Η διαλεκτική των ταυτοτήτων του Πατροκοσμά και του Ίωνα Δραγούμη
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών
Σε μία επιστημονική σύναξη με θέμα τον μεγάλο Μακεδόνα Έλληνα Ίωνα Δραγούμη, δεν είναι άσκοπο να ακουστεί ένας λόγος για τον επίσης μεγάλο Έλληνα, τον Εθναπόστολό μας Πατροκοσμά Αιτωλό. Μελετώντας την ταυτότητα του Πατροκοσμά, βοηθούμεθα στην βαθύτερη κατανόηση της ιδεολογίας και εθνικο-πολιτικης στοχοθεσίας του Δραγούμη. Θα επιχειρηθούν διαπιστώσεις και επισημάνσεις και κατ' ουδένα τρόπο αξιολογήσεις, για την συναγωγή τελικά κάποιων συμπερασμάτων για την περαιτέρω πορεία μας.
1. Πατροκοσμάς και Δραγούμης έζησαν σε μεταβατικές περιόδους, στις οποίες ο Λαός βίωνε ανακατατάξεις, πνευματικές και πολιτικοκοινωνικές, και κυρίως μία έντονη κρίση ταυτότητας, κορυφούμενη στον χώρο της διανοήσεως και της πολιτικής ηγεσίας.
Ο κόσμος του Πατροκοσμά αρδευόταν από την πλημμυρίδα του Διαφωτισμού, στο πλαίσιο μιας μετακενωτικής κινήσεως, με μονοδρομική μεταφορά αυτούσιων, κατά κανόνα, δομών των δυτικών κοινωνιών στην «καθ’ ημάς Ανατολή» και παράλληλη υποτίμηση της εθνικής μας ταυτότητας και των συστατικών της.
Ο κόσμος του Δραγούμη βαδίζει προς την μετανεωτερικότητα, ζώντας πνευματικούς και ιδεολογικούς τριγμούς στην συνείδησή του. Ο Πατροκοσμάς προφήτευε την ανάσταση του Γένους/Έθνους, που ήλθε με το '21 και την συνέχειά του. Ο Δραγούμης έζησε την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών, που ο Πατροκοσμάς είδε μέσα στην αγιοπνευματικά φωτισμένη καρδιά του. Από την εποχή του Πατροκοσμά άρχισε, συνεπεία των δυτικόφερτων ιδεών, να υποτιμάται το ένα συστατικό του Γένους/Έθνους, η Ορθοδοξία. Στην εποχή του Δραγούμη είχε διαμορφωθεί μία ελληνικότητα, το έτερο συστατικό, με την οποία εκείνος δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Σήμερα, όπως απέδειξε το πρόβλημα των ταυτοτήτων, υποτιμώνται και τα δύο αυτά μεγέθη, μέσα στην μανία του «εκσυγχρονισμού» (αρρώστια του πολιτικού κόσμου), που επιβάλλεται από την Νέα Εποχή και επεκτείνεται με το στρατιωτικο-πολιτικό όργανό της την Νέα Τάξη πραγμάτων. Ας δούμε, λοιπόν, με κάθε συντομία, ποιαν ελληνικότητα και ποιον εθνισμό ενσάρκωνε ο Πατροκοσμάς και ποιαν Ελλάδα οραματιζόταν, αλλά και πώς βίωνε τα μεγέθη αυτά ο Ίων Δραγούμης, για να διακριβωθεί τελικά η εθνική συνέχεια ή ασυνέχειά μας.
2. Δίκαια ονομάσθηκε ο Πατροκοσμάς «ο μεγαλύτερος από την άλωση Έλληνας» (Κ. Κώνστας) και πατέρας του Νεωτέρου Ελληνισμού. Αυτό σημαίνει παραδοχή του ότι διέσωσε τα στοιχεία εκείνα, που διαχρονικά, και συγχρονικά, προσδιορίζουν τον ελληνορθόδοξο άνθρωπο, την ιδιαιτερότητα και ιδιοπροσωπία του. Πράγματι, ο Πατροκοσμάς ενεφορείτο από τα συστατικά της ελληνικότητας, αλλά ως Ρωμηοσύνης, δηλαδή ελληνορθοδοξίας, βεβαιώνοντας ότι μόνο μέσω αυτών είναι δυνατή η ιστορική μας συνέχεια και συνοχή.
Ο Πατροκοσμάς ζούσε ολόκληρος μέσα στην ορθοδοξο-πατερική παράδοση. Ήταν ασκητής, με ησυχαστικές καταβολές, αγιορείτης συνόμιλος των Κολυβάδων Πατέρων, των ανακαινιστών της ησυχαστικής πράξεως1. Την οδό των Αγίων όλων των αιώνων ακολούθησε και ο Πατροκοσμάς, ξένος προς τα σημερινά «Ορθόδοξα» κακέκτυπα. Στον αγιοπνευματικό τρόπο υπάρξεως της Ορθοδοξίας έθεσε τα θεμέλια της ιεραποστολικής δράσεώς του, για να αναδειχθεί Απόστολος του Γένους/Έθνους. Το προορατικό του χάρισμα και το μαρτύριό του, με όλα τα θαυμαστά στοιχεία που συνδέονταν με αυτό, είναι επιβεβαίωση και φανέρωση της ενοικήσεως της αγιοτριαδικής χάριτος μέσα του, που τον καταξίωσε σε Προφήτη του λαού του. Αλλά και η θυσιαστική αγάπη του γι’ αυτόν ήταν καρπός του Ορθοδόξου φρονήματός του2. Μ' αυτή την προϋπόθεση επί είκοσι περίπου χρόνια αρδεύει τον ελληνικό χώρο με τα νάματα της Χριστιανικής αλήθειας, εργαζόμενος για την ενότητα του λαού και την ενιαία οργάνωσή του στην βάση της αγιοπατερικής παραδόσεως.
Την παραδοσιακότητά του εκ άλλου συνέδεε με την εκκλησιαστικότητά του. Έδρασε με άδεια και ευλογία των Οικουμενικών Πατριαρχών Σεραφείμ (β' πατριαρχία, 1757-1761) και Σωφρονίου (β' πατριαρχία, 1774-1780) ως ιεροκήρυκας του Γένους. Έτσι όμως και η Εθναρχία απεκάλυπτε την έμμεση συμμετοχή της στο έργο του και την παρεχόμενη από αυτήν υποστήριξη και συμπαράσταση.
Την αγάπη του για το Γένος μετέδιδε και στους ακροατές του: «Χρέος έχουν εκείνοι, όπου σπουδάζουν, να μη τρέχουν εις αρχοντικά και αυλάς μεγάλων και να ματαιώνωσι (=χαραμίζουν) την σπουδή τους, δια να αποκτήσουν πλούτον και αξίωμα, αλλά να διδάσκωσι μάλιστα τον κοινόν Λαόν, όπου ζώσι με πολλήν απαιδευσίαν και βαρβαρότητα… ». Αυτά τα έλεγε βλέποντας τους σπουδασμένους του καιρού του και την στάση τους απέναντι στο λαό. Εθνολάτρης υπήρξε και Ελληνομακεδόνας πολιτικός, αλλά με έναν άλλο τρόπο, διαφοροποιούμενο από εκείνον του Πατροκοσμά. Για τον Δραγούμη «το έθνος είναι η νέα θρησκεία «την έκφρασή της, τη μορφή της πάλε οι Έλληνες θα την βρούνε, και θα φανερώσουν, έτσι, στον κόσμο την αληθινή εθνολατρεία»3.
3. Αυτό που προσπαθούσε να ζωοποιήσει ο Πατροκοσμάς ήταν η σχέση του λαού με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, που συνιστά γι’ αυτόν το υπαρκτικό θεμέλιο του έθνους. «Έμαθα -λέγει- πως με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθενε Έλληνες (=δεν είσθε ειδωλολάτρες), δεν είσθενε ασεβείς αιρετικοί, άθεοι, αλλ' είσθενε ευσεβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύετε και είσθενε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και είσθενε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας … »4. Άλλος, λοιπόν, είναι ο δικός του διαφωτισμός από εκείνον της δυτικίζουσας διανόησης. Ο Πατροκοσμάς προσπαθεί να προφυλάξει τον λαό από τις ξενόφερτες δυτικές πολιτικο-θρησκευτικές προπαγάνδες: «Όλες οι πίστες -λέγει- είναι ψεύτικες, κάλπικες, όλες του Διαβόλου. Τούτο εκατάλαβα αληθινόν, θείον, ουράνιον, σωστόν, τέλειον και δια λόγου μου και δια λόγου σας, πως μόνον η πίστις των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών είναι καλή και αγία»5.
Ο Δραγούμης, αντίθετα, δεν μπόρεσε, ή δεν θέλησε ποτέ να δει την Ορθοδοξία ως στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, πεμπτουσία και εντελέχεια του Ελληνισμού στην ιστορική του πορεία. Δεν απέρριπτε ρητά την Ορθοδοξία, όπως αυτός βέβαια την κατανοούσε 5α, αλλά την ανεχόταν μόνον ως δεκανίκι για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, ο οποίος, όπως γράφει «τύλιξε ακόμα και τη Χριστιανική θρησκεία στα δίχτυα του, την έβαλε κι αυτήν μέσα στο σακκί, και την έκανε όργανο ηθικής επιβολής. Ο Ελληνισμός… Έγινε Χριστιανισμός και κράτησε την Ανατολή με τη θρησκεία στα χέρια του»6.
Η Εκκλησία χρειάζεται, κατά τον Δραγούμη, για να μαζεύει χρήματα και να «χτίζει σκολειά» «γι’ αυτό δα πρέπει να υπάρχει η Εκκλησία», ως θεραπαινίδα δηλαδή Του Ελληνισμού. Σωτηριολογικά ενδιαφέροντα του είναι τελείως ξένα.
Η διαλεκτική των ταυτοτήτων του Πατροκοσμά και του Ίωνα Δραγούμη
1«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»