Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος βρίζει τους Έλληνες
Για να δούμε τι λένε εναντίον του Αγίου Ιωάννου :
Ιωάννης Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης.» - Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄ 59.369.12 - 370.11
To κείμενο θα το βρείτε
εδω
σελ.278
Πρόκειται περι της ομιλίας Ξ' και οχι Ξς' και αναφέρεται στην ανάσταση του Λαζάρου,όπου αναλύει το Κατ'Ιωάννην Ευαγγέλιον.Και αναλύοντας αναφέρεται σε όσους διαστρεβλώνουν το νόημα της ανάστασης και σε όσους δεν δέχονται την ανάσταση και προτρέπει τους Χριστιανούς να μην δίνουν σημασία, γιατί αυτά δεν είναι αποστολικά διδάγματα.
Μάλιστα αναφέρεται συγκεκριμένα στον Μαρκιώνα και Ουαλεντίνο.
Για να δούμε ποιοι ήταν αυτοί :
Ο
Μαρκίωνας ήταν ένας γνωστικός συγγραφέας του β' αιώνος. Η θεολογία του διέφερε όμως σε πολλά σημεία από αυτή των γνωστικών. Παραδεχόταν δύο θεούς, τον αγαθό και τον κακό. Απέρριπτε την Παλαιά Διαθήκη και πολλά βιβλία της Καινής.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE% ... F%89%CE%BD
Και για τον Ουαλεντίνο:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE% ... E%BF%CF%82
Σας παραθέτω αυτουσίως το κείμενο χωρίς παραλείψεις.
Φθείρουσι γὰρ, φησὶν, ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί. Οὐκ ἔστι
ταῦτα ἀποστόλων διδάγματα· Μαρκίων ἐστὶ καὶ Οὐαλεντῖνος ὁ ταῦτα καινοτομήσας.
Φεύγωμεν τοίνυν, ἀγαπητοί. Οὐδὲν γὰρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων
διεφθαρμένων· ὥσπερ οὖν οὐδὲ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐὰν βίος ᾗ
διεφθαρμένος.Ταῦτα Ἕλληνες ἔτεκον, ταῦτα ἐκεῖνοι ηὔξησαν, ἀπὸ τῶν ἔξωθεν
φιλοσόφων λαβόντες, καὶ τὴν ὕλην ἀγέννητον λέγοντες, καὶ πολλὰ τοιαῦτα. Ὥσπερ
οὖν εἶπαν, ὅτι οὐκ ἂν εἴη δημιουργὸς, μὴ ὑποκειμένης ὕλης ἀγεννήτου· οὕτω καὶ
τὴν ἀνάστασιν ἠθέτησαν. Ἀλλὰ μὴ προσέχωμεν, εἰδότες Θεοῦ δύναμιν παναρκῆ· μὴ
προσέχωμεν. Ὑμῖν λέγω ταῦτα. Ἡμεῖς γὰρ τὴν πρὸς αὐτοὺς οὐ παραιτησόμεθα
μάχην. Ἀλλ' ὁ ἄοπλος καὶ γυμνὸς, κἂν εἰς ἀσθενεῖς ἐμπέσῃ, κἂν ἰσχυρότερος ᾖ,
ῥᾳδίως ἁλώσεται. Εἰ μὲν γὰρ Γραφαῖς προσείχετε, καὶ καθ' ἑκάστην ἑαυτοὺς ἠκονᾶτε
τὴν ἡμέραν, οὐκ ἂν παρῄνεσα τὴν πρὸς ἐκείνους φεύγειν μάχην, ἀλλὰ καὶ
συμπλέκεσθαι συνεβούλευσα ἄν. Καὶ γὰρ ἰσχυρὰ ἡ ἀλήθεια. Ἐπειδὴ δὲ χρῆσθαι
αὐταῖς οὐκ ἴστε, δέδοικα τὴν συμπλοκὴν, μὴ λαβόντες ὑμᾶς ἀόπλους καταβάλωσιν.
Οὐδὲν γὰρ, οὐδὲν ἀσθενέστερον ἐκείνων τῶν τῆς τοῦ Πνεύματος βοηθείας
ἠρημωμένων. Εἰ δὲ τῇ ἔξωθεν κέχρηνται σοφίᾳ, θαυμάζειν οὐ χρὴ, ἀλλὰ καταγελᾷν,
ὅτι τοῖς μωροῖς κέχρηνται διδασκάλοις. Οὔτε γὰρ περὶ Θεοῦ, οὔτε περὶ κτίσεώς τι
ὑγιὲς εὑρεῖν 59.370 ἠδυνήθησαν ἐκεῖνοι· ἀλλ' ἅπερ ἡ παρ' ἡμῖν χήρα ἐπίσταται,
ταῦτα Πυθαγόρας οὐδέπω ᾔδει· ἀλλ' ἔλεγον ὅτι θάμνος ἐστὶ καὶ ἰχθὺς, καὶ κύων
γίνεται ἡ ψυχή. (σ.σ. μιλάει για την μετεμψύχωση) Τούτοις οὖν, εἰπέ μοι, προσέχειν δεῖ; καὶ πῶς ἂν ἔχοι λόγον;
Μεγάλοι εἰσὶν ἐν τῇ κώμῃ ἐκεῖνοι, καλοὺς βοστρύχους τρέφουσι, καὶ τρίβωνας
ἀναβέβληνται· μέχρι τούτων αὐτοῖς ἡ φιλοσοφία. Ἂν δὲ τὰ ἔνδοθεν ἴδῃς, τέφρα καὶ
κόνις, καὶ ὑγιὲς οὐδὲν, ἀλλὰ Τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, πάντα ἀκαθαρσίας
ἔχων γέμοντα καὶ ἰχῶρος, καὶ τὰ δόγματα πάντα σκωλήκων. Ὁ γοῦν πρῶτος αὐτῶν
τὸ ὕδωρ ἔφησεν εἶναι θεὸν, καὶ ὁ μετ' ἐκεῖνον τὸ πῦρ, ἄλλος τὸν ἀέρα, καὶ πάντες εἰς
τὰ σώματα κατηνέχθησαν. Τούτους οὖν, εἰπέ μοι, θαυμάζειν χρὴ, τοὺς οὐδὲ ἔννοιαν
ἀσωμάτου λαβόντας Θεοῦ, εἰ δήποτε καὶ ὕστερον ἔλαβον, μετὰ τὸ συγγενέσθαι ἐν
Αἰγύπτῳ τοῖς ἡμετέροις; Ἀλλ' ἵνα μὴ πολὺν ὑμῖν ἐπάγωμεν θόρυβον, ἐνταῦθα τὸν
λόγον καταλύσωμεν. Ἂν γὰρ ἀρξώμεθα τὰ ἐκείνων προτιθέναι δόγματα, καὶ τί μὲν
περὶ Θεοῦ, τί δὲ περὶ ὕλης, τί δὲ περὶ ψυχῆς, τί δὲ περὶ σωμάτων εἶπον, πολὺς ἕψεται
γέλως. Καὶ οὐδὲ τῆς παρ' ἡμῶν κατηγορίας δεήσονται· αὐτοὶ γὰρ ἀλλήλους ἔβαλον.
Ὁ γοῦν καθ' ἡμῶν γράψας τὸν περὶ τῆς ὕλης λόγον, ἑαυτὸν ἀνεῖλε. ∆ιόπερ ἵνα μὴ
ματαίως ὑμᾶς ἀποσχολήσωμεν, καὶ λαβύρινθον λόγων ἀνελίσσωμεν, ταῦτα
ἀφέντες, ἐκεῖνο ἐροῦμεν, τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων ἔχεσθαι Γραφῶν, καὶ μὴ
λογομαχεῖν εἰς οὐδὲν δέον·
Μια παρατήρηση:Λέει στο κειμενο:
Ταῦτα Ἕλληνες ἔτεκον, ταῦτα ἐκεῖνοι ηὔξησαν, ἀπὸ τῶν ἔξωθεν
φιλοσόφων λαβόντες, καὶ τὴν ὕλην ἀγέννητον λέγοντες, καὶ πολλὰ τοιαῦτα.
Ταύτα Ελληνες έτεκον...απο των έξωθεν φιλοσόφων λαβόντες,λαβόντες ποιοι;
Οι Ελληνες ή ο Μαρκίων και Ουαλεντίνος;
Μετά πάλι λέει:
Ὥσπερ
οὖν εἶπαν, ὅτι οὐκ ἂν εἴη δημιουργὸς, μὴ ὑποκειμένης ὕλης ἀγεννήτου· οὕτω καὶ
τὴν ἀνάστασιν ἠθέτησαν.
Ποιοι ηθέτησαν την ανάστασιν οι Έλληνες φιλόσοφοι που δεν ήταν Χριστιανοί,άρα εξυπακούεται οτι δεν δέχοταν την ανάστασιν ή ο Μαρκίων και Ουαλεντίνος που ήταν γνωστικοί Χριστιανοί και αλλοίωναν τον Χριστιανισμό,άρα αρνούνταν την ανάστασιν;
Μετά συνεχίζει:
Εἰ δὲ τῇ ἔξωθεν κέχρηνται σοφίᾳ, θαυμάζειν οὐ χρὴ, ἀλλὰ καταγελᾷν,
ὅτι τοῖς μωροῖς κέχρηνται διδασκάλοις.
Λέει αν μεταχειρίζονται την έξωθεν σοφία ,δεν πρέπει να τους θαυμάζουμε,αλλά να γελάμε γιατί τους μωρούς μεταχειρίζονται διδασκάλους.
Ποιοι μεταχειρίζονται την εξωθεν σοφία και τους διδασκάλους;Οι Έλληνες φιλόσοφοι ή ο Μαρκίων και Ουαλεντίνος;
Και ποια είναι αυτή η έξωθεν σοφία και έξωθεν φιλόσοφοι;
Παραθέτω απόσπασμα απο κείμενο για τον Μ.Βασίλειο :
Γενικά, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Μ. Βασίλειος ερμηνεύει την δημιουργία του κόσμου κυρίως βάσει της αποκαλυπτικής διδασκαλίας του Μωϋσέως, βάσει της δικής του ερμηνευτικής παραδόσεως, που είναι καρπός της προσωπικής του εμπειρίας, χρησιμοποιώντας όμως και παραδείγματα από τους έξωθεν φιλοσόφους, και μάλιστα τα παραδείγματα αυτά, άλλοτε τα δέχεται, όπως ακριβώς διατυπώθηκαν από εκείνους, άλλοτε δίνει σε αυτά μια διαφορετική πληρέστερη ερμηνεία, άλλοτε τα απορρίπτει. Και όλα αυτά δεν γίνονται αυθαίρετα, αλλά βάσει θεολογικών αρχών, τις οποίες αναφέραμε προηγουμένως, οι οποίες αναφέρονται στην οντολογία της κτίσεως, ποιός είναι ο δημιουργός της, πώς δημιούργησε και πώς συντηρεί ο Θεός τον κόσμο. Χρησιμοποιεί οπωσδήποτε τις βασικές θεολογικές αρχές πάνω στα θέματα αυτά, καθώς επίσης και όσα αναφέρονται σε θέματα επιστημονικά, τα οποία δεν κλονίζουν αυτές τις αρχές, γίνονται αποδεκτά.
Συμπέρασμα:O M.Bασίλειος δεν ήταν εναντίον της έξωθεν φιλοσοφίας(θα δούμε παρακάτω τι είναι),αλλά χρησιμοποιούσε τα επιστημονικά δεδομένα ,όπου δεν αντιπαρέρχονταν με τις χριστιανικές αρχές.
Eπίσης :
«Μέγας ούτος, τη έξω φιλοσοφία δι’ επιμελείας καθ’ ομιλήσας, δι' ων ο Ελληνισμός τοις πολλοίς βεβαιούται, δια τούτων ωδηγήθη προς την του Χριστιανισμού κατανόησιν, και καταλιπών την πεπλανημένην των πατέρων θρησκείαν, εζήτει τη των όντων αλήθειαν, εξ αυτών των πεπονημένων τοις έξωθεν διδαχθείς το των Ελληνικών δογμάτων ασύστατον. Επειδή γαρ είδε προς διαφόρους υπολήψεις εν ταις περί του Θείου» Εις τον βίον Γρηγορίου του Θαυματουργού 46,901.11-17.
Και απο το
Χρονικό του Γεωργίου Μοναχού:
Ὅστις Ὠριγένης εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἀκμάζων μεγίστην εἰςτὸν θεῖον λόγον σπουδὴν καταβαλλόμενος οὐ μόνον τοῖς πιστοῖς πρόξενος ὠφελείας ἐγένετο μεγάλης, ἀλλά γε καὶ τῶν αἱρετικῶν οὐκ ὀλίγοις. ὑπ' αὐτοῦ γὰρ τὰ ὑγιῆ τῆς πίστεως παραλαμβάνοντες δόγματα ζηλωταὶ τῆς ἀληθείας ἐγίνοντο. ἐξ ὧν ὑπῆρχε διαφερόντως Ἀμβρόσιος ἀνὴρ ἐπί σημος καὶ φιλόλογος, ὃς εἰς γνῶσιν τοῦ ἀνδρὸς ἀφικέσθαι σπουδάσας ἀπέστη τῆς Οὐαλεντίνου καὶ Μαρκίωνος αἱρέσεως πεῖραν τῆς ἐνθέου παιδείας αὐτοῦ ἀρκοῦσαν κτησάμενος. πλεῖστοι δὲ καὶ τῶν ἔξωθεν φιλοσόφων πρὸς αὐτὸν φοιτῶν τες μεγίστην καὶ αὐτοὶ πρὸς τὰ οἰκεῖα μαθήματα τὴν ὠφέ λειαν ἐκαρποῦντο. μέγας γὰρ καὶ παρ' αὐτοῖς ἐνομίζετο παραδιδοὺς γεωμετρίαν καὶ ἀριθμητικὴν καὶ τἄλλα προπαι δεύματα. διόπερ οὐκ ὀλίγοι τῶν παρ' Ἕλλησι φιλοσόφων μαρτυροῦσιν αὐτῷ μνήμην ἐν τοῖς ἰδίοις ποιούμενοι συγ γράμμασιν ὡς διδασκάλου. καὶ γὰρ εὐφυὴς παιδόθεν ὑπῆρχε σφόδρα καὶ ζητητικὸς ἄγαν, ᾧ ἐν τῇ παιδικῇ ἡλικίᾳ τὸ τῆς θείας γραφῆς βούλημα πυνθανομένῳ ὡς βαθύτερον ἢ δια νοούμενον ἐπέπληττεν ὁ πατὴρ μηδὲν ὑπὲρ ἡλικίαν περαι τέρω ζητεῖν.
(Σημείωση:O Ωριγένης στην συνέχεια αναθεματίστηκε για τις αιρετικές διδασκαλίες του σχετικά με τον Χριστιανισμό στην Β'Οικουμενική Σύνοδο)
Για να δούμε και τι είναι αυτή η έξωθεν σοφία:
«Πολλοί την έξω παίδευσιν τη του Θεού Εκκλησία καθάπερ τι δώρον προσάγουσιν, οίος ην ο μέγας Βασίλειος, ο καλώς τον Αιγύπτιον πλούτον εμπορευσάμενος κατά τον της νεότητος χρόνον και αναθείς τω Θεώ και τω τοιούτω πλούτω την αληθινήν κατακοσμήσας της Εκκλησίας σκηνήν». Θεωρία εις τον του Μωσέως βίον. PG 44, 359CD.
Και επανέρχομαι στον Χρυσόστομο.Αναφέρεται ύστερα στην έξωθεν σοφία,οτι δεν βρήκαν κάτι σωστό,σχετικά με τον Θεό ή την κτίση και αναφέρεται στον Πυθαγόρα ,που πίστευε στην μετεμψύχωση.Και αναρωτιέται,πρέπει σε αυτά να δίνουμε σημασία;
Και ερχόμαστε στο σημείο που γίνεται όλος ο θόρυβος.
Ἂν δὲ τὰ ἔνδοθεν ἴδῃς, τέφρα καὶ
κόνις, καὶ ὑγιὲς οὐδὲν, ἀλλὰ Τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, πάντα ἀκαθαρσίας
ἔχων γέμοντα καὶ ἰχῶρος, καὶ τὰ δόγματα πάντα σκωλήκων. Ὁ γοῦν πρῶτος αὐτῶν
τὸ ὕδωρ ἔφησεν εἶναι θεὸν, καὶ ὁ μετ' ἐκεῖνον τὸ πῦρ, ἄλλος τὸν ἀέρα, καὶ πάντες εἰς
τὰ σώματα κατηνέχθησαν. Τούτους οὖν, εἰπέ μοι, θαυμάζειν χρὴ, τοὺς οὐδὲ ἔννοιαν
ἀσωμάτου λαβόντας Θεοῦ, εἰ δήποτε καὶ ὕστερον ἔλαβον, μετὰ τὸ συγγενέσθαι ἐν
Αἰγύπτῳ τοῖς ἡμετέροις;
όπου περιγράφει οτι εσωτερικά,προφανώς εννοεί τις απόψεις τους,δεν υπάρχει κάτι υγιές και είναι γεμάτα ακαθαρσίες και δηλητήριο και επεξηγεί γιατί αναφέρεται με τέτοιες λέξεις,ο πρώτος λέει το ύδωρ θεόν,ο άλλος το πυρ και ούτω καθεξής και οτι ο ένας αναιρούσε τον άλλον.
Επομένως δεν αναφέρεται στους Ελληνες ως έθνος ,αλλά στα δόγματα των φιλοσόφων,οχι μονο των Ελλήνων φιλοσόφων, που ήταν αντίθετα στις χριστιανικές αρχές και δόγματα.
Δεν υπάρχει κανένας ανθελληνισμός,όυτε μίσος εναντίον των Ελλήνων,εκτός αν κάποιους τους συμφέρει να βλέπουνε.