ότι πήγαν κατ΄ ευθείαν στου Ρουάν. Ποιος τους πληροφόρησε ότι ήταν εκεί ο Γεώργιος; Διότι όπως είδαμε, ο Γεώργιος πήγε στου Βαλλιάνου την οικίαν, της οποίας μόνον βρήκε ανοικτή την πόρτα. Ο Βαλιάνος, από την πόρτα της αυλής του σπιτιού του, τους πέρασε στου Ρουάν, που συγκοινωνούσαν οι οικίες τους. Μπαίνει στο σπίτι όταν ο Ρουάν είναι στην σκάλα ακόμα, κατεβαίνον από την κρεβατοκάμαρα του, και ερωτά τι συμβαίνει. Τότε μπαίνει ο Αγγελιδης και φωνάζει αυτός σκότωσε τον Κυβερνήτη. Για τις αντιδράσεις του Γεωργίου δεν θυμάται παρά μόνον ότι παρέδωσε την πιστόλα φιλών αυτήν και ζήτησε να τον παραδώσουν στην Εθνική συνέλευση. Θυμάται και μία ακόμα λέξη ότι είπε «τύραννον». Επιλεκτική μνήμη.

ΒΑΛΙΑΝΟΣ: Εάν του έβαλε την πιστόλα στο στήθος και έφτασε στο σημείο να απειλήσει με πιστόλα και γυναίκα που κοιμάται στην κρεβατοκάμαρα της, πράξη ασυμβίβαστη με τα Μανιάτικα ήθη, ο Γεώργιος, ώστε γρήγορα να φύγουν, γυμνοί από το σπίτι, για να οχυρωθεί εκεί, τότε γιατί τον ακολουθεί τον Βαλλιάνο κατά πόδας στην έξοδο του από το σπίτι του, και μπαίνει σε σπίτι που δεν γνωρίζει, του Ρουάν ; Τον απειλεί να φύγει για να ταμπουρωθεί στο σπίτι, και φεύγει ακολουθώντας τον;

Όπως καταλάβατε από τις μαρτυρίες και θα δείτε και στην απολογία του, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης. Δεν πήγε στην Γαλλική πρεσβεία, αλλά τον πήγαν, και δεν ζήτησε άσυλο, αλλά ζήτησε να τον παραδώσουν στην Εθνική Συνέλευση. Δεν δια πραγματεύθει τίποτε. Δεν εδέχθει ότι αυτός έκανε την δολοφονία, ΠΟΤΕ. Τώρα ότι ο φοβισμένος για την ζωή του, από το πλήθος, Γεώργιος, έπαψε να φοβάται όταν τον έπιασε από το χέρι σφιχτά ο Πελιών και πέρασε μέσα από το οργισμένο πλήθος και το πλήθος σίγησε και δεν τον λιντσάρισε, όπως λέγαν στον Γεώργιο ότι θέλει να κάνει το πλήθος, απαντήστε μόνοι σας. Βάσει των καταθέσεων των μαρτύρων της εκκλησίας δεν υπήρχε κανένα πλήθος που να θέλει να τον λιντσάρει, διότι απλά κανένας δεν τον είδε να μαχαιρώνει στην εκκλησία, κανένας στου Βαλλιάνου ή στου Ρουάν δεν τον είδαν να έχει στα χέρια του ή στα ρούχα του αίματα, μια και είπαν ότι μαχαίρωσε.

ΤΟ ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ

Τι θέλουν να μας πουν; Ότι δεν θέλαν να τον δικάσουν αλλά ο εξαγριωμένος λαός τους ανάγκασε, γι αυτό τον πήγαν στρατοδικείο; Αυτό το λεν για να ρίξουν αλλού την ευθύνη της παρανόμου αναθέσεως της δίκης στο στρατοδικείο. Ο Γεώργιος είχε διατελέσει πρωθυπουργός της Ελλάδος. Ο Πρωθυπουργός δεν δικάζεται από στρατιωτικό δικαστήριο. Τώρα έχουμε την πείρα να πούμε ότι σε σκοτεινές υποθέσεις τα στρατοδικεία δικάζουν ευκολότερα υπέρ της απόψεως του κράτους. Εκείνη την στιγμή εκφραστής του κράτους ήταν και ο Κολοκοτρώνης. Ο Γεώργιος ήταν φυλακισμένος στο Μπρούτζι, φυλακή υψίστης σημασίας που θα λέγαμε σήμερα. Πως φοβόταν ο Κολοκοτρώνης ότι «ο λαός μας έλεγε θα, κάμωμεν εκδίκηση μόνοι μας» θα μπορούσε να το κάνει; Άλλα προσπαθεί να δικαιολογήσει ο στρατηγός. Κυβέρνηση ήταν. Όπως ζήτησε για τον εαυτό του αργότερα δίκη νόμιμη, ας την έδινε και στον Μαυρομιχάλη και ας άφηνε τα «μας απείλησε ο λαός.» Ο λαός τους απείλησε και βιάστηκαν μέσα σε δέκα τρεις μέρες να γίνουν όλα, ανακρίσεις, δίκη, εκτέλεση; Ο λαός τους απείλησε και δεν άφησαν να έχει μάρτυρες υπεράσπισης ο Γεώργιος; Ο λαός είπε άρον άρον σταύρωσον αυτόν; Και ο Εσταυρωμένος ήταν αθώος καταδικάστηκε εις θάνατον με συνοπτικές διαδικασίες αλλά μετά από πολλά χρόνια δοξάστηκε στις καρδιές των ανθρώπων. Στα απομνημονεύματα του ο γέρος του Μοριά για να δικαιολογηθεί, αναφερόμενος στην δολοφονία, λέει οικογένεια δολοφόνων τους Μαυρομιχαλαίους και αναφέρει δύο δολοφονίες τους. Επειδή κάποιοι από το σόι, έκανα δύο δολοφονίες, μας λέει ότι είναι αυτό απόδειξη ότι αυτοί σκότωσαν και τον Καποδίστρια; Αν είχε στοιχεία ενοχής τους δεν θα έλεγε αυτό, αλλά αποδείξεις, αλλά αποδείξεις δεν υπάρχουν.

Ο ιστορικός Ευαγγελίδης, που έψαξε την υπόθεση γράφει. « ουδόλως είναι δυνατόν να προσδοκά κανείς ότι ήθελαν να κρίνουν ήρεμα και αμερόληπτα τα πράγματα οι δικαστικοί. Μετά την βιαίαν προανάκριση που ούτε να συνομιλήσει με τον δικηγόρο του δεν επιτράπει στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη.»
Τον Ευαγγελίδη βέβαια τον έχουν εξαφανίσει να μην τον διαβάζουν διότι έστω και ήπια αμφισβητεί την κρατική εκδοχή της δολοφονίας.

« Η Ελλάς ολόκληρος πενθηφορούσα εζήτει δικαίωση» Αλλά δικαιοσύνη δεν εδόθη στο τριπλό κατά της Ελλάδας έγκλημα, εκτός και αν αποκαλούν δικαιοσύνη την κάλυψη του εγκλήματος κατά του Καποδίστρια με τις δολοφονίες των δύο αθώων Μαυρομιχαλαίων. Όταν λέμε δικαιοσύνη εννοούμε να φανεί η αλήθεια, και δεν εφάνει.

Οι δικασταί ήσαν τόσο ευαίσθητοι που τους ενόχλησαν τα λόγια του υπερασπιστού και όχι «ο τρόπος που εδικάσθην» όπως λέει ο Γεώργιος. Καμία επικοινωνία με τον δικηγόρο του, να μην έχει μάρτυρες υπεράσπισης, να μην αναλύουν τις καταθέσεις, να δέχονται αλλοιωμένα στοιχεία φτάνει να είναι κατά του Μαυρομιχάλη.
Πως είναι δίκαιο και αμερόληπτο, άνθρωπος ο οποίος πυροβολεί κάποιον επειδή και μόνον άκουσε να τον φωνάζουν δολοφόνο, να γίνετε πρόεδρος δικαστηρίου που θα δικάσει συνένοχο του πυροβολημένου; Δεν έχει αποφασίσει πριν καν κάτσει στην έδρα για την καταδίκη του συνενόχου; Αν αθωωθεί ο συνένοχος δεν θα έχει ο ίδιος ευθύνη ότι προέβη σε αδίκημα φόνου πυροβολόν τον Κωνσταντίνο; Ο οποίος μπορεί να ήταν αθώος και αυτός αν αθωώνετο ο Γεώργιος; Πρόεδρος δικαστηρίου, άνθρωπος που εκτέλεσε άνθρωπο, πριν τον δικάσουν; Μήπως συμμετείχε πολύ ενεργά στον γενικό σχεδιασμό της δολοφονίας γι αυτό βγήκε τα χαράματα με γεμάτο όπλο και χωρίς (σαν να τον περίμενε) να σκεφτεί πυροβόλησε έναν που τον κυνηγούσαν και τον φώναζαν δολοφόνο; Σίγουρα κάτι βρωμάει. Όπως βρωμάει η αθώωση του Καραγιάννη στο δεύτερο δικαστήριο. Στο πρώτο καταδικάστηκε σε θάνατο, βάσει της καταθέσεως του. Στο δεύτερο το αναθεωρητικό, συμβουλεύετε να αλλάξει την κατάθεση του και να τα ρίξει όλα στον Γεώργιο και έτσι αθωώνετε και πάει σπίτι του.
Έτσι βγάλαν μετά, ότι η σφαίρα του, χτύπησε στον τοίχο της εκκλησίας, ήταν δική του και όχι του Κωνσταντίνου που κατέθεσε αυτόπτης μάρτυς.

Υ.Γ. Σε παράθεση τοποθετώ τα ντοκουμέντα του συγγραφέως για το ποιος σκότωσε τελικά τον Ιωάννη Καποδίστρια

http://kapodistriasdeath.blogspot.gr/

συνεχίζεται

ΠΟΙΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ;

Μελη σε συνδεση