Πρωτα απο ολα θα ηθελα να πω το εξης. Ως τιτλο της παραθεσης εχεις βαλει το ακολουθο
<<"Γεροντολατρεία" Ὁ σύγχρονος ἐκ δεξιῶν κίνδυνος τῶν πιστῶν>>
Οταν ειχα χρησιμοποιησει τον αντιστοιχο ορο πατερολατρεια μου ειχες πει κατ επαναλαληψη οτι ο ορος ειναι λαθος διοτι αυτο σχετιζεται με προσκυνηση ως Θεου ενος προσωπου. Τελικα τι ισχυει ; Ειναι λαθος ο ορος εδω ;
Η παρουσία του ομιλητή, δεν νομίζω οτι ειναι κάτι που μας ενδιαφέρει,
Πολλα πραγματα μας ενδιαφερουν. Αν ο ομιλητης δεν εχει σωστη παρουσια μπορει να σκανδαλισει στη χειροτερη περιπτωση, ενω στη καλυτερη περιπτωση δεν θα μπορεσει να μιλησει στις καρδιες των πιστων. Δεν θα μπορει να εμπνευσει, να πεισει, και ο λογος του να γινει ισχυρος και αιτια καλης αλλιωσης των πιστων.
εφόσον δεν τον γνωρίζουμε σαν άνθρωπο και δεν νομίζω οτι τον ενδιαφέρει να φαίνεται χαρισματικός στους άλλους, αλλα στα μάτια του Θεού.
Δεν εχει σημασια αν τον γνωριζουμε. Κρινουμε οχι το προσωπο του αλλα το αν ειναι ορθη η παρουσια του ως ομιλητης στη συγκεκριμενη ομιλια.Δεν ειπα ποτε οτι πρεπει να τον ενδιαφερει το αν φαινεται χαρισματικος στους αλλους. Αυτο που πρεπει να τον ενδιαφερει ειναι οχι να φαινεται αλλα να χαρισματικος στα ματια του Θεου.
Προσωπικά διαβάζοντας το κείμενο δεν κατάλαβα να λέει κάπου για αποδόμηση της υπακοής , ώστε να μην εκφράζει το ορθόδοξο πνεύμα.
Προσωπικα αυτο καταλαβα.
Μιλάει για διαστροφή και διαστρέβλωση της αληθινής υπακοής που έχει γελοιοποιηθεί σε βαθμό που βλέπουν τον γέροντα ως Θεό, ακόμα και αν κάνει λάθη.
Φτάσαμε στο σημείο, δηλαδή, όλοι πια οι εξομολόγοι να λέγονται γεροντάδες. Φτάσαμε στο σημείο να περπατάς στο δρόμο [ο ρασοφόρος κληρικός] και όλοι να σου κάνουν μετάνοια, «την ευχή σου γέροντα», «την ευλογία σου γέροντα» και τέτοια
Κατ αρχην αυτα που λεει ειναι λαθος. Ποιοι ολοι ; Αυτο ειναι η εξαιρεση της εξαιρεσης. Και αν γινεται αυτο σημαινει οτι τον βλεπουν ως Θεο ;
Και άρχισε και η μόδα να λένε όλοι, «εγώ κάνω υπακοή στον γέροντα μου» και τέτοια πράγματα. Είπαμε, τώρα, όποια πέτρα να σηκώσεις ένα γέροντα θα βρεις. Τελικά τι γίνεται με αυτά τα πράγματα; Είναι σύμφωνα με τον Χριστιανισμό αυτή η μόδα που έχει επικρατήσει;
Ολα αυτα ειναι υπερβολες. Η λεξη ολοι που χρησιμοποποιει ειναι λαθος. Και που ειναι το παραξενο ; Οτι το πνευματικο του καποιος τον ονομασε γεροντα ;
Τον άκουσε ο γέροντας και τον έδιωξε από το μοναστήρι ... παρακάλεσε ο άγιος τον ηγούμενο και τους πατέρες και τελικά τον δέχτηκε αλλά με τον όρο να καθαρίσει όλα τα αποχωρητήρια. Αυτό σημαίνει υπακοή, να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις, που σου προξενεί αηδία, που σε εξευτελίζει, αυτή είναι η μοναχική υπακοή. Και όχι τα σημερινά που λένε, γέροντα να κάνω αυτό το πράγμα, να πάω εδώ να πάω εκεί, και άμα τους πει ο γέροντας, «α, εγώ έκανα υπακοή στον γέροντα». Αυτά είναι αηδίες.
Αυτη ειναι η απολυτη και αδιακριτη υπακοη. Υπαρχει και η υπακοη που ειναι σε αλλα μετρα οπου ο πνευματικος βλεποντας μια κατασταση δινει οδηγιες που οφιλει ο εξομολογουμενος να ακολουθησει. Το κειμενο που παρεθεσα κανει σαφη διακριση στην μοναχικη υπακοη και στην υπακοη που οφειλουν οι κοσμικοι. Ο πατηρ Ειρηναιος χρησιμοποιει παραπανω ενα ακραιο παραδειγμα και απαξιωνει γενικα της υπακοη.
Άλλο πράγμα είναι να κάνεις υπακοή στον γέροντα, κι άλλο τον γέροντα να τον βλέπεις σαν θεό, γιατί η μόδα που έχει επικρατήσει τώρα είναι ότι ο γέροντας είναι αλάθητος. Μέσα στην ορθοδοξία μας κανένας άνθρωπος δεν αναγνωρίζεται ως αλάθητος. Κανένας. Και άγιος να είναι, και οι άγιοι κάνουν λάθη. Και έχουμε τόσα παραδείγματα από τους βίους των αγίων μας που και οι άγιοι κάνουν λάθη. Η ορθοδοξία μας δηλαδή δεν αναγνωρίζει ούτε καν ότι οι άγιοι δεν κάνουν λάθη. Και οι άγιοι κάνουν λάθη. Και έχουμε τόσα παραδείγματα από τους βίους των αγίων που κάναν λάθη. Αυτή είναι η αλήθεια για την ορθοδοξία, τι λέει περί των αγίων. Δεν δεχόμαστε το αλάθητο για κανέναν άνθρωπο. Σήμερα, με τη σημερινή μόδα των γεροντάδων φτάσαμε στο σημείο να λέει ο καθένας ότι ο γέροντας μου είναι αλάθητος, αποκλείεται να κάνει λάθος. Εξάλλου ο Κύριος είπε: «και πατέρα ημών μη καλέσετε επί της γης» ... σημαίνει να μη θεωρήσουμε κάποιον ότι είναι αυθεντία και ότι λέει πια ισχύει και δεν χωράει αμφισβήτηση. Είπε και «να μη κληθείτε ραβί», τι θα πει ραβί; Δάσκαλος. Στη πραγματικότητα το «ραμπ» στα εβραϊκά σημαίνει «μεγάλος». Τους άρεζε τότε στους Φαρισαίους να τους λένε «ραβί». Ε, είναι το ίδιο που λένε τώρα «γέροντα», που αρέσει σε πολλούς ρασοφόρους να τους λένε «γέροντα». Το ίδιο πράγμα είναι. Ο Χριστός είπε αυτό να μην το έχουμε. Να μη το κάνουμε. Ένας είναι ο Δάσκαλος μας, ένας είναι ο Κύριος μας, και μεταξύ μας είμαστε αδέλφια. Οι ρασοφόροι, οι λαϊκοί, όλοι είμαστε αδέλφια.
Κανεις δεν βλεπει το γεροντα ως Θεο. Ουτε ως αλαθητο. Αυτα ειναι κατ επαναληψη υπερβολες του πατερ Ειρηναιου. Εδω ο πατερ αναφερεται σε γεροντες που εχουν προφανως τη φημη του προορατικου. Σε αυτε ς τις περιπτωσεις λοιπον οταν καποιος παει προετοιμασμενος με προσευχη για εξομολογηση πιθανοτατα θα λαβει απο το γεροντα καποια απαντηση. Που ειναι το κακο αν ο εξομολογουμενος θελει να κανει υπακοη στην απαντηση αυτη. Διοτι για να θελει να κανει υπακοη θα γνωριζει προφανως και τα χαρισματα του πνευματικου. Σε αυτες τις περιπτωσεις ισχυει το ρηθεν << σε διακριτικο γεροντα κανουμε αδιακριτη υπακοη >>.Ισως ο πατερ Ειρηναιος να μην εχει γνωση τετοιων καταστασεων και για αυτο ειναι τοσο απολυτος.
Επισης ειναι πολυ απλοικη η σκεψη του πατερ απο το κατα Ματθαιον
Ματθ. 23,6 φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς
Ματθ. 23,6 Αγαπούν δε να καταλαμβάνουν τας πρώτας θέσεις εις τα δείπνα και τα πρώτα καθίσματα εις τας συναγωγάς
Ματθ. 23,7 καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ῥαββὶ ῥαββί.
Ματθ. 23,7 και να τους χαιρετούν οι άνθρωποι με βαθείας υποκλίσεις και εκδηλώσεις σεβασμού και να προσφωνούνται από τους ανθρώπους· Διδάσκαλε, διδάσκαλε.
Ματθ. 23,8 ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.
Ματθ. 23,8 Αλλά σεις μη επιδιώκετε να καλήσθε διδάσκαλοι· διότι ένας είναι ο διδάσκαλος σας, ο Χριστός, όλοι δε σεις είσθε αδελφοί και άρα ίσοι μεταξύ σας.
Ματθ. 23,9 καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Ματθ. 23,9 Και πατέρα, είτε σαρκικόν είτε πνευματικόν, με την έννοιαν ότι αυτός έχει απόλυτον κύρος απέναντί σας και απεριόριστον εξουσίαν, μη καλέσετε κανένα εδώ εις την γην, διότι ένας είναι ο πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς.
Ματθ. 23,10 μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.
Ματθ. 23,10 Ούτε να ονομασθήτε καθηγηταί, διότι ένας είναι ο μοναδικός και τέλειος καθηγητής σας, ο Χριστός, (ο οποίος και μόνος διδάσκει ανόθευτον την αλήθεια και καθοδηγεί με ασφάλειαν τους ανθρώπους στον δύσκολον δρόμον της σωτηρίας).
Το χωριο μιλα να μην ζηταμε απο εγωισμο να αποκαλουμεστε πατερες , καθηγητες κτλ. Με την απολυτη εννοια δεν θα επρπε ουτε τους εκπαιδευτικους μας να λεμε καθηγητης ουτε τον ιδιο το πατερα μας να τον αποκαλουμε πατερα.Μη φθασουμε σε τετοιες ερμηνειες.
Δεν εχω χρονο για να ασχοληθω με ολο το κειμενο του πατερ αλλα η γνωμη μου ειναι οτι εχει πολλα λαθη και το κυριοτερο αποδομει την εννοια της υπακοης. Νομιζω οτι επρεπε να δωσει αλλη κατευθυνση στην ομιλια του και να θιξει το γεγονος οτι δεν ρωταμε το πνευματικο μας για απλα πραγματα της καθημερινοτητας τα οποια τα ρυθμιζουμε με τη θρησκευτικη παιδεια και τις γνωσεις μας. Ο καθε πνευματικος δεν πρεπει να καταργει την ελευθερια του εξομολογουμενου για απλα θεματα. Ομως σε εκτακτες περιπτωσεις μπορει και σε αυτα τα θεματα να δωσει κατευθυνση αν ειναι διακριτικος και εχει πληροφορια.