H τουρκική προπαγάνδα στη Θράκη
Δημοσιεύτηκε: 24 Μαρ 2010, 15:10
Χρήστος Χατζηπέμου
Δημοσιογράφος - Μέλος ΙΚΤΑΘ
‘Στις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν με τους ξένους για το πολιτικό μέλλον της Δυτικής Θράκης πρέπει να δραστηριοποιηθούμε με σύνεση. Σκοπός μας είναι να παραμείνει η Δ. Θράκη στα χέρια μας, σαν ένα ενιαίο σύνολο και σε κατάλληλο χρόνο και ευκαιρία να ενωθεί με την μητέρα πατρίδα. Εμείς δεν μπορούμε να δεχτούμε την απαλλοτρίωση του τουρκικού αυτού τμήματος. Οι Δυτικοθρακιώτες αδελφοί μας πρέπει σε πρώτο βήμα να αγωνιστούν για να κερδίσουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία της Δυτικής Θράκης’.
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον ιστορικό ηγέτη της Τουρκίας, τον Κεμάλ Μουσταφά ή Ατατούρκ, και αποτελούν μέρος της ομιλίας του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση της 'Αγκυρας το 1920. Βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος δήλωσε ‘ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο’ όμως η δεύτερη αυτή ρήση του ουδέποτε αποτέλεσε την πυξίδα του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Αντίθετα, ο επεκτατισμός και τα νεοθωμανικά οράματα εξακολουθούν να αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία, πάνω στα οποία έχει δομηθεί και πορεύεται αταλάντευτα η τουρκική εξωτερική πολιτική.
'Ενα από τα κύρια θέματα αυτής της πολιτικής είναι και η Θράκη της οποίας την κυπροποίηση αναζητεί να προδιαγράψει η 'Αγκυρα, έχοντας ως μοχλό τις μουσουλμανικές μειονότητες που φιλοξενούνται και ακμάζουν στους τρεις νομούς της Θράκης, από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης ως τις μέρες μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι για τους Μουσουλμάνους της Θράκης πλέον οι εκφραστές της τουρκικής προπαγάνδας χρησιμοποιούν τον όρο "τουρκική κοινότητα" Αφού αρχικά επιχειρήθηκε ο παράλληλος εθνικός προσδιορισμός της θρησκευτικής και εν προκειμένω ισλαμικής μειονότητας με τον όρο "Τουρκομουσουλμανική μειονότητα" πλέον, η πλειοψηφία των αναφορών των Τούρκων προπαγανδιστών περιέχει τον όρο "Τουρκική Κοινότητα", εξαφανίζοντας το θρησκευτικό προσδιορισμό και εγκλωβίζοντας τις υπάρχουσες μουσουλμανικές μειονότητες (π.χ. σουνίτες, μπεκτασίδες, κτλ) σε μια ενιαία θρησκευτική κοινότητα. Στο πλαίσιο αυτό, οι διεκδικήσεις δεν αφορούν μειονοτικά δικαιώματα, αλλά τη θεμελίωση ισόνομης πολιτικής και πολιτειακής αντιμετώπισης των "δύο κοινοτήτων". Η εξυπηρέτηση και ικανοποίηση των αιτημάτων αυτών σημαίνει ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στη Θράκη και σημαντικό τουρκικό πρόκριμα στα πλαίσια της επεκτατικής πολιτικής της 'Αγκυρας.
Γι' αυτούς που πιστεύουν ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει αταλάντευτους μακροχρόνιους άξονες και αναζητούν στην ιστορική πορεία της Τουρκίας τις ρίζες της σημερινής της συμπεριφοράς, αξίζει να αναφερθεί:
α. ότι το 1987 με μοχλό την ολιγάριθμη τουρκική μειονότητα έναντι της αραβικής πλειοψηφίας της Αντιόχειας, η Τουρκία απέσπασε από τη Συρία μετά από σειρά δολοπλοκιών και μεθοδεύσεων την περιοχή, και
β. ότι το 1974 τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό το πρόσχημα της προστασίας της ολιγάριθμης τουρκοκυπριακής μειονότητας και εξακολουθούν 20 χρόνια μετά να κατέχουν το τμήμα αυτό, παρά τη διεθνή κατακραυγή.
Στην πρώτη περίπτωση, της Αντιόχειας και της Αλεξανδρέττας, η διεθνής κοινότητα έκανε αποδεκτή την προσάρτησή της στην Τουρκία. Στη δεύτερη, την Κύπρο, από θέση ισχύος πλέον οι παρανομούντες διαπραγματεύονται την άρση ή μη της παράνομης συμπεριφοράς τους, οδηγώντας τις συνομιλίες με μαθηματικό τρόπο στην παγίωση του σημερινού απαράδεκτου καθεστώτος.
Το εφαρμοστέο μοντέλο της τουρκικής πολιτικής μοιάζει με αυτό της Κύπρου, όπου στη διάσπαρτη στο νησί μειονότητα των μουσουλμάνων καλλιεργήθηκε μια ομοιογενής μειονότητα στο .18% του πληθυσμού. Η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε συγκεκριμένες περιοχές και η διπλωματική νίκη της 'Αγκυρας με την αναγνώριση του .18% ως ισότιμης κοινότητας έναντι της πλειοψηφίας του 82% ήταν τα επόμενα βήματα, βήματα που οδήγησαν στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση. Πλέον γίνεται λόγος από την Τουρκία για τους "δύο λαούς" της Κύπρου, ενώ όταν στις συνομιλίες του '90 στο Λονδίνο μεταξύ Βασιλείου και Ντεκτάς, ο πρώτος θύμισε στο δεύτερο ότι εκπροσωπεί μια μειονότητα της τάξης του 18%, αυτός διέλυσε τις συνομιλίες και αποχώρησε.
'Εχοντας λοιπόν ως πρότυπο και ως θετικό προηγούμενο την παραπάνω πρακτική, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τις διεθνείς συγκυρίες (π.χ. κατάρρευση της Σοβιετικής 'Ενωσης, έκρηξη μειονοτικισμού, κτλ.) προσπαθεί να επιτύχει την εφαρμογή ενός ανάλογου σχεδίου και στη Θράκη, με μοχλό τις υπάρχουσες μουσουλμανικές μειονότητες.
Οι άξονες της πολιτικής της Άγκυρας μπορούν να αναλυθούν ως εξής:
Α. Καλλιέργεια κοινής συνείδησης σε όλους τους μειονοτικούς πολίτες.
Καλλιέργεια κοινής συνείδησης κάτω από το σουνιτικό δόγμα του Ισλάμ, εκμηδενίζοντας κάθε μπεκτασίδικη εκδοχή του Ισλαμισμού, με τις ευλογίες της ελληνικής πολιτείας, παρά το γεγονός ότι ο μπεκτασισμός στέκει πολύ κοντά στο χριστιανισμό. 'Ετσι, ενώ παλαιότερα οι τεκέδες - χώροι λατρείας των μπεκτασίδων θεωρούνταν ως φαινόμενο σήψης από τους τουρκογενείς σουνίτες, σήμερα, η επίσημη Τουρκία, διαμαρτύρεται για δήθεν καταστροφή των τουρκικών μνημείων στη Θράκη, έχοντας ως σημαία την από το χρόνο ερήμωση και μετατροπή σε ερείπια του μπεκτασίδικου τεκέ στη Νέα Μοσσυνούπολη της Κομοτηνής.
Καλλιέργεια κοινής εθνικής συνείδησης και δη τουρκικής, μέσω της καταπολέμησης των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων των Πομάκων και των Αθιγγάνων. Για παράδειγμα, κάθε αναφορά περί Πομάκων και Αθιγγάνων έχει εξαφανιστεί από το μειονοτικό τύπο (εξαίρεση αποτελεί το γεγονός ότι ο Σαδίκ αποκάλεσε Αθίγγανο τον Αχμέτ Φαϊκογλου κατά την πρόσφατη διαμάχη τους και γεγονός επίσης είναι ότι ο Φαϊκογλου είναι αθιγγανικής καταγωγής). Ακόμη, η πομακική αρχιτεκτονική σιγά - σιγά χάνεται, ενώ οι ιμάμηδες της ορεινής Ροδόπης αναζητούν παντί τρόπω να πάψουν οι Πομάκοι να μιλάνε τη γλώσσα τους, τα Πομακικά, μία γλώσσα που έχει αναγνωριστεί σαν μια από τις λιγότερο διαδεδομένες γλώσσες της Ευρώπης, από την αρμόδια γενική γραμματεία της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης που εδρεύει στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.
'Οσα από τα ιδιαίτερα αυτά στοιχεία των Πομάκων και των Αθιγγάνων αδυνατεί να εξαλείψει η τουρκική προπαγάνδα, τα υιοθετεί ως τουρκικά, επιδιώκοντας την αφομοίωσή τους (π.χ. τα μπεκτασίδικα πανηγύρια της ορεινής Ροδόπης).
Β. Δεύτερος άξονας της πολιτικής της 'Αγκυρας πρέπει να θεωρηθεί η προσπάθεια γκετοποίησης των μουσουλμάνων με στόχο την περιθωριοποίησή τους και τον καλύτερο δυνατό έλεγχό τους. Καταβάλλεται προσπάθεια να απομακρυνθούν από το οικονομικό - πολιτικό - κοινωνικό νεοελληνικό γίγνεσθαι, ούτως ώστε η απομόνωση να επιφέρει και την ανάπτυξη εκείνων των κοινών μεταξύ των μουσουλμάνων συνεκτικών δεσμών που θα επιτρέψουν στην τουρκική προπαγάνδα να μαζικοποιήσει τον ισλαμικό παράγοντα, προσδίδοντάς του εθνικά τουρκικά στοιχεία. Ο έλεγχος της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής δραστηριότητας των μουσουλμάνων από σκοταδιστικούς μηχανισμούς του στρατηγείου της τουρκικής προπαγάνδας στη Θράκη, δηλαδή του Γενικού Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, υποβοηθάται τόσο από την κλειστή κοινωνική ζωή που επιτάσσει η αυστηρή ισλαμική πεποίθηση των μειονοτικών, όσο και από την ίδια την ελληνική πολιτεία που δεν προχώρησε εδώ και χρόνια στον εξευρωπαϊσμό αυτών των πολιτών της.
Στον άξονα αυτό θα πρέπει να περιληφθεί και η καλλιέργεια φανταστικών επιθέσεων δήθεν της ελληνικής πολιτείας (π.χ. θέμα Μουφτειών, βιβλίων, νηπιαγωγείων, αναδασμών, κτλ.) με απώτερο στόχο να εμφανιστούν οι μουσουλμάνοι σε μια θέση άμυνας, με διαμορφωμένη την συνείδηση της άμυνας έστω κι αν οι επιθέσεις αυτές κινούνται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας της τουρκικής προπαγάνδας.
Η διαμόρφωση κοινής αμυντικής συνείδησης στους μουσουλμάνους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφίας είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τους περιχαρακώνει στις τάξεις μιας αόριστης τουρκικής ομπρέλας και ας μη γελιόμαστε, η κοινή αμυντική θέση και στάση συχνά εκτονώνεται επιθετικά. Παράλληλα στο περιθώριο, στην απομόνωση, η θρησκοληψία και ο φανατισμός βρίσκουν εύκολο έδαφος για να αναπτυχθούν και να θεριέψουν.
Γ. Τρίτος άξονας της τουρκικής πολιτικής στη Θράκη, αποτελεί μια προσπάθεια δήθεν αυτοοργάνωσης του προαναφερόμενου περιθωρίου που αποσκοπεί στον ισχυρότερο έλεγχο των μουσουλμάνων από την 'Αγκυρα. Η εμφάνιση διαφόρων άτυπων και συνεπώς παράνομων επιτροπών όπως ‘Ανώτατο Μειονοτικό Συμβούλιο’, "Επιτροπή Διαφώτισης και Κηρυγμάτων", κτλ., αν και δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν προσπάθειες αυτοοργάνωσης των μουσουλμάνων, εντούτοις είναι δημιουργήματα της τουρκικής προπαγάνδας, στα οποία το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Οι μορφές αυτές οργάνωσης, πέρα από τον έλεγχο των μουσουλμάνων αποσκοπούν και στη διαμόρφωση μιας κράτος εν κράτει λειτουργίας των ήδη περιθωριοποιημένων μουσουλμάνων. Δηλαδή αποτελούν την πρακτική ερμηνεία του όρου κοινότητα, που χρησιμοποιεί η τουρκική προπαγάνδα και περιλαμβάνονται όλες αυτές οι οργανώσεις, μεταξύ των οποίων και το κόμμα του Σαδίκ, που στοχεύουν στη δήθεν αυτοδιοίκηση των μειονοτικών Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ουσιαστικά δεν πρόκειται για μορφές αυτοδιοίκησης ή αυτοοργάνωσης των μουσουλμάνων αλλά για μια ιδιότυπη κυριαρχία Ελλάδας - Τουρκίας που προσπαθεί να επιβάλλει έμμεσα αλλά απροκάλυπτα η 'Αγκυρα στην ελληνική Θράκη. Η ανάδειξη ψευτομουφτήδων που χαίρουν της τουρκικής αναγνώρισης είναι μια ευθεία πρόκληση - αμφισβήτηση της ελληνικής συγκυριαρχίας στη Θράκη. Και τα αιτήματα που εμφανίζονται ως μειονοτικά τον τελευταίο καιρό, τόσο από την 'Αγκυρα όσο και από τα ενεργούμενά της στη Θράκη, στοχεύουν στη θεμελίωση συγκυριαρχίας Ελλάδας - Τουρκίας.
Η Τουρκία στη Θράκη ακολουθεί την πολιτική της έντασης ανάμεσα στις σχέσεις της ελληνικής πολιτείας και των τουρκοκίνητων εξτρεμιστών μουσουλμάνων, ένταση η οποία αυξομειώνεται αναλογικά με την προκλητικότητα των δεύτερων Η πολιτική αυτή τακτική, αποπροσανατολίζει τους μουσουλμάνους από τα πραγματικά τους προβλήματα, διαταράσσει τις σχέσεις πλειοψηφίας και μειοψηφίας και δημιουργεί πληγές στην κοινωνική ζωή στη Θράκη που δύσκολα μπορούν να επουλωθούν Η διαμόρφωση κλίματος καχυποψίας ανάμεσα στους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους, σπρώχνει τους δεύτερους στο περιθώριο και δη στην αγκαλιά της τουρκικής προπαγάνδας.
Στην πολιτική της έντασης συμβάλλει αποφασιστικά ο καλλιεργούμενος τουρκικός εθνικισμός από την πλευρά των εξτρεμιστών μειονοτικών. 'Ενας εθνικισμός επιθετικός και συχνά υστερικός αποκρυσταλλώνεται στην πλειοψηφία της μειονοτικής τακτικής αρθρογραφίας και συνοδεύεται από την αλυτρωτική προπαγάνδα υπό το μανδύα του αγώνα για τα δικαιώματα των μειονοτικών Ελλήνων πολιτών. 'Ενας εθνικισμός απροκάλυπτος και προκλητικός, εξεγείρει, φέρνει τη δράση και την αντίδραση. Φέρνει την ένταση, την πρόκληση, το διχασμό. Στα πλαίσια αυτά, η τουρκική προπαγάνδα αναζητεί "κι άλλες 29 Ιανουαρίου" (όπως συχνά δηλώνει ο Σαδίκ Αχμέτ) ως "επετείους εξέγερσης του Τουρκισμού στη Δ. Θράκη" (εφ. BALKAN, Δεκέμβριος 93). Και οι εξτρεμιστές βρίσκουν ‘τον ήρωά τους που έπεσε μαχόμενος για τη μειονότητα’ (μήνυμα Φαϊκογλου 19.5.1994) στο πρόσωπο του Χαλήλ Σαλίχ, του άνανδρου δολοφόνου του τελωνειακού 'Αγγελου Σολακίδη! Ο τουρκικός προπαγανδιστικός μηχανισμός έχει ανάγκη από τέτοιους ήρωες. Γι' αυτό και δημιούργησε μέχρι και ποιητές υμνητές του παντουρκισμού στη Θράκη, σαν τον Αλή Ριζά Σαρατσόγλου, που δίκην ποιητικής αδείας στην ανθολογία του που ανενόχλητα κυκλοφόρησε το 1989 στην Κομοτηνή, υπό τον τίτλο ‘Ω καταπιεσμένη γη’ περιέχονται στίχοι, όπως:
‘Περιμένω την ημέρα που θα γίνω ελεύθερος.
Είμαι σκλάβος, δεν είμαι ελεύθερος.
Κλεισμένος σ' ένα κλουβί στενό και στενάχωρο για μένα.
Σκέφτομαι διαρκώς την ελευθερία.
κλαίω για τους Τούρκους του Καυκάσου του Αζερμπαϊτζάν,
της Περσίας, για όλους τους σκλαβωμένους Τούρκους.
Κλαίω για την κακή τύχη του τουρκισμού της Δυτικής Θράκης
Πιστεύω ότι θα έλθουν μέρες ελευθερίας’.
Για να επιτύχει κυρίες και κύριοι η τουρκική προπαγάνδα στην ελληνική Θράκη, η 'Αγκυρα, με στρατηγείο το Γενικό Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής έχει δημιουργήσει, εκτός από τις προαναφερόμενες επιτροπές και έναν ολόκληρο μηχανισμό ελέγχου των μουσουλμάνων, έναν μηχανισμό αδίστακτο που εκμεταλλεύεται ακόμη και τις πιο απλές ανθρώπινες σχέσεις. Εύκολη λεία του μηχανισμού αυτού αποτελούν όσοι μουσουλμάνοι έχουν συγγενείς στην Τουρκία ή όποιοι έχουν οικονομικά συμφέροντα εκεί. Η δημιουργία της περίφημης ‘μαύρης λίστας’ (Kara Lista) του Γενικου Τουρκικού Προξενείου αποτέλεσε ένα μοχλό πίεσης των μειονοτικών που αντιδρούσαν στην τουρκική προπαγάνδα και πολιτική. 'Οσοι καταγράφονταν στη "μαύρη λίστα" δεν μπορούσαν να περάσουν στο τουρκικό έδαφος και φυσικά δεν τους επιτρεπόταν οποιαδήποτε συμμετοχή στις προαναφερόμενες επιτροπές δήθεν αυτοοργάνωσης.
Φυσικά, η τουρκική προπαγάνδα δεν είναι διόλου ανέξοδη. 'Ομως, παρά τα οικονομικά της προβλήματα, η 'Αγκυρα δεν φείδεται χρημάτων για την προώθηση των επεκτατικών της σχεδίων.
'Ετσι για παράδειγμα, η εφημερίδα ‘Γκερτσέκ’ του πρώην βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου Ισμαήλ Μολλά έλαβε για τη δραστηριότητά της κατά το έτος 1988, περίπου 2,5 εκατομμύρια δρχ. από το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής (περ. Ikibine Dorgu 19.12.89) ενώ είναι κοινό μυστικό ότι όλα τα έντυπα που προωθούν την τουρκική προπαγάνδα στην ελληνική Θράκη εκδίδονται χάριν της τουρκικής χρηματοδότησής τους (αιχμές για τα τουρκικά κονδύλια προς το μειονοτικό τύπο αφήνει και η "ΖΑΜΑΝ" 23.5.93).
Δημοσιογράφος - Μέλος ΙΚΤΑΘ
‘Στις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν με τους ξένους για το πολιτικό μέλλον της Δυτικής Θράκης πρέπει να δραστηριοποιηθούμε με σύνεση. Σκοπός μας είναι να παραμείνει η Δ. Θράκη στα χέρια μας, σαν ένα ενιαίο σύνολο και σε κατάλληλο χρόνο και ευκαιρία να ενωθεί με την μητέρα πατρίδα. Εμείς δεν μπορούμε να δεχτούμε την απαλλοτρίωση του τουρκικού αυτού τμήματος. Οι Δυτικοθρακιώτες αδελφοί μας πρέπει σε πρώτο βήμα να αγωνιστούν για να κερδίσουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία της Δυτικής Θράκης’.
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον ιστορικό ηγέτη της Τουρκίας, τον Κεμάλ Μουσταφά ή Ατατούρκ, και αποτελούν μέρος της ομιλίας του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση της 'Αγκυρας το 1920. Βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος δήλωσε ‘ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο’ όμως η δεύτερη αυτή ρήση του ουδέποτε αποτέλεσε την πυξίδα του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Αντίθετα, ο επεκτατισμός και τα νεοθωμανικά οράματα εξακολουθούν να αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία, πάνω στα οποία έχει δομηθεί και πορεύεται αταλάντευτα η τουρκική εξωτερική πολιτική.
'Ενα από τα κύρια θέματα αυτής της πολιτικής είναι και η Θράκη της οποίας την κυπροποίηση αναζητεί να προδιαγράψει η 'Αγκυρα, έχοντας ως μοχλό τις μουσουλμανικές μειονότητες που φιλοξενούνται και ακμάζουν στους τρεις νομούς της Θράκης, από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης ως τις μέρες μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι για τους Μουσουλμάνους της Θράκης πλέον οι εκφραστές της τουρκικής προπαγάνδας χρησιμοποιούν τον όρο "τουρκική κοινότητα" Αφού αρχικά επιχειρήθηκε ο παράλληλος εθνικός προσδιορισμός της θρησκευτικής και εν προκειμένω ισλαμικής μειονότητας με τον όρο "Τουρκομουσουλμανική μειονότητα" πλέον, η πλειοψηφία των αναφορών των Τούρκων προπαγανδιστών περιέχει τον όρο "Τουρκική Κοινότητα", εξαφανίζοντας το θρησκευτικό προσδιορισμό και εγκλωβίζοντας τις υπάρχουσες μουσουλμανικές μειονότητες (π.χ. σουνίτες, μπεκτασίδες, κτλ) σε μια ενιαία θρησκευτική κοινότητα. Στο πλαίσιο αυτό, οι διεκδικήσεις δεν αφορούν μειονοτικά δικαιώματα, αλλά τη θεμελίωση ισόνομης πολιτικής και πολιτειακής αντιμετώπισης των "δύο κοινοτήτων". Η εξυπηρέτηση και ικανοποίηση των αιτημάτων αυτών σημαίνει ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στη Θράκη και σημαντικό τουρκικό πρόκριμα στα πλαίσια της επεκτατικής πολιτικής της 'Αγκυρας.
Γι' αυτούς που πιστεύουν ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει αταλάντευτους μακροχρόνιους άξονες και αναζητούν στην ιστορική πορεία της Τουρκίας τις ρίζες της σημερινής της συμπεριφοράς, αξίζει να αναφερθεί:
α. ότι το 1987 με μοχλό την ολιγάριθμη τουρκική μειονότητα έναντι της αραβικής πλειοψηφίας της Αντιόχειας, η Τουρκία απέσπασε από τη Συρία μετά από σειρά δολοπλοκιών και μεθοδεύσεων την περιοχή, και
β. ότι το 1974 τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό το πρόσχημα της προστασίας της ολιγάριθμης τουρκοκυπριακής μειονότητας και εξακολουθούν 20 χρόνια μετά να κατέχουν το τμήμα αυτό, παρά τη διεθνή κατακραυγή.
Στην πρώτη περίπτωση, της Αντιόχειας και της Αλεξανδρέττας, η διεθνής κοινότητα έκανε αποδεκτή την προσάρτησή της στην Τουρκία. Στη δεύτερη, την Κύπρο, από θέση ισχύος πλέον οι παρανομούντες διαπραγματεύονται την άρση ή μη της παράνομης συμπεριφοράς τους, οδηγώντας τις συνομιλίες με μαθηματικό τρόπο στην παγίωση του σημερινού απαράδεκτου καθεστώτος.
Το εφαρμοστέο μοντέλο της τουρκικής πολιτικής μοιάζει με αυτό της Κύπρου, όπου στη διάσπαρτη στο νησί μειονότητα των μουσουλμάνων καλλιεργήθηκε μια ομοιογενής μειονότητα στο .18% του πληθυσμού. Η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε συγκεκριμένες περιοχές και η διπλωματική νίκη της 'Αγκυρας με την αναγνώριση του .18% ως ισότιμης κοινότητας έναντι της πλειοψηφίας του 82% ήταν τα επόμενα βήματα, βήματα που οδήγησαν στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση. Πλέον γίνεται λόγος από την Τουρκία για τους "δύο λαούς" της Κύπρου, ενώ όταν στις συνομιλίες του '90 στο Λονδίνο μεταξύ Βασιλείου και Ντεκτάς, ο πρώτος θύμισε στο δεύτερο ότι εκπροσωπεί μια μειονότητα της τάξης του 18%, αυτός διέλυσε τις συνομιλίες και αποχώρησε.
'Εχοντας λοιπόν ως πρότυπο και ως θετικό προηγούμενο την παραπάνω πρακτική, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τις διεθνείς συγκυρίες (π.χ. κατάρρευση της Σοβιετικής 'Ενωσης, έκρηξη μειονοτικισμού, κτλ.) προσπαθεί να επιτύχει την εφαρμογή ενός ανάλογου σχεδίου και στη Θράκη, με μοχλό τις υπάρχουσες μουσουλμανικές μειονότητες.
Οι άξονες της πολιτικής της Άγκυρας μπορούν να αναλυθούν ως εξής:
Α. Καλλιέργεια κοινής συνείδησης σε όλους τους μειονοτικούς πολίτες.
Καλλιέργεια κοινής συνείδησης κάτω από το σουνιτικό δόγμα του Ισλάμ, εκμηδενίζοντας κάθε μπεκτασίδικη εκδοχή του Ισλαμισμού, με τις ευλογίες της ελληνικής πολιτείας, παρά το γεγονός ότι ο μπεκτασισμός στέκει πολύ κοντά στο χριστιανισμό. 'Ετσι, ενώ παλαιότερα οι τεκέδες - χώροι λατρείας των μπεκτασίδων θεωρούνταν ως φαινόμενο σήψης από τους τουρκογενείς σουνίτες, σήμερα, η επίσημη Τουρκία, διαμαρτύρεται για δήθεν καταστροφή των τουρκικών μνημείων στη Θράκη, έχοντας ως σημαία την από το χρόνο ερήμωση και μετατροπή σε ερείπια του μπεκτασίδικου τεκέ στη Νέα Μοσσυνούπολη της Κομοτηνής.
Καλλιέργεια κοινής εθνικής συνείδησης και δη τουρκικής, μέσω της καταπολέμησης των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων των Πομάκων και των Αθιγγάνων. Για παράδειγμα, κάθε αναφορά περί Πομάκων και Αθιγγάνων έχει εξαφανιστεί από το μειονοτικό τύπο (εξαίρεση αποτελεί το γεγονός ότι ο Σαδίκ αποκάλεσε Αθίγγανο τον Αχμέτ Φαϊκογλου κατά την πρόσφατη διαμάχη τους και γεγονός επίσης είναι ότι ο Φαϊκογλου είναι αθιγγανικής καταγωγής). Ακόμη, η πομακική αρχιτεκτονική σιγά - σιγά χάνεται, ενώ οι ιμάμηδες της ορεινής Ροδόπης αναζητούν παντί τρόπω να πάψουν οι Πομάκοι να μιλάνε τη γλώσσα τους, τα Πομακικά, μία γλώσσα που έχει αναγνωριστεί σαν μια από τις λιγότερο διαδεδομένες γλώσσες της Ευρώπης, από την αρμόδια γενική γραμματεία της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης που εδρεύει στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.
'Οσα από τα ιδιαίτερα αυτά στοιχεία των Πομάκων και των Αθιγγάνων αδυνατεί να εξαλείψει η τουρκική προπαγάνδα, τα υιοθετεί ως τουρκικά, επιδιώκοντας την αφομοίωσή τους (π.χ. τα μπεκτασίδικα πανηγύρια της ορεινής Ροδόπης).
Β. Δεύτερος άξονας της πολιτικής της 'Αγκυρας πρέπει να θεωρηθεί η προσπάθεια γκετοποίησης των μουσουλμάνων με στόχο την περιθωριοποίησή τους και τον καλύτερο δυνατό έλεγχό τους. Καταβάλλεται προσπάθεια να απομακρυνθούν από το οικονομικό - πολιτικό - κοινωνικό νεοελληνικό γίγνεσθαι, ούτως ώστε η απομόνωση να επιφέρει και την ανάπτυξη εκείνων των κοινών μεταξύ των μουσουλμάνων συνεκτικών δεσμών που θα επιτρέψουν στην τουρκική προπαγάνδα να μαζικοποιήσει τον ισλαμικό παράγοντα, προσδίδοντάς του εθνικά τουρκικά στοιχεία. Ο έλεγχος της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής δραστηριότητας των μουσουλμάνων από σκοταδιστικούς μηχανισμούς του στρατηγείου της τουρκικής προπαγάνδας στη Θράκη, δηλαδή του Γενικού Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, υποβοηθάται τόσο από την κλειστή κοινωνική ζωή που επιτάσσει η αυστηρή ισλαμική πεποίθηση των μειονοτικών, όσο και από την ίδια την ελληνική πολιτεία που δεν προχώρησε εδώ και χρόνια στον εξευρωπαϊσμό αυτών των πολιτών της.
Στον άξονα αυτό θα πρέπει να περιληφθεί και η καλλιέργεια φανταστικών επιθέσεων δήθεν της ελληνικής πολιτείας (π.χ. θέμα Μουφτειών, βιβλίων, νηπιαγωγείων, αναδασμών, κτλ.) με απώτερο στόχο να εμφανιστούν οι μουσουλμάνοι σε μια θέση άμυνας, με διαμορφωμένη την συνείδηση της άμυνας έστω κι αν οι επιθέσεις αυτές κινούνται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας της τουρκικής προπαγάνδας.
Η διαμόρφωση κοινής αμυντικής συνείδησης στους μουσουλμάνους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφίας είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τους περιχαρακώνει στις τάξεις μιας αόριστης τουρκικής ομπρέλας και ας μη γελιόμαστε, η κοινή αμυντική θέση και στάση συχνά εκτονώνεται επιθετικά. Παράλληλα στο περιθώριο, στην απομόνωση, η θρησκοληψία και ο φανατισμός βρίσκουν εύκολο έδαφος για να αναπτυχθούν και να θεριέψουν.
Γ. Τρίτος άξονας της τουρκικής πολιτικής στη Θράκη, αποτελεί μια προσπάθεια δήθεν αυτοοργάνωσης του προαναφερόμενου περιθωρίου που αποσκοπεί στον ισχυρότερο έλεγχο των μουσουλμάνων από την 'Αγκυρα. Η εμφάνιση διαφόρων άτυπων και συνεπώς παράνομων επιτροπών όπως ‘Ανώτατο Μειονοτικό Συμβούλιο’, "Επιτροπή Διαφώτισης και Κηρυγμάτων", κτλ., αν και δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν προσπάθειες αυτοοργάνωσης των μουσουλμάνων, εντούτοις είναι δημιουργήματα της τουρκικής προπαγάνδας, στα οποία το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Οι μορφές αυτές οργάνωσης, πέρα από τον έλεγχο των μουσουλμάνων αποσκοπούν και στη διαμόρφωση μιας κράτος εν κράτει λειτουργίας των ήδη περιθωριοποιημένων μουσουλμάνων. Δηλαδή αποτελούν την πρακτική ερμηνεία του όρου κοινότητα, που χρησιμοποιεί η τουρκική προπαγάνδα και περιλαμβάνονται όλες αυτές οι οργανώσεις, μεταξύ των οποίων και το κόμμα του Σαδίκ, που στοχεύουν στη δήθεν αυτοδιοίκηση των μειονοτικών Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ουσιαστικά δεν πρόκειται για μορφές αυτοδιοίκησης ή αυτοοργάνωσης των μουσουλμάνων αλλά για μια ιδιότυπη κυριαρχία Ελλάδας - Τουρκίας που προσπαθεί να επιβάλλει έμμεσα αλλά απροκάλυπτα η 'Αγκυρα στην ελληνική Θράκη. Η ανάδειξη ψευτομουφτήδων που χαίρουν της τουρκικής αναγνώρισης είναι μια ευθεία πρόκληση - αμφισβήτηση της ελληνικής συγκυριαρχίας στη Θράκη. Και τα αιτήματα που εμφανίζονται ως μειονοτικά τον τελευταίο καιρό, τόσο από την 'Αγκυρα όσο και από τα ενεργούμενά της στη Θράκη, στοχεύουν στη θεμελίωση συγκυριαρχίας Ελλάδας - Τουρκίας.
Η Τουρκία στη Θράκη ακολουθεί την πολιτική της έντασης ανάμεσα στις σχέσεις της ελληνικής πολιτείας και των τουρκοκίνητων εξτρεμιστών μουσουλμάνων, ένταση η οποία αυξομειώνεται αναλογικά με την προκλητικότητα των δεύτερων Η πολιτική αυτή τακτική, αποπροσανατολίζει τους μουσουλμάνους από τα πραγματικά τους προβλήματα, διαταράσσει τις σχέσεις πλειοψηφίας και μειοψηφίας και δημιουργεί πληγές στην κοινωνική ζωή στη Θράκη που δύσκολα μπορούν να επουλωθούν Η διαμόρφωση κλίματος καχυποψίας ανάμεσα στους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους, σπρώχνει τους δεύτερους στο περιθώριο και δη στην αγκαλιά της τουρκικής προπαγάνδας.
Στην πολιτική της έντασης συμβάλλει αποφασιστικά ο καλλιεργούμενος τουρκικός εθνικισμός από την πλευρά των εξτρεμιστών μειονοτικών. 'Ενας εθνικισμός επιθετικός και συχνά υστερικός αποκρυσταλλώνεται στην πλειοψηφία της μειονοτικής τακτικής αρθρογραφίας και συνοδεύεται από την αλυτρωτική προπαγάνδα υπό το μανδύα του αγώνα για τα δικαιώματα των μειονοτικών Ελλήνων πολιτών. 'Ενας εθνικισμός απροκάλυπτος και προκλητικός, εξεγείρει, φέρνει τη δράση και την αντίδραση. Φέρνει την ένταση, την πρόκληση, το διχασμό. Στα πλαίσια αυτά, η τουρκική προπαγάνδα αναζητεί "κι άλλες 29 Ιανουαρίου" (όπως συχνά δηλώνει ο Σαδίκ Αχμέτ) ως "επετείους εξέγερσης του Τουρκισμού στη Δ. Θράκη" (εφ. BALKAN, Δεκέμβριος 93). Και οι εξτρεμιστές βρίσκουν ‘τον ήρωά τους που έπεσε μαχόμενος για τη μειονότητα’ (μήνυμα Φαϊκογλου 19.5.1994) στο πρόσωπο του Χαλήλ Σαλίχ, του άνανδρου δολοφόνου του τελωνειακού 'Αγγελου Σολακίδη! Ο τουρκικός προπαγανδιστικός μηχανισμός έχει ανάγκη από τέτοιους ήρωες. Γι' αυτό και δημιούργησε μέχρι και ποιητές υμνητές του παντουρκισμού στη Θράκη, σαν τον Αλή Ριζά Σαρατσόγλου, που δίκην ποιητικής αδείας στην ανθολογία του που ανενόχλητα κυκλοφόρησε το 1989 στην Κομοτηνή, υπό τον τίτλο ‘Ω καταπιεσμένη γη’ περιέχονται στίχοι, όπως:
‘Περιμένω την ημέρα που θα γίνω ελεύθερος.
Είμαι σκλάβος, δεν είμαι ελεύθερος.
Κλεισμένος σ' ένα κλουβί στενό και στενάχωρο για μένα.
Σκέφτομαι διαρκώς την ελευθερία.
κλαίω για τους Τούρκους του Καυκάσου του Αζερμπαϊτζάν,
της Περσίας, για όλους τους σκλαβωμένους Τούρκους.
Κλαίω για την κακή τύχη του τουρκισμού της Δυτικής Θράκης
Πιστεύω ότι θα έλθουν μέρες ελευθερίας’.
Για να επιτύχει κυρίες και κύριοι η τουρκική προπαγάνδα στην ελληνική Θράκη, η 'Αγκυρα, με στρατηγείο το Γενικό Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής έχει δημιουργήσει, εκτός από τις προαναφερόμενες επιτροπές και έναν ολόκληρο μηχανισμό ελέγχου των μουσουλμάνων, έναν μηχανισμό αδίστακτο που εκμεταλλεύεται ακόμη και τις πιο απλές ανθρώπινες σχέσεις. Εύκολη λεία του μηχανισμού αυτού αποτελούν όσοι μουσουλμάνοι έχουν συγγενείς στην Τουρκία ή όποιοι έχουν οικονομικά συμφέροντα εκεί. Η δημιουργία της περίφημης ‘μαύρης λίστας’ (Kara Lista) του Γενικου Τουρκικού Προξενείου αποτέλεσε ένα μοχλό πίεσης των μειονοτικών που αντιδρούσαν στην τουρκική προπαγάνδα και πολιτική. 'Οσοι καταγράφονταν στη "μαύρη λίστα" δεν μπορούσαν να περάσουν στο τουρκικό έδαφος και φυσικά δεν τους επιτρεπόταν οποιαδήποτε συμμετοχή στις προαναφερόμενες επιτροπές δήθεν αυτοοργάνωσης.
Φυσικά, η τουρκική προπαγάνδα δεν είναι διόλου ανέξοδη. 'Ομως, παρά τα οικονομικά της προβλήματα, η 'Αγκυρα δεν φείδεται χρημάτων για την προώθηση των επεκτατικών της σχεδίων.
'Ετσι για παράδειγμα, η εφημερίδα ‘Γκερτσέκ’ του πρώην βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου Ισμαήλ Μολλά έλαβε για τη δραστηριότητά της κατά το έτος 1988, περίπου 2,5 εκατομμύρια δρχ. από το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής (περ. Ikibine Dorgu 19.12.89) ενώ είναι κοινό μυστικό ότι όλα τα έντυπα που προωθούν την τουρκική προπαγάνδα στην ελληνική Θράκη εκδίδονται χάριν της τουρκικής χρηματοδότησής τους (αιχμές για τα τουρκικά κονδύλια προς το μειονοτικό τύπο αφήνει και η "ΖΑΜΑΝ" 23.5.93).