Όσιος Παίσιος (12 Ιουλίου)

1
Oi τελευταίες στιγμές του Γέροντα Παισίου(Μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα)
Εικόνα

Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής.

Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:
«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς.
Μπροστά από το ασανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου.
Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιάτραινες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου».
Και συνεχίζει ο Χριστόφορος:
«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊίδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του».

Και επιλέγει ο Χριστόφορος:
«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».
Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.

Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Γέροντας Παίσιος :20 χρόνια απο την κοίμησή του

2
Ο Γέροντας Παίσιος ψέλνει
Εικόνα
phpBB [video]


phpBB [video]


phpBB [video]


phpBB [video]


phpBB [video]

Εικόνα
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Γέροντας Παίσιος :20 χρόνια απο την κοίμησή του

3
Προσκύνημα στον πάτερ Παΐσιο.
Εικόνα
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Παρασκευή 11 Ιουλίου βράδυ στο μοναστήρι της Σουρωτής. Πλήθος πιστών περιμένει μέχρι και πέντε ώρες για να προσκυνήσει το μνήμα του Αγίου πατρός Παϊσίου, τον οποίο ο Πατριάρχης δεν έχει ακόμα προχωρήσει στην επίσημη αγιοποίηση του για κάποιους «λόγους». Πολλοί γνωστοί αλλά και περισσότεροι άγνωστοι που έτυχε να με γνωρίζουν, πλησίαζαν και μου μιλούσαν για την μεγάλη τους αγωνία, για όλα όσα γίνονται για εμάς χωρίς εμάς, για το πρόβλημα ακόμα και της επιβίωσης τους, για την Ορθοδοξία που πολεμιέται από ένα ξεπουλημένο σύστημα με χίλια μέσα, για την αγωνία τους για το που οδηγεί με τις συμπροσευχές ο Πατριάρχης, η κεφαλή της Ορθοδοξίας. Ρασοφόροι και μη, ευλαβούμενοι τον μεγάλο παππούλη, αυτόν που δίδαξε και οδήγησε χιλιάδες περιπλανώμενες ψυχές στον σωστό δρόμο. Δεκαπέντε χρόνια συνεχούς προσκυνήματος στον ευλογημένο αυτόν τόπο. Τα πρώτα χρόνια λίγοι. Το παρκάρισμα άνετο. Η ουρά μόνο μίση ώρα περίπου. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο κόσμος γίνονταν όλο και πιο πολύς. Από το 2007 και μετά άρχισαν τα προβλήματα της κοσμοσυρροής και του παρκαρίσματος γι’ αυτό άρχισαν να παίρνονται τα πρώτα μέτρα. Σήμερα φτάσαμε σε μια πραγματικά κόσμοθύελλα πιστών. Μεγάλη η χάρη του και μεγάλη η ευλογία αυτής της χώρας που μοναδική στην «Ενωμένη Ευρώπη» γεννά αγίους για όλο τον κόσμο.

Μπροστά σε αυτό το ευλογημένο πλήθος τα ερωτήματα πολλά και αμείλικτα. Αγιοτόκος Ελλάδα που έφτασες και που σε οδηγούν ; Γιατί κανείς δεν μπορεί να ορθώσει κάποιο φράγμα στο κατρακύλισμα ; Γιατί οι Ποιμενάρχες κατάντησαν πειθήνια όργανα της Νέας Τάξης ; Γιατί προδοθήκαμε και μας έριξαν στον γκρεμό ; Γιατί οι προσευχές μας δεν εισακούονται και οι νέοι μας εγκαταλείπουν αυτή την ευλογημένη χώρα, οι Νεοέλληνες σταμάτησαν να γεννοβολούν και ο πληθυσμός μας εξαφανίζεται ενώ οι μουσουλμάνοι κατά χιλιάδες κάθε χρόνο εισβάλουν ανεξέλεγκτα και απειλούν να μας κάνουν μειονότητα μέσα στην ίδια μας τη πατρίδα ; Γιατί, «Το κράτος πολλές φορές από αετός που πρέπει να είναι, γίνεται κόρακας που κατασπαράσσει τους πολίτες του. Μπορεί με τα λόγια να κόβεται γι’ αυτούς, αλλά δεν κάνει τίποτε», όπως μας είπε ο Παππούλης.
Από τα τέλη της δεκαετία του εξήντα μέχρι σήμερα φαντάζει σαν να πέρασαν δέκα αιώνες και παραπάνω. Τότε δεν υπήρχαν καθίσματα στις εκκλησίες και οι παχύσαρκοι ήταν ελάχιστοι.

Ο κόσμος έτρωγε ψωμί από καθαρό σιτάρι και όχι ορμόνες και φυτοφάρμακα. Ακόμα υπήρχε το φιλότιμο, όπως έλεγε και ο Άγιος Παππούλης. «Είχες ένα τορβά με φρούτα και το πολύ ένα να ήταν χαλασμένο. Σήμερα σχεδόν όλα είναι χαλασμένα». Υπήρχαν ακόμα ιδανικά και προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Οι νέοι ήξεραν να γράφουν με το χέρι, όχι πατώντας κουμπιά αχρηστεύοντας έτσι τα ίδια τους τα χέρια. Μπορούσαν να διαβάζουν επί ώρες και δεν τους έπνιγαν οι οθόνες που σαν ναρκωτικό εξουσίασε την ζωή τους. Η τεχνολογία δεν είναι κακό πράγμα, αλλά ο τρόπος που μας την επέβαλλαν σαν μέσο μαλθακοποίησης και ρομποτοποίησης, έγινε ο δυνάστης της νεολαίας. Βλέπεις νέα παιδιά να είναι στο δρόμο καρφωμένα σε ένα μικρό «κουτάκι» με πολύχρωμα χρώματα που τους καθοδηγεί ακόμα και στις πιο ιδιαίτερες στιγμές τους. Για αυτούς δεν υπάρχουν οι άλλοι, δεν υπάρχει το περιβάλλον τους.

Ο διάβολος ήξερε άριστα να παίξει με τα πάθη των ανθρώπων και να τους εξουσιάσει χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα. Η χώρα αυτή προδόθηκε από ένα διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο και ακόμα χειροτέρα από μια ασυγχώρητη θρησκευτική αποστασία. Όσοι διαβάζουν ακόμα τους Πατέρες της Ορθοδοξίας, θεωρούνται αναχρονιστές, αντιδραστικοί, ακόμα και... σκοταδιστές. Ακόμα και η βαθειά πίστη λοιδορείται, καθώς, όπως μας «σερβίρουν», όλα έχουν αλλάξει και θα πρέπει να πάμε μπροστά σβήνοντας όλο το παρελθόν μας. Μπροστά, αλλά που ; Στον πιο βαθύ γκρεμό της ιστορίας μας!
Αλήθεια θα καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια ;

Θα βλέπουμε την πυρκαγιά να κατακαίει τα πάντα και εμείς να είμαστε απαθείς και τυφλοί στην μεγαλύτερη καταστροφή μας ; Θα ευλογήσουμε τον «έξω από εδώ», καθώς σαν ο «άρχοντας αυτού του κόσμου» θα πατήσει με την σιδερένια μπότα του επί των κεφαλών μας και εμείς θα είμαστε και ευγνώμονες γιατί μας… «έσωσε» ; Θα βλέπουμε την Νέα Τάξη να κατατρώει τα σωθικά μας σαν τον Προμηθέα στο όρος και εμείς θα ευλογούμε να ίδια τα δεσμά μας ; Θα ανυψώσουμε την κάθε είδους διαστροφή σε «πρόοδο» και θα καταδικάσουμε την ίδια μας την φύση που μας την δώρισε ο Παντοδύναμος ; Θα προσφέρουμε το ποτισμένο με αίμα χιλιάδων μαρτύρων χώμα αυτής της πατρίδας σε αλλόπιστους εισβολείς, χάριν των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και του «εκσυγχρονισμού μας» ;
Θα βάλουμε στα σχολεία μας δάσκαλους που θα διδάσκουν στα παιδιά μας όχι όσα πιστέψαμε επί αιώνες, αλλά το πώς… κάνουν σχέσεις οι λεσβίες και το πώς συνουσιαζόμαστε χωρίς να συλλάβουμε ; Θα συνεχίσουμε σαν οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι να σκοτώνουμε τα ίδια μας τα παιδιά πριν ακόμα γεννηθούν, γιατί έτσι το απαιτεί η «πρόοδος» αλλά και η πορεία εξαφάνισης της φυλής μας ; Τέλος θα κατεβάσουμε τις καμπάνες από τις εκκλησίες μας και θα τις αντικαταστήσουμε με μυτερούς σαν λόγχες μιναρέδες και με κάποιους παρείσακτους φανατικούς να ουρλιάζουν ανατριχιαστικά το Εζάν ;
Ε όχι! Ως εδώ και μη παρέκει!
Ή είμαστε ανθρώπινα όντα με αυτεξούσιο όπως μας το χάρισε ο Παντοδύναμος, ή είμαστε άψυχα ρομποτ στην κρεατομηχανή της Νέας Τάξης. Όσοι έχουμε ακόμα συνείδηση, όσοι πιστεύουμε στον ένα και μοναδικό Ιησού Χριστό στην Παναγία στους Αγίους και στους Πατέρες μας, θα πρέπει επιτέλους να υψώσουμε την φωνή της αντίστασης.
Να ενωθούμε, να συνασπιστούμε, να ενώσουμε την φωνή μας με την φωνή του μεγάλου Άγιου Παππούλη, που δεν κρύβονταν στο κελί του όταν έβλεπε πως η θύελλα πλησίαζε και απειλούσε να εξαφανίσει τα πάντα. Είμαστε εκατοντάδες χιλιάδες.
Ένα και μόνο δείγμα το βλέπει κανείς κάθε χρόνο στην Σουρωτή, στις 11 Ιουλίου. Από όλο τον κόσμο χιλιάδες προσκυνητές για την Ορθοδοξία, για τον μεγάλο Αγιο της, τον Πατέρα Παϊσιο.
Όλοι αυτοί που με τόση πίστη από τα πέρατα της οικούμενης έρχονται να προσκυνήσουν, είναι η μεγάλη μαγιά του αναχώματος. Οι πραγματικοί πιστοί και όχι οι υποκριτές οικουμενιστές.
Από εδώ θα ξεκινήσει η αναστροφή. Όχι με πολεμικές κραυγές. Όχι με φωνές μίσους. Όχι με πολεμικά τύμπανα, αλλά με την ενωμένη σταθερή φωνή μας. Φτάνει πια! Υπάρχουν ιεράρχες, υπάρχουν γέροντες άξιοι ποιμενάρχες, ακόμα και επώνυμοι κοσμικοί, υπάρχει πιστός κόσμος που είναι πρόθυμος να αντισταθεί στη λεηλασία της ίδιας μας της πίστης, της ίδιας μας της πατρίδας, της ίδιας μας της ύπαρξης.
Από εδώ θα ξεκινήσει ο αγώνας με ενότητα και παρρησία, αλλά και με ανυποχώρητη διάθεση γιατί ο «άρχοντας του κόσμου» έχει εξαπολύσει την τελική του επίθεση. Γιατί στο «τέλος των καιρών», μετρούν μονό όσοι είναι έτοιμοι και έχουν διάθεση να αντισταθούν. Γιατί στο «τέλος των καιρών», θα σωθούν μόνο όσοι φρόντισαν να έχουν λάδι για τις καντήλες τους.
Αφιερώνεται σε ένα πολύ αγαπητό μου και πολύ πιστό, επί χρόνια ταπεινό προσκυνητή στον πάτερ Παΐσιο, που εκείνο το βράδυ μου «ζωγράφισε» με αδρά χρώματα την μεγάλη του αγωνία.
















http://yiorgosthalassis.blogspot.com/20 ... _6934.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Όσιος Παίσιος

5
phpBB [video]


Όσιος Παΐσιος ο εν Κονίτση ανατραφείς
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ο φετινός πρώτος επίσημος εορτασμός της μνήμης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου αποτελεί αφορμή πνευματικής ανάτασης των ορθοδόξων πιστών της πατρίδας μας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Δικαίως μεταξύ των τόπων που ιερώς καυχώνται για τον Όσιο είναι και η Κόνιτσα, η πόλη στην οποία ο όσιος Γέροντας πέρασε τα παιδικά του χρόνια αλλά και τέσσερα από τα πρώτα χρόνια των ασκητικών του παλαισμάτων.
Η παιδική ηλικία του Οσίου Παϊσίου μετά την εγκατάσταση της οικογένειάς του στην Κόνιτσα, που ακολούθησε την προσφυγιά από την Καππαδοκία όπου γεννήθηκε ο Γέροντας, είναι γεμάτη από το φως του Χριστού που τον έλουσε.
Εικόνα
Ο Όσιος Παΐσιος ως νέος μοναχός
στην Ι.Μονή Στομίου Κονίτσης

Στην Κόνιτσα σώζεται η οικία του Οσίου όπου μεγάλωσε μέσα στο πνευματικό κλίμα που είχε εμφυσήσει και στους δικούς του αγιασμένους γονείς ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης. Στο πρώτο δημοτικό σχολείο που λειτουργεί ακόμη στην άνω Κόνιτσα έμαθε τα γράμματα ο όσιος Παΐσιος. Σώζεται μάλιστα φωτογραφία του ως μαθητή στο κτίριο του σχολείου αυτού. Στο εξωκκλήσι της αγίας Βαρβάρας, στο οποίο οδηγεί μονοπάτι που ξεκινά από την άνω Κόνιτσα, ο Γέροντας, σε μικρή ηλικία, είχε την πρώτη γνωστή στους πολλούς θεοφάνεια, την εμφάνιση σε εκείνον αυτού του Ίδιου του Κυρίου Ιησού που τον στήριξε στην πίστη διαλύοντας τις αμφιβολίες που επιχείρησε να γεννήσει στην παιδική του ψυχή άθεος συμπατριώτης του.

Στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης, στην χαράδρα του Αώου ποταμού, ο Όσιος Παΐσιος επιδόθηκε σε υψηλά πνευματικά παλαίσματα ήδη από τα πρώτα χρόνια της μοναχικής του πολιτείας. Ο πόλεμος του διαβόλου υπήρξε σφοδρός κατά τα τέσσερα χρόνια παραμονής του στη Μονή την οποία ανοικοδόμησε σε μεγάλο μέρος καθώς την είχε βρει ερειπωμένη από τις λεηλασίες και τη φωτιά των Γερμανών κατακτητών. Σώζονται σήμερα στην Μονή Στομίου όχι μόνο τα οικοδομήματα που χτίστηκαν με τη φροντίδα του αγίου Γέροντος αλλά και πολλά ξύλινα έπιπλα που ο ίδιος έφτιαξε με τα χέρια του ως επιδέξιος ξυλουργός. Τα στασίδια στους χορούς του Καθολικού της Μονής, τραπέζια και καναπέδες στην τράπεζα της μονής αλλά και πολλά άλλα έργα των χειρών του αγίου. Κυρίως όμως σώζεται το κελλάκι του Οσίου Παϊσίου το ιερό αυτό «πολυβολείο» που δέχτηκε τις αμέτρητες γονυκλισίες, τα δάκρυα, τους στεναγμούς, τις δεήσεις και τις ολονύκτιες στάσεις του Οσίου.
Η αντιαιρετική του δράση, ο αγώνας του για τη διαφύλαξη των πιστών της Κόνιτσας από την αίρεση του Προτεσταντισμού υπήρξε τόσο καρποφόρα ώστε σήμερα οι οπαδοί της αίρεσης στην Κόνιτσα να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Το πέρασμα του Οσίου Παϊσίου από την Κόνιτσα την κατέστησε διαχρονικά «ουδαμώς ελαχίστην» μεταξύ των άλλων αγιοτόκων πόλεων της πατρίδας μας.
Ορθόδοξος Τύπος, 10/7/2015
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Όσιος Παίσιος (12 Ιουλίου)

6
Εικόνα
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

«ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

7
«ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΟΥΡΩΤΗΣ
Γράφει ο Νίκος Χειλαδακης

Πολλά βιογραφικά βιβλία έχουν κυκλοφορήσει για τον προσφάτως αγιοποιηθέντα Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, αλλά κανένα δεν είναι τόσο περιεκτικό, τόσο περιγραφικό, τόσο αυθεντικό, τόσο μεστό πνευματικών μηνυμάτων, τόσο τέλος δια «ανωτέρας χάριτος» γραμμένο, όσο αυτό που εξέδωσε η αδελφότητα της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, Σουρωτής Θεσσαλονίκης.

Το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά μια όαση στην εμπορευματοποίηση που έχει γίνει η ζωή και ο βίος του Αγίου, τον οποίο κάποιοι θέλησαν να προβάλλουν σε ένα είδος προφητικού «σουπερ σταρ», φυσικά για να αποκομίσουν κάποιο οικονομικό κέρδος.

Η αδελφότητα της Σουρωτής επί χρόνια επεξεργάζονταν πολλά πολύτιμα και αποκλειστικά στοιχεία από την εν ζωή συναρπαστική διαδρομή του Οσίου και σαν η μοναδική κληρονόμος της πνευματικής του διαθήκης, μετά την αγιοποίηση του προχώρησε στην μεγάλη αυτή προσφορά προς το ορθόδοξο ποίμνιο, που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε με αυτοθυσία ο Άγιος.

Το βιβλίο αυτό είναι πολύτιμος και κυρίως αυθεντικός πνευματικός θησαυρός και θελήσαμε να παρουσιάσουμε λίγα από τα πολύτιμα άφθονα πνευματικά του «γλυκίσματα», όπως θα άρεσε να αναφέρει ο Άγιος και για τα οποία έχουμε σήμερα τόσο μεγάλη πνευματική «πείνα» :

Ο Όσιος Παΐσιος θεωρούσε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους Ορθοδόξους Έλληνες ήταν η πνευματική υποδούλωση τους. Ανησυχούσε πολύ βλέποντας την όλο και μεγαλύτερη επίδραση του κοσμικού δυτικοευρωπαϊκού πνεύματος ακόμα και σε πνευματικούς ανθρώπους. Πονούσε για τις διάφορες οικουμενιστικές κινήσεις για τις οποίες έλεγε ότι είναι «κουρελούδες του διαβόλου».
Έγραψε σε επιστολή του : «Δυστυχώς ο Δυτικός Ορθολογισμός έχει επιδράσει και σε Ανατολικούς Ορθοδόξους Άρχοντας και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνο στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στην Δύση που την βλέπουν να βασιλεύει κοσμικά. Εάν έβλεπαν την Δύση πνευματικά με το φώς της Ανατολής, το φως του Χριστού, τότε θα έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης που χάνει σιγα-σιγα το φως του νοητού Ήλιου, του Χριστού και προσχωρούν για το βαθύ σκοτάδι. Μαζεύονται και συνεδριάζουν και γίνονται συζητήσεις ατέλειωτες για πράγματα που δεν χωρεί συζήτηση, που ούτε οι Άγιοι Πατέρες συζήτησαν εδώ και 2000 χρόνια. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του πονηρού για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς και τους σπρωχτούν άλλους στη αίρεση και άλλους σε σχίσματα και να κερδίζει έτσι έδαφος ο διάβολος.»


Όταν είχε επισκεφτεί το 1989 τα πομακοχώρια είπε στους Πομάκους τα εξής : «Ο Θεός μας αγαπά όλους. Και εσείς είστε παιδιά του Θεού. Ένας Μουσουλμάνος που θα γίνει Χριστιανός μπορεί να σωθεί πιο εύκολα από ένα που ήταν Χριστιανός από μικρός γιατί ο Μουσουλμάνος δεν ξέρει τίποτα και έρχεται στην Ορθοδοξία και τα μαθαίνει όλα από τη αρχή και γίνεται καλύτερος. Εσείς αν ομολογήσετε τον Χριστό θα είστε σε καλύτερη θέση από εμάς, γιατί εμείς τα ξέρουμε όλα και δυστυχώς δεν τα εφαρμόζουμε.»

Για την πατρίδα μας είχε πει : «Μην στενοχωριέστε, η Ελλάδα δεν πρόκειται να χαθεί διότι είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Αν ήταν στα χέρια των πολιτικών θα είχε σβήσει. Ευτυχώς που είναι στα χέρια του Θεού ο Όποιος την προστατεύει σκανδαλωδώς, κάθε φορά που κινδυνεύει να χαθεί, κάτι κάνει την τελευταία στιγμή και την σώζει. Και τώρα θα υπάρχει αναμπουμπούλα γιατί ο διάβολος οργώνει. Αλλά μην ανησυχείτε, τελικά θα σπείρει και θα θερίσει ο Χριστός. Ο Καλός Θεός δεν επιτρέπει να γίνει κάτι κακό αν μετά από αυτό δεν πρόκειται να βγει κάτι καλύτερο.»

Πολλοί ρωτούσαν τον Γέροντα, -Με τόσες αμαρτίες που έχουμε οι Έλληνες πως είναι δυνατόν να μας δώσει την Πόλη ο Θεός ;
-Πράγματι οι αμαρτίες μας είναι εμπόδιο που καθυστέρει τα γεγονότα, απαντούσε ο Όσιος, αλλά και οι Τούρκοι έχουν διαπράξει μεγάλες αδικίες και βαρβαρότητες απέναντι στους Έλληνες και γι αυτό θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι.

Ήταν μερικά αποσπάσματα από τον πολύτιμο αυτό πνευματικό θησαυρό του Οσίου Παϊσίου, από την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Σουρωτής Θεσσαλονίκης.

«Της ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος, υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεω, και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών, Παΐσιε θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως, υπέρ παντός του κόσμου Όσιε»

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

http://nikosxeiladakis.gr/%CE%B1%CE%B3% ... %81%CE%B1/
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βίοι Αγίων”