Το αν είναι άγιος ή όχι ένας άγιος εμείς πραγματικά πολύ δύσκολα το ξέρουμε, αυτό που ξέρουμε όμως είναι αν τον αναγνωρίζουμε ως άγιο ή αν δεν τον αναγνωρίζουμε ως άγιο. Όπως λέει και ο Χριστός, ο καλός ποιμένας αναγνωρίζεται από το ποίμνιο, και όσα ειπώθηκαν είναι ακριβώς επειδή μας φαίνεται περίεργο να είναι Άγιος.dominique έγραψε:Oχι βέβαια δεν είναι ορθόδοξο να διατάζεις να σκοτώσουν κάποιους,δεν είναι ορθόδοξο να πορνεύεις ,να κλέβεις κ.τ.λ..
Ορθόδοξο είναι να μετανοείς και να διορθώνεις τα λάθη σου.
Γιατί μενουμε μονο στην δολοφονία(ναι κακώς έγινε,μέγα κακό,αλλα έγινε)και δεν κοιτάμε το παρακάτω;
Ή δεν πιστεύουμε οτι υπάρχει για την Ορθοδοξία το παρακάτω;
Δεν κουκουλώνουμε τίποτα,αντιθέτως,μακάρι να βγαίνανε όλα τα στοιχεία ,αλλά για να βγουνε τα στοιχεία,πρέπει να διαβάσουμε αυτά τα κείμενα που υπάρχουν.Και όταν τα διαβάσουμε να δώσουμε βάση και σε αυτά,οχι να τα απορρίπτουμε κατευθείαν.
Δεν αρνιέται κανείς οτι έδωσε την εντολή,εδω όλοκληρος Αμβρόσιος δεν τον άφηνε να κοινωνήσει,για να τον αφήσει μετά απο το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα,σημαίνει οτι δεχτηκε την μετάνοια του.
Δεν ξέρω,πιστεύω οτι ο άγιος που ζούσε και τότε κάτι καλύτερο θα ήξερε για να του επιτρέψει να κοινωνήσει.
Αγιος Νικόδημος-Συναξαριστής->http://analogion.gr/logos/b/62-synaxaristis1
σελ.387
Και ξαναλέω,αν σας σκανδαλίζει οτι αναφέρεται ως άγιος,ωραία να το δεχτώ,το αν είναι ομως ή οχι ,δεν είναι θέμα σερβιρίσματος,αλλα κρίσις του Θεού.
Η Ευαγγελία έβαλε ένα πολύ ωραίο παράδειγμα,ο ληστής με ενα μνήσθητι κερδισε τον Παράδεισο.
Αυτόν τον ληστή,η εκκλησία μας τον έχει ως άγιο,εορτάζει 12 Οκτώβρη(ελπίζω να μην πείτε εδω γιατί τον έκαναν άγιο,αφού δεν έκανε τίποτα,μάλιστα ήταν και ληστής)
Μάλιστα υπαρχει μαρτυρία αγίου για αυτόν->http://apantaortodoxias.blogspot.gr/201 ... _7589.html
Για ποιον λόγο έγινε άγιος;
Ο ληστής εξομολογήθηκε σωστά πάνω στο σταυρό. Μετάνιωσε. Κατηγόρησε τον εαυτό του. Ομολόγησε τις αμαρτίες του. Δεν προέβαλε δικαιολογίες. Πεθύμησε την αιωνιότητα. Κι ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης, ο Ιησούς, ξεψυχώντας ως άνθρωπος, ως Θεός πήρε για συνοδό Του στη Βασιλεία Του ένα διάσημο κακούργο! Ο ληστής «αυθημερόν» στον Παράδεισο!
Μεν μπερδεύουμε λοιπόν τα δύο αυτά παραδείγματα . Ο Ληστής μετανόησε και συγχωρέθηκε πάνω στο σταυρό σε αντίθεση με τον άλλο ληστή που δεν πίστεψε. Ο Παύλος εδίωκε τους χριστιανούς και τους φόνευε και μετανόησε και έγινε ισαπόστολος. Όμως όπως λες και εσύ , Για ποιον λόγο έγινε άγιος; ( ο Θεοδόσιος;)
Μάλλον ξεχνάς ότι οι Ρωμαίοι είχαν σαν παράδοση να θεοποιούν του αυτοκράτορες τους. Ως εκ τούτου, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, κατά πάσα πιθανότητα αγιοποιήθηκε ακριβώς λόγω παράδοσης και όχι για κάποιο άλλο λόγο που ίσως φαντάζεσαι. Το ότι μετανόησε, νομίζω πως φαίνεται από το γεγονός ότι ο Αμβρόσιος τον συγχώρεσε, αλλά πέρα από αυτό, δεν μπορούμε να ταυτίσουμε το Θεοδόσιο, με το πρότυπο του άγιου της Ορθοδοξίας.
Ας δούμε το βίο του Αμβρόσιου για παράδειγμα που είναι κατεξοχήν πρότυπο αγίου:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE% ... F%89%CE%BD
Ο Αμβρόσιος γεννήθηκε το έτος 339 στην πόλη Τρέβηροι (σημ. Trier της Γερμανίας). Οι γονείς του ήταν Χριστιανοί. Σε νεαρή ηλικία έχασε τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Έπαρχος της Γαλατίας. Το έτος 353 εγκαταστάθηκε για σπουδές στη Ρώμη. Σπούδασε ρητορική και την ελληνική γλώσσα. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως δικηγόρος στο Σίρμιο (σημ. Sremska Mitrovica στη Σερβία), αλλά οι ικανότητές του εκτιμήθηκαν από τη ρωμαϊκή πολιτεία και διορίστηκε το έτος 370 διοικητής (consularis) των Επαρχιών Λιγουρίας και Αιμιλίας με έδρα τα Μεδιόλανα (Μιλάνο). Η άσκηση των διοικητικών του καθηκόντων υπήρξε υποδειγματική και όλοι, αρειανόφρονες και ορθόδοξοι, τον εκτιμούσαν.
Το έτος 374 ο επισκοπικός θρόνος του Μιλάνου χήρεψε. Ξέσπασαν, τότε, ταραχές για τη διαδοχή του εκλιπόντα αρειανόφρονα επισκόπου Αυξεντίου και ο Αμβρόσιος προσπάθησε να ηρεμήσει το πλήθος. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος από τους συγκεντρωμένους, πιθανώς μικρό παιδί, φώναξε: "Ambrosium episcopum" (τον Αμβρόσιο επίσκοπο). Το πλήθος συναίνεσε στην ιαχή και, ο κατηχούμενος ακόμα Αμβρόσιος, βαπτίστηκε και ύστερα από μια βδομάδα, στις 7 Δεκεμβρίου του 374, χειροτονήθηκε επίσκοπος. Ως επίσκοπος, βοηθήθηκε στο έργο του από τον πρεσβύτερο Σιμπλικιανό, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με την ανατολική γραμματεία και θεολογία.
Το ποιμαντικό του έργο υπήρξε πολύ πετυχημένο. Έθεσε στη διάθεση της Εκκλησίας την περιουσία του, οικοδόμησε ναούς, κήρυττε, εργάστηκε για τη θεολογική κατάρτιση των κληρικών του και στήριξε το μοναχισμό. Αντιμετώπισε με επιτυχία τον Αρειανισμό και συνέβαλε στη σύγκληση των Συνόδων του Σιρμίου (380), της Ακυλείας (Τεργέστης), το έτος 381, και της Ρώμης (382). Στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (381) διαφώνησε με την απόφαση να γίνει δεκτός ως κανονικός επίσκοπος Αντιοχείας ο Φλαβιανός και να χειροτονηθεί ο Νεκτάριος επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Επιτέθηκε με σθένος κατά του παγανισμού.
Εξαιτίας της υψηλής του παιδείας, του χαρακτήρα, αλλά και του κύρους του, είχε άριστες σχέσεις με το αυτοκρατορικό περιβάλλον και υπήρξε σύμβουλος των αυτοκρατόρων Γρατιανού, Βαλεντινιανού Β' και του Θεοδοσίου. Δε δίστασε μάλιστα να τους επικρίνει για την πολιτική που ασκούσαν, αλλά και να τους επηρεάζει υπέρ των ορθόδοξων συμφερόντων.
Ο Αμβρόσιος υπήρξε ο άνθρωπος και ο ποιμένας που κέρδισε την εμπιστοσύνη του Αυγουστίνου, ο οποίος τον μνημονεύει πολλές φορές στις Εξομολογήσεις του. Συνέβαλε αποφασιστικά στη μεταστροφή του ιερού άνδρα από το Μανιχαϊσμό στο Χριστιανισμό, ενώ αργότερα τον βάπτισε.
Στις αρχές του έτους 397 αρρώστησε και στις 4 Απριλίου κοιμήθηκε. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις 7 Δεκεμβρίου. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας.