Αποσπάσματα
Τώρα, η ψυχή του κάθε ανθρώπου, δημιουργείται, με την Χάρι του Θεού πάντα.
Αλλά, πότε δημιουργείται; Εξ άκρας συλλήψεως. Το ξαναλέμε: Η ψυχή του ανθρώπου δημιουργείται εκ του Θεού ''εξ άκρας συλλήψεως''. Και ''εν τη συλλήψει εμψύχωται'', όπως λένε οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει, συγκεκριμένα, κάτι που είναι πάρα πολύ καταπληκτικό και πάρα πολύ χρήσιμο, και έχει σχέσι και με το θέμα των μεταμοσχεύσεων, το οποίο σήμερα βέβαια δεν θα το θίξωμε στην αγάπη σας, για τον λεγόμενο ''εγκεφαλικό θάνατο'', και έχει βέβαια σχέσι και με το θέμα των εκτρώσεων, το οποίο σήμερα θα το θίξωμε. Λέγει, αυτός ο βαθύτατος θεολόγος, που, με μιας, μπορούμε να πούμε, ότι χτυπούσε πάντα κέντρο, λέγει,
ότι η ψυχή είναι εξ αρχής τελεία, δεν μπορεί όμως, αν και είναι τελεία η ψυχή, να εκδηλώση τις ενέργειές της λόγω του μη ανεπτυγμένου σωματικού στοιχείου. Οι ενέργειές της δηλ., μοιραίως, αναγκαστικά, εμφανίζονται σταδιακά, πώς; Με την πρόοδο της σωματικής αναπτύξεως. Το σώμα δημιουργείται πάντα με την Χάρι του Θεού, συνεργεία, όμως, των γονέων, διότι ο Θεός έδωσε αυτήν την δυνατότητα στους γονείς. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ''η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι''. Δηλ., κτίζεται μαζί με γήινο σώμα, το οποίο και αναπτύσσεται κατά τρόπο βέβαια μυστικό. Εδώ είναι το κλειδί. Και το ξαναλέμε αυτό: Η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι. Αλλά, πώς γίνονται όλα αυτά; Κατά τρόπο μυστικό, κατά τρόπο δηλ. απόρρητο.
Αυτή η λέξις ''μυστικό'', τα λέει όλα, αγαπητοί μου αδελφοί. Γιατί, το πώς είναι όλα αυτά, το σώμα μας, η ψυχή μας, πώς δημιουργούνται, πώς αυξάνεται το σώμα μας, η σχέσις σώματος και ψυχής, γενικά ο μικρόκοσμος, ο μακρόκοσμος, ό,τι μας περιβάλλει, ό,τι είναι μέσα μας, τα φαινόμενα, κλπ., μόνο ο Θεός τα ξέρει πλήρως. Ακόμα, πώς είναι ο Χριστός, ποιος είναι ο Χριστός, αν και ξέρομε βέβαια, διότι μάς απεκάλυψε την πλήρη ταυτότητά Του, και στο γεγονός των Θεοφανείων έχομε πλήρη θεοφάνεια, όμως, στο βάθος-βάθος πώς είναι όλα αυτά που προαναφέραμε, τα ξέρει τέλεια, πλήρως, μόνο ο Θεός και κανείς άλλος.
....
Τώρα, όμως, για να επανέλθωμε, μετά από αυτήν την παρένθεσι, στο κύριό μας θέμα,
είπαμε, ότι η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι κατά τρόπο μυστικό. Και, για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, η ψυχή υπάρχει ''εξ άκρας γονιμοποιήσεως''. Η ψυχή είναι άϋλη και δεν μπορεί να ανιχνευθή, να μετρηθή, να κατανοηθή, να αριθμηθή με υλικούς όρους. Ούτε μπαίνει, βέβαια, στις έννοιες του όγκου και των διαστάσεων, κλπ. Η ύλη διαιρείται και συμπτύσσεται. Η ψυχή, ούτε διαιρείται, ούτε συμπτύσσεται.
Λέγει πάλι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτό το στόμα του Χριστού: «Η μέντοι ψυχή συνέχουσα σώμα, ω και εκτίσθη, πανταχού του σώματος εστίν ουχ ως εν τόπω ουδ' ως περιεχομένη (εννοείται του σώματος), αλλ' ως συνέχουσά τε και περιέχουσα και ζωοποιούσα τούτο (το σώμα δηλ.) κατ' εικόνα και τούτο έχουσα Θεού». Η μεν ψυχή δηλ. συνέχει το σώμα, με το οποίο εκτίσθη μαζί, είναι σε όλο το σώμα, όχι σαν σε ένα τόπο, και όχι ότι περιέχεται από το σώμα, αλλά η ψυχή συνέχει και περιέχει και ζωοποιεί το σώμα και είναι βέβαια εικόνα του Θεού.
Έτσι, η ψυχή είναι πανταχού του σώματος και, το ξαναλέμε, έχει σημασία αυτό, ''συνέχει'', περιέχει δηλ. και ζωοποιεί το σώμα, και όλα βέβαια όσα έχουν σχέσι με το σώμα, όλα τα του σώματος. Και, όπως λέγει, εν προκειμένω, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο έργο του Περί Κατασκευής Ανθρώπου, «τη προγνωστική του Θεού δυνάμει, άπαν προϋφίσταται το ανθρώπινον πλήρωμα, συμμαρτυρούσης εις τούτο της προφητείας της λεγούσης ''ειδέναι τα πάντα τον Θεόν πριν γενέσεως αυτών''». Τι καταπληκτικό είναι αυτό! '' Άπαν προϋφίσταται το ανθρώπινον πλήρωμα''. Όχι απλώς ''πριν γενέσεως'', αλλά αχρόνως, γιατί ο Θεός υπάρχει και εκτός του χρόνου.
Να το πούμε πιο απλά, ο χρόνος λοιπόν της γεννήσεως του κάθε ανθρώπου, όλων των ανθρώπων.... θέλετε να το προχωρήσουμε; Ακόμα και τα της Βασιλείας του Θεού, μετά δηλ. την Δευτέρα Παρουσία, όλα αυτά, έχουν προαιώνια προγνωρισθή από τον Θεό, δηλ. είναι για τον Θεό σαν να έχουν γίνει κι ας μην έχουν γίνει, χωρίς ο Θεός, βέβαια, να δεσμεύη την ελευθερία μας. Ο Θεός προγνωρίζει, αλλά δεν προκαθορίζει το τι θα συμβή. Όλα, λοιπόν, έχουν προγνωρισθή από τον Θεό, ο οποίος έχει καθορίσει και την εξέλιξι, γιατί δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, έχει καθορίσει και την εξέλιξι σ' εκείνα δηλ. που δεν εξαρτώνται από εμάς. Την εξέλιξι π.χ. κάθε γονιμοποιήσεως, εν προκειμένω, σε μία η δύο ζωές, που είναι τα δίδυμα, ή και περισσότερες.
Π.χ., στα μονοζυγωματικά δίδυμα δεν είναι μία ανθρωπίνη ύπαρξις, παρακαλώ, που διαιρείται δήθεν σε δύο άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά είναι δύο ολόκληρες ακέραιες ανθρώπινες υπάρξεις που διαχωρίζονται. Μοιράζονται την ίδια υλική υπόστασι, δηλ. το ίδιο ζυγωτό, και στην συνέχεια διαχωρίζονται σε δύο έμβρυα. Το έμβρυο δεν είναι ''εξάρτημα'' που ανήκει, δήθεν, οργανικά, στην μητέρα του αλλά είναι άνθρωπος ξεχωριστός που φιλοξενείται, άχρι καιρού, στο σώμα της μάνας. Είναι μία ολόκληρη ζωή μέσα σε μία άλλη ζωή, όχι μόνον σαν έμβρυο, αλλά είναι ζωή - από πότε; - από την στιγμή της συλλήψεως, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως.
Εδώ, τώρα, ας κάνωμε μία παρένθεσι, που άλλωστε την προαναγγείλαμε, για τους ολεθρίους φόνους τών αμβλώσεων.
Γιατί, η άμβλωσις, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, είναι φόνος ανθρώπου. Δεν τίθεται καν θέμα, αν το ολίγων ημερών έμβρυο είναι αυτόνομη ζωή. Προφανώς και είναι. Όπως είπαμε, όμως, η ανθρωπίνη ύπαρξις, η ζωή, έχει αρχίσει πριν καν δημιουργηθή έμβρυο, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως δηλ., οπότε και δημιουργείται το ζυγωτό και στην συνέχεια, μετά από κάποιες διαδικασίες δημιουργείται το έμβρυο.
Εφ όσον το ζυγωτό είναι ανθρώπινη ζωή πριν καν δημιουργηθή το έμβρυο, το να γίνωνται αμβλώσεις είναι εγκλήματα τής κοινωνίας και τού καθενός προσωπικά. Εκτός όμως από τις αμβλώσεις για τις οποίες θα μιλήσωμε και πιο αναλυτικά ευθύς αμέσως, και στις άλλες μεθόδους πειραματισμού ή επεμβάσεως επάνω σε γονιμοποιημένα ωάρια, όπως στην εξωσωματική γονιμοποίησι, στην κλωνοποίησι, στα πειράματα επί των εμβρύων, στην λήψι βλαστικών κυττάρων, στην διατήρησι και καταστροφή κατεψυγμένων εμβρύων, στην εκτρωτική αντισύλληψι κλπ., είμαστε υπεύθυνοι, ο καθένας μας προσωπικά, και συνυπεύθυνοι, σαν κοινωνία γενικά, και όσο εξαρτάται αυτό από τον καθένα στον περίγυρό του. Είμαστε πολύ υπεύθυνοι, αν δεν εννοήσωμε ποια είναι τα δικαιώματα του εμβρύου και ποιές οι υποχρεώσεις της κοινωνίας και οι δικές μας προς αυτό.
Ω της υποκρισίας! Ω της ανοησίας! Ω της σχιζοφρενείας! Δικαιώματα αναγνωρίζομε στην ζωή των ζώων. Μέχρι σημείου τινός κανείς, βέβαια, δεν αντιλέγει. Αλλά, το να μην υπάρχουν δικαιώματα των ανθρώπων, τι σχόλιο μπορούμε να κάνωμε επ' αυτού; Μάς δίνει, βέβαια, ο Θεός την δυνατότητα για πολλά πράγματα. Αλλά, θα κριθούμε από την χρήσι και την επιλογή τών δυνατοτήτων μας. Όπως λέγει ο απ. Παύλος, ''πάντα μοι έξεστι, αλλ ου πάντα συμφέρει''. Το λέγει για άλλο θέμα, για την πορνεία, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε το χωρίο αυτό και για τα θέματα που προανεφέραμε, κάνοντας, βέβαια, μία μικρή διασκευή λέγοντας ''πολλά ημίν έξεστι, αλλ ου πάντα συμφέρει''. Και, μάλιστα, για τα θέματα που προανεφέραμε, που είναι, δυστυχώς, πολύ πιο μεγάλη αμαρτία από το όντως μεγάλο, θανάσιμο, αμάρτημα της πορνείας.
Αυτά, τα διατυπώνει πάρα πολύ ωραία και ο π. Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος, τα οποία βέβαια είναι και η θέσις της Εκκλησίας μας
. Λέγει, λοιπόν, ο π. Επιφάνειος, ότι «έχομε άνθρωπο από την στιγμή της συλλήψεως». Επομένως, έχομε ανθρωποκτονία οποτεδήποτε και αν γίνη η άμβλωσις, ακόμη και αν έχη συμβή η σύλληψις ένα δευτερόλεπτο, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, πριν την άμβλωσι. Και τότε δηλ. είναι εξ ίσου το ίδιο σημαντικός και εξ ολοκλήρου φόνος, εκ προμελέτης, όπως προανεφέραμε. Άλλωστε, υπάρχει και ο Β´ Κανών του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος έχει επικυρωθή από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο και ως εκ τούτου, απερίφραστα λέμε, ότι αυτός ο Κανών εκφράζει επισήμως και αυθεντικώς το φρόνημα της Εκκλησίας, ο οποίος λέγει ότι « η γυνή η φθείρασα, εννοείται το έμβρυον, φόνου δίκην υπέχει». Είναι δηλ. σαν να έχη κάνει φόνο εκείνη η γυναίκα που έκανε άμβλωσι. Και συνεχίζει: «Ακριβολογία δε εκμεμορφωμένου και ανεξεικονίστου παρ' ημίν ουκ εστιν».
Χωρίς αυτά να τα αναπτύξωμε πιο πολύ, απλώς λέμε ότι, με τον παραπάνω Κανόνα, αλλά και με πολλούς άλλους κανόνες, η θέσις της Εκκλησίας μας είναι αυτή ακριβώς και
ότι η Εκκλησία μάς διδάσκει, ότι το έμβρυον έχει ψυχή από την στιγμή της συλλήψεώς του. Και, γι' αυτό η Εκκλησία χαρακτηρίζει ως φόνο, ως ανθρωποκτονία, την άμβλωσι οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν λάβη χώραν αυτή. Αρνείται, δηλ., και αποκρούει η Εκκλησία οποιαδήποτε διάκρισι μεταξύ ''εξεικονισμένου'' διαμορφωμένου δηλ. και ανεξεικονίστου μη διαμορφωμένου δηλ. εμβρύου. Η βίαιη αποβολή από το σώμα της μητέρας, και του ενός, και του άλλου, λογίζεται εξ ίσου άμβλωσις.
Βέβαια, πριν μπούμε σε βαθυτέρα εξέτασι του θέματος, ας υποθέσωμε, που είναι βέβαια σφάλμα, ότι η ψυχή έμπαινε στον άνθρωπο κατά την περίοδο της οργανογενέσεως, ή μάλλον της οργανοτελειοποιήσεως της τελικής διαμορφώσεως δηλ., της τελικής διαπλάσεως του εμβρύου. Ερωτούμε, λοιπόν: Πότε ακριβώς λαμβάνει χώραν αυτή η οργανογένεσις; Αυτή δεν τελείται δι' άλματος, δεν συμβαίνει από την μία στιγμή στην άλλη. Πραγματοποιείται βραδύτατα δια βημάτων πάρα πολύ αργών, δια βημάτων ''σημειωτόν''.
Λέγει ο π. Επιφάνειος: «Εάν τα τοιχώματα της μητρικής κοιλίας ήσαν διαφανή, ως ύαλος, και παρατηρούσαμε συνεχώς και καθημερινώς την εξέλιξι του εμβρύου από την στιγμή της συλλήψεώς του μέχρι της γεννήσεώς του (αυτό, μπορεί να γίνη σήμερα και να δούμε ξεκάθαρα την ανάπτυξη του εμβρύου μέσα στην κοιλιά της μητέρας, λόγω της αναπτύξεως της τεχνολογίας), θα ήτο αδύνατον να επισημάνωμεν οιανδήποτε καθοριστικήν μεταβολήν. Θα έφθανε το έμβρυον εις την ώραν της γεννήσεώς του και εμείς θα είχαμε την απορίαν ''πότε ανεπτύχθη τόσον πολύ;'' Αλλά, συνεχίζει, μήπως και η συνεχής αύξησις του γεννηθέντος παιδίου δεν παρέρχεται όλως απαρατήρητος υπό των οικείων του;» Ενώ οι ξένοι βλέπουν την διαφορά, γιατί δεν το βλέπουν κάθε ημέρα. Το βλέπομε κατ αρχήν νεογνό, μετέπειτα βρέφος, παιδίον, έφηβο, άνδρα, κλπ. Αν κάποιο παιδί το βλέπωμε κάθε ημέρα, όλοι μας διερωτώμεθα ''πότε μεγάλωσε;'' Αδυνατούμε δηλ. να καθορίσωμε σταθμούς της μεταβάσεώς του από του ενός σταδίου της ηλικίας του εις το άλλο. Αυτό λοιπόν, ακριβώς συμβαίνει και με την εξέλιξι του εμβρύου.
Είναι αδύνατον να επισημανθούν ''σταθμοί'' στην εξέλιξι αυτή.
«Ποια, λοιπόν, διερωτάται ο π. Επιφάνειος είναι εκείνη η ανεξήγητη ''μαγική'' στιγμή της δήθεν εμψυχώσεως του εμβρύου; Ποια ημέρα, ποια ώρα, ποιο λεπτό, ποιο κλάσμα του δευτερολέπτου της χρονικής αυτής περιόδου είναι εκείνο κατά το οποίο ολοκληρούται η οργανογένεσις, ποιοί παράγοντες είναι εκείνοι που καθορίζουν την κοσμοϊστορικήν και μοναδικήν δια το έμβρυον στιγμήν, κατά την οποίαν συμβαίνει η υποτιθέμενη μεταβολή του από ''σαρκίνου πολτού'' εις έμψυχον ανθρώπινον ον; Αλλά, μήπως και με αυτό, μοιραίως, δεν εισάγεται η, σφαλερή βέβαια, θεωρία της Εξελίξεως του Δαρβίνου; Δηλ., ότι ο άνθρωπος, κάποια στιγμή, δεν ήταν άνθρωπος; Και, μετά, με την λήψι της ψυχής έγινε άνθρωπος;* Ποίο συγκεκριμένο γεγονός, κατά την σταδιακή, βραδυτάτη και εξελικτική πορεία του εμβρύου, είναι εκείνο που επιφέρει αυτόν τον ''μέγα σεισμόν'' και καταβιβάζει τον άγγελον ο οποίος αποκυλίει τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εγκαθιδρύει ψυχήν εις την μάζα των σαρκών;» Καταλαβαίνετε τι εννοεί εδώ ο π. Επιφάνειος. «Οπότε, αύτη μεταβάλλεται πλέον εις άνθρωπον;» Σε αυτά τα ερωτήματα, ουδεμία απάντησις είναι δυνατόν να δοθή. Και, φυσικά, το αδιέξοδον είναι απόλυτον.
Αλλά, και πέραν τούτου, μπορούμε να ισχυρισθούμε κατά τον αντίλογό μας με τους αντιφρονούντας και να φέρωμε ως παράδειγμα και την Ενσάρκωσι του Θεού Λόγου, να φέρωμε ως παράδειγμα τον Χριστό και την θέσι βέβαια της Εκκλησίας περί εμψυχώσεως του εμβρύου απ αυτής της άκρας συλλήψεώς του, αν και είναι ήδη κατοχυρωμένη, μπορούμε αυτήν την θέσι έτι και έτι να την κατοχυρώσωμε ακόμη πιο πολύ, διότι, ως είναι γνωστόν, ο Κύριος, γενόμενος άνθρωπος, διήλθε δι' όλων των σταδίων της ανθρωπίνης φύσεως - αναπτύξεως, ομοίως προς ημάς, με εξαίρεσι βέβαια την άσπορο σύλληψί Του και την αναμαρτησία Του.
Αυτό, το παραδέχονται, το ομολογούν, όχι μία, που θα αρκούσε και μία, αλλά τέσσερις οικουμενικές σύνοδοι, οι οποίες διακηρύσσουν ότι: « Ομολογούμεν τοιγαρούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν Θεόν τέλειον και άνθρωπον τέλειον εκ ψυχής λογικής και σώματος, ομοούσιον τω Πατρί, τον αυτόν κατά την Θεότητα, και ομοούσιον ημίν κατά την ανθρωπότητα. Δύο γαρ φύσεων ένωσις γέγονε. Ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον δια το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι Εαυτώ τον εξ Αυτής της Παρθένου δηλ. ληφθέντα ναόν». Ποιος είναι αυτός; Η ανθρωπίνη φύσις. Είναι όρος της Γ´ Οικουμενικής Συνόδου. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι σχετικοί όροι, όπως είπαμε από τέσσερις οικουμενικάς συνόδους, που, μεταξύ των άλλων, λέγουν: «Άμα γαρ σαρξ, άμα Θεού Λόγου σαρξ, άμα σαρξ έμψυχος λογική, άμα Θεού Λόγου σαρξ έμψυχος λογική, άμα γαρ τη συλλήψει του Λόγου ταύτα, ήτοι η σαρξ και λογική ψυχή παρήχθη προς σύστασιν και ηνώθη Αυτώ καθ' υπόστασιν».
Να πούμε και αυτό, που είναι πολύ σημαντικό και είναι και πιο απλό: Όταν η αειπάρθενη Κόρη, αυτό που διαβάζομε στην Παράκλησι, επεσκέφθη, η Παναγία, την συγγενή Της Ελισάβετ, ευθύς - αυτό το ''ευθύς'' είναι το κλειδί εν προκειμένω - μετά τον Ευαγγελισμό Της, δηλ. λίγες ημέρες μετά την Σύλληψι του Χριστού, τι έφερε στην κοιλιά Της; Έφερε ''άψυχο κυτταρική μάζα'' μήκους ενός περίπου χιλιοστού, σύμφωνα με τα ιατρικά και επιστημονικά δεδομένα; Όχι, βεβαίως, άπειρες φορές όχι!
Η Παναγία Μητέρα μας έφερε εντός Της Τον προσλαβόντα την ανθρωπίνη φύσι, ήτοι σώμα μετά ψυχής λογικής, τον Θεόν Λόγον, βέβαια. Γι' αυτό, και η πλησθείσα Πνεύματος Αγίου Ελισάβετ - τα λέει το Ευαγγέλιο αυτά, κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήση ή να τα διαστρεβλώση -, τι είπε; Αναπέμπει δοξολογίαν εις το ολίγων ημερών έμβρυον, γιατί ''ευθύς'' πήγε σ' αυτήν η Παναγία. Και, τι λέγει; «Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου»! Και αποκαλεί την Μαριάμ ''μητέρα του Κυρίου της''. Αυτό το ''του Κυρίου της'' τα καταλύει και τα αποδεικνύει όλα.
Ότι δε τα ισχύοντα περί της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, πλήν της ασπόρου συλλήψεως και της αναμαρτησίας, ισχύουν επακριβέστατα και απαραλλάκτως και περί πάντων των ανθρώπων είναι αυτονόητον και ουδεμιάς χρήζει αποδείξεως, αφού, ως είδομεν, ''ομολογούμεν τον Κύριον τέλειον άνθρωπον, ομοούσιον ημίν'', όμοιον δηλ. με ημάς, κατά την ανθρωπότητα, κατά πάντα όμοιον με ημάς, χωρίς την αμαρτίαν, εννοείται. Εφ όσον λοιπόν στον Κύριο ισχύει αυτό, αφού απεκάλεσε η Ελισάβετ την Παναγία ''Μητέρα του Κυρίου της'', του Χριστού δηλ., η απάντησις στο θέμα της εμψυχώσεως του ανθρωπίνου εμβρύου έχει ήδη δοθή και από αυτήν την ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί. Οπότε, έχομε, στην περίπτωσι της εκτρώσεως, φόνο πέρα για πέρα αληθινό. Ας μη πούμε άλλα γι αυτό. Αρκετά, νομίζω, είπαμε.
Ορθόδοξη Ανθρωπολογία - Εκτρώσεις
Ποιος είναι ο πλήρης άνθρωπος, από πότε αποκτά ψυχή και πόσο "φόνος" είναι μια έκτρωση;
Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος
Ηγούμενος Ι. Μονής Αγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
http://oodegr.co/oode/dogma/an8rwpologi ... ogia_1.htm
---------------------------------------------------
- Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά.
Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μία νύχτα ο Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δύο κεράκια μέσα σε δύο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μία μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Καί ο πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μία φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»! Έπειτα από αυτό το όραμά μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα.
Όσιος Παίσιος Αγιορείτης