Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

1
Απο τον βίο του Αγίου Αλεξάνδρου



Ἡ ἀρειανική αἵρεση, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί παρ' ὅλες τίς προσπάθειες γιά τή διάδοση τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, δέν εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί ἔμελε νά ταλαιπωρήσει τήν Ἐκκλησία γιά πολύ καιρό ἀκόμη. Ἡ ὁμάδα τῶν ἐπισκοπῶν, πού ὑπεστήριξαν τόν Ἄρειο στή Σύνοδο, παρ' ὅλο πού προσυπέγραψαν τίς ἀποφάσεις της, δέν ἡσύχασαν πότε. Ἡ ὁμάδα αὐτή εἶχε ἐν τῷ μεταξύ διευρυνθεῖ, ἡγέτης της ἦταν ὁ φιλόδοξος Εὐσέβιος Νικομηδείας, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλη ἐπιρροή στόν αὐτοκράτορα. Ἀκόμη πολλοί κρατικοί λειτουργοί καθώς καί πρόσωπα ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον τοῦ αὐτοκράτορα εἶχαν προσχωρήσει στήν αἵρεση, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Βασιλίνα, μητέρα τοῦ τελευταίου εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.



Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀνα­ζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη.


Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλά­ξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιά ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο.


Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ», θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ' αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία.

Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ' ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν' ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν».

Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο.
Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο βέβαια δέν τόν ἀπασχολοῦσε τόσο ἡ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως, ὅσο ἡ ἀνάγκη νά τηρηθεῖ ἀπαρασάλευτη ἡ πίστη πού διακήρυξε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας. Βλέποντας λοιπόν ὅτι στή φάση αὐτή τοῦ ἀγώνα ἡ θεολογική συζήτηση καί ἡ ἀπροκάλυπτη ἔρευνα τῆς ἀλήθειας δέν εἶχαν καμία δύναμη, ἄφησε κατά μέρος τήν προσπάθεια νά πείσει τούς αἱρετικούς γιά τό λάθος τους καί κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό.

Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέ­ρα παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομι­σθεῖ ὡς εὐσέβεια. Στήν ἀγωνία του ὁ ἅγιος εἶχε συμπαραστάτη τόν πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐνημέρωσε γιά τά συμβάντα στήν Κωνσταντινούπολη.



Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρείου


Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγονταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο, γκρέμισε τά δημόσια ἀποχωρητήρια καί ἔκτισε μιά οἰκία ὥστε νά ξεχαστεῖ τό γεγονός.

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος ὅπως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα.


Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

3
Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες

22α Σεπτεμβρίου
"Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,μνήμη τῶν ἁγίων εἴκοσιν ἓξὁσιομαρτύρων Ζωγραφιτῶν, τῶν ἐλεγξάντων τοὺς Λατινόφρονας"

Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες: Άγιος Θωμάς Ηγούμενος, Άγιος Βαρσανούφιος, Άγιος Κύριλλος, Άγιος Μιχαίος, Άγιος Σίμων, Άγιος Ιλαρίων, Άγιος Ιάκωβος, Άγιος Ιάκωβος, Άγιος Ιώβ, Άγιος Κυπριάνος, Άγιος Σάββας, Άγιος Μαρτινιανός, Άγιος Κοσμάς, Άγιος Σέργιος, Άγιος Μηνάς, Άγιος Ιωάσαφ, Άγιος Ιωαννίκιος, Άγιος Παύλος, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Ευθύμιος, Άγιος Δομέτιος, Άγιος Παρθένιος, Άγιοι Τέσσερις Άγνωστοι Μοναχοί.
Εικόνα
Επειδή το Άγιο Όρος αποτελούσε το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή, οι Λατίνοι ήθελαν να το καταστρέψουν και να εγκαταστήσει και εκεί ο πάπας την εξουσία του. Μπήκαν λοιπόν το 1280, για το σκοπό αυτό στο Όρος. Μερικοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως αρνήθηκαν με σθένος την εξουσία του πάπα. Τελευταία Μονή ήταν η του Ζωγράφου.

Εκεί κοντά ασκήτευε ένας Μοναχός που μια ημέρα, ενώ διάβαζε τους Χαιρετισμούς μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας, ακούει μια φωνή να του λέει· ¨Χαίρε κι εσύ, Γέρον του Θεού¨. Ο Γέροντας τρόμαξε. Η φωνή συνέχισε· ¨Μη φοβάσαι, μόνο πήγαινε πες στον Ηγούμενο και στους άλλους Μοναχούς, ότι οι εχθροί μας πλησιάζουν. Όποιος είναι ασθενής στο φρόνημα να πάει να κρυφτεί. Όποιος επιθυμεί Μαρτυρικό στεφάνι να μείνει στο Μοναστήρι¨. Καθώς ο Γέροντας πήγε τρέχοντας στο Μοναστήρι, είδε στη πύλη του να τον περιμένει η Εικόνα της Παναγίας του κελιού του, την ασπάστηκε, την πήρε μαζί του και πήγε στον Ηγούμενο, στον οποίο εξιστόρησε ότι είχε συμβεί.
Τότε μὲ ἐντολὴ τοῦ βασιλιά, ἔβαλαν φωτιὰ στὸ μοναστήρι καὶ ἔτσι τοὺς ἔκαψαν ὅλους ζωντανούς.
Κάποιοι κρύφτηκαν ενώ 26 Μοναχοί μαζί με τον Ηγούμενο περίμεναν τον εχθρό και τα μαρτυρικά στεφάνια, τα οποία και κέρδισαν...
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

4
Τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τῶν Λατίνων: «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ. ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΑΠΟΡΙΠΤΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ»
Εικόνα


Ὁμιλία αἰδ. πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, πού ἐκφωνήθηκε στήν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. στίς 8-12-2014


Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀξιότιμε κ. Χαράλαμπε Βασιλόπουλε καί λοιποί κύριοι ἰθύνοντες καί συνεργάτες τῆς ναυαρχίδος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ καί ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, τῆς κατά πάντα μαχητικῆς ἐφημερίδος τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί και ἀδελφές,
Θά θέλαμε, κατ’ ἀρχήν, νά ἐκφράσουμε τά βαθύτερα αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί ἐνθέρμου εὐχαριστίας, πού διακατέχουν τήν καρδιά μας, γιά τήν τιμητική πρόσκληση, πού εἴχατε τήν εὐγενή καλωσύνη νά ἀπευθύνετε πρός τήν ἐλαχιστότητά μας, νά εἴμαστε σήμερα ὁ ὁμιλητής στή σειρά τῶν ὁμιλιῶν, πού διοργανώνει κάθε Δευτέρα ἡ Π.Ο.Ε. Πράγματι, ἀποτελεῖ ὑψίστη τιμή για ’μᾶς νά ὁμιλοῦμε στήν Π.Ο.Ε. καί τόν Ὀρθόδοξο Τύπο, πού εἶναι καί τά δύο καρποί τῶν συγχρόνων ὁσίων Γερόντων καί ὁμολογητῶν ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου καί ἀρχιμ. Μάρκου Μανώλη.

Τό θέμα, τό ὁποῖο θά ἀναπτύξουμε σήμερα στήν ἀγάπη σας, εἶναι : «Οὐρανοῦ κρίσις. Δέν χρειάζονται διάλογοι. Τόν «πάπα» ἀπορίπτει ὁ οὐρανός».




Τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τῶν Λατίνων

Θέλουμε, ὅμως, νά ἀναφερθοῦμε σ’ἕνα ἱστορικὸ συμβὰν ἐκ μέρους τοῦ χαρισματούχου καί θαυματουργοῦ Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἁγίου Σπυρίδωνος, τὸ ὁποῖο ἀμείλικτα ἔδωσε ἰσχυρὸ ράπισμα καὶ ἐξ Οὐρανοῦ κατεδίκασε τὸν παπισμὸ ὡς παναίρεση, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς παραμένει ἄγνωστο στοὺς πολλούς. Περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε, καθίσταται ἀναγκαία ἡ γνώση του σήμερα, στήν ἐποχή μας, ὄχι μόνο στοὺς πιστοὺς γενικά, ἀλλὰ καὶ στοὺς λατινόφρονες καί παπόφιλους.

Τὸ τί συνέβη στὴν Κέρκυρα καὶ ἄνωθεν τιμωρήθηκαν οἱ τότε παπικοί, οἱ μακρὰν τῆς Ἀληθείας ἀκόμη ὑπάρχοντες, εἶναι ἄκρως διαφωτιστικὸ, ὡς καὶ συνταρακτικὸ, καὶ γεγονός ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖο θυμίζει βιβλικὰ τιμωρητικὰ συμβάντα τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ. Τονίζεται ἰδιαιτέρως ὅτι τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο καίρια ἀποστομώνει τοὺς παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές καί δείχνει ὅτι ὄντως ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση, κι αὐτό πλέον δὲν εἶναι γνώμη καί θέση ἀνθρώπινη, ἀλλὰ κρίση καί ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Καί ἔχει αὐτὸ τὸ κῦρος, ἐπειδή προέρχεται ἀπὸ τὸν λόγιο ὅσιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο καὶ τὸν κερκυραῖο διδάσκαλο Εὐγένιο Βούλγαρι. Καὶ οἱ δύο ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ συμβάντος καὶ τὸ κατέχουν ἀπὸ «πρῶτο χέρι».

Ἡ Κέρκυρα, τελικὰ, διασώθηκε ἀπὸ καλὰ ὀργανωμένη τουρκικὴ ἐπίθεση τὸν Αὔγουστο τοῦ 1716, χάρη στὴ δυναμικὴ παρέμβαση τοῦ πολιούχου της, ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ματαίωσε κυρίευση τοῦ νησιοῦ, πού ἦταν βέβαιη μὲ βάση τὰ ἑκατέρωθεν στρατιωτικὰ μέσα. Αὐτό ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους κατοίκους, ἀλλὰ καὶ τοὺς παπικοὺς Βενετσιάνους, ποὺ ἦταν τότε κύριοι τοῦ νησιοῦ. Ἀπόρροια τῆς σωτηρίας τῆς Κέρκυρας ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἦταν ἡ ὁμόφωνα θεσπισθεῖσα ἑορτὴ τῆς 11ης Αὐγούστου, ὡς εὐχαριστήρια.


Ἐκ τῶν ὑστέρων ὁ Διοικητὴς τοῦ νησιοῦ, ἀντιναύαρχος Ἀνδρέας Πιζάνης, παπικός, θέλοντας καὶ προσωπικὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο, συμβουλεύτηκε τὸν παπικὸ, δομηνικανό θεολόγο του Φραγκίσκο Φράνγκιπουμ, ὁ ὁποῖος τοῦ πρότεινε νὰ ἀνεγείρει πλάϊ στὴν ἤδη ὑπάρχουσα Ἁγία Τράπεζα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, καὶ στὸν χῶρο, ὅπου ὑπάρχει τὸ Ἱερὸ Σκήνωμα, μία ἄλλη δική τους παπικὴ τράπεζα (ἀλτάριο), προκειμένου, ὅταν θέλει, νὰ τελεῖται παπική λειτουργία στὴ γλώσσα τους. Φάνηκε ἀρεστὴ ἡ πρόταση στὸν Ἡγενόνα Πιζάνη καὶ πληροφοριακὰ τὸ εἶπε στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ. Ἐκεῖνοι πάραυτα ἐξέφρασαν τὴν ἀντίθεσή τους, ὅτι πρόκειται περὶ καινοτομίας καὶ ὅτι δὲν θὰ τὴν δεχθεῖ ὁ Ἅγιος. Ὅμως, αὐτὸς ἀντέδρασε. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ, τοῦ ἔκανε ἐμφάνιση ὁ ἅγιος Σπυρίδων μὲ σχῆμα μοναχοῦ καὶ ἔντονα τὸν ἀπέτρεψε νὰ προβεῖ σὲ ὅ,τι ἀποφάσισαν. Τὸ ὄνειρο ἀνέφερε στὸν θεολόγο του καὶ αὐτὸς τὸν ἐνθάρρυνε, λέγοντας ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν πιστεύουν σὲ ὄνειρα. Ὅμως, ἦταν φανερὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ σύνηθες ὄνειρο. Ἐνῶ τὰ σχετικὰ ὑλικὰ ἑτοιμάζονταν, τὴν ἑπομένη νύχτα ἔγινε δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου, ὅπου μὲ ὕφος ἀπειλητικὸ τοῦ εἶπε :«Ἤξευρε ὅτι, ἂν πειράξῃς τὸν Ἅγιον οἶκον μου, θέλεις τὸ μετανοήσης, ὅτε οὐδὲν ὄφελος». Ἔμφοβος ὁ αὐθέντης καὶ ἔντρομος γενόμενος, ἀμέσως τὴν ὥρα ἐκείνη τῆς νυκτὸς καλεῖ τὸν θεολόγο του, διηγεῖται ἀπαραλλάκτως τὴν ὄψη τοῦ φαινομένου, τοῦ παριστάνει τὴν δειλία τῆς καρδίας του, καὶ λέει ὅτι ἀπὸ τόσο φόβο εἶναι κυριευμένος, ὥστε δὲν θέλει νά ἀποτολμήσει νὰ ἐκτελέσει αὐτὸ τὸ ἔργο. Τότε ὁ θεολόγος, ἀφοῦ ὕψωσε τὸν λόγο του, λέγει : «Αὐθέντα ἤξευρε, πώς, ἂν συσταλθῇς ἀπὸ τοῦ νὰ ἐνεργήσῃς ἕνα ἅγιον ἔργον, ὁποῦ ἀπεφάσισες, παραστήνεσαι εἰς τὸν κόσμον ὅτι πιστεύεις σὲ ὀνείρατα ἐκ συνεργείας τοῦ διαβόλου». Ἀφοῦ γέμισε, λοιπὸν, μέ θράσος ὁ Ἡγεμών, ὅταν ξημέρωσε, πῆγε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου μαζί μέ ὅλη τή συνοδεία του, γιὰ νὰ καταμετρήσει τελικὰ τὸν τόπο, τό μῆκος, τό πλάτος καὶ τό ὕψος γιὰ τὴν κατασκευὴ τῆς τραπέζης. Τότε ἐκεῖ οἱ ἱερεῖς, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρωτοπαπᾶ, τὸν παρακαλοῦσαν, ἰκετεύοντας, νὰ μὴ κάνει τέτοια καινοτομία. Ὁ δέ Ἡγεμών, ἀφοῦ ἄκουσε καὶ ἀγρίεψε, φοβέρισε μὲ μεγάλο θυμὸ ὅτι, ἂν δὲν ὑπακούσουν καὶ ἡσυχάσουν, θά τοὺς στείλει σιδηροδέσμιους στὴν Βενετία, γιά νὰ τοὺς ρίξουν στὰ καμαρῶτα (στίς φυλακές), ὥστε νὰ μὴ δοῦν πλὲον τὸν ἥλιο. «Ἐγὼ», λέγει, «θέλω νὰ πήξω θυσιαστήριον, πρᾶγμα θεῖον καὶ Θεῷ εὐάρεστον». Ἀφοῦ ἀπεχώρησε ὁ Ἡγεμών, οἱ ἱερεῖς ἄνοιξαν τὴν ἱερὰ λάρνακα καί ἔψαλαν παράκληση, χύνοντας δάκρυα, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ὁ Ἅγιος τὸν σκοπὸ τοῦ Ἡγεμόνος. Ἡ εἴδηση ἔφθασε καὶ στὸν πιστὸ λαό.


Κατά τά μεσάνυκτα, γίνονται ἀστραπές, βροντές καὶ κεραυνοὶ ἀλλεπάλληλοι. Τότε ὁ κύριος φύλακας (ὁ σκοπὸς στρατιώτης) τοῦ ὅλου συγκροτήματος τῶν ἀρχῶν τῆς Νήσου (στὸν λόφο Καστέλλι συνέχεια τῆς πόλεως) βλέπει ἕνα μοναχό, μὲ ἕνα δαυλὸ ἀναμμένο στό χέρι, πού τον πλησίαζε. Ὁ φύλακας, κατὰ τὴν συνήθεια, τὸν ρωτᾷ μία καὶ δύο φορές : «ποῖος εἶσαι σύ καὶ ποῦ πᾶς»; (ἄλτ· τὶς εἶ). Καὶ ἐπειδὴ δέν λάμβανε καμία ἀπόκριση, σήκωσε τὸ πυροβόλο του ὅπλο (τουφέκι), γιὰ νὰ τὸν σκοτώσει, ἐνῶ τὸν πλησίαζε. Τότε ὁ μοναχὸς ἀμέσως ἀποκρίθηκε : «ἐγὼ εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Καὶ μόλις τό εἶπε, τόν ἄρπαξε ἀπὸ τό χέρι καὶ τὸν ἐκσφενδόνισε ἔξω στὴν Σπιανάδα τῆς πόλεως Κερκύρας (μεγάλη πλατεῖα καὶ ἀπόσταση περὶ τὰ 800 μέτρα). Ἐκεῖ ὁ σκοπὸς βρέθηκε ὄρθιος, καθὼς ἦταν μὲ τὸ ὅπλο του. (Εἶχε τὸν σκοπὸ του ὁ Ἅγιος, ποὺ τὸν διεφύλαξε). Καὶ ἀμέσως, ὕστερα ἀπ’αὐτό, ἄναψε ἡ ἀποθήκη τῆς πυρίτιδος (στὸ Καστέλλι) καὶ ἀνατίναξε ὅλες τίς οἰκοδομές, πού ἦταν ἐκεῖ μέσα, καί τὸ Παλάτι τοῦ Ἡγεμόνος καὶ ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν γύρω του. Ὁ Ἡγεμὼν βρέθηκε νεκρὸς ἀπὸ δύο δοκάρια, πού τοῦ περιέσφιξαν τὸν τράχηλο, ὁ δὲ θεολόγος βρέθηκε καί αὐτός νεκρὸς, ἔξω μάλιστα ἀπὸ τὸ τειχόκαστρο, λαμβάνοντας ἄξια μισθαποδοσία τῆς συμβουλῆς του. Χάθηκε δὲ καὶ λαὸς πολὺς, ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ἐντός καί ἐκτός τῆς αὐλῆς τοῦ Ἡγεμόνος, ὅλοι παπικοί.

Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔγινε γνωστὸ κι αὐτό : Ἐκείνη τὴν φρικτὴ ὥρα καὶ στιγμή, μία φλογερή σαΐτα, δηλ. ἀστροπελέκι (κεραυνός), χτύπησε τὴν εἰκόνα (φωτογραφία) τοῦ Ἡγεμόνος στὴν πατρική του οἰκία στή Βενετία καὶ τὴν κατέκαυσε, χωρὶς κάτι ἄλλο ἀπό την οἰκία νὰ πάθει κάποιο κακό. Τὸ γεγονός αὐτό, οἱ ἀδελφοὶ καὶ συγγενεῖς τοῦ Ἡγεμόνος, πού ἦταν ἐκεῖ, τό ἐξήγησαν ἀμέσως ὡς κακὸ οἰωνὸ γιά τόν Ἡγεμόνα Πιζάνη. Τιμωρεῖται, λοιπόν, ἔτσι ἡ συμπεριφορά του στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὡς πρὸς τὶς ἀπειλές του νὰ τοὺς «στείλει στὰ καμαρῶτα τῆς Βενετίας».


Ἐπειδὴ ὁ στρατιώτης-φύλακας, ἀφοῦ ξημέρωσε, ἔκραζε μέ φωνή μεγάλη καὶ κήρυττε, λέγοντας ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἔκανε αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ φοβερά, καὶ λεπτομερῶς διηγοῦνταν ὅλη τὴν ὑπόθεση, οἱ Λατῖνοι, μὴ ὑποφέροντας τὴν αἰσχύνη, τόν ἀπέπεμψαν βιαίως στὴν Ἰταλία. Τὴν ἑπομένη τοῦ συμβάντος, ὁ λατινεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτόν παπικοὶ ἔδωσαν προσταγὴ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, ἡ ὕλη, πού εἴχε συναχθεῖ ἐκεῖ»[1]. Ἔτσι, τὸ θέμα τῆς παπικῆς «ἁγίας» τράπεζας ἔλαβε τέλος.


Γιὰ τὸ ὄντως φοβερὸ αὐτὸ γεγονὸς, τὸ μοναδικὸ γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἔγινε, ὁ πολὺς Διδάσκαλος τοῦ Γένους Εὐγένιος Βούλγαρις, παρὼν τότε στὴν Κέρκυρα, ὡς παιδὶ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων. Πρὶν φθάσει στὸ γεγονός, ἀναφέρει τὸ τί σχεδίαζαν οἱ Λατῖνοι μὲ πρόσχημα αὐτὴ τὴν τράπεζα. Δηλ. θεωρεῖ ὅτι ὑπῆρχε δόλιο σχέδιο ἐκ μέρους τους, ποὺ δὲν ἀναφέρει ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος Πάριος. Σχεδίαζαν, λοιπόν, νὰ χτίσουν στὸν περιώνυμο Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἀλτάρι Λατινικὸ (ἁγία τράπεζα) πλάϊ στὸ θαυματουργὸ ἱ. Λείψανο, ἐπειδὴ πίστευαν πὼς μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ λατῖνοι θὰ ἀποκτοῦσαν δικαίωμα, ὥστε ἐξουσιαστικῶς νὰ τιμοῦν τὸν Ἅγιο· στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ἐπιθυμοῦσαν νὰ κατάσχουν τό λείψανο, ὅπως ἔκαναν καὶ γιὰ τὰ περισσότερα τῶν ἱερῶν κειμηλίων, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία μας σκιρτοῦσε ἀπὸ χαρὰ καὶ μὲ αὐτὰ κοσμοῦνταν.


Γιὰ τὸ φοβερὸ συμβάν ἀναφέρει ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις : «…Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ἔξαφνα ξέσπασε ἀνεμοστρόβιλος μὲ ἀστροπελέκια καὶ συγχρόνως ἔγινε σεισμὸς φοβερός, ὑπερβολικὰ διαρκὴς καὶ δυνατός, ποὺ συνετάραξε τὴν πόλη, ὥστε, ἐξ αἰτίας τῆς βιαιότητος τοῦ κραδασμοῦ, οἱ ἀσφάλειες τῶν θυρῶν ἔσπασαν καὶ τὰ σπίτια ἔμειναν ἀνοικτὰ καὶ ἀπὸ τὸ φῶς τῆς λάμψεως περιλάμφθηκαν… Ὅλοι, ἀφοῦ πετάχτηκαν ἀπὸ τὰ κρεββάτια τους, βουβοὶ καὶ μὲ φοβισμένη ψυχὴ καὶ κατάπληκτοι, ἐξέλαβον τό γεγονός σάν ἡ γῆ νά ἀναμείχθηκε μὲ τὴν φωτιὰ καὶ πίστεψαν ὅτι ζοῦν τὴν ὥρα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου…». Εἴπαμε ἤδη ὅτι ἡ ἔκρηξη προῆλθε ἀπὸ τὸ ἄναμα τῆς πυρίτιδος καὶ τῶν ἄλλων πυρομαχικῶν.


Ὁ σοφὸς Εὐγένιος, γιὰ τὰ δεινὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀπό τούς παπικούς, προσθέτει κι αὐτό : «Πολλὰ δεινὰ (ἔπαθαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες) ἀπὸ τὸν πάπα τῆς Ρώμης καὶ ἀπὸ τὰ ὄργανα τῆς ὑπερασπίσεώς του, τὰ ὁποῖα ἀκαταπαύστως μᾶς μεταχειρίζονται καὶ μᾶς καταπολεμοῦν, μὲ σκοπὸ τὴν τελεία ἐξολόθρευσή μας· λόγῳ τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς κακοπαθείας τοῦ Γένους μας ἐκ τῆς Ἀλώσεως»[2].

Ὁ ἅγιος Σπυρίδων δέν θά μποροῦσε νά ἀνεχθεῖ ποτέ τήν ἀνέγερση παπικοῦ ἀλταρίου στόν Ἱ. Ναό του, στό ὁποῖο θά τελοῦνταν παπικές «θεῖες λειτουργίες», διότι οἱ παπικοί ἔχουν διαστρεβλώσει καί παραμορφώσει ἀκόμη καί αὐτή τήν κορωνίδα τῶν ἱερῶν μυστηρίων, τήν Θεία Λειτουργία καί τό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ αἱρετικοί παπιστές «λειτουργοῦν» πολλές φορές στό ἴδιο ἀλτάριο (παπική ἁγία τράπεζα) τήν ἴδια ἡμέρα, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀπαγορεύεται, διότι ἔτσι πολλαπλασιάζουν τόν μοναδικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ[3].

Ἐκφωνοῦν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τήν παράνομη προσθήκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque (Πιστεύω καί εἰς τό Πνεῦμα… τό ἐκ Πατρός καί Υἱοῦ ἐκπορευόμενον). Οἱ Λατίνοι, ἐπίσης, καινοτόμησαν τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί εἰσήγαγαν σ'αὐτό τά Ἰουδαϊκά ἄζυμα.

Ταυτοχρόνως, λειτουργώντας μέ ψυχρό ὕδωρ (ζέον), παριστάνουν μ'αὐτό νεκρή τήν ζῶσα θεότητα καί τήν ἀπό αὐτήν ζωοποιουμένη θεία πλευρά τοῦ Σωτῆρος[4]. Παραλλήλως, χαρακτηριστικό τῆς δυσσέβειας τῶν Λατίνων εἶναι τό νά μεταδίδουν στούς λαϊκούς ἀπό ἕνα εἶδος, δηλ. μόνο ἀπό τόν ἄρτο, τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας[5]. Τέλος, ἡ αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ καθαγιασμός τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου γίνεται κατά τήν ἐκφώνηση τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «Λάβετε, φάγετε...» καί «Πίετε...». Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, δέχεται ὅτι ὁ καθαγιασμός γίνεται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «κατάπεμψον τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον ἐφ'ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα ταῦτα καί ποίησον...». Ἡ παπική ἀντίληψη γιά τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων δώρων ἀποτελεῖ ἄμεση συνέπεια τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος μέ τήν αἵρεση τοῦ Filioque. Προβάλλεται μέ ἔμφαση ὁ Χριστός καί ἀτονεῖ ὁ ρόλος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παράλληλα, ἡ διδασκαλία αὐτή ὀφείλεται σέ μιά χριστοκεντρική ἀντίληψη τῆς Θείας ἀποκαλύψεως καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅλα αὐτά ἐξυπηρετοῦν ἄριστα τήν προβολή τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί διευκολύνουν πολύ τήν ἀπαίτηση τῶν παπῶν γιά διοικητική ὑπεροχή στήν ὅλη Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως, ἡ ὀρθόδοξη θεώρηση τονίζει τόν τριαδοκεντρικό χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας καί φανερώνει τήν πνευματολογική βάση τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας. Ἐπίσης, ἡ ὀρθόδοξη θεώρηση θεμελιώνεται σέ μαρτυρίες τῶν ἁγίων πατέρων, στίς ἀρχαῖες λειτουργίες, πού περιέχουν τήν ἐπίκληση καί γενικότερα στήν ὅλη ἱερά παράδοση[6].

__________________________________________________________


[1] ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΡΙΟΣ, «Οὐρανοῦ κρίσις». Θαῦμα φρικτὸν καὶ ἐξαίσιον τοῦ θαυματουργικωτάτου θείου Σπυρίδωνος δι᾽ οὗ οὗτος τὰς βουλὰς τῶν παρανόμων Παπιστῶν ἐματαίωσε, μὴ συγχωρήσας αὐτοῖς, νὰ ἐγείρουν Ἀλτάριον, ἤτοι θυσιαστήριον, μέσα εἰς τὸ ἐν τῇ Κερκύρᾳ ἅγιόν του Ἱερόν Ναόν. Ἐν Λειψίᾳ τῆς Σαξωνίας 1805, σσ. 11–15.
[2] ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΣ, Ὑπὸ Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, «Ἰδοὺ ὁ Παπισμὸς», Ἅγιον Ὄρος 2002, σσ. 315–316 καὶ 366. ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΖΙΟΜΠΟΛΑΣ, «Πάθημα Παπικῶν εἰς τήν Κέρκυραν ὑπό τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος»,Ὀρθόδοξος Τύπος 16-11-2012
[3] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σ. 90.
[4] Ό. π., σσ. 248-249.
[5] Ό. π., σ. 311.


[6] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική θεολογία καί πνευματικότητα˙ σημειώσεις ἀπό τίς πανεπιστημιακές παραδόσεις, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, σσ. 54-55.

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/55F4A1DC. ... #_ftnref27

http://ellasnafs.blogspot.gr/2016/11/bl ... .html#more
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

5
ΟΙ ΕΛΕΓΞΑΝΤΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ, ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ


Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στις 4 Ιαννουαρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των δεκατριών Βατοπαιδινών Οσιομαρτύρων. Όταν η Εκκλησία δοκιμαζόταν από τον κίνδυνο του Παπισμού, μετά τη Σύνοδο της Λυώνος το 1274, επί λατινόφρονος αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και Πατριαρχείας Ιωάννη Βέκκου (1276 - 1282), το Άγιο Όρος ανέδειξε μάρτυρες, ομολογητές της Ορθοδοξίας.

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι η Πρώτη σύνοδος της Λυών είχε συγκληθεί το έτος 1645 και η Δεύτερη σύνοδος της Λυών από το έτος 1272 μέχρι το έτος 1274. Αυτή τη Δεύτερη σύνοδο της Λυών, Παπικοί την καλούν 14η ‘’οικουμενική σύνοδό’’ τους.
Οι δεκατρείς Βατοπαιδινοί Οσιομάρτυρες (μεταξύ αυτών και ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος), μαρτύρησαν το 1279/1280. Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος, μαρτύρησε με τον δια θαλασσίου πνιγμού θάνατον και τους δώδεκα Βατοπαιδινούς μοναχούς τους κρέμμασαν οι Λατινόφρονες.
«Τον προεστώτα Ευθύμιον, Βατοπέδης, ος δεθείς αλύσεσι, κατεποντίσθη εν τω βυθώ, ως ελέγξας πλάνην, λατινοφρόνων στερρότατα» (Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων).
Και τι δεν επινόησε το εκ του πονηρού αλλότριον πάθος των Λατινοφρόνων , εναντίον των Ομολογητών της Ορθοδοξίας. Τι μαρτύρια επινόησε η προδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Ο σκοτασμός που ακολουθεί την προδοσία της Ορθόδοξης Πίστης, δεν αφήνει περιθώρια στην εν Χριστώ αγάπη, την εν αληθεία αγάπη.
«Τους του Άθω Πατέρας και αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμουμενοι αυτών τας αρετάς, η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως∙ δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών προστάτας δείξαντι» (Απολυτίκιον των Αθωνιτών Αγίων από την Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων), ψάλλομε στην Εκκλησία μας.
Οι ομολογητές Οσιομάρτυρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, δεν δέχθηκαν να συνηγορήσουν στις φιλενωτικές προσπάθειες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαρτύριό τους. Αυτούς τους ομολογητές Οσιομάρτυρες ‘’εν ύμνοις και ωδαίς’’ τιμούμε και αυτών καλούμαστε να μιμηθούμε τις αρετές.

*Πάρθηκαν και στοιχεία από το βιβλίο «Οι Άγιοι του Αγίου Όρους», Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου.

http://aktines.blogspot.gr/2017/01/blog ... .html#more
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

6
Ὁσιος Μελέτιος Ὁμολογητὴς


Ἔνα μεσονύκτιο, ἐνῶ ἐδέετο περὶ τούτου στὸ Θεό, ξαφνικὰ γεμίζει τὸ κελλί του θεῖο καὶ ούράνιο φῶς καὶ ἐμφανίζεται ἐνώπιον του ὁ Χριστός.Φοροῦσε ἔνδυμα θαυμάσιο καὶ ὑπέρλαμπρο καὶ γύρω του στέκονταν νέοι ὡραιότατοι μὲ λευκὲς στολὲς, βαστάζοντας στὰ χέρια τους σκῆπτρα.

Μόλις εἶδε τὴ θεία αὐτὴ ὁπτασία, ἔμεινε ἐκστατικὸς καὶ ἔπεσε καταγῆς.Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς νέους τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ἐσήκωσε λέγοντας: «Ὁ Δεσπότης Χριστὸς Μελέτιε, τί φοβεῖσαι;» Ἐκάλεσάς με καὶ διὰ τοῦτο ἦλθον. Ὁ Ὅσιος ἐφοβήθη πολὺ καὶ ὄχι μόνο δὲν ὁμίλησε, ἀλλ’ οὐδὲ ἐτόλμησε νὰ κοιτάξει τὸν Κύριο κατὰ πρόσωπο.

Καὶ συνέχισε ὁ Κύριος «ὕπαγε εἰς Κωνσταντινούπολιν νὰ κηρύξης τὴν ἀλήθειαν, διότι πολεμεῖται».Καὶ παρευθὺς ὁ Χριστὸς ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανοὺς μαζὶ μὲ τοὺς νέους ἐκείνους.

....

Τὴν περίοδο αὐτή, σὰν ἕνα νέφος γεμᾶτο χαλάζι ποὺ φοβερίζει νὰ κάνει μεγάλα κακά, ἐμφανίστηκε ὁ λατινισμὸς ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς κακίας διάβολος, ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς πολέμους, ποὺ ἐσήκωσε ἐναντίον τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ἐκίνησε καὶ τοῦτον τὸν τελευταῖο πόλεμο, τὴν μεταβολὴ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, καὶ αἰχμαλώτισε τὴν πρώτη Ἐκκλησία τῆς Οἰκουμένης, τὴν παλαιὰ Ρώμη.
Κατόπιν αὐτοῦ, ὅλες οἱ χριστιανικὲς ἑκκλησίες τοῦ κόσμου θλίβονται γιατὶ στερήθηκαν τὴν Ρώμη, τὴν πρώτη τους ἀδελφή. Θρηνοῦν μαζί τους καὶ οἱ Ἄγγελοι, οἱ φύλακες αὐτῶν τῶν ἐκκλησιῶν, ὁ δὲ κοινὸς ἐχθρός, ὁ διάβολος, χαίρει γιὰ τὴν διαίρεση καὶ τὸν χωρισμὸ τῶν Χριστιανῶν.

...

Διδάσκει δὲ τοῦτο τὸ δόγμα τῶν Λατίνων καὶ ἄλλα πολλὰ κακόδοξα φρονήματα, ἀλλὰ τὸ χείριστο ὅλων , ὅτι τὸ Πνεύμα τὸ Ἄγιο ἐκπορευέται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοὺ, γι’αὐτὸ στὴ λειτουργία τους ἐκφωνοῦν, Δόξαν ἀναπέμψωμεν τῶ Πατρὶ καὶ τῶ Υἱῶ καὶ τῶ ἐξ ἀμφοῖν ἐκπορευομένῳ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ εἰς τὸ Πιστεύω προσθέτοντες λέγουν «Τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς, Υἱοῦ τε ἐκπορευόμενον.»


Τοῦτο δὲ τὸ νέο δόγμα ἄρχισε μὲν ἐνωρὶς καὶ ἐκυρίευσε τὴν παλαιὰν Ρώμη καὶ τὰ μέρη τῆς Δύσεως , ἔφθασε δὲ καὶ ἕως ἑμᾶς τοὺς Ανατολικούς, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μιχαήλ τοῦ καὶ ἀζυμίτου καλουμένου, καὶ κατατυράννησε καὶ κατατυραννεῖ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία.

Δὲν ἔλειψαν ὄμως καὶ οἱ στρατιώτες Χριστοῦ ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας ἀγωνιζόμενοι, ποὺ πολέμησαν τὸ κακόδοξο δόγμα μὲ λόγους πολλοὶ Πατέρες καὶ Θεολόγοι, ἔχοντες ποιμένα καὶ διδάσκαλο τὸν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἐστάθη στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὄταν ὁ βασιλεὺς Μιχαὴλ, ὁ ἀζυμίτης τὸ 1258 μ.Χ. παρουσίασε τὰ δόγματα τῶν Λατίνων στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία,ἐζήτησε νὰ ἑνώσει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν Δυτική.Ἀπεμάκρυνε ὁ ἀσεβὴς τὸν Ὁρθόδοξο Πατριάρχη καὶ διόρισε τὸν ὑπερασπιστὴ τοῦ ψεύδους Ἰωάννη Βέκκο.Τότε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐφυλακίζοντο καὶ ἐκακοποιοῦντο μὲ ποικίλα βάσανα. Στὴ δύσκολη αὐτὴ ἐποχὴ ὁ ἅγιος Μελέτιος ἀφοῦ συσκέφθηκε περὶ τοῦ θέματος μὲ τὸν θεῖο Γαλακτίωνα, τὸν Ἱερομόναχο καὶ συνασκητή του στὸ Γαλλήσιο Ὄρος, ἄνδρα προκομμένο εἰς τὸν λόγον, εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἄξιον εὐλαβείας, ἀποφάσισε τὴν μετάβασή τους στὴν Κωνσταντινούπολη.Ἐκεῖ ὅταν ἔφθασαν , παρουσιάσθηκαν στὸν βασιλέα Μιχαήλ, καὶ μὲ θάρρος ὁμολόγησαν, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὅτι δὲν συγκοινωνοὺν μὲ τὴν αἱρεση τοῦ Λατινισμοῦ , ἡ ὁποία καὶ πρὶν γίνει ἡλέγχθη ἀπὸ τοὺς θείους Πατέρες.Δέχονται τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ποὺ ἀναφέρουν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἀφορίζουν ἐκείνους , ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ κάνουν προσθήκη ἢ ἀφαίρεση ἔστω καὶ τὴν παραμικρὴ σ’αύτὀ.

«Διατὶ λοιπὀν, σὺ βασιλεῦ, παραβλέψας τὰ ἴδια λόγια τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα λέγει εἰς τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰ τῶν Ἀποστόλων του καὶ τὰς μαρτυρίας τῶν θεῖων Πατέρων καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, παρέδωκας τὸν ἑαυτόν σου εἰς αὐτὴν τὴν πλάνην; Διατὶ πρὸς τούτοις θέλεις νὰ ἀκολουθήσωμεν καὶ ἡμεῖς εὶς αὐτὴν τὴν πλάνην καὶ νὰ ἀθετήσωμεν τὰς Ἀποστολικὰς Παραδόσεις; Ἀδύνατο εἶναι νὰ γίνη τοῦτο καὶ μὴ ἐπιχειρῆς νὰ κινὴς τὰ ἀκίνητα, διότι κάλλιον προτιμῶμεν νὰ ἀπολέσωμεν τὴν ζωήν μας, παρὰ νὰ ἀπολέσωμεν τὴν Ὀρθοδοξία μας».

Ἐπειδὴ τὴν παρρησία τῶν ὁσίων ἐνόμισε ὁ βασιλεὺς ὡς ὕβρι ἐναντίον του, διέταξε καὶ τοὺ φυλάκισαν. Τὴν κακοπάθεια τῆς φυλακῆς καὶ ἄλλες πολλὲς ὑπέμειναν μετὰ χαρᾶς οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ.Ἔπειτα ἀπ’ὀλίγες ἡμέρες ἐπρόσταξε νὰ τοὺς βγάλουν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ νὰ τοὺς παρουσιάσουν ἔμπροσθέν του, ἐλπίζοντας ὅτι μετ’ἀπὸ τὶς κακοπάθειες θὰ ἔχουν μεταμεληθεῖ.

...

Καὶ οἱ μὲν ἅγιοι εὑρισκόμενοι σὲ τέτοιες κακουχίες, ἔχαιραν καὶ καθημερινὰ ἐδόξαζαν τὸ Θεό, ὁ δὲ βασιλεὺς εἶχε πολλὴ μανία εἰς τὸ νὰ ἐπιβάλλει τὸν Παπισμό. Δυστυχῶς, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἀνάλγητος πολλοὺς παρέσυρε ἄλλους μὲ ἀπειλὲς καὶ παιδεῖες καὶ ἄλλους μὲ ταξίματα καὶ μὲ ὅσα ἄλλα κλέπτεται τὸ δίκαιο καὶ ἡ ἀλήθεια.Πράγματι ἦταν πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποίοι ἔγιναν φίλοι τοῦ βασιλέως καὶ δέχθηκαν τὸ Λατινισμό.Ὅσους ὀρθοδόξους δὲν ἠδύνατο νὰ φέρει στὴ γνώμη του, τοὺς ἄρπαξε τὰ ὑπάρχοντα, τοὺς ἐξόριζε καὶ τοὺς ἐθανάτωνε.Μὲ τέτοιους τυραννικοὺς τρόπους ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ πολλοὺς ποὺ ἀντιδροῦσαν καὶ δὲν δέχονταν τὸν Πάπα.Ἔτσι ἐνόμισε ὁ ἀφελὴς ὅτι τοὺς ἐνίκησε ὅλους.

...

Ἀλλ’οἱ «καλοὶ» ἀρχιερεῖς καὶ μάλιστα ὁ Πατριάρχης( ω δίκη καὶ μακροθυμία Θεοῦ), διαβάλλοντας τοὺς ἁγίους στὸ βασιλέα,μεταχειρίζονται κάθε τρόπο ἢ νὰ καταπείσουν καὶ αὐτοὺς στὸ Λατινισμὸ ἢ νὰ μὴν τοὺς βλέπει ζωντανούς.Λοιπὸν, μετὰ ἀπὸ διαταγὴ τοῦ βασιλέως ἐξῆλθαν οἱ καρτερόψυχοι τῆς φυλακῆς καὶ παρουσιάσθηκαν πάλιν ἐνώπιον του.Μετεχειρίσθηκαν δὲ μεγαλυτέρα καὶ γενναιοτέρα παρρησία τῆς πρώτης γι’αὐτὸ καὶ ὐπέστησαν μεγαλύτερες δοκιμασίες.Διότι παρευθὺς ἐρραβδίσθηκαν ἐπὶ πολλὲς ὥρες, ὥστε τὰ σώματά τους ἔμειναν κατὰ γῆς ὡς ἄψυχα , μόλις ἀνέπνεαν. Ὅταν συνῆλθαν ,τὸν μὲν ἱερὸ Γαλακτίωνα ἔβαλαν στὴν φυλακή, τὸν δὲ θεῖο Μελέτιο ἐκρέμασαν μὲ σχοινὶ σ’ἕνα ξύλο ὑψηλό.Καὶ ω τοῦ θαύματος, αὐθωρεῖ ἐβλάστησε τὸ ξηρὸ ἐκεῖνο ξύλο καὶ ἐσκεπάσθη μἐ φύλλα.

Αὐτὸ τὸ θαῦμα, ὅταν ἄκουσε ὁ βασιλεύς, ἄλλαξε γνώμη καὶ εἰς τὸ ἐξῆς μὲ μεσιτεῖες ἄλλων συνδιελέγετο μὲ τὸν ὅσιο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ συγκοινωνήσει στὸ Λατινισμό.Ὁ δὲ ἅγιος περιφρονώντας τὴν παράκληση τοῦ βασιλέως,ἐπέτα ὡς ἀετὸς εἰς τὰ νέφη, κατὰ τὴν παροιμία ἄπιαστος καὶ ἀνίκητος ἐκ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς τῶν ἀνθρώπων.Ἀπορώντας ὁ βασιλεὐς καὶ μὴ γνωρίζοντας τὶ νὰ κάμει, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσει τὴν γνώμη τῶν ἁγίων, διέταξε καὶ ἐτύφλωσαν τὸν Γαλακτίωνα, τοῦ δὲ ἀγίου Μελετίου ἔκοψαν τὴν γλώσσα, γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ οὕτε ὁ Γαλακτίων νὰ ἱερουργήσει, οὕτε ὁ Μελέτιος νὰ θεολογεῖ Ὁρθοδόξως.Ἀλλ’ ὅμως δὲν χάρηκε πολὺ ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὰ ἀνδραγαθήματά τουδιότι ὁ μὲν θεῖος Μελέτιος καὶ μετὰ τὴν ἐκκοπὴ τῆς γλώσσας του ἐλάλει καθαρὰ, ὁ δὲ Γαλακτίων τελοῦσε κανονικὰ τὴν ἀναίμακτο θυσία.Με τὴν βοήθεια ὅμως τοῦ Θεοῦ, σὲ λίγο ἔγινε βασιλεὺς τῶν Ρωμαίων ὁ θεοσεβέστατος Ἀνδρόνικος, ὁ ὁποῖος καὶ ἐπανέφερε τὴν εύσέβεια.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

7
Οι Άγιοι 13 μάρτυρες της Καντάρας (†1231) - 19 Μαίου
Εικόνα
Το έτος 1228, έφθασαν στην Κύπρο, δύο ευσεβείς ασκητές, από ένα μοναστήρι του Καλού Όρους, που βρίσκεται στην Παμφυλία τους Μικράς Ασίας, και ονομάζονταν Ιωάννης και Κόνων. Ήρθαν στο νησί, έτοιμοι να θυσιάσουν τους εαυτούς τους μέχρι αίματος για την αληθινή ορθόδοξη πίστη, προβάλλοντας έτσι ένα λαμπρό παράδειγμα για τους Κυπρίους που περνούσαν δύσκολα χρόνια. Οι λατίνοι κατακτητές του νησιού, επέβαλλαν αφόρητες πιέσεις, βαριές φορολογίες και επεδίωκαν τον εκλατινισμό του νησιού και την υποταγή του στον Πάπα. Οι εκπρόσωποι τους Λατινικής Εκκλησίας ήθελαν να υποτάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία.


Οι δύο μοναχοί, αφού έφθασαν στη Κύπρο, ανέβηκαν στην Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μαχαιρά. Εκεί στο ησυχαστήριο τους Μονής συνέχιζαν τον πνευματικό τους αγώνα. Μετά από λίγες μέρες άφησαν το μοναστήρι του Μαχαιρά αναζητώντας κάποιον άλλο τόπο ησυχίας. Έφθασαν στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου στον Κουτσοβέντη για να καταλήξουν πλέον και να συνεχίσουν τους αγώνες στο Μοναστήρι τους Παναγίας τους Κανταριώτισσας, κοντά στο κάστρο τους Καντάρας.


Εκεί, λόγω τους ευσέβειας τους και της ασκητικής τους ζωής, προσέλκυαν όλο και πιο πολλούς μοναχούς, πράγμα που ανησύχησε τους Λατίνους και τους ώθησε να λάβουν δραστικά μέτρα. Ο Φράγκος Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος με τη βία σφετερίστηκε το θρόνο και έδιωξε σε εξορία τον Άγιο Νικόλαο της Στέγης στην Σολέα που ήταν ο Ορθόδοξος ποιμένας της Κύπρου, στέλνει δύο αντιπροσώπους του, τον ιεροκήρυκα Ανδρέα και τον Ηλιέρμο για να εξετάσουν τι γινόταν στο Μοναστήρι τους Καντάρας. Οι μοναχοί, τους υποδέχονται με καλοσύνη, αποδίδοντας τους μάλιστα την αρμόζουσα τιμή. Ο ιεροκήρυκας Ανδρέας, μετά από τους ανακριτικές ερωτήσεις- από πού ήρθαν, πότε, με ποιο τρόπο κατοίκισαν στο μοναστήρι- άρχισε να τους ρωτά από το Άγιο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο, χωρίς να βρει κάποιο λάθος στις αποκρίσεις των πατέρων. Αφού είδε, άτι όλα τα ερμήνευαν σοφά και σωστά, τους υπέβαλε και το ερώτημα «και για εμάς που τελούμε την Θεία Λειτουργία με άζυμα, τι πιστεύετε;».

Οι 11 μοναχοί με θάρρος απάντησαν «Εμείς ακολουθούμε επακριβώς τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που είπε στο Μυστικό Δείπνο. Τελούμε την Θεία Λειτουργία που έχουμε παραλάβει από τον Κύριον, τους Αποστόλους και τους πατέρες της Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με το άγιο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας με ένζυμο άρτο. Όσον αφορά τώρα το δικό σας φρόνημα για τον άζυμο άρτο, δεν γνωρίζουμε, γιατί ούτε από τους κήρυκες του Χριστού, ούτε από τις άγιες και οικουμενικές συνόδους το παραλάβαμε. Γι' αυτό και όσοι τελούν τις ιερές μυσταγωγίες με άζυμο άρτο, ξεπέφτουν από την αλήθεια και παρερμηνεύουν τις γραφές». Μάλιστα για να αποδείξουν αυτοί οι άγιοι πατέρες την αλήθεια, πρότειναν στους Λατινόφρονες ιεροκήρυκες να τελέσουν δύο Θείες Λειτουργίες, οι μεν με ένζυμο άρτο και οι δε με άζυμο άρτο και μετά από το μυστήριο να μπουν και οι δύο παρατάξεις στην φωτιά, και όποιος μείνει απείραχτος και βγει χωρίς να πάθει καμιά βλάβη, τότε θα αποδείκνυε ποια Θεία Λειτουργία αγιάζει ο Θεός και αυτήν θα ακολουθούσαν.


Αυτά εκνεύρισαν τον ιεροκήρυκα του Πάπα, που άρχισε να τους κατηγορεί ως αιρετικούς και τους έδωσε αμέσως εντολή να κατεβούν στη Λευκωσία στο Φράγκο Αρχιεπίσκοπο για να του δώσουν απολογία για όσα είπαν, δίνοντας τους λίγες μέρες προθεσμία. Στο διάστημα αυτό, οι μοναχοί ετοιμάζονταν πνευματικά, με αγρυπνίες, προσευχές, νηστείες και συχνή κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. Ξεκίνησαν έτσι οι μοναχοί να δώσουν την μαρτυρία τους στον Φράγκο Πάπα. Οι πιστοί έτρεχαν πλήθη να τους προϋπαντήσουν για να τους ενισχύσουν και να ενισχυθούν και οι ίδιοι, παίρνοντας την ευχή τους. Μαζί με τους τους 11 μοναχούς τους Παναγίας τους Κανταριώτισσας, ήρθαν και ενώθηκαν και άλλοι δύο μοναχοί από το Μοναστήρι του Μαχαιρά και έτσι γίνονται 13 μοναχοί στον αριθμό.

Παρουσιάζονται μπροστά στον Λατίνο αρχιερέα και η συζήτηση περί ενζύμου και άζυμου άρτου επαναλαμβάνεται. Οι 13 πατέρες μένουν ακλόνητοι στην πίστη τους, χωρίς να λογαριάσουν τις απειλές και τους φοβέρες που τους ανέγγελαν. Το μίσος και ο θυμός των Λατίνων, φτάνει στο αποκορύφωμα από την σταθερή ομολογία των πατέρων. Τότε ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος διέταξε τριετή φυλάκιση τους. Παρέμειναν λοιπόν στην φυλακή υπομένοντας κάθε κακουχία, θλίψη και ταλαιπωρία. Μετέτρεψαν την δυσώδη φυλακή σε πνευματικό εργαστήριο, όπου ανέπεμπαν «ως μύρον ευωδίας πνευματικής» προσευχές, δεήσεις και ψαλμωδίες. Στην διάρκεια της φυλάκισής τους, ένας απ' αυτούς κοιμήθηκε εν Κυρίω από τις ταλαιπωρίες της σκληρής φυλακής. Το όνομα του ήταν Θεόγνωστος.


Τότε προβλέποντας τον βέβαιο θάνατο και οι υπόλοιποι, απεφάσισαν και χειροθετήθηκαν από τον ηγούμενο της Μονής της Παναγίας της Κανταριώτισσας Ιωάννη και τον Κόνωνα αλλά και από τον Ιερεμία, και πήραν το Μέγα αγγελικό σχήμα των μεγαλόσχημων Μοναχών και πήραν τα εξής ονόματα: Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ιωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος και Γεννάδιος. Για πολλοστή φορά οδηγούνται μπροστά στο βήμα του Φράγκου αρχιερέα, αλλά η πίστη και η γνώμη τους δεν αλλάζει. Οι Λατίνοι, εξοργισμένοι από την στάση τους, καταδικάζουν τους 12 σε θάνατο. Οι μοναχοί τότε προσεύχονται με υψωμένα τα χέρια στο Θεό, να τους δυναμώσει μέχρι τέλους.
Στις 19 Μαΐου του 1231, αφού τους έδεσαν πίσω από άλογα, τους έσυραν δια μέσου του ποταμού Πεδιαίου, πάνω από πέτρες και στη συνέχεια, μισοπεθαμένοι καθώς ήταν, τους έριξαν στη φωτιά «Και έτσι ετελειώθησαν οι καλλίνικοι του Χριστού μάρτυρες ...».


http://www.agiosarsenios.org/?page_id=61
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

8
Ἀπολυτίκιον
τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου τοῦ μεγάλου.
Τοῦ νεοφανοῦς ἁγιορείτου Ὁσίου.
† 1924 - 1994


Ἦχος Γ΄. Θείας πίστεως.

Δρόμον ἄριστον ζήσας ἐνθέως,
τὰ τῆς Πίστεως καθ' ὑποδείξας,
τῶν οἰκουμενιστῶν ἐλέγξας τὸ βδέλυγμα,
Ἀθηναγόρου τὸ μνημόσυνον ἔπαυσας,
τὴν σκοτομίνην τῆς πλάνης διέλυσας,
πάτερ Ὅσιε Παΐσιε παμακάριστε,
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκέτευε,
τῆς πλάνης τῶν αἱρέτιζόντων ἡμᾶς ρύσασθε.
_______________________

Μεγαλυνάριον

Ὑψώσας τὸν τῆς Πίστεως Θυρεὸν,
ἡμᾶς ὁδηγήσας τῆ τῆς Χάριτος ἀτραπῶ
ταγῶν αἱρετιζόντων τὸν τύφον καταγγέλων
Παΐσιε ἐκφάντωρ Εὐχαῖς σου στήριξον.

Re: Όταν οι βίοι των αγίων ελέγχουν τους οικουμενιστές.

9
Άγιος Μάρκος Ευγενικός: «Ούτε στην κηδεία ούτε στο μνημόσυνό μου να μην τολμήσει και πλησιάσει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως»!

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
Πάτρα 19.1.2020

Ο Αγ. Μάρκος Ευγενικός (+1444) δεν είχε καμία κοινωνία με τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Γρηγόριο Μάμα που ήθελε να επιβάλει την ένωση με τους παπικούς μετά τη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας. Στην περίφημη «Ἐγκύκλιο τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Χριστιανοις» λέει «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους ἢ κακείνων πολλῷ χείρονας, ὡς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους» (φεύγετε τους λατινόφρονες όπως φευγετε από τα φίδια).

«Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε».

Μάλιστα φτάνει στο σημείο να πει ότι δεν τους θέλει ούτε στην κηδεία του να παραβρεθούν: «Λέγω περί του Πατριάρχου… ούτε βούλομαι ούτε δέχομαι την αυτού ή την των αυτού κοινωνίαν το παράπαν, ουδαμώς, ούτε επί της ζωής μου ούτε μετά θάνατον …. ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος απ’ αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν αποστρέφομαι αυτών την κοινωνίαν και ένωσιν, και εξορκών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση ή εν τη εμή κηδεία ή τοις μνημοσύνοις μου … ώστε συμφορένειν επιχειρήσαι και συλλειτουργείν τοις ημετέροις»!

«Εμείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλά διότι είναι όχι μόνον Σχισματικοί, αλλά και Αιρετικοί.

Δια τούτο σας παρακαλώ· αποφεύγετε τους Παπικούς όπως φεύγει κάποιος από φίδι και από προσώπου πυρός, αλλά και τους ‘‘Ορθοδόξους’’ που σχετίζονται με παπικούς. Όσο πιο μακρυά φεύγει κανείς απ’ αυτούς τους ‘‘Ορθοδόξους’’, τόσο πιο κοντά έρχεται εις τους Αγίους Πατέρες. Ενώ όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τους Αγίους μας. Δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ό,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη μας.»

«Απαγορεύουν οι θείοι Πατέρες την αλλαγή του Συμβόλου ακόμη και σε λέξη και σε συλλαβή και εκφωνούν φρικτές κατάρες εναντίον αυτών που θα τολμήσουν ποτέ αυτήν την αλλαγή» (Το Γραμμάτιον P.G. 159, 1033 C)

«Οι Λατίνοι δεν είναι μόνο σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί… Εμείς λοιπόν αποσχιστήκαμε από αυτούς όχι για κάτι άλλο, παρά για το ότι είναι αιρετικοί· για αυτό δεν πρέπει καθόλου να ενωθούμε με αυτούς, αν δεν βγάλουν την προσθήκη από το Σύμβολο και δεν ομολογήσουν το Σύμβολο όπως και εμείς» (Mansi,31A,885DE)

«Να τους αποφεύγετε αδελφοί και την κοινωνία μαζί τους· διότι οι τέτοιοι άνθρωποι είναι ψευδαπόστολοι, εργάτες δόλιοι, που μετασχηματίζονται σε αποστόλους Χριστού. Και δεν είναι θαυμαστό «διότι ο ίδιος ο Σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός». Δεν είναι θαυμαστό λοιπόν, αν και οι διάκονοί του μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, των οποίων το τέλος θα είναι σύμφωνα με τα έργα τους… Να στέκεστε κρατώντας τις παραδόσεις, τις οποίες παραλάβατε, και τις γραφτές και τις άγραφες, ώστε να μην ξεπέσετε από το στήριγμά σας παρασυρόμενοι από την πλάνη των παράνομων…» (ΔΣΜ Α, σ. 361,362)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Οικουμενισμός - Πανθρησκεία”