Με λυπεί ιδιαιτέρως....

1
Αντί προλόγου

Το όνομα "Εφιάλτης" επιδρά με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο θυμικό μας και ως άλλη "μηχανή του χρόνου"μας μεταφέρει κατ'ευθείαν στη μάχη των Θερμοπυλών με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη.
Όμως εφιάλτη αποτέλεσαν για την Πατρίδα, διαμέσου της μακραίωνης ιστορίας της και οι συνέπειες είτε λαθών είτε παραλείψεων είτε ακόμη και συνειδητών επιλογών.
Μοιραίες ενέργειες,μοιραίων ανθρώπων,επηρέασαν τον ρου της ιστορίας,άλλοτε φανερά κι άλλοτε λιγότερο.
Αυτό το "λιγότερο φανερά" ή και "λιγότερο διάσημο" κομμάτι της Ιστορίας μας θα προσπαθήσω να καταδείξω,αποφεύγοντας όμως την συνωμοσιολογία και καταφεύγοντας αποκλειστικά και μόνο σε ιστορικές πηγές.
Για τον τίτλο που έδωσα,ειμαι σίγουρος ότι δε θα δυσκολευτείτε καθόλου να τον δικαιολογήσετε κι εσείς με τη σειρά σας. Οι διαμάχες μεταξύ Ελλήνων όπου πολλές φορές έπαιρναν εμφυλιο-πολεμική μορφή είναι δυστυχώς πάρα πολλές.... Εξίσου πολλές είναι και οι περιπτώσεις εξαπάτησής τους από......τις "σωτήριες" ξένες Δυνάμεις....
Πάσα αρωγή,ευχαρίστως αποδεκτή και προπάντων επιθυμητή.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ την 15 Οκτ 2012, 10:27, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

2
Αντί εισαγωγικού σημειώματος




Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΕΙΟΔΟΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Εικόνα
«Σε κάθε δρόμο θάστηνα και από μία κρεμάλα…/ τους κυβερνήτες θά στελνα σε γάϊδαρο καβάλλα,/ Σα σκύλοι να ψοφήσουνε στον Κάνθαρον εκεί./ Αρχή καμιά δε θάμενε στο έθνος, ούτε κόμμα./ Και ίσως τότε θα ‘λειπεν η μούχλα και η βρώμα…»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ


Ο ανεξάντλητος πλούτος της λόγιας και της λαϊκής μας Παράδοσης, ο λόγος και η γραφή δηλαδή που άφησαν ξωπίσω τους κληρονομιά για εμάς οι πνευματικοί άνθρωποι της φυλής μας, αποτελεί διαχρονική μαρτυρία παθημάτων και πυξίδα ορθής πορείας. Η καταγραφή της ελληνικής κοινωνίας από του τέλους της παλιγγενεσίας του Εικοσιένα είναι ένας καθρέφτης που μας στέλνει τον αντικατοπτρισμό του. Ένα κράτος που κινήσανε πολιτικάντηδες να το κάνουν Ελλάδα και το καταντήσανε Ελλαδούλα, μια ελληνική κοινωνία που την κάνανε δούλα του ξένου παρά και παραδουλεύτρα ανθελλήνων και ένα δόγμα γραικύλων οκνηρών πως πρέπει να δώσουμε προίκα στον ίδιο τον κατακτητή λευτεριά και γη.

Μας πείσανε βεβαίως πρωτίστως να κλειστούμε στον μίζερο εαυτό μας. Να προτιμήσουμε την εύκολη ζήση παρά τον τραχύ αγώνα. Να πούμε με τιποτένια σιγουριά ότι η εικόνα της πατρίδος ξεκινά από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς. Αποδεχτήκαμε έτσι μια ηλίθια αστική αντίληψη ότι τα ορατά στο μάτι μας πράγματα και η γη που πατάμε είναι η Ελλάδα και τίποτα έξω από αυτόν τον γυάλινο μικρόκοσμο δεν μας πρέπει και δεν μας χρειάζεται. Και επειδή έπρεπε να μας κρατάνε ήρεμους πως έχουμε τη διοίκηση στο χέρι μας, ονόμασαν την θνησιγενή κυβερνώσα τάξη αστική δημοκρατία και το κρατίδιο που την περιέβαλε το ονόμασαν Ελλάδα αντί για ψευτορωμέϊκο αφού ψεύτικοι είναι και οι δημιουργοί του.


Αλλά οι δημιουργοί αυτοί είναι δημιουργοί του ολέθρου και το αληθινό τους επάγγελμα είναι τύραννοι των Ελλήνων και δεσμοφύλακες της αληθινής Μεγάλης και Πανώριας Ελλάδος μας. Αυτοί λοιπόν οι τύραννοι και οι δεσμοφύλακες βάλανε γρήγορα – γρήγορα τις υπογραφές στα συμβόλαια του κρατιδίου με τους προστάτες τάχα συμμάχους και τους δήθεν φίλους και πρώην κατακτητές χρόνους πίσω με υποθήκες μελλοντικές ελαστικής κυριαρχίας και ισόβιας άδειας κοιλίας.

Και επάνω στην πρεμούρα και τον σχετικό «συμμαχικό» εκβιασμό «ξέχασαν» σαν αποσκευή στην άκρη του δρόμου μερικά χιλιάδες στρέμματα γης και εντός των νέων μα ψεύτικων συνόρων στα κατάβαθα της ματωμένης γης πλούτο πολύ μην τύχει και παύσουμε να χρωστάμε. Τον παρά που λέγαμε και τις Μνήμες των Ηρώων. Αυτούς προσπάθησαν να τους ξεχάσουμε, ανεπιτυχώς φρονώ, με το ξεφύτρωμα ελληνοτουρκικών βέβηλων «φιλιών» και την ανάδειξη τάχα του οθωμανικού πολιτισμού που πολλά του χρωστάμε και πρέπει να ανοίξουμε κερκόπορτες. Να μοιράσουμε γη και θάλασσα στα δυο με τον Τούρκο.

Δάνεια, «φιλίες», υποθήκες, ξενομανία, δουλομανία, προδοσία, φτωχοποίηση Ελλήνων και εγκατάλειψη Ελλάδος είναι οι χρόνιες θηλιές που θέτουν οι εχθροί μας στο λαιμό του Έθνους των Θεών, των Ηρώων και των Μαρτύρων. Μα ο κυριότερος εχθρός πάντα ήταν ο ελληνόσχημος βάρβαρος, κανονικός προβατόσχημος λύκος. Ο αιώνιος γραικύλος που Θεό δεν έχει και στην Ελλάδα δεν ανήκει. Περιούσιος φίλος των Δυνατών, όμοιος με εκείνους που πατρίδες δεν γνωρίζουν και δεν σέβονται. Ο πολιτικάντης που πασχίζει να εμφανίσει τους Ήρωες προδότες και τους προδότες σαν την μούρη του τους δίνει εξουσίες. Και τους Έλληνες καθημερινά τούς τρέπει σε διωγμό, σαν Μάρτυρες του Νέου Ελληνισμού να χύνουν αίμα, ιδρώτα και δάκρυ. Δώσε παρά, δώσε υποταγή και καρδιά σε όσους σε μισούν και ίσως δώσουμε λίγο ψωμί να φας με την οικογένειά σου και μια απειροελάχιστη γωνιά γης για να ψευτοζείς. Αυτά λέγανε στους πατέρες των πατέρων μας. Αυτά λένε στους πατέρες μας και σε εμάς.

Ιδού τι έλεγε ο Σουρής για τους Έλληνες του σχετικά μακρινού καιρού του: ««Σε κάθε δρόμο θάστηνα και από μία κρεμάλα…/ τους κυβερνήτες θά στελνα σε γάϊδαρο καβάλλα,/ Σα σκύλοι να ψοφήσουνε στον Κάνθαρον εκεί./ Αρχή καμιά δε θάμενε στο έθνος, ούτε κόμμα./ Και ίσως τότε θα ‘λειπεν η μούχλα και η βρώμα…»! Η κρεμάλα υπήρχε στο νου του Έλληνα από τότε ως αντίτιμο των χαμερπών και επικίνδυνων πράξεων της αστικής πολιτικής τάξης μιας εισαγόμενης και αταίριαστης στον Ελληνισμό μας δημοκρατίας. Γιατί πολύ απλά ο στόχος των εισαγωγέων ψευτοσυμμάχων και των αντιπροσώπων τους πολιτικάντηδων ήταν και είναι η αποκοπή του λαού από το Έθνος και η παράδοση της κυριαρχίας και της εξουσίας σε κύμβαλα αλαλάζοντα αθεΐας και ανθελληνισμού. Μια Ελλάς δίχως Έλληνες όπως συνηθίζω να λέω. Το Έθνος όμως είναι η απώτατη και ιερότατη αρχή της Ελληνικής Φυλής χάριν του οποίου οι φερτές αρχές και τα δοτά κόμματα αξίζει να εκλείψουν δια παντός.

Ναι λοιπόν, για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό το Ελληνικό Έθνος πρέπει να συντρίψει διχαστές και κληρονόμους ξένων ιδεών και δεσμών. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΧΩΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΥΤΟΣΥΜΜΑΧΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ. ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ


Φόρον εις το κατούρημα και φόρον εις το
κλάμα
φορολογούνται χωριστά ή και τα δυο αντάμα;
Ομως το εις την ύπαιθρον λαμβάνον χώραν
χέσιμον
τυγχάνει εξαιρέσιμον.
Γεώργιος Σουρής





Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2 ... GaL_64xD91
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

3
Λαμιακός πόλεμος 323 π.Χ. – 322 π.Χ.

Ο Λαμιακός πόλεμος, δεν έχει αναδειχθεί στην διάσταση που του αρμόζει τόσο σαν ένα μέρος της τοπικής ιστορίας όπως επίσης και σαν ένα μέρος της εθνικής αλλά και της παγκόσμιας.
Αυτό συνέβη για δύο λόγους:

Πρώτον είναι ένα γεγονός το οποίο αποτελεί μια θλιβερή μαρτυρία και είχε θλιβερές επιπτώσεις στην εθνική μας ιστορία καθώς συνδέθηκε μια μία σελίδα αμφισβητούμενης σύνεσης για την εξέλιξη των ζητημάτων της Ελλάδας.

Δεύτερον γιατί ταυτόχρονα με τον Λαμιακό πόλεμο, υπήρξαν άλλα σημαντικά γεγονότα πριν και μετά από αυτόν τα οποία αποτελούν ένα πεδίο ιστορικής έντασης, έναν ιστορικό μεγάκοσμο μέσα στον οποίο ο Λαμιακός πόλεμος φαντάζει ένα περιορισμένο και μεμονωμένο πεδίο γεγονότων. Ωστόσο ο Λαμιακός πόλεμος αποτελεί μία από τις τρεις μεγαλύτερες κρίσεις στην περίοδο την εγγύς πριν και μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου. Αναφερόμαστε στην εξέγερση που έγινε στην Βακτριανή, στην συνέχεια στον πόλεμο που έγινε με τα Θρακικά φύλα και τον οποίο είχε αναλάβει ο Λυσίμαχος και τέλος στον ίδιο τον Λαμιακό πόλεμο.
Από τα τρία γεγονότα, αυτό που είχε την μεγαλύτερη βαρύτητα, στρατιωτικά και πολιτικά ακόμη περισσότερο, ήταν ο Λαμιακός πόλεμος. Ο συνδυασμός αυτών των τριών γεγονότων αποτέλεσε την κρίση της μετάβασης προς τους πολέμους των Επιγόνων και το προανάγκρουσμα των πολιτικών εξελίξεων μετά από τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου με δεδομένο το ανολοκλήρωτο του έργου του.

http://www.solon.org.gr/index.php/anale ... 41-36.html


Γενικά

Με την είδηση αφενός του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου και αφετέρου της συνεχιζόμενης παραμονής στη Διοίκηση του Αντίπατρου ως στρατηγός Αυτοκράτωρ του Ελλαδικού χώρου άρχισαν οι Ελληνικές πόλεις να επαναστατούν.

Με ψήφισμα της εκκλησίας του δήμου των Αθηνών, υπό τις πιέσεις της αντιμακεδονικής μερίδας που ηγούταν ο Υπερείδης, αποφασίστηκε η ένοπλη σύρραξη κατά του Αντίπατρου με τη συμμαχία και άλλων Ελληνικών πόλεων ως ιδανική ευκαιρία αποτίναξης της κυριαρχίας αυτού, παρά τις αντιρρήσεις του σώφρονα Φωκίωνα που δεν κατάφερε να τους μεταπείσει και να συγκρατήσει τη πατρίδα του σε ειρήνη. Έτσι καλείται ο Λεωσθένης να αναλάβει την αρχηγία των δυνάμεων των ομόσπονδων εν προκειμένω πόλεων, και να εκστρατεύσει κατά του Αντίπατρου στη Θεσσαλία. Με τους Αθηναίους συνέπραξαν οι Αιτωλοί, οι Αχαιοί, οι Αρκάδιοι και οι Κορίνθιοι που όλοι έστειλαν στρατό στις Θερμοπύλες. Εκεί έσπευσε ο Λεωσθένης από το Ταίναρο με 8.000 εναπομείναντες Έλληνες παλαίμαχους της μακεδονικής εκστρατείας τους οποίους και στρατολόγησε ως μισθοφόρους με 50 τάλαντα εκ των χρημάτων του Αρπάλου συγκροτώντας μια δύναμη 30.000 πεζών αναμένοντας τον Αντίπατρο που ηγούταν δύναμης μόλις 13.000 πεζών και 600 ιππέων.

Μάχη της Ηράκλειας (323 π.Χ.)

Η σύγκρουση των δύο αντιπάλων δυνάμεων έγινε στη περιοχή της Ηράκλειας των Θερμοπυλών, παρά το σημερινό Μώλο. Η σφοδρότητα της μάχης εκ της αριθμητικής υπεροχής των δυνάμεων του Λεωσθένη ανάγκασε τον Αντίπατρο να αρχίσει την υποχώρηση και τελικά να καταφύγει στην οχυρή Λαμία αναμένοντας ενισχύσεις, εξ ου και η ονομασία «Λαμιακός πόλεμος».

Ναυμαχία των Εχινάδων (323 π.Χ.)

Κατά τον ίδιο χρόνο που συνέβαινε η μάχη της Ηράκλειας στις Θερμοπύλες ο Μακεδόνας στρατηγός και ναύαρχος Κλείτος ναυμαχούσε με τον Αθηναϊκό στόλο στις Εχινάδες νήσους της Αιτωλίας παρά τη Ναύπακτο. Η υπεροχή του μακεδονικού στόλου εκ 240 πλοίων επέφερε την ολική καταστροφή του Αθηναϊκού του οποίου ηγούταν ο Αθηναίος ναύαρχος Ηετίωνας.


Πολιορκία της Λαμίας (323 π.Χ.)

Ο Λεωσθένης ακολουθώντας τον Αντίπατρο αρχίζει την στενή πολιορκία της Λαμίας. Σε κάποια όμως αιφνίδια και ηρωική έξοδο – έφοδο των μακεδονικών δυνάμεων ο Λεωσθένης τραυματίζεται βαριά και μετά τρεις μέρες πεθαίνει αντικατασταθείς από τον Αντίφιλο μετά την άρνηση του Φωκίωνα. Ο Αντίφιλος μαθαίνοντας ότι έρχεται προς βοήθεια του Αντίπατρου ο στρατηγός Λεοννάτος με 20.000 πεζούς και 1600 ιππείς, σπεύδει στη Θεσσαλία 322 π.Χ. προς συνάντηση και σύγκρουση, όπου λέγεται ότι σε μια ιππομαχία φονεύεται ο Λεοννάτος. Περιέργως όμως ο πεζικός στρατός προχωρεί ανέπαφος και ενώνεται με τον εξερχόμενο της πολιορκίας στρατό του Αντίπατρου. Τότε φθάνει και ο στρατός του Μακεδόνα συνδιοικητή Κράτερου εξ 11.000 πεζών.

Μάχη της Κραννώνας (322 π.Χ.)

Ο Αντίπατρος συνεπικουρούμενος με τις μεγάλες ενισχύσεις, πεζικού στρατού άνω των 30.000, επιτίθεται κατά του Αντίφιλου όπου και συνάπτει μάχη παρά τη Κραννώνα1 στην οποία ο Αντίφιλος ηττάται «κατά κράτος» οι δε ομόσπονδοι σύμμαχοι διαλύθηκαν και μόνο οι Αθηναίοι και οι Αιολείς έμειναν μέχρι τη πλήρη καταστροφή. Μετά τη νίκη αυτή ο Αντίπατρος κατέρχεται και διερχόμενος τις Θερμοπύλες χωρίς κανένα εμπόδιο στρατοπεδεύει παρά τη Θήβα.

Αποσόβηση απόβασης

Εν τω μεταξύ ο Μακεδονικός στόλος, υπό το Κλείτο έχει ήδη φθάσει στις ακτές της Αττικής προς γενική απόβαση Μακεδόνων οπλιτών κατά των Αθηνών. Τη τελευταία όμως στιγμή ο Αθηναίος ρήτορας Φωκίωνας πείθει τον Κλείτο να μη προβεί σε τέτοια ενέργεια που θα χαρακτηριζόταν άνανδρη όταν η Αθήνα πλέον στερείται κάθε άμυνας (χωρίς στόλο και στρατό). Συνέπεια αυτής της παρέμβασης ήταν να αποτραπεί απόβαση και ο Μακεδονικός στόλος να αποπλεύσει. Στη συνέχεια ο Φωκίωνας προσερχόμενος στον Αντίπατρο μπορεί να μη κατάφερε να τον μαλακώσει αλλά τουλάχιστον πέτυχε να μη κατέλθει ο στρατός του στην Αθήνα.

Όροι συνθήκης

Ο Αντίπατρος θεωρώντας τους Αθηναίους ως πρωταίτιους του πολέμου απαίτησε τους ακόλουθους βαρείς όρους:

1) Αλλαγή του πολιτεύματος της Αθήνας από δημοκρατικό σε τιμοκρατικό, δηλαδή να θεωρούνται πολίτες της Αθήνας οι έχοντες περιουσία τουλάχιστον 2.000 δραχμών (της εποχής).
2) Οι Αθηναίοι να αποδεχθούν εγκατάσταση Μακεδονικής φρουράς στη Μουνιχία (σημ. λόφο Καστέλας ή Προφ. Ηλία και Μικρολίμανο).
3) Η Αθήνα να παραιτηθεί αξιώσεων και να αποχωρήσουν από τα νησιά Ίμβρο, Λήμνο, Σκύρο και Σάμο όλες οι Αθηναϊκές δυνάμεις κατοχής.
4) Η Αθήνα να αναλάβει τη καταβολή όλων των εξόδων του (Λαμιακού) πολέμου.
5) Τέλος η Αθήνα να παραδώσει όλους τους ρήτορες πολιτικούς της αντιμακεδονικής μερίδας με πρώτους τον Δημοσθένη και Υπερείδη.


Μετά την ήττα του στόλου τους στη ναυμαχία της Αμοργού το Σεπτέμβριο του 322 π.Χ., οι Αθηναίοι με μεγάλη τους λύπη αναγκάτηκαν να αποδεχτούν τους επώδυνους όρους και υπέγραψαν την ειρήνη. Μόνο το τελευταίο όρο δεν τήρησαν επειδή όλοι οι αντιμακεδονίζοντες είχαν διαφύγει κυρίως στη Πελοπόννησο.

Διωγμός των ρητόρων

Τον Οκτώβριο του 322 π.Χ. ξεκινά ο διωγμός των ρητόρων στην Αττική, Βοιωτία, Κόρινθο αλλά και σε όλη τη Πελοπόννησο. Τέσσερις εξ αυτών συνελήφθησαν στην Αίγινα στο Ιερό του Αιακού οι οποίοι οδηγηθέντες στον Αντίπατρο, στις Κλεωνές2 όπου διέτριβε, υπέστησαν βασανισμούς και εκτελέστηκαν, μεταξύ δε αυτών και ο Υπερείδης στον οποίο πριν την εκτέλεση του αφαιρέθηκε η γλώσσα. Ο δε Δημοσθένης που είχε διαφύγει πρόλαβε να πιει δηλητήριο που έφερε μαζί του λίγο πριν τη σύλληψή του στο Ιερό του Ποσειδώνα στη Καλαυρεία (σημ. νήσος Πόρος) στο προαύλιο του οποίου και θάφτηκε. Από το διωγμό αυτό κατά των αντιμακεδονιστών λέγεται ότι σώθηκαν μόλις 40 εξ Αθηνών και περί τους 100 που πρόλαβαν να καταφύγουν στην Αιτωλία.

Τέλος ο Αντίπατρος κάνοντας χωριστές συνθήκες με τις άλλες πόλεις και αφού ξεκαθάρισε τον κυρίως Ελλαδικό χώρο από τα Κεραύνια όρη μέχρι το Ταίναρο, πλην της Αιτωλίας, από τους αντιμακεδονίζοντες ρήτορες, ορίζοντας επιμελητή της Πελοποννήσου τον Κορίνθιο ρήτορα Δείναρχο επέστρεψε στη Μακεδονία.

http://www.hellenica.de/Griechenland/Ge ... lemos.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

4
Τα δάνεια του '21....

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.

Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.

Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.

Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.

Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.

http://www.sansimera.gr/articles/394
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ την 29 Σεπ 2012, 18:04, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

5
Οι Εμφύλιες Διαμάχες της Ελληνικής Επανάστασης


Α' Εμφύλιος Πόλεμος (Φθινόπωρο 1823 - Ιούλιος 1824)
Εικόνα
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Οι διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών, που υπέβοσκαν από το πρώτο έτος της Επανάστασης οξύνθηκαν κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της Β' Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος (18 Απριλίου 1823). Η πολιτική κρίση εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο το πρώτο εξάμηνο του 1824. Οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις ήσαν από τη μία πλευρά οι σημαντικότεροι στρατιωτικοί της Πελοποννήσου με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη («Αντικυβερνητικοί») και από την άλλη οι σημαντικότεροι πολιτικοί της Πελοποννήσου και οι νησιώτες («Κυβερνητικοί»). Το ρουμελιώτικο στοιχείο, που δεν είχε ενεργό ανάμιξη στη φάση αυτή, εκπροσώπησε ο ηπειρώτης Ιωάννης Κωλέττης. Το θέατρο των επιχειρήσεων υπήρξε η Πελοπόννησος.

Αφορμή στάθηκε η καθαίρεση του υπουργού Δημητρίου Περούκα από τον νέο πρόεδρο του Βουλευτικού (Βουλή) Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, με την κατηγορία της υπέρβασης καθήκοντος. Οι στρατιωτικοί, υπερασπιζόμενοι το Εκτελεστικό (κυβέρνηση), διαλύουν το Βουλευτικό, με την κατηγορία ότι δεν είχε ενεργήσει νόμιμα στην περίπτωση Περούκα.

Στα τέλη Νοεμβρίου 1823 το Βουλευτικό καταφεύγει στο Κρανίδι για να βρίσκεται πιο κοντά στα ναυτικά νησιά που το υποστήριζαν. Από εκεί κηρύσσει παράνομο το Εκτελεστικό και κηρύσσει νέο, με επικεφαλής τον υδραίο μεγαλοκαραβοκύρη Γεώργιο Κουντουριώτη και μέλη τους Παναγιώτη Μπόταση, Ιωάννη Κωλέττη, Νικόλαο Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη. Έτσι, δημιουργούνται δύο πόλοι εξουσίας, ο ένας με έδρα το Κρανίδι («Κυβερνητικοί») και ο άλλος με έδρα την Τριπολιτσά («Αντικυβερνητικοί»). Η μία κυβέρνηση κατηγορούσε την άλλη ως παράνομη, ενώ και οι δύο προκήρυξαν εκλογές για την ανάδειξη νέου Βουλευτικού.

Οι «Αντικυβερνητικοί» κατηγορούσαν τους «Κυβερνητικούς» ότι θέλουν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Άγγλους, ενώ οι «Κυβερνητικοί» εξέφραζαν τους φόβους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών, που αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά των «Αντικυβερνητικών». Η πλάστιγγα έγειρε εύκολα υπέρ των «Κυβερνητικών», που είχαν τη δύναμη και τον πλούτο. Συσπείρωναν τους νησιώτες εφοπλιστές και κεφαλαιούχους, τους περισσότερους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, το μεγαλύτερο μέρος των πελοποννησίων γαιοκτημόνων, τους Έλληνες του εξωτερικού και τους περισσότερους φιλέλληνες. Ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν η ψυχή των «Αντικυβερνητικών», αλλά οι δυνάμεις που τον υποστήριζαν ήταν περιορισμένες.

Όπλο στα χέρια της κυβέρνησης του Κρανιδίου ήταν και το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας, που συνήφθη για τις πολεμικές ανάγκες της χώρας, αλλά κατασπαταλήθηκε στην εμφύλια διαμάχη. Μάταια η παράταξη Κολοκοτρώνη προσπάθησε να το μπλοκάρει, επειδή γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του. Το δίμηνο Φεβρουαρίου - Μαρτίου δόθηκαν σκληρές μάχες στις περιοχές της Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών. Οι ψύχραιμες φωνές για συμβιβασμό επικράτησαν και ο Κολοκοτρώνης, βλέποντας την αδυναμία του, αναγκάστηκε να συρθεί σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις επιτεύχθηκε συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών στις 22 Μαΐου 1824. Ο Κολοκοτρώνης αναγνώρισε την κυβέρνηση Κουντουριώτη, η οποία στις αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της.


http://www.sansimera.gr/articles/402
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ την 29 Σεπ 2012, 18:09, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

6
Β' Εμφύλιος Πόλεμος (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825)

Εικόνα
Γεώργιος Κουντουριώτης

Σχεδόν αμέσως, η νικήτρια φατρία του Κουντουριώτη άρχισε να ταλανίζεται από αντιθέσεις και εξαιτίας της διαχείρισης του δανείου. Οι Πελοποννήσιοι αντιλήφθηκαν ότι είχαν δώσει μεγάλη δύναμη στους νησιώτες (Υδραίους και Σπετσιώτες), οι οποίοι αποτελούσαν εμπόδιο στην ηγεμονία τους. Οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν τώρα εχθροί και οι παλιοί εχθροί σύμμαχοι. Οι νησιώτες προσεταιρίστηκαν τους ρουμελιώτες και παραμέρισαν τους πελοποννήσιους προκρίτους. Τελικά, οι τελευταίοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση τον Ιούλιο του 1824. Οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν σκληρά για την εξασφάλιση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Το έναυσμα για τον δεύτερο εμφύλιο έδωσε η άρνηση των κατοίκων της Τριφυλλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Αυτός έστειλε στρατεύματα για να επιβάλει τη θέληση της κυβέρνησης. Οι «κυβερνητικοί» υπό τον Παπαφλέσσα νικήθηκαν και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν. Με τα χρήματα του δανείου ο Κουντουριώτης έστρεψε τους Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων. Σε ενέδρα έξω από την Τριπολιτσά σκοτώνεται ο γιος το Κολοκοτρώνη, Πάνος, στις 13 Νοεμβρίου 1824.Ο Γέρος του Μωριά συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του αποσύρθηκε στη Βυτίνα, μετανιωμένος για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο.

Ο Κουντουριώτης με τα χρήματα του δανείου εξαγόραζε μικροκαπεταναίους και πλήρωνε τους μισθούς των στρατιωτών τους. Έτσι, μέρα με τη μέρα αποδυνάμωνε την πλευρά των Πελοποννησίων. Η χαριστική βολή δόθηκε με την εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. Με αρχηγούς τους Γκούρα και Καραϊσκάκη προκάλεσαν απερίγραπτες καταστροφές και λεηλασίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αχαΐας. Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της εμφύλιας αιματοχυσίας, σε μια περίοδο που η σύμπραξη Σουλτάνου και Μοχάμετ Άλι της Αιγύπτου απειλούσε την Επανάσταση.

Ο Κολοκοτρώνης δέχθηκε να μεταβεί στο Ναύπλιο και να «προσφέρη εις την Διοίκησιν την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της πατρίδος…». Είχε λάβει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι η Κυβέρνηση θα χορηγούσε αμνηστία στους αντιπάλους της. Όμως, ο Κουντουριώτης δεν πίστεψε τα λόγια του μεγάλου του αντιπάλου και αφού τον συνέλαβε στις 6 Φεβρουαρίου 1825 τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Τον Απρίλιο η κυβέρνηση κατάφερε να υποτάξει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που ήταν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και στους δύο εμφυλίους. Φυλακίστηκε στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.

Ο Κολοκοτρώνης είχε διαφορετική μοίρα. Αφέθηκε ελεύθερος την ίδια περίοδο, όταν οι πάντες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Εθνικός Ξεσηκωμός. Ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει τη μισή Πελοπόννησο και ο Κιουταχής πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Η στρατηγική ιδιοφυΐα του Γέρου του Μωριά έπρεπε να τεθεί και πάλι στη διάθεση της Επανάστασης.



http://www.sansimera.gr/articles/402
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

7
ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΡΙΒΑ - ΦΩΤΟΜΑΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 1827


Εικόνα
Εικόνα
Η κατάσταση στην Ελλάδα κατά την έλευση του Καποδίστρια ήταν, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, τραγική. Στο θέμα της Δημόσιας Τάξης η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούσε η πόλη του Ναυπλίου μελλοντική πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Εκεί οι δυο οπλαρχηγοί είχαν καταλάβει τα δύο φρούρια και μάχονταν ο ένας τον άλλον. Οι συμπλοκές τους μάλιστα επεκτείνονταν μέσα στην ίδια την πόλη. «Εστερούμεθα δε προ του Κυβερνήτου ασφαλείας και εν αυτώ τω Ναυπλίω, όπου ο μεν Γρίβας εν Παλαμηδίω, ο δε Φωτομάρας εν Ιτσκαλέ αντεπυροβολούντο εμμανώς και αι σφαίραι, εκρηγνύμεναι κατά μέσον της πόλεως, ετραυμάτιζον και απέκτεινον». Οι αντιμαχόμενες παρατάξεις του Γρίβα και του Στράτου υποχρεώθηκαν από την στιβαρή προσωπικότητα του νέου Κυβερνήτη της πατρίδας να αποδεχθούν την νέα πολιτική πραγματικότητα. Ο Γρίβας παρέδωσε τα ζητηθέντα κλειδιά του φρουρίου του Ναυπλίου και ο αντίπαλός του Στράτος παρέδωσε τα κλειδιά της Ακροναυπλίας στον Καποδίστρια. Ήταν μία από τις πρώτες πολιτικές ενέργειες του Καποδίστρια.

Ο Καποδίστριας προχώρησε και με το υπ' αριθμό 14 Ψήφισμά, της 28ης Δεκεμβρίου 1829 δημοσίευσε τον «Κανονισμό της αστυνομίας και καθηκόντων αυτής» όπου απευθυνόμενος προς τον αρμόδιο Υπουργό επί των Στρατιωτικών Λ. Βλαχόπουλο τόνιζε: «...Η δυσχέρεια δεν είναι εν τη δημιουργία ενός Αστυνομικού Σώματος, αλλά εις τας αντιλήψεις του Λαού (ο οποίος πρέπει να κατανόηση), ότι η Αστυνομία δεν είναι δύναμις εχθρική προς τα συμφέροντα του, αλλά μία Αρχή προστατευτική των συμφερόντων όλων των Πολιτών». Κατόπιν ιδρύθηκε η Πολιταρχία, η πρώτη Ελληνική Αστυνομία, στο Ναύπλιο η οποία είχε πολλαπλά καθήκοντα όπως : τον έλεγχο της κίνησης των αλλοδαπών και των κατοίκων άλλων επαρχιών, τον έλεγχο των συνωμοσιών, της οπλοφορίας, των επαιτών, των λεσχών και καφενείων, των οικοδομών, τη φρούρηση των φυλακών, την εκτέλεση διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων, την άσκηση δικαστικής αστυνομίας.

Καθιέρωσε τα διαβατήρια για όποιον εισέρχεται στην Ελλάδα. Αν ο εισερχόμενος ήταν αλλοδαπός ώφειλε να παρέχει εγγυήσεις για να του δωθεί διαμονητήριο. Οι εγγυήσεις ήταν θα εσέβετο ότι τους ελληνικούς νόμους και θα διέθετε τα οικονομικά μέσα για να ζήσει.

Ενίσχυσε την καταπολέμηση της ληστείας με τη βοήθεια της Eκτελεστικής Δύναμης Πελοποννήσου, μια Πεντακοσιαρχία που είχε διαιρεθεί σε διάφορα τμήματα της Πελοποννήσου επικεφαλής της δύναμης αυτής ήταν ο Μακρυγιάννης . Καταπολέμησε τις ασυδοσίες και τα πλιάτσικα των στρατιωτών, που ενεργούσαν λόγω ένδειας και αργίας εναντίον των χωρικών και κτηνοτρόφων.

Εξάλειψε την πειρατεία που δρούσε στο Αιγαίο αναθέτοντας τη δίωξη των πειρατών στον Μιαούλη. Ο Ν. Δραγούμης αναφέρει: «Απέστηλε δε ο Κυβερνήτης κατά της πειρατείας τον ναύαρχο Μιαούλη και εν βραχεί ληστήρια τε και λιβυρνίδες και πειραταί κατεκάησαν ή συνελήφθησαν. Μή και πρό του Κυβερνήτου δεν υπήρχεν ο Μιαούλης; Υπήρχε και αυτός, ως και πάντες οι λοιποί έλειπεν όμως νους διοικητικός, χειρ δεξιά και προσωπικόν αξίωμα».
Με εντολή του Καποδίστρια καταστράφηκαν οι βάσεις-ορμητήρια των πειρατών στη Γραμβούσα, στη Σκιάθο και στη Σκύρο. Συνολικά παραδόθηκαν 80 πειρατικά πλοία. Ετσι καταξίωσε την Ελλάδα, διότι η πειρατεία ενοχλούσε την ευρωπαϊκή ναυτιλία και δυσφημούσε τον Ελληνικό αγώνα.

Με όλα τα παραπάνω μέτρα αναπτερώθηκε το ηθικό του λαού σε τέτοιο σημείο ώστε: «Ο λαός ηυλόγει τον λυτρωτήν του, και ο «μπάρπα-Γιάννης», όπως ο λαός ωνόμαζεν εν τω αισθήματι της δημώδους αυτού ευσεβείας και φιλοστοργίας τον Κυβερνήτην, ήτο το είδωλον αυτού. Τόσον δε κοινόν και στερεωμένον ήτο το αίσθημα της ασφαλείας και ευνομίας, ως προείπα, ώστε, ότε εις απόκεντρόν τι και έρημον μέρος ποιμήν τις οδηγών το ποίμνιόν του συνηντήθη υπό στρατιωτών, εις δ' εξ αυτών έρριψε βλέμμα λύκου εις αρνίον τι, καλόν εις βρώσιν, «Τί το κοιτάζεις;» είπε προς αυτόν άφοβος και πλήρης θάρρους ο ποιμήν, «έχει μπαρμπαγιάννην και το φυλάττει!».

Ο Καποδίστριας περιόδευε όλην την Επικράτεια με δικά του μάλιστα έξοδα ώστε να έχει ίδια αντίληψη των προβλημάτων και για να ενισχύσει το φρόνημα του λαού.

Ο Νικόλαος Δραγούμης μαρτυρεί τι είδε στο ταξίδι του Καποδίστρια προς την Κόρινθο: «Ηκροάτο δε μετά θαυμασίας υπομονής τους προσερχομένους, ων οι πλείστοι ήσαν ποιμένες βεβαιούντες ότι και διά μόνης της φήμης του ονόματος του Κυβερνήτου έπαυσαν αι αρπαγαί των ποιμνίων». Ακόμα και για τις περιοδείες του αυτές κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να επηρεάσει το λαικό αίσθημα υπέρ αυτού και ακόμη ότι με αυτό τον τρόπο παρακάπτονται οι ντόπιοι πολιτικοί και ο κόσμος προσβλέπει προς τον Κυβερνήτη.

Δυστυχώς όταν δολοφονήθηκε, το κράτος οδηγήθηκε σε αναρχία με τη ληστεία και την πειρατεία να κάνουν πάλι την εμφάνιση τους.


http://www.kapodistrias.info/dimosia-taksi
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

8
Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ....

Τελικά το θέμα “Καποδίστριας” δεν τελειώνει τόσο εύκολα όσο νόμιζα στην αρχή. Ίσως κινδυνεύουμε να γίνουμε κουραστικοί αλλά πώς θα κατανοηθεί η ιστορία του Καποδίστρια χωρίς να γίνει αναφορά στην ανταρσία της Ύδρας;
Για την περιγραφή της θα χρησιμοποιήσουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη “ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ”.
Προσοχή, ο Ραφαηλίδης προσθέτει, στην περιγραφή της ανταρσίας, αρκετές υποκειμενικές εκτιμήσεις, με τις οποίες μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, ωστόσο δεν αλλοιώνει την ουσία της υπόθεσης ούτε την ιστορική αλήθεια.

Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής διέθεσε τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.

(……..)

Αν ο Λάζαρος ήταν ο οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας, ο μικρότερος αδερφός του Γεώργιος ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος. Πήρε μέρος σ’ όλα τα πολιτικά συμβούλια και διαβούλια στη διάρκεια της Επανάστασης και μετά απ’ αυτήν, και κατέλαβε πάρα πολύ σημαντικά πολιτικά αξιώματα. Έτσι, οι Αρβανίτες Κουντουριώτηδες ήλεγχαν την κατάσταση απ’ όλες τις μεριές, και ονειρεύονταν τους εαυτούς τους μετά την Επανάσταση άρχοντες, όχι μόνο της μικρής Ύδρας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.
Ο επίσης Υδραίος και ομοίως Αρβανίτης, Ανδρέας Μιαούλης ήταν κι αυτός εφοπλιστής πριν την Επανάσταση, κι αυτός μπήκε λίγο ζορισμένα στην Επανάσταση, αλλά όταν μπήκε κι ανέλαβε αρχηγός του ελληνικού στόλου έκανε πράγματα εκπληχτικά, αυτός ο ριψοκίνδυνος ναυτικός, που το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Το Μιαούλης είναι παρατσούκλι, προερχόμενο απ’ το τουρκικό εμπορικό πλοίο «Μιαούλ» που αγόρασε απ’ τους Τούρκους. Σημειώστε πως ο Μιαούλης ήξερε καλά τις πειρατικές μεθόδους δράσης, κι αυτό τον βοήθησε πολύ στο να γίνει ο θαλάσσιος κακός δαίμων των Τούρκων σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης.
Οι δυο υδραίικες οικογένειες, όπως ήταν φυσικό, δεν είδαν με καλό μάτι τον ερχομό του «ξένου» Καποδίστρια στην Ελλάδα. Τους χαλούσε τα σχέδια για απόλυτη κυριαρχία. Κι ήταν αυτοί που οργάνωσαν την αντιπολίτευση κατά του Κυβερνήτη. Έτσι μετά τις εκλογές του 1829 και το χρίσμα που πήρε ο Καποδίστριας ως λαϊκός πλέον ηγέτης, κηρύσσουν την ανυπακοή στην κυβέρνηση του Καποδίστρια και στην πραγματικότητα ανακηρύσσουν την Ύδρα αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος. Πιο σωστά, πρωτεύουσα μιας άλλης Ελλάδας, όπου τον πρώτο και κύριο ρόλο θα παίζουν τα πλούσια νησιά του Αιγαίου, που όλα δηλώνουν υπακοή στους Κουντουριώτηδες της Ύδρας.

(……..)

Η ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια επισημοποιείται με μια ψευτοκυβέρνηση που σχηματίζει εκεί ο Κουντουριώτης. Ο Καποδίστριας τραβάει τα μαλλιά του και δίνει εντολή στον Κανάρη να ετοιμάζει τον αγκυροβολημένο στον Πόρο ελληνικό στόλο να πάει να αποκλείσει την Ύδρα. Όμως, ο Κουντουριώτης μαθαίνει τι του ετοιμάζει ο Καποδίστριας και στέλνει τον Μιαούλη στον Πόρο να καταλάβει τον ελληνικό στόλο και να τον φέρει στο «ανεξάρτητο» κράτος της Ύδρας. Πράγματι ο Μιαούλης με μια πειρατική ενέργεια από κείνες που μόνο αυτός ήξερε να οργανώνει προκειμένου να γίνει πλούσιος πολύ πριν ξεσπάσει η ελληνική επανάσταση, καταλαμβάνει τον στόλο, καταλαμβάνει και το φρούριο του Πόρου. Και συλλαμβάνει αιχμάλωτο τον δύστυχο Κανάρη, τον μέχρι πριν από λίγο συμπολεμιστή του.
Ο Καποδίστριας αφρίζει και αποφασίζει να ανακαταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου. Προς τούτο, ζητά τη βοήθεια των πρεσβευτών της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ο Άγγλος και ο Γάλλος του την αρνούνται. Θεωρούν καλά καμωμένα τα όσα έγιναν και εκδηλώνονται απροσχημάτιστα κατά του Καποδίστρια, που ξέρει πια ότι το τέλος του φτάνει. Αγωνίζεται ωστόσο κατά των επιδρομέων Υδραίων που πολιορκούν τα ελληνικά πλοία μέσα στο ναύσταθμο και μπλοκάρει όλα τα πολεμικά μαζί και τα εμπορικά. Ζητάει απ’ τον Μιαούλη να φύγει ήσυχα για την πατρίδα του την Ύδρα χωρίς να πάθει τίποτα, αλλά ο γενναίος Υδραίος γίνεται θηρίο έτσι που είναι εγκλωβισμένος απ’ τον εμπορικό στόλο, και πυρπολεί τη μεγάλη φραγάτα «Ελλάς». Σημαδιακό το όνομα του πλοίου. Η πυρπόληση του «Ελλάς» απ’ τον Έλληνα, συμβαίνει την 1η Αυγούστου 1831, ημέρα κατά την οποία καταλαβαίνει κάθε νοήμων της εποχής, πως είναι αδύνατο να υπάρξει ελληνικό κράτος.
Το πείραμα Καποδίστρια απέτυχε γιατί οι Έλληνες δε θέλουν να έχουν κράτος. Ούτε σήμερα θέλουν να έχουν κράτος. Η σημερινή Ελλάδα είναι γεμάτη Υδραίους και Μιαούληδες. Το πυρ απ’ τη φρεγάτα «Ελλάς» μεταδίδεται και στην κορβέτα «Ύδρα». Δεύτερος συμβολισμός: ο Μιαούλης δεν έκαψε μόνο την Ελλάδα αλλά και την την πατρίδα του την Ύδρα. Και ενώ οι φλόγες καταυγάζουν τον άσχετο προς όλη αυτή τη βαρβαρότητα ελληνικό ουρανό, ο Μιαούλης τρυπώνει μέσα απ’ τις φλόγες και τελικά βρίσκεται ασφαλής στο πειρατικό του καταφύγιο, την Ύδρα. Προσοχή όμως. Φεύγει μόνο όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να κάψει όλα τα πλοία, όπως ήταν η πρόθεσή του, γιατί στο μεταξύ ο Κανάρης, που ήταν αιχμάλωτός του, όπως είπαμε, ελευθερώνεται, ανακαταλαμβάνει όσα πλοία δεν είχε κάψει ο Μιαούλης και τα σώζει απ’ τον επιδρομέα Υδραίο. Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν… Το περιστατικό δε θα το βρείτε στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, για ευνόητους λογοκριτικούς λόγους.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ “ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ”
Εκδόσεις ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ

http://logomnimon.wordpress.com/2012/04 ... %B1%CF%82/
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Με λυπεί ιδιαιτέρως....

9
Και από άλλη πηγή για τα παραπάνω απίστευτα....

Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ 1831 ΣΤΟΝ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ ΠΟΡΟΥ
Τελικώς, το καλοκαίρι του 1831 άρχισε η αγγλοκίνητη Στάσις κατά του Κυβερνήτου.
Στην στάσι προσεχώρησαν τα περισσότερα νησιά και η Σύρος στην οποία υπήρχε το μόνο τελωνείο της
Ελλάδος άρα και η μόνη πηγή εμπορικών εσόδων. Η Ύδρα παρέσυρε στο κίνημα την Μάνη.
Ο Καποδίστριας, απεφάσισε να καταστείλη την στάση επιχειρώντας κατ' αρχάς ναυτικό αποκλεισμό της
Ύδρας.
Οι Υδραίοι επληροφορήθησαν την πρόθεσιν του Καποδιστρίου και απεφάσισαν την κατάληψιν του
Ναυστάθμου του Πόρου όπου ελιμενίζετο ο Εθνικός Πολεμικός Στόλος.
Ο Ανδρέας Μιαούλης, την 14η Ιουλίου 1831, ετέθη επικεφαλής 150 Υδραίων καταδρομέων και ενήργησε
νυκτερινή αιφνιδιαστική καταδρομή στον Πόρο υπό τον στρατιωτικό διοικητή του Πόρου Χριστόδουλο
Μέξη ή Ποριώτη -ο οποίος είχε διακριθή στους αγώνες για την Ελευθερία- τους καλυτέρους πλοιάρχους
-Σαχτούρη, Κριεζή, Σαχίνη κ.ά-, με πολιτικό σύμβουλο (τοποτηρητή των Άγγλων μήπως κάτι στραβώσει)
τον Μαυροκορδάτο και με την βοήθεια ντόπιων ενόπλων ανδρών, κατέλαβε αρχικώς το μεγαλύτερο πλοίο
του εθνικού στόλου, την φρεγάτα «ΕΛΛΑΣ», κατέλαβε τον Ναύσταθμο και εφυλάκισε στην κορβέτα
«ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ» τον διοικητή του Ναυστάθμου, Κωνσταντίνο Κανάρη. Ο Κανάρης
εχαρακτήρισε την ενέργεια του Μιαούλη ως Εθνική προδοσία. Οι Υδραίοι κατέλαβον το μικρό φρούριο
του Πόρου πάνω στο νησάκι του Aγίου Κωνσταντίνου (Μπούρτζι ή κάστρο Εϊδεκ) όπου εγκατέστησαν
φρούραρχο τον πλοίαρχο Φαλάγκα, για να ελέγχη με το πυροβολικό του το στενό.
Ο Καποδίστριας, ευρεθείς προ δυσαρέστου απροόπτου, εζήτησε την βοήθεια των Εγγυητριών δυνάμεων
μέσω των Ναυτικών τους Μοιρών στο Αιγαίο. Ταυτοχρόνως, στις 15 Ιουλίου έστειλε διαταγή στον Στρατό
να συγκεντρωθούν δυνάμεις στην απέναντι του Πόρου ακτή, με εντολή να καταλάβουν το φρούριο
Οι υποκινηταί της ανταρσίας Αγγλογάλλοι φυσικά δεν εβοήθησαν ενώ ο Ρώσσος διοικητής Ρικόρντ ενεργών
αυτοβούλως, από τις 16 Ιουλίου επολιόρκησε ναυτικώς τον Ναύσταθμον. Από τις 16 έως 20 Ιουλίου
κατέφθασαν τα Ελληνικά στρατεύματα, περίπου 1000 άνδρες με αρχηγό το Νικηταρά. Το στρατιωτικό
τμήμα απετελείτο από το Θ' ελαφρό τάγμα και μια ίλη ιππικού με τον Δημ. Καλλέργη -τον μετέπειτα
συνταγματάρχη διεκδικητή του Συντάγματος το 1843 από τον Όθωνα-.
Εξ αιτίας της πρωτοβουλίας Ρικόρντ και ενώ ο ναύαρχος Ρικόρντ προσπαθούσε να πείση τον Μιαούλη να
εγκαταλείψη τα πλοία, οι Στόλαρχοι των Αγγλογάλλων Λάϊον και Λαλάντ, στις 23 Ιουλίου αναγκάστηκαν να
μεταβούν κι αυτοί στον Πόρο. Προσεπάθησαν δήθεν κι αυτοί να πείσουν τον Μιαούλη, αλλά αυτός, έχων
κρυφίως την υποστήριξίν των και πάλι αρνήθηκε, ισχυριζόμενος πως υπακούει πιστά στις εντολές της
συνταγματικής επιτροπής της οποίας διευθύνων νους ήταν ο άνθρωπος των Άγγλων Αλέξ. Μαυροκορδάτος.
Στο μεταξύ ο Μιαούλης έπαιρνε εντολές από την Ύδρα να μην υποχωρήση. Καθημερινά συνέβαιναν στον
Πόρο γεγονότα που κατέληγαν σε μικροσυμπλοκές.
Στις 26 Ιουλίου, ρωσσικές βάρκες μετέφεραν ελληνικά στρατεύματα στον Πόρο. Το δειλινό της επομένης
ημέρας, οι Ποριώτες εξώρμησαν εναντίον τους. Στην σύγκρουση σκοτώθηκε ο αρχηγός τους Χριστόδουλος
Μέξης και οι υπόλοιποι ετράπηκαν εις φυγήν.
Στις 27 Ιουλίου απεπειράθη να φθάση στον Πόρο πλοίο εξ Ύδρας με εφόδια και τρόφιμα, αλλά και εντολές
να αποφύγη ο Μιαούλης σύγκρουση με τους Ρώσους. Την ίδια μέρα ο Μιαούλης, θέλοντας να χαλαρώση
τον αποκλεισμό ειδοποίησε το ρωσσικό βρίκι «ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ» να απομακρυνθή από το στόμιο του λιμένος,
γιατί εφοβείτο ότι υπήρχε περίπτωσις να βληθή το φρούριο. Όμως ο κυβερνήτης του ρωσσικού βρικίου, που
είχε αγκυροβολήσει εκεί για να κλείσει τον δρόμο προς την Ύδρα, διέταξε τις ελληνικές κορβέτες «ΝΗΣΟΣ
ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ» και «ΑΧΙΛΛΕΥΣ» να απομακρυνθούν το ταχύτερο, γιατί το στενό ήταν αποκλεισμένο. Η
κατάστασις ήρθε σε αδιέξοδο και έπεσαν ταυτόχρονα πυροβολισμοί από το φρούριο, από το ρωσικό πλοίο
και τα πλοία που κατείχε ο Μιαούλης. Η μάχη κράτησε δύο ώρες.
Τις μεγαλύτερες απώλειες είχαν τα ελληνικά πλοία. Η «ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ» έχασε τα κατάρτια της,
το υδραίικο που έφερνε βοήθεια γύρισε πίσω. Ζημιές υπέστη και το ρωσσικό «ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ», ενώ νεκροί
υπήρξαν σ' όλες τις πλευρές. Ποιος πυροβόλησε πρώτος δεν εξακριβώθηκε.
Στις 28 Ιουλίου ο Μιαούλης εδέχθη μια σοβαροτάτη επίθεση από τον Ρίκορντ. Του επετέθη από ξηρά και
θάλασσα, με αποτέλεσμα να ανατιναχθή η «ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ» και να καταληφθή μια άλλη
κορβέτα. Στην μάχη που κράτησε μια ώρα, υπήρξαν πολλοί νεκροί. Τα γεγονότα αυτά απεθάρρυναν τους
Υδραίους.
Στις 30 Ιουλίου οι Υδραίοι ναύτες φοβούμενοι νέα επίθεση, από την οποία θάβγαιναν σίγουρα νικημένοι,
άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλο να εγκαταλείπουν τον Μιαούλη....
Ο Μιαούλης, υποπτευθείς στρατιωτική ενέργεια των Ρώσσων, επηρεασμένος από την αυτομόλησι των
ναυτών του, διέταξε τους εναπομείναντες περίπου 30 ναύτες του να τοποθετήσουν φυτίλια στις
πυριτιδαποθήκες της φρεγάτας «ΕΛΛΑΣ» των κορβετών «ΥΔΡΑ» και «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ» καθώς και του
ατμοκινήτου «ΚΑΡΤΕΡΙΑ», με σκοπό να τις πυροδοτήση αν έβλεπε κάποια επιθετική κίνηση του ρωσσικού
ναυτικού.
Κατά τις 9.30 το πρωί της 1ης Αυγούστου και ενώ εκ Ναυπλίου ήρχοντο μηνύματα ειρηνεύσεως, ο
Μιαούλης είδε κοντά στον όρμο του Μοναστηριού κίνησι ρωσσικού πλοίου, την οποία χωρίς ψύχραιμη
στάθμιση ερμήνευσε σαν επιθετική απόπειρα. Τότε έδωσε εντολή να ανάψουν τα φυτίλια.
Ανετίναξε τα πλοία «ΕΛΛΑΣ» και «ΥΔΡΑ» και εδραπέτευσε με τους λίγους εναπομείναντας συντρόφους
του.
Δύο πλοία του εθνικού στόλου, τα λαμπρότερα και πολυτιμότερα χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές. Τα άλλα
δύο πλοία «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ» και «ΚΑΡΤΕΡΙΑ», εσώθησαν, γιατί δυο τολμηροί, ένας Μυκονιάτης ναύτης
και ένας στρατιώτης του ιππικού, με κίνδυνο της ζωής τους, τράβηξαν τα φυτίλια. Έτσι έληξαν αυτά τα
θλιβερά επεισόδια στον Πόρο.
Ταυτοχρόνως, οι Μανιάται στασιασταί, στον λιμένα Αλμυρού Λακωνίας έκαυσαν τα πλοία «ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ»
και «ΑΧΙΛΛΕΥΣ»
Ένα μήνα αργότερα εδολοφονήθη στο Ναύπλιο ο Καποδίστριας (Σεπτ. 1831) ενώ ένας από τους
7
δολοφόνους, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, εζήτησε άσυλο στην Γαλλική πρεσβεία. Ακόμη σήμερα, το 2004,
το Βρετανικό ΦΟΡΕΪΝ ΟΦΙΣ αρνείται να ανοίξη τον Φάκελλο Καποδίστρια της εποχής εκείνης ώστε "να
μην διαταραχθούν οι ελληνοβρετανικές σχέσεις" όπως ανέφερε πρόσφατος απάντησις σε σχετική αίτηση
Ελλήνων.......
Συνολικώς, από το κίνημα των Υδραίων κατεστράφησαν τα πλοία
«ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ»
«ΕΛΛΑΣ»
«ΥΔΡΑ»
«ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ»
«ΑΧΙΛΛΕΥΣ»


http://www.hellasarmy.gr/hn/history/miaoulis.pdf
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα”