Ο Ηρακλής










Ήταν ο ονομαστότερος και αγαπητότερος ήρωας της αρχαίας ελληνικής Μυθολογίας, γιος της Αλκμήνης και του Δία (τυπικά του Αμφιτρύωνα). Η καταγωγή του ήταν από το Άργος, γιατί προερχόταν από το γένος των Περσειδών και από τους δύο γονείς του. Γεννήθηκε όμως στη Θήβα, γιατί εκεί είχε καταφύγει ο πατέρας του Αμφιτρύωνας όταν έφυγε από την Τίρυνθα. Ο Ηρακλής είχε δίδυμο αδερφό τον Ιφικλή, αλλά όχι από τον ίδιο πατέρα. Γιατί πραγματικός πατέρας του Ηρακλή ήταν ο Δίας και του Ιφικλή ο Αμφιτρύωνας.

Κανονικά ο Ηρακλής έπρεπε να γίνει βασιλιάς του Άργους, επειδή σύμφωνα με το χρησμό του Δία, το πρώτο παιδί που θα γεννιόταν από το γένος των Περσειδών, θα βασίλευε στο Άργος. Τότε η Ήρα, θέλοντας να εκδικηθεί την αντίζηλό της Αλκμήνη, έστειλε την Ειλείθυια και καθυστέρησε τη γέννα του Ηρακλή κατά ένα μήνα. Παράλληλα επιτάχυνε τη γέννα του θείου του Ευρυσθέα κατά δύο μήνες. Έτσι κύριος του Άργους έγινε ο Ευρυσθέας.




Όταν ο Ηρακλής ήταν ακόμα οχτώ μηνών στην κούνια του, η Ήρα του έστειλε δύο τεράστια φίδια. Ο Ήρωας, μολονότι ήταν νήπιο, τα άρπαξε αμέσως και τα έπνιξε. Όσο μεγάλωνε, γινόταν ένα μεγαλόσωμο, δυνατό και απειθάρχητο παιδί. Κάποτε έκανε μάθημα μουσικής και ο δάσκαλός του Λίνος του έκανε μια παρατήρηση. Ο Ηρακλής τότε του απάντησε με ένα χτύπημα τόσο δυνατό, που τον σκότωσε. Βλέποντας αυτές τις αντιδράσεις του ο Αμφιτρύωνας τον έστειλε στον Κιθαιρώνα.





Στο βουνό αυτό ο ήρωας έζησε μια ζωή ποιμενική, μέχρις ότου έγινε άντρας. Εκεί διδάχτηκε την τέχνη του τόξου. Αργότερα η εκπαίδευσή του συμπληρώθηκε από επιφανείς ήρωες. Ατοί του δίδαξαν τη χρήση όλων των όπλων, μουσική κλπ. Ο σοφιστής Πρόδικος αναφέρει ότι σ' αυτή την περίοδο βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα :να ακολουθήσει το δρόμο της Αρετής ή το δρόμο της Κακίας; Ο Ηρακλής προτίμησε τον πρώτο. Γι' αυτό έζησε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και αγώνες, με αποτέλεσμα στο τέλος να γίνει αθάνατος.


Πάνω στον Κιθαιρώνα, μόλις δεκαοχτώ χρονών, εξόντωσε το λιοντάρι που ταλαιπωρούσε την περιοχή. Έπειτα απάλλαξε τη Θήβα από την εξουσία του βασιλιά Ορχομενού, στον οποίο οι κάτοικοι πλήρωναν υποχρεωτικά φόρο. Σαν ανταμοιβή αυτής της υπηρεσίας ο Κρέοντας, βασιλιάς της Θήβας, του έδωσε την κόρη του Μεγάρα για γυναίκα. Από αυτήν άλλοι λένε πως απόκτησε τρία παιδιά, άλλοι οχτώ. Όμως σε μια στιγμή τον έπιασε κρίση τρέλας, που του έστειλε η μεγάλη του εχθρά Ήρα, και σκότωσε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Όταν συνήλθε και συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, θέλησε να εξαγνιστεί και πήγε στο μαντείο των Δελφών να ρωτήσει με ποιον τρόπο. Η Πυθία τον συμβούλεψε να υπηρετήσει δώδεκα χρόνια το θείο του Ευρυσθέα. Έτσι επιτέλεσε τους γνωστούς δώδεκα άθλους του σε διάστημα οχτώ χρόνων και ενός μηνός. Παράλληλα όμως έκανε και άλλα κατορθώματα, που ονομάζονται πάρεργα.














[img]http://img374.imageshack.us/my.php?imag ... 917in7.png[/img]




[img]http://img54.imageshack.us/my.php?image=75390703wf5.png[/img]




[img]http://img504.imageshack.us/my.php?imag ... 783at7.png[/img]

Οι δώδεκα άθλοι και τα πάρεργα του Ηρακλή











Το λιοντάρι της Νεμέας


-Ηρακλή, του είπε μια μέρα ο Ευρυσθέας, έμαθα ότι είσαι πολύ δυνατός και αψηφάς τους κινδύνους. Για να μείνεις μαζί μου στην Τίρυνθα, θέλω να κάνεις δέκα άθλους. Δέχεσαι τους όρους μου;
-Ναι, του απάντησε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ο Ηρακλής. Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις.
-Ωραία. Άκουσε λοιπόν ποιος είναι ο πρώτος άθλος σου: Στα γειτονικά βουνά της Νεμέας υπάρχει ένα τρομερό λιοντάρι που κατασπαράζει ζώα και ανθρώπους. Λένε πως το λιοντάρι αυτό φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης και μια μέρα πάνω στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Άλλοι λένε πως είναι παιδί της φρικτής Έχιδνας, που είναι μισή φίδι και μισή γυναίκα. Ε, λοιπόν αυτό το λιοντάρι θέλω να σκοτώσεις και να μου φέρεις το δέρμα του.
-Θα γίνει το θέλημά σου, του απάντησε ο Ηρακλής.
Πήρε το ρόπαλό του σαν μοναδικό όπλο και βγήκε από το παλάτι ενώ πίσω του ο Ευρυσθέας έτριβε τα χέρια του από χαρά γιατί ήταν σίγουρος πως ο ανιψιός του δεν θα γύριζε ζωντανός. Κι αυτό επειδή οδηγημένος από τη θεά Ήρα φοβόταν ότι ο Ηρακλής θα του έπαιρνε το θρόνο.
Ο Ηρακλής έφτασε νύχτα στα βουνά της Νεμέας και ζήτησε φιλοξενία στην καλύβα ενός βοσκού. Όταν του είπε πως είχε έρθει να σκοτώσει το λιοντάρι, ο βοσκός έβαλε τα κλάματα.
-Μακάρι να μπορούσες να το σκοτώσεις, του είπε. Γιατί αυτό το καταραμένο έφαγε πριν λίγες μέρες το μονάκριβο παιδί μου.
-Μήπως ξέρεις πού θα μπορέσω να το βρω; τον ρώτησε ο Ηρακλής.
-Ναι. Μένει σε μια σπηλιά, στην πιο ψηλή κορυφή του βουνού. Θα σε οδηγήσω αύριο ως εκεί και αν σε βοηθήσει ο Δίας θα μπορέσεις να το σκοτώσεις.





[img]http://img66.imageshack.us/my.php?image=72925989ln0.png[/img]






Το πρωί ο Ηρακλής με τη βοήθεια του βοσκού έφτασε στη σπηλιά. Πρόσεξε τότε ότι η σπηλιά αυτή είχε δύο τρύπες. Έφραξε τη μια για να μη μπορεί να βγει το λιοντάρι και με θάρρος, κρατώντας το ρόπαλό του, μπήκε από την άλλη τρύπα.
Προχώρησε σιγά-σιγά και με προσοχή. Ξαφνικά το τρομερό λιοντάρι που παραμόνευε πίσω από ένα βράχο, τινάχτηκε σαν σαΐτα καταπάνω του. Ο Ηρακλής που είχε σηκώσει ψηλά το ρόπαλο, το κατέβασε με δύναμη. Το φοβερό ζώο ζαλίστηκε από το δυνατό χτύπημα και τότε ο Ηρακλής το γράπωσε από το λαιμό. Άνθρωπος και ζώο πάλεψαν αρκετή ώρα. Τα ατσάλινα χέρια του Ηρακλή έσφιγγαν συνέχεια το λαιμό του λιονταριού, ώσπου κατάφερε να το πνίξει.
Έσυρε τότε το λιοντάρι έξω από τη σπηλιά, έβγαλε το δέρμα του και ξεκίνησε για την Τίρυνθα. Πριν μπει στο παλάτι φόρεσε το δέρμα και όταν τον είδε ο Ευρυσθέας, έτρεξε και χώθηκε σε ένα πιθάρι για να γλιτώσει, γιατί νόμισε πως μπήκε στο παλάτι του το ίδιο το λιοντάρι της Νεμέας!
Όταν πια κατάλαβε το αστείο του Ηρακλή, έτριξε με θυμό τα δόντια του.
"Δεν ξέρω πως τα κατάφερες να γλιτώσεις", είπε με το νου του, "αλλά τώρα σου ετοιμάζω κάτι που το λιοντάρι της Νεμέας θα μοιάζει με παιχνιδάκι μπροστά του".







[img]http://img504.imageshack.us/my.php?imag ... 150ho9.png[/img]

Η Λερναία Ύδρα



Κοντά στο Άργος και την Τίρυνθα, υπήρχε μια λίμνη που λεγόταν Λέρνα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η λίμνη αυτή συνόρευε με τον Άδη. Μέσα στα έλη της και στις ρίζες των πελώριων πλατανιών, ζούσε ένα τρομερό φίδι με εννέα κεφάλια, η Λερναία Ύδρα. Τις νύχτες άφηνε τη λίμνη, έμπαινε στον κάμπο και ρήμαζε τα ζώα.
Οι κάτοικοι της περιοχής δεν τολμούσαν να σκοτώσουν το επικίνδυνο νερόφιδο γιατί έλεγαν πως ήταν κι αυτό παιδί της Έχιδνας και αδελφή του λιονταριού της Νεμέας και πως, αν του έκοβαν το ένα κεφάλι στη θέση του θα φύτρωναν άλλα δύο.
-Αυτή την Ύδρα θέλω να σκοτώσεις, είπε ο Ευρυσθέας ύστερα από αρκετό καιρό στον Ηρακλή. Αυτός είναι ο δεύτερος άθλος σου.
Αυτή τη φορά ο Ηρακλής πήρε μαζί τον αγαπημένο του ανιψιό, τον Ιόλαο, που ήταν γιος του αδελφού του Ιφικλή. Έφτασαν στην όχθη της λίμνης και είδαν το τρομερό φίδι να αναταράζει τα νερά και να κρύβεται στη φωλιά του, ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων.
-Πρέπει να το βγάλουμε από κει, είπε ο Ηρακλής. Άναψε μια μεγάλη φωτιά Ιόλαε.
-Με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να το βγάλουμε από τη φωλιά του; ρώτησε ο Ιόλαος που στη θέα του τρομερού ερπετού έχασε την ψυχραιμία του. Αν μπούμε στη λίμνη, η Ύδρα θα μας γραπώσει εύκολα και θα μας παρασύρει στο βυθό.
-Έννοια σου και δεν θα μπούμε στη λίμνη, Ιόλαε. Άναψε τη φωτιά και θα δεις με ποιον τρόπο θα βγάλουμε την Ύδρα από τη λίμνη.
Ο Ιόλαος κουβάλησε πολλά ξύλα, άναψε φωτιά και ο Ηρακλής έβαλε ανάμεσα στις φλόγες τα σιδερένια βέλη του. Όταν πύρωσαν αρκετά και κοκκίνισαν οι άκρες τους, τα έριξε με το τόξο του ένα-ένα στη φωλιά της Ύδρας. Το φοβερό νερόφιδο, που δεν άντεχε στη ζέστη, βγήκε από τη φωλιά του. Ο ατρόμητος Ηρακλής άρπαξε τότε ένα τσεκούρι που είχε φέρει μαζί του και όρμηξε καταπάνω στο θεριό της λίμνης. Η Ύδρα τίναξε τα εννιά κεφάλια της για να χτυπήσει τον Ηρακλή. Μα ξαφνικά το ένα της κεφάλι κόπηκε πέρα για πέρα από το κοφτερό τσεκούρι.
Και τότε ο Ηρακλής είδε με φρίκη στη θέση του κομμένου κεφαλιού να φυτρώνουν άλλα δύο!




http://img360.imageshack.us/my.php?imag ... 394ei9.png




-Άφησέ την!, του φώναξε με τρόμο ο Ιόλαος. Μην της κόψεις άλλο κεφάλι!
Ο Ηρακλής δεν ήταν μόνο δυνατός και γενναίος. Ήταν και έξυπνος.
-Φέρε γρήγορα ένα αναμμένο ξύλο!, είπε στον Ιόλαο. Κάθε κεφάλι που θα κόβω, θα το καις με τη φωτιά για να μη φυτρώσουν στη θέση του άλλα.
Έτσι κι έγινε. Ο Ιόλαος ακούμπησε στη θέση του δεύτερου κεφαλιού που έκοψε ο Ηρακλής και αυτή τη φορά δε φύτρωσαν άλλα δύο.
Το ένα μετά το άλλο τα κεφάλια της Ύδρας κόπηκαν. Έμεινε το μεσαίο που ήταν πιο μεγάλο και αθάνατο. Το έκοψε κι αυτό ο Ηρακλής, το έθαψε βαθιά στη γη για να μη ζωντανέψει και βγει στην επιφάνεια.
Όταν γύρισε στην Τίρυνθα, ο Ευρυσθέας δεν τολμούσε να πιστέψει πως έβλεπε μπροστά του τον Ηρακλή. Ήταν βέβαιος ότι αυτή τη φορά δεν θα τα κατάφερνε και θα τον έπνιγε η Ύδρα στα νερά της Λέρνας.
-Μα...πώς κατάφερες και γύρισες ζωντανός; τον ρώτησε. Ή... μήπως φοβήθηκες και δεν πήγες καθόλου στη Λέρνα;
-Η Ύδρα δεν υπάρχει πια, του εξήγησε ο Ηρακλής. Στην όχθη της Λέρνας μπορείς να βρεις τα κομμένα κεφάλια της.
Αλλά ο βασιλιάς της Τίρυνθας είχε ακόμα κι άλλους πιο επικίνδυνους άθλους για τον Ηρακλής. Και, σίγουρα σε κάποιον από αυτούς θα έχανε τη ζωή του.




http://img504.imageshack.us/my.php?imag ... 162xj1.png

Το ελάφι της Άρτεμης











...Πέρασε αρκετός καιρός. Μια μέρα ο Ευρυσθέας κάλεσε τον Ηρακλή και τον ρώτησε αν ήταν έτοιμος να αναλάβει τον τρίτο άθλο του.
-Είμαι πρόθυμος να κάνω ό,τι μου πεις, του απάντησε ο Ηρακλής.
-Αυτή τη φορά, άρχισε ο Ευρυσθέας, δεν θα σε στείλω να σκοτώσεις κανένα θηρίο. Ωστόσο η αποστολή που θα αναλάβεις μη νομίζεις πως είναι εύκολη. Στα ψηλά βουνά που χωρίζουν την Αργολίδα από την Αρκαδία, ζει ένα ελάφι. Είναι το ιερό ελάφι της θεάς Άρτεμης. Ξεχωρίζει από τα άλλα γιατί έχει χρυσά κέρατα και τρέχει τόσο πολύ , γρηγορότερα και από τον πιο δυνατό άνεμο ακόμα. Θέλω, λοιπόν να μου φέρεις ζωντανό στην Τίρυνθα το αλάφι της Άρτεμης.
Ναι, το καταλάβαινε και ο ίδιος ο Ηρακλής ότι ο τρίτος άθλος του δεν ήταν καθόλου εύκολος. Ήταν και δύσκολος και επικίνδυνος γιατί, αν έπιανε το ελάφι, σίγουρα θα θύμωνε η θεά Άρτεμη και μπορεί να του έκανε μεγάλο κακό. Ωστόσο δεν μπορούσε ν' αρνηθεί. Έπρεπε να υπακούσει στην προσταγή του θείου του.
Ξεκίνησε λοιπόν και λίγες μέρες αργότερα έφτασε στα άγρια βουνά της Αρκαδίας. Σ' ένα από αυτά, στο Αρτεμίσιο, συνάντησε έναν κυνηγό και τον ρώτησε αν είχε δει το ελάφι με τα χρυσά κέρατα.
-Το έχω δει πολλές φορές, του αποκρίθηκε ο κυνηγός. Αλλά μην τολμήσεις να το σκοτώσεις γιατί είναι το ιερό ελάφι της Άρτεμης.
-Θέλω να το πιάσω ζωντανό, του εξήγησε ο Ηρακλής.
-Δεν θα μπορέσεις γιατί τρέχει σαν αστραπή. Θα σε παρασύρει μακριά και θα βρεθείς σε μια παράξενη χώρα από την οποία δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να γυρίσεις. Κυνήγησε άλλα ζώα και μην πειράξεις το ελάφι με τα χρυσά κέρατα.





http://img66.imageshack.us/my.php?image=21228928eq1.png



Μα ο Ηρακλής δεν άκουσε τη συμβουλή του κυνηγού. Άρχισε να ψάχνει παντού, στις πλαγιές των βουνών, στις χαράδρες και τα ποτάμια, να βρει το ελάφι. Κι ένα πρωί το βρήκε επιτέλους να πίνει νερό από μια μικρή πηγή. Ήταν το πιο όμορφο ελάφι που είχε δει ποτέ του και τα χρυσά του κέρατα άστραφταν στον ήλιο του πρωινού.
Ο Ηρακλής έτρεξε αμέσως να το πιάσει, μα το ελάφι το βαλε στα πόδια. Έτσι, άρχισε ένα άγριο κυνηγητό που κράτησε αρκετές ώρες, ώσπου νύχτωσε. Την άλλη μέρα το κυνηγητό συνεχίστηκε. Έτρεχε το ελάφι, έτρεχε ακούραστος κι ο Ηρακλής. Είχαν αφήσει πια πίσω τους τα βουνά κι έτρεχαν σε μια κοιλάδα. Το ελάφι συνάντησε ένα ποτάμι, το Λάδωνα κι έπεσε στα νερά του για να βγει κολυμπώντας στην απέναντι όχθη. Έπεσε κι ο Ηρακλής στο ποτάμι κι επειδή κολυμπούσε πολύ γρήγορα, κατάφερε να προλάβει το ελάφι και να το πιάσει. Το φόρτωσε τότε στον ώμο του και πήρε το δρόμο του γυρισμού για την Τίρυνθα. Μα, ξαφνικά, παρουσιάστηκε μπροστά του η θεά Άρτεμη.
-Γιατί σκότωσες τ ιερό μου ελάφι; τον ρώτησε αγριεμένη.
Ο Ηρακλής της εξήγησε ότι δεν το σκότωσε, της ζήτησε συγνώμη και της υποσχέθηκε ότι σαν έφτανε στην Τίρυνθα και το έδειχνε στον Ευρυσθέα, θα το άφηνε ελεύθερο.
Η Άρτεμη τον συγχώρεσε και έτσι ο Ηρακλής, λίγες μέρες αργότερα, μπήκε στο παλάτι της Τίρυνθας κι έδειξε στον θείο του το ιερό ελάφι για να του αποδείξει ότι κατάφερε να πραγματοποιήσει και τον τρίτο άθλο του.



http://img504.imageshack.us/my.php?image=10wy3.png











Ο κάπρος του Ερύμανθου




Ο Ερύμανθος είναι ένα βουνό που βρίσκεται στα σύνορα της Αρκαδίας και της Ηλείας. Στα μέρη εκείνα ζούσε ένα φοβερό αγριογούρουνο που ήταν γνωστό με το όνομα : "Ο κάπρος του Ερύμανθου". Ήταν πελώριο, με τρομερούς χαυλιόδοντες και κατέστρεφε τα σπαρτά των γεωργών. Πολλοί κυνηγοί προσπάθησαν να το σκοτώσουν μα δεν τα κατάφεραν. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς βρήκαν τραγικό θάνατο από τα κοφτερά δόντια του κάπρου.
Αυτόν τον κάπρο διάλεξε για τον τέταρτο άθλο του Ηρακλή ο Ευρυσθέας.
-Θέλω να μου φέρεις τον κάπρο του Ερύμανθου ζωντανό στην Τίρυνθα, του είπε. Μόνο έτσι θα πιστέψω ότι τον νίκησες.
Κι είχε το λόγο του που ζητούσε τον κάπρο ζωντανό ο Ευρυσθέας.
"Στον Ηρακλή είναι εύκολο να σκοτώσει τον κάπρο με τα βέλη ή με το ρόπαλό του, σκέφτηκε πονηρά. Για να τον πιάσει όμως ζωντανό, πρέπει να παλέψει μαζί του, οπότε ο κάπρος θα τον σκοτώσει οπωσδήποτε."
Έτσι, ξεκίνησε ο Ηρακλής για τον τέταρτο άθλο του. Άφησε την Τίρυνθα και χρειάστηκε να ταξιδέψει πολλές μέρες ώσπου να φτάσει τον Ερύμανθο. Σ' ένα από τα πυκνά δάση του βουνού κατοικούσαν μερικοί κένταυροι. Οι κένταυροι ήταν από την μέση κι απάνω άνθρωποι κι από τη μέση και κάτω άλογα.
Ο Ευρυσθέας ήξερε ότι σ' εκείνη την περιοχή που βρισκόταν ο κάπρος, ζούσαν οι κένταυροι. Ήξερε ακόμα ότι οι κένταυροι μισούσαν τους ανθρώπους.
"Είναι αδύνατο να μου φέρει ζωντανό τον κάπρο-σκέφτηκε με πονηριά ο βασιλιάς της Τίρυνθας-γιατί ίσως δεν προλάβει να τον βρει. Θα συναντήσει στο δρόμο του τους φοβερούς κενταύρους και δεν θα καταφέρει να βγει ζωντανός από τα χέρια του. Θα τον σκοτώσουν οπωσδήποτε ,έτσι όπως έχουν σκοτώσει τόσους και τόσους που ξεγελάστηκαν και μπήκαν στην περιοχή τους.
Όμως, κι εδώ έπεσε έξω ο Ευρυσθέας. Γιατί ένας κένταυρος, που ονομαζόταν Φόλος, δέχτηκε με χαρά να φιλοξενήσει τον Ηρακλή στη σπηλιά του. Στη θράκα μιας φωτιάς έψησε κρέας για τον ξένο του, ενώ εκείνος το έτρωγε ωμό. Στο βάθος της σπηλιάς υπήρχε μια στάμνα με μυρωδάτο κρασί. Άνοιξαν τη στάμνα και άρχισαν να πίνουν. Άλλα ήταν τόσο δυνατή η μυρωδιά του κρασιού, που οι άλλοι κένταυροι την πήραν είδηση κι έτρεξαν να πιουν κι εκείνοι. Κι επειδή το κρασί δεν ήταν αρκετό, οι κένταυροι πάνω στο θυμό τους αποφάσισαν να σκοτώσουν το Φόλο και τον Ηρακλή. Άρχισε τότε μια άγρια μάχη ανάμεσά τους. Ο Ηρακλής κατάφερε να συντρίψει τους κενταύρους, αλλά στη μάχη σκότωσε κατά λάθος με ένα δηλητηριασμένο, από το αίμα της Ύδρας, βέλος του τον φίλο του Φόλο.
Με το ξημέρωμα της άλλης μέρας ο Ηρακλής, αφού έθαψε το Φόλο, ξεκίνησε να βρει το επικίνδυνο κάπρο.
Χρειάστηκε να ψάξει αρκετές ώρες. Σε μια χιονισμένη πλαγιά κατάφερε να βρει τα ίχνη του αγριόχοιρου. Τ' ακολούθησε και σε λίγο βρέθηκε μπροστά του. Ο κάπρος του Ερύμανθου, όταν είδε τον Ηρακλή, έτρεξε να ξεφύγει. Αλλά ο ήρωάς μας, που κρατούσε ένα σχοινί, το πέταξε με τέχνη και η θηλιά του γράπωσε τον κάπρο στο κεφάλι. Η θηλιά σφίχτηκε γύρω από το λαιμό του και τον κράτησε ακίνητο. Έτσι ο Ηρακλής, αφού έδεσε και τα πόδια του κάπρου, τον φόρτωσε στην πλάτη του και ξεκίνησε για την Τίρυνθα. Όταν τον είδε ο Ευρυσθέας λίγες μέρες αργότερα να φτάνει στο παλάτι με τον κάπρο στον ώμο του δεν πίστευε στα μάτια του. Ακόμα μια φορά ο Ηρακλής είχε ξεφύγει από τον κίνδυνο. Ακόμα μια φορά τον είχε βοηθήσει η τύχη του.
Αυτήν την περίοδο, λέγεται ότι ο Ηρακλής πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία είχαν συμμετάσχει οι περισσότεροι ήρωες της εποχής, με επικεφαλής τον Ιάσονα. Επειδή όμως το θεϊκό βάρος του Ηρακλή καθυστερούσε την πλεύση της Αργώς, οι σύντροφοί του τον εγκατέλειψαν στη Μικρά Ασία. Ένας άλλος μύθος λέει ότι στα παράλια της Μυσίας ο Ύλας, ένας φίλος του Ηρακλή, βγήκε να βρει νερό. Συνάντησε μια πηγή, αλλά εκεί παρασύρθηκε από τις νύμφες του νερού στο βάθος της πηγής. Ο Ηρακλής ήταν απαρηγόρητος και άρχισε να ψάχνει παντού να τον βρει. Άδικα όμως. Οι Αργοναύτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον ήρωα και να συνεχίσουν χωρίς αυτόν το ταξίδι τους.





http://img49.imageshack.us/my.php?image=11du2.png

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες




Στα βορειοανατολικά σύνορα του νομού Αρκαδίας βρισκόταν μια λίμνη. Ονομαζόταν λίμνη του Στύμφαλου. Εκεί, ανάμεσα στα πυκνά δέντρα της όχθης και τους θάμνους, έμεναν κάτι παράξενα και επικίνδυνα πουλιά που έμοιαζαν με κότες. Οι κάτοικοι τα ονόμαζαν Στυμφαλίδες Όρνιθες. Είχαν μυτερά φτερά και σιδερένια ράμφη. Τα νύχια τους ήταν μακριά και σουβλερά και οι όρνιθες αυτές τρέφονταν με ανθρώπινες σάρκες. Γι' αυτό κανείς από τους κατοίκους της γύρω περιοχής δεν τολμούσε να πλησιάσει προς τη λίμνη.
-Έχεις ακούσει για τις Στυμφαλίδες Όρνιθες; ρώτησε μια μέρα ο Ευρυσθέας τον Ηρακλής.
-Και ποιος δεν έχει ακούσει γι' αυτά τα ανθρωπόφαγα πουλιά; του απάντησε ο Ηρακλής.
-Αυτός θα είναι ο επόμενος άθλος σου, Ηρακλής. Θα πας στη λίμνη ου Στύμφαλου. και θα εξοντώσεις τις Στυμφαλίδες Όρνιθες.
Ο Ηρακλής την άλλη μέρα κιόλας ξεκίνησε να πραγματοποιήσει τον πέμπτο άθλο του. Καταλάβαινε ότι θα ήταν ο πιο επικίνδυνος από τους άθλους που είχε κάνει ως τώρα. Αυτά τα τρομερά πουλιά έλεγαν πως τα προστάτευε ο θεός του πολέμου, ο Άρης. Θα μπορούσε να τα σκοτώσει;
Έφτασε στη λίμνη του Στύμφαλου ο Ηρακλής κι είδε πολλά πουλιά να πετούν ολόγυρά του. Μα οι Στυμφαλίδες Όρνιθες είχαν γίνει άφαντες. Στεκόταν απορημένος κοντά στην όχθη ο ήρωάς μας όταν, ξαφνικά, παρουσιάστηκε μπροστά του μια πολύ όμορφη γυναίκα.
Η γυναίκα του χαμογέλασε και προχώρησε προς το μέρος του. Ο Ηρακλής απόρησε. Πώς βρέθηκε αυτή η γυναίκα κοντά στη λίμνη; Κανείς από τους κατοίκους της περιοχής δεν τολμούσε να πλησιάσει, γιατί θα τον κατασπάραζαν τα ανθρωπόφαγα πουλιά. Μήπως ήταν ξένη και δεν γώριζε τον κίνδυνο που την απειλούσε;
-Ποια είσαι; τη ρώτησε.
-Είμαι η θεά Αθηνά , Ηρακλή, του είπε η γυναίκα. Σε απασχολεί τίποτα;
-Ναι, της απάντησε ο Ηρακλής. Ήρθα να σκοτώσω τις Στυμφαλίδες μα δεν τις βλέπω.
-Βρίσκονται κρυμμένες ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά των δέντρων, του εξήγησε η Αθηνά. Δε βγαίνουν γιατί σε φοβούνται. Αλλά μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσω εγώ να τις βγάλεις. Πάρε αυτά τα κρόταλα. Τα έχει φτιάξει ο θεός Ήφαιστος. Κάνουν έναν κρότο σαν τις κραυγές των Στυμφαλίδων. Όταν τον ακούσουν θα ξεγελαστούν και θα βγουν.



Του έδωσε τα κρόταλα κι έγινε άφαντη η Αθηνά. Ο Ηρακλής τότε άρχισε να τα χτυπά. Δεν πέρασαν ούτε δυο λεπτά, όταν μέσα από τα πυκνά φυλλώματα οι Στυμφαλίδες ξεγελάστηκαν και βγήκαν. Το φτεροκόπημά τους θα μπορούσε να φοβίσει και τον πιο γενναίο άνθρωπο. Μα ο Ηρακλής δεν φοβήθηκε. Άφησε τότε τα κρόταλα, τέντωσε το τόξο του κι άρχισε να ρίχνει βροχή τα βέλη.


Τα ανθρωποφάγα πουλιά άρχισαν να πέφτουν νεκρά το ένα πίσω από το άλλο. Πολύ λίγα κατάφεραν να γλυτώσουν και πέταξαν μακριά αναζητώντας καταφύγιο στο νησί του Άρη που βρισκόταν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί τα συνάντησε αργότερα ο Ιάσονας με τους συντρόφους του, στην Αργοναυτική εκστρατεία.
Ο Ηρακλής μάζεψε τις νεκρές Όρνιθες, τις φορτώθηκε στην πλάτη του και τις πήγε στην Τίρυνθα, να τις δείξει στον Ευρυσθέα και να τον πείσει ότι κατάφερε να πραγματοποιήσει και τον πέμπτο άθλο του.





http://img354.imageshack.us/my.php?imag ... 310by7.png

Ο στάβλος του Αυγεία




Στην Ηλεία, που βρίσκεται στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, ζούσε ένας ονομαστός βασιλιάς, ο Αυγείας. Έλεγαν γι' αυτόν ότι ήταν γιος του Ήλιου και ότι τα μάτια του άστραφταν έτσι όπως αστράφτουν οι αχτίδες του Ήλιου το πρωί.
Ο Αυγείας είχε στην κατοχή του πολλά κοπάδια με βόδια, που το βράδυ τα έκλεινε σ' ένα μεγάλο στάβλο. Σιγά σιγά ο στάβλος αυτός γέμισε από κοπριά.
-Στο βασιλιά Αυγεία θα πας, εξήγησε ο Ευρυσθέας στον Ηρακλή. Εκεί θα κάνεις τον έκτο άθλο σου.
-Μήπως υπάρχει κανένα λιοντάρι ή κανένα τρομερό φίδι που απειλεί τους κατοίκους της Ηλείας και πρέπει να το σκοτώσω; ρώτησε ο Ηρακλής.
-Όχι δεν πρόκειται για κανένα θηρίο, Ηρακλή. Δεν θα χρειαστεί να παλέψεις ούτε να πολεμήσεις εκεί που θα πας. Ωστόσο μη νομίζεις ότι είναι εύκολος ο άθλος σου αυτός. Ο Αυγείας σε θέλει για να του καθαρίσεις το στάβλο από την κοπριά, σε μια μέρα. Αν όμως δεν το καταφέρεις αυτό, θα μείνει όλη σου τη ζωή στο παλάτι του να τον υπηρετείς και να του καθαρίζεις τον στάβλο.
Ο Ηρακλής είχε την εντύπωση ότι ο στάβλος του βασιλιά Αυγεία θα ήταν ένας κανονικός στάβλος σαν αυτούς που γνώριζε. Αλλά όταν έφτασε και τον είδε, τα χρειάστηκε. Ο στάβλος του Αυγεία ήταν απέραντος και η κοπριά ήταν τόση που ούτε σε ένα χρόνο δεν θα μπορούσε να την καθαρίσει έστω κι αν εργαζόταν μέρα νύχτα!
Κοίταξε τους σωρούς της κοπριάς συλλογισμένος, όταν ο Αυγείας τον ρώτησε αν θα μπορούσε να καθαρίσει το στάβλο του σε μια μέρα.
-Εντάξει, συμφώνησε ο Ηρακλής που τη στιγμή εκείνη άστραψε μια ιδέα στο μυαλό του. Θα καθαρίσω το στάβλο σου σε μια μέρα αρκεί να μου υποσχεθείς να μου δώσεις το ένα δέκατο από τα κοπάδια σου.
-Σύμφωνοι, δέχτηκε ο Αυγείας, που ήταν σίγουρος ότι ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το κατόρθωμα. Αν όμως δεν καθαρίσεις σε μια μέρα το στάβλο μου, τότε θα μείνει σ' όλη τη ζωή σου υπηρέτης μου.
-Θ' αρχίσω αύριο το πρωί και το βράδυ ο στάβλος σου θα είναι πεντακάθαρος, του δήλωσε ο ήρωάς μας.
Ξύπνησε πού πρωί ο Ηρακλής κι έβαλε σ' εφαρμογή το έξυπνο σχέδιό του. Μόνο με εξυπνάδα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτό το κατόρθωμα. Πρόσεξε ότι ο στάβλος του Αυγεία βρισκόταν ανάμεσα σε δυο μεγάλους ποταμούς, τον Αλφειό και τον Πηνειό. Άρχισε να σκάβει τότε ένα φαρδύ αυλάκι από τον Αλφειό και το έφερε ως τη μια πόρτα του στάβλου. Το ίδιο έκανε με τον Πηνειό. Το δεύτερο αυλάκι τ έφτασε σε μια άλλη πόρτα του στάβλου. Τα ορμητικά νερά των δυο ποταμών ενώθηκαν μέσα στο στάβλο και... μέσα σε λίγες ώρες παράσυραν την κοπριά. Έτσι πριν ακόμα βασιλέψει ο Ήλιος, ο βασιλιάς Αυγείας δεν πίστευε στα μάτια του. Βρήκε τον Ηρακλή να τον περιμένει χαμογελώντας μέσα σ' ένα πεντακάθαρο στάβλο, όπου δεν υπήρχε ίχνος κοπριάς!
-Όπως βλέπεις, του είπε, στάβλος σου καθάρισε σε λιγότερο από μια μέρα.
-Μα... πώς τα κατάφερες....
Δεν χρειαζόταν να ρωτήσει γιατί είδε με ποιον τρόπο ο Ηρακλής κατάφερε να πραγματοποιήσει αυτόν τον τρομερό άθλο.
-Είχαμε βάλει κάποιο στοίχημα, του θύμισε ο Ηρακλής.
Ο Αυγείας δαγκώθηκε. Είχε χάσει το στοίχημα κι αυτό τον πείραξε τρομερά. Αρνήθηκε να πληρώσει, κι έτσι ο Ηρακλής εκστράτευσε εναντίον του και τον σκότωσε. Και όχι μονάχα αυτόν, αλλά και όλους τους γιους του εκτός από τον Φυλέα, που είχε υποστηρίξει τον Ηρακλή.
Κατά την εκστρατεία του αυτή σκότωσε και τους δύο Μολίονες, δίδυμα τέρατα που είχαν μαζί ένα σώμα με δύο κεφάλια. Μετά απ' αυτόν τον άθλο του αναφέρεται η εκστρατεία του στη Λακεδαίμονα. Εκεί τιμώρησε τους δώδεκα γιους του Ιπποκόωντα και επανέφερε στο θρόνο τον Τυνδάρεω.
Πηγαίνοντας εξάλλου στη Λακεδαίμονα, συνάντησε την κόρη του βασιλιά της Τεγέας Αλεού. Ο Ηρακλής την ερωτεύτηκε και την έκανε μητέρα του Τήλεφου. Κατά την ίδια περίοδο σκότωσε και τον κένταυρο Ευρυτίωνα, γιατί διεκδικούσε τη Μνησιμάχη, κόρη του Δεξαμενού, βασιλιά του Ώλενου.




http://img369.imageshack.us/my.php?imag ... 734kr1.png

Τα άλογα του Διομήδη



Έξη άθλους είχε κάνει ο Ηρακλής και ο Ευρυσθέας κόντευε να σκάσει από το κακό του γιατί δεν είχε πάθει τίποτα ο ανιψιός του. Αυτή τη φορά όμως θα τον έστελνε κάπου μακριά ν' αντιμετωπίσει τον πιο φοβερό κίνδυνο. Θα τον έστελνε στη Θράκη να του φέρει τα άλογα του Διομήδη.
Ο Διομήδης ήταν βασιλιάς της Θράκης και γιος του θεού Άρη. Ο Άρης του είχε χαρίσει τέσσερα άλογα που αντί για χορτάρι έτρωγαν ανθρώπους! Λεγόταν μάλιστα ότι κάθε ξένο που έφτανε στο παλάτι του, ο Διομήδης τον έριχνε τροφή στα άλογά του. Αυτά τα τρομερά άλογα έπρεπε να πάρει ο Ηρακλής, αφού θα αντιμετώπιζε πρώτα τον Διομήδη και να τα φέρει από τη Θράκη στην Πελοπόννησο!
Ξεκίνησε για το μακρινό του ταξίδι κι ύστερα από πολλές μέρες έφτασε στο παλάτι του βασιλιά της Θεσσαλίας, του Άδμητου. Τον Άδμητο τον είχε καταραστεί κάποιος από τους θεούς να πεθάνει νέος. Θα μπορούσε να σωθεί μόνο αν κάποιος από τους γονείς του ή τη γυναίκα του έπαιρνε τη θέση του στο νεκρικό κρεβάτι.
Αρρώστησε βαριά ο Άδμητος κι ήταν έτοιμος να πεθάνει. Αλλά ούτε ο πατέρας του ούτε η μητέρα του θέλησαν να δώσουν τη ζωή τους για να σωθεί ο γιος τους. Μόνο η Άλκηστη, η όμορφη γυναίκα του Άδμητου, πήρε τη θέση του.
Όταν έφτασε στο παλάτι ο Ηρακλής, ο Άδμητος είχε γιατρευτεί και ήταν όρθιος, ενώ η Άλκηστη πέθαινε. Τότε ο Ηρακλής, συγκινημένος από τη θυσία της Άλκηστης, αποφάσισε να τη σώσει. Μπήκε μόνος του στο δωμάτιό της και όταν είδε το Θάνατο, που ήταν έτοιμος να πάρει την ψυχή της, όρμησε κατά πάνω του, ήρθαν στα χέρια και ύστερα από μια άγρια πάλη κατάφερε να τον νικήσει και να σώσει την όμορφη βασίλισσα.
Το απίστευτο κατόρθωμά του έκανε εντύπωση στον Άδμητο και στους κατοίκους της Θεσσαλίας. Το ευτυχισμένο ανδρόγυνο παρακάλεσε τον Ηρακλή να μείνει όσο επιθυμούσε κοντά τους για να μπορέσουν να τον ευχαριστήσουν για το καλό που τους έκανε.
Αφού ξεκουράστηκε αρκετά στο παλάτι του Άδμητου, συνέχισε το ταξίδι του για την Θράκη. Έφτασε στο παλάτι του Διομήδη και κείνος τον δέχτηκε πρόθυμα. Δεν ήξερε ποιος ήταν ο ξένος και σκόπευε να τον ρίξει στα παχνιά των άγριων αλόγων του για να χορτάσουν την πείνα τους. Αλλά ο Ηρακλής μάντεψε το σκοπό του κι όταν οι πολεμιστές του Διομήδη όρμησαν να τον σκοτώσουν , κατάφερε να τους νικήσει.
Όρμησε τότε ο Διομήδης να σκοτώσει τον ξένο του. Ήταν άγριος σαν τον πατέρα του τον Άρη και τρομερά σκληρός. Ήρθε στα χέρια με τον Ηρακλή και πάλεψαν μανιασμένα για αρκετή ώρα. Στο τέλος, κι ενώ είχαν φτάσει παλεύοντας ως τον στάβλο όπου βρίσκονταν δεμένα τα άγρια άλογα, ο Ηρακλής κατάφερε να νικήσει τον Άδμητο. Τον πέταξε τότε μπροστά στα άλογά του που τον κατασπάραξαν αμέσως. Έτσι ο Διομήδης τιμωρήθηκε σκληρά γι' αυτό που είχε κάνει στους ξένους του. Βρήκε τον ίδιο θάνατο.
Όταν τα άλογα χόρτασαν με ο Διομήδη, ο Ηρακλής κατάφερε εύκολα να τα τιθασεύσει και να τα δέσει. Τα έβγαλε τότε δεμένα με τις βαριές τους αλυσίδες και τα πήγε στην Πελοπόννησο. Τα άγρια άλογα ημέρωσαν σιγά σιγά και η ράτσα τους έφτασε ως την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Λέγεται μάλιστα ότι ο Βουκεφάλας ήταν από τη ράτσα των αλόγων του Διομήδη.










Ο ταύρος του Ποσειδώνα



-Θα πας στην Κρήτη, Ηρακλή, είπε ο Ευρυσθέας στον Ηρακλή, και θα μου φέρεις τον άγριο ταύρο του βασιλιά Μίνωα.
Η θεά Ήρα που παρακολουθούσε από κοντά τον Ηρακλή και ήταν αυτή που διάλεγε μέσα από τη σκέψη του Ευρυσθέα τα τέρατα που τον έστελνε να σκοτώσει ή να δαμάσει, πίστευε ότι αυτή τη φορά θα δείλιαζε και δεν θα δεχόταν να αντιμετωπίσει τον ταύρο του Ποσειδώνα. Μα έκανε λάθος.
Αλλά ποιος ήταν αυτός ο ταύρος;
Στην Κρήτη βασίλευε εκείνη την εποχή ένας ξακουστός βασιλιάς, ο Μίνωας. Μια μέρα καθόταν μόνος στην ακτή και κοίταζε την ήσυχη θάλασσα. Η θάλασσα ήταν το βασίλειο του θεού Ποσειδώνα. Και τότε , έκανε μια σκέψη. Μια κάπως παράξενη σκέψη:
"Αν δω κάτι να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα, θα το θυσιάσω στο θεό Ποσειδώνα".
Μόλις είχε τελειώσει τη σκέψη του όταν, ξαφνικά είδε την ήσυχη θάλασσα να αναταράσσεται μπροστά του και μέσα από τα κύματα να προβάλει ένας ταύρος! Ο ταύρος έφτασε κολυμπώντας ως την ακτή και τότε, τα μάτια του βασιλιά Μίνωα γέμισαν με θαυμασμό. Πιο όμορφο και ρωμαλέο ταύρο δεν είχε δει ποτέ του! Ήταν κατάμαυρος, με γυαλιστερό τρίχωμα, είχε δυο μεγάλα κέρατα, γερά πόδια και μια αγέρωχη κορμοστασιά.
"Είναι κρίμα να θυσιάσω αυτόν τον όμορφο ταύρο, είπε με το νου του, ξεχνώντας την υπόσχεση που είχε δώσει πιο πριν. Θα τον κρατήσω στο κοπάδι μου και θα θυσιάσω έναν άλλο ταύρο."
Όμως ο Ποσειδώνας θύμωσε γιατί δεν κράτησε τον λόγο του ο Μίνωας. Έκανε τότε τον ταύρο να αγριέψει και να φύγε τρέχοντας για το κοντινό δάσος. Από την ημέρα εκείνη, ο άγριος ταύρος του Ποσειδώνα έγινε ο φόβος κι ο τρόμος της Κρήτης. Σκότωνε όποιο ζωντανό πλάσμα έβρισκε μπροστά του, είτε ζώο ήταν αυτό, είτε άνθρωπος.
Λέγεται μάλιστα ότι ο φοβερός Μινώταυρος, ήταν γιος αυτού του φοβερού ταύρου.
Αυτόν τον άγριο ταύρο του Ποσειδώνα έστελνε τώρα ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή να τον τιθασεύσει και να τον φέρει στην Τίρυνθα.
Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι ο Ηρακλής έφτασε στην Κρήτη. Έστησε καρτέρι στον ταύρο και όταν τον είδε να βγαίνει πίσω από ένα πυκνό φύλλωμα και να τρέχει να τον χτυπήσει με τα κέρατά του, τίναξε με τέχνη το σκοινί του και κατάφερε να φυλακίσει τη θηλιά του το κεφάλι και το ένα μπροστινό πόδι του ταύρου. Όταν το άγριο ζώο έπεσε καταγής, το χτύπησε με το ρόπαλό του στο κεφάλι, το ζάλισε κι έτσι το έδεσε με την ησυχία του. Το σήκωσε τότε στους γερούς ώμους του, το φόρτωσε σ' ένα καράβι και το έφερε στην Τίρυνθα.
Ο Ευρυσθέας άφησε ελεύθερο τον ταύρο. Έμεινε λίγο καιρό στην Πελοπόννησο και περνώντας από τον ισθμό της Κορίνθου έφτασε την Αττική, στην περιοχή του Μαραθώνα. Άρχισε και πάλι να σκορπίζει το φόβο και το θάνατο, ώσπου ένας άλλος ήρωας, ο Θησέας ,ανέλαβε να τον σκοτώσει.

ζώνη της Ιππολύτης



Στο μακρινό Πόντο ζούσε μια φυλή αμαζόνων, Ήταν όλες τους όμορφες γυναίκες, αλλά σκληρές και περήφανες πολεμίστριες. Ήταν άριστες ιππεύτριες και περίφημες στην τέχνη της τοξοβολίας. Τη βασίλισσά τους την έλεγαν Ιππολύτη και την ξεχώριζε εύκολα κανείς από τις άλλες γιατί φορούσε μια ολόχρυση ζώνη. Έλεγαν πως ήταν κόρη του θεού Άρη και πως τη ζώνη της την είχε χαρίσει ο πατέρας της για τη γενναιότητά της στις μάχες.
Μια μέρα ο Ευρυσθέας κάλεσε κοντά του τον Ηρακλή:
-Η κόρη μου Αδμήτη, του είπε, έχει μάθει ότι η βασίλισσα των Αμαζόνων του Πόντου φοράει μια χρυσή και περίτεχνα κεντημένη ζώνη. Αυτή την ζώνη μου ζήτησε να της χαρίσω και αποφάσισα να στείλω εσένα να μου τη φέρεις. Θα ξεκινήσεις αμέσως για τον Πόντο και δεν θα ξανάρθεις στην Τίρυνθα αν δεν φέρεις μαζί σου τη ζώνη της Ιππολύτης.
Άφησε την Τίρυνθα ο Ηρακλής και περνώντας από την Αθήνα, πήρε μαζί του ένα άλλο μεγάλο ήρωα εκείνης της εποχής, το Θησέα.
Ύστερα από ένα μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι, όπου γνώρισαν πολλές περιπέτειες, έφτασαν επιτέλους στη χώρα των Αμαζόνων. Μπροστά στο παλάτι βρήκαν συγκεντρωμένες τις Αμαζόνες και ανάμεσά τους την Ιππολύτη.
-Τι ζητούν δυο ξένοι άνδρες στη χώρα μου; τους ρώτησε με αυστηρή φωνή η Ιππολύτη.
Ο Ηρακλής εξήγησε.
-Είμαι υποχρεωμένος να πάρω τη χρυσή σου ζώνη και να τη δώσω στον Ευρυσθέα, της είπε. Αν δε μου ην προσφέρεις εσύ, θ' αναγκαστώ να την πάρω μόνος μου. Λυπάμαι πολύ που θ' αναγκαστώ να πολεμήσω με περήφανες και γενναίες γυναίκες σαν εσάς, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Η Ιππολύτη, που φαίνεται πως είχε ακούσει πολλά για τα κατορθώματα ου Ηρακλή και του Θησέα αποφάσισε να δώσει τη ζώνη. Όμως ξαφνικά, μια από τις αμαζόνες φώναξε δυνατά:
-Όχι Ιππολύτη! Δεν πρέπει να ταπεινωθείς και να προσφέρεις τη ζώνη σου σε δυο ξένους!
Η γυναίκα που μίλησε ήταν η ίδια η θεά Ήρα, που πήρε τη μορφή μιας Αμαζόνας. Αποφάσισε ν' ανάψει το μίσος ανάμεσα στις καρδιές των Αμαζόνων για να πολεμήσουν με τον Ηρακλή και να τον σκοτώσουν.
-Όχι, όχι, δεν θα δώσεις τη ζώνη! ακούστηκαν κι άλλες αγριεμένες φωνές. Θάνατος στους ξένους!
Η Ιππολύτη αναγκάστηκε να συμφωνήσει μαζί τους. Έτσι, οι περήφανες Αμαζόνες άρπαξαν τα τόξα τους και πήδηξαν στ' άλογά τους.
Ο Ηρακλής και ο Θησέας, θέλοντας και μη μπήκαν στη μάχη. Κι ίσως να βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη θέση, αν ένα βέλος του Ηρακλή δεν γκρέμιζε από το άλογό της την Ιππολύτη.
Όταν οι άλλες Αμαζόνες είδαν τη βασίλισσά τους νεκρή, έχασαν το θάρρος τους και οπισθοχώρησαν. Έτσι, ο Ηρακλής πήρε από τη νεκρή Ιππολύτη την όμορφη ζώνη, ενώ ο Θησέας άρπαξε μια από τις πιο όμορφες Αμαζόνες, που την έλεγαν Αντιόππη, και την πήρε μαζί του στην Αθήνα.
Όταν επέστρεφε από τον άθλο αυτό, ο Ηρακλής συνάντησε την Ησιόνη, κόρη του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Ήταν δεμένη και εκτεθειμένη σ' ένα βράχο σαν εξιλαστήριο θύμα. Θα την έτρωγε δηλαδή, για να εξευμενιστεί, ένα φοβερό τέρας, που ερήμωνε τη χώρα του πατέρα της. Ο Ηρακλής την έσωσε, σκότωσε το τέρας και έδωσε την Ησιόνη γυναίκα στον Τελαμώνα.





http://img369.imageshack.us/my.php?imag ... 240mp8.png

Τα βόδια του Γηρυόνη











Κι ήρθε η σειρά του δέκατου και του τελευταίου άθλου, όπως είχε υποσχεθεί ο Ευρυσθέας αρχικά.
Μακριά προς τη δύση, βρισκόταν μια χώρα όπου κατοικούσε ένας τερατώδης άνθρωπος που ονομαζόταν Γηρυόνης. Ο άνθρωπος αυτός είχε δυο πόδια αλλά από τη μέση και πάνω χωριζόταν σε τρεις ανθρώπους. Είχε δηλαδή, τρία κορμιά, τρία κεφάλια και έξη χέρια.
Ο Γηρυόνης είχε ένα ξακουστό κοπάδι από κόκκινα βόδια, μεγάλα και παχιά, που όμοιά τους δεν υπήρχαν πουθενά στον κόσμο. Το κοπάδι του, εκτός από τον ίδιο το φύλαγαν ο πιστός βοσκός του Ευρυτίωνας, που ήταν σωστός γίγαντας και ένας τρομερός σκύλος, με δυο κεφάλια, που τον έλεγαν Όρθο. Ο Ηρακλής, λοιπόν, ύστερα από προσταγή του Ευρυσθέα, έπρεπε να πάει στη χώρα του Γηρυόνη και να τα φέρει στην Τίρυνθα.
Για να φτάσει ως τη χώρα του Γηρυόνη ο Ηρακλής, πέρασε από πολλές χώρες και το ταξίδι του κράτησε πολλούς μήνες. Καθώς περνούσε από τη Λιβύη, γνώρισε το βασιλιά εκείνης της περιοχής που ονομαζόταν Ανταίος. Ήταν ένας αγριάνθρωπος και τρομερά δυνατός, που λεγόταν ότι ήταν γιος της Γης. Καλούσε τους ξένους να παλέψουν μαζί του και τους σκότωνε.
Κάλεσε και τον Ηρακλή. Η πάλη τους ήταν άγρια και κράτησε πολλές ώρες γιατί είχαν την ίδια δύναμη και οι δυο. Και μπορεί να νικούσε στο τέλος ο Ανταίος αν ο Ηρακλής δεν έπαιρνε είδηση ότι ο αντίπαλός του, όταν τον σήκωνε ψηλά, έχανε τη δύναμή του. Δηλαδή αντλούσε δύναμη από τη μητέρα του, τη Γη. Έτσι τον κράτησε αρκετή ώρα πάνω από τη γη και κατάφερε να τον νικήσει και να τον σκοτώσει.
Όταν ύστερα από πολύ καιρό έφτασε στη χώρα του Γηρυόνη και πλησίασε το ξακουστό κοπάδι του, του επιτέθηκε πρώτος ο Όρθος. Με το χοντρό του ρόπαλο ο Ηρακλής τον αντιμετώπισε και κατάφερε να τον σκοτώσει.
Εκείνη τη στιγμή τον πήρε είδηση ο βοσκός του κοπαδιού, ο Ευρυτίωνας. Έτρεξε να σκοτώσει τον ξένο αλλά το ρόπαλο του Ηρακλή θαυματούργησε και πάλι. Μ' ένα δυνατό χτύπημα ξάπλωσε τον πελώριο Ευρυτίωνα νεκρό καταγής.
Και να που , από μια σπηλιά, ξεπρόβαλε το τρομερό τέρας, ο Γηρυόνης. Αν τον πλησίαζε, θα ήταν δύσκολο στον Ηρακλή να τον αντιμετωπίσει. Γιατί αν προλάβαινε να σκοτώσει το ένα κορμί του Γηρυόνη, θα τον σκότωναν τα άλλα δύο....Έτσι χρησιμοποίησε το τόξο του με τα δηλητηριασμένα βέλη και κατάφερε να σκοτώσει και τα τρία κορμιά του αντιπάλου του πριν προλάβει να τον πλησιάσει. Τότε έστησε και δύο στήλες σημεία της πορείας του , τη μία στην Ευρώπη και την άλλη στην Λιβύη, τις λεγόμενες Ηράκλειες στήλες.
.Όταν επέστρεφε, σταμάτησε για λίγο στη Σικελία. Εκεί πάλεψε με τον Έρυκα, γιο του Ποσειδώνα, και τον σκότωσε, γιατί του έκλεψε έναν ταύρο. Ύστερα από πολλές περιπέτειες κατάφερε να φέρει το κοπάδι του Γηρυόνη στην Τίρυνθα Αλλά τα βάσανά του δεν πήραν τέλος.
-Πρέπει να κάνεις ακόμα δύο κατορθώματα, του είπε ο Ευρυσθέας. Τη Λερναία Ύδρα τη σκότωσες με τη βοήθεια του Ιόλαου και για τους στάβλους του Αυγεία πληρώθηκες. Έτσι, σβήνω αυτούς τους δυο άθλους και πρέπει να τους αντικαταστήσεις με δύο άλλους.









Τα μήλα των Εσπερίδων



Έτσι, ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον ενδέκατο άθλο του που ήταν ο πιο δύσκολος κι επικίνδυνος από τους προηγούμενους. Σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένας κήπος με μια πελώρια μηλιά, που έκανε χρυσά μήλα. Σ' αυτόν τον κήπο κατοικούσαν μερικές νύμφες, οι Εσπερίδες, και μόνο αυτές μπορούσαν να κόβουν τα χρυσά μήλα. Για να μην πλησιάζει κανείς αυτό το μοναδικό δέντρο, το φύλαγε μέρα και νύχτα ένα φίδι με εκατό κεφάλια, τυλιγμένο στον κορμό του.
Καθώς προχωρούσε προς τη χώρα των Εσπερίδων ο Ηρακλής, έφτασε στον Καύκασο. Στο βουνό αυτό ο Δίας είχε αλυσοδέσει τον Προμηθέα για να τον τιμωρήσει επειδή είχε κλέψει τη φωτιά από τους θεούς και την είχε δώσει στους ανθρώπους. Και σα να μην έφτανε αυτό, ένας πελώριος αητός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι, που τα βράδυα ξαναφύτρωνε στο σώμα του καινούριο.





http://img369.imageshack.us/my.php?imag ... 022pz0.png